Vlinder aan de achterkant
Het was heel lang wachten en helaas zal het boek niet worden uitgegeven.
Maar niet getreurd, het nieuwste avontuur van
Jesse, Luna, Stella, Diego en Yves
deel ik vanaf vandaag (26-9-2021) in een hoofdstuk per dag op deze pagina.
Heel veel leesplezier!!
Wist je dat...
... De Royal mile de hoofdstraat van het oude centrum van edinburgh is
waar Jesse, Luna, Diego., Stella, Yves en Layla
deze vakantie geregeld te vinden zijn?
Wist je ook dat...
... deze plek de inspiratie vormde voor
the brandubh inn?
En wist je ook...
... dat morogh en muir
de twee schotse deerhounds uit de brandubh inn
er zo uitzien?
ditjes en datjes...
HEART OF MIDLOTHIAN
En nu slenterden ze weer terug over The Royal Mile. Het begon opnieuw te regenen en Diego zette zijn geruite paraplu op.
Toen ze vlak bij de St. Giles Cathedral waren wees hij: 'Kijk: the Heart of Midlothian.' Schuin voor de kathedraal zagen ze een groot gemozaïekt hart dat in de straatstenen verwerkt was. Binnen in het hart was een cirkel van gekleurde stenen te zien. 'En jij weet natuurlijk precies waar dat hart voor staat.' Jesse keek hem aan. Diego knikte. 'Inderdaad, ja. Maar dat vertel ik niet, want daar komen net de drie lekkerste meiden van het westelijk halfrond aangelopen.' Hij wees in de verte en zwaaide met de paraplu. Hiero! ' riep hij. Ze wachtten totdat de meisjes hen bereikt hadden. |
|
nog meer ditjes en datjes...
greyfriar's bobby
Diego keek op. 'Layla schatje het is echt de bedoeling dat je die paraplu boven ons hoofd houdt, anders is dat boekje straks twee keer zo dik.' Layla proestte. 'Ja maar die wind!' Zei ze terwijl ze de paraplu in bedwang probeerde te houden. 'Nou lees maar verder.' Diego ging verder: 'Hoewel er verschillende bekende personen begraven zijn op Greyfriars Kirkyard komen vooral de Harry Potter fans..' 'Hij keek op. 'Huh? Harry Potter fans?' Layla boog zich over het boekje en las verder: '... komen vooral de Harry Potter fans voor het graf van een zekere Thomas Riddell, een naam die J.K Rowling die als voorbeeld zou hebben genomen voor de duistere tovenaar Voldemort.' Ze keek op. 'Da's leuk! Dat wist ik niet.' Ze stootte Diego aan. 'Daar wil ik een foto van straks.' Diego las weer door: 'Een nog bekender karakter van Greyfriars Kirkyard is Greyfriars Bobby die vlakbij het kerkhof een eigen standbeeld...' Luna wees vooruit: 'Volgens mij zie ik 'm al.' |
haggis
De rest van de groep waarmee ze waren aan gekomen was ondertussen al de deur binnengegaan waar het houten uithangbord met de zwarte raaf boven hing. Er verscheen een man in de deuropening. Hij wenkte hen. 'Kom gauw binnen, de tafels zijn al gedekt en het eten is klaar! ' riep hij hartelijk. 'Laten we hopen dat het geen Haggis is.' mompelde Diego. Luna die haar roze koffer over het hobbelige keien van het pleintje trok keek over haar schouder. 'Geen wàt?' Diego grijnsde. 'Haggis. Da's een Schots gerecht van schapenmaag, gevuld is met schapenlongen, hart en lever.' Luna trok een gezicht. 'Gatver!' Het kwam er hartgrondig uit, maar Yves grinnikte: 'Geloof toch niet alles wat die mafkees zegt, Loen.' Diego knikte naar de man in de deuropening. 'Vraag het maar na.' |
hondenkerkhofje
Daarna waren ze verder gelopen, de Great Hall in waar de schitterend bewerkte houten lambrisering overging in het warm oranjerood van de wanden, zoals de gids vertelde. De jongens hadden echter meer oog voor alle zwaarden, degens en lansen die aan de muren hingen. En de meisjes stonden bij de indrukwekkende open haard en maakten foto's van en met elkaar.
Weer buiten gekomen had de gids zijn groepje op een hondenkerkhofje gewezen, dat op een lager gelegen plateautje lag. Ze hadden zich verdrongen bij het middelhoge muurtje en neergekeken op zo'n twintig kleine gedenksteentjes die aan de rand van een met gras begroeid veldje stonden. 'Hier werden sinds de tijd van Queen Victoria honden begraven. Vaak waren het leger mascottes, maar ook honden van officieren.' hoorde Stella de gids zeggen terwijl ze de tekst op een van de steentjes probeerde te lezen, wat haar niet lukte. |
prisons of war
Het grootste deel van de groep, waaronder Yves, Diego, Jesse en de drie meisjes, gingen naar de oude gevangen barakken. Ze liepen de stenen trap af naar beneden, gingen het zwarte ijzeren hek door en stapten terug in de tijd. Lange rijen houten britsen waartussen tientallen smalle hangmatten hingen. Wasgoed aan lijnen die kris kras door de ruimte gespannen waren. Een houten tafel met daarop de resten van een maaltijd van grof brood, kaas en vlees. Op een andere tafel lag een rijtje dominostenen. Links en rechts ervan lagen een aantal omgekeerde stenen te wachten totdat de spelers (die midden in hun spel leken te zijn weggeroepen) weer terug zouden komen om verder te gaan. Een open haard waarboven een zwart geblakerde kookpot hing. En overal klonk het gemurmel van stemmen. Mannenstemmen... |
HOOFDSTUK 1
...Een walgelijke stank bereikte zijn neusgaten. Om hem heen doodse stilte en volledige duisternis. Hij werd heen en weer geslingerd en schaafde zijn rug pijnlijk tegen de ruwhouten planken. Met moeite probeerde hij op te staan uit de gehurkte houding waarin hij zat en duwde de zware zakken opzij, die tegen hem aan en half over hem heen lagen. Tenminste, hij dacht dat het zakken waren. Half staande had hij nog meer moeite zijn evenwicht te bewaren. De ruimte waarin hij zich bevond bleek zo'n laag plafond te hebben dat hij zijn hoofd stootte. Hij begon te kokhalzen van de stank die als een dikke brij zijn neus in leek te drijven. Hulpeloos greep hij in het donker om zich heen en voelde dat hij iemand raakte iemand.
“Auw!”
Geschrokken herkende hij de stem van Iris. Hij tastte naar haar hand.
“Ris, ik ben het Renzo!”
“Renzo!” Er klonk paniek in Iris' stem, terwijl ze met twee handen zijn mouw vastpakte. “Wat gebeurt er! Waar zijn we? Rens, ik ben bang!”
Renzo voelde haar trillende handen en hoorde haar klappertanden. In het duister keek hij gejaagd om zich heen. Wat was dit allemaal? Plotseling hoorde hij van buitenaf een mannenstem, die een paar onverstaanbare woorden riep. Daarna het geluid van een klappende zweep en het geloei van een koe. Meteen schoven ze met een schok vooruit.
“We zitten in een wagen!” schoot het door hem heen.
Naast zich hoorde hij Iris kokhalzen. Ze moesten hier weg, zo snel mogelijk. Met zijn ene hand graaide hij lukraak langs de houten wand van de kar. Er moest toch ergens een uitgang zijn! Hij deed een stap naar de zijkant en struikelde over een van de zakken, die kriskras door elkaar lagen, waarbij hij Iris met zich meetrok. Ze gaf een gil en probeerde zo snel mogelijk op te krabbelen, waarbij ze haar broer onbedoeld een schop tegen zijn schouder verkocht. Weer viel ze, nu naar achteren. Haar zwaaiende arm sloeg tegen iets dat aanvoelde als een dik soort stof. Instinctief greep Iris de stof beet en trok eraan. Een lichtstraal viel naar binnen. De overgang van het pikkedonker naar dat licht, was zo groot dat ze even haar ogen dichtkneep. Op dat moment hoorde ze Renzo een rauwe kreet slaken. Ze voelde dat hij haar ruw bij de schouders greep en een harde duw gaf. Achterover tuimelde ze dwars door de spleet in de vreemde stof naar buiten en viel even later hard op haar rug in het zand, waarbij haar achterhoofd tegen de grond klapte. Nog geen tel later sprong ook Renzo uit de wagen, zijn hand hield hij voor zijn mond. Op handen en voeten kroop hij zo snel hij kon naar Iris. Hij trok haar mee, van het pad af, de struiken in, die links en rechts van het pad groeiden. Daar gekomen gaf hij hoestend over. Met tranende ogen zag hij de wagen langzaam verder het pad afrijden en uit het zicht verdwijnen. Hij veegde zijn mond af aan zijn shirt en draaide zich om naar Iris die op haar knieën zat en wezenloos om zich heen keek.
“Gaat het Ris?” Zijn stem klonk schor.
Ze keek naar hem alsof ze een spook zag. Langzaam knikte ze met haar hoofd. Toen alsof ze wakker schrok, sloeg ze haar handen voor haar ogen en begon hysterisch te snikken.
“Dat waren toch zakken hè Rens?” snikte ze. “Zeg dat het alleen maar stinkende zakken waren!” Ze keek hem smekend aan. “Alsjeblieft?”
Renzo keek haar aan. In die dunne streep zonlicht had hij het gezien. Dode mensen. Op en over elkaar heen, lukraak op die kar gesmeten. Zijn hoofd bonkte.
Hij knikte. “Ja Ris, dat waren zakken.” Zei hij zachtjes.
Stella staarde nog even naar de laatste woorden die ze zojuist gelezen had en bladerde daarna langzaam terug totdat ze bij het schutblad kwam. dit boek is van Luna Moulin stond er rechtsboven aan de bladzijde. Ze klapte het dicht en keek even naar de titel die druipende zwarte letters op de voorkant stond: De Verdwenen Dagen. Haar gedachten gingen terug naar het allereerste zomerkamp. Die eerste nacht in de boomhut in Camp Santa Fe, toen zij en Luna maar niet uitgepraat raakten en ze allebei het gevoel hadden alsof ze elkaar al jaren kenden.
'Misschien wel in een vorig leven.' had Luna fluisterend geopperd.
'Ik heb een boek...'De Verdwenen Dagen' heet het, en dat gaat daar over. Over mensen die elkaar in een vorig leven al hadden gekend'.
Toen ze elkaar anderhalf jaar later terug zagen in Camp Alyeska had Luna het boek meegenomen en Stella had het, toen ze weer thuis was in een ruk uitgelezen. En dat terwijl ze normaal gesproken eigenlijk helemaal niet zo'n lezer was. Nou... dat was niet helemaal waar. Ze las wel, maar dan liever over dingen die ze meteen in de praktijk kon brengen. Gebruiksaanwijzingen bijvoorbeeld, zoals laatst toen ze al lezend het nieuwe kastje voor de kleine Xenia in elkaar gezet had. Haar vader had haar op haar schouder geslagen alsof ze een kerel was en lachend tegen haar moeder uitgeroepen: 'De appel valt niet ver van de boom. Je dochter is precies jij, toen je jong was: een knul verpakt als mooie meid!'
En haar oma had hoofdschuddend gemompeld: 'En allebei een ramp in de keuken.'
Stella's vader schaterde het uit.
'Maar gelukkig ben jij een keukenprinses, moeder. had hij gelachen en gaf zijn moeder een zoen op haar verrimpelde gezicht. 'En wat Stella betreft: die kan later altijd nog met een kok trouwen.'
Glimlachend legde Stella het boek in de koffer die geopend op haar bed lag. Vorig jaar toen ze naar Camp al Andaluz gingen was ze het vergeten mee te nemen. Maar nu had ze het weken tevoren al klaar gelegd, samen met de cadeautjes voor Luna en Jesse die allebei op 25 oktober jarig waren.
En dat was morgen, tijdens de vakantie. Dit jaar werd het namelijk de tweede keer dat ze niet letterlijk op
'zomerkamp' zouden gaan. De eerste keer was twee jaar geleden, toen ze de kerstdagen in Alaska doorbrachten.
'En dit jaar wordt het dus een soort van herfstkamp in Edinburgh, Schotland.' had ze de anderen geskyped.
Diego was de enige die tegengesputterd had.
'Luister, Stel, begrijp me niet verkeerd, Edinburgh lijkt me vet!' had hij gezegd. 'Want ik heb op de site al iets gelezen over de Edinburgh vaults en dat schijnt behoorlijk creepy te zijn.'
'The haunted Vaults.' had ze lachend geantwoord. 'Ja dat is wel iets voor jou! En wat dacht je van Loch Ness?
Diego grinnikte. 'Is dat niet een béétje kinderachtig?'
'Natuurlijk!' had ze uitgeroepen. ' Maar als je in Schotland bent, moet je naar Loch Ness . Al was het alleen maar om een lepeltje voor Luna.'
Ze hadden allebei gelachen.
'Maar waarom nou in de herfst?' was hij daarna losgebarsten. 'In de herfst is het koud en volgens mij stopt het daar sowieso nooit met regenen!'
Stella had hem uitgelegd dat The Brandubh Inn alleen in oktober nog plaatsen had gehad.
'Iedereen schijnt erheen te willen, dus dan moet het toch wel iets bijzonders zijn.' besloot ze. 'En trouwens... wees blij dat het regelmatig regent, dan kun je in elk geval lekker vaak met Layla samen onder de plu.'
Diego had even nagedacht. 'Da's ook weer waar.' gaf hij toe. 'Oké dan, je hebt me overtuigd. Op naar Camp Brandubh dan maar. En wat zeggen de anderen?'
'Die waren al overtuigd.' antwoordde ze. 'Jij was de enige dwarsligger.'
'Ja maar in Sevilla... ' begon hij.
'Is het altijd zomer.' maakte ze zijn zin af. 'En dat jij een ongelooflijke koukleum bent weten we al lang. Ik neem je ook niks kwalijk. ' Ze lachte even.
'Je neemt me alleen niet serieus, bedoel je?'
Ze lachte even. 'Ja... zo kun je het ook noemen.'
Hij grinnikte. 'Dank je wel Stel, ik hou ook van jou.'
Ze ging naast haar koffer op het bed zitten en pakte het informatieboekje van The Brandubh Inn. Ze was er nog steeds niet helemaal uit hoe ze die naam uit moest spreken. Maar de betekenis had ze wel al opgezocht.
'Zwarte raaf betekende het. En dat klonk al behoorlijk veelbelovend, volgens Diego.
The Brandubh Inn lag midden in de stad, in tegenstelling tot alle andere plekken waar ze tot nu toe waren geweest. De foto op de site liet een soort van ouderwetse herberg zien, met boven de deur een houten uithangbord waarop een zwarte raaf was afgebeeld. Het was ook geen vakantiekamp zoals ze dat kenden, maar dat was Stella's bedoeling ook geweest.
Yves had zich vorig jaar in Andalusië al afgevraagd of zomerkampen niet een beetje kinderachtig werden zo ondertussen. En inderdaad, tijdens het zoeken naar een vakantiekamp voor dit jaar, had ze hem toch wel gelijk moeten geven. De standaard 'zomerkamp dingen' die ze tegenkwam op de verschillende sites waren vaak toch wel wat kinderachtig. En echt “kinderen” waren ze per slot van rekening ook niet meer. Ga maar na: Yves was afgelopen maart zestien geworden en Jesse en Luna werden het morgen. Daarna kwam Diego op 12 december en zijzelf op 9 januari. Layla was de jongste van het stel en zou eind februari pas zestien worden. Dus ja... een vakantiekamp zoals ze het de afgelopen jaren hadden gehad, daar waren ze misschien inderdaad wel een beetje te oud voor nu. Vandaar dat haar interesse meteen gewekt was toen ze tijdens haar zoektocht op het internet The Brandubh Inn tegenkwam, dat gelegen was in hartje Edinburgh.
En toen ze verder las en zag wat er allemaal te doen was: inderdaad een trip naar het beroemde en beruchte Loch Ness en naar het Edinburgh Castle. Maar ook een middag karten stond op het programma endan waren er ook nog de haunted Vaults waar Diego al helemaal hyper van werd. En natuurlijk heel veel shoppen in de Old Town, het oude gedeelte van Edinburgh, met zijn vele smalle straatjes en steegjes, gezellige pleintjes en leuke winkeltjes. Plus.. en dat vond ze eigenlijk nog het aller leukst, zouden ze er net rond de Halloween periode zijn. En ze had op de site al iets gelezen over een mega Halloween party met alles erop en eraan. Ja, toen ze dat allemaal gelezen had was de keuze snel gemaakt.
Er werd geklopt. Stella sprong op en opende de deur. Er stond een klein meisje op de drempel. Ze had donker haar net als Stella en haar ogen waren net zo blauw. Alleen die van het meisje keken vanachter dikke brillenglazen de kamer in. Achter het meisje verscheen Stella's moeder in de deuropening.
'Zeg maar dat Stella op moet schieten, Xenia.' zei ze met een knipoog. 'Zeg maar dat ze anders het vliegtuig mist.'
Het kleine meisje keek van de vrouw naar Stella en knikte.
'Ik ben al klaar.' zei ze. 'Alleen nog even de koffer op slot doen. Ze deed het deksel dicht en zette Xenia er bovenop. 'Help jij Stella mee? Ja? Goed duwen dan.'
Met een vastberaden gezichtje duwde het meisje met haar twee vuistjes op het deksel van de koffer.
Stella klikte de koffer dicht en tilde hem van het bed. Achter haar sprong Xenia op het het bed op en neer.
'Heb je alles?' vroeg haar moeder.
'Ik heb in elk geval een paraplu bij me.' antwoordde ze terwijl ze het handvat van de koffer omhoog trok en zich omdraaide naar Xenia. 'Ga je mee?'
Het meisje liet zich van het bed glijden en greep het handvat.
Samen trokken ze de koffer naar de keuken waar Stella's vader al klaar stond met zijn autosleutels in zijn hand. Bij de auto nam Stella afscheid van haar moeder en van Xenia. 'Geef je opa en oma een dikke kus van Stella?' vroeg ze het kleine meisje terwijl ze haar rond zwierde. Daarna omhelsde ze haar moeder. 'Tot over twee weken.'
'Bellen als je aangekomen bent, hè?' De vrouw streek even over het lange haar van haar dochter.
Stella knikte.
'En doe je wel voorzichtig?'
Haar vader rolde met zijn ogen. 'Ze loopt heus niet in zeven sloten tegelijk, vrouw.'
'Dat weet ik wel.' antwoordde ze. 'Maar één sloot is ook al genoeg om nat te worden.'
Stella klopte haar moeder op haar rug. 'Maar daar heb ik die paraplu toch voor? ' Zei ze met een knipoog waarop haar vader lachend in de auto stapte en riep: 'Een echte bikkel. Zo mag ik het horen!'
Later, toen het vliegtuig al hoog boven de Middellandse zee vloog staarde ze afwezig uit het raampje naar de oneindige blauwe lucht en dacht aan thuis. Daar was, in de schaduw van de rieten overkapping achter het huis, de tafel nu waarschijnlijk al gedekt. Ze kon het bijna voor zich zien. De witte stenen schaaltjes gevuld met olijven, gesneden tomaat, feta en tzatziki. Het brood dat haar oma elke dag zelf bakte. De bolle flesjes olijfolie en azijn. En haar moeder die de schaal moussaka of dolmades, of wat ze voor die dag had klaargemaakt, midden op de tafel zette. Ze zag ze zitten op de witte plastic stoelen, terwijl haar opa zichzelf zijn dagelijkse glaasje ouzo inschonk en haar oma zoals altijd afkeurend met haar tong klakte.
Stella keek op de display van haar telefoon. Bijna vier uur. Thuis had ze het tijdsverschil tussen Griekenland en Schotland opgezocht en ze wist nu dat het daar twee uur vroeger was. En dat betekende dat als de vliegreis ongeveer drieënhalf uur duurde, ze de anderen dus vanavond tegen zessen weer zou zien. Daar kon ze zich nu al op verheugen!
Ze dacht aan de verjaarscadeautjes die ze voor Jesse gekocht had. Het eerste cadeau was een geintje. Het echte cadeau was een pet (van een of ander merk dat volgens Luna helemaal hot was) voor zijn verzameling. Voor Luna had ze super leuke slippertjes gekocht en een soort van schrijfmap waarvan de kaft op oud leer leek en die met dunne leren koordjes kon worden dichtgebonden. In het midden van de kaft was een ronde witte steen verwerkt met daaromheen kleine figuurtjes. Luna kon de map als vakantiedagboek gebruiken of zoiets. En straks als ze in Edinburgh waren ging ze nog een taart halen met Layla en de jongens.
Een van de stewardessen kwam voorbij met het drankwagentje en Stella bestelde een cola. Ze kreeg er een klein zakje zoute pinda's bij dat ze in een keer leegschudde in haar mond. Daarna zocht ze op haar telefoon naar haar muziek, deed haar oordopjes in, schoof een beetje onderuit en sloot haar ogen. Nog drie uur te gaan...
Ze schoot rechtop toen een van de stewardessen een hand op haar schouder legde en haar vroeg of ze haar stoel rechtop wilde zetten. 'We gaan zo landen.' zei ze vriendelijk.
Stella keek verbaasd uit het raampje. Nu al landen? Dat was snel. Blijkbaar had ze de hele vlucht zitten slapen. Ze borg haar oordopjes in haar tas en klikte haar veiligheidsgordel weer vast. Vanuit het raampje was Edinburgh in de diepte al te zien. Het regende inderdaad en niet zo weinig ook.
Toen het vliegtuig geland was en over de landingsbaan naar de terminal reed trilde haar telefoon. Ze keek op de display.
'kzie dat je geland bent.' las ze. 'We lopen je alvast tegemoet. Tot zo. Kus Loen.
Stella trok haar jas aan, pakte haar tas en paraplu en schuifelde daarna achter de lange rij medepassagiers aan naar de uitgang van het vliegtuig.
Toen ze na de paspoortcontrole en het ophalen van haar koffer eindelijk de ontvangsthal inliep stonden de anderen al te wachten. Zowel Luna als Layla renden op haar af en voor ze het wist werd ze bedolven onder omhelzingen en kussen. Jesse, Yves en Diego keken lachend toe. Toen de twee meisjes haar eindelijk los lieten stootte Yves Jesse aan. 'Snel, voordat Diego je voor is!'
Jesse liep naar haar toe, maar voordat hij haar kon omhelzen had Stella hem bij de kraag van zijn jas gegrepen. Ze trok hem naar zich toe en gaf hem een lange zoen waar hij met rode oren weer uit los kwam.
'Zo.' zuchtte ze tevreden. 'Dit was ik al van plan vanaf het moment dat we opstegen vanmiddag.'
Yves mondhoeken krulden omhoog. 'Volgens mij is er nu net nóg iemand opgestegen, Stel.' lachte hij met een knik naar Jesse wiens pet nu scheef stond.
Hij sloeg een arm om haar heen en zoende haar op haar wangen. 'Hoe is het?'
Ze blies haar wangen bol. 'Blij dat ik er ben. En hoe is het met jou?'
Hij knikte. 'Goed. Je krijgt de groeten van Eugenie. Ze vraagt wanneer iedereen een keer naar Frankrijk komt.'
' Volgend jaar? ' Stella stak haar vinger op. 'Zomerkamp in Lons-le Saunier? Mag jij het regelen.'
Hij lachte breed. 'Ik zal het onthouden.'
'Zo, en nu ben ik aan de beurt!' klonk het achter hem en daar stond Diego met een grijns van oor tot oor en een kanarie gele zuidwester op zijn krullen. Hij greep haar om haar middel en draaide met haar rond. 'Heb je het weer buiten al gezien, Miss Halkias?'
Ze knikte. 'Speciaal voor jou besteld, Señor Arnelas Reyes.' antwoordde ze en trok de zuidwester over zijn ogen.
Met z'n zessen liepen ze even later door de lichte terminal van Edinburgh Airport. Bij de uitgang stond een groep jongeren met koffers en tassen, bij elkaar. Jesse wees naar de rode dubbeldekker die buiten voor de uitgang van de terminal al klaar stond. 'Edinburgh Sightseeing stond er in grote letters op. 'Kijk, dat is onze bus.'
Een klein half uur later reed de bus over de brede North Bridge, de bekende oude stenen brug over het spoor, die het oude en nieuwe gedeelte van de stad met elkaar verbond. Vanachter de raampjes van de dubbeldekker zagen ze de stad, die schuil ging onder een zware loodgrijze lucht, aan zich voorbij trekken. Straten waaraan smalle hoge huizen stonden met puntige daken en torentjes, kleurrijke voorgevels in wit, blauw en rood. De St Giles Catherdral waar Diego van wist te vertellen dat er een doedelzak spelende engel boven de ingang te zien was.
Yves schoot in de lach. 'Iets zegt me dat je uit je nek zit te lullen.'
Diego schudde berustend zijn hoofd. 'Jongen, dat jij je nou verder niet hebt voorbereid op ...'
'Ik had het al druk zat met me geestelijk voor te bereiden op twee stuiterbal weken met jou.' onderbrak Yves hem.
Stella wees uit het raam. 'Kijk dan: een winkel met schotse rokken!' riep ze uit.
'Kilts, bedoel je?' knikte Diego. 'Of Féileadh Mòr zoals ze ook wel worden genoemd.'
Vijf paar wenkbrauwen gingen verbaasd omhoog. Diego hief verontschuldigend zijn handen. 'Ja wát nou! Jullie weten zo ondertussen toch wel dat Diego de man met vele talenten is.'
Stella stootte Luna en Layla aan. 'Wij willen deze vakantie de man met de vele talenten en zijn twee vrienden wel eens zien in zo' n Féileadh Mòr. Toch, meiden?'
Yves en Diego lachten luid.
'Ja ja... en dan zeker foto's maken en die op facebook zetten.' grijnsde Jesse.
Stella pakte zijn pet af, zette hem op haar eigen hoofd en lachte hem ondeugend toe. 'Als jij dat perse wil.'
Het begon al te schemeren toen de rode dubbeldekker eindelijk stopte in een smalle straat.
De stem van de chauffeur klonk door de intercom: 'Het laatste stukje zullen jullie moeten lopen, daar kan ik met de bus niet komen.'
Achter elkaar stapten ze de bus uit en wachtten totdat de chauffeur de bagage uit het onderste deel van de bus had gehaald en op de smalle stoep gezet.
Daarna wees hij:' Als jullie die kant op lopen en dan die stenen poort onderdoor, zie je meteen links The Brandubh Inn.'
'Gaat u niet mee?' vroeg Layla terwijl ze haar plunjezak van hem aanpakte.
De man schudde zijn hoofd. 'Ik moet weer terug naar het vliegveld om de volgende groep op te halen.'
'Ook voor The Brandubh Inn? ' Diego had zijn zuidwester weer opgezet en stapte over een grote plas heen die op de stoep lag.
De chauffeur schudde zijn hoofd. 'Nee, jullie met z'n allen zijn de hele groep voor deze twee weken. Aan het eind van de vakantie kom ik jullie weer ophalen.'
Hij sloeg het bagage luik van de bus dicht. Daarna stapte hij weer in, ging achter het stuur zitten en startte de motor. Hij wees nog een keer. 'Aan het einde links ligt The Inn.'
Langzaam schoven de deuren dicht.
'En een hele fijne vakantie allemaal!' riep hij lachend.
En luid ronkend reed de bus weg.
HOOFDSTUK 2
Het begon weer te miezeren en snel liepen ze met hun tassen en koffers het smalle steegje in en de stenen poort door. Ze kwamen aan op een pleintje dat zó als filmset voor een middeleeuwse film gebruikt zouden kunnen worden, zoals Layla verrast uitriep. Huizen met ruw stenen gevelwerk, afgewisseld met ouderwets lichtgekleurd pleisterwerk. Puntige dakkapelletjes met leien dakpannen. Stenen trapjes langs de voorgevels die uitkwamen op uitbouwtjes. Balustrades van dikke houten balken die kruislings aan elkaar bevestigd waren. Heel veel ramen en raampjes in verschillende groottes, maar allemaal bestaand uit kleine vierkante ruitjes. In de verte, bovenop Castle Rock en hoog boven de huizen uit, was Edinburgh Castle te zien. Een imposant bouwwerk dat van alle kanten verlicht werd door enorme spots, scherp afstekend tegen de donkere lucht.
Layla maakte de ene foto na de andere, terwijl Diego achter haar aan liep en met haar paraplu.
De rest van de groep waarmee ze waren aangekomen was ondertussen al de deur binnengegaan waar het houten uithangbord met de zwarte raaf boven hing.
Er verscheen een man in de deuropening. Hij wenkte hen. ' Kom gauw binnen, de tafels zijn al gedekt en het eten is klaar! ' riep hij hartelijk.
'Laten we hopen dat het geen Haggis is.' mompelde Diego.
Luna die haar roze koffer over het hobbelige keien van het pleintje trok keek over haar schouder.
'Geen wàt?'
Diego grijnsde. 'Haggis. Da's een Schots gerecht van schapenmaag, gevuld is met schapenlongen, hart en lever.'
Luna trok een gezicht. 'Gatver!' Het kwam er hartgrondig uit, maar Yves grinnikte: 'Geloof toch niet alles wat die mafkees zegt, Loen.'
Diego knikte naar de man in de deuropening. 'Vraag het maar na.'
De man stapte opzij om Stella die voorop liep binnen te laten en stak zijn hand naar haar uit. Hij had een vriendelijk gezicht dat voor een deel schuilging achter een rossige baard. Ook zijn haar was rood. Net als zijn neus en zijn wangen.
'Welkom in The Inn. ' zei hij met een brede lach. 'Mijn naam is Gawyn Reid en ik weet zeker dat jullie de komende twee weken de tijd van je leven zullen hebben hier in Edinburgh.'
Na het eten hadden ze pas echt tijd om eens goed om zich heen te kijken.
Ze waren er intussen achter dat Brandubh werd uitgesproken als ' Brendoe ' en dat Haggis inderdaad een schots gerecht was. Gelukkig had dat niet op het menu gestaan. In plaats daarvan was het Shepards Pie geweest. Als toetje kregen ze Cranachan. Hoge ijscoupes met daarin een mengsel van slagroom, honing, havermout en frambozen.
'Er zit ook een heel klein beetje whisky in.' had Gawyn hen toevertrouwd toen de coupes op tafel werden gezet.
'Maar da's zo weinig, daar merken jullie niks van. En zo wel... dan slapen jullie straks goed.'
The Brandubh Inn was eigendom van drie broers: Gawyn, Daividh en Fergus Reid. Samen runden ze de herberg al zo'n tien jaar lang en organiseerden ze vakanties, compleet met excursies en workshops voor groepen jongeren vanaf veertien jaar. In de loop van de tijd was The Brandubh Inn uitgegroeid van een herberg met twaalf slaapplaatsen tot een complex waarin wel veertig jongeren ondergebracht konden worden. De drie broers hadden namelijk de scheidingsmuren van de huizen links en rechts van de Inn laten uitbreken. Hierdoor waren de huizen nu met elkaar verbonden en was er dus veel meer ruimte ontstaan. Van buiten af leken het drie verschillende huizen, maar eigenlijk was het één geheel.
En nu zaten ze dan met z'n allen aan de lange tafels in de oude gelagkamer van de oorspronkelijke herberg, waar net de bekers dampende thee werden neergezet en keken om zich heen.
Naar de stenen nissen in de muur waar dikke kaarsen in brandden, die een warm oranje gloed verspreidden op de gepleisterde muren. Naar het balken plafond waaraan een zware ijzeren kroonluchter hing met ook weer diezelfde dikke druipende kaarsen. Naar de lange tafels op de grove planken vloer waar in de loop der jaren waarschijnlijk duizenden en nog eens duizenden voetstappen overheen waren gegaan. Naar de twee grote honden die lagen te slapen voor de brandende haard.
'Ik vind het hier lijken op zo'n herberg uit de tijd van Sherlock Holmes.' Weer was het Layla die het opmerkte.
'Met van die met modderige en donkere straatjes en rauwe reizigers die hun doorweekte laarzen laten drogen bij het haardvuur. En postkoetsen met verhitte paarden die worden verzorgd door magere staljongens op blote voeten en... ' Ze zuchtte tevreden.
Luna, die een beetje rozig was van het eten en de warmte legde haar kin op haar armen. Ze staarde naar de krullerige Keltische vormen van het haardscherm waartegen het licht van de vlammen dof weerkaatste.
'Mooi al die figuren.' zei ze. 'Doet een beetje denken aan een doolhof.'
Yves knipoogde naar haar. 'Misschien hebben ze er wel een lepeltje van, Loen.'
Luna stak haar tong naar hem uit.
Daividh, een van de drie broers kwam bij hen zitten. Net als Gawyn hadden ook de twee anderen rood haar en ook Fergus had een korte baard. Daarnaast had hij een behoorlijke buik. Maar dat kwam waarschijnlijk omdat hij de scepter zwaaide in de keuken. Daividh, de derde broer had geen baard en geen buik maar wel een enorme neus boven een brede mond die een hele lage stem verborg.
'Hebben jullie lekker gegeten?' baste hij met een brede glimlach.
Ze knikten. 'Zeker weten.'
Stella wees op de honden bij de haard. 'Wat zijn dat voor honden?'
'Dat zijn Schotse Deerhounds.' antwoordde de man.
'Hoe heten ze?' vroeg Yves.
'Morogh en Muir.'
'Stoere namen.' vond Layla.
'Ja maar alles is hier stoer. ' Stella was opgestaan, liep naar de honden toe en ging op haar hurken zitten. Ze keken allebei op en lieten zich rustig door haar aaien.
'De namen... ' ging ze verder. ' ... de honden, deze herberg... '
Ze keek lachend over haar schouder. 'Hey... zelfs mannen in rokken zijn hier stoer '
Daividh lachte luid. Daarna knikte hij naar Layla. 'Jij bent ook een echte Ruadh zo te zien.'
'Een wat?' Layla glimlachte niet begrijpend.
'Een echte rooie!' vertaalde Fergus die net langs hun tafel liep met een enorm bord waarop plakjes Schotse vruchtencake lagen. 'Stukje cake?'
'Mijn vader heeft rood haar.' Layla nam een plakje van het bord.
Fergus keek haar vriendelijk aan. 'Een Albannach?'
Layla keek hem met grote ogen aan. 'Eh..'
Daividh schoot haar te hulp. 'Hij bedoelt of je vader Schots bloed heeft.'
'Eh... nee.' Ze schudde haar hoofd. 'Tenminste... ik weet het eigenlijk niet. Ik...'
'Je krijgt er helemaal een kleur van.' Diego sloeg grinnikend zijn arm om haar heen.
Layla legde haar handen langs haar wangen. 'Ik krijg het ook warm van al die moeilijke woorden.' lachte ze.
Daividh stond lachend op. 'Laat je maar niet gek maken door ons.' zei hij met een knipoog. Daarna vervolgde hij: 'Maar als je het leuk vindt kun je misschien een keer langs de General Register office gaan. Dat zit hier in Edinburgh. Daar gaan heel veel mensen naar toe om na te gaan of hun voorouders misschien Schots waren. Ook heel veel Amerikanen.'
Hij keek haar even aan. 'En jij bent toch een Amerikaanse?'
Ze knikte. 'Mijn moeder was een Navajo meisje.'
Nu gingen zijn wenkbrauwen verrast omhoog. 'Dat klinkt heel bijzonder.'
Ze praatten nog een tijdje over Layla's afkomst totdat Gawyn op een van de tafels klom en riep: 'Even de aandacht graag.'
Allemaal keken ze op.
'Als jullie je thee op hebben pak dan je spullen even bij elkaar, dan kunnen we jullie je kamers wijzen.'
Meteen klonk er een hoop geschuif van stoelen toen iedereen opstond en even later stommelde de groep met koffers, weekendtassen en plunjezakken achter de drie mannen aan de trappen op.
'Hey MacCallum!'
De man bleef strak voor zich uit kijken terwijl hij met grote stappen over de glimmend natte straat liep. Het licht van de neonreclames die hier en daar boven de winkels hingen werd weerspiegeld in de waterplassen op de stoep. Ergens ging een kroegdeur open en weer dicht. En een paar tellen lang was er muziek en gezang te horen, melancholisch en zwaarmoedig als het weer.
'MacCallum!' klonk het weer.
Heel even flitsten de ogen van de man opzij naar de donkerblauwe auto die langzaam naast hem reed, maar hij hield zijn pas niet in. Nog geen tel later sneed de auto hem de weg af. De man stopte abrupt en zag vanuit zijn ooghoeken dat het zijraam opengedraaid werd.
'Wat heb je voor ons?' klonk het vanuit de auto.
'Kan het misschien iets subtieler?' Hij balde zijn handen tot vuisten en schudde zijn hoofd. ''Ik heb toch gezegd: niet hier!'
Vanuit de auto klonk een kort lachje. 'Niet zo zenuwachtig, MacCallum...' hoorde hij zeggen. 'Met dit weer loopt er toch geen hond op straat.'
Hij keek even schichtig om zich heen.
'Nou, kom op joh... ' klonk het weer vanuit de auto. '... wat heb je voor ons.'
Hij boog zijn hoofd en mompelde: 'Ik heb iets gehoord over een kraak...'
De regen ratelde op het autodak.
'Ja?' klonk het ongeduldig. 'Tijd? Plaats?'
Hij schudde zijn hoofd. 'Ik heb gehoord: de eenendertigste, maar wáár precies, daar ben ik nog niet helemaal achter ... '
De auto schoot een stukje vooruit. 'Nog meer?'
'En ik heb een naam.' zei de man.
'Nou?' klonk het ongeduldig.
Hij boog zich naar het open raampje. 'Dealan- dè.' zei hij zachtjes.
Het was even stil.
'En dat weet je zeker?'
Hij knikte.
Het raam werd weer dichtgedraaid en de man deed een stap achteruit toen de auto begon te rijden. Een paar tellen lang keek hij hem na en liep toen snel de andere kant op en verdween een zijstraat in.
'Auw! Nou nog één keer en ik ga gillen.'
Stella keek met een pijnlijk gezicht naar de dikke balken van het uitbouwtje met het dakraam, waar ze zojuist door naar buiten had willen kijken.
'Dit doet me wel heel erg denken aan dat zolderkamertje in Camp Alyeska. 't Lijkt wel een déjà vu.'
Ze gaf Luna die in de lach geschoten was een duwtje. ' En zit me niet uit te lachen jij! '
' Ja maar Stel…' hikte die. ' Drie keer tegen dezelfde balk? '
Stella wreef over haar voorhoofd. ' Ik zeg toch: een déjà vu.'
Ze draaide zich om naar Layla die in kleermakerszit op het andere bed zat en vertelde haar over het kamertje in Camp Alyeska waar Diego, Yves en Jesse hadden geslapen.
' Daar hingen ook van die dikke balken op de meest idiote plekken.' ze tikte tegen een van de balken. ' Net als hier. '
Ze zette haar koffer op een van de bedden en klikte hem open. ' Maar behalve dat, is dit wel een superkamer zeg. Niet te vergelijken met dat zolderkamertje. Wauw! '
Ze knikte naar een hoek waar, op een ruige vacht, twee paarse fauteuils stonden om een ronde houten bijzettafel met een geslepen glazen blad. De vier poten van het tafeltje waren kunstig gedraaid en eindigden allemaal in een soort leeuwenklauw.
' Daar hadden ze niet zulke gave stoelen en zo'n stoer kleed op de grond. '
' En daar stonden ook niet van die gave hemelbedden. ' Luna streek met haar hand langs het koord waarmee de dikke paarsblauwe gordijnen werden op gehouden, tussen de vier kunstig gedraaide houten palen van het bed. Haar ogen glinsterden. ' Het lijkt wel of we echt in de middeleeuwen zitten. Jeetje! '
' Over middeleeuwen gesproken... ' Stella hield een boek omhoog. ' ...ik heb 'm eindelijk meegenomen.'
' Dat boek heb ik al meer dan twee jaar van Luna geleend. ' legde ze Layla uit. Ze telde op haar vingers.
' Camp Alyeska... Camp al Andaluz en dan nu eindelijk... '
Er gleed een ietwat sip lachje over Layla's gezicht en verwonderd vroeg Stella: ' Wat is er? '
' Ach, niks. ' Bijna onmerkbaar haalde Layla haar schouders op. ' Ik vind het alleen een beetje jammer dat ik ... er toen niet bij was.' zei ze zacht.
Stella keek naar haar zoals ze daar zat op het bed en zag ineens weer het teruggetrokken meisje uit Camp Santa Fe voor zich.
Layla of Ah-tad Łichíí .
Het rode meisje.
Drie jaar geleden, tijdens hun vakantie in Arizona had Stella niet echt de moeite genomen om Layla te leren kennen. En als ze heel eerlijk was, had ze er toen niet eens bij stil gestaan. Nadat ze weer thuis was had ze, zeker de eerste tijd, ' s nachts vaak dromen gehad. Dromen over de Shadow Wolves en Ma'iitsoh, de kleine jongen die dacht dat zijn land van goud was... de dromenvangers... de ba-ah-ne-di-tinin die ze allemaal gekregen hadden…
En soms was daar ineens Layla verschenen in haar droom. Eenzaam en verloren, net zoals ze er op die allereerste dag in Camp Santa Fe had uit gezien, toen de groepen werden gevormd.
Stella had zich lang schuldig gevoeld over de manier waarop ze toen met Layla was omgegaan. Ze was dan ook blij toen ze hoorde dat Diego haar weer had gevonden via Skype. Nu kon ze het eindelijk weer goedmaken. En dat had ze ook gedaan. Vanaf dat moment waren zowel Luna als zijzelf ècht bevriend geraakt met Layla.
Ze ging naast haar zitten, legde een hand op haar knie en zei hartelijk: ' Dat maken we deze vakantie driedubbel goed! '
En Luna die aan Layla's andere kant was gaan zitten, knikte. ' Echt wel! En niet alleen deze vakantie, maar ook volgend jaar…. en het jaar daarop... net zolang totdat we elkaar helemaal beu zijn. ' lachte ze.
Nu lachte ook Layla.
' Nou dat beu worden zal wel meevallen. ' zei ze. ' Ik heb in elk geval alvast gezien dat Yves jou nog lang niet beu is.'
' Hoezo? ' Luna trok verbaasd haar wenkbrauwen op.
' Zeg, doe eens niet zo onschuldig, jij. ' vond ook Stella. ' Zelfs een blinde kan zien dat die jongen helemaal gek op je is.' Ze knipoogde . ' En jij op hem... '
Luna gooide een kussen naar haar toe. ' Nee, jij dan met die natte zoen van je op het vliegveld. '
Layla proestte het uit. ' Da's waar Stel, jij en Jesse dat is ook... '
Ze stopte ineens. ' Gek eigenlijk... '
' Wat? ' Stella en Luna zeiden het allebei tegelijk.
' Nou... ' Layla bekeek haar nagels. ' … toen in Camp Santa Fe... toen was Jesse de enige die... En ook toen we opgesloten waren... in die oude mijn... toen was ik... was ik blij dat hij er was... '
Ze haalde haar schouders op. ' Niet verliefd of zo. Dat niet. Maar gewoon... '
Glimlachend zei ze: ' Big Jake zei de allereerste dag al over Jesse: die jongen daar... die is te vertrouwen. '
Het was even stil.
Stella moest ineens denken aan de woorden van Pace, die nacht toen ze met Luna, Yves en Diego om het kampvuur hadden gezeten.
' Jake leest mensen zoals hij de sterren leest. ' had hij gezegd. ' Hij leest en vindt uiteindelijk het juiste spoor.'
En ook wat Diego's vader tegen hen had gezegd, die avond toen ze met z'n allen in zijn werkkamer op die bruine sofa zaten: ' Ik heb Javier, Ramón en Diego altijd geleerd dat er twee kanten zitten aan elk verhaal. '
Ze was blij dat ze wat Layla betreft het juiste spoor had gekozen... en beide kanten van het verhaal had gehoord...
Ze sloeg haar arm om Layla's schouder en pakte Luna's hand .
' Ik ben blij dat we vriendinnen zijn met z'n drieën. ' zei ze.
Luna was opgestaan en sloeg allebei haar armen om de schouders van de andere meisjes. ' Ik ook. '
' Ik ook. ' zei Layla ernstig.
Ineens keek ze op. ' Wat is dat toch voor een gezoem dat ik de hele tijd hoor? '
Zoekend keek ze rond.
Luna was opgestaan. ' Ja ik hoor het ook. ' zei ze met een schuingehouden hoofd. Ze deed een paar stappen door de kamer en staarde naar Stella's tas die over een stoel hing.
' Volgens mij komt het uit jouw tas. ' Verwonderd keek ze van de tas naar Stella.
Die sprong van het bed en pakte haar tas van de stoel. Ze maakte hem open en begon erin rond te graaien. Haar vingers vonden een klein rechthoekig en glad voorwerp en ze haalde het tevoorschijn. Het was een telefoon. Stomverbaasd keek ze ernaar. Op dat moment hield het gezoem op.
Er werd geklopt en meteen ging de deur open en verscheen het gezicht van Diego. Hij keek van de een naar de ander en kwam de kamer binnen. Zijn oog viel op de telefoon in Stella's hand.
' Zo! Is dat je nieuwe mobiel? ' riep hij uit. ' Wauw, Stel, die wil iedereen! Ik wist niet dat jij...'
' Hij is niet van mij. ' onderbrak Stella hem, terwijl ze langzaam haar hoofd schudde.
' Van wie dan? ' Diego draaide zich om naar Layla. ' Van jou? '
Ook Layla schudde haar hoofd. ' We hoorden 'm zoemen in Stella's tas... ' begon ze.
Yves en Jesse waren nu ook de kamer binnengekomen.
' Wat zoemde er in Stella's tas? ' vroeg Jesse.
Diego had de telefoon uit Stella's hand gepakt en hield 'm omhoog. ' Deze jongen. ' Daarna fronste hij zijn wenkbrauwen. ' Maar hij is dus niet van jou? '
Stella schudde haar hoofd. ' Ik heb ook geen idee hoe dat ding in mijn tas terecht is gekomen. '
Diego grijnsde. ' De eigenaar zal anders wel vet balen. Weet je hoe duur die dingen zijn? '
Hij drukte op de zijkant en de display lichtte op. ' Hey... een berichtje. Zullen we anders even kijken... '
' Nee niet doen! ' Layla had de telefoon afgepakt. ' Misschien is ie van iemand hier uit de Inn. '
' Anders loop je even naar beneden om te vragen of iemand z'n telefoon kwijt is. ' stelde Luna voor.
Stella knikte. Dat was een goed idee. Ze stond op en schoot de kamer uit, de gang door en de trap af naar de gelagkamer. Na een paar minuten was ze alweer terug.
' En? ' klonk het uit vijf monden tegelijk.
Ze schudde haar hoofd. ' Niemand. '
Ze ging op bed zitten en dacht na.
' Misschien is het op het vliegveld gebeurd? ' opperde Diego.
Ze keek naar hem op. Maar wanneer dan? Ze had haar tas, voor zover ze zich kon herinneren helemaal nergens achtergelaten.
' Weet je wat we doen? ' bedacht Layla ineens. ' We pakken morgen de bus naar het vliegveld en dan vragen we bij de afdeling gevonden voorwerpen na of iemand z'n telefoon als vermist heeft opgegeven. '
Diego knikte haar goedkeurend toe. ' Slim, Miss Nichols. Het had m'n eigen idee kunnen zijn. En tot het zover is... ' ging hij met een geheimzinnig gezicht verder. ' … hebben jullie mooi de tijd om iets uit te leggen. '
' Wat uit leggen? ' vroeg Layla.
' Nou... ' zei hij met een uitgestreken gezicht. '… waarom jullie ome Diego the coolest dude ever vinden, bijvoorbeeld. '
Waarop hij van drie kanten tegelijk bekogeld werd met kussens.
HOOFDSTUK 3
' Een banketbakker? ' Gawyn keek nadenkend voor zich uit terwijl hij de stapel borden in de enorme gootsteen een voor een afspoelde. Daarna gaf hij ze door aan Stella, die ze in de vaatwasser zette.
' Dit is de allereerste keer dat we een vaatwasser hebben op vakantie! ' had die verrast uitgeroepen toen ze vanmorgen na het ontbijt de keuken inliep met de andere corveeërs.
' Eindelijk echt vakantie dus!'
Daividh en Gawyn waren in lachen uitgebarsten. En Daividh had gezegd: ' The Brandubh Inn kan dan wel oud zijn maar dat wil niet zeggen dat we alles met de hand doen. Alleen het schrobben van de vloeren en de trappen doen we nog op de knietjes en met emmers en borstels. Dus van de week kunnen jullie je lol op. '
Hij had veelbetekenend geknipoogd.
Eén van de andere meisjes had al verschrikt opgekeken, maar Stella had haar aangestoten en gezegd:
' Da's gewoon onzin. Kijk 'm eens lachen.'
Maar Daividh had zijn hoofd geschud. ' Niks onzin. Wacht maar eens af. '
Gawyn spoelde het laatste bord af, draaide de kraan dicht en droogde zijn handen af. ' En waarom wil je weten of er een banketbakker in de buurt is? '
Stella sloot de klep van de vaatwasser en vertelde hem over haar verjaardagstaart plannen voor Jesse en Luna.
' Die zijn vandaag jarig namelijk. ' voegde ze eraan toe.
' Vandaag? ' riep hij uit. ' Ja maar dan maken we er toch zeker een feestje van in The Inn! '
Meteen dook hij de enorme koelkast in. ' We hebben nog scotch Eggs, hamsandwiches en furn tarts en...'
Toen draaide hij zich ineens naar haar om. ' Maar een taart van de bakker... ' Hij schudde zijn hoofd. '… dat lijkt me niet zo'n goed idee, caileag. ' ( meisje)
Niet begrijpend keek ze hem aan..
Gawyn boog zich naar haar toe. ' Ik denk dat Fergus daar wat moeite mee zal hebben. '
' Bakt Fergus ook taarten dan? ' Stella keek hem verrast aan.
' Waar denk je dat hij die dikke pens vandaan heeft? ' Gawyn vouwde zijn armen over elkaar. ' Niet door een dieet van schijfjes komkommer en rauwe wortels in elk geval. '
Stella proestte. ' Zou Fergus dan een taart voor ons willen maken, denk je? ' vroeg ze.
' Wat wil ik maken? ' Fergus die net de keuken binnen kwam, keek van Stella naar zijn broer.
Die legde het hem uit.
Fergus streek even nadenkend over zijn rode baard en knikte toen. ' Goed. Ik maak wel een taart voor je. '
Stella maakte al een rondedansje.
' Maar... ' Hij stak zijn hand op. '… dan moet jij me een paar Griekse gerechten leren. '
Ze keek hem verschrikt aan. ' Maar ik kan helemaal niet goed koken. '
Zoekend keek ze om zich heen. Haar oog viel op de kraan die, hoewel Gawyn hem dichtgedraaid had, nog steeds druppelde. ' Ik kan wel die kraan maken als je wilt. ' zei ze. ' Of vanavond de honden uit laten. Of... '
De broers keken haar een ogenblik aan.
' Kun jij kranen repareren? ' vroeg Gawyn.
Ze knikte. ' Ik help m'n vader vaak mee als hij in huis aan het klussen is. '
Alle twee schoten ze in de lach. Fergus klapte in zijn handen. ' Geweldig! Riep hij uit. ' Daar hou ik je aan. '
Voor de tweede keer in twee dagen liepen Stella, Layla en Luna de terminal van Edinburgh Airport binnen. Diego, Yves en Jesse hadden eigenlijk mee willen gaan. Maar omdat Yves nog een cadeautje voor Luna wilde kopen hadden, ze afgesproken dat ze elkaar later in de stad weer zouden ontmoeten.
' Bij the Heart of Midlothian.' had Diego voorgesteld. En op de vraag waar dat dan wel was, had hij uitgelegd dat het vlak bij the St Giles Cathedral lag.
' En als we het nou niet kunnen vinden? ' had Layla gevraagd, maar Diego had geruststellend zijn hoofd geschud. ' Geloof me, dat kan zelfs een blinde kip met oriëntatie problemen nog vinden. '
Dus hadden de meisjes de bus genomen die hen in een klein half uurtje naar Edinburgh Airport bracht, dat ongeveer twaalf kilometer buiten het centrum lag. En nu liepen ze door de ontvangsthal in de richting van de afdeling gevonden voorwerpen.
Achter de balie stond een vriendelijke medewerker die hen, nadat Stella had verteld waar ze voor kwamen, verzekerde dat er niemand een verloren telefoon had gemeld.
' Wel een wandelstok, drie paraplu's en een kinderzitje. ' herinnerde hij zich. ' De laatste zonder kind gelukkig. ' voegde hij er met een knipoog aan toe.
De meisjes bedankten hem emn namen afscheid. Even later stonden ze weer buiten.
' Nou dat was dus lekker nutteloos. ' Stella ritste haar jack dicht. ' Wat nu? '
Layla dacht even na en zei toen, terwijl ze de anderen samenzweerderig aankeek: ' Zullen we anders toch dat berichtje openen? '
Luna schoot in de lach. ' En gisteren zei je nog tegen Diego... '
' Jawel... dat weet ik wel... ' Layla haalde verontschuldigend haar schouders op. ' Maar... omdat die telefoon blijkbaar verder van niemand is... ' Ze wachtte even en keek haar vriendinnen aan. ' Maar goed als jullie liever niet... '
Als antwoord pakte Stella de telefoon uit haar tas en drukte op het knopje aan de zijkant. De display lichtte op, maar de telefoon was vergrendeld. Dat was te verwachten natuurlijk.
' Misschien vier keer nul? ' opperde Luna. Zelf was ze met haar eigen telefoon zó lui geweest dat de beveiligingscode nog steeds vier maal nul was. Maar het zou wel heel toevallig zijn als uitgerekend bij deze telefoon...
Stella toetste vier keer de nul in en tot haar stomme verbazing kwam ze inderdaad in het startmenu terecht. Ongelovig staarden ze elkaar aan. Maar meteen daarna opende Stella de berichtenbox. Er stond één berichtje in.
De jongens slenterden over The Royal Mile, de bekende hoofdstraat van the Old Town. Die liep vanaf Edinburgh Castle helemaal door tot aan Holyrood Palace, het koninklijk paleis. Een waterig zonnetje bescheen de kleurige voorgevels van de vele winkeltjes en de ouderwetse uithangborden boven de Pubs.
' Zo, voor de komende tien jaar heb ik even genoeg winkels van binnen gezien. ' Yves stopte het cadeautje dat hij zojuist voor Luna had gekocht in zijn jaszak.
' Ach, hou toch op, man. ' Diego gaf hem een pets met de roodgeruite paraplu die hij gekocht had. ' Volgens mij vond je het stiekem best leuk. En die kilt stond je trouwens énig! '
Yves grijnsde. Ze waren een van de vele winkels ingegaan waar het tot de nok toe vol hing met geruite kilts in allerlei kleuren. En alle drie hadden ze zich in een kilt laten hijsen. Compleet met sporran, de traditionele lederen beurs die aan een riempje voor hun kruis werd gehangen. En bijbehorende wollen kniekousen met kwastjes. Daarna hadden ze de oude eigenaar van de winkel gevraagd om een foto te maken.
' Voor de meiden. ' had Diego uitgelegd, waarop de man, die zelf ook een kilt droeg, goedkeurend had geknikt. Knipogend had hij hen toevertrouwd dat meisjes gek waren op jongens in de traditionele Schotse klederdracht.
' Nou, dat vraag ik me af. ' grinnikte Jesse terwijl hij de foto bekeek en op de drie paar harige benen wees die onder hun rokken te zien waren.
De anderen schoten in de lach. Ze hadden de man bedankt en Diego had de geruite paraplu gekocht.
' Anders is het ook zo lullig als we zonder iets te kopen weg gaan. ' vond hij schouderophalend.
Daarna waren ze achter Yves aan, winkel in winkel uit gelopen, op zoek naar een verjaarscadeautje voor Luna. Uiteindelijk waren ze geslaagd.
' Wij hebben zo ondertussen ook wel een cadeautje verdiend zeg. ' Had Diego gezegd toen ze de winkel verlieten. ' We hebben ik weet niet hoe lang, verplicht achter je aan lopen sjouwen. '
Yves draaide zich naar hem om. ' Je kan een kusje krijgen. '
' Die krijg ik liever van Layla. ' weerde hij af.
Maar later, toen ze langs een bakkerij liepen waar een grote schaal Scotch Pie in de etalage stond kocht Yves er drie die ze onder het lopen op aten.
En nu slenterden ze weer terug over The Royal Mile. Het begon opnieuw te regenen en Diego zette zijn geruite paraplu op.
Toen ze vlak bij de St. Giles Cathedral waren wees hij: ' Kijk: the Heart of Midlothian. '
Schuin voor de kathedraal zagen ze een groot gemozaïekt hart dat in de straatstenen verwerkt was. Binnen in het hart was een cirkel van gekleurde stenen te zien.
' En jij weet natuurlijk precies waar dat hart voor staat. ' Jesse keek hem aan.
Diego knikte. ' Inderdaad, ja. Maar dat vertel ik niet, want daar komen net de drie lekkerste meiden van het westelijk halfrond aangelopen. '
Hij wees in de verte en zwaaide met de paraplu. ' Hiero! ' riep hij.
Ze wachtten totdat de meisjes hen bereikt hadden.
' En? ' vroeg Jesse toen. ' Hoe was het? '
Stella schudde haar hoofd. ' Niks, maar we hebben wel dit... ' Ze wilde de telefoon uit haar zak halen, maar bedacht zich en keek om zich heen. ' Laten we anders daar even naar binnen gaan. ' zei ze met een knik naar de kathedraal. ' ... voordat we drijfnat zijn. '
Achter haar aan liepen ze de stenen trap voor de ingang op en daarna de grote boogvormige houten deur door. Ze zochten een plekje op de achterste kerkstoelen en Stella liet het berichtje aan de jongens zien.
' Sunday afternoon four o'clock, at Mary King's Close. Las Yves hardop.
' Mary King's Close ' herhaalde Luna. Ze keek hem aan. ' Wat zou dat betekenen? '
Hij schudde zijn hoofd. ' Geen idee. '
Diego die de telefoon had afgepakt staarde een tijdje naar het korte berichtje. Ineens stak hij een vinger op en keek al luisterend om zich heen. ' Horen jullie wat ik hoor? ' vroeg hij gedempt.
Hij keek hen met twinkelende ogen aan. ' Ik hoor vier woorden...' fluisterde hij geheimzinnig. Hij telde op zijn vingers: ' … Op Onderzoek Uit Gaan. '
' Ja hoor! ' Stella rolde met haar ogen. ' Daar gáán we weer! '
' Nou ja... ' Diego haalde zijn schouders op. ' Er is toch niks mis mee om na te gaan wat ' Sunday afternoon four o'clock, at Mary King's Close' precies betekent? '
Stella woelde hem door zijn krullen. ' Nou oké dan. ' antwoordde ze. ' Maar alleen dát dan. Verder niks. Anders zitten we straks weer tot onze nek in een of ander avontuur. Deal? '
Diego knikte. ' Deal. '
' En daarna geef ik die telefoon aan de Reid broers. ' besloot ze. ' Ook: deal? '
Diego zuchtte. ' Oké... ' Hij liet zijn schouders demonstratief hangen. ' Ook deal. '
Ze stopte de telefoon weer in haar zak en stootte Jesse aan. ' En nou jullie. Wat hebben jullie allemaal gedaan toen wij naar het vliegveld waren? '
' Wij hebben geshopt. ' Jesse grijnsde breed. ' En wij hebben... '
Maar Layla onderbrak hem. ' Vinden jullie het heel erg om ergens anders heen te gaan. Ik krijg een koude kont hier in die kerk. '
' Ja kom. ' Diego was al opgestaan. ' We zoeken een gezellige Pub op en dan kan Yves eindelijk... '
' Eindelijk wat? ' vroeg Luna.
' Dat zul je wel zien. ' antwoordde Diego geheimzinnig.
Later toen ze in een van de vele Pubs aan de Royal Mile zaten, haalde Yves het pakje uit zijn zak en gaf het aan Luna. Met rode wangen trok ze de strik die eromheen gebonden was los en scheurde daarna het papier open. Er kwam een paarsfluwelen beursje tevoorschijn dat met een satijnen lintje was dichtgetrokken.
Ze keek Yves met grote ogen aan.
' Maak nou maar eerst verder open. ' knikte hij.
Ze maakte het beursje open en schudde de inhoud voorzichtig op haar hand. Het was een fraai gevormde zilveren armband met in het midden de sierlijke Keltische figuren die ze zo mooi vond.
Luna's mond was opengevallen.
' Vind je 'm mooi? '
Langzaam knikte ze. Daarna keek ze weer naar de armband en streek voorzichtig over het glanzende zilver.
' Ja ik vind 'm heel mooi. ' zei ze zacht.
Ze deed de armband om en bekeek haar pols. Daarna keek ze naar Yves. ' Dank je wel. '
Ze sloeg haar armen om zijn hals en kuste hem. ' Dank je wel. ' zei ze opnieuw.
' Heel graag gedaan. ' glimlachte hij.
Hij streek haar krullen opzij en fluisterde in haar oor: ' Voor je verjaardag en omdat je mijn meisje bent. '
Weer terug bij The Brandubh Inn stond Luna even te treuzelen bij de kapstokken. Ze draaide zich om naar Yves die achter haar stond en pakte zijn hand.
' Ik wil je nog een keer bedanken voor die mooie armband. ' zei ze.
Yves glimlachte. ' Dan zeg ik nog een keer: heel graag gedaan, Loen. '
Hij keek haar aan. Al die maanden sinds Camp al Andaluz had hij heel vaak aan haar gedacht. Bijvoorbeeld wanneer de duisternis in zijn hoofd zich samenpakte in dikke zwarte wolken. Dan dacht hij aan haar en werden die wolken iets minder donker. En als hij 's nachts buiten liep na een van de vele nachtmerries haalde hij haar gezichtje voor zich. Haar vrolijke lach, haar twinkelende ogen en dan kalmeerde hij weer.
En heel soms, tijdens de weinige momenten dat hij echt rustig en ontspannen was, dacht hij eraan hoe zij hem omhelsd had tijdens die regenbui bij de poort van Camp al Andaluz. En hoe ze gezegd had dat ze hem lief vond. En dan besefte hij nog meer hoeveel hij voor haar voelde. Hoe belangrijk zij voor hem was.
Hij was al lang van plan geweest om iets voor haar te kopen, hij had er zelfs voor gespaard. Dus toen hij die armband zag liggen, in de vitrine in dat kleine winkeltje, hoefde hij niet eens naar de prijs te kijken. Die maakte hem niet uit, want Luna was zijn meisje. Voor haar voelde hij wat hij nog nooit eerder voor een meisje gevoeld had. Toch had hij de woorden ' ik hou van je ' nog nooit tegen haar gezegd. Misschien wel omdat ze nooit zouden klinken zoals hij ze echt, echt bedoelde. Daarom had hij het op deze manier gedaan.
Hij nam haar pols en bekeek de armband.
' Ik heb nog nooit zoiets moois gehad als dit. ' hoorde hij haar zeggen.
Hij sloeg zijn arm om haar heen en gaf haar een kus. Hij had ook nog nooit zoiets moois gehad als zij.
Het was in de namiddag toen Fergus de keuken uit kwam en de gelagkamer rondkeek op zoek naar Stella. Hij ontdekte haar zittend op de ruige vacht voor de haard tussen Morogh en Muir in. Een van honden had zijn kop op haar schoot gelegd. Hij keek naar haar op waardoor het wit van zijn ogen als twee halve maantjes te zien was. Fergus glimlachte. Dat meisje had een soort van natuurlijke aantrekkingskracht op de honden, had hij gemerkt. Nu waren Morogh en Muir altijd al heel gemakkelijk met kinderen. Maar als Stella de gelagkamer binnenkwam liepen ze steevast naar haar toe. En als ze weer weg ging, liepen ze haar na tot de deur en bleven zelfs een tijdje staan wachten, voordat ze uiteindelijk hun plekje bij de haard maar weer op zochten. En dat had hij nog niet eerder meegemaakt met de kinderen die hier logeerden. Hij keek even toe hoe ze de beide honden aaide terwijl ze aan het praten was met het groepje meisjes aan een van de lange tafels. Ineens keek ze zijn kant uit en hij stak zijn hand op. Ze trok vragend haar wenkbrauwen op.
Wijzend op de keuken probeerde hij haar geluidloos duidelijk te maken dat de taart klaar was. Meteen sprong ze op en wenkte het roodharige meisje, dat ook aan de tafel zat. Samen liepen ze naar de keuken toe.
Daar stond op de grote houten tafel naast het enorme fornuis, een taart die Stella en Layla bijna tegelijkertijd: ' O, wauw! ' deed uitroepen.
Stella keek ongelovig naar de roodharige kok. ' Fergus dit is echt super! '
Ze liepen naar de tafel toe en met open mond bewonderden ze Fergus' creatie, die bestond uit drie lagen, die dropen van de chocolade. De taart was van top tot teen versierd met alles waar je een taart maar mee zou kunnen versieren: romige toefjes slagroom waarin aardbeien en kleine chocolaatjes waren gedrukt, met daartussen frambozen, halve druiven en plakjes kiwi. Langs alle de randen van de taart waren suikerbloemen geplakt als een feestelijke bloemenkrans in geel, roze, oranje en wit. En het geheel was bestrooid met witte chocolade snippers en zelfs smarties. Bovenop was een lichtgroene marsepeinen strik waarvan de twee uiteinden over de verschillende lagen gedrapeerd waren tot helemaal beneden. Op de ene kant stond Jesse in chocolade geschreven en op de ander Luna.
' Dit is echt de feestelijkste verjaardagstaart die ik ooit gezien heb. ' zei Layla met glinsterende ogen.
Fergus liep er met een kritische blik omheen en vroeg zich af of het niet een beetje over the top was allemaal.
' Echt wel! ' Ze riepen het allebei.
' Hij is ongelooflijk over the top. ' lachte Stella. ' Maar dat is juist superleuk. '
Ze pikte een smartie van de taart en stopte 'm in haar mond. ' Jeetjemina, voor die taart mag ik wel de hele vakantie de honden uitlaten. '
Fergus lachte luid. ' Nou om te beginnen mag je de kaarsjes erop zetten. En als Miss Ruadh alvast theewater wil opzetten, hebben we straks thee bij de taart. '
Als antwoord pakte Layla de enorme waterketel van het fornuis.
Tegen vijven waren de tafels gedekt. Jesse en Luna waren verbannen naar de Game Room, totdat alle voorbereidingen voor het feest klaar zouden zijn. Behalve de feesttaart hadden Layla en Stella samen met Fergus ook kleine ham- en tonijnsandwiches gemaakt en scones met jam. Er was Scotch Pie, dezelfde als de jongens vanmorgen hadden gegeten toen ze over de Royal Mile hadden gelopen. En Fergus had Aberdeen Rolls gemaakt. Ze leken een beetje op Amerikaanse pannenkoeken vond Layla, Alleen smaakten de Aberdeen Rolls zout.
Daarna hadden ze ballonnen opgeblazen en slingers aan de kroonluchter in de gelagkamer gehangen. En Daividh bracht nog twee kratten met kleine flesjes alcoholvrije cider binnen.
Toen allles klaar stond ging Stella gauw nog even naar boven om zich een beetje op te knappen.
Ze trok een ander shirt aan en waste haar gezicht. De gevonden mobiel lag op haar nachtkastje. Ze keek er even naar en ongevraagd schoot het berichtje door haar hoofd: ' Sunday afternoon four o'clock, at Mary King's Close' Het zou wel niks te betekenen hebben verder. Dat hoopte ze tenminste. Want als het aan Diego lag...
Van beneden klonk de stem van Layla: ' Stel, kom je! Fergus gaat de kaarsjes aansteken! '
' Ik kom eraan! ' riep ze terug en haalde nog even snel een borstel door haar lange haar. Daarna rende ze weer ze naar beneden.
In de gelagkamer had Daividh de raamluiken gesloten en alle lichten uitgedaan.
De jarigen werden door Layla geblinddoekt binnengebracht en midden onder de kroonluchter op twee stoelen gezet. Daividh telde af: ' Tien... negen... acht.... '
De anderen telden mee: ' zeven... zes... vijf... '
' … vier... drie... twee... een... NUL! '
' Happy birthday! ' klonk het van alle kanten. En: ' Là breith sona dhut! '
Jesse en Luna deden hun blinddoek af en werden door iedereen gefeliciteerd. Jesse had nog nooit zoveel kussen van zoveel verschillende meiden gekregen op één dag. Maar de lekkerste zoen was natuurlijk die van Stella. Een zoen waarvan Gawyn schel op zijn vingers begon te fluiten. En waarvan Daividh zijn glas hief en Slàinte mhòr agad! (Proost!) bulderde. Daarna liep hij naar de keukendeur en riep: ' Klaar? '
' Klaar! ' klonk het vanachter de deur.
Hij trok de deur open en daar verscheen, op het serveerwagentje en voortgeduwd door Fergus, de enorme taart. Hij was van top tot teen verlicht door de tweeëndertig kaarsjes die erop geprikt waren door Stella. De hele gelagkamer barstte los in een luid gejuich en er werd enthousiast geklapt. Gawyn had zijn viool gepakt en begon ' Happy Birthday ' te spelen en iedereen zong weer mee. Daarna werden Luna en Jesse naar de taart geleid. Onder luide aanmoedigingen en tromgeroffel bliezen ze de kaarsjes uit. Tenslotte had Daividh ook nog een cadeautje voor allebei.
' Van ons drieën. ' lachte hij met een knik naar Fergus en Gawyn.
Jesse kreeg een t-shirt met daarop de tekst: “Real Men wear kilts” En Luna een teddybeer in Schotse klederdracht, compleet met mini doedelzak en een baret met een rood pomponnetje.
' Dit is de leukste verjaardag die ik ooit heb gehad! ' Luna die eerst de drie mannen had bedankt, keek met blozende wangen om zich heen.
Jesse, die naast haar stond, met zijn nieuwe t-shirt over zijn shirt heen, knikte. ' Ja dit is echt supervet! Hartstikke bedankt allemaal! '
Hij draaide zich om naar Fergus die de taartschep omhoog hield. ' En jullie helemaal! Voor alles en voor die giga taart! '
Fergus stak zijn duim op. ' Niks te danken, mo bhalach. ' (mijn jongen)
Daarna keek hij de gelagkamer rond. ' Nou... wie lust er een stukje? ' En een luid gejuich klonk op.
Na de taart namen de drie mannen hun muziekinstrumenten en begonnen te spelen. Gawyn op de viool, Daividh op de fluit en Fergus op de Bodhrán, de traditionele Ierse trommel. En Stella, Luna, Layla en nog meer andere meisjes dansten. De meeste jongens stonden met hun flesjes cider aan de kant en stootten elkaar lachend aan.
Net toen Stella van de dansvloer afliep om even op adem te komen, kwam Diego naar haar toe en pakte haar arm.
' Ik ben erachter wat Mary King's Close is. ' siste hij haar toe. Zonder haar reactie af te wachten ging hij verder: ' Het is een steegje, niet eens zo ver hier vandaan. En het leidt naar de oude benedenstad. Tegenwoordig is het een toeristische...'
Stella stak haar hand op. ' Ho, wacht even... Hoezo steegje? En wat bedoel je met “benedenstad”? '
' Dat leg ik je later wel uit. Maar Stel... ' Hij grijnsde. ' Wil je iets voor me doen? '
Ze keek hem niet begrijpend aan. ' Wat dan? '
' Wil je asjeblieft nog heel even wachten met die telefoon aan Daividh of een van de anderen te geven? ' Hij ging op zijn knie voor haar zitten en greep haar hand. ' Asjeblieft? '
Yves die net voorbij kwam trok een wenkbrauw op. ' Volgens mij zit jij op je knieëen voor het verkeerde schatje, vriend. ' klonk het droog.
Stella schudde haar hoofd. ' En hij is niet eens voor mij door z'n knieeen gegaan, maar voor Mary. '
' Mary? '
Ze knikte. ' Sunday afternoon four o'clock, at Mary King's Close.'
Ze trok Diego overeind en vertelde Yves wat hij haar zojuist had gevraagd.
' Wat wil je zelf? ' vroeg Yves.
Ze dacht na. ' Ik weet het niet. Weet je wat het punt is... '
Hij keek haar aan. Zijn mondhoeken krulden omhoog. '… dat je stiekem ook eigenlijk best wel een beetje nieuwsgierig bent geworden? ' maakte hij haar zin af.
Verrast keek ze hem aan. ' Nou oké, een heel klein beetje dan. ' Gaf ze toe.
Diego keek met steeds groter wordende ogen van de een naar de ander. ' Mag ik... ' begon hij.
Maar Stella onderbrak hem. ' Wat zou jij doen? ' vroeg ze aan Yves. Die dacht even na.
' Als ik even... ' probeerde Diego weer.
' Overmorgen is het zondag. ' viel Yves hem in de rede. ' Tegen die tijd weet je waarschijnlijk wel wat je wil. '
' Ja maar wat zou jij doen! ' drong Stella aan.
Diego had zijn mond dichtgeklapt en zowel hij als Stella keken Yves afwachtend aan.
' Toch wel gaan kijken bij die Mary King's Close denk ik. ' hoorden ze hem zeggen. ' Wat dat dan ook mag zijn. '
' Op zondagmiddag vier uur? ' vroeg Stella.
Hij knikte.
' Echt waar? ' Ze lachte hoofdschuddend. ' Sjonge, je bent al net zo erg als Diego. '
Die haalde met een onschuldig gezicht zijn schouders op. ' En wat is daar mis mee? '
HOOFDSTUK 4
' Weten jullie echt zeker dat jullie een rondje met de honden willen lopen? ' Fergus keek om naar de drie meisjes in de deuropening.
' Tuurlijk! Dat heb ik vanmorgen toch beloofd. ' Stella liep met de twee aangelijnde honden, langs hem heen de donkere avond in. Verbaasd keek ze om zich heen. Het hele pleintje leek te zijn verdwenen. De huizen, de trapjes, de lantaarnpalen, alles was opgeslokt door een dikke mist. Het enige dat ze zag was het diffuse licht van de straatlantaarns dat in bleekoranje kegels omlaag scheen. De lantaarnpalen zelf waren onzichtbaar. Van de huizen aan de overkant was alleen het licht achter de ramen te zien, als vage zwevende rechthoeken. Zelfs van het helverlichte Edinburgh Castle in de verte, was nu bijna niets meer te zien. Hier en daar was het geluid van druppelend water te horen. En ook aan het uithangbord met de zwarte raaf hingen dikke mistdruppels die op de hobbelige straatstenen uiteen spatten.
Luna en Layla stonden inmiddels ook buiten. Binnen in de gelagkamer klonk gepraat en gelach en de viool van Gawyn.
' Als we maar niet verdwalen. ' Luna ritste haar jas dicht en tuurde het donker in. ' 't Is bijna spooky.'
Fergus keek de meisjes aan. ' Ik denk dat het geen slecht idee als ik toch maar even meeloop. ' zei hij terwijl hij de deur van de Inn achter zich dichttrok. Daarna nam hij een van de honden van Stella over.
Achter Fergus aan liepen ze het pleintje af en daarna de smalle straat door waar de dubbeldekker hen op de eerste dag had afgezet. De mist hing als een vochtige deken laag in de stille donkere straten.
Ze volgden Fergus de straat uit en een volgende straat in. Na zo'n tien minuten kwamen ze uiteindelijk bij een plein uit. Vaag waren hier en daar verlichte ramen te zien van de vele pubs die aan het plein lagen. Het gedempte geluid van muziek, gepraat en gelach klonk op. De honden snuffelden rond bij lantaarnpalen, bomen en bij telefooncellen. Af en toe ging er een poot omhoog.
Ze verlieten het plein en liepen een zijstraat in. Halverwege stopte Fergus en richtte zijn zaklantaarn op een inham tussen de huizen, waar nu een trap te zien was. Achter de honden en Fergus aan liepen ze over de stenen treden omhoog. Er volgde een tweede trap en toen ze ook die opgeklommen waren bleken ze aan de voet van Edinburgh Castle te staan. Dat zei Fergus tenminste, want het enige dat ze zagen in de mistflarden was een groot bijna spookachtige licht in de donkere lucht. Ze staken de weg over en opnieuw was er een lange stenen trap, die leidde naar een smal kronkelig straatje. Toen ze dat doorgelopen waren kwamen ze uit op een gigantisch plein.
Hijgend bleven ze staan. Hierboven was het zicht veel helderder dan in de straatjes beneden.
Fergus wees met de lichtstraal van de zaklantaarn voor zich uit. ' Edinburgh Castle. '
Ze zagen de grote boogvormige toegangspoort met aan weerszijden de twee uit steen gehouwen middeleeuwse ridders, die van onder hun stenen baldakijn streng over het plein uitkeken.
' Wauw, da's wel heel indrukwekkend zeg. ' Luna veegde de natte krullen van haar voorhoofd. ' Wanneer hadden we ook alweer die excursie hier naartoe? '
' Morgen volgens mij. ' Layla dacht na. ' O nee, morgen gingen we naar Loch Ness. Of was dat nou overmorgen? '
Stella die Morogh nog steeds vast had werd plotseling door de hond, die blijkbaar iets interessants rook, meegetrokken . ' Morgen! ' riep ze over haar schouder.
' Ja maar wát morgen? ' hoorde ze Luna roepen. ' Het kasteel of Loch Ness? '
' Loch Ness! ' riep ze terug en liep met grote stappen achter de hond aan die haar al snuffelend voorttrok naar het smalle straatje waar ze zojuist uit waren gekomen.
' Wacht even, Morogh. ' hijgde ze. ' Niet zo snel! '
Bij het horen van zijn naam keek de hond om en hield even zijn pas in, alsof hij haar begreep. Stella haalde hem in en aaide hem over zijn ruige vacht.
' Goed zo. ' zei ze terwijl ze zich over hem heen boog.
De hond kwispelde met zijn staart en liep toen weer door, verder het straatje in.
Vanaf het plein hoorde ze Fergus fluiten en roepen. ' Morogh! galmde zijn stem.
Stella keek om. Het grote plein, verlicht door het kasteel was nog te zien, maar in het straatje waar ze nu stond was het donker.
' Kom op we gaan terug. ' Ze gaf een klein rukje aan de riem. ' De baas roept. '
Net wilde ze zich omdraaien, toen er plotseling vanuit het niets een gedaante opdook. Hij greep haar bij haar schouder en trok haar naar zich toe. Eén moment staarde ze verbijsterd in het bleke gezicht van een man die haar strak aankeek. Daarna liet hij haar los, deed een stap achteruit en verdween in de duisternis van het straatje. Het gebeurde zo snel dat ze niet eens de tijd had om te reageren. Maar Morogh was bij het zien vande man grommend naar voren gesprongen en trok haar nu pardoes omver. Luid blaffend tuurde hij met gespitste oren het duister in.
Nog geen vijf tellen later kwam Fergus met grote stappen aangelopen met een inmiddels ook blaffende Muir. Hij greep Morogh bij zijn halsband en beval hem met barse stem om te gaan zitten. Toen draaide hij zich om naar Stella die alweer opgekrabbeld was en verbluft om zich heen keek. Luna en Layla stonden al bij haar.
' Wat is er gebeurd? '
Ze schudde haar hoofd. ' Ik weet niet... een man... hij pakte me ineens vast. '
Haar hand ging naar haar schouder.
' Heeft ie je iets gedaan? ' riep Fergus boven het geblaf van de beide honden uit, terwijl hij haar bezorgd aankeek.
' Nee... hij keek me alleen aan. En toen was hij weer weg. '
Fergus draaide zich om naar de honden. ' Morogh, Muir, sguir dheth! '( hou op!)
Een nerveus lachje gleed over haar gezicht. ' Ik... ik had hem ook helemaal niet gezien... hij was er ineens. '
' Had hij je echt vastgepakt? ' Luna klopte Stella's jas, die door de val vol vuile vegen zat, een beetje af. ' Ik bedoel... je weet zeker dat het niet per ongeluk was. Door de mist of zo... '
Stella veegde haar handen aan haar broek en knikte langzaam. ' Ja... misschien... Ja dat kan ook. Ik weet het niet. '
' Ben je erg geschrokken? ' Layla klonk ongerust.
Stella fronste haar wenkbrauwen alsof ze daar even over moest nadenken. Toen lachte ze dunnetjes.
' Nou... eigenlijk best wel ja. '
Fergus sloeg even zijn arm om Stella's schouders. ' Kom maar dan gaan we gauw terug naar The Inn. '
Wat stilletjes liep Stella met de anderen mee het plein af.
Ze zag het bleke gezicht weer voor zich dat haar strak aangekeken had.
Per ongeluk .... Had Luna gezegd. ... door de mist of zo...
Ja dat had misschien gekund als... als...
Want in haar hoofd hoorde ze steeds weer die vier woorden.
Die vier woorden die de man tegen haar gezegd had, net voordat hij haar weer had losgelaten: ' We'll call you, Stel. '
En daardoor wist ze dat deze vreemde ontmoeting niets, maar dan ook niets met de mist te maken had.
Natuurlijk vertelden ze de jongens na terugkomst in The Inn meteen wat er gebeurd was. Maar pas na het feest, toen ze weer op hun kamer waren, vertelde Stella de meisjes wat de man tegen haar gezegd had.
Luna die languit aan het voeteneinde van Stella's bed lag was rechtop geschoten. ' Weet je het zeker? '
Stella knikte.
' En hij zei ook echt jouw naam? ' vroeg Layla die naast haar lag.
Stella knikte opnieuw. ' Ja: 'Stel' zei hij.
' Maar... maar... ' Luna zocht naar de juiste woorden. ' … hoe kan... ik bedoel... jij kènt toch helemaal niemand hier? '
Stella staarde peinzend voor zich uit. Nee inderdaad. Ze kende hier, behalve de drie Reid broers, verder geen kip. En hoe zou ze ook? Dit was de allereerste keer in haar leven dat ze in Schotland was. De allereerste keer dat ze op dat plein vóór Edinburgh Castle had gestaan. En toch had iemand haar vastgepakt en haar naam genoemd. Háár naam! En niet gewoon ' Stella ' maar dan ook nog eens de afkorting die alleen haar vrienden gebruikten.
Kon het toeval zijn? Gewoon stom toeval? Een bizarre samenloop van omstandigheden? Of was het... was het...
Haar ogen werden groot, maar nog voordat ze het kon uitspreken, hoorde ze het Layla al zeggen: ' Zou iemand je in de gaten hebben gehouden? '
Haar hart begon nerveus te bonzen bij dit idee. Maar dit was de enige logische conclusie die ook zij kon trekken.
Want hoe was het anders te verklaren dat die man wist dat zij net vanavond samen met Fergus de honden uit zou laten? En dat ze toevallig net díe route zouden lopen? En dat zij net op dat moment in haar eentje ergens op dat plein...
Ze zag het bleke gezicht weer voor zich.
En dan die woorden: ' We'll call you. We bellen je.
Haar blik ging naar de gevonden mobiel op haar nachtkastje. Daarna draaide ze zich om naar haar vriendinnen.
' Zou het misschien zo kunnen zijn... ' Ze keek weer naar de telefoon. ' … dat die mobiel misschien helemaal niet door iemand is verloren ... maar dat iemand 'm expres... '
' … in je tas heeft gestopt. ' viel Layla in.
Het was even stil in de kamer.
' Maar als dat zo is... ' Luna staarde nadenkend naar het enige nachtlampje dat aan was, '… dan betekent dat dus dat iemand jou wèl kent hier. '
Stella schudde haar hoofd. ' Maar dat kan helemaal niet. '
' Ja maar hoe verklaar je dan... '
' Ik wéét het niet, Loen! ' Ze hoorde zelf hoe vinnig haar stem ineens klonk.
Luna hoorde het ook. Ze legde haar hand op Stella's arm. ' Sorry, 't is niet m'n bedoeling om je aan te vallen. '
Stella zuchtte. ' Dat snap ik ook wel. En het is ook niet mijn bedoeling om zo tegen jou... Het is gewoon... '
Ze haalde haar schouders op. ' Ik krijg een beetje kippenvel van dit verhaal. '
' Maar da's toch logisch! ' Luna en Layla knikten begrijpend.
' En ik vraag me af of het wel zo'n goed idee is om aanstaande zondag naar... ' Ze pakte de telefoon, opende het berichtje weer en las: ' … Mary King's Close te gaan om vier uur. '
' Was je dat van plan dan! ' Luna keek haar geschrokken aan. ' Je bent niet goed wijs! '
Stella schudde haar hoofd. ' Het was niet míjn idee. '
' Diego's idee zeker! ' riepen de anderen tegelijk.
' Nee, deze keer niet. ' Stella knipoogde naar Luna. ' Het was een idee van jouw schatje. '
' Yves? '
' Die ja. '
' Goh. '
Het was weer even stil.
' En wat doen we nu? ' vroeg Layla na een tijdje met een knik naar de telefoon.
Stella dacht na.
Aan de ene kant was ze nieuwsgierig en dan vooral naar Mary King's Close, om vier uur. Maar aan de andere kant vond ze het idee dat iemand haar misschien in de gaten hield behoorlijk griezelig. Want stel je voor dat ze Morogh niet bij zich had gehad? Was het dan ook bij die vier woorden gebleven? Of was er dan...
Ze rilde bij het idee.
Maar als die man echt iets anders van plan was geweest, dan zou hij toch niet tegen haar zeggen dat hij haar nog zou bellen. Dat 'ze' haar zouden bellen. Nee het moest te maken hebben met die telefoon. Dat kon niet anders.
' We'll call you, Stel. '
Maar stel je voor dat hij bedoelde dat ' ze ' haar op haar eigen mobiel...?
Nadenkend haalde ze haar vingers door haar lange haar.
Eigenlijk maakte het natuurlijk geen enkel verschil. Of ze nu op haar eigen mobiel gebeld werd of via dat gevonden toestel. Het zou, hoe dan ook voor haar bedoeld zijn.
En ze zou er dus nooit achter komen waarover 'ze' haar hadden willen bellen, als ze de telefoon nu aan de Reid broers zou geven.
Bovendien was het overmorgen al zondag. Wie weet zouden 'ze' in de tussentijd bellen. En als er niet gebeld werd, kon ze die telefoon na zondag altijd nog aan een van de Reid broers geven.
Goed, ze had dan wel gezegd dat ze een beetje kippenvel kreeg van het hele verhaal. Maar daar ze liet zich toch zeker niet door uit het veld slaan? Kom nou! Haar vader noemde haar niet voor niets die ' knul verpakt als mooie meid '.
En bovendien, ze was toch niet alleen? Ze had Jesse, Diego, Yves, Luna en Layla. En als het echt nodig was waren de drie Reid broers er ook nog.
' Laten we tot zondag wachten. ' zei ze dus.
Luna keek haar ernstig aan. ' Weet je het zeker? '
' Ja. ' Ze was er nu helemaal zeker van. ' Ja want ik wil eigenlijk wel weten wat ' ze ' nou precies van me willen. '
Jesse werd wakker en keek op de display van zijn telefoon. Zeven uur pas. Hij gaapte. Voordat ze uiteindelijk allemaal in bed lagen was het al tegen vieren geweest. Maar het was wel een vet leuke avond geweest.
Jesse gaapte nog een keer en keek naar de cadeautjes die op zijn nachtkastje lagen: twee nieuwe games van Yves en Diego. Van Luna een stripboek uit de serie die hij spaarde en nieuwe oordopjes voor op z'n mobiel. En van Stella een pet waar hij al heel lang naar op zoek was en een boxershort met een grappige tekst erop. Dat laatste was ook weer echt iets voor haar geweest. Hij zag haar lachende gezicht weer voor zich toen hij de boxer had uitgepakt.
' Aan iedereen laten zien wat erop staat! ' had ze geroepen.
Dus hij had hem omhoog gehouden zodat de tekst: “ I'm not small, I'm fun size ” duidelijk te zien was en natuurlijk was iedereen in lachen uitgebarsten.
Yves was ook wakker geworden en leunend op zijn elleboog knikte hij naar de boxer in Jesse's hand.
' Die moet zeker aan vandaag! '
Jesse grinnikte: ' Als het Stella ligt liefst zo natuurlijk! ' Hij trok de broek als een muts over zijn hoofd.
Yves schoot in de lach waardoor ook Diego wakker werd.
' Wat een herrie op de vroege ochtend. ' knorde hij, terwijl hij door zijn krullen woelde. ' En net als ik lig te dromen over m'n schatje. '
Yves draaide zich om naar Diego. ' Welke van de vijfentwintig? '
' Wat zijn we weer scherp. Je kan wel zien wie er de hele avond op je schoot heeft gezeten. ' Diego gaapte langdurig en ging toen verder: ' Nee er is maar één schatje... of nee... eigenlijk drie natuurlijk. Maar twee daarvan zitten helaas al opgescheept met een stelletje malloten, dus ja dan blijft er eentje over en... '
' En weet die ook al dat ze jouw schatje is? ' onderbrak Yves hem. ' Of zullen wij haar van tevoren even waarschuwen. '
Diego gooide een vuile sok naar Yves. ' Hou jij je nou maar bezig met je eigen schatje, dan hou ik me bezig met de mijne en dan komt het vast helemaal goed. '
Stella staarde naar de mobiel op haar nachtkastje. Ondanks alles had ze, wonder boven wonder, heel goed geslapen. Maar nu ze de telefoon weer zag liggen kwamen de gebeurtenissen van de vorige avond weer terug.
' We'll call you Stel. '
De woorden van de man zeurden door haar brein, steeds opnieuw. Ze zuchtte.
' Heb je een beetje kunnen slapen, vannacht? ' klonk het vanuit Luna's bed. Ze draaide zich om, naar haar twee vriendinen die zich gapend uitrekten. ' Ik bedoel, met alles wat er gebeurd is en zo. '
Maar Stella knikte geruststellend. ' Jawel, ik heb best goed geslapen, maar nu ik die weer zie liggen.... ' Ze wees op de telefoon.
Op dat moment, alsof het afgesproken was, begon het toestel te zoemen.
Alle drie schrokken ze op en staarden stomverbaasd naar het zwarte mobieltje dat zoemend over het houten blad van het nachtkastje trilde.
Aarzelend reikte Stella naar de telefoon, maar Luna sprong haar bed uit en greep haar hand. ' Stel, niet doen. '
Haar stem was hoog van spanning. ' Ik krijg hier een heel raar gevoel bij. ' Ze schudde haar hoofd. ' Nee echt hoor...'
Stella's hart begon nu ook weer te bonzen bij die woorden. Ze keek van Luna naar Layla. Het telefoontje zoemde maar door en trilde zichzelf gevaarlijk dicht naar de rand van het nachtkastje. Ineens hield het zoemen weer op en in de stilte die viel hadden ze alle drie het gevoel dat hun hartslag te horen was.
' Hij is gestopt. ' zei Layla ademloos.
Stella schoot in een nerveuze giechel. 'Joh! ' proestte ze.
Haar gegiechel stak de anderen aan. Ineens werd er op de deur geklopt. Layla gaf een geschrokken gilletje, waar de anderen weer van schrokken.
' Jeetje wat zijn wij een stelletje watjes zeg! ' Stella was opgesprongen en liep naar de deur. ' Wie is daar? ' fluisterde ze luid.
' De grote boze Wolf met z'n twee biggetjes. ' klonk Diego's stem. ' We komen even kijken hoe het met Miss bont en blauw is. '
Stella deed de deur open. ' Die telefoon ging daarnet! ' barstte ze meteen los.
De jongens kwamen snel de kamer binnen. Ze waren al gedoucht en aangekleed.
' Heb je opgenomen? ' vroeg Yves.
' Nou eh... bijna. ' antwoordde Stella.
' Bijna? '
' Ja hij stopte ineens weer. '
Yves pakte de mobiel van het nachtkastje en keek of er misschien een voicemail was ingesproken. Dat bleek niet het geval te zijn.
De meisjes waren weer op Stella's bed geklommen en Luna zei: ' Vertel eens wat die kerel gisteravond tegen je zei, Stel. '
Stella vertelde over die vier woorden die de man tegen haar gezegd had. Ook de jongens reageerden zowel verbaasd als bezorgd.
Diego klopte op Stella's knie. ' Je snapt natuurlijk wel dat we jou geen enkel risico laten lopen in je eentje. Dus vanaf nu zijn wij gewoon overal bij. Wat je ook doet.'
' Dus ook als ik een keer van Darmstad naar Pot wil faxen? ' vroeg ze onschuldig.
Hij rolde met z'n ogen. ' Je blijft toch ook echt een bouwvakker jij! '
Ze lachten allemaal, behalve Jesse die met gefronste wenkbrauwen voor zich uit staarde. Het feit dat Stella blijkbaar door iemand in de gaten werd gehouden vond hij maar niks. Ze was dan misschien wel een stoere chick die zich niet zo snel uit het veld liet slaan, maar ze was en bleef wel een meisje. En als iemand haar echt, echt kwaad wilde doen, dan had ze qua spierkracht natuurlijk veel minder te vertellen dan een man. Maar toen hij dat zei barstten alle drie de meisjes meteen verontwaardigd los. Alsof zij niet in staat waren om zich tegen een kerel te verdedigen! Een heel arsenaal aan mogelijkheden werd opgesomd: Allereerst het bekende ' knietje ' wat zo uitgebreid en fel besproken werd dat de jongens het al bijna konden voelen. Dan was er de sleutelbos. Als je die in je vuist hield en de sleutels tussen je vingers uit liet steken, kon je aardig wat schade aanrichten in een gezicht of oog. En als je van achter vastgepakt werd kon je zelfs kiezen: een goeie harde trap met een puntige hak op een niets vermoedende voet. Of een paar keer keihard met je elleboog naar achteren stoten in de ribben van de aanvaller. Of gewoon allebei. Dusse...
Strijdlustig keken ze hem aan.
Jesse had zijn handen afwerend opgeheven. ' Wow! Sorry hoor. ' zei hij half lachend. ' Ik zeg al niks meer. '
Yves, die achter Luna op het bed was gaan zitten, grijnsde.
' Charlie's Angels, the remake, ligt zo te horen al klaar. '
Stella gooide een kussen naar hem toe. ' Zo is het! Maar... '
Ze draaide zich om naar Jesse. '… 't is wel lief dat je zo bezorgd bent. '
' Oké, even terug naar het begin, Stel... ' begon Yves leunend tegen tegen de hoge opstaande rand van het voeteneinde van het bed, met zijn arm om Luna's middel. ' …wat wil je doen als je gebeld wordt? '
Ze keek hem nadenkend aan. ' Geen idee. Het ligt eraan wat er gezegd wordt denk ik. Ik... '
Plotseling begon de telefoon weer te zoemen. Een paar tellen lang staarden ze er alle zes naar.
Toen stond Stella op van het bed. Ze zuchtte diep. ' Goed... ik neem op.'
Yves greep haar arm. ' Zet 'm gelijk op speaker, Stel. '
Ze knikte en nam de telefoon van het nachtkastje, drukte ze op ' gesprek aannemen ' en meteen daarna op speaker.
' Hallo. ' zei ze.
Er klonk wat geruis aan de andere kant alsof iemand de telefoon ergens tegen aan veegde. Toen klonk een vrij zware stem: ' Stel? '
Ze hield het spreekgedeelte een eindje bij haar mond vandaan. ' Yes? ' zei ze zacht.
' Change of plans, love. ' hoorden ze zeggen in het zangerige Schotse accent dat ook de Reid broers hadden.
Met grote ogen keek ze naar Diego die op een puntje van het bed zat. Die bewoog vragend zijn handen, trok zijn wenkbrauwen op en mimede: ' vraag: waarom. '
Ze knikte. ' Why? ' vroeg ze.
' Not to worry. ' antwoordde de man. ' But instead of Mary King's Close we first want you to go to the Gallows at The Grassmarket. '
Luna was van het bed gesprongen, pakte snel haar vakantiedagboek van haar eigen nachtkastje en bladerde zenuwachtig naar een lege bladzijde. ' Gallows Grass Market ' schreef ze op. Daarna hield ze haar dagboek omhoog.
' The Gallows at The Grassmarket. ' ? las Stella hardop.
' Yes, at four. And Stel? '
' Yes? '
' Bazza wants you to know he didn't mean to scare you last night in the mist. He says he's sorry and he hopes you didn't hurt yourself to badly. '
' O... '
Stella's mond viel open. Ongelovig keek ze de anderen aan. Jesse pakte haar hand en gaf er een kneepje in. Ze staarde een ogenblik naar zijn hand. Toen, alsof ze ineens weer bij haar positieven kwam, vervolgde ze: ' ... okay that's allright. I'm not hurt. ' '
Aan de andere kant van de lijn was een kort lachje te horen. ' That's my girl. ' klonk het.
Stella slikte een paar keer. Daarna zei ze (en achteraf vroeg ze zich af waar ze het lef vandaan had gehaald):
' Anything else? '
De man scheen het echter niet eens een vreemde vraag te vinden.
' Not for the moment. ' Antwoordde hij.
' Okay. Eh... ' Stella die het gevoel kreeg alsof haar conversatietalenten naar het nulpunt gedaald was, zocht naar woorden, maar kon niets meer bedenken.
Het was even stil aan de andere kant van de lijn. Toen hoorden ze de man zeggen: ' Bye for now, love. '
' Bye. ' antwoordde Stella.
Ze wachtte met ingehouden adem totdat ze hoorde dat de verbinding verbroken werd. Toen pas ademde ze langzaam uit en legde de telefoon met een trillende hand weer op het nachtkastje.
Yves keek haar onderzoekend aan. ' Gaat het, Stel? '
' Jawel... ' Ze deed haar best om geruststellend te glimlachen. ' Het is... ' Ze haalde haar schouders op.
' Ik weet niet... '
Yves keek haar nog steeds aan. ' Want anders geven we die telefoon zometeen nog aan Daividh of Gawyn of... ' begon hij, maar ze onderbrak hem.
' Nee, 't is goed, Yves. Ik... '
Er werd op de deur geklopt. Ze keken allemaal op.' Over een kwartier ontbijten! ' klonk de stem van Daividh.
' Oké. We komen eraan! ' riep Stella. Ze was opgestaan. ' We hebben het er straks nog wel over. '
Diego liep achter de andere jongens aan naar de deur. Hij blies een kusje in de richting van de meisjes. ' We zien jullie zometeen beneden. '
Toen ze even later in de gelagkamer bij de jongens aanschoven, kwam Gawyn net naar hen toe gelopen.
' Jullie hebben mazzel. ' begon hij. ' De Belgische groep wil wel ruilen. ' Hij wees naar de tafel bij de haard waar een stuk of zes jongens en meiden zaten.
Diego zwaaide naar hen. ' Bedankt! ' riep hij. ' En je weet het hè: Loch Ness rocks! '
' En hoe laat gaan wij dan? ' vroeg Jesse.
Gawyn keek op zijn horloge. ' Om elf uur moeten we er zijn en het is ongeveer een kleine twintig minuten lopen, dus... '
Hij zag dat Daividh, die bij de keukendeur stond, hem wenkte en stak zijn hand op. ' Ja ik kom eraan. ' En met grote stappen beende hij weer weg.
Layla keek hem even na. Toen draaide hij zich om naar Diego. ' Waar ging dat over? '
' We hebben geruild. ' antwoordde hij en legde haar uit dat ze daarnet bedacht hadden dat het handiger zou zijn om vandaag al naar Edinburgh Castle te gaan, in plaats van morgen.
' En de reden? ' Luna roerde in haar thee.
' Dan hebben we vanmiddag tijd voor andere dingen. ' Diego boog zich naar haar toe en zei zachtjes: ' Dat hele telefoonverhaal ...the Gallows op The Grassmarket. En morgen is het al zondag. Dus ik dacht dat het misschien toch wel handig is om van te voren... en dan gaan we volgende week naar Loch Ness. '
Stella keek hem verbaasd aan. ' Wat ben je van plan dan? '
Diego haalde zijn schouders op. ' Geen idee. Gewoon even rondkijken, orienteren., weet ik veel. '
Hij sloeg zijn arm om haar heen. ' En ook omdat we ons vriendinnetje een beetje willen beschermen. '
' Mag ik toch wel mee? ' vroeg ze lachend.
Hij lachte even. ' Je moet zelfs mee. '
' Hier was het gebeurd. '
Ze stonden in het straatje dat uitkwam op het plein voor Edinburgh Castle en keken naar de plek die Stella aanwees. Gawyn en de rest van de groep waren al doorgelopen.
' Dus die kerel pakte je van achteren vast? ' vroeg Jesse.
Ze knikte. ' Hij legde zijn hand op mijn schouder en draaide me zo... ' Ze deed het voor bij Layla.
Yves wees op toegangsdeur van een vrij grote souvenirwinkel op de hoek, even vóór het plein. ' Het kan goed zijn dat die vent je in dat portiek op heeft staan wachten. '
' Ja maar dat betekent dus wel dat hij dus wist dat ze hier langs zou lopen gisteravond. ' zei Jesse. ' En dat ...'
' Misschien is hij ons gevolgd vanaf de Inn. ' onderbrak Layla hem. ' En als dát zo is...' Met grote ogen keek ze naar Stella. ' … dan weet hij dus waar we logeren. '
Diego staarde peinzend voor zich uit. Ineens keek hij op. ' Ik ga iets zeggen wat waarschijnlijk nergens op slaat, maar kan het misschien zo zijn dat één van de Reid broers die kerel heeft getipt? '
Er viel een stilte waarin ze allemaal na dachten over Diego's woorden.
Yves schudde als eerste zijn hoofd. ' Nee dat geloof ik niet. '
' Want? ' Diego had zijn wenkbrauwen opgetrokken.
' Omdat ik tegen Fergus had gezegd dat ik de honden uit zou laten en niet andersom. ' antwoordde Stella in Yves' plaats. ' Voor hetzelfde geld had ik het niet gezegd en waren we in de Inn gebleven. Dus dan viel er niks te tippen. '
' En trouwens, de Reid broers weten toch helemaal niks van dat telefoon verhaal af. ' voegde Luna eraan toe.
' Oké. ' Diego hief zijn handen. ' Zoals ik al zei: het slaat waarschijnlijk nergens op. '
Er klonk een schel gefluit vanaf het plein. Ze keken op en zagen Gawyn met twee armen zwaaien. ' Komen jullie deze kant op? '
Snel liepen ze naar de rest van de groep.
' Souvenirs kopen kan de héle middag nog.' Gawyn knipoogde naar de meisjes. ' Nu gaan we eerst het kasteel in. '
' Dat is ze dus. '
Sean Fairbaiirn tikte met zijn wijsvinger op één van de foto's.
' Dat is ze, inderdaad. ' klonk het.
Hij pakte een andere foto. ' D'r haar is in elk geval nog langer geworden. ' Hij glimlachte even.
' 't Is ook al bijna drie jaar geleden. ' hielp de ander hem herinneren.
' Klopt. En waar is deze genomen? ' Hij wees naar een van de andere foto's.
' Bij de St Giles, gisterenmiddag. '
Hij legde de foto weer neer.
De andere man schoof de foto's naar zich toe en maakte er een stapeltje van.
' Nog iets van MacCallum gehoord? '
Hij stopte de foto's in de binnenzak van zijn jas.
' The Gallows op The Grassmarket. Morgenmiddag vier uur. ' antwoordde hij.
Hij keek toe hoe de andere man opstond en naar de deur liep. Daar draaide hij zich om. ' Dat was het voor nu? '
Hij knikte. De man maakte de deur open en stapte opzij om hem door te laten. Toen hij al halverwege de gang was riep hij hem na: ' Hou me op de hoogte. '
' Komt voor elkaar, Fairbairn. ' was het antwoord.
HOOFDSTUK 5
' En hier is dan The Crown Room. ' klonk de stem van de gids.
' Wauw! ' Langzaam stapte Luna over de drempel en keek met grote ogen naar de verlichte glazen vitrine midden in de verder donkere ruimte.
Ze waren eerst samen met een gids door het kasteel gedwaald enover pleintjes gelopen. Ze hadden bewonderend naast Mons Meg gestaan. Het enorme kanon, met zijn kanonskogels van wel honderdtachtig kilo per stuk. De gids had verteld dat er behalve op zondag, elke dag om één uur precies een kanon werd afgeschoten. Toen Layla hem ongelovig had gevraagd of dít het kanon was, schoot hij hartelijk in de lach .
' Nee meisje! ' had hij gelachen. ' Mons Meg werkt niet meer. Boven staat het kanon dat ik bedoel: de “one o' clock Gun”. Hij wees in de richting. ' En die is een stuk kleiner. '
' Maar... en die kanonskogels dan? ' Dat was Luna geweest. ' Waar vallen die dan neer als er elke dag één wordt afgeschoten? '
De gids had nog harder gelachen en Jesse had gegrinnikt: ' Sjonge jonge, Loen, stel eens niet van die stomme vragen. '
' Hoezo? '
Hij rolde met zijn ogen. ' Tegenwoordig wordt er toch niet meer met kanonskogels geschoten! '
' Ja dat weet ík toch niet! ' half beschaamd en half boos keek ze hem aan. ' Ik heb geen verstand van kanonnen. '
Gawyn had haar lachend getroost. 'Je bent echt niet de eerste die dat vraagt hoor.' zei hij
Daarna waren ze verder gelopen, de Great Hall in waar de schitterend bewerkte houten lambrisering overging in het warm oranjerood van de wanden, zoals de gids vertelde. De jongens hadden echter meer oog voor alle zwaarden, degens en lansen die aan de muren hingen. En de meisjes stonden bij de indrukwekkende open haard en maakten foto's van en met elkaar.
Weer buiten gekomen had de gids zijn groepje op een hondenkerkhofje gewezen, dat op een lager gelegen plateautje lag. Ze hadden zich verdrongen bij het middelhoge muurtje en neergekeken op zo'n twintig kleine gedenksteentjes die aan de rand van een met gras begroeid veldje stonden.
' Hier werden sinds de tijd van Queen Victoria honden begraven. Vaak waren het leger mascottes, maar ook honden van officieren. ' hoorde Stella de gids zeggen terwijl ze de tekst op een van de steentjes probeerde te lezen, wat haar niet lukte.
Verder lopend waren ze op een binnenplein beland. Achter de gids aan waren ze een deur binnengegaan die toegang gaf tot een tentoonstelling over de geschiedenis van de Schotse kroonjuwelen. Ze liepen door gangetjes, langs levensechte diorama's waarin werd uitgebeeld wat er allemaal gebeurd was in de loop der eeuwen. En uiteindelijk stonden ze nu op de drempel van de Crown Room.
Daar, op een bed van diepblauw fluweel lagen de Schotse kroonjuwelen: de scepter, die een gift was van de paus aan James de Vierde in 1494, zoals de gids met gedempte stem uitlegde. Het zwaard ofwel The Sword of State, met een zwaardblad van wel een meter lang. Ook dit was een gift aan James de Vierde geweest, van een andere paus deze keer.
En daarboven uit torenend, op een rood fluwelen kussen met goudkleurige kwastjes lag de kroon. De donkerrood fluwelen kap onder de gekruiste gouden bogen, stak fel af tegen de rand van hermelijnenbont. De kroon zelf was gemaakt van Schots goud en ingelegd met tweeënveertig edelstenen, waaronder amethist, granaat en meer dan vijftig Schotse zoetwaterparels.
Aan de andere kant van de kroon lag tenslotte nog een enorme rechthoekige steen.
' Dat is The Stone of Scone. ' legde de gids uit. ' Op deze steen, die ruim honderdzestig kilo weegt werden vroeger de koningen van Schotland gekroond. De steen wordt ook wel: The Stone of Destiny genoemd. '
' Bestemming. ' vertaalde Luna zachtjes voor zich uit, op hetzelfde moment dat Jesse, die naast haar stond:
' Noodlot ' zei.
Luna proestte.
' De kroonjuwelen werden voor het eerst gebruikt tijdens de kroning van Mary, Queen of Scots in 1543. ' ging de gids onverstoorbaar verder.
Diego stootte Yves aan. ' Heb je dát gezien. ' fluisterde hij, wijzend naar de zware kluisdeur, met de enorme cirkelvormige handle, waarmee de deur kon worden afgesloten.
' We staan hier gewoon in een kluis. Vet stoer man. '
Yves knikte naar de twee mannen links en rechts van de vitrine, die rustig met hun handen op hun rug, voor zich uit keken. ' Compleet met echte bewakers. ' zei hij zachtjes.
Luna kwam naar hen toe. ' Bijzonder hè. ' zei ze zacht. ' Om een keer echte kroonjuwelen te zien. '
Diego grijnsde breed bij het woord ' kroonjuwelen ' en deed zijn mond al open om iets te zeggen. Maar Yves trok even zijn wenkbrauwen op en zei rustig: ' Als er iets is dat je wilt zeggen, is het nu het perfecte moment... ' Hij wachtte even. ' … om het niet te doen. '
Diego klapte zijn mond weer dicht, maar de grijns op zijn gezicht bleef.
Na nog een tijdje rondgekeken te hebben gingen ze weer verder. Even later stonden ze samen met de rest van de groep weer op het binnenplein.
' Mochten jullie geïnteresseerd zijn... ' De gids wees naar een zwart schild dat naast één van de deuren aan de andere kant van het plein hing.
' Prisons of War. 'stond erop geschreven. ' Wat is daar te zien? ' vroeg een meisje uit de groep.
' Een tentoonstelling over de krijgsgevangenen die hier door de eeuwen heen hebben gezeten. ' legde de gids uit. ' Hoe ze leefden, wat ze deden... noem maar op. '
' Vet! ' Diego deed al een paar stappen in de richting en keek toen over zijn schouder naar de anderen.. ' Gaan jullie ook mee? '
' Wacht even. ' Gawyn keek op zijn horloge. ' Het is nu bijna één uur. Laten we zeggen om uiterlijk half twee in het Red Coat Café voor een kop thee? '
' Waar is dat? ' klonk het van verschillende kanten.
' Gewoon de paden volgen tot je boven bent, dan zien jullie het vanzelf. ' Hij knikte naar Layla. ' Daar staat trouwens ook de one o 'clock Gun. Je zult hem zo meteen wel horen. Wij lopen er alvast heen. Ik zie jullie daar. Chi mi rithist thu! ' (Tot straks)
En samen met de gids liep hij weg.
Het grootste deel van de groep, waaronder Yves, Diego, Jesse en de drie meisjes, gingen naar de oude gevangen barakken. Ze liepen de stenen trap af naar beneden, gingen het zwarte ijzeren hek door en stapten terug in de tijd.
Lange rijen houten britsen waartussen tientallen smalle hangmatten hingen. Wasgoed aan lijnen die kris kras door de ruimte gespannen waren. Een houten tafel met daarop de resten van een maaltijd van grof brood, kaas en vlees. Op een andere tafel lag een rijtje dominostenen. Links en rechts ervan lagen een aantal omgekeerde stenen te wachten totdat de spelers (die midden in hun spel leken te zijn weggeroepen) weer terug zouden komen om verder te gaan. Een open haard waarboven een zwart geblakerde kookpot hing. En overal klonk het gemurmel van stemmen. Mannenstemmen...
In een andere ruimte was een eikenhouten deur tentoongesteld die oorspronkelijk als toegangsdeur van de gevangenis had gediend. In de loop der jaren hadden heel wat gevangenen er iets in gekrast.
' Kijk hier dan: een heel schip! ' riep Layla uit. Ze speurde de deur af. ' En daar nog één! '
Diego die naast haar stond tikte op haar schouder. ' Layla, schatje eh... '
Hij wees op een getekende afbeelding die naast de deur hing. Het was diezelfde deur waarbij de ingekraste tekeningen uitgelicht werden in witte inkt.
' Ik wil niet veel zeggen... maarre... zo is het misschien makkelijker zoeken. ' zei hij met een knipoog.
Layla gaf hem lachend een zetje. ' Bijdehand! '
Later in het Red Coat Café, terwijl ze achter een warme kop thee een een enorme punt Caramel Fudge Cheesecake zaten, vroeg Stella of de excursie nu afgelopen was.
Gawyn keek op. ' Hoezo? Heb je nog plannen dan? '
' Nou... niet echt. ' loog ze. ' Ik vroeg het me gewoon af. '
Ze nam snel een hap van haar taart. ' Dit is trouwens de lekkerste taart die ik ooit gegeten heb. ' zei ze met volle mond. ' Behalve die taart van Fergus dan. ' voegde ze er snel aan toe met een schuine blik op Gawyn.
' Die was nóg lekkerder. '
' Je wist toch al dat haar middle name “Slijmjurk eerste klas” was hè? ' vroeg Diego hem.
' Ik had al zo'n vermoeden. ' lachte hij. ' Maar om even terug te komen op je vraag Stella: ja, we zijn hier klaar. Jullie zijn verder vrij om te doen wat je wilt. Ik ga terug naar de Inn. Degenen die dat ook van plan waren, kunnen met mij meelopen. En de rest... ' Hij knikte naar Stella en de anderen. '... zie ik vanavond bij het eten dan weer. Goed? '
Stella knikte. Daarna keek ze de anderen aan. ' Zullen we gaan dan? '
Ze trokken hun jassen weer aan en Layla dronk nog even gauw haar kopje leeg.
' Waar is trouwens The Grassmarket? ' vroeg Stella terwijl ze haar jas dichtritste. ' Is dat hier ver vandaan? '
Gawyn schudde zijn hoofd. ' Dat is hier vlak bij. '
Verrast keek ze op.
' Het plein aflopen... ' legde hij uit. '... en dan in die straat met die souvenirwinkel waar jullie vanmorgen stonden, rechts de trap af en dan naar de overkant. Nog een paar trappen af. En dan ben je in Victoriastreet en dan... '
Luna stootte Stella aan. ' Dat is volgens mij waar we gisteravond ook gelopen hebben met Fergus. ' zei ze.
Ze draaide zich om naar Gawyn. ' Is het in de buurt van dat plein met die Pubs? ' vroeg ze.
' Dat ís The Grassmarket. ' Gawyn stak zijn duim omhoog.
' O daar! ' Diego keek Yves en Jesse veelbetekenend aan en haalde tegelijkertijd vragend zijn schouders op.
De drie meisjes lachten. ' Volg ons maar. ' zei Layla.
Diego was al opgesprongen. ' En dat doen we natuurlijk graag. '
Ze streek de verkreukte papiertjes glad op haar knie. Welke was het ook alweer? Nadenkend gleden haar ogen over de twee slordig neergepende telefoonnummers. Stom dat hij er ook niets had bij gezet. Nou ja, dan probeerde ze ze allebei maar. Ze toetste met snelle vingers het bovenste nummer in. De telefoon ging over. Twee keer... drie keer... vier keer... Even was het stil, toen klonk er een kort piepje: voice mail. Buiten denderde een trein voorbij. Ze verbrak de verbinding. Eerste regel: nooit iets inspreken. Geen sporen achterlaten.
Ze toetste het tweede nummer in. Ook deze keer ging de telefoon een paar keer over. Toen klonk het kortaf:
' You know the drill. ' gevolgd door het piepje van de voice mail.
Met een geirriteerde zucht verbrak ze opnieuw de verbinding. ' Waarom neem je nou niet gewoon op, verdorie! ' mompelde ze terwijl ze de papiertjes weer in haar zak frommelde. Daarna stopte ze de telefoon in haar tas en trok de wc door. ' Ik wacht nog één dag.' zei ze zacht.
Ze hing haar tas over haar schouder, verliet het wc hokje en gooide wat muntgeld op het schoteltje. Daarna liep ze de trap op naar buiten.
' Dit is het volgens mij. ' Luna was op de ronde verhoging geklommen, waar een cirkel van grauw witte stenen in was gelegd met in het midden een groot kruis van roodachtig steen. Er stond een tekst in de rand en langzaam om haar as draaiend las ze hardop: Many Martyrs and Covenanters died for the Protestant Faith on this spot.
Stella was ook op de verhoging gesprongen en wees op de afbeelding van een galg die in de stoep naast de verhoging was verwerkt.
' Je hebt gelijk Loen. ' zei ze. ' Dit zijn The Gallows. '
Yves keek om zich heen. ' Dus hier moet je morgenmiddag staan. '
' Er zijn in elk geval genoeg plekken waar wij ons verdekt kunnen opstellen. ' vond Diego en wees naar de rode telefooncel op nog geen vijf meter afstand. ' Daar bijvoorbeeld. '
' Of daar bij dat huisje ' viel Jesse in, wijzend op een klein stenen gebouwtje dat precies tussen het plein, en Victoriastreet lag, schuin tegenover the Gallows.
Layla liep erheen. ' Dat is geen huisje. ' riep ze terwijl ze de plaquette las die tegen een van de zijden bevestigd was. ' The West Bow Well ' stond erop.
' Dit is een bron. Of een waterput achtig ding. ' Ze kwam weer terug gerend.
' We kunnen ook in die pub gaan zitten om de boel in de gaten te houden. ' zei Yves. ' En om alvast een beetje in de juiste sfeer te komen. '
Diego keek om naar de rode pui en een grijnsde toen hij de naam: “The last Drop”. Aan het uithangbord hing een strop.
' 't Is toch wel een beetje een creepy. ' zei Stella en keek het plein over. ' Ik heb geen idee hoe die kerel die ik hier morgen ga ontmoeten eruit ziet. Voor hetzelfde geld word ik nu al in de gaten gehouden. '
Ook de anderen keken rond. Overal liepen mensen, inderdaad. Iedereen kon haar ongezien beloeren. Vanuit die snoepwinkel daar aan de overkant bijvoorbeeld, of een van de andere winkels die hier aan het plein lagen.
Wie weet was het die vent wel die daar bij die boom stond met dat hondje, bedacht Luna zich terwijl ze naar hem staarde. Of een van die twee kerels die nu voorbij de man met het hondje liepen. Die ene droeg dan wel een rugzak en die andere een fototoestel om zijn nek, alsof ze toeristen waren, maar wat zei dat? Het kon toch net zo goed...
Luna zag dat ze naar een vrouw toe liepen die het uithangbord van een van de Pubs fotografeerde. Een van de mannen sloeg even zijn arm om de vrouw heen. Dus toch toeristen blijkbaar. Bijna automatisch ging er een gevoel van opluchting door haar heen. Gek eigenlijk. Alsof de aanwezigheid van een vrouw per definitie een soort onschuld uitstraalde, wat natuurlijk nergens op sloeg. Want ze had genoeg misdaad programma's gezien om te weten dat vrouwen soms alles behalve onschuldig waren. Maar toch... gevoelsmatig werkte het wel zo. Ze keek de twee mannen en de vrouw na, die het plein afliepen in de richting van Edinburgh Castle.
Ineens voelde ze dat iemand haar hand pakte en ze keek op. Het was Yves. Zijn mondhoeken waren omhoog gekruld en hij knikte naar een groepje mensen dat zich inmiddels bij de Gallows verzameld had, wachtend tot ze erbij konden om foto's te maken.
' Volgens mij staan jullie een beetje in de weg. ' zei hij.
' O Sorry. ' Met een verontschuldigend lachje sprongen de meisjes van de verhoging. Het was intussen beginnen te miezeren.
' Ik stel voor dat we nu gelijk maar naar “The Last Drop” gaan. ' Diego had Layla's hand gepakt en liep al vooruit. ' Dan kunnen we vast wat research doen. '
' Research? 'Layla keek hem lachend aan. ' Jij bent nogal wat van plan. '
' We zijn niet voor niets in Edinburgh, waar de schrijver van Sherlock Holmes geboren is.' antwoordde hij terwijl hij de deur van Pub openduwde. ' Ik denk dat ik straks op zoek ga naar een pijp en een vergrootglas. '
' En zo'n geruit petje met zo'n cape zeker. ' proestte ze.
Ze zochten een plekje bij het raam zodat ze het plein goed konden overzien.
' Hoe oud moet je hier zijn om bier te kunnen bestellen. ' Jesse boog zich over naar de jongens. ' Ik zou wel zo'n Pint lusten. '
Yves had zijn jas uitgetrokken en hing hem over zijn stoel. ' Volgens mij moet je achttien zijn. Maar ik zou zeggen: probeer het eens uit. En als het je lukt, doe mij er dan ook maar één. '
Jesse liep naar de bar en kwam even later terug. ' Hij trapte er niet in. '
Stella keek ondeugend. ' Goh, waar zou dát nou aan liggen? ' Ze dook onder de tafel. Even later kwam ze weer tevoorschijn en legde de zwarte mobiel op tafel.
Diego dook ook even onder de tafel en keek haar daarna vragend aan. ' Waar haalde je die nou zo snel vandaan? '
' Uit m'n laars. ' antwoordde ze lachend. ' De ideale plek als je een keer geen tas bij je hebt. '
Ze drukte op het knopje aan de zijkant en bekeek de verlichte display.
' Hey, hoe kan dat nou: gesprek gemist. ' Verbaasd keek ze de anderen aan. ' Ik heb helemaal niks gevoeld. '
' Hoe laat is dat geweest? ' vroeg Luna.
Stella keek op de display. ' Om 14:17 u Waar waren we toen? '
' Onderweg naar The Grassmarket volgens mij. ' antwoordde Jesse. ' Is er trouwens geen voice mail ingesproken? '
' Ja! ' riep ze verrast uit en hield de telefoon omhoog. ' Deze keer wel. '
Ze toetste een nummer in en hield de telefoon aan haar oor. De anderen keken toe en zagen haar wenkbrauwen langzaam omhoog gaan.
' En? ' dat was Diego.
Ze schudde haar hoofd. ' Niets. '
' Niets? ' Diego pakte de telefoon af en beluisterde zelf de voice mail. Ook zijn wenkbrauwen fronsten zich.
' Zet 'm eens op speaker, dan kunnen wij ook even meeluisteren. ' Luna tikte met haar hand op de tafel.
Ze bogen zich over de tafel heen terwijl Diego de voice mail nogmaals liet horen. Het enige dat ze hoorden was een geruis dat na een paar tellen ophield.
' Laat nog eens horen. ' vroeg Yves zonder opkijken.
Opnieuw werd de voice mail afgedraaid.
' 't Klinkt een beetje als een föhn. ' Stella keek de anderen aan. ' Alsof iemand z'n haar staat de föhnen op de achtergrond. '
' Ik dacht meer aan een auto. ' zei Luna. ' Alsof iemand die telefoon uit het raam van een rijdende auto heeft gehouden.'
' Ja dat klinkt heel logisch Loen. Je telefoon uit een rijdende auto houden. ' Jesse rolde met zijn ogen. ' Je bent wel goed op dreef vandaag met je slimme opmerkingen hè? '
Ze keek hem vernietigend aan. ' Ik heb anders van jou nog helemáál niks gehoord, dusse... '
' Ik zeg: een trein. ' Hij keek naar de anderen. ' Dat hoor je toch zo. '
' Een trein? '
Ze luisterden nogmaals naar het geluid, nu met andere oren.
' Goedemiddag. ' Zonder dat ze het in de gaten hadden was de barman naar hun tafeltje gelopen en zette zes flesjes prik op tafel. ' Zijn jullie een spelletje aan het doen? ' vroeg hij met een knik naar de telefoon die midden op de tafel lag.
Ze schudden hun hoofd. ' Nee we... ' begon Layla, maar ineens bedacht ze zich.
' Wilt u misschien eens luisteren naar dit geluid en dan zeggen wat u denkt dat het is? ' vroeg ze hem.
Diego knikte goedkeurend. ' Slim. ' prees hij zachtjes in haar oor.
De man haalde zijn schouders op. ' Dat wil ik best. ' antwoordde hij. ' Laat maar eens horen. '
Weer werd de voice mail afgedraaid. De man luisterde geconcentreerd. ' Ik zou zeggen... ' Hij staarde naar zijn dienblad. ' Laat nog eens één keer horen? '
Ze keken naar hem terwijl hij het geluid probeerde thuis te brengen. Hij knikte langzaam. ' Een trein. ' zei hij toen.
' Toch een trein? ' Luna keek verrast van de man naar haar broer. ' En dat weet u zeker? '
De man glimlachte. ' Net zo zeker als ik ook heel zeker weet dat die drie heren hier geen achttien zijn. '
En met die woorden liep hij lachend terug naar de bar.
Die avond hadden ze niet veel tijd gehad om verder te brainstormen over die vreemde voice mail. Na het eten was Daividh met zijn groep vertrokken voor The Ghost Tour. De rest was met Fergus en Gawyn in de gelagkamer achtergebleven, waar de twee mannen, zittend bij de haard het ene sterke verhaal na het andere vertelden. De gevonden telefoon lag boven aan een geleende oplader. Toen Stella daarnet even naar boven gelopen was om een trui te pakken, had ze er een hele tijd naar staan kijken. Ze had ineens moeten denken aan de Griekse Mythe die haar leraar Geschiedenis ooit verteld had voor de klas, over De Doos van Pandora. Ze kon zich het verhaal niet helemaal meer herinneren, maar wat ze wel onthouden had, was dat volgens de mythe alle ongeluk van de wereld in die doos was opgesloten en dat het beter was om hem nooit te openen. En dat was precies wat Pandora, die van de goden een flinke dosis nieuwsgierigheid had gekregen, dus wel had gedaan. Met alle vreselijke gevolgen van dien. Ze pakte de telefoon van het nachtkastje en draaide hem om en om in haar hand.. Had ze door hem die allereerste keer op te nemen, haar eigen doos van Pandora geopend? Had ze de telefoon niet beter meteen aan een van de Reid broers kunnen geven, in plaats van zelf een soort van nieuwsgierige Pandora te zijn? Vanuit de gelagkamer beneden klonken de lachende stemmen van Fergus en Gawyn. Ze legde de telefoon weer op haar nachtkastje en glimlachte even. Pandora was Grieks. Net als zijzelf. En wie weet... misschien lag het gewoon daar wel aan.
HOOFDSTUK 6
Ze schoot omhoog en keek verdwaasd om zich heen. De paarse gordijnen... de mahoniehouten palen van het hemelbed. Ze rolde zich op haar zij en keek naast het bed. Op de grond lag het boek van Luna samen met het zwarte telefoontje. Blijkbaar had ze ze in haar slaap van het nachtkastje geslagen. Rillerig ging ze rechtop zitten en staarde voor zich uit. Ze wist eens niet meer precies wat ze nu gedroomd had, maar wat ze wel wist, was dat ze blij was dat ze nu wakker was.
In de andere twee bedden waren Luna en Layla allebei in diepe slaap. Ze staarde voor zich uit. Na een tijdje ging ze weer liggen, maar algauw voelde ze dat ze langzaam weer terug gleed naar haar droom en met een ruk ging ze weer rechtop zitten en knipte het bedlampje aan.
' Wat een onzin. ' siste ze zichzelf toe. ' Je bent toch geen klein kind meer. '
Maar toch durfde ze niet goed om weer te gaan liggen. En toen ze tot twee keer toe toch in slaap dreigde te vallen stond ze op en verliet zachtjes de kamer.
Jesse werd wakker omdat hij naar de wc moest. Hij liet zich uit bed glijden, schoot zijn joggingbroek aan en liep naar de deur. Toen hij al met één voet in de gang stond hoorde hij Diego.
' Hey Jes. '
' Wat is er? ' fluisterde hij terug.
' De meidenkamer is verboden terrein he. '
Jesse grinnikte. ' Ik moet alleen maar pissen man. '
' Ja ja... ' hoorde hij Diego lachen toen hij de deur achter zich dicht trok.
Hij liep de gang door. De jongenstoiletten lagen helemaal aan het einde. Halverwege de gang was de trap die naar de slaapkamer van de drie meiden leidde. Toen hij er langs liep kon hij het toch niet nalaten om even omhoog te kijken of hij misschien...
Maar er was niemand te zien.
Hij ging de wc binnen en deed waarvoor hij gekomen was. Daarna waste hij zijn handen en keek naar zichzelf in de spiegel die boven de wasbak hing.
' De meidenkamer is verboden terrein. ' Hij grinnikte weer toen hij aan de woorden van Diego dacht.
De laatste tijd had hij, als hij aan Stella dacht vaak van die... die... (nu hij erover nadacht hij hield als vanzelf zijn adem in) ... gedachten en gebeurden er dingen met hem waar hij geen controle over leek te hebben. Hij kon er gewoon niets aan doen. Zoals die dag dat ze met elkaar hadden gezoend op het vliegveld. Of tijdens het feest laatst. Bij de herinnering kreeg hij het alweer warm. Diego had veelbetekenend geknipoogd toen hij het erover had gehad. Niet dat hij het letterlijk verteld had... No way!
Maar gewoon onverschillig, als mannen onder elkaar.
Yves had zich er niet mee bemoeid, maar dat had Jesse op dat moment niet zo heel erg gevonden. Hij had namelijk niet echt de behoefte om te horen of Yves daar ook last van had bij Luna.
Waarschijnlijk wel, maar daar dacht hij liever niet over na. Hij had het al druk genoeg met zijn eigen verwarrende gedachten en alles wat daarbij kwam kijken.
Hij droogde zijn handen af en ging het toilet weer uit. Het was donker in de gang op een paar nachtlampjes na die kleine lichtkringetjes maakten op het houten plafond. Toen hij weer langs de trap kwam en onwillekeurig weer naar boven keek zag hij twee benen in een geruite pyjamabroek de trap afkomen. Daar was ze toch!
Hij bleef staan en wachtte tot ze helemaal beneden was voordat hij zachtjes haar naam zei. Ze schrok zichtbaar.
' Jesse! ' Ze legde haar hand op haar hart. ' Ik schrik me een hoedje. Wat doe jij uit bed! '
' Ik moest naar de wc. ' Hij knikte naar haar. ' En jij? '
Ze slaakte een diepe zucht. ' Ik... eh...' Ze keek hem met een scheef lachje aan. ' Ik had een nachtmerrie. En daarom blijf ik nu liever even wakker. Ze ging op de trap zitten. ' Stom hè? '
' Nee, hoezo? ' Hij was naast haar op de trede gaan zitten.
' Nou ja... ' Ze haalde haar schouders op.
' Het maakt toch niet uit. ' vond Jesse.
Ze leunde tegen hem aan. Zo bleven ze een tijdje zitten.
' Jes? ' zei ze na een poosje.
' Ja? '
' Ik ben blij dat je naar de wc moest. '
Hij schoot in de lach. ' Ik ook. '
Ze stond op en trok hem overeind. Nu ze tegenover elkaar stonden was Jesse maar een paar centimeter langer dan Stella. Ze ging tegen hem aan staan, legde haar armen om zijn hals en gaf hem een kus. Onmiddellijk overviel hem dat ene gevoel weer en snel legde hij zijn handen op haar heupen en duwde haar onopvallend een beetje van zich af. Even keek ze hem verwonderd aan, gaf hem nog een kus en liet hem toen los.
' Zullen we maar weer gaan slapen? ' vroeg ze.
' Oke. ' Hij had een stap achteruit gedaan. ' Nou ja... als jij hier liever nog even wilt blijven zitten dan... '
Ze schudde haar hoofd. ' Nee het gaat wel weer denk ik. '
Ze ging op de eerste tree staan. ' Welterusten, Jes. '
Hij glimlachte naar haar. ' Welterusten. '
Hij keek haar na totdat ze boven was. Daar draaide ze zich nog een keer om.
' Jes? '
Hij keek omhoog en zag in het licht van het lampje boven aan de trap een klein lachje op haar gezicht verschijnen.
' Ja. '
' Ik ga er maar vanuit dat dat je mobiel was in je broek, oké. '
Ze zwaaide naar hem. ' Welterusten. ' En weg was ze.
Het duurde even voordat Jesse zich verroerde. Toen balde hij zijn vuisten en kneep zijn ogen dicht.
' Shit! '
Met grote stappen liep hij terug naar de slaapkamer.
' Shit, shit, shit! ' siste hij voor zich heen terwijl hij met woeste bewegingen zijn joggingbroek uittrok.
' Wat is er? ' Diego had zich half opgericht en keek vragend in Jesse's richting en ook Yves' hoofd verscheen nu tussen de donkerblauwe bedgordijnen.
' Niks! ' Jesse stond naast zijn bed met nog een been in de pijp van zijn broek. ' Ik heb net alleen het gênantste moment van mijn leven meegemaakt. '
Yves was rechtop gaan zitten. ' Het gênantste moment van je leven? Laat me raden: Je was de verkeerde wc ingelopen en... '
Hij zag dat Jesse zijn hoofd schudde. ' Niet? Oké ik geef het op. Wat dan? '
Jesse zwiepte de joggingbroek door de kamer en dook zijn bed in. ' Ik kwam Stella tegen op de trap. Ze had een nachtmerrie gehad. Dus we hebben even op de trap zitten praten en een beetje... en toen... toen...'
Diego's ogen begonnen te glinsteren. ' Ja? '
Jesse zuchtte diep. ' Nou ja hoe dan ook... '
Hij rolde met z'n ogen. '...ze zei dus dat ze er maar vanuit ging dat m'n mobiel in m'n broek... '
Hij was nog niet uitgepraat of vanuit de twee andere bedden klonk een luide schaterlach op.
' Je mobiel in je broek! ' Diego gierde het uit. ' Dat is inderdaad gênant, Jes! '
Schaterend viel Yves hem bij. ' Héél gênant! '
Jesse knipte zijn nachtlampje uit. ' Welterusten. ' gromde hij. ' Stelletje klootzakken. '
' Hoe laat is het nu? '
Er klonk wat geritsel. ' Bijna vijf uur. '
' Nou kom op, loop door dan. ' Hij blies even op zijn handen. ' ...want ik begin het ondertussen knap koud te krijgen en ik wil naar m'n bed. '
Ze klommen over de glibberige treden van de ruwstenen trap naar boven en kropen daarna door een gat naar buiten. Hij ademde diep in. ' He he eindelijk frisse lucht. '
Ineens klonk het gezoem van een mobiele telefoon. Snel nam hij op en luisterde.
' Yeah... oké... zei hij. ' Da's goed. ' Hij luisterde weer even en zei toen: 'Aan deze kant alles goed. Ja we zijn er helemaal doorheen gelopen.... Ja tot boven aan toe. Nee, helemaal niet.... geen enkele moeite... Okay, bye. Daarna verbrak hij de verbinding.
' En? ' vroeg de ander.
' We leggen het in The Beehive. '
Het was even stil.
' Hoe laat is het nu? '
De ander keek op zijn horloge. ' Tien over. Kom op, dan gaan we naar huis. '
Samen schoven ze iets voor het gat, waar ze doorheen gekropen waren. Daarna liepen ze het pad af in de richting van de oude stenen poort met daarin een zwaar ijzeren hek. Ze openden het hek en samen verdwenen ze even later in het donker.
Het was de volgende ochtend. Stella zat bij de haard en staarde in het vuur. Morogh en Muir lagen aan links en rechts van haar, elk met hun kop op haar schoot. Het was rustig in de gelagkamer. Door de geopende deur naar de keuken klonk gerammel van borden en bekers. En daar bovenuit het gebabbel en degenen die corvee hadden en gelach van Fergus. Na het ontbijt waren Yves, Jesse en Diego samen met wat andere jongens naar de Game Room gegaan voor een paar potjes. En waarschijnlijk zouden ze daar de eerste uren nog niet uit komen. Ze hadden haar meegevraagd, maar ze had nee gezegd. ' Misschien straks. ' had ze beloofd bij het zien van het teleurgestelde gezicht van Jesse.
Luna en Layla waren met een paar meiden naar boven gegaan om foto's uit te wisselen. Ook zij hadden haar meegevraagd en ook tegen hen had ze ' nee ' gezegd.
Ze wilde even alleen zijn. Muir likte haar hand en keek naar haar op. Ze glimlachte en moest ineens denken aan die drie honden op Camp Santa Fe. Hoe heetten die toch ook alweer. Ze zocht in haar geheugen. Lupo... Eagle...
En...
O ja... Djengiz.
Mooie honden waren dat. Afrikaanse boerboels, wist ze ondertussen. Groot, robuust en indrukwekkend.
' Maar jullie zijn ook mooi. ' zei ze tegen Muir die haar nog steeds aankeek. ' En lief... ' voegde ze eraan toe.
Gisterenmiddag in The Last Drop, terwijl ze met z'n allen aan het brainstormen waren had ze ook aan Camp Santa Fe moeten denken. Hoe ze toen met z'n allen bezig waren geweest met de verdwijning van Layla. En hoe spannend ze dat gevonden hadden. Maar het was ook spannend geweest. En gevaarlijk ook trouwens. Randy en die andere vent met dat pistool. Jesse die ontvoerd was...
En het jaar daarop in Camp Alyeska met die dode man in die auto en Luna met haar longontsteking in die houthakkerhut in het bos... Die gestoorde vent die geschoten had. Het had toen niet veel gescheeld of hij had Luna geraakt.
En daarna Camp Al Andaluz en die hele toestand met Diego's broer Ramón en hun vader.
' Hermandad del Enigma. ' zei ze zachtjes. Die Geheime Broederschap. Nog steeds vroeg ze zich wel eens af wat er nu onder dat enorme doek verborgen was geweest in die grotten.
' Soms is het beter om dingen niet te willen weten. ' had Diego's vader tegen haar gezegd.
Waarschijnlijk had hij gelijk, maar de nieuwsgierigheid was gebleven. En wie weet zou ze ooit nog eens...
Er kwam een groepje jongens naar beneden, ook onderweg naar de Game Room. Ze zwaaide even vanaf haar plekje bij de haard, maar toen ze haar wenkten schudde ze haar hoofd. Een van de jongens kwam naar haar toe.
' Zo'n mooie meid kan ik toch niet in d'r eentje laten zitten. Kan ik je echt niet overhalen? ' vroeg hij met een schuin gehouden hoofd.
Ze glimlachte even. ' Zelfs m'n eigen vriendje kon me niet overhalen, dus... '
' Tsja dan... ' Hij draaide zich om en liep terug naar de anderen. ' Ze wil niet. ' riep hij.
' Ah … ' klonk het teleurgesteld.
' Sorry! Riep Stella lachend.
Haar gedachten gingen weer terug naar Camp Al Andaluz. Als ze alles zo eens naging leek het er bijna op dat er elke vakantie wel iemand aan de beurt kwam. Layla en Jesse in Arizona, Luna in Alaska, Diego in Córdoba....
Ze dacht aan Jesse. Toch wel lief van hem om even bij haar op de trap te blijven zitten toen ze niet meer durfde te gaan slapen.
Jesse.
Ze hadden nu al een paar jaar een soort van verkering, maar op de een of andere manier bleef hij nog altijd een beetje verlegen. Net alsof hij zich met zijn houding geen raad wist af en toe. En dat begreep ze niet helemaal. Want ze wist, uit de verhalen van Layla dat hij ook een andere, zekere kant had.
Layla had haar bijvoorbeeld verteld hoe Jesse haar had gekalmeerd toen ze samen in die achterbak waren opgesloten. En ook toen ze in the middle of nowhere waren achtergelaten door die drie mannen was hij het geweest die zijn hoofd erbij gehouden had. En dat terwijl hij waarschijnlijk net zo bang was geweest als zij.
Stella ging verzitten. De twee honden bleven gewoon liggen. Fergus had gezegd dat honden instinctief aanvoelen of ze met een leider te maken hebben of met een volger.
' And you are definitely a leader. ' had hij er ernstig aan toegevoegd.
Een leider? Was ze dat? Ze kon mensen inderdaad overtuigen, als het nodig was. En ze liet zich sowieso niet zo makkelijk van haar stuk brengen. Ze was ook wel een beetje eigenzinnig. Was dat dan misschien de reden van Jesse's verlegenheid? Was ze te bazig?
Als ze met z'n allen bij elkaar waren had Diego meestal het hoogste woord. Hij was degene met de wildste ideeën, de gekste plannen. Was voor niks of niemand bang. Toch was Jesse tegen hem niet onzeker.
' Nee hè hè! ' klonk een smalend stemmetje in haar hoofd. ' Da's toch logisch. Die jongen is verliefd op jou, weet je nog wel! En niet op Diego. '
Ze trok haar benen op en leunde haar kin op haar knieën. Morogh en Muir keken even verwonderd op, maar legden zich er zonder morren bij neer dat haar schoot verdwenen was . Ze gingen weer liggen met hun kop op hun poten.
Ja Jesse was verliefd op haar, dat wist ze heel goed. En soms had ze wel eens het idee dat hij verliefder was op haar dan zij op hem. Natuurlijk vond ze hem leuk, dat zeker. En natuurlijk verheugde ze zich er elk jaar weer op om hem te zien, maar het gevoel was lang niet zo diep als... als wat er tussen Yves en Luna bestond bijvoorbeeld. Bij die twee kon je je bijna al voorstellen dat het voor altijd zou zijn. Terwijl Stella zelf niet verder keek dan de vakantie. Wie weet wat er daarna zou gebeuren? Als het met Jesse goed bleef; prima.
En zo niet? Dan niet. Zo nuchter was ze wel. Precies haar moeder. Die had wel eens verteld dat haar vader al een hele tijd achter haar aan had gelopen zonder dat ze het in de gaten had gehad. Het hele dorp wist intussen al dat Dimitris verliefd was op Eirini. Zelfs haar ouders.
Haar moeder had haar uiteindelijk maar apart genomen voor een gesprek van moeder tot dochter. Stella had hard moeten lachen toen haar moeder haar dat verteld had.
' Oma begon ineens over dingen te praten waar ik vroeger links en rechts voor om m'n oren kreeg! Ik wist niet wat me overkwam! Ze had het over ' de plichten van de vrouw ' en ik weet nog dat ik steeds naar een halflege fles ouzo van je opa keek die nog op tafel stond, omdat ik dacht dat ze misschien... '
Uiteindelijk was haar jongste zusje Sophia binnengekomen, die toen een jaar of vijf, zes was en die zei het gewoon: Dimitris wil met jou trouwen. '
Oma had het kind met open mond aangekeken en haar met een pets op haar billen de kamer weer uitgestuurd. Daarna had ze zich omgedraaid en gezegd: ' Daar! Nou weet je het dus. '
' En wat zei jij toen? ' had Stella gevraagd.
Haar moeder had zich lachend naar haar over gebogen. ' Ik was in die tijd samen met opa bezig aan die oude pick up truck van hem, dus ik zei tegen oma dat ik dat wel eerst af wilde maken en daarna trouwen. Nou, je had haar gezicht moeten zien! '
Stella had het uitgeschaterd en haar vader die ondertussen binnengekomen was had zijn dochter aangekeken en lachend gezegd. ' En na een jaar kwam jij. Dus vanaf dat moment had ik twee van die bijdehandte dames in huis. '
Ze glimlachte bij de herinnering. Nuchter was ze. En ze zag ook niet zo snel beren op de weg. Jesse wel. Die vond het maar niks dat ze morgen om vier uur bij The Gallows zou staan. Als het aan hem lag, ging het hele grapje niet eens door. Maar hoewel ze zijn bezorgdheid waardeerde, was dat voor haar geen reden om af te zien van haar plannen. Ze hadden gisteren niet voor niets de hele middag aan dat tafeltje in the Last Drop gezeten. Luna had zelfs een platte grond van het plein getekend op een bierviltje en daarop precies aangeduid wie waar zou staan om haar in de gaten te houden als ze bij The Gallows stond. En hoe ze elkaar af zouden kunnen wisselen zonder dat iemand het in de gaten zou hebben. Bovendien was het om vier uur gewoon nog klaarlichte dag, dus wat zou er kunnen gebeuren? En áls er iets zou gebeuren dan waren Yves en Diego er ook nog, dus...
Nee, vanmiddag om vier uur stond ze bij The Gallows, punt uit. En daarna? Dat zag ze dan wel weer.
Ze dacht weer aan Jesse. Eigenlijk was het, hoe dan ook, toch wel een schatje. Misschien moest ze toch maar eens proberen om iets minder bazig te zijn. Ja dat kon ze best eens proberen.
HOOFDSTUK 7
'Dus om vier uur lopen wij vanaf de snoepwinkel het plein op richting de telefooncel. En daar blijven we dan staan om... ' Layla keek Luna vragend aan. ' … om wát te doen? '
' Om foto's te maken. ' antwoordde Luna. ' Van The Gallows en de Pubs? '
' En van knappe jongens. ' Dat was Diego.
' Ja maar niet tè dicht bij The Gallows dan. ' bedacht Stella. ' Want dan loopt het misschien in de gaten. '
Luna maakte een aantekening, daarna wees ze met haar pen naar Jesse. ' En jij en Diego staan vanaf het begin al bij dat huisje. '
Ze stond half op van haar stoel en keek door het raam van de The Last Drop naar buiten. ' Hoe snel zijn jullie dan bij The Gallows voor het geval dat? '
' En dat vraag je aan wervelwind Nummer één? ' Yves grinnikte.
Diego maakte een buiging. ' I rest my case. '
' Oké. ' Luna ging weer zitten en keek naar haar aantekeningen. ' En Yves, jij blijft hier en je houdt alles in de gaten wat er op het plein gebeurt. '
Hij knikte.
' En als er niemand op komt dagen? '
' Dan gaan we weer terug naar de Inn. ' Stella keek op de display van haar telefoon. ' Ik stel voor, als er om uiterlijk half vijf nog niets is gebeurd, dat we dan terug gaan. '
Ze keek om zich heen. ' Ja? '
De anderen knikten.
' Hoe laat is het nu? ' vroeg Jesse.
' Net half vier geweest. ' antwoordde Yves. ' Hij stond op. ' Zal ik nog iets te drinken halen? '
Stella was opgesprongen. ' Ik loop wel even mee. '
Samen liepen ze naar de bar. Yves bestelde en daarna bleven ze tegen de bar aangeleund staan wachten. Yves keek Stella van opzij aan. ' Ik hoorde van Jesse dat je een nachtmerrie had vannacht. ' zei hij rustig.
Ze pakte een viltje van de bar en vouwde het in tweeen. Langzaam knikte ze.
Hij pakte haar hand en gaf er een kneepje in. ' 't Komt goed. ' zei hij, zonder te zeggen wat er precies goed zou komen.
' Hey, komt er nog wat van met dat drinken! ' Diego zwaaide.
' Komt eraan! ' riep Yves terug, terwijl hij het dienblad met flesjes van de bar pakte. Hij knipoogde naar Stella. ' 't Komt goed. ' herhaalde hij en liep terug naar hun tafeltje.
Van onder Diego's paraplu keek Stella om zich heen. Het was even voor vieren en ze was zojuist vanaf The Last Drop naar The Gallows gelopen. Vervelend genoeg was het weer beginnen te regenen en niet zo weinig ook. De meeste mensen doken dan ook snel een van de vele Pubs in of liepen met snelle stappen het plein over. Het plan om Luna en Layla als twee fotograferende toeristen het plein op te laten slenteren kwam met die regen waarschijnlijk nogal ongeloofwaardig over.
Bij het kleine huisje van The West Bow Well stonden Diego en Jesse en keken om zich heen. Stella voelde zich bijna schuldig dat zij Diego's paraplu had. Ze zwaaide even. Niet te uitbundig natuurlijk. Diego stak zijn duim op en Jesse lachte naar haar. Stella draaide zich op haar hielen om en liep naar het kleine stenen pilaartje naast The Gallows waarop een plaquette was bevestigd. Ze deed alsof ze de tekst las, terwijl ze haar best deed om tegelijkertijd op haar omgeving te letten. Op die man bijvoorbeeld die nu snel en met gebogen hoofd Victoriastreet door liep in de richting van The Grassmarket. Hij droeg een half lange jas en zijn dunne grijze haar was over een schedel gekamd, die glom van de regen. In zijn hand droeg hij een plastic tas. Zou dat hem zijn? Ze zag dat Jesse de man ook in de gaten kreeg. Hij stootte Diego aan en samen keken ze de man na die zonder op of om te kijken langs de twee jongens liep, overstak en een zijstraat indook. Niet dus.
Toch enigszins opgelucht draaide zich om naar de snoepwinkel aan de overkant waar Luna en Layla zouden moeten zijn. Ze kon ze niet zien door het etalageraam en liep een eindje weg van The Gallows om beter naar binnen te kunnen kijken.
Layla, achter het etalageraam, zag haar en zwaaide. Als antwoord op haar groet ging Stella's paraplu zwaaiend heen en weer en Layla glimlachte. Bij de toonbank stond Luna een pakje kauwgom af te rekenen en tegelijkertijd verplicht te luisteren naar de verkoper die haar uitgebreid vertelde over de wateroverlast in zijn winkel een paar dagen geleden. Luna knikte ja, schudde nee, maakte meewarige geluiden en keek nu al voor de tweede keer over haar schouder naar Layla terwijl ze met haar ogen rolde.
Layla hield met moeite haar lachen in.
' Nou, sjonge, wat vervelend zeg. ' hoorde ze Luna zeggen. ' Ik hoop dat dat eh... ' Ze zocht langer in haar tas dan nodig was en draaide zich langzaam om. ' Zullen we gaan? ' vroeg ze onschuldig aan Layla. Die knikte en trok de deur alvast open.
' Sterkte dan maar. ' riep Luna en glimlachte nog een keer vriendelijk. ' Bye, bye. '
Ze duwde Layla naar buiten en deed snel de deur dicht.
' Jeetje! ' siste ze. ' Er kwam geen einde aan! '
Layla lachte luid. ' Dat gezicht van jou! ' hikte ze.
Luna zette haar eigen paraplu op. ' Ondertussen heb ik helemaal niet op kunnen letten. ' mopperde ze.
' Nou, ik dan wel. ' troostte Layla. ' En er is nog niks gebeurd. '
Gearmd liepen ze naar de overkant en slenterden in de richting van de telefooncel. Layla had haar fototoestel tevoorschijn gehaald en keek via het schermpje om zich heen. Ze ontdekte Yves achter het raam van The Last Drop en zwaaide naar hem.
Vanaf zijn plekje aan de tafel bij het raam stak hij even zijn hand op. Hij zag Layla door de zoeker van haar fototoestel het plein afspeuren. Het kleine parapluutje hield haar en Luna nauwelijks uit de regen. Diego en Jesse stonden nog steeds bij het huisje. Hij zag hoe Diego de regen uit zijn krullen schudde en de afwerende bewegingen die Jesse maakte. Stella was op de cirkelvormige verhoging geklommen, zag hij. Haar gezicht, dat geheel verborgen was onder de paraplu kon hij niet zien. Hij keek op zijn horloge. Bijna vijf over vier.
Twee mannen kwamen half rennend voorbij het raam van de Pub gesneld en Yves stond op om ze beter te kunnen zien, maar ze staken over en verdwenen een zijstraat in. Vanaf dezelfde zijstraat kwam nu in tegenovergestelde richting een ouder echtpaar aangelopen met een hondje. Het hondje, zo'n bibberig binnenzak modelletje droeg een geruite regencape. Met snelle pasjes trippelde het voor zijn baasjes uit en trok het dunne rode hondenriempje strak. Blijkbaar wilde het liefst zo snel mogelijk weer naar huis. Hij keek het echtpaar en hondje een tijdje na, totdat ze de hoek om sloegen. Toen hij zijn blik weer op het plein richtte zag hij ineens een man die vanaf die overkant van het plein langzaam aan kwam lopen. Hij droeg een bruin leren jack en een donkere spijkerbroek. Yves zag dat hij een telefoon aan zijn oor had. Enigszins gebogen liep hij over de natte straatstenen en keek af en toe om zich heen.
Stella was weer van de verhoging afgesprongen en slenterde nu in de richting van de telefooncel, waar de twee andere meisjes stonden. Diego en Jesse keken één van de zijstraten in. Niemand had de man in de gaten. Yves pakte snel zijn mobiel en stuurde een berichtje naar Diego: man op 10 u, let op.
Hij drukte op versturen. Een paar tellen later zag hij Diego op zijn telefoon kijken en meteen daarna Jesse aanstoten. Ze keken allebei op. De man was stil blijven staan bij de pui van een van de Pubs en met samengeknepen ogen keek Yves toe hoe hij gejaagd voor de pui heen en weer liep en met zijn ene arm druk heen en weer bewoog terwijl hij aan het bellen was.
' Als dat 'm is, doet hij wel erg opvallend. ' mompelde Yves.
Zijn telefoon trilde. Een berichtje van Stella: ' Is dat 'm? '
Hij keek vanuit het raam naar haar en zag dat ze haar paraplu bijna vragend omhoog hield. Hij haalde demonstratief zijn schouders op en hield ook zijn handen op. ' Ik weet het niet ' bedoelde hij daarmee te zeggen.
Luna en Layla hadden de man nu ook in de gaten en gingen half achter de telefooncel staan om uit het zicht van de man te blijven. Die was ondertussen klaar met bellen en leek nu zoekend het plein af te speuren.
Zonder zijn ogen van de man af te houden pakte Yves zijn jas en trok hem aan. Opnieuw trilde zijn telefoon. Jesse ditmaal. Snel las hij het berichtje. ' Auto op 12 u van jou. '
Yves keek uit het raam. Op de hoogte van de telefooncel waar Layla en Luna stonden was nu een donkerblauwe personenauto gestopt. De ramen waren getint waardoor de bestuurder (en wie er nog meer in de auto zou kunnen zitten) niet te zien was. Het achterportier ging langzaam open. In een flits zag hij in gedachten hoe twee mannen de auto uitsprongen, de twee meisjes vastgrepen en naar binnen trokken en zonder zich te bedenken sprong hij op, schoof zijn stoel naar achteren en vloog naar de deur.
Nog voordat hij buiten stond riep hij: ' Layla, Loen! '
Twee verbaasde gezichtjes draaiden zijn kant op. Voordat ze konden reageren was hij al naar ze toe gerend en loodste ze snel weg van de auto. Hij keek over zijn schouder. Het achterportier was nu helemaal open en er klonk een luide stem: ' Hierheen sukkel! '
Diego en Jesse die inmiddels naar Stella waren toegegaan keken verbaasd naar het geopende achterportier van de auto waar eerst een been uitkwam, daarna een hand en vervolgens een hele man. Hij was van top tot teen in het zwart gekleed: een zwartleren jack, een zwarte spijkerbroek en glimmend zwarte legerkistjes aan zijn voeten.
Yves had de twee meisjes in de richting van de The Last Drop geduwd. Een paar tellen later waren de anderen er ook. Met z'n zessen keken ze toe hoe de man met de telefoon snel naar de auto holde. ' Ik dacht al dat jullie me vergeten waren! ' hoorden ze hem zeggen.
Hij stapte in. Het portier werd dichtgetrokken en de auto reed weg.
Ze keken elkaar aan. Zes nerveus kloppende harten kwamen langzaam weer tot rust.
Ineens barstte Stella uit in een schaterbui.
' Jeetje mina, wat een stelletje zijn we zeg! Eén donkere auto en een vent met ADHD en we raken volledig in paniek. ' hikte ze. ' Daar staan we dan met onze stoere voorbereiding. '
Nu schoten ook de anderen in de lach. Het was bijna een soort van ontlading.
Even later vroeg Layla terwijl ze de lachtranen uit haar ogen veegde: ' Hoe laat is het nou eigenlijk? '
Luna keek op de display van haar telefoon. ' Kwart over vier geweest. ' Ze keek Stella aan. ' Volgens mij komt die vent niet meer. '
' Denk je? ' vroeg die.
Luna keek het plein over. ' Vier uur is vier uur, lijkt mij. ' Ze haalde haar schouders op.
' Wie weet hebben we 'm wel weggejaagd met die paniek actie van daarnet. ' opperde Layla. ' Dat zal mij niks verbazen in elk geval. '
Het was even stil.
' Nou, wat doen we? ' Jesse knikte naar Stella. ' Terug gaan naar de Inn? '
Ze zuchtte. Vreemd genoeg voelde ze zich een beetje teleurgesteld. Opgelucht, dat ook wel, maar toch teleurgesteld. Wat had ze dan verwacht? Of gehoopt? Dat wist ze niet en als Layla gelijk had dan zou het die kerel nu wel duidelijk zijn geworden dat zij zijn ' Stel ' niet was, maar gewoon een nieuwsgierige tiener. En dan zou ze er na vandaag waarschijnlijk nooit meer achter komen wat er four o' clock at The Gallows eigenlijk zou zijn gebeurd.
' Anders blijven we tot half vijf. ' stelde ze voor. ' Gewoon voor het geval dat. Voor hetzelfde geld is hij ergens opgehouden. In het verkeer of zo. Weet ik veel. '
Diego knikte. ' Precies! Je weet maar nooit. Straks zijn we weg en dan komt ie net opdagen. '
' Laten we dan in elk geval nog even naar binnen gaan. ' Luna had de deur van The Last Drop opengeduwd.
' Voordat we helemaal kletsnat zijn. '
Ineens keek ze op. ' Wat hoor ik nou de hele tijd? '
Ze draaide haar hoofd luisterend heen en weer. ' Het lijkt wel of er ergens een telefoon gaat. '
Jesse stak zijn vinger omhoog. ' Ik hoor het ook. Het komt... ' Hij draaide zich langzaam om. '… daar vandaan volgens mij. ' Hij wees naar het plein.
' Die telefooncel! ' riep Layla uit. En meteen daarna: ' Hè? Kan dat? '
Diego was er al heen gerend en trok de deur open. ' Hier! ' galmde hij over het plein. ' Hier gaat ie over. '
Ze renden naar hem toe. ' En nu? ' Ademloos keek Luna naar het nog steeds rinkelende toestel.
' Opnemen! ' Diego duwde Stella naar voren. ' Jij moet 'm opnemen. '
' Ja maar...' sputterde ze. ' Ik weet niet of... '
Diego zette grote ogen op. ' ' Stel, neem op! ' Onderbrak hij haar. ' Nu! ' Hij had zijn hand al boven de hoorn. ' Anders is het straks te láát! '
Met open mond staarde ze hem aan, maar voordat ze haar hand naar de hoorn had kunnen uitstrekken had Diego hem al van de haak gehaald en drukte hem veelbetekenend in haar hand.
Ze bracht hem naar haar oor, terwijl ze de anderen nog steeds aankeek. ' Hallo. ' zei ze.
' Stel? '
' Yes. ' antwoordde ze.
Ze keek de anderen aan en knikte, terwijl ze met haar andere hand naar de hoorn wees. ' Het is 'm. ' articuleerde ze geluidloos.
Sorry I'm a bit late, love. ' hoorde ze zeggen.
' That's okay. ' hoorde ze zichzelf zeggen.
Hij lachte goedkeurend. ' Understanding as always. ' Toen zei hij: ' Now listen carefully, love. '
Ze knikte, maar beseffend dat hij dat natuurlijk niet kon zien zei ze opnieuw: ' Yes. '
' We hid it in The Beehive, just like you asked us to. '
' What ? ' vroeg ze ademloos.
Hij lachte even. ' Come on, don't play silly games with me, Stel. You asked for it yourself, now didn't you? '
Stella dacht snel na. ' Yes. ' zei ze toen zacht.
' Go to The Beehive then love. You'll find it in the place you pointed out yourself. '
' But where... what... ' haperde ze. Haar gedachten sprongen heen en weer. Ze moest weten... moest vragen... waar ze zou moeten zoeken en... en...wat dat precies was: de Beehive... of... of...wáár het was.
' I … I... ' Ze keek bijna wanhopig naar de anderen.
' Got to go now love. ' onderbrak hij haar. ' Talk to you soon, okay? '
Hij wachtte even, maar toen ze niet antwoordde zei hij: ' I f you want us to get you the other item, just let me know. But don't wait to long, okay. '
Haar ogen werden groot. Dat andere ding? Welk andere ding? Wat bedoelde hij daarmee?
' Got to go, love. ' herhaalde zijn stem in haar oor. ' See you soon. '
' Bye for now. ' zei ze tegen hem. Dat had ze van het vorige gesprek in elk geval onthouden.
Ze legde de hoorn op de haak.
' En? ' Ze zeiden het alle vijf tegelijk.
Ze keek de anderen aan.
' Hij zei dat hij iets voor me verstopt heeft in The Beehive. ' Zei ze. ' Maar ik heb geen idee wat dat is. '
Met z'n zessen in de krappe telefooncel gepropt, stonden ze hardop te bedenken wat de man precies kon hebben bedoeld. Luna, die klemvast tussen Diego en Layla stond, haar wang tegen het koude glas van de telefooncel gedrukt, zag het als eerste.
' Dat is toch een bijenkorf, daar? ' riep ze benepen boven de door elkaar pratende stemmen uit.
' Waar? ' klonk het als uit één mond.
Ze wrong zich naar buiten. ' Daar! ' wees ze.
“ Daar” was een een Pub even verderop. Op het uithangbord boven de zwart geverfde voorgevel was een enorme bijenkorf afgebeeld met daar bovenop een knoeperd van een bij. ' Beehive' stond er in gele letters onder. Diego was inmiddels ook de telefooncel uit gestruikeld.
' Miss Moonshine, je bent geweldig! ' riep hij uit terwijl hij haar optilde en even rond draaide.
Snel liepen ze er naar toe.
' The Beehive Inn ' las Layla toen ze voor de brede deur stonden. Ze draaide zich om naar de anderen.
' Naar binnen? '
' Wacht even. ' Jesse greep haar bij haar mouw. ' En wat wil je doen dan? Overal lukraak gaan lopen zoeken naar iets waarvan we niet eens weten wat het is? '
Layla haalde haar schouders op. ' Nee, maar we kunnen in elk geval alvast even kijken binnen. '
Yves stootte Diego aan. ' Nou snap ik waarom je Layla zo leuk vindt. ' grinnikte hij. ' Ze is gewoon de vrouwelijke versie van jou. '
Diego knipoogde naar hem. Jij hebt het door! '
Ze gingen naar binnen en zochten een plekje in de hoek. Daar namen ze het telefoongesprek nog eens door.
' You'll find it in the place you pointed out yourself. ' herhaalde Stella nu voor de zoveelste keer.
' Een plek die ik zelf heb uitgezocht. ' Ze tikte zachtjes met haar glas op tafel. ' Hier in The Beehive. Wat zou hij daar nou mee bedoelen? '
Ze dachten allemaal na.
' Een geheim luik misschien? ' opperde Diego. Hij zag Yves' wenkbrauw spottend omhoog gaan en schudde zijn hoofd. ' Maar misschien ook niet . '
' Wat zou nou een plek zijn die jij zou uitkiezen om iets te verstoppen, in deze Pub. ' Luna keek om zich heen.
Yves legde zijn hand op haar arm. ' Wacht even, Loen. ' zei hij ineens. ' Wat zou een plek zijn die jullie zouden uitkiezen. Jullie als meiden? '
' Waar wil je naartoe? ' Diego leunend op een elleboog, boog zich naar hem over.
' Ik zit te denken aan een plek waar alleen vrouwen mogen komen in een kroeg. ' Yves knikte naar de meisjes.
' De keuken? ' Dat was Jesse.
Drie paar ogen keken hem ongelovig aan.
' Pardon? ' zei Stella langzaam.
' Oeps! ' Diego bewoog zijn hand boven Jesse's hoofd alsof er een licht aan en uit sprong. ' Red Alert, Jes. '
Stella draaide zich weer om naar Yves. ' De wc? ' zei ze zachtjes. ' Zou dat het zijn? De dames toiletten? '
Yves knikte. ' Zou toch kunnen? '
Ze sprong op. ' Ik ga meteen kijken. '
' Wij gaan mee. ' Layla en Luna waren ook opgestaan.
Diego keek ze na. ' Ik wil ook mee! ' piepte hij.
Yves en Jesse schoten in de lach. Ze bestelden nog iets te drinken en wachtten. De tijd tikte door.
' Ze blijven lang weg. ' vond Jesse toen ze na ruim tien minuten nog niet terug waren.
' ' t Zal wel goed verstopt zijn. ' antwoordde Yves zonder zijn ogen van de wc deur af te wenden. ' Als er al iets ligt. '
Ineens ging de deur open en achter elkaar kwamen ze naar buiten.
Met een strakke glimlach liepen ze naar de jongens toe. ' Zullen we gaan? ' vroeg Stella.
' Heb je iets... ' begon Jesse fluisterend, maar Stella greep hem vast en drukte een zoen op zijn mond. ' Zullen we eerst gewoon gaan? ' herhaalde ze, iets dringender nu.
Snel trokken ze hun jassen aan. Yves en Diego rekenden af bij de bar, terwijl de rest alvast naar de deur liep.
' Bye! ' Layla had zich omgedraaid en stak haar hand op.
De barman deed hetzelfde. ' Bye now, love! '
Buitengekomen zagen ze dat het al schemerig geworden was en ook regende het nog steeds. Snel liepen ze het plein af. Pas toen ze de hoek om waren bleven de meisjes staan.
' Hebben jullie iets gevonden. ' vroeg Jesse.
Stella knikte. ' Achter de stortbak. '
Ze haalde een kokervormig pakje onder haar jas vandaan.
' Wat zit erin? ' Diego kon zijn nieuwsgierigheid nauwelijks bedwingen.
' Ik heb nog niet gekeken. ' Stella keek wat schichtig om zich heen. ' Zal ik het nu...'
Diego knikte heftig van ja, maar Yves schudde zijn hoofd. ' Laten we eerst terug gaan naar The Inn. '
en op Diego's teleurgestelde gezicht: ' Dan kunnen we in elk geval door niemand betrapt worden. '
' Nou, het zit er weer op voor vanavond. ' De man rekte zich uit. ' 't Was weer onbehoorlijk druk vandaag. Ik heb knallende koppijn gekregen van al die klassen met gillende kinderen. '
Hij liep naar een hoek van de ruimte en pakte zijn jasje, dat over een stoel hing.
' Heb jij nog plannen voor vanavond? ' vroeg hij aan zijn collega die een rondje om de grote rechthoekige vitrine heenliep.
Die schudde zijn hoofd. ' Nee, niks bijzonders. Tv kijken. Er is voetbal op. '
Hij wees op het vitrineglas. ' Ik begrijp niet waarom iedereen zo nodig met zijn vingers aan het glas moet zitten. moet je die vlekken zien. '
De eerste man haalde zijn schouders op. ' Dat hou je toch. Al zou je ze letterlijk op hun vingers tikken. '
' Daar zou ik anders wat voor geven, om dát een keer te mogen doen! ' bromde de andere man. ' Vooral die toeristen, die maar denken dat ze alles mogen. Vandaag weer een paar die flitslicht gebruikten bij het fotograferen. Stelletje onbenullen. '
Hij had ook zijn jasje gepakt en trok het aan. Samen liepen ze naar de uitgang van de ruimte. De eerste man keek nog even om naar de vitrine. ' ' t Blijft mooi spul. ' zei hij met een knik op de tentoongestelde objecten. ' Je kan zeggen wat je wilt. '
De andere man knikte. ' Zeker weten. En heel veel waard. '
Hij knipte het licht uit en samen verlieten ze de ruimte. Daarna sloten ze de massief stalen deur. De eerste man draaide aan de roervrmige handle en tikte de code in.
' Zo die is weer op slot. ' Zei hij en klopte een paar keer op de kluisdeur. ' Daar komt niemand binnen vannacht. '
De mannen liepen al pratend een gang in en verdwenen.
Terug in de Inn liepen ze meteen door naar boven.
' In jullie kamer of die van ons? ' vroeg Stella terwijl ze de trap met twee treden tegelijk beklom.
' Doe maar die van ons, die is dichterbij. ' Diego haalde haar in en wees. ' Linksaf. '
Eenmaal in de kamer veegde Diego alle kleren en handdoeken met een zwaai van zijn bed en klopte uitnodigend op het matras. Stella haalde het pakje weer tevoorschijn. Zonder haar jas uit te trekken maakte ze het bruine pakpapier dat erom heen zat, los. Het was inderdaad een kartonnen koker, zagen ze nu. Zo eentje waar posters in werden bewaard, maar dan veel kleiner en smaller.
Aan het uiteinde zat een kunststof deksel dat met doorzichtige tape was dichtgeplakt. Voorzichtig pulkte ze het los terwijl de anderen nieuwsgierig toekeken.
Toen de tape los was trok Stella aan het lipje dat aan de binnenring van het deksel zat. Met een zachte plop schoot het deksel open. De koker was gevuld met vloeipapier. Stella keerde de koker om en begon voorzichtig te schudden. Langzaam schoof er een pakje uit dat even later op het bed gleed.
Met licht trillende vingers wikkelde ze het vloeipapier eraf. Het ritselde zacht.
' Het lijkt wel een operatie. ' Ze draaide haar haar in elkaar. ' Pff.. het zweet breekt me uit. '
Van beneden klonk gelach en gepraat. Daarna gestommel op de trap. Jesse liep snel naar de deur en gluurde de gang in. Niemand te zien. Zacht sloot hij de deur weer en zette er voor de zekerheid een stoel tegenaan. Daarna liep hij terug naar het bed waar Stella net het laatste velletje vloeipapier had los gewikkeld. Er kwam een smalle glazen cilinder tevoorschijn, met daarin een veren kroontjespen. De pen was zilverkleurig en versierd met rafgijne bloemmotieven, slingers en krullen. Het uiteinde, dat een prachtig opengewerkt ruitmotief had, ging over in een lange, diepbruine, sierlijk gepunte vogelveer. Stom verwonderd staarden ze naar de inhoud van de glazen koker, maar nog voordat iemand iets had kunnen zeggen, klonk van beneden ineens de gong voor het eten.
Geschrokken keek Stella op. ' En nu? ' leek ze te willen vragen, maar Yves had de cilinder al opgepakt, wikkelde hem weer in het vloeipapier en stopte het pakketje daarna voorzichtig terug in de kartonnen koker.
' Na het eten kijken we verder, oké? '
De anderen knikten. Hij opende de kast waar zijn plunjezak in lag en stopte de koker onder zijn shirts en broeken. Daarna ritste hij de zak zorgvuldig dicht en sloot de kast.
De gong klonk opnieuw en snel gingen ze de kamer uit.
' Wordt vervolgd. ' zei Diego.
HOOFDSTUK 8
Hij kon zich de allereerste keer nog goed herinneren. Ongelovig had hij de anderen aangekeken. Ze hadden allemaal lachend geknikt.
' Niet te geloven! ' Dat was het enige geweest dat hij kon zeggen.
De volgende dag had er een map op zijn bureau gelegen en hij had alles doorgelezen. Daarna had hij het envelopje, dat met een paperclip aan de voorste bladzijde was vastgemaakt, geopend en de drie foto's bekeken die erin zaten. De laatste foto had de meeste indruk op hem gemaakt.
' Dealan- dè. ' (vlinder) had hij gemompeld.
En mede door die foto was hij het nooit meer vergeten.
Dat was drie jaar geleden geweest. En net als iedereen, had ook hij toen gedacht dat het daarbij zou blijven. En net als iedereen, had ook hij het stiekem een beetje jammer gevonden...
Maar zoals het nieuws hem toen verrast had, verraste het hem nu opnieuw. En net als toen voelde hij toch iets van bewondering... respect...
Hij verheugde zich bijna. Op meerdere vlakken...
Na het eten waren ze weer naar boven gestommeld. Ze zouden vanavond eigenlijk samen met Gawyn en de groep op Ghost Tour zijn gegaan, maar hun nieuwsgierigheid naar de inhoud van de koker was te groot geweest. Zelfs Diego, die zich van te voren al enorm had zitten verheugen op The Ghost Tour, had het niet erg gevonden om de wandeling uit te stellen. Gelukkig hadden ze ook deze keer weer kunnen ruilen met een groepje dat morgenavond zou gaan.
Voorzichtig werd de glazen cilinder weer uit de koker gehaald en op het bed gelegd. Nieuwsgierig bogen ze zich er overheen.
' 't Is wel een poepie chique pen zeg. ' Layla knikte bewonderend. ' Zou het een antieke kunnen zijn? '
Luna wees met een voorzichtige vinger. ' Ik zie wel een merkje, of zoiets. '
Diego had de cilinder opgepakt. ' Inderdaad. Er staat een merkje in. ' Hij wees naar het uiteinde van de pen, waar aan de binnenkant een klein rond merkje te zien was. ' Een zilvermerk misschien. '
Hij draaide de cilinder om en om.
' Dat ding moet toch zeker open kunnen? ' mompelde hij.
Yves fronste zijn wenkbrauwen. ' Volgens mij kun je 'm beter gewoon dicht laten. '
' Ja dat lijkt mij ook beter. ' viel Stella hem bij. ' Stel je voor dat het inderdaad een antieke pen en hij beschadigt per ongeluk... '
' Oke, dan doe ik het zo. ' Diego pakte zijn mobiel en maakte van heel dichtbij een foto van het merkje, die hij daarna vergrootte.
' En? ' Layla keek over zijn schouder mee.
Hij liet haar de foto zien. ' Beetje vaag. '
Er was een kleine cirkel te zien die in het metaal van de pen was geperst. In de cirkel stond een onduidelijk figuurtje, waarvan Layla dacht dat het de letter P was, terwijl Luna juist vond dat het op een sleuteltje leek.
' Maar goed, letter of sleutel... dat maakt verder niet uit. ' onderbrak Jesse de meisjes. ' Wat ík wel eens zou willen weten is waarom die pen achter de stortbak van de meiden wc in een Pub verstopt was? '
Stella staarde naar de glazen cilinder. ' En wat ik eigenlijk wel eens zou willen weten is: waarom ik daar, volgens die kerel aan de telefoon, zelf om heb gevraagd? Ik bedoel: wat is de bedoeling van die pen. Wat wil ik daarmee? '
Er viel een stilte, die Stella zelf als eerste weer verbrak. ' En als ik dat andere item wilde, moest ik dat aan hem doorgeven, zei hij. '
Luna keek haar aan. ' Maar je moest er niet te lang mee wachten. Toch? '
' Ja dat zei hij ook nog, ja. ' Stella knikte langzaam.
Diego had de cilinder weer opgepakt en bekeek de pen van boven tot onder. ' Zo te zien is het een gewone pen. Niks bijzonders. ' En op de verbaasde gezichten van de anderen. ' Ik bedoel: er is niets vreemds aan, op het eerste gezicht. '
Hij draaide zich om. ' Zit er verder niets meer in die kartonnen koker? '
Yves inspecteerde de koker en schudde zijn hoofd. ' Leeg. '
' Zou er misschien nog iets achter die stortbak verstopt zijn? ' Diego keek naar de meisjes. ' Iets dat jullie over het hoofd hebben gezien, of zo? '
' We hebben echt niks over het hoofd gezien, hoor. Er waren twee wc's en die hebben we zowat binnenstebuiten gekeerd. Er lag verder niks meer. ' Layla klonk bijna verontwaardigd.
Diego gaf haar een zoen. ' Sorry Layla schatje, ik zeg ook maar wat. Laat ome Diego maar lullen. '
Yves' mondhoeken krulden omhoog. ' Inderdaad. Dat doen wij ook al jaren. '
Hij draaide zich om naar Stella, die nog steeds nadenkend naar de veren pen keek.
' Stel, luister eens, die hele situatie... ' Hij telde op zijn vingers af. '… die kerel in die steeg bij Edinburgh Castle, die avond... die telefoontjes... '
Hij knikte naar de glazen cilinder . '… en dan nu die pen in The Beehive... alles bij elkaar. Ik denk... nee ik weet het eigenlijk wel zeker... dat dit eigenlijk helemaal niks met jou te maken heeft. En volgens mij denk jij daar precies hetzelfde over. '
Ze keek hem een hele tijd aan en knikte toen langzaam. ' Ja... zo ondertussen wel. In het begin was ik even... omdat ie m'n naam ook wist... maar nee... het gaat om iemand anders. Een andere Stella. '
Ze ging op bed zitten en nam de cilinder op. ' Een Stella die mannen veren pennen achter stortbakken laat verstoppen... ' zei ze zacht.'… om... om welke reden dan ook. '
Ze haalde bijna onmerkbaar haar schouders op.
Jesse was naast haar gaan zitten en legde zijn hand op haar knie. ' Wat wil je nu doen? '
Ze haalde opnieuw haar schouders op. ' Ik weet niet. Wat vinden jullie? ' vroeg ze, om zich heen kijkend.
Diego stak zijn vinger al op. ' Juf, juf... ikke, ikke! ' piepte hij.
Yves schoot in de lach. ' Het zal eens niet zo zijn. Surprise, surprise. '
' Alsof jij niet nieuwsgierig bent! ' Diego snoof. ' En wees eerlijk Stel, jij toch zeker ook? En nu... met die pen.. ik bedoel maar... die is daar toch niet voor niks neergelegd? Wil jij dan niet weten... '
Layla stootte hem aan. ' Laat haar nou even rustig zelf nadenken. Want wat jíj zou doen, dat kunnen we wel op onze vingers natellen.. '
' O ja? ' Hij keek uitdagend om zich heen. ' En wat zou ik dan wel doen volgens jullie? '
Stella hoefde niet eens na te denken. ' Jij zou waarschijnlijk die cilinder openmaken om die pen van dichtbij te bekijken. '
Hij knikte goedkeurend. ' Ga door… '
' En dan zou je dat merkje googlen om na te gaan wat het betekent. '
' Uhuh…'
Luna nam het over. ' En je zou morgenochtend terug gaan naar The Beehive om te kijken of wij toch niet nog iets over het hoofd hebben gezien. '
' Zeg Loen, waar zie je me voor aan? ' Hij deed zijn best om verontwaardigd te kijken. ' Denk jij nou serieus dat ik de meiden wc’s onveilig ga maken? '
Luna knipoogde naar hem. ' Jou kennende, denk ik dat inderdaad ja. '
Yves gaf haar lachend een high five.
Diego dacht even na. ' Oké, je hebt gelijk. '
Ze schoten allemaal in de lach.
Hij draaide zich om naar Layla. ' En jij? Schat jij je prins op het witte paard ook zo laag in als die andere dames? '
' Tuurlijk! ' Ze woelde hem door zijn krullen. ' Ik denk zelfs dat je nog in staat zou zijn om die kerel te bellen om te vragen naar dat andere ding dat ' Stel ' nog zou kunnen krijgen. '
Diego’s mond viel open. ' Daar had ik nog niet eens aan gedacht. Layla schatje, je bent nog erger dan ik! '
Hij draaide zich om naar Stella. ' Maar nou even serieus … wat ik eigenlijk wou voorstellen is dat jij zometeen naar de gelagkamer loopt en de telefoon en de pen afgeeft aan Daividh of Gawyn en... '
En op de ongelovige geluiden van de anderen: ' Nou ja… dan niet. '
Jesse keek Stella aan. ' Nou je hebt nu in elk geval alle mogelijke opties gehoord. Welke kies je? '
Stella dacht een hele tijd na en zei toen: ' Aan de ene kant zeg ik inderdaad: telefoon afgeven en klaar is kees… ' Ze keek naar Jesse. ' Dat zou jij niet erg vinden, denk ik. Maar aan de andere kant… ' ze draaide zich om naar Diego. ' … is het zo ondertussen een beetje traditie geworden dat we elke vakantie iets meemaken… ' Ze zag hem al verheugd knikken. ' … en kan ik eigenlijk niet anders dan meneer stuiterbal zijn zin geven… '
Diego was opgesprongen. ' YES! '
' De vraag is alleen… ' ze lachte ondeugend. ' … of het wel zo’n goed idee is om hem zijn zin te geven. Wat vinden jullie? '
Yves grijnsde. ' Ik zou in elk geval aan hem vragen wat ie er allemaal voor over heeft. '
Ze knikte. ' Da’s een goeie. '
Ze nam de telefoon van haar nachtkastje en bewoog die voor Diego’s ogen heen en weer. ' Wat heb je ervoor over als ik die telefoon niet aan een van de Reid broers geef? '
Hij hoefde niet lang na te denken. ' Dan ga ik van de week midden in de stad staan en dan geef ik een showtje weg. ' Hij stak zijn hand naar haar uit. ' Deal? '
' Oké, deal. ' Ze sloeg op zijn hand. Daarna stond ze op. ' Zo. En nu heb ik zin om een potje te gamen. Om me geestelijk voor te bereiden op het telefoontje dat ik straks ga plegen. Gaat er iemand mee? '
Ik heb nog eens zitten denken... '
Het was rond half acht 's avonds en de drie jongens zaten in de Game Room.
Luna en Layla waren achtergebleven in de gelagkamer waar vanavond een workshop sieraden maken werd gegeven door twee vrouwen. Hun namen: Niamh (spreek uit Niev) en Caoilfhinn ( spreek uit Kaylin) waren net zo sierlijk als de sieraden die ze als voorbeelden hadden meegenomen. Hoewel Luna en Layla zich niet hadden opgegeven, mochten ze, nadat ze het hadden gevraagd, toch meedoen en schoven aan bij de anderen.
' Ik heb nog eens zitten denken... ' herhaalde Diego. Hij stootte Yves aan die naast hem zat en geconcentreerd probeerde om de sportwagen van Stella, die even tevoren naar de wc was gegaan, op de weg te houden en tegelijkertijd de politie voor te blijven.
' Wacht even. ' was het antwoord.
Diego draaide zich om naar Jesse, die met zijn ellebogen op zijn knieën geleund gespannen toekeek hoe Yves zijn wagen op een haar na langs een spijkermat manoeuvreerde en slingerend verder scheurde.
' Yes! ' riep hij. ' Goed reactievermogen, man! '
Yves keek even opzij. ' Waar heb je aan zitten denken? ' vroeg hij aan Diego.
' Nou aan... ' Diego keek met een half oog naar het beeldscherm. ' Roadblock, kijk uit! ' riep hij.
' Heb ik gezien. '
' Aan wat dan? ' dat was Jesse weer.
Diego wachtte even met antwoord geven omdat de twee politiewagens die Yves achtervolgden nu wel heel dichtbij waren gekomen en hem met loeiende sirenes probeerden in te halen. Yves schoot van de weg af, keerde de wagen in een wolk van stof en zand en spoot weer weg, de andere kant op.
' Goeie, Yves! ' grijnsde hij. Daarna draaide hij zich weer om naar Jesse. ' Aan alles bij elkaar. En ik vroeg me af... '
Hij keek weer naar het beeldscherm. ' Dat ga je niet redden Yves... nee dat ga je niet redden... nee. Ooow! ' Hij liet zich achterover tegen de rugleuning van de bank vallen terwijl op het beeldscherm de wagen van Yves nu total loss over de highway schoof en de twee politiewagens hem links en rechts insloten.
Yves keek met een brede grijns opzij. ' Wel tweede plaats. '
Hij gaf de controller aan een van de andere jongens en leunde achterover. ' Nou, wat had je allemaal te vertellen. '
Diego begon opnieuw. ' Nou, ik zat te denken... ' Hij sprak zachtjes vanwege de andere jongens die ook in de Game Room zaten. '… volgens mij heeft Stella iets verkeerd verstaan. '
Jesse trok zijn wenkbrauwen op. ' Hoe bedoel je? '
' Dat hele “ Stel” verhaal. ' Stel dit, Stel dat....Ik vroeg me eigenlijk al de hele tijd af of Stella hier in Schotland ook afgekort wordt naar ' Stel '. En dat schijnt dus helemaal niet zo te zijn, hoorde ik van Daividh.
' En wat denk jij dan? ' hoorde hij Jesse vragen.
Diego keek op, maar voordat hij antwoord kon geven ging de deur open en kwam Stella weer binnen. De hoofden van alle jongens draaiden zich naar haar toe en twee race auto's raakten bijna tegelijkertijd van de weg.
Ze plofte neer op haar plekje op de bank. ' En? ' vroeg ze aan Yves. ' Gewonnen? '
' Sorry. ' antwoordde hij. ' Wel tweede plaats. '
' Maar dat kwam door mij, want ik leidde hem af. ' Diego keek haar verontschuldigend aan. ' Ik zat namelijk te denken... ' begon hij weer, maar Stella onderbrak hem. ' Ik eerst. ' zei ze lachend. ' Ik heb namelijk ook zitten denken, toen ik daarnet op de wc zat... '
' Niet zoveel details, asjeblieft, dankjewel! ' Diego rolde met zijn ogen.
Stella gaf hem lachend een duw en ging verder: ' Ik ben daarnet namelijk ergens achter gekomen. Of achter gekomen... ik wist het eigenlijk al, maar nu weet ik het helemaal zeker. '
Jesse keek haar aan. ' Wat dan? '
' Stel ' is in het Engels helemaal geen afkorting voor Stella. ' zei ze met gedempte stem.
' Nou ja! ' Diego keek verbaasd van Stella naar de jongens. ' Ik zeg net precies hetzelfde tegen Yves en Jesse... '
Nu was het haar beurt om verbaasd op te kijken.
' Hoe weet jij... '
' Aan Daividh gevraagd. En jij? '
' Een paar minuten geleden aan Fergus. '
' Op de meiden wc? '
Stella proestte. ' Nee natuurlijk niet, oen! '
Ze duwde met haar schouder tegen Diego aan. ' En zal ik nog eens wat vertellen? Of weet je dat ook al? '
' Ik weet niet wat je wil zeggen. ' Hij schudde zijn hoofd.
Stella keek de drie jongens aan. ' Ik denk dat ik weet voor wie die telefoontjes en ook dat pakje bedoeld is. In elk geval hoe ze heet. '
' Hoe dan? ' Jesse was de enige die het vroeg.
' Estelle. ' antwoordde ze. ' Volgens mij is die boodschap bedoeld voor ene Estelle. '
' Ja. ' zei Diego. ' Dat dacht ik dus ook. '
De man wees met zijn vork naar de lamskotelet op het bord van de man die tegenover hem zat. ' Eet jij die nog op? ' vroeg hij.
De andere man bewoog afwezig met zijn hand en de eerste man schoof het stuk vlees op zijn eigen bord.
' Zonde om te laten liggen. ' mompelde hij terwijl hij er een stukje afsneed.
Al kauwend keek hij naar zijn tafelgenoot. ' Dit vlees is zo ongelooflijk mals... ' begon hij met volle mond. '... alsof er een engeltje over je tong... '
' Vertel nou nog eens van voor af aan over die avond bij Edinburgh Castle. ' onderbrak de ander hem.
De eerste man zuchtte. ' Alweer? Maar dat heb ik net al drie keer ... '
' Van voor af aan! ' Op zijn elleboog geleund boog hij zich voorover en keek hem indringend aan.
De man legde zijn bestek neer en ging met een zucht achterover zitten. ' Zoals ik dus al zei: Ze kwam aangelopen ... ' Hij nam een slok uit zijn fles bier. ' … en ik had niet meteen in de gaten dat zij het was, omdat ze die hond bij zich had... '
' Maar je wist wel zeker dat zij het was? ' De andere man zat nog steeds naar voren geleund.
De ander knikte. ' Voor de zoveelste keer: Ja natuurlijk! Zo'n mooie verschijning herken je uit duizenden! '
' En wat zei ze precies? '
' Niks. ' Hij bewoog zijn schouders. ' Maar dat doet ze toch nooit. Je weet zelf hoe zakelijk ze is. ' t Is niet voor niets een pro.'
Hij knikte. Dat ze professioneel was, wist hij natuurlijk als geen ander. En dat was dus precies de reden waarom hij nu in dubio was. Want als ze iets niet was geweest, die paar keren dat hij haar aan de telefoon had gehad de afgelopen dagen, was het wel professioneel. Ze zei nooit veel tijdens een klus, dat was waar, ze luisterde en als het nodig was gaf ze antwoord, maar zo? Zoals nu? Dat gehakkel... dat zoeken naar woorden... Hij had bijna het idee gehad dat hij met een schoolmeisje aan de lijn zat. Zo vragend als ze geklonken had toen hij het over de Beehive had gehad. Alsof ze er nog nooit eerder van gehoord had. En dat terwijl ze die Pub zelf had genoemd als bergplaats voor haar ' items' zoals ze het noemde.
Hij ving net de laatste woorden op van de man tegenover hem: ' … gaat ze weer helemaal op in haar rol, want daar is ze goed in. Dat weet jij ook.'
Hij knikte. Dat was ook weer waar. Ze was in staat om een andere persoonlijkheid aan te nemen, zoals anderen van jas wisselden. Misschien was dit ook weer een rol: het onschuldige schoolmeisje. Wie weet. In gedachten staarde hij naar het bijna onaangeroerde bord eten dat voor hem stond. Zijn getwijfel had hem de eetlust ontnomen. Hij verwachtte in elk geval wel een telefoontje van haar over dat andere item. Dat zou trouwens een goede maatstaf zijn: als ze hem zou bellen, dan zat het goed. Maar als ze hem niet zou bellen...
Daar wilde hij voorlopig liever nog maar niet aan denken...
Hij stak zijn hand op naar het meisje achter de toog. ' The bill please, love. '
En tegen de man tegenover hem: ' Jij betaalt deze keer toch, Bazz? '
Het regende toen ze naar de auto liepen. Net toen hij in wilde stappen ging zijn mobiel af. Hij nam meteen op. ' Yes? '
' I need the other item. ' Klonk het aan de andere kant van de lijn.
Hij bleef abrupt staan, wenkte Bazza ongeduldig en gaf hem de autosleutels. Daarna liep hij om de wagen heen, opende het portier aan de bijrijderskant en dook snel naar binnen..
' Who is this? ' Hij wist dat het onzinnig klonk, maar hij moest wel. Al was het alleen maar vanwege zijn eigen wantrouwen.
Het bleef even stil aan de andere kant. Hij staarde naar de dikke regendruppels die over de voorruit biggelden. Toen klonk het: ' You know it's me: Estelle. '
Het was alsof er een last van hem afviel Hij glimlachte. Zijn twijfels waren onnodig geweest.
' Ofcourse I know it's you, love. ' zei hij.
Bazza, die intussen de auto gestart had, reed langzaam de straat uit. Hij keek hem van opzij aan. ' Is het Estelle? ' vroeg hij geluidloos.
Hij knikte.
Met een knipoog stak Bazza stak zijn duim omhoog.
' Bazza sends his love. ' zei hij, nog altijd glimlachend en daarna: ' We'll hide it tomorrow at Mary King’s close, for you.'
Hij luisterde even naar wat er aan de andere kant gezegd werd. Ineens zei hij: ' Oh, I almost forgot to ask you: did you see the numbers we put in the pen? '
Hij luisterde weer even en lachte toen luid. ' No need to be to careful, love. ' zei hij. ' Soon you'll be able to buy thousands of antique pens. ' Hij luisterde weer even en zei toen: ' And to you too, love. Bye. '
Hij stopte zijn mobiel weg en wees naar een het gele neonlicht van een Pub halverwege de straat. ' Stop daar even, ik lust wel een goeie Pint. ' zei hij met een tevreden glimlach.
Stella liet met een lange zucht het zwarte mobieltje zakken en keek op. Dikke regendruppels die er in het gele licht van de straatlantaarn uitzagen als zilverachtige dolkjes, roffelden op de paraplu, die Diego zojuist had uitgeklapt. Ze stonden met z'n zessen op het donkere plein voor de Inn.
Luna pakte haar hand. ' En? '
Ze knikte. Het telefoongesprek was goed verlopen. Zó goed verlopen dat het bijna griezelig was. En dat terwijl ze zich tevoren zo zenuwachtig had gemaakt. Want hoe moest ze het gesprek beginnen? En wat als ze niet geloofden dat zij Estelle was? Of als ze haar vragen zouden stellen, waar ze het antwoord niet op wist?
Al die vragen bij elkaar maakten dat ze bijna niet meer gedurfd had. Het was uiteindelijk Yves' idee geweest om, zodra er werd opgenomen, gelijk maar met de deur in huis te vallen en om het item te vragen (wat dat dan ook was). En dat had ze dus ook gedaan. Maar toen had hij gevraagd wie ze was en even had ze verschrikt met haar mond vol tanden gestaan. Heel even maar, toen hoorde ze zichzelf tot haar eigen verbazing zeggen dat hij best wist dat ze Estelle was. En... ongelooflijk maar waar: hij had haar geloofd! Vanaf dat moment ging het verdere gesprek eigenlijk van een leien dakje. Ze had hem zelfs nog aan het lachen gemaakt toen ze, als antwoord op zijn vraag of ze de nummers op de pen al had gezien, had gezegd dat ze bang was dat ze hem dan misschien zou beschadigen. Hoewel ze geen idee had wat hij bedoelde met zijn opmerking: ' Straks kun je duizenden antieke pennen kopen. '
En ze had nog de groeten van Bazza gehad ook.
' Nou vertel dan! ' drong Luna aan.
Stella herhaalde wat er allemaal gezegd en besproken was.
' We moeten dus toch die pen uit die cilinder halen. ' eindigde Stella haar verhaal, met een blik op Diego.
' En zo snel mogelijk nagaan wat Mary King's Close is . ' viel Layla in.
' Dat weet je schatje wel. ' Yves wees op Diego. ' Toch? '
Diego knikte naar Layla. ' Klopt ja. Dat heb ik laatst al zitten googlen en dat vertel ik je straks uitgebreid… maar eerst... ' Hij zette grote ogen op:
' … moet ik weten hoe het zit met die pen!!! ' Hij greep Stella's arm. ' Anders word ik gek! '
Ze gingen naar binnen, waar Daividh en Gawyn net rondgingen met thee en chocolade muffins. De sieradenworkshop was inmiddels afgelopen, maar de Reid broers hadden de twee de twee vrouwen overgehaald om thee te blijven drinken. Morogh en Muir die opkeken toen de deur van de Inn openging, stonden op van hun plaatsje bij de haard en liepen kwispelend op de kinderen af. Stella hing haar natte jas over een van de stoelen. ' Wat een rotweer. ' zei ze terwijl ze zich over de honden boog.
' ' t Is ook geen weer om buiten te zijn. 'Gawyn schudde afkeurend zijn hoofd. ' Kom even zitten voor een lekkere kop thee. ' Hij klopte uitnodigend op een van de tafels.
Diego, die linea recta naar boven had willen gaan, keek smekend naar Stella, maar ze zag het niet. Yves wel. Hij grinnikte. ' We komen er zo aan. ' Hij wees op zijn sneakers. ' Even andere schoenen aantrekken. '
Bovengekomen wilde Diego meteen de kast induiken, maar Yves hield hem tegen. ' Even rustig, stuiterbal. Als je het niet erg vindt graai ik liever zelf tussen m'n eigen spullen. '
Diego snoof. ' Tussen je eigen stinksokken bedoel je. '
' Ook dat. ' Yves had zijn plunjezak open geritst, pakte de koker eruit en hield hem omhoog. Hij keek naar de anderen. ' Wie gaat het doen? Stel, jij? '
Stella schudde haar hoofd. ' Nee doe jij het maar liever. ' Ik kijk wel toe. ' Ze ging op Jesse's knie zitten.
Yves haalde de cilinder uit de koker en bekeek hem eerst nog eens van alle kanten.
' Breek 'm anders gewoon, man. ' Diego kon zijn ongeduld bijna niet meer bedwingen.
Yves keek op. ' Ga jij anders even een rondje lopen of zo. '
Layla duwde Diego op een stoel en ging op zijn schoot zitten. ' Ik hou 'm wel even in bedwang. ' zei ze.
Met argusogen keek Diego vanaf zijn gedwongen zitplaats toe.
Yves liet zijn vingers onderzoekend over het glas gaan. Luna was naast hem op het bed gaan zitten. ' Waar zoek je nou precies naar? ' vroeg ze.
' Iets van een naad of zo...' Hij keek haar even aan. ' Een... ' Zijn vingers gleden over een kleine oneffenheid op het glas. ' Hier heb ik 'm, voel maar. '
Hij nam haar vinger en liet die over de ragdunne naad glijden. ' Voel je? '
Ze knikte.
Voorzichtig pulkte hij met zijn nagel de naad een beetje los. ' Kijk. ' Hij liet het aan de anderen zien. ' Er zit een transparant laagje over het glas heen. Een soort van bescherm folie. '
Nu het eerste stukje los was, trok hij de folie er vrij gemakkelijk af. Het glazen ' dekseltje ' aan de bovenzijde van de cilinder, was nu gemakkelijk op te lichten. En nadat hij het eraf had gehaald liet hij de antieke pen voorzichtig in zijn hand glijden.
' Nummers op de pen, had die die man toch gezegd, Stel? ' vroeg hij.
Ze knikte.
' Misschien toch dat merkje! ' riep Diego, die nog steeds half achter Layla verscholen zat.
Yves bekeek het merkje van dichtbij en schudde zijn hoofd. ' Daar staat geen cijfer in, alleen een of ander figuurtje... '
Ook Luna boog zich over de pen hen. ' Een sleuteltje of zo. ' zei ze.
Stella stak haar hand uit. ' Mag ik eens kijken? '
Yves overhandigde haar de pen en ze bestudeerde het merkje. ' Een sleuteltje inderdaad. ' zei ze.
Jesse keek over haar schouder mee.
' Op de pen... ' herhaalde hij nadenkend. ' … maar dat hoeft natuurlijk níet persé..wacht even. Stel, probeer eens of die pen los kan? '
Ze draaide zich half om. ' Los kan? '
Vanaf zijn stoel zat Diego geestdriftig te knikken. ' Goeie Jes! ' riep hij.
Zijn nieuwsgierigheid had intussen het toppunt bereikt en hij tilde Layla van zijn schoot en gaf haar een zoen. ' Layla, schatje, ik moet even... '
Hij liep naar Stella toe en wees op het eigenlijke pennetje. ' Dit hier. Kijk eens of je dat los kunt draaien? '
Heel voorzichtig begon Stella een beetje te wrikken. ' Als ik 'm nou maar niet kapot... ' begon ze. Ineens werden haar ogen groot. ' Ik heb 'm. ' fluisterde ze.
Met ingehouden adem keken de anderen toe hoe ze aan de pen draaide en draaide, net zo lang totdat ze hem helemaal losgedraaid had van de, zo te zien, holle schacht. Stella hield haar ene hand onder het uiteinde en kantelde toen het overgebleven deel van de veren pen. Niets. Ze schudde zachtjes. Nog steeds niets. Toen, met de woorden van de man in haar hoofd: ' Soon you'll be able to buy thousands of antique pens. ' schudde ze nog een keer hard. En nu gleed er een zilverkleurig, metalen staafje uit de schacht. Het was smal en langwerpig en niet meer dan tien centimeter lang. Toen het op haar handpalm viel plopte het open tot een soort van miniatuurparapluutje met vier zogenaamde ' baleinen '.
Stomverbaasd keken ze er naar het vreemde instumentje op Stella's geopende hand.
Met voorzichtige vingers raakte Stella het paraplu steeltje aan. Onmiddellijk klapte het parapluutje weer dicht. De meisjes gaven alle drie een gilletje van schrik en in een automatische refex trok Stella haar hand terug. Het staafje viel op de grond en klapte zich opnieuw open. Alleen deze keer hingen de 'baleinen' slap, zodat het geheel er nu uitzag als een krachteloze zilverkleurige spin, die een paar poten miste.
Jesse pakte het op. ' Is het kapot? ' vroeg Layla ademloos.
' Ik weet het niet. ' Jesse bekeek een van de ' baleinen. ' Volgens mij valt het... Hey... kijk eens hier! Hier staat een nummer. Kijk! '
Ze verdrongen zich om hem heen en inderdaad, op het eerste pootje zagen ze twee piepkleine cijfertjes staan. Een zes en een drie. Nummer 63.
Dat is het huisnummer van ons oude huis in Spanje, schoot het door Luna heen. 63 Calle Cristobal Colon. Als klein meisje kon ze het huisnummer alleen maar onthouden in combinatie met de straatnaam, herinnerde ze zich. Als iemand vroeg op welk nummer ze woonde ratelde ze in adem op: 63 Calle Cristobal Colon. Ze glimlachte bij de herinnering.
Jesse had intussen de andere pootjes geïnspecteerd en ook daar stonden nummers op: 92, 87 en 08.
' Dus geen nummers op de pen, maar in de pen. ' zei Luna zacht. Stella keek haar aan en knikte. ' Dat zei hij inderdaad ook. ' zei ze langzaam. ' Hij zei helemaal niet: op de pen. Stom van mij! '
' Maakt toch niet uit. ' vond Diego. ' We hebben de nummers in elk geval gevonden. Ik vraag me alleen af wat dit voor dingetjes zijn. ' Hij tikte op een van de pootjes, die, hoewel ze alle vier lang en puntig waren, aan het uiteinde allemaal een net iets andere vorm hadden.
Het was een hele tijd stil, terwijl ze naar het vreemde zilverkleurige parapluutje staarden.
' Er staat een sleutel op het merkje... ' begon Luna. Daarna was het weer stil.
Diego keek haar aan. ' Ja? Ga verder... ? '
Ze schudde haar hoofd. ' ' Nee, ik... ik zeg maar wat. Maar misschien...' Weer stopte ze met praten.
Nu keken ze haar allemaal aan.
' Wat wil je zeggen Loen? ' vroeg Yves.
' Nou... ' ze knikte naar Jesse. ' … en dan zal jij natuurlijk wel weer zeggen dat ik teveel films kijk, maar zou het misschien van dat inbrekers gereedschap kunnen zijn. '
' Inbrekers gereedschap...' herhaalde Jesse.
' Zoals in de film inderdaad. ' voegde ze er met een lachje aan toe.
' O wacht even, je bedoelt van die staafjes waar ze mee in een sleutelgat poeren en dan... '
Ze knikte. ' Dat ja. Maar ... ' Ze haalde haar schouders op. ' … dat zal wel niet natuurlijk. '
Diego keek van het zilverkleurige instrumentje naar Luna en terug. ' Ik denk dat Miss Moonshine misschien best wel eens gelijk zou kunnen hebben. Inbrekers gereedschap. Dat klinkt eigenlijk helemaal niet zo stom. '
Hij knipoogde naar Yves. ' Mooi èn slim dus, dat schatje van jou. Bof jij even! '
' Dat weet ik. ' Yves trok Luna even tegen zich aan en gaf haar een zoen.
Er werd op de deur geklopt en de stem van een van de jongens uit hun groep klonk: ' Daividh vraagt of jullie je je kouwe thee nog op komen drinken. '
Stella was opgesprongen. ' O ja! De thee. Helemaal vergeten! ' Ze liep al naar de deur.
Diego keek haar ongelovig na. ' Stella! Je gaat me toch niet vertellen dat je een kop kouwe thee belangrijker vindt dan... ' hij wees naar de inhoud van de glazen cilinder. '… dan dit hier! '
Ze draaide zich om. ' Dat ga ik je ook niet vertellen, maar ik heb wel dorst. En... ' Ze stak haar vinger omhoog. ' … en ik heb trek in zo'n chocolade muffin. Toevallig. '
Ze trok de deur open. ' Trouwens...we blijven toch geen uren weg. ' Ze wenkte de anderen. ' Gaan jullie ook mee? '
Allemaal stonden ze op, alleen Diego treuzelde nog. ' Ik kom eraan. ' beloofde hij.
Toen hij een paar minuten later de gelagkamer binnenkwam en neerplofte naast Layla, was zijn gezicht één vraagteken. Layla schoof een chocolademuffin naar hem toe, maar hij schudde zijn hoofd.
Yves trok zijn wenkbrauwen op. ' Alles goed, man? '
Diego keek hem aan. ' Nou... daar ben ik nog niet helemaal uit. ' antwoordde hij.
Hij keek Stella, die tegenover hem aan tafel zat, aan en dempte zijn stem. ' Die mobiel ging namelijk net af. '
' Wat? ' Ze zette haar beker met een bons op tafel.
Hij knikte.
' En wat heb je toen gedaan? '
Het duurde even voordat hij antwoordde. ' Ik eh... ik heb dus opgenomen. ' Hij keek haar nog steeds aan.
Layla pakte verschrikt zijn hand. ' Opgenomen? ' fluisterde ze luid.
' En wat zei je? Of zei je niks? ' Luna was bijna over Yves heen geklommen.
' Ik zei: ' Hallo. '
' En toen? ' De meisjes vroegen het bijna tegelijkertijd.
Yves keek zijn vriend aan. ' Diego, wie had je aan de lijn. ' zei hij rustig.
Diego staarde hem een hele tijd aan. Toen draaide hij zich weer om naar Stella. ' Jou. ' Hij boog zich over de tafel naar haar toe. ' Ik had jou aan de lijn. '
HOOFDSTUK 9
' Stella! '
Ze schoot rechtop en keek met grote verschrikte ogen in de bezorgde gezichten van Luna en Layla.
' Hey gaat het een beetje? ' hoorde ze Layla zeggen.
Verward keek ze om zich heen.
Luna was naast haar gaan zitten. ' Je had een nachtmerrie volgens mij. Je klonk zo benauwd. '
' Echt waar? ' Stella wreef over haar gezicht.
Luna knikte.' Wil je even praten? '
' Nee ... ' Stella glimlachte even. ' ... het gaat wel weer. ' Ga maar weer slapen. '
' Weet je het zeker? ' Layla keek toch een beetje bezorgd.
' Ja hoor, echt. ' Ze stak haar duim op. ' Alles onder controle. '
Luna keek haar nog even aan. ' Nou oké, als je het zeker weet. ' zei ze tenslotte.
Stella keek toe hoe de meisjes hun eigen bed weer indoken. ' Welterusten. ' wenste Layla.
' Jullie ook. ' Ze knipte haar nachtlampje uit en ging weer liggen. Maar het duurde nog lang voordat ze weer in slaap viel.
De volgende ochtend aan de ontbijttafel was ze wat stilletjes. Luna had Yves, even voordat ze de gelagkamer binnengingen, verteld over Stella's nachtmerrie, En hij had ineens moeten denken aan zijn eigen nachtmerries. Hoe hij jarenlang niets anders had gekund dan zich willoos laten meesleuren door zijn dromen, als een takje in een snelstromende rivier. Niet in staat om het geweld te stoppen, niet in staat om de beelden te laten ophouden. Pas de laatste paar jaar lukte het hem soms om zichzelf wakker te maken uit een droom. De eerste keer was het per ongeluk gebeurd. Hij had zo liggen woelen dat hij zichzelf een klap had verkocht. Verbluft had hij om zich heen gekeken en het had even geduurd voordat hij door had, dat hij zichzelf wakker had gemept. Vanaf dat moment probeerde hij het bewust. Hij wist intussen wel dat het heel veel moeite en concentratie kostte. Als eerste had hij zich aangeleerd om zijn ogen te openen tijdens het dromen. Hij kon dan, terwijl hij nog sliep, de donkere omtrekken van de oorfauteuil zien die in zijn kamer stond, En ook de rechthoek van het raam en zijn laptop op de plank kon hij zien. Maar hij wist ook dat, zodra zijn ogen weer zouden dichtvallen, hij onmiddellijk weer terug zou tuimelen, zijn droom in.
De tweede stap was het echt wakker worden. Hiervoor moest hij zich tot het uiterste concentreren. Met alle kracht die hij had probeerde hij dan om zich te bewegen: een been te strekken, een arm uit te slaan. Wàt maar ook. En als dàt lukte dan bevond hij zich precies op de grens tussen wakker en slaap. Dan moest hij ook meteen rechtop gaan zitten of zich omdraaien. Deed hij dat niet dan zou hij weer weg zakken in die diepe slaap, die nog steeds aan hem trok. Zat hij eenmaal rechtop dan wist hij dat het echt voorbij was. Het werkte niet altijd, maar vaak ook wel.
Vroeger ging hij, als hij eenmaal wakker was, een stripboekje lezen of hij ging even muziek liggen luisteren en als het heel erg was geweest ging hij naar buiten. Maar tegenwoordig dacht hij aan Luna.
De laatste keer dat hij zichzelf wakker had moeten maken, was nog maar een paar dagen geleden geweest. En toen had hij, denkend aan haar, de zoete geur van haar parfum bijna kunnen ruiken. Haar lippen bijna kunnen voelen op de zijne, toen ze hem bedankte voor die armband. En hij had zeker geweten dat hij de rest van de nacht niet meer geplaagd zou worden door vreselijke dromen.
Hij keek naar Stella die tegenover hem zat in afwezig in haar thee roerde.
' Stel. '
Ze keek op.
Hij schoof zijn stoel achteruit en wenkte haar.' Loop je even mee? '
Samen liepen ze naar de gang.
' Ik hoorde van Luna dat je weer een vervelende droom had. ' zei hij.
' Ja en ik begin er een beetje de balen van te krijgen. ' Ze fronste haar wenkbrauwen en zuchtte.
' Logisch. ' Hij knikte. ' Weet je wat mij soms wel eens helpt? '
En hij vertelde het haar, alleen het stukje over Luna hield hij voor zichzelf.
Nadat hij uitgepraat was keek ze hem een hele tijd aan. Ze wist van Luna dat Yves ' s nachts wel eens buiten liep, als hij zich onrustig voelde. Ze wist ook over zijn ouders en dat hij ze gevonden had die dag, toen hij en zijn zusjes uit school kwamen.
' Heb jij nog steeds veel last van nachtmerries? ' vroeg ze.
Hij dacht na. Had het zin om haar te vertellen hoe het werkelijk zat? Waarschijnlijk niet.
' Valt mee. ' Hij glimlachte.
Er kwamen twee meisjes aangelopen. Toen ze Yves zagen hielden ze even hun pas in en lachten naar hem.
' Hi Yves. ' zeiden ze, bijna in koor.
Stella knipoogde veelzeggend. ' Zo. Je ligt blijkbaar goed in de markt hier. '
Hij lachte even. ' Maar goed dat ik al verkocht ben dan. ' zei hij. ' Kom, dan gaan we verder ontbijten. '
Ze legde even haar hand op zijn arm. ' Bedankt. Voor je tips. '
Hij knikte. ' Niks te danken. '
Er waren vijf dingen waar ze niet tegen kon: pinda’s, mannen die een slap handje gaven, kriebeltruien, operamuziek en dingen die niet werkten zoals ze het wilde. En dat laatste gebeurde dus nu.
Ze staarde uit het raam naar buiten, waar de ochtend grauw over de natgeregende stad lag. Edinburgh in de herfst. Niet echt een combinatie die hoog op haar lijstje 'meest favoriete plekken op de wereld ' stond. Als het aan haar lag, werkte ze ook het liefst op plaatsen waar vallende herfstbladeren, winterjassen en kou alleen voorkwamen in boekjes of films. Sinds ze Glasgow, de stad van haar jeugd, een paar jaar geleden voorgoed had verruild voor Kreta, was ze maar een paar keer terug gegaan Schotland. En na haar laatste klus, nu zo'n jaar geleden, had ze even vakantie gehouden voor zichzelf. Toch begon het, zoals altijd, na een tijdje weer te kriebelen en werd ze rusteloos en geïrriteerd. Dan wist ze dat het tijd was voor iets nieuws. Dus toen hij afgelopen zomer weer contact met haar had opgenomen, had ze er weer zin in. De klus zou niet gemakkelijk zijn, had hij gezegd, maar daar hield ze juist van. Toch had ze bij het horen van de locatie en de tijdsperiode, even moeten slikken. Het was dat het prijskaartje dat aan de klus hing zo interessant was, anders was ze echt niet in het vliegtuig gesprongen, om af te reizen naar het land van de eeuwige regenbuien.
Nog steeds moest ze elke ochtend moed verzamelen om de gordijnen weer open te trekken. En nu was daar dus nog een extra ergernis bijgekomen; want er had nog steeds niemand contact met haar opgenomen sinds ze hier was. En de tijd drong, want over anderhalve week zou ze weer vertrekken en dan toch liefst met die flinke zak geld, die haar beloofd was.
Ze draaide zich weg van het raam en dook de badkamer in voor een snelle douche. Daarna kleedde zich aan en bond haar lange zwarte haar in een staart.
Ineens moest ze weer denken aan dat telefoontje van gisteravond, toen ze nogmaals had geprobeerd om haar contactpersoon te pakken te krijgen. Bijna tot haar verbazing werd er opgenomen, maar toen ze haar naam noemde werd de verbinding ook bijna meteen weer verbroken. Ze was zo kwaad geworden dat het niet veel had gescheeld of ze had haar mobiel tegen de muur kapot gegooid.
Ze trok haar laarzen aan en pakte haar jas, tas en paraplu. Daarna verliet ze de kamer, liep snel de twee trappen af, opende de voordeur en verliet het huis. Met vlugge stappen liep ze, weggedoken onder haar kleine parapluutje, de straat uit. Het werd tijd om zelf de touwtjes in handen te nemen.
' Wat zei ze ook alweer precies? ' Layla legde haar mesje neer en veegde een stukje pompoen van haar wang. Ze zaten aan de lange tafels in de gelagkamer. Buiten regende het pijpenstelen, maar binnen was de haard aan en rook het naar de enorme rozijnencakes die Fergus net uit de oven had gehaald.
Diego maakte een knoop in de ballon die hij zojuist had opgeblazen.
' Haar naam. Ze zei haar naam: Estelle, dus... '
Hij knikte naar Stella die vleermuisvleugels uit zwart karton knipte en gaf daarna de opgeblazen ballon een tikje, zodat die over de tafel zweefde en vervolgens zachtjes op de grond stuiterde.
' … en meteen daarna: Dat werd tijd. Maar.... ' Hij wachtte even. ' … toen legde ik alweer neer. '
' Omdat je je wezenloos schrok van die stem. ' Layla knikte begrijpend.
' Nou... “wezenloos schrok”. Zo erg was het nou ook weer niet. ' Diego woelde door zijn krullen, ' Maar inderdaad... het was wel even raar om Stella door die telefoon te horen. Of in elk geval haar stem. '
' Snap ik . ' Jesse keek op van zijn half uitgeholde pompoen. ' En jij zei? '
Diego rolde met zijn ogen. ' Hoe vaak moet ik het nou nog herhalen voor jullie? Ik zei alleen: ' hallo. ' That's it. '
Hij pakte een nieuwe ballon van tafel, trok het uiteinde over het ventiel van de pomp en begon hem op te blazen.
' Dat werd tijd. ' herhaalde Yves Diego's woorden. ' Ik vraag me af.... die treingeluiden op die voice mail laatst... zou dat misschien ook die Estelle zijn geweest? '
' Maar waarom heeft ze toen dan niks ingesproken? ' Jesse had zich weer over zijn pompoen gebogen.
' Geen idee. ' Yves haalde zijn schouders op.
Daividh kwam op hen af gelopen. ' Lukt het allemaal een beetje? '
Luna pufte. ' ' t Is nog best zwaar werk hoor, zo'n pompoen uithollen. Ik dacht altijd dat dat zo makkelijk ging, '
De pompoenen waren, net als de vleermuisvleugels decoraties voor de Halloween Party, over vier dagen. En iedereen die het leuk vond, mocht helpen met de voorbereidingen en het maken van de versieringen.
Ze waren na het ontbijt eigenlijk van plan geweest om alvast een kijkje te nemen bij Mary King's Close. Maar omdat het maar bleef regenen hadden ze besloten om in de Inn te blijven en een handje te helpen met de voorbereidingen voor het feest.
Daividh knikte lachend. ' Ja zo'n pompoen geeft zich niet zomaar gewonnen. Maar je mag ook bij Fergus in de keuken marsepeinen en chocolade figuurtjes maken voor op de cupcakes, dat is... '
Layla keek op. ' Echt waar? ' riep ze uit.
Ze was al opgestaan en trok Luna overeind. ' Nou, waar wachten we nog op. Stel, ga je ook mee? '
Maar Stella schudde haar hoofd. ' Nee, ik blijf hier. Ik wil straks eens kijken of ik misschien iets met die pompoen kan. Maar eerst die vleugels af maken. ' Ze knipte met haar schaar in de lucht.
Luna liep langs Yves die even zijn arm om haar middel legde. ' Niet stiekem van die chocola snoepen hè. '
Ze lachte ondeugend. ' Juist wel. En helemaal van de marsepein! ' Ze zwaaide. ' Tot straks. '
Yves keek haar glimlachend na, terwijl ze met Layla naar de keuken liep.
Daividh stootte hem aan.
' Volgens mij zie ik daar fìor ghaol. ' zei hij
Yves trok vragend zijn wenkbrauwen op. ' Wat? '
' Ware liefde. ' vertaalde Daividh. ' Of heb ik het mis? '
Yves 'mondhoeken krulden omhoog. ' Nee, dat heb je goed gezien. ' zei hij.
Diego grijnsde. ' A.k.a: duo happily ever after. ' Hij pakte weer een nieuwe ballon. ' O ja... voor ik het vergeet... ' hij stak de pomp omhoog. '… Mary King's Close waar ligt dat precies? '
' Aan The Royal Mile. ' Daividh had Luna's mesje gepakt en ging verder met het uithollen van haar pompoen. ' Jullie hebben vanavond toch The Ghost Tour? '
Diego knikte.
' Dat is bij Mary King's Close. '
Ze keken elkaar over Daividh's hoofd aan. Was dàt even toevallig.
De barman veegde zijn handen af aan de geruite theedoek en zwiepte er in een moeite door de metalen afdruip plaat mee droog. Hij keek over zijn schouder naar de klok die boven de enorme spiegel hing. Bijna half een. Het was nog vroeg. De meeste mensen hadden net hun lunch achter hun kiezen. En voordat ze dan weer ergens trek in hadden was het al gauw een uur of twee. Ook niet erg. Dan had hij even mooi de tijd om de voorraad sterke drank te controleren en de nieuwe glazen op de plank te zetten. Die stonden al vanaf vorige week in doosjes opgestapeld in de bijkeuken. Hij hing de theedoek aan het haakje onder de bar en liep naar de bijkeuken om de glazen te halen. Toen hij terugkwam met een stapel doosjes in zijn handen, stond er een jonge vrouw in de deuropening van de Pub. Ze had haar natte paraplu naar buiten gestoken en wapperde hem een paar keer open en dicht, pas daarna kwam ze binnen.
' Be right with you, love! ' riep hij haar toe en bukte zich om de doosjes voorzichtig op de vloer achter de bar te zetten. Toen hij weer rechtop stond was ze verdwenen en even keek hij verbaasd rond in de verder lege Pub. Naast een van de stoelen stond de druipende paraplu. Ze was zeker meteen doorgelopen naar de wc. Als ze maar niet dacht dat ze hier alleen maar even binnen kom lopen om gebruik te maken van het toilet. Hij zag dat wel vaker. Vooral toeristen hadden er nogal een handje van. Dronken ze zich eerst drie straten verderop een volle blaas en dan kwamen ze vervolgens bij hem binnen om alleen te pissen. Niks ervan. Er werd bij hem alleen uitgepist, wat er eerst hier ingegoten was. Hij had er nog over zitten denken om een soort van tegeltje te laten maken, maar had nog niet echt een pakkende tekst kunnen bedenken, behalve: Drink and Pis in the same Pub. Maar dat kon je op verschillende manieren opvatten. En dan stond er straks voor je het wist eentje met zijn zatte kop tegen de bar aan te pissen.
Hij keek naar de deur van de dames wc. Ze bleef anders aardig lang weg.
Hij pakte twee doosjes van de grond, maakte ze open en haalde de glazen eruit. Met één oog op de wc deur begon hij ze om te spoelen. Daarna droogde hij ze af en zette ze omgekeerd op de plank. Hij keek op de klok. Kwart voor een. Ze zat al bijna een kwartier op de pot. Ze zou toch niet onwel geworden zijn of zo? Net toen hij zich begon af te vragen of hij niet voor de zekerheid een kijkje moest gaan nemen, ging de deur open en kwam ze weer naar buiten. Ze liep naar haar tafeltje en draaide zich toen pas naar hem om: ' Mag ik een Pint? '
Hij knikte en keek even toe hoe ze haar jas uittrok en ging zitten, met haar rug naar hem toe. Daarna maakte ze haar lange paardenstaart los en schudde haar haar even uit. Hij glimlachte. Kijk daar hield hij nu van. Van vrouwen met van dat prachtige lange haar. En helemaal als het zo ravenzwart was als dat van haar. Die korte koppies, daar had hij helemaal niks mee. Die halve jongenskoppen, die alleen maar dachten aan gemak en weinig onderhoud. Even tien vingers er doorheen en klaar. Nee niks voor hem. Lang haar was het sieraad van de vrouw. Dat klonk dan misschien ouderwets, maar zo dacht hij er in elk geval over. Hij tapte het donkerbruine bier en bracht het glas naar haar toe. Ze keek naar hem op en bedankte hem glimlachend. Even keek hij verwonderd op haar neer. Had hij haar niet al eens vaker gezien?
Pas toen hij weer achter de bar stond wist hij het ineens weer. Van de week was ze hier ook, samen met een groepje vrienden. Toen was hem dat lange haar ook al opgevallen. Hij herinnerde zich ineens dat een van de jongens uit het groepje had geprobeerd bier te bestellen. Alsof hij niet door had dat die knul en de rest van dat groepje nog lang geen achttien waren! Maar wacht even. Dan was zij het natuurlijk niet. Want deze hier was toch zeker al halverwege de twintig. Hij ging verder met het afdrogen van zijn glazen. Misschien was ze een oudere zus. Dat zou kunnen. Ze leken in elk geval sprekend op elkaar.
De deur van de Pub ging open en er kwam een stelletje binnen. Toen hij naar ze toeliep om hun bestelling op te nemen, draaide ze zich om en vroeg om de rekening.
' Ik kom 'm zo brengen. ' beloofde hij en liep terug naar de bar. Maar ze kwam hem al achterna en legde alvast een biljet van tien pond neer. Haar haar had ze weer in een staart gebonden. Ze had één enkel gouden oorringetje in haar linkeroor, zag hij.
Hij knikte haar toe. ' Volgens mij had ik hier een paar dagen geleden familie van je binnen, kan dat? '
Ze keek hem vragend aan.
' Ook iemand met van dat mooie lange haar. Ik dacht misschien een zusje of zo.' Hij legde het wisselgeld op de bar. ' Ze leek in elk geval heel erg op je. '
De vrouw keek hem nog steeds aan. Toen knikte ze langzaam. 'Ja... dat zou best kunnen. 'zei ze. ' Met wie was ze hier? '
' Met een paar vrienden. ' Hij tapte een pint en zette die op het dienblad. ' Ze deden een of ander spelletje met een mobiele telefoon. Vroegen mij nog of ik mee wilde raden. '
' Mee raden? '
Hij bukte om een flesje fris uit de koelkast te pakken en ontkurkte het. ' Een geluid op de telefoon. Ik had meteen door dat het een voorbij rijdende trein was. ' Hij lachte even.
Ze kneep even haar ogen samen, bij het horen van die laatste woorden. Toen knikte ze.
' Ja dat zal m'n zusje geweest zijn. Doe haar de volgende keer de groeten maar.' Ze veegde het wisselgeld van de bar en stopte het in haar zak. Daarna ritste ze haar jasje dicht en liep naar de deur. ' Bedankt hè. ' riep ze over haar schouder.
Hij stak zijn hand op. ' Tot ziens! '
De deur viel weer dicht. Hij nam het dienblad op en bracht het naar de twee andere klanten. Toen draaide hij zich om om haar glas te pakken. Ze had haar bier nog niet eens half op gedronken.
' Zou dat onze gids zijn? Luna wees naar de lange man aan de overkant van de straat, die hun kant op gelopen kwam. Hij droeg een donkergroene jas tot bijna op de grond en een zwierige hoed op zijn ruige grijze haar. In zijn hand hield hij een knoestige wandelstok.
' Die lijkt me nou echt het type om spannende spookverhalen te vertellen. Zo'n man die bij volle maan in een weerwolf verandert of zo...'
De man ging een winkel binnen.
Stella proestte. ' Of hij is gewoon door z'n vrouw om een boodschap gestuurd. '
De meisjes lachten.
Het was avond. Tot ver in de middag waren ze met zo'n twintig man bezig geweest met de Halloween versieringen. Ze hadden nu een grote doos vol vleermuizen, hun zwart kartonnen vleugels voorzichtig opgerold. En ook enorme spinnen met lange ijzerdraad poten die omwikkeld waren met zwarte wol, (wat een priegelklus van jewelste was geweest). Ze hadden kransen gemaakt van de buigzame wilgentakken en versierd met herfstbladeren en besjes, die ze daarna in de werkplaats van de Inn zwartgespoten hadden met verf, zodat het nu verdorde grafkransen leken. Ze hadden spookjes geknipt uit oude lakens. En ook hadden ze, alles bij elkaar, veertien pompoenen uitgehold, waarna Daividh en Gawyn met een scherp mes allerlei sierlijke figuren uit de harde bast hadden gesneden. Stella had de twee broers opnieuw verbaasd toen bleek dat zij ook aardig wat handigheid bleek te hebben in het figuren uitsnijden..
' Dat heb je zeker vaker gedaan? ' vroeg Gawyn, terwijl hij bewonderend naar de pompoen keek waar ze aan bezig was.
Ze schudde haar hoofd. ' Nou... nee eigenlijk niet. Maar ik vind het wel leuk om te doen. En het lukt ook best goed, tot nu toe in elk geval... ' Ze keek naar hem op en sneed zich prompt in haar vinger.
Bij Fergus in de keuken was een groepje bezig geweest met het maken van minipompoentjes, spookjes en afgehakte vingers, van marsepein. Ook stond er al een blad vol chocolade grafsteentjes, compleet met de tekst RIP, in de enorme koelkast. En nu was het wachten tot de cupcakes die Fergus gebakken had, voldoende waren afgekoeld om de chocolade spinnen die al klaar lagen, erop te plakken.
Pas tijdens het avondeten hadden ze even de tijd gehad om het over het “Estelle mysterie” te hebben, zoals Diego de hele kwestie inmiddels gedoopt had. En allemaal waren ze natuurlijk ongelooflijk nieuwsgierig naar wat er nu verstopt zou zijn in Mary King's Close.
Na het eten waren ze samen met Gawyn en de rest van hun groep richting The Royal Mile gelopen waar ze om half acht hun gids zouden ontmoeten bij de St. Giles Cathedral. De donkere avondlucht was nog steeds bewolkt, maar het regende gelukkig niet meer. In plaats daarvan was er een stevige wind opgestoken die de geel en bruin verkleurde herfstbladeren van de bomen trok en ze over de hobbelige straat blies. Hoog boven alles uit torende de St Giles, verlicht door tientallen spots, die het veertiende eeuwse bouwerk in een mysterieuze gloed zetten. Op de Royal Mile zelf was het nog altijd gezellig druk. Straatlantaarns beschenen de brede straat waaraan tal van pubs, restaurantjes en souvenirwinkeltjes lagen en overal waren verlichte etalages te zien, vol Schotse rokken, doedelzakken, whisky en noem maar op.
' We moeten deze week nog wel een keertje winkelen, want ik wil nog iets kopen voor Xenia. ' Stella wees naar een winkeltje aan de overkant waar onder het etalageraam allerlei mandjes stonden die stuk voor stuk tot de rand gevuld waren met allerlei Schotse souvenirs.
Ze stootte Luna aan. ' En jij hebt volgens mij ook nog geen lepeltje. ' voegde ze er met een knipoog aan toe.
Luna stak haar tong uit en keek daarna even over haar schouder naar de drie jongens die verderop met Gawyn stonden te praten. Ze boog zich naar Stella en Layla toe.
' Ik wil trouwens ook nog iets kopen… ' ze dempte haar stem. ' … voor Yves. '
' Voor Yves? ' Layla trok haar wenkbrauwen op. ' Is die ook bijna jarig dan? '
Luna schudde haar hoofd. ' Nee dat niet, maar omdat ik laatst die armband van hem gekregen heb... ' Ze trok haar jasmouw een beetje omhoog. ' … en we hebben nu toch al… ' Ze telde even in zichzelf. ' …bijna twee jaar verkering. Dus… '
' En nog steeds belachelijk verliefd. ' Stella knikte veelbetekenend naar Layla.
' Layla lachte. ' Met de nadruk op belachelijk of op verliefd? '
Achter hen waren de jongens opgedoken.
' Wie is er verliefd? ' vroeg Diego, terwijl hij Layla van achteren om haar middel pakte en haar hoog optilde. Ze gaf een geschrokken gil. ' Diego! Rotzak! '
' Ik hou ook van jou, schatje! ' zei hij, terwijl hij haar rond draaide en toen precies midden op het Hart van Midlothian neerzette, schuin voor de St. Giles. Daarna maakte hij een backflip, knielde en kuste haar hand.
Gawyn, die het zag, stak lachend zijn duim omhoog.
' Kun jij niet een keer een showtje weggeven in The Inn? ' vroeg hij.
Diego was weer opgestaan. ' Geen probleem. Ik wil zelfs nog wel een workshop geven. Zeg het maar. '
Gawyn lachte luid. ' Afgesproken! '
' Hey... ' Stella stootte Diego aan. ' … over showtje gesproken... ' ' Jij had nog iets beloofd, Diego. '
En op zijn verbaasde gezicht: ' En kijk maar niet zo onschuldig. Jij zou sowieso nog een showtje weg geven. '
Ze tikte met haar voet op het stenen hart in de stoep. ' Midden in de stad. Weet je nog wel? '
Nu viel het kwartje ook voor Diego. ' O dat! ' En toen ze hem met opgetrokken wenkbrauwen aan bleef kijken en een uitnodigend gebaar maakte: ' Oké. Je bedoelt nú! Op dit moment! '
Ze lachte hem stralend toe. ' Precies, ja. '
' Dan doen we dat toch even. ' Hij ritste zijn jas al los.
' Kijk eens aan, daar is mijn groep van vanavond. ' klonk het plotseling en om de hoek van de kathedraal verscheen een kleine, vrij stevig gebouwde vrouw met een brede lach om haar mond. Ze droeg een lange fluweelachtige jas, bordeauxrood van kleur. Er waren allemaal gekleurde pomponnetjes aan vastgenaaid en kleine zilverkleurige belletjes die rinkelden bij elke beweging die ze maakte. Op haar hoofd droeg ze een wonderlijke hoed in dezelfde kleur, waarop een fantasievogel zat met uitbundig gekleurde veren in blauw, paars en rood. In haar hand hielde ze een sierlijk soort wandelstok, met een blauwe glazen knop.
Met uitgespreide armen kwam ze op hen afgelopen. ' Zijn jullie klaar voor The Ghost Tour allemaal? ' vroeg ze met het zangerige accent dat de Reid broers ook hadden. ' Ja? Goed zo! Mijn naam is Gwen en ik ben jullie gids voor vanavond. '
Stella die net als de anderen even verwonderd naar die kleurrijke verschijning had staan kijken, keek nu opzij naar Diego. ' Nou, daar heb je mazzel mee. Maar dat showtje hou ik tegoed. '
Hij grijnsde. ' Als je het maar weet. '
De vrouw stak haar stok omhoog. ' Zullen we dan maar? '
Achter haar aan liepen ze voorbij de kathedraal en daarna langs the Mercat Cross, het achtkantige bouwwerk, naast de St. Giles, waar vroeger de aankondigingen, “in de naam van de koning”, werden voorgelezen aan het volk. Ze staken de straat over en hielden even later halt voor een stenen boogpoort. Een man, die tegen de muur geleund stond te bellen, keek even op en stapte met een verontschuldigende glimlach opzij.
' Hier zijn we dan bij Mary King's Close. ' De gids wees naar het zwarte bordje met de goudkleurige rand dat boven de poort hing.
' Een Close... ' de gids wees met haar stok naar het woord, ' … is eigenlijk een ander woord voor "steeg".
' En Mary King... ' de stok wees nu op de naam. '… was de dochter van de advocaat aan het hof van Mary, Queen of Scots, Alexander King genaamd. '
Ze keek haar groepje aan. ' En waarom heet deze steeg dan Mary King's Close, oftewel: de steeg van Mary King, vragen jullie je misschien af? '
Diego fluisterde tegen Yves en Jesse: ' Ik vraag me meer af hoe die vogel op die hoed blijft staan. '
' Vastgeniet met zo'n tacker, waarschijnlijk. ' fluisterde Jesse terug.
' Terwijl ze de hoed al op had, zo te zien. ' voegde Yves er droog aan toe.
Jesse en Diego schoten in een proestbui.
De gids die niets in de gaten had legde uit dat in vroegere tijden een Close meestal werd vernoemd naar de eigenaar van de appartementen in die steeg. In dit geval was dat dus Mary King. Ze wees met haar stok naar binnen. ' Gaan jullie mee? '
De bellende man keek even op toen de groep langs hem heen liep en richtte zijn aandacht daarna weer op het telefoongesprek dat hij aan het voeren was.
Ze liepen een smalle overdekte passage door die uitkwam op een kleine binnenplaats waar, onder twee grote parasols, een aantal tafeltjes en stoelen stonden. In de hoek was een kraampje waar allerlei soorten warme chocolademelk verkocht werden.
In het voorbijgaan keek Layla op het krijtbord dat aan de kraam bevestigd was.
' Wauw! ' Ze draaide zich om en keek Luna en Stella met grote ogen aan: ' Warme chocolademelk met sinaasappel likeur en marsmellows! Dat lijkt me lekker! Zullen we dat straks nemen, op de terugweg? '
En tegen de man achter de hoge toonbank: ' Bent u straks nog open, als wij terug zijn? '
Hij knikte. ' Don't worry love.... ' zei hij vriendelijk . '… I'll be right here when you're back. '
Layla zuchtte genietend. ' Dat vind ik zo schattig, dat ze hier standaard ' love ' tegen je zeggen. '
' Ik wil het anders ook wel de hele dag tegen je zeggen... ' begon Diego, maar ze ze schudde haar hoofd:
' Nee... dat klinkt toch anders. '
Yves knikte veelbetekenend. ' Nou man, je hoort het: ze hoort het liever van een roodharige vent met een geruit schort voor. '
Voordat Diego kon reageren klonk de stem van Gawyn die al doorgelopen was met de anderen: ' Kom jongens, de tour gaat beginnen. '
HOOFDSTUK 10
Ze schuifelden door een donkere smalle gang met aan weerszijden hoge stenen wanden en ergens hoog boven hun hoofden een zwaar stenen plafond.
' We zijn hier in één van de oude steegjes. ' De gids bescheen de wanden met een zaklantaarn en nu pas zagen ze dat er ramen in zaten en deuren en overblijfselen van stenen trapjes.
' In deze huizen, die soms zelfs elf verdiepingen hoog waren, hebben tot aan de negentiende eeuw mensen gewoond en vaak... '
Ze klom op een stoepje, zodat iedereen haar goed kon zien, de belletjes aan haar jas rinkelden.
' … vaak onder de meest verschrikkelijke omstandigheden. ' Ze telde op haar vingers af: ' Armoede, kindersterfte, ziekte... dood... '
Ze keek de groep aan, tikte met haar stok tegen één van de deuren en haar stem klonk onheilspellend terwijl ze zacht zei: ' Tijdens de grote Pest epidemie in 1645, toen de mensen stierven als ratten, werden de huizen van de pestlijders vaak dichtgemetseld. Zelfs... '
Ze wachtte even en ging daarna verder: '... zelfs als nog niet iedereen was overleden.. '
Vanuit de groep klonken geluiden van ongeloof en afschuw.
De gids verhief haar stem: ' Er wordt beweerd... dat de geesten van de mensen die toen levend werden ingemetseld, hier nog rondwaren...'
Ze hief haar armen en bewoog haar handen geheimzinnig heen en weer.
Luna die met haar rug tegen Yves aangeleund stond moest ineens denken aan het boek dat Stella haar pas had teruggegeven. Dat verhaal speelde zich ook af tijdens een pestepidemie, maar dan in Frankrijk. Ze keek naar een van de deuren die uitkwam op de steeg. Het idee om levend ingemetseld te worden... Ze rilde. Yves boog zich over haar heen. ' Wat is er? ' fluisterde hij. ' Heb je het koud? '
Ze schudde haar hoofd. ' Nee ik dacht aan dat inmetselen. Afschuwelijk! '
Hij sloeg zijn armen om haar heen en gaf haar een kus. Diego die naast hen stond siste: ' Hey, klef stel. Wel blijven opletten ja. Er worden straks vragen gesteld. '
' Dat plafond daar... ' De gids richtte de luchtbundel omhoog. ' … was er vroeger niet. Vroeger was het open en kon je de blauwe lucht zien, of... '
Ze keek even met een lachje om zich heen. ' … in het geval van Schotland: de grijze lucht. '
' Maar dit zijn toch geen elf verdiepingen? ' klonk het van ergens uit de groep.
De gids knikte. ' Dat klopt. Maar toen men besloot om de stad te moderniseren werden deze hoge huizen grotendeels afgebroken. Alleen de lagere verdiepingen bleven bewaard om als fundament te dienen voor de nieuw te bouwen stad. '
Jesse's mond viel open. ' Wow, dus ze hebben de boel gewoon dichtgegooid. Letterlijk! Met alles erop en eraan.'
' Precies. ' De gids scheen haar zaklamp in zijn richting. ' Pas zo'n tweehonderdvijfig jaar later werd deze benedenstad weer ontdekt. '
' Vet vaag man. ' Jesse schudde zijn hoofd.
De gids bescheen één van de deuren, die half open stond. ' Zullen we eens naar binnen gaan en kijken hoe het er vroeger uitzag? '
Toen ze uiteindelijk weer boven de grond kwamen, voelden ze allemaal iets van opluchting. Die volslagen duisternis daar beneden... Kamertjes... gangen... nog meer kamertjes... nog meer gangen...
En ook dat ene huis met in de hoek van de laatste kamer een bed waar, tussen de smerige lompen een zwaar zieke vrouw lag met haar kind... Die dokter, gehuld in een lange zwarte jas en een speciaal pestmasker op, dat eruit zag als een vogelkop, waarin kruiden werden gestopt, om zich te beschermen tegen die gruwelijke ziekte...
Natuurlijk waren het gewoon levensgrote poppen geweest daar beneden. Maar toch...
Jesse had moeten denken aan die onderaardse tunnel bij Camp al Andaluz. Die vreemd vochtige geur... die totale duisternis... Hij keek naar Stella, die ook wat stilletjes leek.
' Hoe vond je 't? ' vroeg hij.
' Indrukwekkend, best wel. ' Ze keek hem aan. ' En stoer ook wel. Een ondergrondse stad... Bijna iets voor een verhaal of zo. '
Ze snuffelden nog even rond in de souvenirwinkel, waar de tour ook begonnen was en liepen toen terug naar het binnenplaatsje. Ineens sloeg Stella met haar hand tegen haar voorhoofd ' Oh nee! Ik heb er helemaal niet meer aan gedacht om te zoeken naar... ' Ze dempte haar stem:
' ...het Item. Wat ongelooflijk stom zeg! ' Ze keek de anderen aan. ' En we kunnen nu natuurlijk niet meer terug! '
Maar Jesse zei: ' Ik heb er dus wèl aan gedacht, toen we daar beneden waren en eigenlijk leek het me nogal sterk dat iemand daar iets heeft verstopt. Ik bedoel: 't is er pikkedonker en je kan er alleen komen met een gids, die een vast rondje loopt met z'n groep, dus... '
Yves knikte. ' Dat dacht ik dus ook. Als je daar beneden iets verstopt... áls dat überhaupt al mogelijk is... grote kans dat het gewoon niet wordt gevonden. '
Hij keek Stella aan. ' En dat risico zullen ze vast niet nemen. '
' Maar ja... waar moeten we dan zoeken? ' Luna keek om zich heen .
' Jongens, meiden, even de aandacht! ' Gawyn had zijn armen omhoog gestoken. ' Als jullie warme chocolademelk willen, kom dan even kijken wat je precies wilt. '
Hij wees op het krijtbord naast de kraam,
' Anders kijken we eerst hier eens rond. ' bedacht Jesse, toen ze even later hun bestelling hadden doorgegeven. Hij wees om zich heen. ' De souvernirwinkel... die overdekte gang... We moeten toch op die chocolademelk wachten. '
De anderen vonden het een goed idee. Luna en Layla doken de souvenirwinkel in, Diego liep, om zich heen kijkend, de passage door tot aan de straat en weer terug en Yves, Jesse en Stella probeerden zo onopvallend mogelijk het binnenplaatsje te doorzoeken. Ze keken in de hoeken, achter en ín de prullenbakken, voelden zelfs onder de tafelbladen, want wie weet was het item eronder vastgeplakt.
Toen Stella voor de inmiddels derde keer speurend langs het kraampje liep, viel het haar ineens op, dat niet de roodharige man van daarnet achter de toonbank stond, maar iemand anders. Deze man, die nu twee bekers op de toonbank zette, had zwart stekeltjeshaar en het schort dat hij droeg was niet geruit, maar effen rood.
Nadenkend bleef ze even staan en staarde in zijn richting, toen plotseling de man zich omdraaide en haar recht aan keek. Geschrokken knipperde ze met haar ogen. Ze zag hoe de man zijn ogen samen kneep, terwijl hij haar nog altijd strak aan bleef kijken. Stella's hart begon te bonken en een vreemde kriebel kroop langs haar ruggengraat omhoog. Snel keek ze over haar schouder. Daar stond Yves bij de muur, en bij de een van de tafeltjes zag ze Jesse en daar kwam ook Diego de steeg uitgelopen. En Gawyn... en de hele groep... Ze was niet alleen. Ze hoefde nergens bang voor te zijn... En iets, in haar zei, dat ze het moest proberen...
En als hij het niet was... dan was er ook niks aan de hand.
Ze ademde diep in en deed een stap naar voren. ' Where's my item? ' vroeg ze zacht, terwijl ze zich iets naar de man toe boog. Het bloed suisde in haar oren.
' Estelle? ' geluidloos vormde zijn mond de naam.
Ze knikte kort. Hij bukte zich achter de toonbank en kwam bijna meteen weer tevoorschijn. In zijn hand hield hij een klein, in bruin pakpapier gevouwen pakje. Ze deed nog een stap naar voren en stak haar hand uit. Jesse, bij het tafeltje, zag wat er gebeurde en maakte al aanstalten om naar Stella toe te lopen, maar Yves hield hem tegen.
' Wacht even, Jes. ' zei hij zacht en keek scherp naar Stella's bewegingen. Hij zag hoe ze het pakje van de man aanpakte en in haar jaszak stopte. Daarna draaide ze zich om en liep langzaam en beheerst in de richting van de uitgang. Toen ze langs de jongens liep, knikte ze onopvallend, zonder hen aan te kijken en verdween de smalle passage in. Met haar blik strak gericht op de boogvormige uitgang van Mary King's Close liep ze met ingehouden adem, de donkere gang door. Pas toen ze op The Royal Mile stond ademde ze weer uit.
Sean Fairbairn bekeek het berichtje dat hij zojuist had ingetoetst: " volgens mij heb ik beet. "
Glimlachend bekeek de foto die hij eerder die avond genomen had. Daarna drukte hij op verzenden en stak de telefoon weer in zijn zak. De vlinder was eindelijk weer uit haar cocon gekropen...
Op de terugweg naar The Brandubh Inn had ze de hele tijd het onbestemde gevoel dat ze in de gaten gehouden werd, maar ze durfde niet op of om te kijken. Met haar blik strak op Gawyn gericht, die voorop liep, bewoog ze zich op de automatische piloot door de donkere straten. Bij elke stap voelde ze het pakje in haar zak. Layla en Luna keken haar af en toe van opzij aan en dan glimlachte ze wel geruststellend. Maar het gebonk van haar hart was nog altijd niet minder. Op de een of andere manier had de korte confrontatie met de man bij de chocolademelk kraam, meer indruk op haar gemaakt dan al het andere. Zelfs nog meer dan die allereerste ontmoeting met Bazza in de mist. Misschien omdat ze nu zèlf de keuze had gemaakt om erop af te stappen en niet verrast werd, zoals die eerste keer. Ze had er welbewust voor gekozen om letterlijk oog in oog te komen staan met een man, die, om welke reden dan ook, dacht dat zij Estelle was.
Estelle... van wie ze alleen wist dat die contact had met mannen die onder andere inbreekgereedschap voor haar verstopten en god weet wat nog meer! Haar vingers gleden over het ruwe papier van het pakje. Want wát zat er in dit pakje?
Ze voelde hoe iemand haar hand pakte en keek opzij. Het was Jesse. ' Gaat het een beetje? ' hoorde ze hem vragen.
Ze knikte en gaf een kneepje in zijn hand. Als het aan Jesse had gelegen, had ze die zwarte mobiel meteen aan het begin al afgegeven aan de Reid broers, bedacht ze zich. En even ging er een steek van spijt door haar heen, omdat ze op dat moment niet naar hem had willen luisteren. Maar het was nog niet te laat. Ze keek naar de rode krullenkop van Gawyn vóór haar. Ze kon het nog altijd doen. Gewoon alles uitleggen en dan de telefoon en de pen afgeven... En... dit pakje...
Ze zuchtte diep en keek over haar schouder naar Diego die druk in gesprek was met Yves en een paar andere jongens. Toen hij zag dat ze naar hem keek knipoogde hij naar haar. Ze knipoogde terug en glimlachte. ' Een stoere chick ' had hij haar genoemd, toen ze daarnet het pakje aan hem en de anderen had laten zien.
Hij had haar bewonderend aangekeken. ' Gewoon op die kerel aflopen en om het item vragen. Dat doet ze maar even. Zo dan! '
Diego.
Natuurlijk was hij nieuwsgierig naar de inhoud van het pakje. Ze liet haar vingers weer over het papier in haar zak gaan. En als ze heel eerlijk was, was ze zelf eigenlijk ook wel heel erg benieuwd. Anders was ze niet op die man afgestapt. Zo simpel lag het gewoon.
Gevaarlijk? Ze duwde het woord, dat zojuist haar brein binnen gleed, weer weg. Nee. Daar wilde ze niet aan denken, want dan bleef haar hart zo bonken als het nu deed en dat wilde ze niet. En bovendien; zoals ze bij de chocolademelkkraam al tegen zichzelf had gezegd: ze was niet alleen. Ze hoefde niet bang te zijn.
Voor de zekerheid herhaalde het nog een keer in gedachten: “Ik hoef niet bang te zijn...”
Ze zuchtte nog eens diep en merkte dat haar nerveuze hartslag nu eindelijk rustiger werd.
Maar later, op hun kamer, terwijl ze alle zes stomverwonderd naar het glazen tafelblad van het houten bijzettafeltje staarden, bonkte haar hart opnieuw, maar nu van opwinding.
Ze waren na terugkomst in The Inn meteen doorgelopen naar boven. Yves was eerst nog naar hun kamer gegaan om de cilinder te halen, de anderen waren alvast naar de meiden slaapkamer gegaan. Daar had Stella het pakje uit haar jas gehaald. Het was in hetzelfde bruine pakpapier gewikkeld, als de koker en ongeveer zo groot als een bierviltje. Ze keek even om zich heen. De kamer zag er zoals gewoonlijk uit alsof er een bom ontploft was. Ze schoof wat make up spullen van het houten tafeltje in de hoek en legde het pakje op het tafelblad. Daarna ging ze op het puntje van een van de paarse fauteuils zitten.
' Nou... zei ze, opkijkend naar de anderen. ' … daar gaan we dan. '
Ze wikkelde het papier eraf en daarna het bubbelplastic dat eronder zat. Er kwam een glanzend houten doosje tevoorschijn. Het was achtkantig en zo'n zes centimeter hoog. Op de bovenzijde was een rand van kleine geometrische figuren te zien, in verschillende kleuren bruin en zwart. Daar binnenin was een ster, opgebouwd uit kleine ruitjes van parelmoer. Uit het midden van de ster stak een zwarte uivormige knop, niet groter dan een kers. Het geheel had iets weg van een klein sieradendoosje. Stella zette het voorzichtig op het tafeltje neer.
' Jeetje... ' Layla ging op haar hurken zitten om het doosje beter te bekijken. ' … eerst die antieke pen en nu weer zo'n mooi doosje. Die Estelle weet wel wat ze vraagt zeg. '
Ook Luna was op hurken gaan zitten. ' ' t Is inderdaad wel heel mooi, ja. ' Met voorzichtige vingers ging ze over de gladde bovenkant. ' Dus dit doosje is het item dat Estelle nog nodig had. '
' Of het item zit in het doosje. ' Diego boog zich voorover en stak zijn vingers uit naar de uivormige knop.
' Openmaken? '
Stella knikte. ' Doe jij maar. '
Diego pakte de knop tussen duim en wijsvinger en trok voorzichtig. Meteen klonk er een zoemend geluidje en schoten er aan weerskanten van het doosje twee dunne metalen pennetjes naar buiten. Twee rode lichtjes zo klein als speldenknoppen, gloeiden op aan de uiteinden van de pennetjes en bewogen zich razendsnel in tegengestelde richting van elkaar om het doosje heen, in een volmaakte cirkel. Op datzelfde moment zakte het doosje door het glazen tafelblad en kwam terecht op het onderste glazen blad, waar een mapje met toeristische informatiefolders lag. Opnieuw bewogen de kleine rode lichtjes zich in een cirkel en nog geen seconde later zakte het doosje door het tweede glazen blad. Daarna klapten de twee metalen pennetjes zich weer in en verdwenen in het doosje. Het ging zo snel dat Diego amper de tijd had om zijn hand terug te trekken. Stomverbaasd keek hij naar het doosje dat nu op de grond stond en naar de ronde gaten, zo groot als soepborden, in de twee tafelbladen. Jesse en Yves waren allebei opgesprongen en de drie meisjes leken sprakeloos van verbazing.
' What the f...! ' Riep Jesse uit en het was alsof het geluid van zijn stem de spanning doorbrak. Allemaal begonnen ze lukraak door elkaar heen te praten.
' Dat ding ging dwars door dat glas heen! '
' Niet te geloven! Zag je dat! '
' Dwars er doorheen! En gewoon twee keer hè! Kijk die tafel dan! '
' Shit man, die hele tafel naar de klote! '
' Jeetje Mina... '
' Pak dat ding op, voordat ie straks nog door de vloer heen schiet. '
' Ik pak niks op. Ik kijk wel uit! '
' Wat moeten we nou tegen de Reid broers zeggen over die tafel? '
' Dat ding is levensgevaarlijk man! '
' Kanonne! '
' Shiiit... '
' Wow! '
In de stilte die uiteindelijk viel bukte Diego zich en reikte naar het doosje.
Layla greep zijn arm. ' Diego, niet doen, dadelijk schiet er weer iets uit. '
' Ik denk: zolang je die knop niet aanraakt... ' begon Yves.
Diego knikte en voorzichtig pakte hij het doosje op en zette het op de armleuning van de stoel.
Daarna pakte hij een van de ronde stukken glas op. ' Nou... ' zei hij, terwijl hij het omhoog hield. ' … we hoeven ons in elk geval niet af te vragen wat dat doosje precies is, want dat lijkt me wel duidelijk. '
' Je bedoelt dat dit zo'n apparaatje is waarmee dieven of inbrekers... ' Terwijl Luna haar zin begon besefte ze ineens wat dit betekende. Stella die haar aankeek besefte het ook. De pen... het doosje...
Ze keek de jongens aan. ' Die Estelle is een inbreekster. '
Hij boog zich over een van de krantenknipsels die voor hem op de houten salontafel lagen.
' Dader kunstroof nog altijd niet gepakt. ' ' luidde de kop.
Vanuit de keuken klonk een stem. Verstoord keek hij op.
' Wat! '
Bazza stak zijn hoofd om de deur. ' Wil je thee. Voor de derde keer. '
Hij keek hem aan. ' Ja doe maar. ' zei hij na een hele tijd.
Het hoofd verdween weer en even later hoorde hij de ketel fluiten en daarna gerammel van bekers. Na een paar minuten kwam Bazza binnen met een dienblad waarop twee bekers thee en een bord sandwiches stonden.
Hij trok zijn wenkbrauwen op. ' Zo... ' zei hij met een knik op het dienblad. ' … je voelt je nogal thuis hier, zo te zien. '
Hij schoof de krantenartikelen opzij om plaats te maken voor het dienblad.
Bazza grijnsde. ' ' t Is al laat en als ik op jou moet wachten voor een goeie kop thee en iets te bikken, ben ik al lang van m'n graat gegaan. '
Hij hield hem het bord voor. ' En omdat ik voorlopig toch met je opgescheept zit... '
' Ik met jou bedoel je. ' Hij pakte een hamsandwich en klapte hem open. ' Die mosterd was volgens mij al lang over de datum. '
Bazza had zelf ook een sandwich gepakt en nam er een grote hap uit. ' Mosterd kun je jaren bewaren. ' zei hij met volle mond. ' En zo niet... dan is de wc vlakbij. ' Hij nam nog een hap.
Daarna wees hij naar de krantenartikelen op tafel.
' Nog steeds bezig met je “trip down memorylane”? ' vroeg hij.
Al kauwend boog hij zich voorover om de datum boven aan de pagina te lezen. ' 25th June 200... Dat was toch de eerste keer? '
' Nee. ' Hij schudde zijn hoofd en pakte een van de knipsels tussen de andere vandaan.
' Politie Parijs verbijsterd over vernuftige inbraak in Musee des Beaux-Arts ' stond er boven.
' Dit was de eerste keer. ' Hij wees op de datum. ' 12 Juillet 200....
Bazza las het artikel door. Hij glimlachte hoofdschuddend. ' Potverdikke toch. En toen was ze... hoe oud? Een -, tweeëntwintig? '
Hij staarde voor zich uit. ' Twintig was ze toen. ' zei hij. ' Een natuurtalent. '
Bazza pakte een tweede sandwich. ' Inderdaad een natuurtalent. En... ' Hij keek hem even veelbetekenend aan. ' … ook nog eens een hele mooie meid. '
' Ook dat. ' hij knikte.
Bazza at in stilte zijn tweede sandwich op en pakte daarna zijn beker thee. ' Weet je wat ik me eigenlijk al heel lang afvraag... '
Hij had zich weer over de krantenknipsels gebogen en keek even opzij naar Bazza, die kauwend naar de tafel staarde. Het was een hele tijd stil. Ergens in de verte klonk de sirene van een politie auto.
Eindelijk vervolgde hij: ' … van wie... ' Hij nam nog een hap en kauwde een tijdje. ' … van wie ze het vak nu eigenlijk geleerd heeft. '
Hij gaf geen antwoord op de vraag, maar veegde in plaats daarvan de krantenknipsels weer bij elkaar. Daarna keek hij op.
' Alles is nu geregeld? Vroeg hij, terwijl hij de papieren in een map borg.
Bazza knikte.
' The guards? '
Bazza knikte opnieuw.
' The Bluebottles? ' ( politie)
' Die hebben het veel te druk in verband met Halloween. ' Bazza lachte kort.
Hij had de map dichtgeklapt en stond op. ' Kom op, we gaan. ' zei hij terwijl hij de map in een la stopte.
' Nu nog? Waar gaan we dan heen? ' Bazza was ook opgestaan.
Hij glimlachte even. ' Naar Edinburgh, even een inspectie rondje rijden. '
Diego knipte het lichtje boven zijn bed aan. ' Weet je waar het ook mee te maken zou kunnen hebben? '
' Sjezus, man! ' Jesse richtte zich half op en gooide een kussen in Diego's richting. ' Ik sliep eindelijk! '
Yves vanuit het andere bed gaapte hartgrondig. ' Ben je daar nou nog steeds mee bezig? ' t Is half drie, man. '
Diego gooide het kussen terug. ' Ik denk daar over na, ja. Dat jullie nou zo'n stelletje lamballen zijn, die... '
' Ach hou toch op, gek! ' onderbrak Jesse hem. ' We zijn er al de hele nacht over bezig geweest. '
Hij ging weer liggen en trok zijn kussen over zijn hoofd.
' We? ' Yves grinnikte. ' Volgens was Diego de enige die aan het woord is geweest. '
Diego was rechtop gaan zitten. ' Willen we nog weten wat ik wil zeggen? '
' Maakt het uit als we ' nee ' zeggen? ' klonk het van onder het kussen.
' Jongen, als het over Stella zou gaan, dan was je één en al oor geweest. '
Jesse trok het kussen van zijn hoofd en rolde met zijn ogen.
Yves was ook rechtop gaan zitten. ' Nou... wat had je te melden. ' vroeg hij.
' Oké. ' Diego woelde door zijn krullen. '… we zijn het er in elk geval over eens dat die Estelle inbraken pleegt. De vraag is alleen: waar? '
' Daar hebben we het toch al over gehad. ' Jesse had zich op zijn zij gedraaid. ' Winkels, banken, kluizen... dat soort dingen... '
' Klopt. ' Diego knikte. ' Maar die glassnijder... '
'… werkt met een laserstraal en is waarschijnlijk vet veel waard. ' onderbrak Jesse hem. ' Daar hebben we het ook al over gehad. '
' Ik wou zeggen: die glassnijder ging echt als een mes door de boter... '
' Daar is het een glassnijder voor. ' bedacht Yves droog.
' Maar heb je gezien hoe snel het ging? Diego draaide zich naar hem om. ' Volgens mij gaat dat ding ook door veel dikker glas. En daarom dacht ik... Shit... '
' Wat? ' vroegen de anderen tegelijk.
' Ik wou dat we dat dingetje hier hadden, dan kon ik iets proberen... ' Hij dacht even na. ' Maar misschien is het niet eens nodig, want als je heel logisch nadenkt... zo'n 007- achtige glassnijder gebruik je natuurlijk niet voor een supermarkt inbraak of zo. Plus dan ook nog eens die telefoontjes... die verstopplaatsen... al die dingen bij elkaar... volgens mij heeft dit met een of andere giga kraak te maken. '
Hij keek de anderen aan. ' Ja jullie denken misschien dat ome Diego op hol slaat, maar... '
' Een giga kraak... ' herhaalde Jesse, die nu ook rechtop was gaan zitten. ' Hier in Edinburgh... En waar denk je dan aan? '
Diego haalde zijn schouders op. ' Ja, weet ik veel. Wat is er heel veel waard hier in Edinburgh? '
Ze dachten alle drie na.
' Misschien...eh... heb je hier geen museum met oude schilderijen of zo? ' opperde Jesse. ' Offe... iets met diamanten... edelstenen... dat soort dingen. Net als in Antwerpen... Daar is toch zo'n hele diamantwijk. Hebben ze dat hier ook? '
De anderen wisten het niet.
' Hey... ' Diego stak zijn vinger op. ' Die kroonjuwelen in Edinburgh Castle. Over giga kraak gesproken. Zou dat kunnen? '
Yves' mondhoeken krulden omhoog. ' Zou dat kunnen vraagt ie! Jongen, nou wordt het toch echt hoog tijd voor je om te gaan pitten. '
Hij schudde zijn kussen op en ging liggen. ' Welterusten. '
HOOFDSTUK 11
De volgende ochtend aan het ontbijt bleek dat niet alleen de jongens de halve nacht hadden zitten brainstormen. Ook de drie meisjes waren tot de conclusie gekomen dat die Estelle niet zomaar de eerste de beste moest zijn.
' Als zij gewoon een soort van “boodschappenlijstje” door kan geven van de items die ze nodig heeft... ' Layla reikte naar de marmelade. ' … en dat dat dan ook allemaal gewoon geregeld wordt... Wij zaten al te denken dat ze misschien in opdracht werkt. ' Bij de laatste woorden dempte ze haar stem.
' Dat ze misschien ingehuurd is voor iets... ' viel Luna in. ' Een... '
' Giga kraak. ' maakte Jesse haar zin af.
En op haar verbaasde gezicht: ' Daar kwam Diego ook al mee. '
Stella boog zich voorover, waardoor haar haar over haar schouders viel. ' Daar dachten wij dus ook aan. '
' Stel, je haar hangt in je thee. ' Layla trok lachend de beker weg.
' Hier. ' Ze haalde een elastiekje uit haar broekzak en gaf dat aan Stella die haar haar in een paardenstaart bond en zich daarna weer naar voren boog.
' Dus jullie dachten ook aan iets groots. ' zei ze. ' ... misschien wel iets van een … weet ik veel... diamantroof of zo. '
' Diego dacht aan de kroonjuwelen in Edinburgh Castle. ' Yves scheurde een stukje van zijn brood af en voerde dat aan Morogh die om de tafel heen scharrelde. ' Toch? ' Hij stootte Diego aan.
Die haalde zijn schouders op. ' 't Was maar een idee. '
Gawyn kwam naar hun tafel toe. ' Jongens, ik wil even overleggen. ' zei hij terwijl hij aanschoof. ' Jullie zouden vandaag gaan karten met z'n allen... ' Hij keek hen om de beurt aan. '… maar nou blijkt dat we iets te enthousiast zijn geweest met het samenstellen van de groepen. '
' En dat betekent? ' vroeg Yves.
' Dat betekent dat ik er drie teveel, op de lijst van vandaag heb staan. ' legde Gawyn uit. ' Dus nu loop ik even iedereen af om te kijken of ik drie mensen kan vinden die het niet erg vinden om in een andere groep ingedeeld te worden. '
Hij glimlachte verontschuldigend. ' En die gaan volgende week. ' verduidelijkte hij.
Stella keek nadenkend naar Morogh die zijn kop op haar knie gelegd had. ' Zullen wij anders ruilen? ' vroeg ze ineens, met een knik op haar vriendinnen. ' Wij wilden toch nog gaan shoppen. '
Ze wachtte even. ' En misschien kunnen we dan nog even langs… de chocolademelk kraam... ' Ze keek veelbetekenend.
Gawyn trok niet begrijpend zijn wenkbrauwen op. ' Chocolademelk kraam? '
Stella lachte. ' Nee dat is een geintje tussen ons. Niks bijzonders verder. '
Ze keek naar de meisjes. ' Doen? '
Ze knikten. Gawyn lachte breed. ' Geweldig! Dank jullie wel, dames. ' Hij stond weer op. ' En jullie hebben geluk, de weersvoorspelling is goed. Als het even meezit blijft het vandaag de hele dag droog. '
' Dus aan de ene kant wil je supergraag karten en aan de andere kant baal je ervan dat wij niet meegaan. En dat tegelijkertijd. Nou dat vind ik knap, want jongens kunnen toch maar één ding tegelijk? ' Layla keek Diego onschuldig aan.
Ze waren met de jongens en de rest van de groep die vandaag zou gaan karten, meegelopen naar de klaarstaande bus.
' Daar scoor je vast punten mee, Layla, met die opmerking. ' Yves grinnikte.
' En wij dan? ' vroeg Luna. ' Scoren wij geen punten als we straks ook nog even bij The Beehive en Mary King's Close gaan kijken? '
' Als je klaar bent met je lepeltjesjacht, toch? ' Yves knipoogde naar haar. ' Hopelijk is de middag dan nog niet om . '
Stella schoot in de lach. ' Kijk maar uit jij. Want Luna was iets van plan vandaag voor jou, maar ik denk zomaar dat als je zo doorgaat... '
Yves' mondhoeken krulden omhoog. ' Wat was jij dan van plan vandaag, Loen? ' vroeg hij.
' Voorlopig helemaal niks. ' zei ze. ' Een beetje mijn lepeltjes tic in de maling nemen! ' Ze gaf hem een zet, maar hij pakte haar hand.
' Kom eens even. ' zei hij en leidde hij haar een eindje weg van de bus.
Diego riep hen na: ' Hey, knuffelen doe je vanavond maar, kom op, we gaan! '
' Ik kom eraan. ' Yves stak zijn duim op. Daarna keek hij Luna ernstig aan. ' Zijn jullie wel een beetje voorzichtig '
Ze keek hem verbaasd aan. ' Hoe bedoel je? '
' Gewoon. ' Hij glimlachte naar haar. ' Ik wil niet dat jullie iets overkomt... Dat jou iets overkomt. '
Verwonderd keek ze hem aan. De vier woorden echoden na in haar hoofd. Dat jou iets overkomt...
Er was iets in de blik waarmee hij haar aankeek. Iets... iets... Ze kon er haar vinger niet opleggen, maar wel bekroop haar ineens een vreemd gevoel.
Ze deed een stap naar voren en sloeg haar armen om zijn hals. ' We zijn voorzichtig, oké. ' fluisterde ze in zijn oor.
Hij knikte. Haar krullen kriebelden tegen zijn oor. ' Oké. ' zei hij.
' Yves, moeven nou! ' klonk Jesse's stem bij de bus. ' We gáán! '
Snel liepen ze samen terug en na Jesse en Diego stapte Yves de bus in. Even later reden ze de straat uit, nagezwaaid door de meisjes.
' Zal ik die telefoon meenemen of hier laten? ' Stella hield de zwarte mobiel omhoog. ' Ik heb 'm alleen niet opgeladen, maar hij is nog voor een kwart vol, dus... '
' Meenemen. ' Layla, die tussen haar spullen naar haar sjaal zocht, keek op. ' Wie weet word je straks weer gebeld. Ligt er nog iets verstopt ergens. '
Stella draaide zich om naar Luna die op een van de paarse fauteuils zat te wachten tot de anderen klaar waren. Over het kapotte glas van de houten bijzettafel lagen twee stukken karton die ze uit de werkplaats hadden gehaald. ' Loen, wat vind jij. '
Luna keek op. ' Waarvan? '
' Zal ik die mobiel meenemen of niet?' herhaalde Stella.
' Ik weet niet, je kunt 'm meenemen. Je kunt 'm ook hier laten. ' Luna haalde haar schouders op.
Zowel Stella als Layla fronsten verbaasd hun wenkbrauwen.
' Wat is er met jou aan de hand. ' vroeg Layla. ' Vanaf het moment dat de jongens weg zijn, ben je een beetje stilletjes. Is er iets? Heeft Yves iets gezegd? Iets... vervelends of zo? '
Luna schudde haar hoofd. ' Hij heeft wel iets gezegd, maar niet vervelend verder. ' Ze keek haar vriendinnen aan. ' Hij vroeg alleen of we voorzichtig wilden zijn. '
' Nou, wat een lieverd! ' Layla had haar sjaal gevonden en wond 'm om haar nek. ' Dat heeft Diego niet eens tegen míj gezegd. '
Maar Stella was op haar hurken bij Luna gaan zitten. ' Volgens mij heeft ie ook nog iets anders tegen je gezegd. '
Luna knikte.
' Wat dan? '
' Hij zei dat hij niet wilde dat ons iets overkwam. ' Ze wachtte even. ' Dat mij iets overkwam. '
Layla was er ook bij komen zitten. ' Waarom zou hij dat zeggen? '
Luna staarde naar haar handen. ' Ik weet niet... '
Maar dat was niet waar. Ze wist het wel.
Een paar maanden geleden had ze via Facetime met Eugenie zitten kletsen en hoe ze erop kwamen weet ze niet meer, maar plotseling had Eugenie gezegd: ' Ik denk dat jij het allerbelangrijkste bent voor Yves. '
En op haar: ' Waarom denk je dat? ' had ze geantwoord: ' Dat weet ik gewoon. Ik ken m'n broer. Ik zie het aan de manier waarop hij kijkt, als hij over je praat. En weet je... dan lijkt hij heel even weer een beetje op de Yves van vroeger. '
Luna herinnerde zich dat ze een brok had moeten weg slikken, bij die woorden: ' De Yves van vroeger. '
Vroeger. Dat was voordat die kleine jongen van toen zich, na de dood van zijn ouders, had voorgenomen om zich nooit meer aan iemand te hechten. Want dan hoefde hij nooit bang te zijn om diegene weer kwijt te raken. Om diegene weer te verliezen.
En nu... nu had hij, door verliefd te worden op haar, zijn eigen belofte gebroken. Daarom begreep ze nu ook wat hij precies bedoelde met: ' Ik wil niet dat jou iets overkomt. ' En waarom hij het tegen haar gezegd had.
Ze keek haar vriendinnen aan. ' Ik denk dat het met vroeger te maken heeft. ' zei ze.
Stella knikte begrijpend en legde haar hand op Luna's knie. ' Er overkomt ons ook niks. '
Ze stond op en trok Luna overeind. ' Het enige dat ons vandaag kan overkomen is zere voeten van al dat geshop. '
' En pijn aan onze portemonnee. ' voegde Layla eraan toe.
Sean Fairbairn liep de smalle passage door tot aan de binnenplaats. Op het kleine terrasje zat een groep zestig plussers te wachten tot de volgende tour begon. Ze hadden net allemaal iets te drinken besteld bij de chocolademelkkraam. Hij verbeet zich. Verdorie wat was het al druk. En het was nog niet eens twaalf uur. Hij dacht een ogenblik na en liep toen in de richting van de souvenirwinkel. Pas op het laatste moment boog hij af en bleef staan bij de kraam. De man achter de toonbank was met zijn rug naar hem toe, druk in de weer met heet water, bekers, lepels en marshmellows. Sean Fairbairn bleef een paar tellen naar hem staan kijken voordat hij rustig zei: ' Excuse me. '
' Ik kom zo bij u. ' antwoordde de man zonder zich om te draaien. ' Eén moment. '
Hij deed een stap naar voren. ' Ik ben op zoek naar iemand. ' Hij wachtte even. ' En volgens mij kan jij me daarbij helpen. '
De man bevroor in zijn bewegingen en draaide zich toen langzaam om. ' Waar heb je het over! ' vroeg hij scherp.
Hij keek naar de gefronste wenkbrauwen onder het zwarte stekelhaar. ' Dat weet jij beter dan ik, denk ik. '
De man veegde zijn handen af aan het rode schort, dat hij droeg en glimlachte toen. ' Ik heb geen idee wie je bent en ook niet waar je het over hebt. '
' Weet je het zeker? '
De man had zich alweer omgedraaid en pakte twee bekers op die hij op de toonbank zette. ' Chocolademelk met marsmellows. ' riep hij.
Een grijsharige vrouw met een roodgeruite sjaal om haar schouders stond op en liep op een holletje naar de kraam. Met samengeknepen ogen keek hij toe hoe de man het geld van de vrouw aanpakte, wisselgeld uit de la haalde en dat haar dat teruggaf. De man wachtte totdat ze was weggelopen voordat hij zich weer naar hem omdraaide.
' Dat weet ik heel zeker. ' zei hij.
Sean Fairbairn pakte een marshmellow uit de bak op de toonbank en stak die in zijn mond. ' Dan zal ik me wel vergist hebben. ' zei hij met een knipoog. Hij draaide zich op zijn hakken om. ' See you. '
De man keek hem na totdat hij het steegje in verdwenen was. Toen veegde hij zijn handen af, kwam achter de toonbank vandaan en liep met grote stappen de souvenirwinkel in.
' Neem jij even over? ' riep hij naar zijn collega.
Hij pakte zijn mobiel uit zijn achterzzak en tikte snel een nummer in. Na een paar tellen werd er opgenomen.
' Met mij. ' zei hij. ' Bluebottle alert. ' (politie in de buurt)
' Maar ik vind ze allebei zo schattig. ' Stella hield de twee knuffelbeertjes omhoog. De ene droeg een schotse rok en een schotse baret en de andere een doedelzak en een zwarte hoge muts.
' Dan neem je ze toch allebei. ' Layla stond voor de spiegel en hield een paars geruite schotse minirok voor zich. ' Ik denk dat ik toch zo'n rokje neem. '
Luna schoot in de lach. ' Dan kan Diego waarschijnlijk helemaal niet meer van je afblijven. '
Haar maag knorde. Ze had honger gekregen van al dat geshop en bovendien liep het al zo'n beetje tegen de middag.
' Zullen we zo meteen ergens iets gaan eten? ' stelde ze voor.
' Goed idee. ' vond Stella.
' Hey... als we hier in de buurt van Mary King's Close zijn... ' bedacht Layla. ' … dan kunnen we misschien daar eerst even gaan kijken.'
Stella lachte: ' En zeker nog zo'n beker van die chocolademelk met sinaasappel likeur halen. ' Ze had nu een derde knuffelbeertje van het rek gepakt. Deze droeg een blauw truitje met de tekst: I hartje Scotland.
' Wat vinden jullie van deze? '
Luna zette haar tassen bij Stella neer. ' Als jij op mijn spullen let, loop ik even naar buiten om te kijken of we inderdaad vlakbij de sinaasappellikeur met marshmellows zijn. '
Ze ritste haar jas dicht en liep naar de uitgang.
' Of deze met dat rode truitje? ' hoorde ze Stella achter zich aan Layla vragen.
Buitengekomen keek ze even rond. Zo'n vijftig meter verderop, aan de overkant stond de St. Giles. Dan moest Mary King's Close hier inderdaad in de buurt zijn. Ze liep een eindje de straat op. De wind dreef grote grijze wolken op, maar het was nog steeds droog, zoal Gawyn voorspeld had.
Ja daar zag ze de boogpoort al. Ze wilde zich om draaien om terug te lopen naar het winkeltje, toen ze vanuit een zijstraat een meisje aan zag komen. Ze was heel slank en droeg een zwarte broek, zwarte halfhoge laarsjes of legerkistjes en een kort zwart jasje. Haar lange zwarte haar had ze bij elkaar gebonden in een paardenstaart. Het meisje liep, zonder op of om te kijken, met grote, zelfverzekerde stappen haar richting op. Met open mond van verbazing bleef Luna staan kijken. Er werd altijd gezegd dat iedereen een dubbelganger had en hier kwam, ongelooflijk maar waar, de dubbelganger van Stella recht op haar af gelopen.
Het duurde even voordat ze het stemmetje hoorde dat binnenin haar aan het schreeuwen was: ' Pak je mobiel! Maak een foto! '
En meteen daarna het besef: ' M'n mobiel zit in m'n tas! '
Ze vloog terug naar de winkel waar Stella en Layla inmiddels in de rij bij de kassa stonden.
' Waar is m'n tas! ' riep ze gejaagd. ' Snel! Ik moet m'n mobiel! '
Ze greep de tas die Layla vast had en begon erin te graaien.
' Wat is er aan de hand! ' Stella met haar portemonnee in haar ene- en twee beertjes in de andere hand keek haar verbaasd aan. ' Is er iets gebeurd? '
Luna had haar mobiel al gevonden. ' Niks aan de hand, ik kom eraan! ' riep ze en weg was ze weer, de deur uit. Op straat keek ze even zoekend in de richting van waar het meisje gekomen was maar ze zag haar niet. Snel draaide ze zich om. Daar! Daar liep ze! Luna rende haar achterna, terwijl ze op de display van haar mobiel zocht naar de camera knop.
Stella en Layla waren ook de winkel uitgerend. ' Loen! ' riep Layla haar na.
Luna reageerde niet. Ze had het meisje bijna ingehaald. Pas op het laatste moment hield ze haar pas in, drukte op ' filmen ' en hield daarna haar mobiel aan haar oor, alsof ze aan het bellen was. Ingehouden hijgend liep ze het meisje voorbij, al lukraak kletsend in de hoorn: ' Wat? Zei hij dat? Nee dat meen je niet! Hahaha! '
Na een paar meter bleef ze staan en draaide zich om. Even stonden ze oog in oog. Het meisje en Luna. Daarna boog het meisje af en liep haar voorbij. Een lichtzoete geur bleef heel even in de lucht hangen. Luna drukte met een trillende vinger op de stopknop.
Stella en Layla waren naar haar toe gerend.
' Wat is gebeurd? ' Stella keek van naar Luna naar het mobieltje dat ze nu pas liet zakken.
Luna keek over haar schouder. Het meisje was niet meer te zien.
' Loen! ' Layla pakte haar arm. ' Wat was er nou? '
' Volgens mij heb ik Estelle gezien, net. ' antwoordde ze. Ze hield haar mobiel omhoog. ' En als het goed is staat ze op film. '
Hij had net een lange plastic lepel uit de doos gepakt, toen ze het binnenplaatsje op gelopen kwam. Hij kon niet anders dan naar haar kijken. Lang en slank en helemaal in het zwart gekleed. En niet alleen hij, maar ook alle mannen uit de groep oudjes die zaten te wachten tot de volgende tour zou beginnen, keken op. Want zo'n mooie meid zag je natuurlijk ook niet elke dag. Ze bleef even staan en liet haar ogen over het binnenplaatsje gaan alsof ze iets zocht. Toen liep toen recht op hem af. Snel boog hij zich weer over de beker chocolademelk en zette de lepel erin. Ze bleef voor de toonbank staan.
' Kan ik u helpen? ' vroeg hij terwijl hij opkeek en zijn handen aan zijn geruite schort veegde.
Ze keek hem scherp aan. ' Ik weet het niet. ' antwoordde ze. ' Kún je me helpen? '
Vragend keek hij haar aan.
Ze trok haar wenkbrauwen op. Hij de zijne.
Toen ze dat zag zuchtte ze ongeduldig. ' Weet je wie ik ben? '
' Eh... ' Hij streek over zijn rode haar en schudde voorzichtig zijn hoofd. ' Ik eh... sorry...'
Maar ze had zich al omgedraaid en voordat hij nog meer kon zeggen, was ze al naar de uitgang gelopen. Haar lange paardenstaart zwiepte heen en weer op haar rug.
Een paar tellen later verscheen de man in het rode schort in de deuropening van de souvenirwinkel, hij stak net zijn mobiel weg.
' Ik neem het wel weer over. ' zei hij. ' Ga jij maar weer naar binnen. '
' Hallo! Jullie spullen liggen nog hier! '
Ze keken alle drie om, naar de winkeleigenaar die in de deuropening van zijn winkel stond en met twee armen zwaaide.
' Spullen? ' Luna klonk vragend.
Stella legde uit dat ze, nadat Luna de winkel weer was uit gestormd met haar mobiel, zonder nadenken achter haar aan gerend waren, de knuffelbeertjes en Layla's rokje op de toonbank achterlatend, net als de rest van hun tassen.
' Gaan jullie anders alvast naar Mary King' s Close voor die chocomelk, dan haal ik onze tassen wel op. ' stelde ze voor. ' Ik moet toch die beertjes nog betalen. En dat rokje schiet ik wel even voor. '
Layla knikte. ' Dan krijg je het zo meteen van me terug. '
' Bestellen jullie dan ook voor mij? Met extra veel marshmellows. ' Stella stak haar hand op. ' Tot zo. '
Ze liep op een holletje terug naar de winkel waar een van de verkoopsters de knuffelbeertjes en het rokje apart had gelegd. De andere tassen stonden nog naast de toonbank. Stella pakte de tassen en sloot aan achter twee Amerikaanse toeristen die al hun souvenirs apart ingepakt wilden hebben, waardoor het een eeuwigheid duurde voordat ze eindelijk aan de beurt was. Het was omdat ze zeker wist dat Xenia de knuffelbeertjes geweldig zou vinden, anders had ze de moed allang opgegeven en was ze opgestapt. Toen de twee toeristen eindelijk vertrokken waren, rekende ze snel af, pakte het plastic tasje aan waar de verkoopster de beertjes in had gedaan en liep met een arm vol tassen weer naar buiten.
Bij de poort van Mary King's Close stonden Luna en Layla al op te wachten.
' Waar bleef je nou zo lang? Je chocolademelk is intussen al helemaal koud. ' Luna reikte haar een beker aan.
Met een geïrriteerde zucht zette Stella zette de tassen op de grond en rolde met haar ogen.
' Van die irritante toeristen die echt álles ingepakt wilden hebben. ' Ze pakte de beker aan. ' Ja da's inderdaad koud. ' zei ze met een spijtig gezicht.
' Ik haal wel nieuwe voor je. ' Layla wilde de beker overnemen.
Stella schudde haar hoofd. ' Nee ik doe het zelf wel. Als jullie bij de tassen blijven. '
Ze was het poortje al onderdoor. Pas toen halverwege het gangetje was dacht ze ineens met een schok aan de man met het rode schort. Wat als die er nu ook stond? Door alle toestanden daarnet met Luna, de ergernis in de souvenirwinkel en die koude chocomelk, had ze daar helemaal niet meer bij stil gestaan. Haar hart begon weer te bonzen. Wat moest ze nu doen? Terug gaan en aan Layla en Luna vragen wie er achter de kraam stond? En als hij het inderdaad zou zijn, vragen of zij dan misschien toch maar liever chocomelk voor haar wilden halen? Bij de gedachte alleen al werd ze al bijna kwaad op zichzelf. Ze was toch zeker niet in een of andere angsthaas aan het veranderen? Kom op zeg! En wat kon er nou helemaal gebeuren? Het was klaarlichte dag! En bovendien... hij dacht toch dat ze Estelle was, dus...
Of zou hij intussen weten dat zij... En dat de echte Estelle...
Zonder dat ze er erg in had, was ze het hele gangetje doorgelopen en stapte de binnenplaats op. En daar... ze slikte toch even toen ze hem zag... stond inderdaad de man met het rode schort. Hij keek op en heel even fronste hij zijn wenkbrauwen. Ze ademde een paar keer diep in.
' Nou Stel... ' sprak ze zichzelf in gedachten toe. ' … niet zo moeilijk doen: Lopen. '
Als vanzelf brachten haar voeten haar naar de kraam. De man keek haar recht aan.
' Een chocolademelk met marshmellows. ' haar stem klonk vreemd, maar hij leek het niet te merken.
Zonder iets te zeggen ging hij aan de slag. Ze keek toe hoe hij de beker vulde, een bus slagroom pakte en een toef aanbracht op de chocolademelk en er daarna een handjevol marshmellows overheen strooide. Hij zette de beker op de toonbank en keek haar aan. Afwachtend bleef ze staan. Zou er nog iets zijn? Had hij nog iets te zeggen? Was er nog een ander pakje? Maar er gebeurde niets.
Ze slikte opnieuw en pakte haar portemonnee. ' Hoeveel? ' vroeg ze, haar stem klonk nog steeds vreemd.
Hij boog zich naar haar toe.
' Thirty one, ten. ' zei hij langzaam.
Verbaasd staarde ze hem aan. Eenendertig pond voor een beker chocolademelk? Had ze dat nou goed verstaan?
' Thirty one, ten? ' herhaalde ze vragend.
Hij knikte en schoof de beker naar haar toe. ' This one's on the house. '
Vragend keek ze van de beker weer naar hem. Ineens zag ze zijn blik veranderen en was er iets van achterdocht in zijn ogen te lezen. Meteen herstelde ze zich, haalde de verbaasde uitdrukking van haar gezicht en maakte zich langer. Ze moest iets zeggen. Iets waarmee ze zijn wantrouwen, dat nu duidelijk zichtbaar was, kon wegnemen.
Ze pakte de beker en knikte hem toe.
' Give my love to Bazza. ' zei ze.
Hij keek haar nog steeds aan. Toen veranderde zijn blik en verscheen er een klein lachje. Hij knikte terug.
' I will. ' zei hij.
Ze draaide zich om, liep de binnenplaats af en rende, voor zover dat mogelijk was met een volle beker, het gangetje door. Layla en Luna stonden naast de poort.
Ze wenkte ze. ' Laten we gaan. ' zei ze gejaagd,. ' Nu! '
Aan de overkant, half verscholen achter the Mercat Cross, keek iemand toe hoe de meisjes met snelle stappen de straat uitliepen.
HOOFDSTUK 12
" Greyfriars Bobby's Bar " stond er in goudkleurige letters op de gevel van de pub. Aan de overkant van de straat, schuin voor de pub, was een ongeveer anderhalve meter hoge kolom te zien, met daar bovenop een bronzen afbeelding van een kleine terriër. In de schemering van de late namiddag leek de hond bijna echt.
Altijd als Sean Fairbairn hier langs liep, moest hij het dier even over een aai over zijn kop geven.
' Hi there Bobby. ' zei hij dan.
Ook vanavond bleef hij even staan.
' Ja Bobby, daar zit je dan weer. ' mompelde hij en aaide even over het neusje van de hond, dat door jarenlang wrijven door duizenden voorbijgangers en toeristen helemaal glanzend was geworden. Al van kind af aan kende hij het verhaal van Greyfriars Bobby; het hondje dat, na het overlijden van zijn baasje, veertien jaar lang iedere dag naar Greyfriars kirkyard kwam om bij het graf de wacht te houden. Toen het beestje uiteindelijk zelf gestorven was werd even buiten het kerkhof dit monumentje voor hem gemaakt, als symbool voor onvoorwaardelijke trouw.
' Daar zit je dan weer. ' herhaalde hij. ' Nog altijd op wacht. '
Hij aaide het dier over zijn koude bronzen kop.
' Als jij toch eens zou kunnen vertellen wat je allemaal voorbij hebt zien komen in de loop der jaren. Dat zou nog eens wat zijn, ja. ja... ' Hij grinnikte. ' Ik zou er heel wat voor geven als ik eens in dat kleine koppie van je zou kunnen kijken. '
Hij boog zich naar het diertje toe.
' Wie weet heb jij onze vlinder hier al een paar keer voorbij zien fladderen. ' zei hij zacht. ' Wie weet... '
De hond keek hem met pientere oogjes aan.
' De vraag is alleen: zou je dat ook tegen me zeggen. Hm? ' Hij knipoogde samenzweerderig. ' Ach... ik zou het je niet eens kwalijk nemen, als je het niet deed. Sommige dingen moet je voor jezelf houden. '
Drie oudere vrouwen die na een bezoek aan het kerkhof, voorbij liepen keken elkaar even aan.
' Staat tegen een standbeeld te praten. ' hoorde hij een van de vrouwen zachtjes tegen de anderen. ' Het is nog niet eens zes uur en dan al dronken. '
Hij glimlachte en klopte de hond nog een laatste keer op zijn rug. ' Dat krijg je er nou van als je tegen bronzen honden gaat staan praten. '
Ergens sloeg een kerkklok zes keer. Het begon donker te worden.
' Nou jongen, ik ga er maar weer eens vandoor. ' zei hij en aaide de hond nog een laatste keer over zijn bronzen snuit. ' Tijd voor de warme hap. '
Hij stak zijn hand op. ' See you! '
De hond keek hem na, oplettend als altijd.
Vlugge voetstappen klonken over de nachtelijke straat uit de richting van Greyfriars Kirkyard. De straatlantaarns verlichtten steeds voor een fractie van een seconde haar smalle silhouet, voordat het weer opging in het zwart van de nacht. Op zijn sokkel zat de kleine terriër en keek met schuin gehouden kop voor zich uit. De voetstappen kwamen dichterbij en heel even streek een kleine hand over de glanzende snuit van de hond. Daarna verwijderden de voetstappen zich weer. Een lichtzoet vleugje bleef een paar tellen in de lucht hangen. In de verte sloeg de kerkklok drie keer...
Yves keek op zijn horloge. Drie uur. Hij ging weer liggen en staarde in het donker voor zich uit. Even tevoren was hij wakker geworden, uit een droom. Vanuit het bed van Jesse klonk zacht gesnurk, voor de rest was het doodstil. Langzaam sijpelden de beelden van zijn droom zijn herinnering weer binnen...
Hij was weer een kleine jongen van een jaar of acht en zat tegen een van de knoestige bomen geleund, in de appelboomgaard achter het huis. Zo'n tien meter verderop op het paadje tussen de bomen liep zijn moeder met Yann op haar heup. Warm zonlicht speelde door de bladeren en maakte gouden vlekken op haar zomerjurk en een lichtkrans op haar lichtbruine haren. Hij hoorde haar zingen; dat ene liedje waar ze zo graag naar luisterde. Het liedje dat ze al zong toen hijzelf en Eugenie nog klein waren. Yann, op haar heup wipte kraaiend op en neer.
Yves leunde zijn hoofd tegen de boomstam en kneep zijn ogen tot spleetjes. Hij tuurde tussen de groene bladeren naar de zon en floot mee met het liedje van zijn moeder...
Yves probeerde zich meer te herinneren van de droom, maar het lukte niet. En het duurde even voordat hij begreep nu dat er niet méér was. Dat dit de hele droom was geweest. Toch herinnerde hij zich dat hij zichzelf op een gegeven moment wakker had willen maken. Bang dat deze droom, die zo rustig en prettig begonnen was, uiteindelijk toch zou veranderen in een nachtmerrie. Maar dat was niet gebeurd en in plaats daarvan was er een bijna vredig gevoel over hem neergedaald. Was hij daarom wakker geworden? Hij wist het niet.
Maar wat hij wel wist was dat het lang geleden was dat hij zich zo wonderlijk en zo rustig gevoeld had. Hij ademde diep en plotseling overviel hem een sterk, heel intens verlangen om datgene wat hij nu voelde, te delen met Luna. Hij wilde naar haar toe. Wilde haar zien. Moest haar zien. Maar dat niet alleen... Hij wilde haar aanraken... haar vasthouden...
Hij zag weer voor zich hoe ze naar hem gekeken had, toen hij tegen haar gezegd had dat hij niet wilde dat haar iets zou overkomen. Die blik van haar...
Ze had dwars door hem heen gekeken. Zij was ook de enige die dat mocht. De enige die dat kon...
Zij alleen zag hem, zoals niemand anders hem kon zien.
Tijdens het karten gisteren, was zijn gevoel voor haar bij hevige vlagen door hem heen gegolfd. Zo hevig dat hij als een kleuter achter het stuur had zitten klooien, niet in staat zijn wagen fatsoenlijk op de baan te houden.
' s Avonds had Stella hem en de anderen verteld over het vreemde gesprekje bij Mary King's Close, en hadden ze de onduidelijke filmopnamen van Luna bekeken. Daarna hadden ze weer een hele tijd zitten brainstormen. Op dat moment had hij (hoewel met moeite) zijn gevoel, wat naar de achtergrond geschoven. Maar nu... na die droom van daarnet, kwam het weer in alle hevigheid terug.
Hij stond op, trok een broek en een shirt aan en verliet de kamer.
Met twee treden tegelijk liep hij soepel de trap op en daarna de gang door totdat hij bij de juiste kamer was. Rustig draaide hij de knop om, opende de deur en ging de donkere kamer binnen. Er was geen spoor van twijfel in hem en hij dacht niet aan betrapt worden. Het enige dat belangrijk was... dat nu telde, was Luna en zijn diepe verlangen om bij haar te zijn.
Hij liep zo zacht hij kon naar haar bed. Ze lag op haar rug, zag hij, haar hoofd was iets naar links gedraaid. Haar krullen in een warrige wolk op het kussen, haar ene hand bij haar wang. Diep in slaap. Een groot geluksgevoel doorstroomde hem, terwijl hij naar haar keek. Hij hurkte naast haar bed en heel voorzichtig om haar niet wakker te maken, pakte hij haar kleine hand. Zo bleef hij zitten, met zijn hand om de hare, terwijl hij in het donker naar haar slapende gezichtje keek. Naar haar rustige ademhaling luisterde.
Na een hele tijd boog hij zich over haar heen en streek zacht over haar warme wang. Daarna drukte hij, nog zachter, een kus op haar warme mond en fluisterde: ' Meisje, wat hou ik veel van jou. '
Uiteindelijk verliet hij zachtjes de kamer weer en liep naar beneden. Niet naar zijn eigen slaapkamer, maar naar de gelagkamer. Daar bleef hij een hele tijd in het donker bij de nog nagloeiende haard zitten, in stilte genietend van het gevoel dat alleen Luna bij hem los kon maken...
Het was de volgende ochtend. Jesse stond onder de douche, Diego, die languit in zijn bed lag te gamen, keek even op van zijn PSP.
' Je was vannacht weer aan de wandel, zag ik. ' zei hij tegen Yves.
Yves in het andere bed, lag met zijn armen gekruist achter zijn hoofd naar het plafond te staren.
' Klopt. ' antwoordde hij.
' Naar buiten? '
' Ik was boven bij Luna. '
Diego schoot rechtop. ' Serieus? Wauw! En? '
Yves gaf geen antwoord, maar Diego bleef hem aankijken, gretig als een jonge hond die wacht op de bal.
' Nou? '
Yves ging rechtop zitten en duwde het dekbed van zich af. ' Ze sliep. '
' Néé! ' Diego schoot in een schater en liet zich achterover op bed vallen. Hij trappelde met zijn benen in de lucht. ' Vet balen, man! '
Yves' mondhoeken krulden omhoog. ' Je hebt een smerige geest, vriend. '
Diego snoof. ' En dat zegt de jongen die ' s nachts stiekem meidenslaapkamers binnen sneakt. ' Hij grinnikte.
Jesse kwam de kamer binnen.
' Wat heb ik gemist? ' vroeg hij.
Yves stond op. ' Niks. ' Hij keek Diego even aan. ' Je hebt niks gemist. '
Diego was weer rechtop gaan zitten.
' Oké iets anders dan. ' schakelde hij moeiteloos over op een nieuw onderwerp. ' Ik heb nog eens na zitten denken over die 31 10. Zou dat een datum kunnen zijn?. '
Hij keek de anderen aan. ' 31 oktober... ' Hij wachtte even. ' Halloween… '
Jesse zocht in zijn plunjezak naar een schoon paar sokken. ' Halloween. ' herhaalde hij. ' Maar waarom zou die vent de datum van Halloween aan Stella doorgeven? '
' Misschien wilde hij haar uitnodigen voor een Halloween feestje. ' begon Diego met een uitgestreken gezicht. En daarna terwijl hij een kussen naar hem toe gooide: ' Waarom? De datum voor die giga kraak natuurlijk, slome! '
' Zou dat inderdaad zo zijn? ' Jesse trok nadenkend zijn sokken aan.
Diego haalde zijn schouders op. ' Waarom niet? Wat zou het anders kunnen zijn? De helft van z'n telefoonnummer of zo? '
Yves, in de deuropening van de badkamer, met de handdoek over zijn schouder, draaide zich om.
' De eenendertigste? Hadden wij dan ook niet dat feest hier? ' zei hij.
Diego knikte.
Ze dachten alle drie na.
' Misschien kan Stella nog een keer bellen of zo. ' opperde Diego. ' Om na gaan of... '
' Nóg een keer? ' onderbrak Jesse hem. ' Kom op man. Straks krijgen die kerels nog door dat ze Estelle niet is en dan? Ze neemt al vet veel risico. Nee... ' Hij schudde zijn hoofd. ' … ik zie dat echt niet zitten. '
Hij knoopte zijn gulp dicht. Niet dat dat wat uitmaakt trouwens. ' mompelde hij. ' Ze doet toch precies wat ze wil. '
Yves leunde tegen de deur. ' Ze neemt inderdaad veel risico. ' beaamde hij. ' Maar ze is slim genoeg om precies te weten hoe ver ze kan gaan.
' Hoever ze wil gaan, bedoel je zeker. ' Jesse had zijn wenkbrauwen gefronst.
' Ook dat. ' Yves glimlachte. ' Kom op Jes, je moet je vriendinnetje niet onderschatten. '
' Dat doe ik ook niet. Ik wil alleen niet dat haar iets overkomt. ' Jesse keek zijn vriend aan. ' Da’s toch logisch. '
Yves knikte. Datzelfde had hij ook tegen Luna gezegd en natuurlijk dacht Jesse er hetzelfde over als het om Stella ging.
Diego stak zijn hand op. ' Hey man. ' zei hij tegen Jesse. ' Je moet niet denken dat ik Stella gevaar wil laten lopen, of zo. Natuurlijk wil ik dat niet. Dus: sorry. '
' Weet ik wel. ' Jesse lachte scheef.
' Jes. ' Yves keek hem aan. ' Vind je dat we beter kunnen stoppen met het hele Estelle verhaal ? '
Hij zei met opzet 'we' om duidelijk te maken dat het een keus van hen allemaal was geweest om zo ver te gaan. Jesse begreep dat er ook uit. Hij dacht na. Aan de ene kant was hij natuurlijk ook nieuwsgierig waar dit allemaal op uit zou draaien. En als hij heel eerlijk was vond hij Stella een ongelooflijk stoere meid. Ze deed het toch maar even: op wildvreemde mannen afstappen, items verzamelen, telefoontjes plegen. En ja, ze was inderdaad slim. Slim genoeg om zichzelf niet in gevaar te brengen. Hoewel… van die laatste confrontatie bij Mary King’s Close, had ze toch wel een beetje de zenuwen gekregen, had ze gezegd. Want het werd steeds serieuzer allemaal. Dat voelden ze allemaal zo ondertussen ook wel. De onschuldige nieuwsgierigheid van het begin, was langzaam maar zeker veranderd in het besef dat ze zich misschien in zaken aan het mengen waren waar ze beter ver weg van konden blijven.
Want wat als 31 10 inderdaad een datum zou zijn? Een datum voor iets waarvoor een laserglassnijder en inbreeksleutels nodig waren? Dat het niet om een doorsnee inbraakje ging dat vermoedde hij ook wel. Maar wat als dit iets was dat veel en veel groter was? De giga kraak waar Diego het over had? En als dat zo was, konden ze dan niet beter naar de politie gaan met alle informatie die ze hadden?
Het was alsof Yves zijn gedachten las, want hij zei: ' Misschien is het wel beter om ermee te stoppen en het van nu af aan over te laten aan mensen die er verstand van hebben. '
' De politie bedoel je? ' vroeg Jesse.
' Bijvoorbeeld. ' Yves knikte.
Diego keek van de een naar de ander. ' Ik... ' Hij woelde door zijn krullen. ' Kijk... jullie moeten niet denken dat ik... en als iedereen liever wil stoppen, dan... dan... ja, tuurlijk ga ik daar dan in mee, maar... '
Hij stond op en begon door de kamer te ijsberen.
' ... maar zou het niet ongelooflijk vet zijn als wij die inbraak of die kraak, of wat het ook is, tegen konden houden? Om... hoe zeggen ze dat altijd...: de misdaad te verijdelen? '
Hij keek op. ' Dat zou toch vet zijn, of niet? Yves? '
Yves keek hem aan. ' Misschien wel. ' zei hij na een hele tijd.
' Jes? ' Diego had zich naar Jesse omgedraaid.
Die keek naar Yves. ' Misschien inderdaad wel. ' zei hij uiteindelijk.
' Oké. Diego was weer op zijn bed gaan zitten. ' Dan denk ik dat we Loch Ness vandaag toch weer over moeten slaan. '
Ze draaide de kraan dicht en pakte de twee handdoeken die aan het haakje aan de deur hingen. Nadat ze de ene om zich heen geslagen had, wikkelde ze de andere snel en behendig, als een soort tulband om haar natte haren. Daarna veegde ze met driftige bewegingen de condens van de spiegel en pakte haar tandenborstel. Fronsend keek ze naar haar spiegelbeeld, terwijl ze tandpasta op de borstel kneep.
Alles was fout gelopen. Maar dan ook echt alles! Te beginnen met die mobiele telefoon.
Het prepaid toestelletje dat ze normaalgesproken kreeg, tijdens een opdracht, had ze nooit gekregen. Natuurlijk was ze daar in het begin kwaad over geweest, ze hield nu eenmaal niet van amateuristische acties als ' kwijtraken ' en dat soort onzin. Maar echt druk had ze zich daar niet om gemaakt. Ze had niet voor niets die twee telefoonnummers bewaard. Nummers die ze had onthouden tijdens het laatste gesprek met Bazza, vorige week vlak voordat het vliegtuig in Edinburgh geland was. Het ene nummer was van de prepaid geweest, het andere van hem, had hij gezegd. Alleen, toen ze eenmaal op de kamer van haar tijdelijke verblijfplaats was aangekomen had ze ineens getwijfeld over welk nummer nu precies van wie was. Maar ook daar had ze zich op dat moment geen zorgen over gemaakt. Ze ging zich pas zorgen maken toen ze het nummer van het prepaid toestel voor de tweede keer belde en er iemand had opgenomen. Een jongeman, die alleen ' hallo ' had gezegd en meteen daarna de verbinding verbrak. Toen wist ze dat er iets niet klopte. Dat het toestelletje niet zomaar verloren was, maar in het bezit van iemand anders. En zelfs toen had ze nog gedacht dat het allemaal nog mee zou vallen. Want als hij of Bazza contact met haar op zouden willen nemen via de prepaid, zouden ze meteen in de gaten hebben dat er iets niet klopte. En dan zouden ze op een andere manier contact met haar hebben gezocht. Maar dat was niet gebeurd. En zij, op haar beurt kon Bazza niet bereiken, omdat die haar, in het vliegtuig, met een afgeschermd nummer had gebeld. Daarom was ze zelf naar The Beehive gegaan om haar item op te halen. Maar tot haar stomme verbazing had het niet op de afgesproken plek gelegen. En, terwijl ze de wc ruimte afspeurde, was heel even het idee bij haar opgekomen dat iemand haar misschien aan het belazeren was Maar onmiddellijk verwierp ze die gedachte weer. Nee dat zou Hij nooit toelaten. Dat wist ze zeker. Wat ze intussen ook bijna zeker wist, was dat er veel meer mis was dan ze eerst had gedacht. En daar was ze helemaal zeker van toen er ook bij Mary King's Close geen item voor haar lag...
Ze boog zich over de wasbak en spuugde de tandpasta uit. Boven aan haar rug, tussen haar schouderbladen was een deel van een getatoeëerde vlinder te zien. Ze spoelde haar mond en verliet de badkamer. In de kamer haalde ze de handdoek van haar hoofd en borstelde haar lange haren uit. Daarna kleedde ze zich snel aan.
Ze dacht weer aan de woorden van de barkeeper in The Beehive: “Volgens mij had ik hier een paar dagen geleden familie van je binnen. Ook iemand met van dat lange haar. Misschien een zusje of zo.”
En gisteren, terwijl ze bij the Mercat Cross had gestaan, had ze het zelf gezien: twee meisjes: de ene had koperkleurig haar en de andere lange donkerbruine krullen, die bij de ingang van Mary King's Close hadden staan wachten op een derde meisje. En dat derde meisje... ze had even haar adem ingehouden van verbazing... dat derde meisje had sprekend op haarzelf geleken...
En toen had ze één en één bij elkaar opgeteld...
Ze bond haar haar in een paardenstaart en trok haar jasje aan. Alles was nog niet verloren. Ze had nog anderhalve dag de tijd. Maar dan moest ze vanaf nu zelf de handen uit de mouwen steken...
En dat meisje te pakken krijgen...
' Ik begin steeds beter te begrijpen waarom jullie elkaar leuk vinden. ' Yves keek op van het boekje dat Diego hem onder zijn neus geduwd had.
Layla lachte. ' Maar zulke mooi kerkhoven heb je bij ons ook niet, dus als ik hier dan toch ben... '
' En ze een spetter heeft die het ook nog eens leuk vindt... ' voegde Diego eraan toe, wijzend op zichzelf.
Yves schoof het boekje naar Luna die naast hem zat. ' Zoals ik al zei: ik begrijp steeds beter waarom jullie elkaar leuk vinden. '
' Greyfriars Kirkyard. ' las Luna. Ze begon te bladeren. ' Ik vind dat soort dingen anders ook best interessant hoor. '
Diego gaf haar een high five. ' Ha zie je wel. ' zei hij tegen Yves. ' Zelfs je eigen schatje vindt het leuk. '
Ze zaten in de gelagkamer te overleggen. Het was halverwege de ochtend en vrij rustig. Na het ontbijt was de groep waar zij eigenlijk bij hoorden, met de bus naar Loch Ness vetrokken. Gawyn had wel vreemd opgekeken toen ze nu voor de tweede keer hadden willen ruilen en de Loch Ness trip uitstellen.
' Is er soms iets wat ik moet weten? ' had hij gevraagd.
Layla had hem een beetje verlegen uitgelegd dat zowel zij, als Luna en Stella toevallig net alle drie...
En ze had met een pijnlijk gezicht op haar buik gewezen.
' Aan de dunne zijn? ' Had Gawyn verbaasd gevraagd. ' Maar daar hebben we wel wat voor... '
Stella had haar hoofd geschud. ' Maandelijks vrouwenprobleem. ' had ze zachtjes gezegd.
Gawyn had haar een moment aangekeken. Toen viel het kwartje.
' Oké. Aha. Ja... nee...als jullie je zo beroerd voelen... dan... ' Hij was al opgestaan. ' Zal ik eens kijken of we nog kruiken hebben of zo... en pijnstillers... Fergus! '
Met grote stappen was hij naar de keuken verdwenen.
Diego had lachend zijn hoofd geschud. ' Wat kunnen jullie glashard liegen zeg! '
' Wie zegt dat we liegen? ' Layla had haar wenkbrauwen opgetrokken. ' Wil je bewijs? '
Diego stak zijn handen afwerend omhoog. ' Ik geloof je! ' had hij uitgeroepen. ' Layla schatje, ik geloof je meteen. '
Gawyn en de groep waren inmiddels vertrokken en een andere groep die vanmorgen naar Edinburgh Castle ging, was ook al weg.
' Dus we gaan straks eerst nog een keer naar The Beehive... ' vatte Jesse het overleg samen ' ... en daarna... '
De keukendeur ging open en Fergus kwam tevoorschijn. Hij keek even verbaasd naar het zestal dat nog in de gelagkamer zat.
' Geen plannen vandaag? ' vroeg hij terwijl hij naar de kapstokken liep en zijn jas pakte.
' We gaan naar zometeen eens kijken op ' Greyfriars Kirkyard. ' Layla hield het boekje omhoog.
' Greyfriars Kirkyard? Een beetje cultuur snuiven dus. ' Hij stak zijn duim omhoog. ' Goedzo! '
Vanaf hun plaatsje bij de haard hadden Morogh en Muir al met gespitste oren naar Fergus gekeken, En toen hij de hondenriemen pakte sprongen ze op en renden naar hem toe. Fergus lijnde ze aan en draaide zich toen om naar de kinderen.
' O trouwens... als jullie dan toch naar het kerkhof gaan, willen jullie misschien wel iets voor me doen. '
Hij wees op de drie uitgeholde pompoenen die op een dekenkist naast de deur lagen. ' Overmorgen hebben we het feest in The Inn en dat begint altijd op Greyfriars Kirkyard. Je weet wel: griezelverhalen de hele rataplan. '
Hij legde zijn vinger op zijn lippen en zei: ' Eigenlijk is dit dus inside information, maar goed, ik ga ervan uit dat dit verder onder ons blijft. '
Ze knikten.
' Hoe dan ook. er moeten hier een daar wat fakkels komen. Kunnen jullie eens kijken of alle fakkelhouders nog intact zijn? '
' En waar zouden we die moeten vinden? ' vroeg Yves.
' Verspreid over het kerkhof. ' antwoordde Fergus. ' Het zijn van die ijzeren houders, die vast staan in de grond en een stuk of wat ijzeren ringen in muren. '
Toen hij hun vragende gezichten zag grinnikte hij even. ' Dat klinkt nogal vaag, bedenk ik mij nu. ' Hij dacht even na. ' Laat ik het zo zeggen: als jullie er tussen de twintig en de vijfentwintig kunnen vinden die nog intact zijn, ben ik dik tevreden. '
Hij opende de voordeur. De honden liepen alvast naar buiten en trokken hem mee. ' Maar als jullie er geen zin in hebben, moet je het zeggen hoor. ' hoorden ze hem roepen.
' Nee we kijken wel! ' riep Diego hem na.
' Oké, veel plezier dan! En bedankt! ' De deur werd dichtgetrokken.
' Nou... ' zei Luna terwijl ze opstond. ' Laten wij dan ook maar gaan. '
Buitengekomen bleek een stuk kouder te zijn dan de afgelopen dagen. De wind was gedraaid en blies ijskoude regendruppels onder paraplu's door en maakte oren en neuzen rood van de kou. Zo snel ze konden liepen ze richting The Grassmarket en doken even later rillend The Beehive in. Het was er al vrij druk, hoewel het amper middag was. Maar aan de vele druipende paraplu's bij de deur was te zien, dat de meeste bezoekers hier naar binnen waren 'gevlucht' om even op te warmen bij een gloeiend hete kop thee of iets sterkers.
Tevoren hadden ze afgesproken dat ze voor de zekerheid de wc ruimte nog een keer zouden doorzoeken en nadat ze hun natte jassen hadden opgehangen liepen Stella en Layla alvast door naar de wc. Luna was nog bezig haar jas uit te trekken. De barkeeper, die had opgekeken toen ze binnenkwamen, kwam achter de toog vandaan en liep naar hun tafeltje. Pas toen herkende hij in hen het groepje dat hier een paar dagen geleden ook al gezeten had.
' Wat mag het zijn? ' vroeg hij. ' Thee? Warme chocolademelk? ' Hij wees naar Jesse. ' En nee, nog steeds geen Pint, m'n jongen! '
Nadat hij hun bestelling had opgenomen bekeek hij het groepje wat beter. ' De vorige keer waren er toch nog twee meisjes bij? ' vroeg hij. ' Een ruadh en een met lang zwart haar. '
Yves keek hem argwanend aan, maar voordat hij iets kon zeggen, ging de man verder: ' Dat vraag ik omdat laatst de zus van die donkere hier was. Ze had ook van dat lange zwarte haar. Ze vroeg nog of ik de groeten wilde doen. Vandaar. '
De kinderen keken hem een ogenblik sprakeloos aan.
Diego was de eerste die reageerde. ' De groeten van haar zus! Oké... Maar eh... weet je toevallig ook welke van de vier? '
De barkeeper trok verbaasd zijn wenkbrauwen op.
' Crivens ! ' (goeie hemel) riep hij uit. ' Heeft ze vier zussen! '
Diego knikte en fantaseerde verder: ' En alle vier datzelfde lange haar. ' Hij stak zijn hand uit naar Luna.
' Geef je telefoon eens, Loen? '
Nu pas hadden de anderen door waar Diego mee bezig was. Hij wilde hem het filmpje laten zien dat Luna gisteren gemaakt had.
De barkeeper boog zich over Luna's mobiel en bekeek de nogal onduidelijke beelden.
' Was het deze zus? ' vroeg Diego.
De barkeeper kneep zijn ogen samen. ' 't Is niet echt goed te zien. ' Hij schudde zijn hoofd. ' Die opnamen zijn... Wacht... wacht... ' Hij wees naar de display. ' Jawel. Nu zie ik het. Dat is ze wel. Ik herken dat gouden oorringetje. ' Hij keek op. ' Of hebben ze dat toevallig ook alle vier? '
Yves schoot in de lach, maar Diego antwoordde: ' Nee dat heeft zij alleen. '
Stella en Layla kwamen van de wc. Nog voordat ze bij het tafeltje waren riep Diego, terwijl hij Luna's telefoon omhoog hield ' Je hebt de groeten van Estelle. '
En op Stella's niet begrijpende blik: ' Je Zús Estelle. ' Diego keek haar veelzeggend aan en wees op de barkeeper. ' Hij zegt dat ze hier een paar dagen geleden nog was. '
' Oooh. ' Stella knikte langzaam. ' O Estelle. Eh... goh... ik wist niet... ' Ze leek even naar woorden te moeten zoeken. '... niet dat ze... ook in de stad was. ' Ze knikte naar de barkeeper. ' Bedankt. '
' Graag gedaan. ' De man wilde zich al omdraaien, maar ineens herinnerde hij zich nog iets en hij zei: ' Ik had me nog bijna zorgen over haar gemaakt toen ze hier was. '
' Hoezo? ' Stella was intussen gaan zitten.
' Omdat ze zo lang op de wc bleef. ' Hij hoorde zelf hoe vreemd dit klonk en lachte verontschuldigend. ' Ik bedoel... ik dacht dat ze misschien onwel geworden was. Maar gelukkig was dat niet zo. '
Aan een van de andere tafeltjes stak iemand zijn hand op.
' De rekening alstublieft. '
Hij draaide zich om. ' Ik kom eraan. ' zei hij.
Toen hij weg was keek Diego de anderen met grote ogen aan. ' Weet je wat dit betekent? ' siste hij de anderen toe.
Stella knikte. ' Dat Estelle waarschijnlijk nu wel door heeft dat ik haar items heb. '
HOOFDSTUK 13
'Greyfriars Kirkyard werd rond 1560 in gebruik genomen, omdat het oude kerkhof, behorend bij St Giles Cathedral overvol was. Mary Queen of Scots had de stad Edinburgh een stuk land geschonken, dat eerder als kloostertuin had behoord tot het Fransiscanerklooster. In 1602 begon de bouw van Greyfriars Kirk en op kerstdag 1620 opende de kerk voor het eerst zijn deuren. Vanwege de grijze pijen van deze monniken werd de kerk Greyfriar's Kirk genoemd.'
Diego keek op. ' Layla schatje, het is echt de bedoeling dat je die paraplu boven ons hoofd houdt, anders is dat boekje straks twee keer zo dik. '
Layla proestte. ' Ja maar die wind! ' Zei ze terwijl ze de paraplu in bedwang probeerde te houden. ' Nou lees maar verder. '
Diego ging verder: ' Hoewel er verschillende bekende personen begraven zijn op Greyfriars Kirkyard komen vooral de Harry Potter fans... ' Hij keek op. ' Huh? Harry Potter fans? '
Layla boog zich over het boekje en las verder: ' ... komen vooral de Harry Potter fans voor het graf van een zekere Thomas Riddell, een naam die J.K Rowling die als voorbeeld zou hebben genomen voor de duistere tovenaar Voldemort.'
Ze keek op. ' Da's leuk! Dat wist ik niet. ' Ze stootte Diego aan. ' Daar wil ik een foto van straks. '
Diego las weer door: ' Een nog bekender karakter van Greyfriars Kirkyard is Greyfriars Bobby die vlakbij het kerkhof een eigen standbeeld... '
Luna wees vooruit: ' Volgens mij zie ik 'm al. '
Ze liepen Candlemaker Row in, een ietwat hellende straat, totdat ze bij het bronzen standbeeld aan kwamen. Diego las het verhaal van Greyfriars Bobby voor terwijl de anderen het hondje van dichtbij bekeken. ' Wat schattig. ' vond Layla. ' Ik wil straks ook dat graf zien van z'n baasje. Hoe heette die man? '
Diego zocht even in het boekje. ' O ja, hier heb ik het. Luister: John Gray... even lezen.... bla bla bla... nachtwaker bij de politie van Edinburgh en.... overleden aan tuberculose in 1858. Bla bla bla... veertien jaar lang... Zo! '
Hij keek op. ' Veertien jaar lang! ' herhaalde hij met grote ogen. ' Dat beestje ging veertien jaar lang elke dag om één uur 's middags hier naar het graf... wauw! ' Hij streek de hond over zijn glanzende neus. ' Da's pas trouw! '
Ze maakten foto's van de hond en van de Pub erachter en liepen daarna het steegje langs de pub door, tot aan de ijzeren poort aan het einde. Diego bladerde al lopend in zijn boekje.
' Hey vet, daar moeten we zo meteen ook even kijken. ' zei hij zonder opkijken. ' Sir George Mackenzies tomb. Daar schijnt het echt te spoken, zeggen ze. '
Stella stootte hem aan. ' Zo erg is het uiteindelijk nog niet in Edinburgh, hè, Meneer "Maar het regent hier altijd "? '
Diego pakte haar hand en drukte er een smakzoen op. ' Je had gelijk. Edinburgh rocks. '
Hoewel het nog maar net middag was, leek het door de zware bewolking al bijna avond. Het regende nog steeds onafgebroken en verscholen onder hun paraplu's liepen ze langzaam het kerkhof op. Stella bleef even bij de poort staan. Daar stond, in de schemering van de druilerige namiddag, Greyfriars Kirk. Het was maar een klein gebouw, opgetrokken uit lichtgekleurde stenen, met grote en kleine gebrandschilderde boogramen in alle muren. Er was geen kerktoren. Die was in 1718 ingestort samen met een deel van de kerk toen het kruit dat daar was opgeborgen, ontplofte. Om de kerk heen lag het kerkhof; een enorm grasveld dat door de harde wind bezaaid was met herfstbladeren. Daartussen stonden, als oude en verweerde wachters uit een ver verleden, eeuwenoude grafstenen, groot en klein, verspreid over het natte gras.
Diego en Layla liepen, weggedoken onder Diego's geruite paraplu en met het boekje in de aanslag, in de richting van het graf van Tom Riddell. Yves en Luna, onder Luna's parapluutje, liepen een eindje achter hen, Yves met zijn arm om haar middel. Stella zette haar eigen blauwe paraplu weer op en keek naar Jesse, die naast haar stond. ' Zullen wij dan ook maar? '
Hij knikte en samen liepen ze het pad af, achter de anderen aan.
Sean Fairbairn keek voorzichtig om de hoek. Ja ze waren het kerkhof op gelopen. Snel dook hij de steeg in en liep met grote stappen naar de ingang van Greyfriars Kirkyard. Hij ging achter een van de stenen pilaren staan en pakte zijn mobiel, terwijl hij toekeek hoe ze samen met die jongen met dat petje het terrein op slenterde. Maar... was ze het nu of was ze het nu niet? Aarzelend bleef zijn wijsvinger boven de sneltoets hangen.
Toen ze daarnet langs de Pub gelopen kwam, samen met die jongen met dat petje op, zou hij toch gezworen hebben dat zij het was. Hetzelfde figuurtje: lang en slank, dezelfde gitzwarte haren die tot ver over haar achterwerk vielen. Half opgestaan uit zijn stoel had hij haar van achter het raam van de Pub in de gaten gehouden, terwijl ze foto's maakte van Greyfriar's Bobby. En dat was ook meteen het moment geweest dat hij begon te twijfelen. Want zoals ze daar stond te lachen en gek te doen, bijna als een tiener... als een schoolmeisje.
Toch had hij haastig zijn jas aangetrokken, toen ze samen met die vijf andere jongeren aanstalten had gemaakt om verder te lopen. Hij had een handvol kleingeld op de bar gekwakt voor zijn kop thee en was op een holletje naar buiten gegaan. Daar had hij haar net de steeg naast de Pub in zien verdwijnen, richting het kerkhof. Hij had gewacht tot het hele groepje binnen was voordat hij achter hen aan was gegaan. En nu stond hij daar met zijn mobiel in zijn hand, klaar om versterking op te roepen, en vroeg hij zich af of hij eigenlijk wel de juiste in het vizier had, om het zo maar te zeggen.
Uit alles wat hij over haar gelezen had, wist hij dat ze heel gemakkelijk van persoonlijkheid kon wisselen. Dat was ook een van de redenen waarom ze tot nu toe nog nooit gepakt was. Maar om als een tienermeisje, hand in hand met die knul...
Hij gluurde nog eens om de pilaar heen. Een paar toeristen die net de begraafplaats afkwamen keken hem bevreemd aan en keken daarna over hun schouder om te zien, waar hij naar gluurde.
' Pervert! ' hoorde hij er eentje sissen. Hij rolde met zijn ogen. Dit was nu al de tweede keer binnen een paar dagen dat hij valse beschuldigingen naar zijn hoofd geslingerd kreeg. Eerst werd hij dronken genoemd omdat hij toevallig tegen een bronzen terrriër stond te praten en nu werd hij uitgescholden voor "viezerik"! Hij stak zijn telefoon weer in zijn zak en liep de begraafplaats op. Misschien kon hij het beste eens beginnen met een testje. Een klein testje om na te gaan of zijn vermoedens juist waren. Het begon harder te regenen Koude regendruppels dropen bij zijn hals zijn hemd in en snel zette hij zijn kraag op. Voor hem uit liepen zij en die jongen, samen onder een blauwe paraplu en bleven hier en daar even staan, waarschijnlijk om de tekst op een grafsteen te lezen. Hij bleef ook staan, bij een kleine, afgeronde grafsteen waarop twee gekruiste beenderen onder een schedel waren afgebeeld. Verder geen naam, geen datum niets. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar het tweetal onder de blauwe paraplu, dat ongeveer tien meter bij hem vandaan stond. Hij hoefde niet eens zo heel erg zijn stem te verheffen, waarschijnlijk. Hij schraapte zijn keel en keek met opzet de andere kant uit toen hij haar naam riep: ' Hey Estelle! '
' Volgens mij word je in de gaten gehouden. Man op zes uur van jullie. Niet meteen omdraaiden. D.' Stella keek op van de display van haar mobiel. ' Jes. ' zei ze zacht, terwijl ze het berichtje ophield. ' Moet je eens lezen wat Diego stuurt. '
Ze keek naar hem terwijl hij las. ' Op zes uur. ' zei ze. ' Dat is toch achter ons? '
Jesse knikte.
Er kwam opnieuw een berichtje binnen van Diego: ' Layla zegt dat ie op die man bij MKC lijkt. '
Stella trok vragend haar wenkbrauwen op naar naar Diego en Layla die verderop stonden en stuurde terug:
' Wat??? '
Meteen ontving ze een nieuw berichtje: ' Kom hierheen. '
Stella knikte. Ineens klonk het: ' Hey Estelle! '
Haar eerste reactie was, zich omdraaien, maar Jesse stak zijn hand op en zei; ' Niet omkijken, Stel. '
Ze keek hem met grote ogen aan. ' Maar ik wil weten wie... ' begon ze fluisterend.
Hij schudde zijn hoofd. ' Niet doen. ' Hij wilde haar hand pakken. ' Kom, we gaan naar de anderen. '
Maar in plaats daarvan sloeg ze haar arm om Jesse's hals en zoende hem op zijn mond. Enigszins verbouwereerd door haar plotselinge actie, liet hij haar begaan. Stella draaide haar parapluutje een beetje naar links en duwde Jesse een een stukje naar rechts en nu kon ze, terwijl ze haar lippen nog steeds stevig op die van Jesse geplant hield, door haar wimpers heen, de man zien die Diego bedoelde. Hij stond met zijn rug naar hen toe bij een kleine grafsteen, waarin een schedel en twee gekruiste beenderen onder een schedel waren uitgehouwen. Op het moment dat Stella naar hem keek draaide hij zich naar haar om. Haar hart begon te bonken. ' Kom Jes. ' zei ze zacht.
Hij zag ze samen verder lopen. Dan was ze het dus niet. Of had ze hem niet gehoord? Had hij toch niet hard genoeg...
Even overwoog hij om nog een keer haar naam te roepen, maar hij deed het niet. Nadenkend staarde hij naar de grafsteen aan zijn voeten. Misschien kon hij het beste toch voor versterking bellen. Gewoon voor het geval dat. Hij haalde zijn hand door zijn natte haar. Om te beginnen zou het een goed idee zijn om ergens te schuilen. Hij draaide zich om en liep met grote stappen naar de kerk. Daar zou hij tenminste droog staan en kon hij haar toch in de gaten houden. Vlak voordat hij naar binnen wilde gaan keek hij snel nog een keer over zijn schouder naar het natte grasveld. Iemand glipte langs hem heen naar buiten en hij botste half tegen de persoon aan. ' Neem me niet kwalijk. ' zei hij automatisch en stapte daarna over de drempel het kerkgebouw binnen.
' Staat ie er nog? ' was het eerste wat Stella vroeg toen ze bij de anderen aankwamen. Layla schudde haar hoofd. ' Nee hij is net de kerk in gegaan. Kom, dan lopen we verder. '
Ze waren nu aangekomen bij de graven van de meer welgestelden. Deze graven waren versierd met krullen en bloemen en chique draperieën, allemaal zorgvuldig uitgehakt in de grijze steen. Vanaf sommige grafstenen staarden afbeeldingen van de overledenen met dode ogen in het niets. Er waren tombes die eruit zagen als kleine tempels, compleet met bogen en zuilen. Maar alles was grauw... grijs... verweerd... En overal was de dood aanwezig, in de vorm van skeletten of grijnzende schedels met gekruiste beenderen.
' Hadden jullie ook gehoord dat die kerel ' Estelle ' riep? ' vroeg Stella.
Yves knikte. ' Dat hoorde ik ja. Goed dat je niet gereageerd hebt. '
' Met dank aan Jesse die me nog net tegenhield. ' Stella fronste haar wenkbrauwen. ' ' t Is toch belachelijk dat ik al automatisch reageer als er
' Estelle' geroepen wordt. '
Ze keek Layla aan. ' Wat bedoelde je nou met ' die man bij MKC? '
Ze waren blijven staan bij een graftombe waarin een gruwelijk gezicht met een wijd geopende mond was uitgehakt.
' Die vent bij Mary King's Close. ' legde Layla uit. ' Toen we van de week die excursie hadden stond er toch een man te bellen bij de poort? Kun je je dat nog herinneren? '
Stella dacht na. ' Ja vaag... maar... '
' En dat was volgens mij dezelfde als die vent van daarnet. ' Layla stootte Diego aan. ' Toch? '
Diego knikte.
' Maar hij komt jou verder niet bekend voor? ' vroeg hij.
Stella schudde haar hoofd.
' Kan het die man zijn die jou toen vastpakte bij het kasteel, in de mist? ' opperde Luna.
' Bazza bedoel je? ' Het kwam er zo snel uit, dat ze er bijna van schrok. Alsof ze Bazza kende. Alsof ze Estelle was...
Verward keek ze naar de graftombe. ' Nee, dat is 'm niet. ' zei ze. '
Ze liepen verder. Om de paar tellen keek een van hen achterom om te kijken of de man misschien al uit de kerk gekomen was.
' Misschien is het wel die man die je al een paar keer aan de telefoon gehad hebt? ' ging Luna verder.
' Ook niet. Die heeft een andere stem. ' Stella keek over haar schouder.
' Weet je wat ik denk? ' zei Yves ineens. ' Dat die man niks te maken heeft met de ' Estelle groep. '
Hij maakte met zijn vingers aanhalingstekens in de lucht, bij de laatste woorden.
' Hoe bedoel je? ' vroeg Diego.
' Ik denk dat hij een reactie probeerde uit te lokken. Om te kijken of jij echt Estelle bent. '
' Maar als hij verder niet bij de groep van Estelle hoort, wie zou hij dán zijn? ' vroeg Jesse zich af.
' En... ook niet onbelangrijk... ' ging Diego verder. ' ... bij wie hoort hij? '
Ze dachten allemaal na, terwijl ze langzaam verder liepen.
Ineens stond Diego abrupt stil. ' Wow dit is stoer. ' riep hij uit.
Hij wees op een manshoge tombe, die eruit zag als een soort van stenen prieel. In de achtermuur van het prieel was een boogvormige poort, versierd met uitgehakte schedels, in de beide deurposten Precies in de ingang van de poort was een standbeeld van een man, gehuld in een wijde cape. Het gezicht van de man leek, door de donkergrijze hemel, bijna zwart, waardoor het geheel er vrij luguber uitzag.
Diego was het stoepje voor het prieel opgeklommen en bekeek het standbeeld van de man van dichtbij.
' Dit is echt iets voor een horrorfilm. ' hoorden ze hem zeggen. ' Supervet! '
' Kijk maar uit, straks grijpt hij je bij je strot. ' Jesse grinnikte.
Diego maakte de ene foto na de andere en liep langzaam achteruit. Yves, schuin achter hem, zag het al gebeuren nog voordat het zover was en deed alvast een stap in Diego's richting. Hij stak zijn armen uit.
' Drie... twee... één. ' telde hij.
En bij ' één ' deed Diego net die ene stap teveel achteruit en struikelde achterover van het stoepje af, recht in Yves' uitgestrekte armen. Die veerde even mee en duwde hem vervolgens weer omhoog, zodat hij op handen en voeten weer op het stoepje belandde, vlak voor de stenen schoenen van het standbeeld. Het ging zo snel dat het bijna een soort van dansje leek. De geschrokken kreten van de meisjes gingen over in gelach. Diego keek over zijn schouder naar Yves. ' Goed reactievermogen, man. ' grijnsde hij. ' Je lijkt mij wel. '
Hij wilde al opstaan toen hij zich ineens iets zag. In de grijzige steen van het stoepje, vlak voor de voeten van het standbeeld, was een serie lichte krassen zichtbaar. De krassen waren verticaal, net alsof er iets over de stenen heen geschoven was. Diego keek van de krassen naar het beeld en terug.
' Het zal toch zeker niet zo zijn dat ... ' mompelde hij.
Hij sprong op en trok met kracht aan de stenen schouder van het beeld. Tot zijn stomme verbazing gaf het mee.
Met glinsterende ogen keek hij naar de anderen. ' Dat standbeeld staat los. ' fluisterde hij ademloos. Hij wees op de krassen. ' Het is verschoven geweest. '
Yves was ook het stoepje opgesprongen en streek met zijn hand over de krassen. ' En zo te zien, nog niet zo lang geleden. '
De anderen verdrongen zich nu in het kleine prieeltje om naar de vreemde krassen te kijken. Diego was opgestaan en probeerde om achter het standbeeld te kijken, op zoek naar een gat of een doorgang of iets anders, waarvoor iemand het beeld zou kunnen hebben weggeschoven. Maar het was te donker en de spleet tussen het standbeeld en de poortopening te smal. Hij deed de zaklamp van zijn mobiel aan en liet het licht tussen de muur en het standbeeld schijnen.
' Ik zie verder geen gat in de muur of zo. ' zei hij, zijn mobiel heen en weer bewegend.
Layla had ook haar mobiel aangezet en wrong hem aan de andere kant tussen standbeeld en muur, maar ook zij kon niets vreemds ontdekken. Net toen ze haar hand weer terugtrok tikte ze met haar mobiel tegen iets aan dat in de muur achter het beeld leek te staan. Het klonk metalig. Ze tikte er nog een keer tegen aan en nu gaf het mee. Snel trok ze haar hand terug en probeerde langs de verweerde schouder te kijken. Toen dat niet lukte stak ze haar hand opnieuw achter het beeld. Zoekend liet ze haar vingers over de muur gaan, tot ze de omtrekken van een smalle opening voelde. Haar vingers stuitten op het metalige ding waar haar mobiel tegenaan gestoten was. Het stond in de opening.
' Volgens mij zit hier iets. ' zei ze, terwijl ze het probeerde te pakken. ' Maar ik krijg het niet te pakken. '
Ze strekte haar arm nog verder uit. Diego stond al bij haar. ' Laat mij eens proberen? ' zei hij. Ze schudde haar hoofd. ' Ik heb 'm bijna. ' Ze probeerde nog dichterbij te komen en ging zelfs op haar tenen op de ene schoen van het standbeeld staan. Ze wrong haar arm tot aan haar schouder achter het beeld en eindelijk kon ze haar vingers om het voorwerp heen krijgen. ' Ik heb 'm. ' fluisterde ze.
Voorzichtig trok ze haar hand terug. De anderen keken nieuwsgierig toe. Ze stonden zo dicht bij elkaar onder het prieeltje dat ze eerst niet eens zagen wat Layla in haar hand hield. Pas toen Diego het licht van zijn mobiel erop liet schijnen zagen ze dat het een vrij nieuwe staafzaklamp was. Layla klikte hem aan. Een bundel fel wit licht bescheen de man in de cape voor een moment, Snel klikte ze de lamp weer uit.
' Hij doet het. '
Het kwam er een beetje geschrokken uit.
Diego had de zaklamp uit Layla's hand gepakt en tikte met zijn schoen op de vloer: ' Jongens: krassen in de vloer... een standbeeld dat losstaat... een verstopte zaklamp... tel één en één bij elkaar op... '
Jesse was de eerste die reageerde: ' Een herhaling van Camp el Andaluz? '
' Weer een geheime gang? ' Stella en Luna zeiden het bijna tegelijkertijd.
Diego zwaaide met de zaklamp. ' Precies! '
' En ik kan wel raden wie dat wil gaan onderzoeken. ' Yves' mondhoeken krulden omhoog.
' Ik ja! Zeker weten! ' Diego wees naar hem met de zaklamp. ' Waarom niet? '
' Waarom wel? '
' Yves! Kom op man! Hoe vaak kom je zoiets tegen: een geheime gang onder een standbeeld ! '
Jesse stak zijn handen omhoog. ' Wacht even, wacht even. wie zegt dat er een geheime gang is? '
Diego was even uit het veld geslagen door Jesse's opmerking, maar meteen daarop duwde hij Luna de zaklamp in handen.
' Dat zullen we dan nu meteen nagaan. ' zei hij en begon aan het standbeeld te trekken. ' Help mee dan! ' riep hij over zijn schouder.
Yves en Jesse schoten te hulp. De meisjes keken toe. Langzaam maar zeker schoven ze de man met de cape van zijn plaats en verbaasden zich erover dat het vrij gemakkelijk ging. De koude wind waaide door het prieeltje heen. Luna rilde. Ze had de zaklamp onder haar arm geklemd en blies op haar koude handen. Plotseling rook ze iets. Een lichtzoete geur die haar vaag bekend voorkwam. Ze snuffelde zoekend om zich heen.
' Wat ben je aan het doen? ' vroeg Stella, die naast haar stond.
' Ik ruik iets... iets... ' Ze besnuffelde haar vriendin. ' Nee jij bent het niet. '
Ze rook aan haar sjaal en aan haar jasmouwen. ' Iets zoets... en het doet me ergens aan denken, maar ik weet niet precies... ' Ze rook aan haar hand. ' Hey, 't is m'n eigen hand. Da's raar. Hier ruik eens? ' Ze duwde haar hand onder Stella's neus.
Stella snoof. ' Lekker. Parfum of zeep of zo. '
Parfum...
Luna rook nog een keer aan haar hand. En ineens wist ze het weer.
Dat meisje dat ze op de Royal Mile gefilmd had.... en toen ze haar voorbij was gelopen, had ze die geur ook heel even geroken... dat meisje dat sprekend op Stella had geleken... Estelle... Maar hoe kon háár hand...
Ze keek zoekend omlaag naar haar jas. De zaklamp had ze nog steeds onder haar arm geklemd. Ze pakte hem vast en nu rook ze opnieuw de zoete geur. Ze greep Stella bij haar arm.
Op datzelfde moment hadden de jongens het standbeeld zover naar voren geschoven dat er nu een vierkant gat in de grond zichtbaar was.
Luna stak de zaklamp naar voren en knipte hem per ongeluk aan terwijl ze uitriep: ' Volgens mij is Estelle hier geweest! Die zaklamp ruikt naar haar parfum. '
Het felle licht bescheen een stenen trap die naar beneden leidde.
Diego stootte Yves aan. ' Je wilde toch weten waarom we wèl moesten gaan kijken? Nou... je eigen schatje geeft net twee hele goede redenen. Zullen we? '
Sean Fairbairn tuurde vanuit de deuropening over het schemerige terrein. Wat waren ze daar toch allemaal aan het doen? Al minstens tien minuten zag hij de drie paraplu's waaronder de blauwe die hij in de gaten hield, op een en dezelfde plek ' zweven ' . Wat was daar te zien? Verschillende keren had hij al op het punt gestaan om erop af te gaan. Hij was zelfs al drie keer een stukje naar buiten gelopen, maar toch steeds weer terug naar binnen gegaan. De bewaker die met z'n handen op z'n rug rustig over het middenpad heen en weer liep, had al een paar maal vreemd opgekeken en nu kwam hij naar hem toe.
' Are you allright? ' vroeg hij, niet onvriendelijk, maar toch wat argwanend.
Hij keek de man aan. Moest hij hem uitleggen wie hij was en wat hij deed? Hij keek weer even naar buiten naar de drie paraplu's in de verte. Beter van niet.
Hij knikte. ' Nee hoor, niets aan de hand. Ik eh... die regen hè...'
De bewaker keek even langs hem heen naar de vallende regen. ' U hebt zeker geen zin om er doorheen te gaan? '
Hij glimlachte. ' Niet echt nee. ' antwoordde hij en wees op zijn natte haar. ' Ik heb net al genoeg water gehad. '
De bewaker knikte begrijpend. ' Je zou er nog een longontsteking van krijgen. ' zei hij.
' Hebt u misschien trek in een warme kop thee? Ik heb achter nog een bijna volle pot staan. ' Hij maakte een uitnodigende beweging met zijn hand. ' Het is nu toch vrij rustig en ik denk niet dat er nog veel mensen zullen komen met dit weer. '
Hij schudde zijn hoofd. ' Da's heel aardig van u maar... '
' En ik heb nog een paar scones over... ' ging de bewaker verder . ' ... versgebakken door m'n vrouw en die krijg ik echt niet meer op. '
' Nee echt niet. ' Hij hief zijn handen. ' Heel vriendelijk, maar ik .. '
' Die regen houdt voorlopig nog wel aan, ben ik bang. ' besloot de man met een veelzeggende knik naar buiten.
Hij volgde de blik van de man en er ging een schok door hem heen. De paraplu's waren weg! Alle drie! Met een vloek sprong hij naar buiten en rende door de regen naar de plek die hij de hele tijd in de gaten had gehouden. Het bleek een manshoge tombe te zijn in de vorm van een prieeltje, met een standbeeld van een man met een cape. Er stond niemand meer.
' Aireamh na h-Aoine ort! ' (verdomme) brulde hij over het lege kerkhof.
Maar de enigen die terug grijnsden waren de stenen schedels...
HOOFDSTUK 14
Een voor een daalden ze via het gat in de grond, de trap af. Eerst Diego met de zaklamp, daarna de drie meisjes en tenslotte Jesse en Yves. Ze schoven het standbeeld voor de zekerheid weer een klein stukje over het gat, om het aan het zicht te onttrekken. Een vochtige schimmelgeur walmde hen tegemoet. Met een hand voor neus en mond gehouden liepen de meisjes achter Diego over de verweerde en wat glibberige treden. Slierten spinrag die als grauwe doodsslingers langs de wanden hingen, bewogen zachtjes heen en weer toen ze er voorbij kwamen. Beneden aangekomen scheen Diego met de zaklamp in het rond. Ze bevonden zich nu in een vrij lage rechthoekige grafkelder van ongeveer drie bij zes meter. De vloer was vochtig en ook de wanden waren vlekkerig van het vocht. Diego liet de smalle lichtbundel over de rechterwand glijden. Ze zagen zes uitgehakte nissen in de muur, waar tot afgrijzen van zowel Luna als Layla zes grafkisten in bleken te staan. Maar Stella liep er naar toe om de eeuwenoude kisten van dichtbij te bekijken. Het hout was vermolmd en zat vol wittig uitgeslagen plekken schimmel.
' Dit is echt bizar. ' zei ze zacht. ' Wie weet hoe lang die kisten hier al staan. '
' Hier liggen dus echte mensen begraven. ' fluisterde Layla.
' Dat heb je wel vaker met grafkelders. ' antwoordde Yves droog.
' Ja maar zouden er echt nog skeletten in liggen? ' vroeg Luna.
Diego keek even om. ' Ik denk het wel. ' Hij bescheen nu de andere wand. De smalle lichtbundel van de zaklamp verlichtte steeds maar een klein deel van de verder pikdonkere ruimte, waardoor het geheel er nogal griezelig uitzag. Ook in de andere wand waren nissen uitgehakt, zagen ze. Maar alleen in de voorste drie stond een kist. De laatste drie waren leeg.
Kleine steentjes knerpten onder zijn sneakers terwijl hij naar de achterste drie nissen liep. Toen hij het zag ging er toch een klein schokje door hem heen: in de wand was een opening uitgehakt die toegang gaf tot een ruimte erachter. Voorzichtig stapte hij over de afgebrokkelde stukken steen en gruis heen en richtte de lichtbundel op de duisternis aan de andere kant van de muur.
Hij draaide zich om naar de anderen. ' Bingo. '
Plotseling hoorden ze rennende stappen boven zich. Snel knipte Diego de zaklamp uit. Het was op slag pikdonker. Met ingehouden adem luisterden ze naar de voetstappen boven hun hoofd, die nu vlakbij waren. Er klonk geschuifel en zo te horen sprong iemand het stoepje voor het standbeeld een paar keer op en weer af. Toen klonk ineens die brul: ' Aireamh na h-Aoine ort! '
' Dat is die kerel van daarnet. ' fluisterde Stella. ' Straks ontdekt ie het gat.'
Gespannen luisterden ze naar het geschuifel boven hun hoofd.
' Die idioot met z'n pot thee en z'n f... scones! ' hoorden ze de man foeteren.
Diego tastte links en rechts naar de anderen. ' Laten we dat gat in gaan. ' fluisterde hij. ' Voor de zekerheid. '
Hij pakte iemands hand. Het was die van Stella. ' Kom, ik ga wel voorop. ' Zei hij zacht.
Stella stak haar andere hand uit in het donker en greep een jasmouw. ' Wie is dit? ' fluisterde ze.
' Yves. ' hoorde ze hem fluisteren. Hij pakte haar hand en greep met de andere die van Luna die naast hem stond. Die pakte op haar beurt Layla's hand en Jesse met zijn hand om die van Layla sloot de rij.
Boven hun hoofd klonk het geluid alsof iemand het stoepje weer opsprong.
' En jou hoef ik natuurlijk ook niet te vragen of je iets gezien hebt, Mister Cloak and Dagger? ' hoorden ze hem zeggen. ' Jij zegt net zoveel als Greyfriar's Bobby. '
' Staat ie nou tegen dat standbeeld te praten? ' fluisterde Stella.
' Zo te horen wel. ' fluisterde Yves terug.
Ineens ging boven hen een mobiele telefoon over. Diego die al met een been in de andere ruimte stond, bleef abrupt staan en ook de anderen bevroren in hun bewegingen. Ze hoorden de man opnemen.
' Ja... ja... ja... ' klonk het.
Een paar tellen stilte en daarna: ' Je ziet me wel verschijnen. Waar? Op het bureau natuurlijk. Waar anders! Wat? .... nee ik weet niet hoe laat. Tot zo. '
Ze hoorden hem heen en weer lopen en nogmaals het stoepje op springen.
' Een mens ziet ook helemaal niks hier met dat verdomde weer. ' hoorden ze hem mompelen.
Diego kneep in Stella's hand. ' Kom. ' fluisterde hij en trok haar over de drempel. De anderen volgden op de tast.
Toen ze alle zes door het gat geklommen waren hoorden ze hoe de voetstappen zich verwijderden. Diego wachtte nog even voordat hij de zaklamp weer aanknipte. Meteen barstte er een koortsachtig gefluister los.
' Hoorden jullie wat hij zei? ' Luna keek van de een naar de ander. ' Hij had het over: Bureau. Zou hij een politiebureau bedoelen? '
Jesse knikte. ' Daar dacht ik ook meteen aan. Dus dat betekent dat die kerel van de politie moet zijn. '
Layla keek hem aan. ' Van de politie moet zijn. ' Herhaalde ze langzaam. ' Maar hij zag er helemaal niet uit als een... '
' Undercover misschien? ' Stella flapte het er zo uit. Ze keek naar de anderen. ' Of slaat het nergens op, wat ik nu zeg? '
' Nee... dat vind ik eigenlijk helemaal niet zo raar klinken... ' begon Diego terwijl hij met de zaklamp in Stella's richting scheen. Op dat moment werden zijn ogen groot en ook die Jesse die naast hem stond zette grote ogen op. Layla aan zijn andere kant gaf een gesmoord gilletje en sloeg geschrokken haar hand voor haar mond. De andere drie draaiden zich razendsnel om en nu zagen ze in het schaarse licht van de zaklamp de lange rij kleine boogvormige nissen in de wand. En in die nissen stonden, als relikwieën uit een ver verleden, tientallen schedels die hen grijnzend aanstaarden.
Ze gooide haar natte jasje op een stoel en schopte haar laarzen uit. Daarna liep ze door naar de kleine badkamer en begon met driftige bewegingen haar gezicht en haar af te drogen. In al haar jaren als professioneel inbreker had ze nog nooit een klus gehad die zo beroerd liep als deze! Zelfs haar plannen om het meisje te pakken te krijgen, dat haar plaats had ingenomen, waren vanmiddag alweer in de kiem gesmoord. En dat terwijl ze gedacht had dat ze de hele zaak nu eindelijk een beetje onder controle begon te krijgen. Tevoren had ze in gedachten de hele kwestie van begin tot eind doorgelopen. Nu ze dat meisje zelf gezien had kon ze zich wel voorstellen waarom de telefoon in de verkeerde handen was gevallen. En dat dat grietje ook nog eens kans had gezien om álle items (plus waarschijnlijk de bijbehorende informatie) los te krijgen van haar opdrachtgever, daar kon ze eigenlijk niet anders dan bewondering voor hebben. Want ze schatte dat kind niet ouder dan een jaar of vijftien, zestien. Zo'n beetje dezelfde leeftijd die zijzelf had gehad toen zij van hem haar eerste kluis mocht kraken... Tien pond had ze ermee verdiend. Ze glimlachte even bij de herinnering.
Een goede leermeester was hij geweest... de beste...
Van hem had ze het klappen van de zweep geleerd. Maar het had gewoon al in gezeten bij haar, had hij gezegd. Een natuurtalent had hij haar genoemd...
Ze trok een droog shirt aan, bond haar haren weer op een staart en verliet de badkamer. Zittend op haar bed stak ze een sigaret op en begon in haar tas te rommelen.
Een natuurtalent...
Over dit meisje zou hij waarschijnlijk hetzelfde zeggen. Want ze was op haar eigen manier in staat geweest om iedereen om de tuin te leiden. Iedereen! Het had inderdaad een zusje kunnen zijn, zoals die barkeeper in The Beehive had gezegd. Nijdig blies ze een wolk rook door haar neus. Maar bij dit soort klussen kon ze geen bijdehandte ' zusjes ' gebruiken. Dit was "a one man job ", of in haar geval: "a one woman job ".
Anyway... ze had de hele kwestie dus doorlopen en was tot de conclusie gekomen, dat als dat grietje slim genoeg was om alle informatie te verzamelen, ze waarschijnlijk ook slim genoeg zou zijn om ' de doorgang ' te vinden. En daarom was ze weer naar Greyfriar's Kirkyard gegaan. En niet 's nachts zoals laatst, maar nu gewoon overdag. Ze had over het kerkhof gelopen en later, toen het al te erg begon te regenen, was ze de kerk ingegaan. En toen had ze het meisje inderdaad het kerkhof op zien komen, samen met haar vriendje en nog wat andere vrienden. Vanuit de deuropening van de kerk had ze haar bespied, terwijl ze zichzelf had afgevraagd wat ze nu het beste kon doen: het meisje aanspreken en daarmee zichzelf bekend maken? (wat ze liever niet deed) Of zou het het meisje naar huis volgen en eventueel vannacht daar terugkomen om de items, desnoods met enige pressie, terug te krijgen. Dat laatste had haar voorkeur. Ze was niet voor niets een professioneel inbreker, per slot van rekening. Maar nog voordat ze een keuze had kunnen maken, had ineens die stem geklonken: ' Hey Estelle! '
En ze was zich wezenloos geschrokken! Glurend om het hoekje van de kerkdeur had ze de man gezien, zoals hij daar stond in de stromende regen vlakbij die grafsteen met die schedel en die twee gekruiste beenderen. Kijkend naar dat meisje, dat verderop onder een blauwe paraplu had gestaan, samen met haar vriendje. En meteen had ze geweten dat het een ' bluebottle ' was. Meteen! En daarmee had ze ook meteen geweten dat
' ze ' haar klus in de gaten hielden. Met andere woorden: háár in de gaten hielden.
Of nee, dat was niet waar; die ándere Estelle in de gaten hielden. En bij deze laatste gedachte was er toch weer iets van hoop opgesprongen. Hoop dat haar klus nog niet helemaal verloren hoefde te zijn.
Maar voordat ze verder nog iets had kunnen ondernemen, had ze gezien dat de man met grote stappen naar de kerk gelopen kwam! Ze was eerst achteruit gedeinsd, maar beseffend dat ze zichzelf daarmee in de val zou laten lopen, was ze snel langs hem heen geglipt, naar buiten toe. Hij was nog half tegen haar aangebotst en had zelfs: ' neem me niet kwalijk ' tegen haar gezegd.
Daaruit had ze kunnen opmaken, dat hij haar niet herkend- en waarschijnlijk niet eens gezien had. Ze was zo snel mogelijk teruggegaan naar haar kamer en onderweg was er een plannetje in haar hoofd beginnen te groeien. Als ze nou eerst maar eens...
Ze drukte haar sigarettenpeuk uit in de asbak die op het tafeltje naast haar bed stond en pakte haar mobiel. Ze toetste het nummer in en luisterde gespannen hoe de telefoon overging. Een keer... twee keer...
' Neem nou asjeblieft eens op. ' zei ze zacht. ' Kom op...'
Drie keer...vier keer...
Toen was er die klik en hoorde ze eindelijk zijn stem.
Ze kon een zucht van opluchting niet onderdrukken toen ze antwoordde: ' It's me, Uncail. (oom) Estelle. '
' Liggen daar ook weer schedels? '
Layla keek wantrouwig door het gat in de muur, waar Diego zojuist door was verdwenen.
Ze waren nu via de uitgehakte gaten in de muur in de vierde grafkelder aanbeland en het leek wel alsof ieder kelder weer een tikkeltje griezeliger was dan de vorige. En ook de vreemde geur die ze roken werd steeds sterker. Een geur van vocht en vuil en verrotting...
Na de tombe met daarin de tientallen nissen vol schedels en beenderen, waren de meisjes Diego griezelend gevolgd naar een volgende tombe waar, net als in de eerste grafkelder, rechthoekige nissen in de muren waren uitgehakt. Behalve een paar oude bestofte, kale grafkisten stonden hier ook twee kisten, waar bovenop verdroogde boeketten lagen. Yves, die als laatste de grafkelder binnenstapte voelde een vreemde schok door zich heengaan toen hij de verdorde bloemen op de twee kisten zag.
' Wat zou hier gebeurd zijn? Dat die bloemen er nog steeds liggen. ' hoorde hij Luna fluisteren, maar haar stem klonk van heel ver, net alsof...
Hij keek weg van de kisten, in de richting van het donkere gat waar ze zojuist doorheen gekomen waren en zag tot zijn verbazing licht schijnen in de aangrenzende ruimte. Langzaam liep hij er naar toe en keek naar binnen, zijn hand half voor zijn ogen gehouden vanwege het felle licht. Zonlicht?
Hij deed nog een stap...
Het knerpte onder zijn voeten...
... knerpte onder zijn voeten, bij elke stap die hij zette. De zon, die de hele ochtend zo uitbundig geschenen had, verborg zich plotseling achter een zilverkleurige wolk, zag hij. Het was zo'n wolk die, als je je ogen samenkneep en door je wimpers gluurde, op een dier leek. Een olifant... een giraf...
Languit liggend in het gras en omhoog wijzend.... Kijk mama, daar... een gezicht met een grote neus... En kijk daar... een locomotief met een dikke stoomwolk...
Zijn voetstappen knerpten...
Een grote hand in zijn nek, die even een geruststellend kneepje gaf. Hij keek opzij, naar oom Henri die naast hem liep en hem toeknikte. Het zwart pak aan ...een donkere das...
Vóór hem op het pad met haar armen om Eugenie en Isabelle heen, liep tante Colette. De lichte jurkjes van zijn zusjes staken fel af tegen de donkere kleding van hun tante. Hij keek weer naar het schelpenpad voor zich. Het knerpte onder de vele, vele voeten, allemaal op weg naar die ene plek. In de verte, vanuit het dorp, klonk zwaar en somber de doodsklok...
Daar was het eind van het pad... Het zachte zomerwindje dat zijn haren over zijn voorhoofd blies en de jurken van zijn zusjes deed opwaaien. De zoete geur van... van...
Hij keek op. Naar de twee glanzende kisten, naast elkaar bij de vers gegraven kuilen... de vele bloemenkransen... de linten....
Hij kneep zijn handen tot vuisten en zocht vertwijfeld naar iets moois in zijn hoofd... iets... iets... maar hij vond het niet...
Hij was blijven staan en keek wanhopig op naar oom Henri, die zich al bezorgd over hem heen gebogen had.
' Ik wil niet, oom Henri. ' Hij slikte en slikte, maar toch kwamen de tranen. Hij schudde zijn hoofd. ' Ik wil niet... '
De man keek naar de verdrietige kleine jongen die naast hem stond en schudde zijn hoofd.
' Dan hoef je ook niet, jongen. ' zei hij rustig. ' Kom maar. ' Hij sloeg een arm om de magere schouders en samen liepen ze het schelpenpad weer af, naar de uitgang van het kerkhof.
Buiten het hek gekomen keek hij even over zijn schouder naar de grote, in het zwart geklede groep mensen in de verte.
' Ik wil hier nooit meer komen. ' bonkte het in zijn gedachten. ' Nooit meer... '
' Zullen we verder gaan? Of wil jij liever terug of zo? ' Dat was Diego.
Yves stond nog steeds voor het gat in de wand en staarde in de duisternis erachter.
' Hey Yves! '
Nu pas draaide hij zich om naar zijn vriend. Het duurde even voordat hij weer wist dat hij in een grafkelder stond op Greyfriars Kirkyard, in Edinburgh. Hij ademde diep in.
' Wat is er? ' vroeg hij toen.
' Wil je terug? ' herhaalde Diego.
' Nee hoezo? '
Diego haalde zijn schouders op. ' Omdat je weer naar het gat liep. Ik dacht misschien dat je...'
Yves zag een glimp van de twee kisten en schudde zijn hoofd. ' Nee kom, we gaan verder. ' onderbrak hij hem.
Diego trok even zijn wenkbrauwen op maar zei verder niets meer.
De laatste tombe bleek leeg te zijn, op twee rechtop staande doodskisten na, waar tussen de doorgang was uitgehakt.
' Getverderrie, ik hoop niet dat die kisten openvallen. ' Luna wurmde zich er huiverend langs.
De anderen volgden.
Ze kwamen uit in een tunnel .
' Volgens mij is dit het riool. ' zei Diego.
Hij bescheen de boogvormige wanden van oude grove baksteen en het smalle stenen looppad, met in het midden een brede goot, waar bruinig water doorheen stroomde. Het geluid van druppelend water echoode griezelig door de donkere gang en de stank hing als een zware deken om hen heen.
' 't Stinkt hier naar rotte eieren in een berenkuil vol apenbraaksel! ' mompelde hij, met zijn hand voor neus en mond.
Hij bescheen eerst de rechterkant van de tunnel en daarna de linker. ' Wat doen we? Links of rechts? '
Ze besloten rechtsaf te gaan en achter elkaar liepen ze over het smalle looppad, terwijl het bruinige water in kleine golfjes voorbij gleed.
' Wat een gore graflucht hier, zeg! ' mompelde Jesse, die achteraan liep.
Yves keek over zijn schouder. ' Meer een putlucht! '
' Pardon? ' Diego draaide zich om. ' Dat ben ik van jou niet gewend Yves. En nog wel waar de dames bij zijn. '
Yves grinnikte. ' Put Lucht, man. ' herhaalde hij. ' Met de P van... '
' Put! ' maakte Stella de zin af. ' Je hoeft hier alleen je neus dicht te houden, Diego, niet je oren. Gatver! '
Ze bleef abrupt staan en wees. Aan de overkant van de goot, op het andere looppad liep een grote rat.
' O bah! riep Layla uit. ' O! ' Ze sloeg haar handen voor haar mond. ' Daar nog één! ' Ze staarde met een van angst en afgrijzen vertrokken gezicht naar de ratten. ' O nee, dat vind ik zo eng! Straks zwemmen ze naar ons toe en dan... ieeh! ' Ze schoot in een nerveuze giechel die steeds meer weg gleed naar een bijna-huilbui.
Diego die met moeite een grijns in bedwang kon houden, bij haar zenuwachtige gegiechel, sprak haar sussend toe.
Yves keek naar zijn vriend en stak glimlachend zijn duim op. ' Goeie. ' zei hij zacht.
Diego knipoogde, alsof hij zeggen wilde: ' Jij en Jesse zijn niet de enigen die zuinig zijn op hun meisje.'
Ze liepen weer verder. Het echoënde gedruppel van water, hun galmende voetstappen, gekabbel van het smerige water, verder was er niets te horen.
Plotseling stopte Diego.
' We kunnen niet verder. ' hoorden ze hem zeggen, terwijl hij de afgebrokkelde stenen resten van het voetpad bescheen. ' Het voetpad is hier weggeslagen. '
Hij richtte de lichtbundel vooruit. ' Daar verderop is het voetpad weer heel. '
Natuurlijk had niemand veel zin om door het gore water te waden. Er zat dus niets anders op dan terug te keren. Omdat het pad vrij smal was en ze niet langs elkaar heen konden lopen, gaf Diego de zaklamp door naar Jesse die, nadat ze zich allemaal een halve slag hadden omgedraaid, nu vooraan liep. Na een paar minuten kwamen ze weer bij de grafkelder aan, waar ze eerder uitgekomen waren.
' Verder doorlopen? ' vroeg Jesse over zijn schouder. ' Of gaan we terug naar boven... '
' Doorlopen! ' dat was Diego. ' Als iedereen wil tenminste. ' voegde hij eraan toe. ' Wat zeggen de meiden? '
' Zolang er geen rat over m'n schoenen kruipt, vind ik het niet erg om door te lopen. ' zei Layla, met haar hand stevig in die van Diego.
' En als Luna gelijk heeft en Estelle is hier ook geweest dan moet dit toch ergens naartoe leiden. ' bedacht Stella.
Ze liepen verder door de donkere tunnel, alle zes weggedoken in hun sjaal of kraag om die weerzinwekkende lucht zo min mogelijk te hoeven inademen.
Na zo'n vijftig meter kwamen ze bij een soort stenen bruggetje dat over de goot gemaakt was. Jesse scheen met de zaklamp vooruit. Aan de andere kant van de goot was een boogvormige inham in de muur te zien.
' Volgens mij is daar een deur. ' meldde hij de anderen. ' Kijken? '
Voorzichtig om niet uit te glijden en in het smerige rioolwater te belanden, liepen ze over het smalle bruggetje naar de overkant en daarna naar de inham. Het bleek een zij ingang te zijn, die na enkele meters inderdaad uitkwam op een ijzeren deur. De deur was op slot.
' En nu? ' vroeg Jesse
Diego had de zaklamp weer van Jesse overgepakt. ' Verder maar weer. '
Ze verlieten de inham en vervolgden hun weg. Af en toe doemde er een rat op uit het duister, maar zodra Diego het beest zag, bescheen hij vlug een ander deel van de tunnel, zodat Layla en de andere meisjes het niet zagen. Na een paar honderd meter werd de gang breder en ook hoger.
' Ik vraag me af waar we eigenlijk zijn. ' Yves keek omhoog naar het stenen plafond van het oude gewelf.
' Onder Edinburgh, denk ik. ' antwoordde Jesse.
Yves trok zijn wenkbrauwen op. ' Echt waar joh? '
Weer kwamen ze langs een inham met een deur, maar ook deze deur was op slot.
Ineens stak Stella haar vinger omhoog. ' Ik hoor iets. ' zei ze zacht.
De anderen luisterden ingespannen. ' Wat hoor je dan? ' vroeg Luna na een paar tellen.
Diego scheen met de zaklamp in het rond. Even haperde het licht en viel uit. Maar in plaats van totale duisternis zagen ze in de verte een vage lichtbundel die recht omhoog scheen.
' Staat daar nog iemand? ' Luna had Yves' hand gepakt.
De jongens tuurden in de richting van de lichtbundel. Yves schudde zijn hoofd, hoewel dat in het donker natuurlijk niet te zien was. ' Volgens mij schijnt dat licht van boven naar beneden. ' zei hij zacht. En tegen Diego: ' Geef die zaklamp eens? '
Hij knipte het licht aan en richtte het op het plafond. Zoekend scheen hij heen en weer. Even later had hij gevonden wat hij zocht. ' Kijk! ' zei hij en wees omhoog.
Ze zagen een rond donker vlak in het plafond. ' Wat is dat? ' vroeg Luna.
' Een put. '
' Een put? '
' Ja een straat put. Of eigenlijk... het deksel ervan. ' Hij knikte naar haar. ' We zitten onder de straat. '
Stella fronste vragend haar wenkbrauwen. ' Maar als dat een put is, waarom komt er dan geen water doorheen? Het regent pijpenstelen. '
Yves haalde zijn schouders op. ' Misschien is het opgehouden met regenen. '
Layla wees in de verte. ' En die lichtbundel dan? '
' Een put met gaten? ' bedacht Stella lukraak.
' Dat gaan we nu zien. ' antwoordde Yves en liep met lange stappen vooruit in de richting van de verticale lichtbundel. Daar aangekomen richtte hij de zaklamp omhoog. ' Je had gelijk Stel. ' zei hij, terwijl het licht het opengewerkte rastervormige patroon van het putdeksel bescheen.
Jesse staarde nog steeds omhoog. ' Ik vraag me alleen af onder welke straat we zitten. '
Op datzelfde moment sloeg boven hun hoofd een kerkklok één keer.
' In elk geval in een straat met een kerk. ' beantwoordde Jesse zijn eigen vraag.
Ze hoorden nu ook het geluid van voorbijrijdende auto' s en af en toe een waarschuwende claxon. Ineens hoorden ze tot hun verbazing een bekende stem zeggen: ' En daar aan de overkant zien jullie Mary King's Close. Een Close.… is eigenlijk een ander woord voor steeg. En Mary King... '
Het stemgeluid werd onduidelijker en was daarna helemaal niet meer te horen.
Stella had zich met grote ogen naar de anderen omgedraaid. ' Dat was onze gids. ' riep ze uit. Haar stem galmde door de donkere tunnel. ' We zitten onder The Royal Mile, vlakbij de St. Giles kathedraal!
...Een walgelijke stank bereikte zijn neusgaten. Om hem heen doodse stilte en volledige duisternis. Hij werd heen en weer geslingerd en schaafde zijn rug pijnlijk tegen de ruwhouten planken. Met moeite probeerde hij op te staan uit de gehurkte houding waarin hij zat en duwde de zware zakken opzij, die tegen hem aan en half over hem heen lagen. Tenminste, hij dacht dat het zakken waren. Half staande had hij nog meer moeite zijn evenwicht te bewaren. De ruimte waarin hij zich bevond bleek zo'n laag plafond te hebben dat hij zijn hoofd stootte. Hij begon te kokhalzen van de stank die als een dikke brij zijn neus in leek te drijven. Hulpeloos greep hij in het donker om zich heen en voelde dat hij iemand raakte iemand.
“Auw!”
Geschrokken herkende hij de stem van Iris. Hij tastte naar haar hand.
“Ris, ik ben het Renzo!”
“Renzo!” Er klonk paniek in Iris' stem, terwijl ze met twee handen zijn mouw vastpakte. “Wat gebeurt er! Waar zijn we? Rens, ik ben bang!”
Renzo voelde haar trillende handen en hoorde haar klappertanden. In het duister keek hij gejaagd om zich heen. Wat was dit allemaal? Plotseling hoorde hij van buitenaf een mannenstem, die een paar onverstaanbare woorden riep. Daarna het geluid van een klappende zweep en het geloei van een koe. Meteen schoven ze met een schok vooruit.
“We zitten in een wagen!” schoot het door hem heen.
Naast zich hoorde hij Iris kokhalzen. Ze moesten hier weg, zo snel mogelijk. Met zijn ene hand graaide hij lukraak langs de houten wand van de kar. Er moest toch ergens een uitgang zijn! Hij deed een stap naar de zijkant en struikelde over een van de zakken, die kriskras door elkaar lagen, waarbij hij Iris met zich meetrok. Ze gaf een gil en probeerde zo snel mogelijk op te krabbelen, waarbij ze haar broer onbedoeld een schop tegen zijn schouder verkocht. Weer viel ze, nu naar achteren. Haar zwaaiende arm sloeg tegen iets dat aanvoelde als een dik soort stof. Instinctief greep Iris de stof beet en trok eraan. Een lichtstraal viel naar binnen. De overgang van het pikkedonker naar dat licht, was zo groot dat ze even haar ogen dichtkneep. Op dat moment hoorde ze Renzo een rauwe kreet slaken. Ze voelde dat hij haar ruw bij de schouders greep en een harde duw gaf. Achterover tuimelde ze dwars door de spleet in de vreemde stof naar buiten en viel even later hard op haar rug in het zand, waarbij haar achterhoofd tegen de grond klapte. Nog geen tel later sprong ook Renzo uit de wagen, zijn hand hield hij voor zijn mond. Op handen en voeten kroop hij zo snel hij kon naar Iris. Hij trok haar mee, van het pad af, de struiken in, die links en rechts van het pad groeiden. Daar gekomen gaf hij hoestend over. Met tranende ogen zag hij de wagen langzaam verder het pad afrijden en uit het zicht verdwijnen. Hij veegde zijn mond af aan zijn shirt en draaide zich om naar Iris die op haar knieën zat en wezenloos om zich heen keek.
“Gaat het Ris?” Zijn stem klonk schor.
Ze keek naar hem alsof ze een spook zag. Langzaam knikte ze met haar hoofd. Toen alsof ze wakker schrok, sloeg ze haar handen voor haar ogen en begon hysterisch te snikken.
“Dat waren toch zakken hè Rens?” snikte ze. “Zeg dat het alleen maar stinkende zakken waren!” Ze keek hem smekend aan. “Alsjeblieft?”
Renzo keek haar aan. In die dunne streep zonlicht had hij het gezien. Dode mensen. Op en over elkaar heen, lukraak op die kar gesmeten. Zijn hoofd bonkte.
Hij knikte. “Ja Ris, dat waren zakken.” Zei hij zachtjes.
Stella staarde nog even naar de laatste woorden die ze zojuist gelezen had en bladerde daarna langzaam terug totdat ze bij het schutblad kwam. dit boek is van Luna Moulin stond er rechtsboven aan de bladzijde. Ze klapte het dicht en keek even naar de titel die druipende zwarte letters op de voorkant stond: De Verdwenen Dagen. Haar gedachten gingen terug naar het allereerste zomerkamp. Die eerste nacht in de boomhut in Camp Santa Fe, toen zij en Luna maar niet uitgepraat raakten en ze allebei het gevoel hadden alsof ze elkaar al jaren kenden.
'Misschien wel in een vorig leven.' had Luna fluisterend geopperd.
'Ik heb een boek...'De Verdwenen Dagen' heet het, en dat gaat daar over. Over mensen die elkaar in een vorig leven al hadden gekend'.
Toen ze elkaar anderhalf jaar later terug zagen in Camp Alyeska had Luna het boek meegenomen en Stella had het, toen ze weer thuis was in een ruk uitgelezen. En dat terwijl ze normaal gesproken eigenlijk helemaal niet zo'n lezer was. Nou... dat was niet helemaal waar. Ze las wel, maar dan liever over dingen die ze meteen in de praktijk kon brengen. Gebruiksaanwijzingen bijvoorbeeld, zoals laatst toen ze al lezend het nieuwe kastje voor de kleine Xenia in elkaar gezet had. Haar vader had haar op haar schouder geslagen alsof ze een kerel was en lachend tegen haar moeder uitgeroepen: 'De appel valt niet ver van de boom. Je dochter is precies jij, toen je jong was: een knul verpakt als mooie meid!'
En haar oma had hoofdschuddend gemompeld: 'En allebei een ramp in de keuken.'
Stella's vader schaterde het uit.
'Maar gelukkig ben jij een keukenprinses, moeder. had hij gelachen en gaf zijn moeder een zoen op haar verrimpelde gezicht. 'En wat Stella betreft: die kan later altijd nog met een kok trouwen.'
Glimlachend legde Stella het boek in de koffer die geopend op haar bed lag. Vorig jaar toen ze naar Camp al Andaluz gingen was ze het vergeten mee te nemen. Maar nu had ze het weken tevoren al klaar gelegd, samen met de cadeautjes voor Luna en Jesse die allebei op 25 oktober jarig waren.
En dat was morgen, tijdens de vakantie. Dit jaar werd het namelijk de tweede keer dat ze niet letterlijk op
'zomerkamp' zouden gaan. De eerste keer was twee jaar geleden, toen ze de kerstdagen in Alaska doorbrachten.
'En dit jaar wordt het dus een soort van herfstkamp in Edinburgh, Schotland.' had ze de anderen geskyped.
Diego was de enige die tegengesputterd had.
'Luister, Stel, begrijp me niet verkeerd, Edinburgh lijkt me vet!' had hij gezegd. 'Want ik heb op de site al iets gelezen over de Edinburgh vaults en dat schijnt behoorlijk creepy te zijn.'
'The haunted Vaults.' had ze lachend geantwoord. 'Ja dat is wel iets voor jou! En wat dacht je van Loch Ness?
Diego grinnikte. 'Is dat niet een béétje kinderachtig?'
'Natuurlijk!' had ze uitgeroepen. ' Maar als je in Schotland bent, moet je naar Loch Ness . Al was het alleen maar om een lepeltje voor Luna.'
Ze hadden allebei gelachen.
'Maar waarom nou in de herfst?' was hij daarna losgebarsten. 'In de herfst is het koud en volgens mij stopt het daar sowieso nooit met regenen!'
Stella had hem uitgelegd dat The Brandubh Inn alleen in oktober nog plaatsen had gehad.
'Iedereen schijnt erheen te willen, dus dan moet het toch wel iets bijzonders zijn.' besloot ze. 'En trouwens... wees blij dat het regelmatig regent, dan kun je in elk geval lekker vaak met Layla samen onder de plu.'
Diego had even nagedacht. 'Da's ook weer waar.' gaf hij toe. 'Oké dan, je hebt me overtuigd. Op naar Camp Brandubh dan maar. En wat zeggen de anderen?'
'Die waren al overtuigd.' antwoordde ze. 'Jij was de enige dwarsligger.'
'Ja maar in Sevilla... ' begon hij.
'Is het altijd zomer.' maakte ze zijn zin af. 'En dat jij een ongelooflijke koukleum bent weten we al lang. Ik neem je ook niks kwalijk. ' Ze lachte even.
'Je neemt me alleen niet serieus, bedoel je?'
Ze lachte even. 'Ja... zo kun je het ook noemen.'
Hij grinnikte. 'Dank je wel Stel, ik hou ook van jou.'
Ze ging naast haar koffer op het bed zitten en pakte het informatieboekje van The Brandubh Inn. Ze was er nog steeds niet helemaal uit hoe ze die naam uit moest spreken. Maar de betekenis had ze wel al opgezocht.
'Zwarte raaf betekende het. En dat klonk al behoorlijk veelbelovend, volgens Diego.
The Brandubh Inn lag midden in de stad, in tegenstelling tot alle andere plekken waar ze tot nu toe waren geweest. De foto op de site liet een soort van ouderwetse herberg zien, met boven de deur een houten uithangbord waarop een zwarte raaf was afgebeeld. Het was ook geen vakantiekamp zoals ze dat kenden, maar dat was Stella's bedoeling ook geweest.
Yves had zich vorig jaar in Andalusië al afgevraagd of zomerkampen niet een beetje kinderachtig werden zo ondertussen. En inderdaad, tijdens het zoeken naar een vakantiekamp voor dit jaar, had ze hem toch wel gelijk moeten geven. De standaard 'zomerkamp dingen' die ze tegenkwam op de verschillende sites waren vaak toch wel wat kinderachtig. En echt “kinderen” waren ze per slot van rekening ook niet meer. Ga maar na: Yves was afgelopen maart zestien geworden en Jesse en Luna werden het morgen. Daarna kwam Diego op 12 december en zijzelf op 9 januari. Layla was de jongste van het stel en zou eind februari pas zestien worden. Dus ja... een vakantiekamp zoals ze het de afgelopen jaren hadden gehad, daar waren ze misschien inderdaad wel een beetje te oud voor nu. Vandaar dat haar interesse meteen gewekt was toen ze tijdens haar zoektocht op het internet The Brandubh Inn tegenkwam, dat gelegen was in hartje Edinburgh.
En toen ze verder las en zag wat er allemaal te doen was: inderdaad een trip naar het beroemde en beruchte Loch Ness en naar het Edinburgh Castle. Maar ook een middag karten stond op het programma endan waren er ook nog de haunted Vaults waar Diego al helemaal hyper van werd. En natuurlijk heel veel shoppen in de Old Town, het oude gedeelte van Edinburgh, met zijn vele smalle straatjes en steegjes, gezellige pleintjes en leuke winkeltjes. Plus.. en dat vond ze eigenlijk nog het aller leukst, zouden ze er net rond de Halloween periode zijn. En ze had op de site al iets gelezen over een mega Halloween party met alles erop en eraan. Ja, toen ze dat allemaal gelezen had was de keuze snel gemaakt.
Er werd geklopt. Stella sprong op en opende de deur. Er stond een klein meisje op de drempel. Ze had donker haar net als Stella en haar ogen waren net zo blauw. Alleen die van het meisje keken vanachter dikke brillenglazen de kamer in. Achter het meisje verscheen Stella's moeder in de deuropening.
'Zeg maar dat Stella op moet schieten, Xenia.' zei ze met een knipoog. 'Zeg maar dat ze anders het vliegtuig mist.'
Het kleine meisje keek van de vrouw naar Stella en knikte.
'Ik ben al klaar.' zei ze. 'Alleen nog even de koffer op slot doen. Ze deed het deksel dicht en zette Xenia er bovenop. 'Help jij Stella mee? Ja? Goed duwen dan.'
Met een vastberaden gezichtje duwde het meisje met haar twee vuistjes op het deksel van de koffer.
Stella klikte de koffer dicht en tilde hem van het bed. Achter haar sprong Xenia op het het bed op en neer.
'Heb je alles?' vroeg haar moeder.
'Ik heb in elk geval een paraplu bij me.' antwoordde ze terwijl ze het handvat van de koffer omhoog trok en zich omdraaide naar Xenia. 'Ga je mee?'
Het meisje liet zich van het bed glijden en greep het handvat.
Samen trokken ze de koffer naar de keuken waar Stella's vader al klaar stond met zijn autosleutels in zijn hand. Bij de auto nam Stella afscheid van haar moeder en van Xenia. 'Geef je opa en oma een dikke kus van Stella?' vroeg ze het kleine meisje terwijl ze haar rond zwierde. Daarna omhelsde ze haar moeder. 'Tot over twee weken.'
'Bellen als je aangekomen bent, hè?' De vrouw streek even over het lange haar van haar dochter.
Stella knikte.
'En doe je wel voorzichtig?'
Haar vader rolde met zijn ogen. 'Ze loopt heus niet in zeven sloten tegelijk, vrouw.'
'Dat weet ik wel.' antwoordde ze. 'Maar één sloot is ook al genoeg om nat te worden.'
Stella klopte haar moeder op haar rug. 'Maar daar heb ik die paraplu toch voor? ' Zei ze met een knipoog waarop haar vader lachend in de auto stapte en riep: 'Een echte bikkel. Zo mag ik het horen!'
Later, toen het vliegtuig al hoog boven de Middellandse zee vloog staarde ze afwezig uit het raampje naar de oneindige blauwe lucht en dacht aan thuis. Daar was, in de schaduw van de rieten overkapping achter het huis, de tafel nu waarschijnlijk al gedekt. Ze kon het bijna voor zich zien. De witte stenen schaaltjes gevuld met olijven, gesneden tomaat, feta en tzatziki. Het brood dat haar oma elke dag zelf bakte. De bolle flesjes olijfolie en azijn. En haar moeder die de schaal moussaka of dolmades, of wat ze voor die dag had klaargemaakt, midden op de tafel zette. Ze zag ze zitten op de witte plastic stoelen, terwijl haar opa zichzelf zijn dagelijkse glaasje ouzo inschonk en haar oma zoals altijd afkeurend met haar tong klakte.
Stella keek op de display van haar telefoon. Bijna vier uur. Thuis had ze het tijdsverschil tussen Griekenland en Schotland opgezocht en ze wist nu dat het daar twee uur vroeger was. En dat betekende dat als de vliegreis ongeveer drieënhalf uur duurde, ze de anderen dus vanavond tegen zessen weer zou zien. Daar kon ze zich nu al op verheugen!
Ze dacht aan de verjaarscadeautjes die ze voor Jesse gekocht had. Het eerste cadeau was een geintje. Het echte cadeau was een pet (van een of ander merk dat volgens Luna helemaal hot was) voor zijn verzameling. Voor Luna had ze super leuke slippertjes gekocht en een soort van schrijfmap waarvan de kaft op oud leer leek en die met dunne leren koordjes kon worden dichtgebonden. In het midden van de kaft was een ronde witte steen verwerkt met daaromheen kleine figuurtjes. Luna kon de map als vakantiedagboek gebruiken of zoiets. En straks als ze in Edinburgh waren ging ze nog een taart halen met Layla en de jongens.
Een van de stewardessen kwam voorbij met het drankwagentje en Stella bestelde een cola. Ze kreeg er een klein zakje zoute pinda's bij dat ze in een keer leegschudde in haar mond. Daarna zocht ze op haar telefoon naar haar muziek, deed haar oordopjes in, schoof een beetje onderuit en sloot haar ogen. Nog drie uur te gaan...
Ze schoot rechtop toen een van de stewardessen een hand op haar schouder legde en haar vroeg of ze haar stoel rechtop wilde zetten. 'We gaan zo landen.' zei ze vriendelijk.
Stella keek verbaasd uit het raampje. Nu al landen? Dat was snel. Blijkbaar had ze de hele vlucht zitten slapen. Ze borg haar oordopjes in haar tas en klikte haar veiligheidsgordel weer vast. Vanuit het raampje was Edinburgh in de diepte al te zien. Het regende inderdaad en niet zo weinig ook.
Toen het vliegtuig geland was en over de landingsbaan naar de terminal reed trilde haar telefoon. Ze keek op de display.
'kzie dat je geland bent.' las ze. 'We lopen je alvast tegemoet. Tot zo. Kus Loen.
Stella trok haar jas aan, pakte haar tas en paraplu en schuifelde daarna achter de lange rij medepassagiers aan naar de uitgang van het vliegtuig.
Toen ze na de paspoortcontrole en het ophalen van haar koffer eindelijk de ontvangsthal inliep stonden de anderen al te wachten. Zowel Luna als Layla renden op haar af en voor ze het wist werd ze bedolven onder omhelzingen en kussen. Jesse, Yves en Diego keken lachend toe. Toen de twee meisjes haar eindelijk los lieten stootte Yves Jesse aan. 'Snel, voordat Diego je voor is!'
Jesse liep naar haar toe, maar voordat hij haar kon omhelzen had Stella hem bij de kraag van zijn jas gegrepen. Ze trok hem naar zich toe en gaf hem een lange zoen waar hij met rode oren weer uit los kwam.
'Zo.' zuchtte ze tevreden. 'Dit was ik al van plan vanaf het moment dat we opstegen vanmiddag.'
Yves mondhoeken krulden omhoog. 'Volgens mij is er nu net nóg iemand opgestegen, Stel.' lachte hij met een knik naar Jesse wiens pet nu scheef stond.
Hij sloeg een arm om haar heen en zoende haar op haar wangen. 'Hoe is het?'
Ze blies haar wangen bol. 'Blij dat ik er ben. En hoe is het met jou?'
Hij knikte. 'Goed. Je krijgt de groeten van Eugenie. Ze vraagt wanneer iedereen een keer naar Frankrijk komt.'
' Volgend jaar? ' Stella stak haar vinger op. 'Zomerkamp in Lons-le Saunier? Mag jij het regelen.'
Hij lachte breed. 'Ik zal het onthouden.'
'Zo, en nu ben ik aan de beurt!' klonk het achter hem en daar stond Diego met een grijns van oor tot oor en een kanarie gele zuidwester op zijn krullen. Hij greep haar om haar middel en draaide met haar rond. 'Heb je het weer buiten al gezien, Miss Halkias?'
Ze knikte. 'Speciaal voor jou besteld, Señor Arnelas Reyes.' antwoordde ze en trok de zuidwester over zijn ogen.
Met z'n zessen liepen ze even later door de lichte terminal van Edinburgh Airport. Bij de uitgang stond een groep jongeren met koffers en tassen, bij elkaar. Jesse wees naar de rode dubbeldekker die buiten voor de uitgang van de terminal al klaar stond. 'Edinburgh Sightseeing stond er in grote letters op. 'Kijk, dat is onze bus.'
Een klein half uur later reed de bus over de brede North Bridge, de bekende oude stenen brug over het spoor, die het oude en nieuwe gedeelte van de stad met elkaar verbond. Vanachter de raampjes van de dubbeldekker zagen ze de stad, die schuil ging onder een zware loodgrijze lucht, aan zich voorbij trekken. Straten waaraan smalle hoge huizen stonden met puntige daken en torentjes, kleurrijke voorgevels in wit, blauw en rood. De St Giles Catherdral waar Diego van wist te vertellen dat er een doedelzak spelende engel boven de ingang te zien was.
Yves schoot in de lach. 'Iets zegt me dat je uit je nek zit te lullen.'
Diego schudde berustend zijn hoofd. 'Jongen, dat jij je nou verder niet hebt voorbereid op ...'
'Ik had het al druk zat met me geestelijk voor te bereiden op twee stuiterbal weken met jou.' onderbrak Yves hem.
Stella wees uit het raam. 'Kijk dan: een winkel met schotse rokken!' riep ze uit.
'Kilts, bedoel je?' knikte Diego. 'Of Féileadh Mòr zoals ze ook wel worden genoemd.'
Vijf paar wenkbrauwen gingen verbaasd omhoog. Diego hief verontschuldigend zijn handen. 'Ja wát nou! Jullie weten zo ondertussen toch wel dat Diego de man met vele talenten is.'
Stella stootte Luna en Layla aan. 'Wij willen deze vakantie de man met de vele talenten en zijn twee vrienden wel eens zien in zo' n Féileadh Mòr. Toch, meiden?'
Yves en Diego lachten luid.
'Ja ja... en dan zeker foto's maken en die op facebook zetten.' grijnsde Jesse.
Stella pakte zijn pet af, zette hem op haar eigen hoofd en lachte hem ondeugend toe. 'Als jij dat perse wil.'
Het begon al te schemeren toen de rode dubbeldekker eindelijk stopte in een smalle straat.
De stem van de chauffeur klonk door de intercom: 'Het laatste stukje zullen jullie moeten lopen, daar kan ik met de bus niet komen.'
Achter elkaar stapten ze de bus uit en wachtten totdat de chauffeur de bagage uit het onderste deel van de bus had gehaald en op de smalle stoep gezet.
Daarna wees hij:' Als jullie die kant op lopen en dan die stenen poort onderdoor, zie je meteen links The Brandubh Inn.'
'Gaat u niet mee?' vroeg Layla terwijl ze haar plunjezak van hem aanpakte.
De man schudde zijn hoofd. 'Ik moet weer terug naar het vliegveld om de volgende groep op te halen.'
'Ook voor The Brandubh Inn? ' Diego had zijn zuidwester weer opgezet en stapte over een grote plas heen die op de stoep lag.
De chauffeur schudde zijn hoofd. 'Nee, jullie met z'n allen zijn de hele groep voor deze twee weken. Aan het eind van de vakantie kom ik jullie weer ophalen.'
Hij sloeg het bagage luik van de bus dicht. Daarna stapte hij weer in, ging achter het stuur zitten en startte de motor. Hij wees nog een keer. 'Aan het einde links ligt The Inn.'
Langzaam schoven de deuren dicht.
'En een hele fijne vakantie allemaal!' riep hij lachend.
En luid ronkend reed de bus weg.
HOOFDSTUK 2
Het begon weer te miezeren en snel liepen ze met hun tassen en koffers het smalle steegje in en de stenen poort door. Ze kwamen aan op een pleintje dat zó als filmset voor een middeleeuwse film gebruikt zouden kunnen worden, zoals Layla verrast uitriep. Huizen met ruw stenen gevelwerk, afgewisseld met ouderwets lichtgekleurd pleisterwerk. Puntige dakkapelletjes met leien dakpannen. Stenen trapjes langs de voorgevels die uitkwamen op uitbouwtjes. Balustrades van dikke houten balken die kruislings aan elkaar bevestigd waren. Heel veel ramen en raampjes in verschillende groottes, maar allemaal bestaand uit kleine vierkante ruitjes. In de verte, bovenop Castle Rock en hoog boven de huizen uit, was Edinburgh Castle te zien. Een imposant bouwwerk dat van alle kanten verlicht werd door enorme spots, scherp afstekend tegen de donkere lucht.
Layla maakte de ene foto na de andere, terwijl Diego achter haar aan liep en met haar paraplu.
De rest van de groep waarmee ze waren aangekomen was ondertussen al de deur binnengegaan waar het houten uithangbord met de zwarte raaf boven hing.
Er verscheen een man in de deuropening. Hij wenkte hen. ' Kom gauw binnen, de tafels zijn al gedekt en het eten is klaar! ' riep hij hartelijk.
'Laten we hopen dat het geen Haggis is.' mompelde Diego.
Luna die haar roze koffer over het hobbelige keien van het pleintje trok keek over haar schouder.
'Geen wàt?'
Diego grijnsde. 'Haggis. Da's een Schots gerecht van schapenmaag, gevuld is met schapenlongen, hart en lever.'
Luna trok een gezicht. 'Gatver!' Het kwam er hartgrondig uit, maar Yves grinnikte: 'Geloof toch niet alles wat die mafkees zegt, Loen.'
Diego knikte naar de man in de deuropening. 'Vraag het maar na.'
De man stapte opzij om Stella die voorop liep binnen te laten en stak zijn hand naar haar uit. Hij had een vriendelijk gezicht dat voor een deel schuilging achter een rossige baard. Ook zijn haar was rood. Net als zijn neus en zijn wangen.
'Welkom in The Inn. ' zei hij met een brede lach. 'Mijn naam is Gawyn Reid en ik weet zeker dat jullie de komende twee weken de tijd van je leven zullen hebben hier in Edinburgh.'
Na het eten hadden ze pas echt tijd om eens goed om zich heen te kijken.
Ze waren er intussen achter dat Brandubh werd uitgesproken als ' Brendoe ' en dat Haggis inderdaad een schots gerecht was. Gelukkig had dat niet op het menu gestaan. In plaats daarvan was het Shepards Pie geweest. Als toetje kregen ze Cranachan. Hoge ijscoupes met daarin een mengsel van slagroom, honing, havermout en frambozen.
'Er zit ook een heel klein beetje whisky in.' had Gawyn hen toevertrouwd toen de coupes op tafel werden gezet.
'Maar da's zo weinig, daar merken jullie niks van. En zo wel... dan slapen jullie straks goed.'
The Brandubh Inn was eigendom van drie broers: Gawyn, Daividh en Fergus Reid. Samen runden ze de herberg al zo'n tien jaar lang en organiseerden ze vakanties, compleet met excursies en workshops voor groepen jongeren vanaf veertien jaar. In de loop van de tijd was The Brandubh Inn uitgegroeid van een herberg met twaalf slaapplaatsen tot een complex waarin wel veertig jongeren ondergebracht konden worden. De drie broers hadden namelijk de scheidingsmuren van de huizen links en rechts van de Inn laten uitbreken. Hierdoor waren de huizen nu met elkaar verbonden en was er dus veel meer ruimte ontstaan. Van buiten af leken het drie verschillende huizen, maar eigenlijk was het één geheel.
En nu zaten ze dan met z'n allen aan de lange tafels in de oude gelagkamer van de oorspronkelijke herberg, waar net de bekers dampende thee werden neergezet en keken om zich heen.
Naar de stenen nissen in de muur waar dikke kaarsen in brandden, die een warm oranje gloed verspreidden op de gepleisterde muren. Naar het balken plafond waaraan een zware ijzeren kroonluchter hing met ook weer diezelfde dikke druipende kaarsen. Naar de lange tafels op de grove planken vloer waar in de loop der jaren waarschijnlijk duizenden en nog eens duizenden voetstappen overheen waren gegaan. Naar de twee grote honden die lagen te slapen voor de brandende haard.
'Ik vind het hier lijken op zo'n herberg uit de tijd van Sherlock Holmes.' Weer was het Layla die het opmerkte.
'Met van die met modderige en donkere straatjes en rauwe reizigers die hun doorweekte laarzen laten drogen bij het haardvuur. En postkoetsen met verhitte paarden die worden verzorgd door magere staljongens op blote voeten en... ' Ze zuchtte tevreden.
Luna, die een beetje rozig was van het eten en de warmte legde haar kin op haar armen. Ze staarde naar de krullerige Keltische vormen van het haardscherm waartegen het licht van de vlammen dof weerkaatste.
'Mooi al die figuren.' zei ze. 'Doet een beetje denken aan een doolhof.'
Yves knipoogde naar haar. 'Misschien hebben ze er wel een lepeltje van, Loen.'
Luna stak haar tong naar hem uit.
Daividh, een van de drie broers kwam bij hen zitten. Net als Gawyn hadden ook de twee anderen rood haar en ook Fergus had een korte baard. Daarnaast had hij een behoorlijke buik. Maar dat kwam waarschijnlijk omdat hij de scepter zwaaide in de keuken. Daividh, de derde broer had geen baard en geen buik maar wel een enorme neus boven een brede mond die een hele lage stem verborg.
'Hebben jullie lekker gegeten?' baste hij met een brede glimlach.
Ze knikten. 'Zeker weten.'
Stella wees op de honden bij de haard. 'Wat zijn dat voor honden?'
'Dat zijn Schotse Deerhounds.' antwoordde de man.
'Hoe heten ze?' vroeg Yves.
'Morogh en Muir.'
'Stoere namen.' vond Layla.
'Ja maar alles is hier stoer. ' Stella was opgestaan, liep naar de honden toe en ging op haar hurken zitten. Ze keken allebei op en lieten zich rustig door haar aaien.
'De namen... ' ging ze verder. ' ... de honden, deze herberg... '
Ze keek lachend over haar schouder. 'Hey... zelfs mannen in rokken zijn hier stoer '
Daividh lachte luid. Daarna knikte hij naar Layla. 'Jij bent ook een echte Ruadh zo te zien.'
'Een wat?' Layla glimlachte niet begrijpend.
'Een echte rooie!' vertaalde Fergus die net langs hun tafel liep met een enorm bord waarop plakjes Schotse vruchtencake lagen. 'Stukje cake?'
'Mijn vader heeft rood haar.' Layla nam een plakje van het bord.
Fergus keek haar vriendelijk aan. 'Een Albannach?'
Layla keek hem met grote ogen aan. 'Eh..'
Daividh schoot haar te hulp. 'Hij bedoelt of je vader Schots bloed heeft.'
'Eh... nee.' Ze schudde haar hoofd. 'Tenminste... ik weet het eigenlijk niet. Ik...'
'Je krijgt er helemaal een kleur van.' Diego sloeg grinnikend zijn arm om haar heen.
Layla legde haar handen langs haar wangen. 'Ik krijg het ook warm van al die moeilijke woorden.' lachte ze.
Daividh stond lachend op. 'Laat je maar niet gek maken door ons.' zei hij met een knipoog. Daarna vervolgde hij: 'Maar als je het leuk vindt kun je misschien een keer langs de General Register office gaan. Dat zit hier in Edinburgh. Daar gaan heel veel mensen naar toe om na te gaan of hun voorouders misschien Schots waren. Ook heel veel Amerikanen.'
Hij keek haar even aan. 'En jij bent toch een Amerikaanse?'
Ze knikte. 'Mijn moeder was een Navajo meisje.'
Nu gingen zijn wenkbrauwen verrast omhoog. 'Dat klinkt heel bijzonder.'
Ze praatten nog een tijdje over Layla's afkomst totdat Gawyn op een van de tafels klom en riep: 'Even de aandacht graag.'
Allemaal keken ze op.
'Als jullie je thee op hebben pak dan je spullen even bij elkaar, dan kunnen we jullie je kamers wijzen.'
Meteen klonk er een hoop geschuif van stoelen toen iedereen opstond en even later stommelde de groep met koffers, weekendtassen en plunjezakken achter de drie mannen aan de trappen op.
'Hey MacCallum!'
De man bleef strak voor zich uit kijken terwijl hij met grote stappen over de glimmend natte straat liep. Het licht van de neonreclames die hier en daar boven de winkels hingen werd weerspiegeld in de waterplassen op de stoep. Ergens ging een kroegdeur open en weer dicht. En een paar tellen lang was er muziek en gezang te horen, melancholisch en zwaarmoedig als het weer.
'MacCallum!' klonk het weer.
Heel even flitsten de ogen van de man opzij naar de donkerblauwe auto die langzaam naast hem reed, maar hij hield zijn pas niet in. Nog geen tel later sneed de auto hem de weg af. De man stopte abrupt en zag vanuit zijn ooghoeken dat het zijraam opengedraaid werd.
'Wat heb je voor ons?' klonk het vanuit de auto.
'Kan het misschien iets subtieler?' Hij balde zijn handen tot vuisten en schudde zijn hoofd. ''Ik heb toch gezegd: niet hier!'
Vanuit de auto klonk een kort lachje. 'Niet zo zenuwachtig, MacCallum...' hoorde hij zeggen. 'Met dit weer loopt er toch geen hond op straat.'
Hij keek even schichtig om zich heen.
'Nou, kom op joh... ' klonk het weer vanuit de auto. '... wat heb je voor ons.'
Hij boog zijn hoofd en mompelde: 'Ik heb iets gehoord over een kraak...'
De regen ratelde op het autodak.
'Ja?' klonk het ongeduldig. 'Tijd? Plaats?'
Hij schudde zijn hoofd. 'Ik heb gehoord: de eenendertigste, maar wáár precies, daar ben ik nog niet helemaal achter ... '
De auto schoot een stukje vooruit. 'Nog meer?'
'En ik heb een naam.' zei de man.
'Nou?' klonk het ongeduldig.
Hij boog zich naar het open raampje. 'Dealan- dè.' zei hij zachtjes.
Het was even stil.
'En dat weet je zeker?'
Hij knikte.
Het raam werd weer dichtgedraaid en de man deed een stap achteruit toen de auto begon te rijden. Een paar tellen lang keek hij hem na en liep toen snel de andere kant op en verdween een zijstraat in.
'Auw! Nou nog één keer en ik ga gillen.'
Stella keek met een pijnlijk gezicht naar de dikke balken van het uitbouwtje met het dakraam, waar ze zojuist door naar buiten had willen kijken.
'Dit doet me wel heel erg denken aan dat zolderkamertje in Camp Alyeska. 't Lijkt wel een déjà vu.'
Ze gaf Luna die in de lach geschoten was een duwtje. ' En zit me niet uit te lachen jij! '
' Ja maar Stel…' hikte die. ' Drie keer tegen dezelfde balk? '
Stella wreef over haar voorhoofd. ' Ik zeg toch: een déjà vu.'
Ze draaide zich om naar Layla die in kleermakerszit op het andere bed zat en vertelde haar over het kamertje in Camp Alyeska waar Diego, Yves en Jesse hadden geslapen.
' Daar hingen ook van die dikke balken op de meest idiote plekken.' ze tikte tegen een van de balken. ' Net als hier. '
Ze zette haar koffer op een van de bedden en klikte hem open. ' Maar behalve dat, is dit wel een superkamer zeg. Niet te vergelijken met dat zolderkamertje. Wauw! '
Ze knikte naar een hoek waar, op een ruige vacht, twee paarse fauteuils stonden om een ronde houten bijzettafel met een geslepen glazen blad. De vier poten van het tafeltje waren kunstig gedraaid en eindigden allemaal in een soort leeuwenklauw.
' Daar hadden ze niet zulke gave stoelen en zo'n stoer kleed op de grond. '
' En daar stonden ook niet van die gave hemelbedden. ' Luna streek met haar hand langs het koord waarmee de dikke paarsblauwe gordijnen werden op gehouden, tussen de vier kunstig gedraaide houten palen van het bed. Haar ogen glinsterden. ' Het lijkt wel of we echt in de middeleeuwen zitten. Jeetje! '
' Over middeleeuwen gesproken... ' Stella hield een boek omhoog. ' ...ik heb 'm eindelijk meegenomen.'
' Dat boek heb ik al meer dan twee jaar van Luna geleend. ' legde ze Layla uit. Ze telde op haar vingers.
' Camp Alyeska... Camp al Andaluz en dan nu eindelijk... '
Er gleed een ietwat sip lachje over Layla's gezicht en verwonderd vroeg Stella: ' Wat is er? '
' Ach, niks. ' Bijna onmerkbaar haalde Layla haar schouders op. ' Ik vind het alleen een beetje jammer dat ik ... er toen niet bij was.' zei ze zacht.
Stella keek naar haar zoals ze daar zat op het bed en zag ineens weer het teruggetrokken meisje uit Camp Santa Fe voor zich.
Layla of Ah-tad Łichíí .
Het rode meisje.
Drie jaar geleden, tijdens hun vakantie in Arizona had Stella niet echt de moeite genomen om Layla te leren kennen. En als ze heel eerlijk was, had ze er toen niet eens bij stil gestaan. Nadat ze weer thuis was had ze, zeker de eerste tijd, ' s nachts vaak dromen gehad. Dromen over de Shadow Wolves en Ma'iitsoh, de kleine jongen die dacht dat zijn land van goud was... de dromenvangers... de ba-ah-ne-di-tinin die ze allemaal gekregen hadden…
En soms was daar ineens Layla verschenen in haar droom. Eenzaam en verloren, net zoals ze er op die allereerste dag in Camp Santa Fe had uit gezien, toen de groepen werden gevormd.
Stella had zich lang schuldig gevoeld over de manier waarop ze toen met Layla was omgegaan. Ze was dan ook blij toen ze hoorde dat Diego haar weer had gevonden via Skype. Nu kon ze het eindelijk weer goedmaken. En dat had ze ook gedaan. Vanaf dat moment waren zowel Luna als zijzelf ècht bevriend geraakt met Layla.
Ze ging naast haar zitten, legde een hand op haar knie en zei hartelijk: ' Dat maken we deze vakantie driedubbel goed! '
En Luna die aan Layla's andere kant was gaan zitten, knikte. ' Echt wel! En niet alleen deze vakantie, maar ook volgend jaar…. en het jaar daarop... net zolang totdat we elkaar helemaal beu zijn. ' lachte ze.
Nu lachte ook Layla.
' Nou dat beu worden zal wel meevallen. ' zei ze. ' Ik heb in elk geval alvast gezien dat Yves jou nog lang niet beu is.'
' Hoezo? ' Luna trok verbaasd haar wenkbrauwen op.
' Zeg, doe eens niet zo onschuldig, jij. ' vond ook Stella. ' Zelfs een blinde kan zien dat die jongen helemaal gek op je is.' Ze knipoogde . ' En jij op hem... '
Luna gooide een kussen naar haar toe. ' Nee, jij dan met die natte zoen van je op het vliegveld. '
Layla proestte het uit. ' Da's waar Stel, jij en Jesse dat is ook... '
Ze stopte ineens. ' Gek eigenlijk... '
' Wat? ' Stella en Luna zeiden het allebei tegelijk.
' Nou... ' Layla bekeek haar nagels. ' … toen in Camp Santa Fe... toen was Jesse de enige die... En ook toen we opgesloten waren... in die oude mijn... toen was ik... was ik blij dat hij er was... '
Ze haalde haar schouders op. ' Niet verliefd of zo. Dat niet. Maar gewoon... '
Glimlachend zei ze: ' Big Jake zei de allereerste dag al over Jesse: die jongen daar... die is te vertrouwen. '
Het was even stil.
Stella moest ineens denken aan de woorden van Pace, die nacht toen ze met Luna, Yves en Diego om het kampvuur hadden gezeten.
' Jake leest mensen zoals hij de sterren leest. ' had hij gezegd. ' Hij leest en vindt uiteindelijk het juiste spoor.'
En ook wat Diego's vader tegen hen had gezegd, die avond toen ze met z'n allen in zijn werkkamer op die bruine sofa zaten: ' Ik heb Javier, Ramón en Diego altijd geleerd dat er twee kanten zitten aan elk verhaal. '
Ze was blij dat ze wat Layla betreft het juiste spoor had gekozen... en beide kanten van het verhaal had gehoord...
Ze sloeg haar arm om Layla's schouder en pakte Luna's hand .
' Ik ben blij dat we vriendinnen zijn met z'n drieën. ' zei ze.
Luna was opgestaan en sloeg allebei haar armen om de schouders van de andere meisjes. ' Ik ook. '
' Ik ook. ' zei Layla ernstig.
Ineens keek ze op. ' Wat is dat toch voor een gezoem dat ik de hele tijd hoor? '
Zoekend keek ze rond.
Luna was opgestaan. ' Ja ik hoor het ook. ' zei ze met een schuingehouden hoofd. Ze deed een paar stappen door de kamer en staarde naar Stella's tas die over een stoel hing.
' Volgens mij komt het uit jouw tas. ' Verwonderd keek ze van de tas naar Stella.
Die sprong van het bed en pakte haar tas van de stoel. Ze maakte hem open en begon erin rond te graaien. Haar vingers vonden een klein rechthoekig en glad voorwerp en ze haalde het tevoorschijn. Het was een telefoon. Stomverbaasd keek ze ernaar. Op dat moment hield het gezoem op.
Er werd geklopt en meteen ging de deur open en verscheen het gezicht van Diego. Hij keek van de een naar de ander en kwam de kamer binnen. Zijn oog viel op de telefoon in Stella's hand.
' Zo! Is dat je nieuwe mobiel? ' riep hij uit. ' Wauw, Stel, die wil iedereen! Ik wist niet dat jij...'
' Hij is niet van mij. ' onderbrak Stella hem, terwijl ze langzaam haar hoofd schudde.
' Van wie dan? ' Diego draaide zich om naar Layla. ' Van jou? '
Ook Layla schudde haar hoofd. ' We hoorden 'm zoemen in Stella's tas... ' begon ze.
Yves en Jesse waren nu ook de kamer binnengekomen.
' Wat zoemde er in Stella's tas? ' vroeg Jesse.
Diego had de telefoon uit Stella's hand gepakt en hield 'm omhoog. ' Deze jongen. ' Daarna fronste hij zijn wenkbrauwen. ' Maar hij is dus niet van jou? '
Stella schudde haar hoofd. ' Ik heb ook geen idee hoe dat ding in mijn tas terecht is gekomen. '
Diego grijnsde. ' De eigenaar zal anders wel vet balen. Weet je hoe duur die dingen zijn? '
Hij drukte op de zijkant en de display lichtte op. ' Hey... een berichtje. Zullen we anders even kijken... '
' Nee niet doen! ' Layla had de telefoon afgepakt. ' Misschien is ie van iemand hier uit de Inn. '
' Anders loop je even naar beneden om te vragen of iemand z'n telefoon kwijt is. ' stelde Luna voor.
Stella knikte. Dat was een goed idee. Ze stond op en schoot de kamer uit, de gang door en de trap af naar de gelagkamer. Na een paar minuten was ze alweer terug.
' En? ' klonk het uit vijf monden tegelijk.
Ze schudde haar hoofd. ' Niemand. '
Ze ging op bed zitten en dacht na.
' Misschien is het op het vliegveld gebeurd? ' opperde Diego.
Ze keek naar hem op. Maar wanneer dan? Ze had haar tas, voor zover ze zich kon herinneren helemaal nergens achtergelaten.
' Weet je wat we doen? ' bedacht Layla ineens. ' We pakken morgen de bus naar het vliegveld en dan vragen we bij de afdeling gevonden voorwerpen na of iemand z'n telefoon als vermist heeft opgegeven. '
Diego knikte haar goedkeurend toe. ' Slim, Miss Nichols. Het had m'n eigen idee kunnen zijn. En tot het zover is... ' ging hij met een geheimzinnig gezicht verder. ' … hebben jullie mooi de tijd om iets uit te leggen. '
' Wat uit leggen? ' vroeg Layla.
' Nou... ' zei hij met een uitgestreken gezicht. '… waarom jullie ome Diego the coolest dude ever vinden, bijvoorbeeld. '
Waarop hij van drie kanten tegelijk bekogeld werd met kussens.
HOOFDSTUK 3
' Een banketbakker? ' Gawyn keek nadenkend voor zich uit terwijl hij de stapel borden in de enorme gootsteen een voor een afspoelde. Daarna gaf hij ze door aan Stella, die ze in de vaatwasser zette.
' Dit is de allereerste keer dat we een vaatwasser hebben op vakantie! ' had die verrast uitgeroepen toen ze vanmorgen na het ontbijt de keuken inliep met de andere corveeërs.
' Eindelijk echt vakantie dus!'
Daividh en Gawyn waren in lachen uitgebarsten. En Daividh had gezegd: ' The Brandubh Inn kan dan wel oud zijn maar dat wil niet zeggen dat we alles met de hand doen. Alleen het schrobben van de vloeren en de trappen doen we nog op de knietjes en met emmers en borstels. Dus van de week kunnen jullie je lol op. '
Hij had veelbetekenend geknipoogd.
Eén van de andere meisjes had al verschrikt opgekeken, maar Stella had haar aangestoten en gezegd:
' Da's gewoon onzin. Kijk 'm eens lachen.'
Maar Daividh had zijn hoofd geschud. ' Niks onzin. Wacht maar eens af. '
Gawyn spoelde het laatste bord af, draaide de kraan dicht en droogde zijn handen af. ' En waarom wil je weten of er een banketbakker in de buurt is? '
Stella sloot de klep van de vaatwasser en vertelde hem over haar verjaardagstaart plannen voor Jesse en Luna.
' Die zijn vandaag jarig namelijk. ' voegde ze eraan toe.
' Vandaag? ' riep hij uit. ' Ja maar dan maken we er toch zeker een feestje van in The Inn! '
Meteen dook hij de enorme koelkast in. ' We hebben nog scotch Eggs, hamsandwiches en furn tarts en...'
Toen draaide hij zich ineens naar haar om. ' Maar een taart van de bakker... ' Hij schudde zijn hoofd. '… dat lijkt me niet zo'n goed idee, caileag. ' ( meisje)
Niet begrijpend keek ze hem aan..
Gawyn boog zich naar haar toe. ' Ik denk dat Fergus daar wat moeite mee zal hebben. '
' Bakt Fergus ook taarten dan? ' Stella keek hem verrast aan.
' Waar denk je dat hij die dikke pens vandaan heeft? ' Gawyn vouwde zijn armen over elkaar. ' Niet door een dieet van schijfjes komkommer en rauwe wortels in elk geval. '
Stella proestte. ' Zou Fergus dan een taart voor ons willen maken, denk je? ' vroeg ze.
' Wat wil ik maken? ' Fergus die net de keuken binnen kwam, keek van Stella naar zijn broer.
Die legde het hem uit.
Fergus streek even nadenkend over zijn rode baard en knikte toen. ' Goed. Ik maak wel een taart voor je. '
Stella maakte al een rondedansje.
' Maar... ' Hij stak zijn hand op. '… dan moet jij me een paar Griekse gerechten leren. '
Ze keek hem verschrikt aan. ' Maar ik kan helemaal niet goed koken. '
Zoekend keek ze om zich heen. Haar oog viel op de kraan die, hoewel Gawyn hem dichtgedraaid had, nog steeds druppelde. ' Ik kan wel die kraan maken als je wilt. ' zei ze. ' Of vanavond de honden uit laten. Of... '
De broers keken haar een ogenblik aan.
' Kun jij kranen repareren? ' vroeg Gawyn.
Ze knikte. ' Ik help m'n vader vaak mee als hij in huis aan het klussen is. '
Alle twee schoten ze in de lach. Fergus klapte in zijn handen. ' Geweldig! Riep hij uit. ' Daar hou ik je aan. '
Voor de tweede keer in twee dagen liepen Stella, Layla en Luna de terminal van Edinburgh Airport binnen. Diego, Yves en Jesse hadden eigenlijk mee willen gaan. Maar omdat Yves nog een cadeautje voor Luna wilde kopen hadden, ze afgesproken dat ze elkaar later in de stad weer zouden ontmoeten.
' Bij the Heart of Midlothian.' had Diego voorgesteld. En op de vraag waar dat dan wel was, had hij uitgelegd dat het vlak bij the St Giles Cathedral lag.
' En als we het nou niet kunnen vinden? ' had Layla gevraagd, maar Diego had geruststellend zijn hoofd geschud. ' Geloof me, dat kan zelfs een blinde kip met oriëntatie problemen nog vinden. '
Dus hadden de meisjes de bus genomen die hen in een klein half uurtje naar Edinburgh Airport bracht, dat ongeveer twaalf kilometer buiten het centrum lag. En nu liepen ze door de ontvangsthal in de richting van de afdeling gevonden voorwerpen.
Achter de balie stond een vriendelijke medewerker die hen, nadat Stella had verteld waar ze voor kwamen, verzekerde dat er niemand een verloren telefoon had gemeld.
' Wel een wandelstok, drie paraplu's en een kinderzitje. ' herinnerde hij zich. ' De laatste zonder kind gelukkig. ' voegde hij er met een knipoog aan toe.
De meisjes bedankten hem emn namen afscheid. Even later stonden ze weer buiten.
' Nou dat was dus lekker nutteloos. ' Stella ritste haar jack dicht. ' Wat nu? '
Layla dacht even na en zei toen, terwijl ze de anderen samenzweerderig aankeek: ' Zullen we anders toch dat berichtje openen? '
Luna schoot in de lach. ' En gisteren zei je nog tegen Diego... '
' Jawel... dat weet ik wel... ' Layla haalde verontschuldigend haar schouders op. ' Maar... omdat die telefoon blijkbaar verder van niemand is... ' Ze wachtte even en keek haar vriendinnen aan. ' Maar goed als jullie liever niet... '
Als antwoord pakte Stella de telefoon uit haar tas en drukte op het knopje aan de zijkant. De display lichtte op, maar de telefoon was vergrendeld. Dat was te verwachten natuurlijk.
' Misschien vier keer nul? ' opperde Luna. Zelf was ze met haar eigen telefoon zó lui geweest dat de beveiligingscode nog steeds vier maal nul was. Maar het zou wel heel toevallig zijn als uitgerekend bij deze telefoon...
Stella toetste vier keer de nul in en tot haar stomme verbazing kwam ze inderdaad in het startmenu terecht. Ongelovig staarden ze elkaar aan. Maar meteen daarna opende Stella de berichtenbox. Er stond één berichtje in.
De jongens slenterden over The Royal Mile, de bekende hoofdstraat van the Old Town. Die liep vanaf Edinburgh Castle helemaal door tot aan Holyrood Palace, het koninklijk paleis. Een waterig zonnetje bescheen de kleurige voorgevels van de vele winkeltjes en de ouderwetse uithangborden boven de Pubs.
' Zo, voor de komende tien jaar heb ik even genoeg winkels van binnen gezien. ' Yves stopte het cadeautje dat hij zojuist voor Luna had gekocht in zijn jaszak.
' Ach, hou toch op, man. ' Diego gaf hem een pets met de roodgeruite paraplu die hij gekocht had. ' Volgens mij vond je het stiekem best leuk. En die kilt stond je trouwens énig! '
Yves grijnsde. Ze waren een van de vele winkels ingegaan waar het tot de nok toe vol hing met geruite kilts in allerlei kleuren. En alle drie hadden ze zich in een kilt laten hijsen. Compleet met sporran, de traditionele lederen beurs die aan een riempje voor hun kruis werd gehangen. En bijbehorende wollen kniekousen met kwastjes. Daarna hadden ze de oude eigenaar van de winkel gevraagd om een foto te maken.
' Voor de meiden. ' had Diego uitgelegd, waarop de man, die zelf ook een kilt droeg, goedkeurend had geknikt. Knipogend had hij hen toevertrouwd dat meisjes gek waren op jongens in de traditionele Schotse klederdracht.
' Nou, dat vraag ik me af. ' grinnikte Jesse terwijl hij de foto bekeek en op de drie paar harige benen wees die onder hun rokken te zien waren.
De anderen schoten in de lach. Ze hadden de man bedankt en Diego had de geruite paraplu gekocht.
' Anders is het ook zo lullig als we zonder iets te kopen weg gaan. ' vond hij schouderophalend.
Daarna waren ze achter Yves aan, winkel in winkel uit gelopen, op zoek naar een verjaarscadeautje voor Luna. Uiteindelijk waren ze geslaagd.
' Wij hebben zo ondertussen ook wel een cadeautje verdiend zeg. ' Had Diego gezegd toen ze de winkel verlieten. ' We hebben ik weet niet hoe lang, verplicht achter je aan lopen sjouwen. '
Yves draaide zich naar hem om. ' Je kan een kusje krijgen. '
' Die krijg ik liever van Layla. ' weerde hij af.
Maar later, toen ze langs een bakkerij liepen waar een grote schaal Scotch Pie in de etalage stond kocht Yves er drie die ze onder het lopen op aten.
En nu slenterden ze weer terug over The Royal Mile. Het begon opnieuw te regenen en Diego zette zijn geruite paraplu op.
Toen ze vlak bij de St. Giles Cathedral waren wees hij: ' Kijk: the Heart of Midlothian. '
Schuin voor de kathedraal zagen ze een groot gemozaïekt hart dat in de straatstenen verwerkt was. Binnen in het hart was een cirkel van gekleurde stenen te zien.
' En jij weet natuurlijk precies waar dat hart voor staat. ' Jesse keek hem aan.
Diego knikte. ' Inderdaad, ja. Maar dat vertel ik niet, want daar komen net de drie lekkerste meiden van het westelijk halfrond aangelopen. '
Hij wees in de verte en zwaaide met de paraplu. ' Hiero! ' riep hij.
Ze wachtten totdat de meisjes hen bereikt hadden.
' En? ' vroeg Jesse toen. ' Hoe was het? '
Stella schudde haar hoofd. ' Niks, maar we hebben wel dit... ' Ze wilde de telefoon uit haar zak halen, maar bedacht zich en keek om zich heen. ' Laten we anders daar even naar binnen gaan. ' zei ze met een knik naar de kathedraal. ' ... voordat we drijfnat zijn. '
Achter haar aan liepen ze de stenen trap voor de ingang op en daarna de grote boogvormige houten deur door. Ze zochten een plekje op de achterste kerkstoelen en Stella liet het berichtje aan de jongens zien.
' Sunday afternoon four o'clock, at Mary King's Close. Las Yves hardop.
' Mary King's Close ' herhaalde Luna. Ze keek hem aan. ' Wat zou dat betekenen? '
Hij schudde zijn hoofd. ' Geen idee. '
Diego die de telefoon had afgepakt staarde een tijdje naar het korte berichtje. Ineens stak hij een vinger op en keek al luisterend om zich heen. ' Horen jullie wat ik hoor? ' vroeg hij gedempt.
Hij keek hen met twinkelende ogen aan. ' Ik hoor vier woorden...' fluisterde hij geheimzinnig. Hij telde op zijn vingers: ' … Op Onderzoek Uit Gaan. '
' Ja hoor! ' Stella rolde met haar ogen. ' Daar gáán we weer! '
' Nou ja... ' Diego haalde zijn schouders op. ' Er is toch niks mis mee om na te gaan wat ' Sunday afternoon four o'clock, at Mary King's Close' precies betekent? '
Stella woelde hem door zijn krullen. ' Nou oké dan. ' antwoordde ze. ' Maar alleen dát dan. Verder niks. Anders zitten we straks weer tot onze nek in een of ander avontuur. Deal? '
Diego knikte. ' Deal. '
' En daarna geef ik die telefoon aan de Reid broers. ' besloot ze. ' Ook: deal? '
Diego zuchtte. ' Oké... ' Hij liet zijn schouders demonstratief hangen. ' Ook deal. '
Ze stopte de telefoon weer in haar zak en stootte Jesse aan. ' En nou jullie. Wat hebben jullie allemaal gedaan toen wij naar het vliegveld waren? '
' Wij hebben geshopt. ' Jesse grijnsde breed. ' En wij hebben... '
Maar Layla onderbrak hem. ' Vinden jullie het heel erg om ergens anders heen te gaan. Ik krijg een koude kont hier in die kerk. '
' Ja kom. ' Diego was al opgestaan. ' We zoeken een gezellige Pub op en dan kan Yves eindelijk... '
' Eindelijk wat? ' vroeg Luna.
' Dat zul je wel zien. ' antwoordde Diego geheimzinnig.
Later toen ze in een van de vele Pubs aan de Royal Mile zaten, haalde Yves het pakje uit zijn zak en gaf het aan Luna. Met rode wangen trok ze de strik die eromheen gebonden was los en scheurde daarna het papier open. Er kwam een paarsfluwelen beursje tevoorschijn dat met een satijnen lintje was dichtgetrokken.
Ze keek Yves met grote ogen aan.
' Maak nou maar eerst verder open. ' knikte hij.
Ze maakte het beursje open en schudde de inhoud voorzichtig op haar hand. Het was een fraai gevormde zilveren armband met in het midden de sierlijke Keltische figuren die ze zo mooi vond.
Luna's mond was opengevallen.
' Vind je 'm mooi? '
Langzaam knikte ze. Daarna keek ze weer naar de armband en streek voorzichtig over het glanzende zilver.
' Ja ik vind 'm heel mooi. ' zei ze zacht.
Ze deed de armband om en bekeek haar pols. Daarna keek ze naar Yves. ' Dank je wel. '
Ze sloeg haar armen om zijn hals en kuste hem. ' Dank je wel. ' zei ze opnieuw.
' Heel graag gedaan. ' glimlachte hij.
Hij streek haar krullen opzij en fluisterde in haar oor: ' Voor je verjaardag en omdat je mijn meisje bent. '
Weer terug bij The Brandubh Inn stond Luna even te treuzelen bij de kapstokken. Ze draaide zich om naar Yves die achter haar stond en pakte zijn hand.
' Ik wil je nog een keer bedanken voor die mooie armband. ' zei ze.
Yves glimlachte. ' Dan zeg ik nog een keer: heel graag gedaan, Loen. '
Hij keek haar aan. Al die maanden sinds Camp al Andaluz had hij heel vaak aan haar gedacht. Bijvoorbeeld wanneer de duisternis in zijn hoofd zich samenpakte in dikke zwarte wolken. Dan dacht hij aan haar en werden die wolken iets minder donker. En als hij 's nachts buiten liep na een van de vele nachtmerries haalde hij haar gezichtje voor zich. Haar vrolijke lach, haar twinkelende ogen en dan kalmeerde hij weer.
En heel soms, tijdens de weinige momenten dat hij echt rustig en ontspannen was, dacht hij eraan hoe zij hem omhelsd had tijdens die regenbui bij de poort van Camp al Andaluz. En hoe ze gezegd had dat ze hem lief vond. En dan besefte hij nog meer hoeveel hij voor haar voelde. Hoe belangrijk zij voor hem was.
Hij was al lang van plan geweest om iets voor haar te kopen, hij had er zelfs voor gespaard. Dus toen hij die armband zag liggen, in de vitrine in dat kleine winkeltje, hoefde hij niet eens naar de prijs te kijken. Die maakte hem niet uit, want Luna was zijn meisje. Voor haar voelde hij wat hij nog nooit eerder voor een meisje gevoeld had. Toch had hij de woorden ' ik hou van je ' nog nooit tegen haar gezegd. Misschien wel omdat ze nooit zouden klinken zoals hij ze echt, echt bedoelde. Daarom had hij het op deze manier gedaan.
Hij nam haar pols en bekeek de armband.
' Ik heb nog nooit zoiets moois gehad als dit. ' hoorde hij haar zeggen.
Hij sloeg zijn arm om haar heen en gaf haar een kus. Hij had ook nog nooit zoiets moois gehad als zij.
Het was in de namiddag toen Fergus de keuken uit kwam en de gelagkamer rondkeek op zoek naar Stella. Hij ontdekte haar zittend op de ruige vacht voor de haard tussen Morogh en Muir in. Een van honden had zijn kop op haar schoot gelegd. Hij keek naar haar op waardoor het wit van zijn ogen als twee halve maantjes te zien was. Fergus glimlachte. Dat meisje had een soort van natuurlijke aantrekkingskracht op de honden, had hij gemerkt. Nu waren Morogh en Muir altijd al heel gemakkelijk met kinderen. Maar als Stella de gelagkamer binnenkwam liepen ze steevast naar haar toe. En als ze weer weg ging, liepen ze haar na tot de deur en bleven zelfs een tijdje staan wachten, voordat ze uiteindelijk hun plekje bij de haard maar weer op zochten. En dat had hij nog niet eerder meegemaakt met de kinderen die hier logeerden. Hij keek even toe hoe ze de beide honden aaide terwijl ze aan het praten was met het groepje meisjes aan een van de lange tafels. Ineens keek ze zijn kant uit en hij stak zijn hand op. Ze trok vragend haar wenkbrauwen op.
Wijzend op de keuken probeerde hij haar geluidloos duidelijk te maken dat de taart klaar was. Meteen sprong ze op en wenkte het roodharige meisje, dat ook aan de tafel zat. Samen liepen ze naar de keuken toe.
Daar stond op de grote houten tafel naast het enorme fornuis, een taart die Stella en Layla bijna tegelijkertijd: ' O, wauw! ' deed uitroepen.
Stella keek ongelovig naar de roodharige kok. ' Fergus dit is echt super! '
Ze liepen naar de tafel toe en met open mond bewonderden ze Fergus' creatie, die bestond uit drie lagen, die dropen van de chocolade. De taart was van top tot teen versierd met alles waar je een taart maar mee zou kunnen versieren: romige toefjes slagroom waarin aardbeien en kleine chocolaatjes waren gedrukt, met daartussen frambozen, halve druiven en plakjes kiwi. Langs alle de randen van de taart waren suikerbloemen geplakt als een feestelijke bloemenkrans in geel, roze, oranje en wit. En het geheel was bestrooid met witte chocolade snippers en zelfs smarties. Bovenop was een lichtgroene marsepeinen strik waarvan de twee uiteinden over de verschillende lagen gedrapeerd waren tot helemaal beneden. Op de ene kant stond Jesse in chocolade geschreven en op de ander Luna.
' Dit is echt de feestelijkste verjaardagstaart die ik ooit gezien heb. ' zei Layla met glinsterende ogen.
Fergus liep er met een kritische blik omheen en vroeg zich af of het niet een beetje over the top was allemaal.
' Echt wel! ' Ze riepen het allebei.
' Hij is ongelooflijk over the top. ' lachte Stella. ' Maar dat is juist superleuk. '
Ze pikte een smartie van de taart en stopte 'm in haar mond. ' Jeetjemina, voor die taart mag ik wel de hele vakantie de honden uitlaten. '
Fergus lachte luid. ' Nou om te beginnen mag je de kaarsjes erop zetten. En als Miss Ruadh alvast theewater wil opzetten, hebben we straks thee bij de taart. '
Als antwoord pakte Layla de enorme waterketel van het fornuis.
Tegen vijven waren de tafels gedekt. Jesse en Luna waren verbannen naar de Game Room, totdat alle voorbereidingen voor het feest klaar zouden zijn. Behalve de feesttaart hadden Layla en Stella samen met Fergus ook kleine ham- en tonijnsandwiches gemaakt en scones met jam. Er was Scotch Pie, dezelfde als de jongens vanmorgen hadden gegeten toen ze over de Royal Mile hadden gelopen. En Fergus had Aberdeen Rolls gemaakt. Ze leken een beetje op Amerikaanse pannenkoeken vond Layla, Alleen smaakten de Aberdeen Rolls zout.
Daarna hadden ze ballonnen opgeblazen en slingers aan de kroonluchter in de gelagkamer gehangen. En Daividh bracht nog twee kratten met kleine flesjes alcoholvrije cider binnen.
Toen allles klaar stond ging Stella gauw nog even naar boven om zich een beetje op te knappen.
Ze trok een ander shirt aan en waste haar gezicht. De gevonden mobiel lag op haar nachtkastje. Ze keek er even naar en ongevraagd schoot het berichtje door haar hoofd: ' Sunday afternoon four o'clock, at Mary King's Close' Het zou wel niks te betekenen hebben verder. Dat hoopte ze tenminste. Want als het aan Diego lag...
Van beneden klonk de stem van Layla: ' Stel, kom je! Fergus gaat de kaarsjes aansteken! '
' Ik kom eraan! ' riep ze terug en haalde nog even snel een borstel door haar lange haar. Daarna rende ze weer ze naar beneden.
In de gelagkamer had Daividh de raamluiken gesloten en alle lichten uitgedaan.
De jarigen werden door Layla geblinddoekt binnengebracht en midden onder de kroonluchter op twee stoelen gezet. Daividh telde af: ' Tien... negen... acht.... '
De anderen telden mee: ' zeven... zes... vijf... '
' … vier... drie... twee... een... NUL! '
' Happy birthday! ' klonk het van alle kanten. En: ' Là breith sona dhut! '
Jesse en Luna deden hun blinddoek af en werden door iedereen gefeliciteerd. Jesse had nog nooit zoveel kussen van zoveel verschillende meiden gekregen op één dag. Maar de lekkerste zoen was natuurlijk die van Stella. Een zoen waarvan Gawyn schel op zijn vingers begon te fluiten. En waarvan Daividh zijn glas hief en Slàinte mhòr agad! (Proost!) bulderde. Daarna liep hij naar de keukendeur en riep: ' Klaar? '
' Klaar! ' klonk het vanachter de deur.
Hij trok de deur open en daar verscheen, op het serveerwagentje en voortgeduwd door Fergus, de enorme taart. Hij was van top tot teen verlicht door de tweeëndertig kaarsjes die erop geprikt waren door Stella. De hele gelagkamer barstte los in een luid gejuich en er werd enthousiast geklapt. Gawyn had zijn viool gepakt en begon ' Happy Birthday ' te spelen en iedereen zong weer mee. Daarna werden Luna en Jesse naar de taart geleid. Onder luide aanmoedigingen en tromgeroffel bliezen ze de kaarsjes uit. Tenslotte had Daividh ook nog een cadeautje voor allebei.
' Van ons drieën. ' lachte hij met een knik naar Fergus en Gawyn.
Jesse kreeg een t-shirt met daarop de tekst: “Real Men wear kilts” En Luna een teddybeer in Schotse klederdracht, compleet met mini doedelzak en een baret met een rood pomponnetje.
' Dit is de leukste verjaardag die ik ooit heb gehad! ' Luna die eerst de drie mannen had bedankt, keek met blozende wangen om zich heen.
Jesse, die naast haar stond, met zijn nieuwe t-shirt over zijn shirt heen, knikte. ' Ja dit is echt supervet! Hartstikke bedankt allemaal! '
Hij draaide zich om naar Fergus die de taartschep omhoog hield. ' En jullie helemaal! Voor alles en voor die giga taart! '
Fergus stak zijn duim op. ' Niks te danken, mo bhalach. ' (mijn jongen)
Daarna keek hij de gelagkamer rond. ' Nou... wie lust er een stukje? ' En een luid gejuich klonk op.
Na de taart namen de drie mannen hun muziekinstrumenten en begonnen te spelen. Gawyn op de viool, Daividh op de fluit en Fergus op de Bodhrán, de traditionele Ierse trommel. En Stella, Luna, Layla en nog meer andere meisjes dansten. De meeste jongens stonden met hun flesjes cider aan de kant en stootten elkaar lachend aan.
Net toen Stella van de dansvloer afliep om even op adem te komen, kwam Diego naar haar toe en pakte haar arm.
' Ik ben erachter wat Mary King's Close is. ' siste hij haar toe. Zonder haar reactie af te wachten ging hij verder: ' Het is een steegje, niet eens zo ver hier vandaan. En het leidt naar de oude benedenstad. Tegenwoordig is het een toeristische...'
Stella stak haar hand op. ' Ho, wacht even... Hoezo steegje? En wat bedoel je met “benedenstad”? '
' Dat leg ik je later wel uit. Maar Stel... ' Hij grijnsde. ' Wil je iets voor me doen? '
Ze keek hem niet begrijpend aan. ' Wat dan? '
' Wil je asjeblieft nog heel even wachten met die telefoon aan Daividh of een van de anderen te geven? ' Hij ging op zijn knie voor haar zitten en greep haar hand. ' Asjeblieft? '
Yves die net voorbij kwam trok een wenkbrauw op. ' Volgens mij zit jij op je knieëen voor het verkeerde schatje, vriend. ' klonk het droog.
Stella schudde haar hoofd. ' En hij is niet eens voor mij door z'n knieeen gegaan, maar voor Mary. '
' Mary? '
Ze knikte. ' Sunday afternoon four o'clock, at Mary King's Close.'
Ze trok Diego overeind en vertelde Yves wat hij haar zojuist had gevraagd.
' Wat wil je zelf? ' vroeg Yves.
Ze dacht na. ' Ik weet het niet. Weet je wat het punt is... '
Hij keek haar aan. Zijn mondhoeken krulden omhoog. '… dat je stiekem ook eigenlijk best wel een beetje nieuwsgierig bent geworden? ' maakte hij haar zin af.
Verrast keek ze hem aan. ' Nou oké, een heel klein beetje dan. ' Gaf ze toe.
Diego keek met steeds groter wordende ogen van de een naar de ander. ' Mag ik... ' begon hij.
Maar Stella onderbrak hem. ' Wat zou jij doen? ' vroeg ze aan Yves. Die dacht even na.
' Als ik even... ' probeerde Diego weer.
' Overmorgen is het zondag. ' viel Yves hem in de rede. ' Tegen die tijd weet je waarschijnlijk wel wat je wil. '
' Ja maar wat zou jij doen! ' drong Stella aan.
Diego had zijn mond dichtgeklapt en zowel hij als Stella keken Yves afwachtend aan.
' Toch wel gaan kijken bij die Mary King's Close denk ik. ' hoorden ze hem zeggen. ' Wat dat dan ook mag zijn. '
' Op zondagmiddag vier uur? ' vroeg Stella.
Hij knikte.
' Echt waar? ' Ze lachte hoofdschuddend. ' Sjonge, je bent al net zo erg als Diego. '
Die haalde met een onschuldig gezicht zijn schouders op. ' En wat is daar mis mee? '
HOOFDSTUK 4
' Weten jullie echt zeker dat jullie een rondje met de honden willen lopen? ' Fergus keek om naar de drie meisjes in de deuropening.
' Tuurlijk! Dat heb ik vanmorgen toch beloofd. ' Stella liep met de twee aangelijnde honden, langs hem heen de donkere avond in. Verbaasd keek ze om zich heen. Het hele pleintje leek te zijn verdwenen. De huizen, de trapjes, de lantaarnpalen, alles was opgeslokt door een dikke mist. Het enige dat ze zag was het diffuse licht van de straatlantaarns dat in bleekoranje kegels omlaag scheen. De lantaarnpalen zelf waren onzichtbaar. Van de huizen aan de overkant was alleen het licht achter de ramen te zien, als vage zwevende rechthoeken. Zelfs van het helverlichte Edinburgh Castle in de verte, was nu bijna niets meer te zien. Hier en daar was het geluid van druppelend water te horen. En ook aan het uithangbord met de zwarte raaf hingen dikke mistdruppels die op de hobbelige straatstenen uiteen spatten.
Luna en Layla stonden inmiddels ook buiten. Binnen in de gelagkamer klonk gepraat en gelach en de viool van Gawyn.
' Als we maar niet verdwalen. ' Luna ritste haar jas dicht en tuurde het donker in. ' 't Is bijna spooky.'
Fergus keek de meisjes aan. ' Ik denk dat het geen slecht idee als ik toch maar even meeloop. ' zei hij terwijl hij de deur van de Inn achter zich dichttrok. Daarna nam hij een van de honden van Stella over.
Achter Fergus aan liepen ze het pleintje af en daarna de smalle straat door waar de dubbeldekker hen op de eerste dag had afgezet. De mist hing als een vochtige deken laag in de stille donkere straten.
Ze volgden Fergus de straat uit en een volgende straat in. Na zo'n tien minuten kwamen ze uiteindelijk bij een plein uit. Vaag waren hier en daar verlichte ramen te zien van de vele pubs die aan het plein lagen. Het gedempte geluid van muziek, gepraat en gelach klonk op. De honden snuffelden rond bij lantaarnpalen, bomen en bij telefooncellen. Af en toe ging er een poot omhoog.
Ze verlieten het plein en liepen een zijstraat in. Halverwege stopte Fergus en richtte zijn zaklantaarn op een inham tussen de huizen, waar nu een trap te zien was. Achter de honden en Fergus aan liepen ze over de stenen treden omhoog. Er volgde een tweede trap en toen ze ook die opgeklommen waren bleken ze aan de voet van Edinburgh Castle te staan. Dat zei Fergus tenminste, want het enige dat ze zagen in de mistflarden was een groot bijna spookachtige licht in de donkere lucht. Ze staken de weg over en opnieuw was er een lange stenen trap, die leidde naar een smal kronkelig straatje. Toen ze dat doorgelopen waren kwamen ze uit op een gigantisch plein.
Hijgend bleven ze staan. Hierboven was het zicht veel helderder dan in de straatjes beneden.
Fergus wees met de lichtstraal van de zaklantaarn voor zich uit. ' Edinburgh Castle. '
Ze zagen de grote boogvormige toegangspoort met aan weerszijden de twee uit steen gehouwen middeleeuwse ridders, die van onder hun stenen baldakijn streng over het plein uitkeken.
' Wauw, da's wel heel indrukwekkend zeg. ' Luna veegde de natte krullen van haar voorhoofd. ' Wanneer hadden we ook alweer die excursie hier naartoe? '
' Morgen volgens mij. ' Layla dacht na. ' O nee, morgen gingen we naar Loch Ness. Of was dat nou overmorgen? '
Stella die Morogh nog steeds vast had werd plotseling door de hond, die blijkbaar iets interessants rook, meegetrokken . ' Morgen! ' riep ze over haar schouder.
' Ja maar wát morgen? ' hoorde ze Luna roepen. ' Het kasteel of Loch Ness? '
' Loch Ness! ' riep ze terug en liep met grote stappen achter de hond aan die haar al snuffelend voorttrok naar het smalle straatje waar ze zojuist uit waren gekomen.
' Wacht even, Morogh. ' hijgde ze. ' Niet zo snel! '
Bij het horen van zijn naam keek de hond om en hield even zijn pas in, alsof hij haar begreep. Stella haalde hem in en aaide hem over zijn ruige vacht.
' Goed zo. ' zei ze terwijl ze zich over hem heen boog.
De hond kwispelde met zijn staart en liep toen weer door, verder het straatje in.
Vanaf het plein hoorde ze Fergus fluiten en roepen. ' Morogh! galmde zijn stem.
Stella keek om. Het grote plein, verlicht door het kasteel was nog te zien, maar in het straatje waar ze nu stond was het donker.
' Kom op we gaan terug. ' Ze gaf een klein rukje aan de riem. ' De baas roept. '
Net wilde ze zich omdraaien, toen er plotseling vanuit het niets een gedaante opdook. Hij greep haar bij haar schouder en trok haar naar zich toe. Eén moment staarde ze verbijsterd in het bleke gezicht van een man die haar strak aankeek. Daarna liet hij haar los, deed een stap achteruit en verdween in de duisternis van het straatje. Het gebeurde zo snel dat ze niet eens de tijd had om te reageren. Maar Morogh was bij het zien vande man grommend naar voren gesprongen en trok haar nu pardoes omver. Luid blaffend tuurde hij met gespitste oren het duister in.
Nog geen vijf tellen later kwam Fergus met grote stappen aangelopen met een inmiddels ook blaffende Muir. Hij greep Morogh bij zijn halsband en beval hem met barse stem om te gaan zitten. Toen draaide hij zich om naar Stella die alweer opgekrabbeld was en verbluft om zich heen keek. Luna en Layla stonden al bij haar.
' Wat is er gebeurd? '
Ze schudde haar hoofd. ' Ik weet niet... een man... hij pakte me ineens vast. '
Haar hand ging naar haar schouder.
' Heeft ie je iets gedaan? ' riep Fergus boven het geblaf van de beide honden uit, terwijl hij haar bezorgd aankeek.
' Nee... hij keek me alleen aan. En toen was hij weer weg. '
Fergus draaide zich om naar de honden. ' Morogh, Muir, sguir dheth! '( hou op!)
Een nerveus lachje gleed over haar gezicht. ' Ik... ik had hem ook helemaal niet gezien... hij was er ineens. '
' Had hij je echt vastgepakt? ' Luna klopte Stella's jas, die door de val vol vuile vegen zat, een beetje af. ' Ik bedoel... je weet zeker dat het niet per ongeluk was. Door de mist of zo... '
Stella veegde haar handen aan haar broek en knikte langzaam. ' Ja... misschien... Ja dat kan ook. Ik weet het niet. '
' Ben je erg geschrokken? ' Layla klonk ongerust.
Stella fronste haar wenkbrauwen alsof ze daar even over moest nadenken. Toen lachte ze dunnetjes.
' Nou... eigenlijk best wel ja. '
Fergus sloeg even zijn arm om Stella's schouders. ' Kom maar dan gaan we gauw terug naar The Inn. '
Wat stilletjes liep Stella met de anderen mee het plein af.
Ze zag het bleke gezicht weer voor zich dat haar strak aangekeken had.
Per ongeluk .... Had Luna gezegd. ... door de mist of zo...
Ja dat had misschien gekund als... als...
Want in haar hoofd hoorde ze steeds weer die vier woorden.
Die vier woorden die de man tegen haar gezegd had, net voordat hij haar weer had losgelaten: ' We'll call you, Stel. '
En daardoor wist ze dat deze vreemde ontmoeting niets, maar dan ook niets met de mist te maken had.
Natuurlijk vertelden ze de jongens na terugkomst in The Inn meteen wat er gebeurd was. Maar pas na het feest, toen ze weer op hun kamer waren, vertelde Stella de meisjes wat de man tegen haar gezegd had.
Luna die languit aan het voeteneinde van Stella's bed lag was rechtop geschoten. ' Weet je het zeker? '
Stella knikte.
' En hij zei ook echt jouw naam? ' vroeg Layla die naast haar lag.
Stella knikte opnieuw. ' Ja: 'Stel' zei hij.
' Maar... maar... ' Luna zocht naar de juiste woorden. ' … hoe kan... ik bedoel... jij kènt toch helemaal niemand hier? '
Stella staarde peinzend voor zich uit. Nee inderdaad. Ze kende hier, behalve de drie Reid broers, verder geen kip. En hoe zou ze ook? Dit was de allereerste keer in haar leven dat ze in Schotland was. De allereerste keer dat ze op dat plein vóór Edinburgh Castle had gestaan. En toch had iemand haar vastgepakt en haar naam genoemd. Háár naam! En niet gewoon ' Stella ' maar dan ook nog eens de afkorting die alleen haar vrienden gebruikten.
Kon het toeval zijn? Gewoon stom toeval? Een bizarre samenloop van omstandigheden? Of was het... was het...
Haar ogen werden groot, maar nog voordat ze het kon uitspreken, hoorde ze het Layla al zeggen: ' Zou iemand je in de gaten hebben gehouden? '
Haar hart begon nerveus te bonzen bij dit idee. Maar dit was de enige logische conclusie die ook zij kon trekken.
Want hoe was het anders te verklaren dat die man wist dat zij net vanavond samen met Fergus de honden uit zou laten? En dat ze toevallig net díe route zouden lopen? En dat zij net op dat moment in haar eentje ergens op dat plein...
Ze zag het bleke gezicht weer voor zich.
En dan die woorden: ' We'll call you. We bellen je.
Haar blik ging naar de gevonden mobiel op haar nachtkastje. Daarna draaide ze zich om naar haar vriendinnen.
' Zou het misschien zo kunnen zijn... ' Ze keek weer naar de telefoon. ' … dat die mobiel misschien helemaal niet door iemand is verloren ... maar dat iemand 'm expres... '
' … in je tas heeft gestopt. ' viel Layla in.
Het was even stil in de kamer.
' Maar als dat zo is... ' Luna staarde nadenkend naar het enige nachtlampje dat aan was, '… dan betekent dat dus dat iemand jou wèl kent hier. '
Stella schudde haar hoofd. ' Maar dat kan helemaal niet. '
' Ja maar hoe verklaar je dan... '
' Ik wéét het niet, Loen! ' Ze hoorde zelf hoe vinnig haar stem ineens klonk.
Luna hoorde het ook. Ze legde haar hand op Stella's arm. ' Sorry, 't is niet m'n bedoeling om je aan te vallen. '
Stella zuchtte. ' Dat snap ik ook wel. En het is ook niet mijn bedoeling om zo tegen jou... Het is gewoon... '
Ze haalde haar schouders op. ' Ik krijg een beetje kippenvel van dit verhaal. '
' Maar da's toch logisch! ' Luna en Layla knikten begrijpend.
' En ik vraag me af of het wel zo'n goed idee is om aanstaande zondag naar... ' Ze pakte de telefoon, opende het berichtje weer en las: ' … Mary King's Close te gaan om vier uur. '
' Was je dat van plan dan! ' Luna keek haar geschrokken aan. ' Je bent niet goed wijs! '
Stella schudde haar hoofd. ' Het was niet míjn idee. '
' Diego's idee zeker! ' riepen de anderen tegelijk.
' Nee, deze keer niet. ' Stella knipoogde naar Luna. ' Het was een idee van jouw schatje. '
' Yves? '
' Die ja. '
' Goh. '
Het was weer even stil.
' En wat doen we nu? ' vroeg Layla na een tijdje met een knik naar de telefoon.
Stella dacht na.
Aan de ene kant was ze nieuwsgierig en dan vooral naar Mary King's Close, om vier uur. Maar aan de andere kant vond ze het idee dat iemand haar misschien in de gaten hield behoorlijk griezelig. Want stel je voor dat ze Morogh niet bij zich had gehad? Was het dan ook bij die vier woorden gebleven? Of was er dan...
Ze rilde bij het idee.
Maar als die man echt iets anders van plan was geweest, dan zou hij toch niet tegen haar zeggen dat hij haar nog zou bellen. Dat 'ze' haar zouden bellen. Nee het moest te maken hebben met die telefoon. Dat kon niet anders.
' We'll call you, Stel. '
Maar stel je voor dat hij bedoelde dat ' ze ' haar op haar eigen mobiel...?
Nadenkend haalde ze haar vingers door haar lange haar.
Eigenlijk maakte het natuurlijk geen enkel verschil. Of ze nu op haar eigen mobiel gebeld werd of via dat gevonden toestel. Het zou, hoe dan ook voor haar bedoeld zijn.
En ze zou er dus nooit achter komen waarover 'ze' haar hadden willen bellen, als ze de telefoon nu aan de Reid broers zou geven.
Bovendien was het overmorgen al zondag. Wie weet zouden 'ze' in de tussentijd bellen. En als er niet gebeld werd, kon ze die telefoon na zondag altijd nog aan een van de Reid broers geven.
Goed, ze had dan wel gezegd dat ze een beetje kippenvel kreeg van het hele verhaal. Maar daar ze liet zich toch zeker niet door uit het veld slaan? Kom nou! Haar vader noemde haar niet voor niets die ' knul verpakt als mooie meid '.
En bovendien, ze was toch niet alleen? Ze had Jesse, Diego, Yves, Luna en Layla. En als het echt nodig was waren de drie Reid broers er ook nog.
' Laten we tot zondag wachten. ' zei ze dus.
Luna keek haar ernstig aan. ' Weet je het zeker? '
' Ja. ' Ze was er nu helemaal zeker van. ' Ja want ik wil eigenlijk wel weten wat ' ze ' nou precies van me willen. '
Jesse werd wakker en keek op de display van zijn telefoon. Zeven uur pas. Hij gaapte. Voordat ze uiteindelijk allemaal in bed lagen was het al tegen vieren geweest. Maar het was wel een vet leuke avond geweest.
Jesse gaapte nog een keer en keek naar de cadeautjes die op zijn nachtkastje lagen: twee nieuwe games van Yves en Diego. Van Luna een stripboek uit de serie die hij spaarde en nieuwe oordopjes voor op z'n mobiel. En van Stella een pet waar hij al heel lang naar op zoek was en een boxershort met een grappige tekst erop. Dat laatste was ook weer echt iets voor haar geweest. Hij zag haar lachende gezicht weer voor zich toen hij de boxer had uitgepakt.
' Aan iedereen laten zien wat erop staat! ' had ze geroepen.
Dus hij had hem omhoog gehouden zodat de tekst: “ I'm not small, I'm fun size ” duidelijk te zien was en natuurlijk was iedereen in lachen uitgebarsten.
Yves was ook wakker geworden en leunend op zijn elleboog knikte hij naar de boxer in Jesse's hand.
' Die moet zeker aan vandaag! '
Jesse grinnikte: ' Als het Stella ligt liefst zo natuurlijk! ' Hij trok de broek als een muts over zijn hoofd.
Yves schoot in de lach waardoor ook Diego wakker werd.
' Wat een herrie op de vroege ochtend. ' knorde hij, terwijl hij door zijn krullen woelde. ' En net als ik lig te dromen over m'n schatje. '
Yves draaide zich om naar Diego. ' Welke van de vijfentwintig? '
' Wat zijn we weer scherp. Je kan wel zien wie er de hele avond op je schoot heeft gezeten. ' Diego gaapte langdurig en ging toen verder: ' Nee er is maar één schatje... of nee... eigenlijk drie natuurlijk. Maar twee daarvan zitten helaas al opgescheept met een stelletje malloten, dus ja dan blijft er eentje over en... '
' En weet die ook al dat ze jouw schatje is? ' onderbrak Yves hem. ' Of zullen wij haar van tevoren even waarschuwen. '
Diego gooide een vuile sok naar Yves. ' Hou jij je nou maar bezig met je eigen schatje, dan hou ik me bezig met de mijne en dan komt het vast helemaal goed. '
Stella staarde naar de mobiel op haar nachtkastje. Ondanks alles had ze, wonder boven wonder, heel goed geslapen. Maar nu ze de telefoon weer zag liggen kwamen de gebeurtenissen van de vorige avond weer terug.
' We'll call you Stel. '
De woorden van de man zeurden door haar brein, steeds opnieuw. Ze zuchtte.
' Heb je een beetje kunnen slapen, vannacht? ' klonk het vanuit Luna's bed. Ze draaide zich om, naar haar twee vriendinen die zich gapend uitrekten. ' Ik bedoel, met alles wat er gebeurd is en zo. '
Maar Stella knikte geruststellend. ' Jawel, ik heb best goed geslapen, maar nu ik die weer zie liggen.... ' Ze wees op de telefoon.
Op dat moment, alsof het afgesproken was, begon het toestel te zoemen.
Alle drie schrokken ze op en staarden stomverbaasd naar het zwarte mobieltje dat zoemend over het houten blad van het nachtkastje trilde.
Aarzelend reikte Stella naar de telefoon, maar Luna sprong haar bed uit en greep haar hand. ' Stel, niet doen. '
Haar stem was hoog van spanning. ' Ik krijg hier een heel raar gevoel bij. ' Ze schudde haar hoofd. ' Nee echt hoor...'
Stella's hart begon nu ook weer te bonzen bij die woorden. Ze keek van Luna naar Layla. Het telefoontje zoemde maar door en trilde zichzelf gevaarlijk dicht naar de rand van het nachtkastje. Ineens hield het zoemen weer op en in de stilte die viel hadden ze alle drie het gevoel dat hun hartslag te horen was.
' Hij is gestopt. ' zei Layla ademloos.
Stella schoot in een nerveuze giechel. 'Joh! ' proestte ze.
Haar gegiechel stak de anderen aan. Ineens werd er op de deur geklopt. Layla gaf een geschrokken gilletje, waar de anderen weer van schrokken.
' Jeetje wat zijn wij een stelletje watjes zeg! ' Stella was opgesprongen en liep naar de deur. ' Wie is daar? ' fluisterde ze luid.
' De grote boze Wolf met z'n twee biggetjes. ' klonk Diego's stem. ' We komen even kijken hoe het met Miss bont en blauw is. '
Stella deed de deur open. ' Die telefoon ging daarnet! ' barstte ze meteen los.
De jongens kwamen snel de kamer binnen. Ze waren al gedoucht en aangekleed.
' Heb je opgenomen? ' vroeg Yves.
' Nou eh... bijna. ' antwoordde Stella.
' Bijna? '
' Ja hij stopte ineens weer. '
Yves pakte de mobiel van het nachtkastje en keek of er misschien een voicemail was ingesproken. Dat bleek niet het geval te zijn.
De meisjes waren weer op Stella's bed geklommen en Luna zei: ' Vertel eens wat die kerel gisteravond tegen je zei, Stel. '
Stella vertelde over die vier woorden die de man tegen haar gezegd had. Ook de jongens reageerden zowel verbaasd als bezorgd.
Diego klopte op Stella's knie. ' Je snapt natuurlijk wel dat we jou geen enkel risico laten lopen in je eentje. Dus vanaf nu zijn wij gewoon overal bij. Wat je ook doet.'
' Dus ook als ik een keer van Darmstad naar Pot wil faxen? ' vroeg ze onschuldig.
Hij rolde met z'n ogen. ' Je blijft toch ook echt een bouwvakker jij! '
Ze lachten allemaal, behalve Jesse die met gefronste wenkbrauwen voor zich uit staarde. Het feit dat Stella blijkbaar door iemand in de gaten werd gehouden vond hij maar niks. Ze was dan misschien wel een stoere chick die zich niet zo snel uit het veld liet slaan, maar ze was en bleef wel een meisje. En als iemand haar echt, echt kwaad wilde doen, dan had ze qua spierkracht natuurlijk veel minder te vertellen dan een man. Maar toen hij dat zei barstten alle drie de meisjes meteen verontwaardigd los. Alsof zij niet in staat waren om zich tegen een kerel te verdedigen! Een heel arsenaal aan mogelijkheden werd opgesomd: Allereerst het bekende ' knietje ' wat zo uitgebreid en fel besproken werd dat de jongens het al bijna konden voelen. Dan was er de sleutelbos. Als je die in je vuist hield en de sleutels tussen je vingers uit liet steken, kon je aardig wat schade aanrichten in een gezicht of oog. En als je van achter vastgepakt werd kon je zelfs kiezen: een goeie harde trap met een puntige hak op een niets vermoedende voet. Of een paar keer keihard met je elleboog naar achteren stoten in de ribben van de aanvaller. Of gewoon allebei. Dusse...
Strijdlustig keken ze hem aan.
Jesse had zijn handen afwerend opgeheven. ' Wow! Sorry hoor. ' zei hij half lachend. ' Ik zeg al niks meer. '
Yves, die achter Luna op het bed was gaan zitten, grijnsde.
' Charlie's Angels, the remake, ligt zo te horen al klaar. '
Stella gooide een kussen naar hem toe. ' Zo is het! Maar... '
Ze draaide zich om naar Jesse. '… 't is wel lief dat je zo bezorgd bent. '
' Oké, even terug naar het begin, Stel... ' begon Yves leunend tegen tegen de hoge opstaande rand van het voeteneinde van het bed, met zijn arm om Luna's middel. ' …wat wil je doen als je gebeld wordt? '
Ze keek hem nadenkend aan. ' Geen idee. Het ligt eraan wat er gezegd wordt denk ik. Ik... '
Plotseling begon de telefoon weer te zoemen. Een paar tellen lang staarden ze er alle zes naar.
Toen stond Stella op van het bed. Ze zuchtte diep. ' Goed... ik neem op.'
Yves greep haar arm. ' Zet 'm gelijk op speaker, Stel. '
Ze knikte en nam de telefoon van het nachtkastje, drukte ze op ' gesprek aannemen ' en meteen daarna op speaker.
' Hallo. ' zei ze.
Er klonk wat geruis aan de andere kant alsof iemand de telefoon ergens tegen aan veegde. Toen klonk een vrij zware stem: ' Stel? '
Ze hield het spreekgedeelte een eindje bij haar mond vandaan. ' Yes? ' zei ze zacht.
' Change of plans, love. ' hoorden ze zeggen in het zangerige Schotse accent dat ook de Reid broers hadden.
Met grote ogen keek ze naar Diego die op een puntje van het bed zat. Die bewoog vragend zijn handen, trok zijn wenkbrauwen op en mimede: ' vraag: waarom. '
Ze knikte. ' Why? ' vroeg ze.
' Not to worry. ' antwoordde de man. ' But instead of Mary King's Close we first want you to go to the Gallows at The Grassmarket. '
Luna was van het bed gesprongen, pakte snel haar vakantiedagboek van haar eigen nachtkastje en bladerde zenuwachtig naar een lege bladzijde. ' Gallows Grass Market ' schreef ze op. Daarna hield ze haar dagboek omhoog.
' The Gallows at The Grassmarket. ' ? las Stella hardop.
' Yes, at four. And Stel? '
' Yes? '
' Bazza wants you to know he didn't mean to scare you last night in the mist. He says he's sorry and he hopes you didn't hurt yourself to badly. '
' O... '
Stella's mond viel open. Ongelovig keek ze de anderen aan. Jesse pakte haar hand en gaf er een kneepje in. Ze staarde een ogenblik naar zijn hand. Toen, alsof ze ineens weer bij haar positieven kwam, vervolgde ze: ' ... okay that's allright. I'm not hurt. ' '
Aan de andere kant van de lijn was een kort lachje te horen. ' That's my girl. ' klonk het.
Stella slikte een paar keer. Daarna zei ze (en achteraf vroeg ze zich af waar ze het lef vandaan had gehaald):
' Anything else? '
De man scheen het echter niet eens een vreemde vraag te vinden.
' Not for the moment. ' Antwoordde hij.
' Okay. Eh... ' Stella die het gevoel kreeg alsof haar conversatietalenten naar het nulpunt gedaald was, zocht naar woorden, maar kon niets meer bedenken.
Het was even stil aan de andere kant van de lijn. Toen hoorden ze de man zeggen: ' Bye for now, love. '
' Bye. ' antwoordde Stella.
Ze wachtte met ingehouden adem totdat ze hoorde dat de verbinding verbroken werd. Toen pas ademde ze langzaam uit en legde de telefoon met een trillende hand weer op het nachtkastje.
Yves keek haar onderzoekend aan. ' Gaat het, Stel? '
' Jawel... ' Ze deed haar best om geruststellend te glimlachen. ' Het is... ' Ze haalde haar schouders op.
' Ik weet niet... '
Yves keek haar nog steeds aan. ' Want anders geven we die telefoon zometeen nog aan Daividh of Gawyn of... ' begon hij, maar ze onderbrak hem.
' Nee, 't is goed, Yves. Ik... '
Er werd op de deur geklopt. Ze keken allemaal op.' Over een kwartier ontbijten! ' klonk de stem van Daividh.
' Oké. We komen eraan! ' riep Stella. Ze was opgestaan. ' We hebben het er straks nog wel over. '
Diego liep achter de andere jongens aan naar de deur. Hij blies een kusje in de richting van de meisjes. ' We zien jullie zometeen beneden. '
Toen ze even later in de gelagkamer bij de jongens aanschoven, kwam Gawyn net naar hen toe gelopen.
' Jullie hebben mazzel. ' begon hij. ' De Belgische groep wil wel ruilen. ' Hij wees naar de tafel bij de haard waar een stuk of zes jongens en meiden zaten.
Diego zwaaide naar hen. ' Bedankt! ' riep hij. ' En je weet het hè: Loch Ness rocks! '
' En hoe laat gaan wij dan? ' vroeg Jesse.
Gawyn keek op zijn horloge. ' Om elf uur moeten we er zijn en het is ongeveer een kleine twintig minuten lopen, dus... '
Hij zag dat Daividh, die bij de keukendeur stond, hem wenkte en stak zijn hand op. ' Ja ik kom eraan. ' En met grote stappen beende hij weer weg.
Layla keek hem even na. Toen draaide hij zich om naar Diego. ' Waar ging dat over? '
' We hebben geruild. ' antwoordde hij en legde haar uit dat ze daarnet bedacht hadden dat het handiger zou zijn om vandaag al naar Edinburgh Castle te gaan, in plaats van morgen.
' En de reden? ' Luna roerde in haar thee.
' Dan hebben we vanmiddag tijd voor andere dingen. ' Diego boog zich naar haar toe en zei zachtjes: ' Dat hele telefoonverhaal ...the Gallows op The Grassmarket. En morgen is het al zondag. Dus ik dacht dat het misschien toch wel handig is om van te voren... en dan gaan we volgende week naar Loch Ness. '
Stella keek hem verbaasd aan. ' Wat ben je van plan dan? '
Diego haalde zijn schouders op. ' Geen idee. Gewoon even rondkijken, orienteren., weet ik veel. '
Hij sloeg zijn arm om haar heen. ' En ook omdat we ons vriendinnetje een beetje willen beschermen. '
' Mag ik toch wel mee? ' vroeg ze lachend.
Hij lachte even. ' Je moet zelfs mee. '
' Hier was het gebeurd. '
Ze stonden in het straatje dat uitkwam op het plein voor Edinburgh Castle en keken naar de plek die Stella aanwees. Gawyn en de rest van de groep waren al doorgelopen.
' Dus die kerel pakte je van achteren vast? ' vroeg Jesse.
Ze knikte. ' Hij legde zijn hand op mijn schouder en draaide me zo... ' Ze deed het voor bij Layla.
Yves wees op toegangsdeur van een vrij grote souvenirwinkel op de hoek, even vóór het plein. ' Het kan goed zijn dat die vent je in dat portiek op heeft staan wachten. '
' Ja maar dat betekent dus wel dat hij dus wist dat ze hier langs zou lopen gisteravond. ' zei Jesse. ' En dat ...'
' Misschien is hij ons gevolgd vanaf de Inn. ' onderbrak Layla hem. ' En als dát zo is...' Met grote ogen keek ze naar Stella. ' … dan weet hij dus waar we logeren. '
Diego staarde peinzend voor zich uit. Ineens keek hij op. ' Ik ga iets zeggen wat waarschijnlijk nergens op slaat, maar kan het misschien zo zijn dat één van de Reid broers die kerel heeft getipt? '
Er viel een stilte waarin ze allemaal na dachten over Diego's woorden.
Yves schudde als eerste zijn hoofd. ' Nee dat geloof ik niet. '
' Want? ' Diego had zijn wenkbrauwen opgetrokken.
' Omdat ik tegen Fergus had gezegd dat ik de honden uit zou laten en niet andersom. ' antwoordde Stella in Yves' plaats. ' Voor hetzelfde geld had ik het niet gezegd en waren we in de Inn gebleven. Dus dan viel er niks te tippen. '
' En trouwens, de Reid broers weten toch helemaal niks van dat telefoon verhaal af. ' voegde Luna eraan toe.
' Oké. ' Diego hief zijn handen. ' Zoals ik al zei: het slaat waarschijnlijk nergens op. '
Er klonk een schel gefluit vanaf het plein. Ze keken op en zagen Gawyn met twee armen zwaaien. ' Komen jullie deze kant op? '
Snel liepen ze naar de rest van de groep.
' Souvenirs kopen kan de héle middag nog.' Gawyn knipoogde naar de meisjes. ' Nu gaan we eerst het kasteel in. '
' Dat is ze dus. '
Sean Fairbaiirn tikte met zijn wijsvinger op één van de foto's.
' Dat is ze, inderdaad. ' klonk het.
Hij pakte een andere foto. ' D'r haar is in elk geval nog langer geworden. ' Hij glimlachte even.
' 't Is ook al bijna drie jaar geleden. ' hielp de ander hem herinneren.
' Klopt. En waar is deze genomen? ' Hij wees naar een van de andere foto's.
' Bij de St Giles, gisterenmiddag. '
Hij legde de foto weer neer.
De andere man schoof de foto's naar zich toe en maakte er een stapeltje van.
' Nog iets van MacCallum gehoord? '
Hij stopte de foto's in de binnenzak van zijn jas.
' The Gallows op The Grassmarket. Morgenmiddag vier uur. ' antwoordde hij.
Hij keek toe hoe de andere man opstond en naar de deur liep. Daar draaide hij zich om. ' Dat was het voor nu? '
Hij knikte. De man maakte de deur open en stapte opzij om hem door te laten. Toen hij al halverwege de gang was riep hij hem na: ' Hou me op de hoogte. '
' Komt voor elkaar, Fairbairn. ' was het antwoord.
HOOFDSTUK 5
' En hier is dan The Crown Room. ' klonk de stem van de gids.
' Wauw! ' Langzaam stapte Luna over de drempel en keek met grote ogen naar de verlichte glazen vitrine midden in de verder donkere ruimte.
Ze waren eerst samen met een gids door het kasteel gedwaald enover pleintjes gelopen. Ze hadden bewonderend naast Mons Meg gestaan. Het enorme kanon, met zijn kanonskogels van wel honderdtachtig kilo per stuk. De gids had verteld dat er behalve op zondag, elke dag om één uur precies een kanon werd afgeschoten. Toen Layla hem ongelovig had gevraagd of dít het kanon was, schoot hij hartelijk in de lach .
' Nee meisje! ' had hij gelachen. ' Mons Meg werkt niet meer. Boven staat het kanon dat ik bedoel: de “one o' clock Gun”. Hij wees in de richting. ' En die is een stuk kleiner. '
' Maar... en die kanonskogels dan? ' Dat was Luna geweest. ' Waar vallen die dan neer als er elke dag één wordt afgeschoten? '
De gids had nog harder gelachen en Jesse had gegrinnikt: ' Sjonge jonge, Loen, stel eens niet van die stomme vragen. '
' Hoezo? '
Hij rolde met zijn ogen. ' Tegenwoordig wordt er toch niet meer met kanonskogels geschoten! '
' Ja dat weet ík toch niet! ' half beschaamd en half boos keek ze hem aan. ' Ik heb geen verstand van kanonnen. '
Gawyn had haar lachend getroost. 'Je bent echt niet de eerste die dat vraagt hoor.' zei hij
Daarna waren ze verder gelopen, de Great Hall in waar de schitterend bewerkte houten lambrisering overging in het warm oranjerood van de wanden, zoals de gids vertelde. De jongens hadden echter meer oog voor alle zwaarden, degens en lansen die aan de muren hingen. En de meisjes stonden bij de indrukwekkende open haard en maakten foto's van en met elkaar.
Weer buiten gekomen had de gids zijn groepje op een hondenkerkhofje gewezen, dat op een lager gelegen plateautje lag. Ze hadden zich verdrongen bij het middelhoge muurtje en neergekeken op zo'n twintig kleine gedenksteentjes die aan de rand van een met gras begroeid veldje stonden.
' Hier werden sinds de tijd van Queen Victoria honden begraven. Vaak waren het leger mascottes, maar ook honden van officieren. ' hoorde Stella de gids zeggen terwijl ze de tekst op een van de steentjes probeerde te lezen, wat haar niet lukte.
Verder lopend waren ze op een binnenplein beland. Achter de gids aan waren ze een deur binnengegaan die toegang gaf tot een tentoonstelling over de geschiedenis van de Schotse kroonjuwelen. Ze liepen door gangetjes, langs levensechte diorama's waarin werd uitgebeeld wat er allemaal gebeurd was in de loop der eeuwen. En uiteindelijk stonden ze nu op de drempel van de Crown Room.
Daar, op een bed van diepblauw fluweel lagen de Schotse kroonjuwelen: de scepter, die een gift was van de paus aan James de Vierde in 1494, zoals de gids met gedempte stem uitlegde. Het zwaard ofwel The Sword of State, met een zwaardblad van wel een meter lang. Ook dit was een gift aan James de Vierde geweest, van een andere paus deze keer.
En daarboven uit torenend, op een rood fluwelen kussen met goudkleurige kwastjes lag de kroon. De donkerrood fluwelen kap onder de gekruiste gouden bogen, stak fel af tegen de rand van hermelijnenbont. De kroon zelf was gemaakt van Schots goud en ingelegd met tweeënveertig edelstenen, waaronder amethist, granaat en meer dan vijftig Schotse zoetwaterparels.
Aan de andere kant van de kroon lag tenslotte nog een enorme rechthoekige steen.
' Dat is The Stone of Scone. ' legde de gids uit. ' Op deze steen, die ruim honderdzestig kilo weegt werden vroeger de koningen van Schotland gekroond. De steen wordt ook wel: The Stone of Destiny genoemd. '
' Bestemming. ' vertaalde Luna zachtjes voor zich uit, op hetzelfde moment dat Jesse, die naast haar stond:
' Noodlot ' zei.
Luna proestte.
' De kroonjuwelen werden voor het eerst gebruikt tijdens de kroning van Mary, Queen of Scots in 1543. ' ging de gids onverstoorbaar verder.
Diego stootte Yves aan. ' Heb je dát gezien. ' fluisterde hij, wijzend naar de zware kluisdeur, met de enorme cirkelvormige handle, waarmee de deur kon worden afgesloten.
' We staan hier gewoon in een kluis. Vet stoer man. '
Yves knikte naar de twee mannen links en rechts van de vitrine, die rustig met hun handen op hun rug, voor zich uit keken. ' Compleet met echte bewakers. ' zei hij zachtjes.
Luna kwam naar hen toe. ' Bijzonder hè. ' zei ze zacht. ' Om een keer echte kroonjuwelen te zien. '
Diego grijnsde breed bij het woord ' kroonjuwelen ' en deed zijn mond al open om iets te zeggen. Maar Yves trok even zijn wenkbrauwen op en zei rustig: ' Als er iets is dat je wilt zeggen, is het nu het perfecte moment... ' Hij wachtte even. ' … om het niet te doen. '
Diego klapte zijn mond weer dicht, maar de grijns op zijn gezicht bleef.
Na nog een tijdje rondgekeken te hebben gingen ze weer verder. Even later stonden ze samen met de rest van de groep weer op het binnenplein.
' Mochten jullie geïnteresseerd zijn... ' De gids wees naar een zwart schild dat naast één van de deuren aan de andere kant van het plein hing.
' Prisons of War. 'stond erop geschreven. ' Wat is daar te zien? ' vroeg een meisje uit de groep.
' Een tentoonstelling over de krijgsgevangenen die hier door de eeuwen heen hebben gezeten. ' legde de gids uit. ' Hoe ze leefden, wat ze deden... noem maar op. '
' Vet! ' Diego deed al een paar stappen in de richting en keek toen over zijn schouder naar de anderen.. ' Gaan jullie ook mee? '
' Wacht even. ' Gawyn keek op zijn horloge. ' Het is nu bijna één uur. Laten we zeggen om uiterlijk half twee in het Red Coat Café voor een kop thee? '
' Waar is dat? ' klonk het van verschillende kanten.
' Gewoon de paden volgen tot je boven bent, dan zien jullie het vanzelf. ' Hij knikte naar Layla. ' Daar staat trouwens ook de one o 'clock Gun. Je zult hem zo meteen wel horen. Wij lopen er alvast heen. Ik zie jullie daar. Chi mi rithist thu! ' (Tot straks)
En samen met de gids liep hij weg.
Het grootste deel van de groep, waaronder Yves, Diego, Jesse en de drie meisjes, gingen naar de oude gevangen barakken. Ze liepen de stenen trap af naar beneden, gingen het zwarte ijzeren hek door en stapten terug in de tijd.
Lange rijen houten britsen waartussen tientallen smalle hangmatten hingen. Wasgoed aan lijnen die kris kras door de ruimte gespannen waren. Een houten tafel met daarop de resten van een maaltijd van grof brood, kaas en vlees. Op een andere tafel lag een rijtje dominostenen. Links en rechts ervan lagen een aantal omgekeerde stenen te wachten totdat de spelers (die midden in hun spel leken te zijn weggeroepen) weer terug zouden komen om verder te gaan. Een open haard waarboven een zwart geblakerde kookpot hing. En overal klonk het gemurmel van stemmen. Mannenstemmen...
In een andere ruimte was een eikenhouten deur tentoongesteld die oorspronkelijk als toegangsdeur van de gevangenis had gediend. In de loop der jaren hadden heel wat gevangenen er iets in gekrast.
' Kijk hier dan: een heel schip! ' riep Layla uit. Ze speurde de deur af. ' En daar nog één! '
Diego die naast haar stond tikte op haar schouder. ' Layla, schatje eh... '
Hij wees op een getekende afbeelding die naast de deur hing. Het was diezelfde deur waarbij de ingekraste tekeningen uitgelicht werden in witte inkt.
' Ik wil niet veel zeggen... maarre... zo is het misschien makkelijker zoeken. ' zei hij met een knipoog.
Layla gaf hem lachend een zetje. ' Bijdehand! '
Later in het Red Coat Café, terwijl ze achter een warme kop thee een een enorme punt Caramel Fudge Cheesecake zaten, vroeg Stella of de excursie nu afgelopen was.
Gawyn keek op. ' Hoezo? Heb je nog plannen dan? '
' Nou... niet echt. ' loog ze. ' Ik vroeg het me gewoon af. '
Ze nam snel een hap van haar taart. ' Dit is trouwens de lekkerste taart die ik ooit gegeten heb. ' zei ze met volle mond. ' Behalve die taart van Fergus dan. ' voegde ze er snel aan toe met een schuine blik op Gawyn.
' Die was nóg lekkerder. '
' Je wist toch al dat haar middle name “Slijmjurk eerste klas” was hè? ' vroeg Diego hem.
' Ik had al zo'n vermoeden. ' lachte hij. ' Maar om even terug te komen op je vraag Stella: ja, we zijn hier klaar. Jullie zijn verder vrij om te doen wat je wilt. Ik ga terug naar de Inn. Degenen die dat ook van plan waren, kunnen met mij meelopen. En de rest... ' Hij knikte naar Stella en de anderen. '... zie ik vanavond bij het eten dan weer. Goed? '
Stella knikte. Daarna keek ze de anderen aan. ' Zullen we gaan dan? '
Ze trokken hun jassen weer aan en Layla dronk nog even gauw haar kopje leeg.
' Waar is trouwens The Grassmarket? ' vroeg Stella terwijl ze haar jas dichtritste. ' Is dat hier ver vandaan? '
Gawyn schudde zijn hoofd. ' Dat is hier vlak bij. '
Verrast keek ze op.
' Het plein aflopen... ' legde hij uit. '... en dan in die straat met die souvenirwinkel waar jullie vanmorgen stonden, rechts de trap af en dan naar de overkant. Nog een paar trappen af. En dan ben je in Victoriastreet en dan... '
Luna stootte Stella aan. ' Dat is volgens mij waar we gisteravond ook gelopen hebben met Fergus. ' zei ze.
Ze draaide zich om naar Gawyn. ' Is het in de buurt van dat plein met die Pubs? ' vroeg ze.
' Dat ís The Grassmarket. ' Gawyn stak zijn duim omhoog.
' O daar! ' Diego keek Yves en Jesse veelbetekenend aan en haalde tegelijkertijd vragend zijn schouders op.
De drie meisjes lachten. ' Volg ons maar. ' zei Layla.
Diego was al opgesprongen. ' En dat doen we natuurlijk graag. '
Ze streek de verkreukte papiertjes glad op haar knie. Welke was het ook alweer? Nadenkend gleden haar ogen over de twee slordig neergepende telefoonnummers. Stom dat hij er ook niets had bij gezet. Nou ja, dan probeerde ze ze allebei maar. Ze toetste met snelle vingers het bovenste nummer in. De telefoon ging over. Twee keer... drie keer... vier keer... Even was het stil, toen klonk er een kort piepje: voice mail. Buiten denderde een trein voorbij. Ze verbrak de verbinding. Eerste regel: nooit iets inspreken. Geen sporen achterlaten.
Ze toetste het tweede nummer in. Ook deze keer ging de telefoon een paar keer over. Toen klonk het kortaf:
' You know the drill. ' gevolgd door het piepje van de voice mail.
Met een geirriteerde zucht verbrak ze opnieuw de verbinding. ' Waarom neem je nou niet gewoon op, verdorie! ' mompelde ze terwijl ze de papiertjes weer in haar zak frommelde. Daarna stopte ze de telefoon in haar tas en trok de wc door. ' Ik wacht nog één dag.' zei ze zacht.
Ze hing haar tas over haar schouder, verliet het wc hokje en gooide wat muntgeld op het schoteltje. Daarna liep ze de trap op naar buiten.
' Dit is het volgens mij. ' Luna was op de ronde verhoging geklommen, waar een cirkel van grauw witte stenen in was gelegd met in het midden een groot kruis van roodachtig steen. Er stond een tekst in de rand en langzaam om haar as draaiend las ze hardop: Many Martyrs and Covenanters died for the Protestant Faith on this spot.
Stella was ook op de verhoging gesprongen en wees op de afbeelding van een galg die in de stoep naast de verhoging was verwerkt.
' Je hebt gelijk Loen. ' zei ze. ' Dit zijn The Gallows. '
Yves keek om zich heen. ' Dus hier moet je morgenmiddag staan. '
' Er zijn in elk geval genoeg plekken waar wij ons verdekt kunnen opstellen. ' vond Diego en wees naar de rode telefooncel op nog geen vijf meter afstand. ' Daar bijvoorbeeld. '
' Of daar bij dat huisje ' viel Jesse in, wijzend op een klein stenen gebouwtje dat precies tussen het plein, en Victoriastreet lag, schuin tegenover the Gallows.
Layla liep erheen. ' Dat is geen huisje. ' riep ze terwijl ze de plaquette las die tegen een van de zijden bevestigd was. ' The West Bow Well ' stond erop.
' Dit is een bron. Of een waterput achtig ding. ' Ze kwam weer terug gerend.
' We kunnen ook in die pub gaan zitten om de boel in de gaten te houden. ' zei Yves. ' En om alvast een beetje in de juiste sfeer te komen. '
Diego keek om naar de rode pui en een grijnsde toen hij de naam: “The last Drop”. Aan het uithangbord hing een strop.
' 't Is toch wel een beetje een creepy. ' zei Stella en keek het plein over. ' Ik heb geen idee hoe die kerel die ik hier morgen ga ontmoeten eruit ziet. Voor hetzelfde geld word ik nu al in de gaten gehouden. '
Ook de anderen keken rond. Overal liepen mensen, inderdaad. Iedereen kon haar ongezien beloeren. Vanuit die snoepwinkel daar aan de overkant bijvoorbeeld, of een van de andere winkels die hier aan het plein lagen.
Wie weet was het die vent wel die daar bij die boom stond met dat hondje, bedacht Luna zich terwijl ze naar hem staarde. Of een van die twee kerels die nu voorbij de man met het hondje liepen. Die ene droeg dan wel een rugzak en die andere een fototoestel om zijn nek, alsof ze toeristen waren, maar wat zei dat? Het kon toch net zo goed...
Luna zag dat ze naar een vrouw toe liepen die het uithangbord van een van de Pubs fotografeerde. Een van de mannen sloeg even zijn arm om de vrouw heen. Dus toch toeristen blijkbaar. Bijna automatisch ging er een gevoel van opluchting door haar heen. Gek eigenlijk. Alsof de aanwezigheid van een vrouw per definitie een soort onschuld uitstraalde, wat natuurlijk nergens op sloeg. Want ze had genoeg misdaad programma's gezien om te weten dat vrouwen soms alles behalve onschuldig waren. Maar toch... gevoelsmatig werkte het wel zo. Ze keek de twee mannen en de vrouw na, die het plein afliepen in de richting van Edinburgh Castle.
Ineens voelde ze dat iemand haar hand pakte en ze keek op. Het was Yves. Zijn mondhoeken waren omhoog gekruld en hij knikte naar een groepje mensen dat zich inmiddels bij de Gallows verzameld had, wachtend tot ze erbij konden om foto's te maken.
' Volgens mij staan jullie een beetje in de weg. ' zei hij.
' O Sorry. ' Met een verontschuldigend lachje sprongen de meisjes van de verhoging. Het was intussen beginnen te miezeren.
' Ik stel voor dat we nu gelijk maar naar “The Last Drop” gaan. ' Diego had Layla's hand gepakt en liep al vooruit. ' Dan kunnen we vast wat research doen. '
' Research? 'Layla keek hem lachend aan. ' Jij bent nogal wat van plan. '
' We zijn niet voor niets in Edinburgh, waar de schrijver van Sherlock Holmes geboren is.' antwoordde hij terwijl hij de deur van Pub openduwde. ' Ik denk dat ik straks op zoek ga naar een pijp en een vergrootglas. '
' En zo'n geruit petje met zo'n cape zeker. ' proestte ze.
Ze zochten een plekje bij het raam zodat ze het plein goed konden overzien.
' Hoe oud moet je hier zijn om bier te kunnen bestellen. ' Jesse boog zich over naar de jongens. ' Ik zou wel zo'n Pint lusten. '
Yves had zijn jas uitgetrokken en hing hem over zijn stoel. ' Volgens mij moet je achttien zijn. Maar ik zou zeggen: probeer het eens uit. En als het je lukt, doe mij er dan ook maar één. '
Jesse liep naar de bar en kwam even later terug. ' Hij trapte er niet in. '
Stella keek ondeugend. ' Goh, waar zou dát nou aan liggen? ' Ze dook onder de tafel. Even later kwam ze weer tevoorschijn en legde de zwarte mobiel op tafel.
Diego dook ook even onder de tafel en keek haar daarna vragend aan. ' Waar haalde je die nou zo snel vandaan? '
' Uit m'n laars. ' antwoordde ze lachend. ' De ideale plek als je een keer geen tas bij je hebt. '
Ze drukte op het knopje aan de zijkant en bekeek de verlichte display.
' Hey, hoe kan dat nou: gesprek gemist. ' Verbaasd keek ze de anderen aan. ' Ik heb helemaal niks gevoeld. '
' Hoe laat is dat geweest? ' vroeg Luna.
Stella keek op de display. ' Om 14:17 u Waar waren we toen? '
' Onderweg naar The Grassmarket volgens mij. ' antwoordde Jesse. ' Is er trouwens geen voice mail ingesproken? '
' Ja! ' riep ze verrast uit en hield de telefoon omhoog. ' Deze keer wel. '
Ze toetste een nummer in en hield de telefoon aan haar oor. De anderen keken toe en zagen haar wenkbrauwen langzaam omhoog gaan.
' En? ' dat was Diego.
Ze schudde haar hoofd. ' Niets. '
' Niets? ' Diego pakte de telefoon af en beluisterde zelf de voice mail. Ook zijn wenkbrauwen fronsten zich.
' Zet 'm eens op speaker, dan kunnen wij ook even meeluisteren. ' Luna tikte met haar hand op de tafel.
Ze bogen zich over de tafel heen terwijl Diego de voice mail nogmaals liet horen. Het enige dat ze hoorden was een geruis dat na een paar tellen ophield.
' Laat nog eens horen. ' vroeg Yves zonder opkijken.
Opnieuw werd de voice mail afgedraaid.
' 't Klinkt een beetje als een föhn. ' Stella keek de anderen aan. ' Alsof iemand z'n haar staat de föhnen op de achtergrond. '
' Ik dacht meer aan een auto. ' zei Luna. ' Alsof iemand die telefoon uit het raam van een rijdende auto heeft gehouden.'
' Ja dat klinkt heel logisch Loen. Je telefoon uit een rijdende auto houden. ' Jesse rolde met zijn ogen. ' Je bent wel goed op dreef vandaag met je slimme opmerkingen hè? '
Ze keek hem vernietigend aan. ' Ik heb anders van jou nog helemáál niks gehoord, dusse... '
' Ik zeg: een trein. ' Hij keek naar de anderen. ' Dat hoor je toch zo. '
' Een trein? '
Ze luisterden nogmaals naar het geluid, nu met andere oren.
' Goedemiddag. ' Zonder dat ze het in de gaten hadden was de barman naar hun tafeltje gelopen en zette zes flesjes prik op tafel. ' Zijn jullie een spelletje aan het doen? ' vroeg hij met een knik naar de telefoon die midden op de tafel lag.
Ze schudden hun hoofd. ' Nee we... ' begon Layla, maar ineens bedacht ze zich.
' Wilt u misschien eens luisteren naar dit geluid en dan zeggen wat u denkt dat het is? ' vroeg ze hem.
Diego knikte goedkeurend. ' Slim. ' prees hij zachtjes in haar oor.
De man haalde zijn schouders op. ' Dat wil ik best. ' antwoordde hij. ' Laat maar eens horen. '
Weer werd de voice mail afgedraaid. De man luisterde geconcentreerd. ' Ik zou zeggen... ' Hij staarde naar zijn dienblad. ' Laat nog eens één keer horen? '
Ze keken naar hem terwijl hij het geluid probeerde thuis te brengen. Hij knikte langzaam. ' Een trein. ' zei hij toen.
' Toch een trein? ' Luna keek verrast van de man naar haar broer. ' En dat weet u zeker? '
De man glimlachte. ' Net zo zeker als ik ook heel zeker weet dat die drie heren hier geen achttien zijn. '
En met die woorden liep hij lachend terug naar de bar.
Die avond hadden ze niet veel tijd gehad om verder te brainstormen over die vreemde voice mail. Na het eten was Daividh met zijn groep vertrokken voor The Ghost Tour. De rest was met Fergus en Gawyn in de gelagkamer achtergebleven, waar de twee mannen, zittend bij de haard het ene sterke verhaal na het andere vertelden. De gevonden telefoon lag boven aan een geleende oplader. Toen Stella daarnet even naar boven gelopen was om een trui te pakken, had ze er een hele tijd naar staan kijken. Ze had ineens moeten denken aan de Griekse Mythe die haar leraar Geschiedenis ooit verteld had voor de klas, over De Doos van Pandora. Ze kon zich het verhaal niet helemaal meer herinneren, maar wat ze wel onthouden had, was dat volgens de mythe alle ongeluk van de wereld in die doos was opgesloten en dat het beter was om hem nooit te openen. En dat was precies wat Pandora, die van de goden een flinke dosis nieuwsgierigheid had gekregen, dus wel had gedaan. Met alle vreselijke gevolgen van dien. Ze pakte de telefoon van het nachtkastje en draaide hem om en om in haar hand.. Had ze door hem die allereerste keer op te nemen, haar eigen doos van Pandora geopend? Had ze de telefoon niet beter meteen aan een van de Reid broers kunnen geven, in plaats van zelf een soort van nieuwsgierige Pandora te zijn? Vanuit de gelagkamer beneden klonken de lachende stemmen van Fergus en Gawyn. Ze legde de telefoon weer op haar nachtkastje en glimlachte even. Pandora was Grieks. Net als zijzelf. En wie weet... misschien lag het gewoon daar wel aan.
HOOFDSTUK 6
Ze schoot omhoog en keek verdwaasd om zich heen. De paarse gordijnen... de mahoniehouten palen van het hemelbed. Ze rolde zich op haar zij en keek naast het bed. Op de grond lag het boek van Luna samen met het zwarte telefoontje. Blijkbaar had ze ze in haar slaap van het nachtkastje geslagen. Rillerig ging ze rechtop zitten en staarde voor zich uit. Ze wist eens niet meer precies wat ze nu gedroomd had, maar wat ze wel wist, was dat ze blij was dat ze nu wakker was.
In de andere twee bedden waren Luna en Layla allebei in diepe slaap. Ze staarde voor zich uit. Na een tijdje ging ze weer liggen, maar algauw voelde ze dat ze langzaam weer terug gleed naar haar droom en met een ruk ging ze weer rechtop zitten en knipte het bedlampje aan.
' Wat een onzin. ' siste ze zichzelf toe. ' Je bent toch geen klein kind meer. '
Maar toch durfde ze niet goed om weer te gaan liggen. En toen ze tot twee keer toe toch in slaap dreigde te vallen stond ze op en verliet zachtjes de kamer.
Jesse werd wakker omdat hij naar de wc moest. Hij liet zich uit bed glijden, schoot zijn joggingbroek aan en liep naar de deur. Toen hij al met één voet in de gang stond hoorde hij Diego.
' Hey Jes. '
' Wat is er? ' fluisterde hij terug.
' De meidenkamer is verboden terrein he. '
Jesse grinnikte. ' Ik moet alleen maar pissen man. '
' Ja ja... ' hoorde hij Diego lachen toen hij de deur achter zich dicht trok.
Hij liep de gang door. De jongenstoiletten lagen helemaal aan het einde. Halverwege de gang was de trap die naar de slaapkamer van de drie meiden leidde. Toen hij er langs liep kon hij het toch niet nalaten om even omhoog te kijken of hij misschien...
Maar er was niemand te zien.
Hij ging de wc binnen en deed waarvoor hij gekomen was. Daarna waste hij zijn handen en keek naar zichzelf in de spiegel die boven de wasbak hing.
' De meidenkamer is verboden terrein. ' Hij grinnikte weer toen hij aan de woorden van Diego dacht.
De laatste tijd had hij, als hij aan Stella dacht vaak van die... die... (nu hij erover nadacht hij hield als vanzelf zijn adem in) ... gedachten en gebeurden er dingen met hem waar hij geen controle over leek te hebben. Hij kon er gewoon niets aan doen. Zoals die dag dat ze met elkaar hadden gezoend op het vliegveld. Of tijdens het feest laatst. Bij de herinnering kreeg hij het alweer warm. Diego had veelbetekenend geknipoogd toen hij het erover had gehad. Niet dat hij het letterlijk verteld had... No way!
Maar gewoon onverschillig, als mannen onder elkaar.
Yves had zich er niet mee bemoeid, maar dat had Jesse op dat moment niet zo heel erg gevonden. Hij had namelijk niet echt de behoefte om te horen of Yves daar ook last van had bij Luna.
Waarschijnlijk wel, maar daar dacht hij liever niet over na. Hij had het al druk genoeg met zijn eigen verwarrende gedachten en alles wat daarbij kwam kijken.
Hij droogde zijn handen af en ging het toilet weer uit. Het was donker in de gang op een paar nachtlampjes na die kleine lichtkringetjes maakten op het houten plafond. Toen hij weer langs de trap kwam en onwillekeurig weer naar boven keek zag hij twee benen in een geruite pyjamabroek de trap afkomen. Daar was ze toch!
Hij bleef staan en wachtte tot ze helemaal beneden was voordat hij zachtjes haar naam zei. Ze schrok zichtbaar.
' Jesse! ' Ze legde haar hand op haar hart. ' Ik schrik me een hoedje. Wat doe jij uit bed! '
' Ik moest naar de wc. ' Hij knikte naar haar. ' En jij? '
Ze slaakte een diepe zucht. ' Ik... eh...' Ze keek hem met een scheef lachje aan. ' Ik had een nachtmerrie. En daarom blijf ik nu liever even wakker. Ze ging op de trap zitten. ' Stom hè? '
' Nee, hoezo? ' Hij was naast haar op de trede gaan zitten.
' Nou ja... ' Ze haalde haar schouders op.
' Het maakt toch niet uit. ' vond Jesse.
Ze leunde tegen hem aan. Zo bleven ze een tijdje zitten.
' Jes? ' zei ze na een poosje.
' Ja? '
' Ik ben blij dat je naar de wc moest. '
Hij schoot in de lach. ' Ik ook. '
Ze stond op en trok hem overeind. Nu ze tegenover elkaar stonden was Jesse maar een paar centimeter langer dan Stella. Ze ging tegen hem aan staan, legde haar armen om zijn hals en gaf hem een kus. Onmiddellijk overviel hem dat ene gevoel weer en snel legde hij zijn handen op haar heupen en duwde haar onopvallend een beetje van zich af. Even keek ze hem verwonderd aan, gaf hem nog een kus en liet hem toen los.
' Zullen we maar weer gaan slapen? ' vroeg ze.
' Oke. ' Hij had een stap achteruit gedaan. ' Nou ja... als jij hier liever nog even wilt blijven zitten dan... '
Ze schudde haar hoofd. ' Nee het gaat wel weer denk ik. '
Ze ging op de eerste tree staan. ' Welterusten, Jes. '
Hij glimlachte naar haar. ' Welterusten. '
Hij keek haar na totdat ze boven was. Daar draaide ze zich nog een keer om.
' Jes? '
Hij keek omhoog en zag in het licht van het lampje boven aan de trap een klein lachje op haar gezicht verschijnen.
' Ja. '
' Ik ga er maar vanuit dat dat je mobiel was in je broek, oké. '
Ze zwaaide naar hem. ' Welterusten. ' En weg was ze.
Het duurde even voordat Jesse zich verroerde. Toen balde hij zijn vuisten en kneep zijn ogen dicht.
' Shit! '
Met grote stappen liep hij terug naar de slaapkamer.
' Shit, shit, shit! ' siste hij voor zich heen terwijl hij met woeste bewegingen zijn joggingbroek uittrok.
' Wat is er? ' Diego had zich half opgericht en keek vragend in Jesse's richting en ook Yves' hoofd verscheen nu tussen de donkerblauwe bedgordijnen.
' Niks! ' Jesse stond naast zijn bed met nog een been in de pijp van zijn broek. ' Ik heb net alleen het gênantste moment van mijn leven meegemaakt. '
Yves was rechtop gaan zitten. ' Het gênantste moment van je leven? Laat me raden: Je was de verkeerde wc ingelopen en... '
Hij zag dat Jesse zijn hoofd schudde. ' Niet? Oké ik geef het op. Wat dan? '
Jesse zwiepte de joggingbroek door de kamer en dook zijn bed in. ' Ik kwam Stella tegen op de trap. Ze had een nachtmerrie gehad. Dus we hebben even op de trap zitten praten en een beetje... en toen... toen...'
Diego's ogen begonnen te glinsteren. ' Ja? '
Jesse zuchtte diep. ' Nou ja hoe dan ook... '
Hij rolde met z'n ogen. '...ze zei dus dat ze er maar vanuit ging dat m'n mobiel in m'n broek... '
Hij was nog niet uitgepraat of vanuit de twee andere bedden klonk een luide schaterlach op.
' Je mobiel in je broek! ' Diego gierde het uit. ' Dat is inderdaad gênant, Jes! '
Schaterend viel Yves hem bij. ' Héél gênant! '
Jesse knipte zijn nachtlampje uit. ' Welterusten. ' gromde hij. ' Stelletje klootzakken. '
' Hoe laat is het nu? '
Er klonk wat geritsel. ' Bijna vijf uur. '
' Nou kom op, loop door dan. ' Hij blies even op zijn handen. ' ...want ik begin het ondertussen knap koud te krijgen en ik wil naar m'n bed. '
Ze klommen over de glibberige treden van de ruwstenen trap naar boven en kropen daarna door een gat naar buiten. Hij ademde diep in. ' He he eindelijk frisse lucht. '
Ineens klonk het gezoem van een mobiele telefoon. Snel nam hij op en luisterde.
' Yeah... oké... zei hij. ' Da's goed. ' Hij luisterde weer even en zei toen: 'Aan deze kant alles goed. Ja we zijn er helemaal doorheen gelopen.... Ja tot boven aan toe. Nee, helemaal niet.... geen enkele moeite... Okay, bye. Daarna verbrak hij de verbinding.
' En? ' vroeg de ander.
' We leggen het in The Beehive. '
Het was even stil.
' Hoe laat is het nu? '
De ander keek op zijn horloge. ' Tien over. Kom op, dan gaan we naar huis. '
Samen schoven ze iets voor het gat, waar ze doorheen gekropen waren. Daarna liepen ze het pad af in de richting van de oude stenen poort met daarin een zwaar ijzeren hek. Ze openden het hek en samen verdwenen ze even later in het donker.
Het was de volgende ochtend. Stella zat bij de haard en staarde in het vuur. Morogh en Muir lagen aan links en rechts van haar, elk met hun kop op haar schoot. Het was rustig in de gelagkamer. Door de geopende deur naar de keuken klonk gerammel van borden en bekers. En daar bovenuit het gebabbel en degenen die corvee hadden en gelach van Fergus. Na het ontbijt waren Yves, Jesse en Diego samen met wat andere jongens naar de Game Room gegaan voor een paar potjes. En waarschijnlijk zouden ze daar de eerste uren nog niet uit komen. Ze hadden haar meegevraagd, maar ze had nee gezegd. ' Misschien straks. ' had ze beloofd bij het zien van het teleurgestelde gezicht van Jesse.
Luna en Layla waren met een paar meiden naar boven gegaan om foto's uit te wisselen. Ook zij hadden haar meegevraagd en ook tegen hen had ze ' nee ' gezegd.
Ze wilde even alleen zijn. Muir likte haar hand en keek naar haar op. Ze glimlachte en moest ineens denken aan die drie honden op Camp Santa Fe. Hoe heetten die toch ook alweer. Ze zocht in haar geheugen. Lupo... Eagle...
En...
O ja... Djengiz.
Mooie honden waren dat. Afrikaanse boerboels, wist ze ondertussen. Groot, robuust en indrukwekkend.
' Maar jullie zijn ook mooi. ' zei ze tegen Muir die haar nog steeds aankeek. ' En lief... ' voegde ze eraan toe.
Gisterenmiddag in The Last Drop, terwijl ze met z'n allen aan het brainstormen waren had ze ook aan Camp Santa Fe moeten denken. Hoe ze toen met z'n allen bezig waren geweest met de verdwijning van Layla. En hoe spannend ze dat gevonden hadden. Maar het was ook spannend geweest. En gevaarlijk ook trouwens. Randy en die andere vent met dat pistool. Jesse die ontvoerd was...
En het jaar daarop in Camp Alyeska met die dode man in die auto en Luna met haar longontsteking in die houthakkerhut in het bos... Die gestoorde vent die geschoten had. Het had toen niet veel gescheeld of hij had Luna geraakt.
En daarna Camp Al Andaluz en die hele toestand met Diego's broer Ramón en hun vader.
' Hermandad del Enigma. ' zei ze zachtjes. Die Geheime Broederschap. Nog steeds vroeg ze zich wel eens af wat er nu onder dat enorme doek verborgen was geweest in die grotten.
' Soms is het beter om dingen niet te willen weten. ' had Diego's vader tegen haar gezegd.
Waarschijnlijk had hij gelijk, maar de nieuwsgierigheid was gebleven. En wie weet zou ze ooit nog eens...
Er kwam een groepje jongens naar beneden, ook onderweg naar de Game Room. Ze zwaaide even vanaf haar plekje bij de haard, maar toen ze haar wenkten schudde ze haar hoofd. Een van de jongens kwam naar haar toe.
' Zo'n mooie meid kan ik toch niet in d'r eentje laten zitten. Kan ik je echt niet overhalen? ' vroeg hij met een schuin gehouden hoofd.
Ze glimlachte even. ' Zelfs m'n eigen vriendje kon me niet overhalen, dus... '
' Tsja dan... ' Hij draaide zich om en liep terug naar de anderen. ' Ze wil niet. ' riep hij.
' Ah … ' klonk het teleurgesteld.
' Sorry! Riep Stella lachend.
Haar gedachten gingen weer terug naar Camp Al Andaluz. Als ze alles zo eens naging leek het er bijna op dat er elke vakantie wel iemand aan de beurt kwam. Layla en Jesse in Arizona, Luna in Alaska, Diego in Córdoba....
Ze dacht aan Jesse. Toch wel lief van hem om even bij haar op de trap te blijven zitten toen ze niet meer durfde te gaan slapen.
Jesse.
Ze hadden nu al een paar jaar een soort van verkering, maar op de een of andere manier bleef hij nog altijd een beetje verlegen. Net alsof hij zich met zijn houding geen raad wist af en toe. En dat begreep ze niet helemaal. Want ze wist, uit de verhalen van Layla dat hij ook een andere, zekere kant had.
Layla had haar bijvoorbeeld verteld hoe Jesse haar had gekalmeerd toen ze samen in die achterbak waren opgesloten. En ook toen ze in the middle of nowhere waren achtergelaten door die drie mannen was hij het geweest die zijn hoofd erbij gehouden had. En dat terwijl hij waarschijnlijk net zo bang was geweest als zij.
Stella ging verzitten. De twee honden bleven gewoon liggen. Fergus had gezegd dat honden instinctief aanvoelen of ze met een leider te maken hebben of met een volger.
' And you are definitely a leader. ' had hij er ernstig aan toegevoegd.
Een leider? Was ze dat? Ze kon mensen inderdaad overtuigen, als het nodig was. En ze liet zich sowieso niet zo makkelijk van haar stuk brengen. Ze was ook wel een beetje eigenzinnig. Was dat dan misschien de reden van Jesse's verlegenheid? Was ze te bazig?
Als ze met z'n allen bij elkaar waren had Diego meestal het hoogste woord. Hij was degene met de wildste ideeën, de gekste plannen. Was voor niks of niemand bang. Toch was Jesse tegen hem niet onzeker.
' Nee hè hè! ' klonk een smalend stemmetje in haar hoofd. ' Da's toch logisch. Die jongen is verliefd op jou, weet je nog wel! En niet op Diego. '
Ze trok haar benen op en leunde haar kin op haar knieën. Morogh en Muir keken even verwonderd op, maar legden zich er zonder morren bij neer dat haar schoot verdwenen was . Ze gingen weer liggen met hun kop op hun poten.
Ja Jesse was verliefd op haar, dat wist ze heel goed. En soms had ze wel eens het idee dat hij verliefder was op haar dan zij op hem. Natuurlijk vond ze hem leuk, dat zeker. En natuurlijk verheugde ze zich er elk jaar weer op om hem te zien, maar het gevoel was lang niet zo diep als... als wat er tussen Yves en Luna bestond bijvoorbeeld. Bij die twee kon je je bijna al voorstellen dat het voor altijd zou zijn. Terwijl Stella zelf niet verder keek dan de vakantie. Wie weet wat er daarna zou gebeuren? Als het met Jesse goed bleef; prima.
En zo niet? Dan niet. Zo nuchter was ze wel. Precies haar moeder. Die had wel eens verteld dat haar vader al een hele tijd achter haar aan had gelopen zonder dat ze het in de gaten had gehad. Het hele dorp wist intussen al dat Dimitris verliefd was op Eirini. Zelfs haar ouders.
Haar moeder had haar uiteindelijk maar apart genomen voor een gesprek van moeder tot dochter. Stella had hard moeten lachen toen haar moeder haar dat verteld had.
' Oma begon ineens over dingen te praten waar ik vroeger links en rechts voor om m'n oren kreeg! Ik wist niet wat me overkwam! Ze had het over ' de plichten van de vrouw ' en ik weet nog dat ik steeds naar een halflege fles ouzo van je opa keek die nog op tafel stond, omdat ik dacht dat ze misschien... '
Uiteindelijk was haar jongste zusje Sophia binnengekomen, die toen een jaar of vijf, zes was en die zei het gewoon: Dimitris wil met jou trouwen. '
Oma had het kind met open mond aangekeken en haar met een pets op haar billen de kamer weer uitgestuurd. Daarna had ze zich omgedraaid en gezegd: ' Daar! Nou weet je het dus. '
' En wat zei jij toen? ' had Stella gevraagd.
Haar moeder had zich lachend naar haar over gebogen. ' Ik was in die tijd samen met opa bezig aan die oude pick up truck van hem, dus ik zei tegen oma dat ik dat wel eerst af wilde maken en daarna trouwen. Nou, je had haar gezicht moeten zien! '
Stella had het uitgeschaterd en haar vader die ondertussen binnengekomen was had zijn dochter aangekeken en lachend gezegd. ' En na een jaar kwam jij. Dus vanaf dat moment had ik twee van die bijdehandte dames in huis. '
Ze glimlachte bij de herinnering. Nuchter was ze. En ze zag ook niet zo snel beren op de weg. Jesse wel. Die vond het maar niks dat ze morgen om vier uur bij The Gallows zou staan. Als het aan hem lag, ging het hele grapje niet eens door. Maar hoewel ze zijn bezorgdheid waardeerde, was dat voor haar geen reden om af te zien van haar plannen. Ze hadden gisteren niet voor niets de hele middag aan dat tafeltje in the Last Drop gezeten. Luna had zelfs een platte grond van het plein getekend op een bierviltje en daarop precies aangeduid wie waar zou staan om haar in de gaten te houden als ze bij The Gallows stond. En hoe ze elkaar af zouden kunnen wisselen zonder dat iemand het in de gaten zou hebben. Bovendien was het om vier uur gewoon nog klaarlichte dag, dus wat zou er kunnen gebeuren? En áls er iets zou gebeuren dan waren Yves en Diego er ook nog, dus...
Nee, vanmiddag om vier uur stond ze bij The Gallows, punt uit. En daarna? Dat zag ze dan wel weer.
Ze dacht weer aan Jesse. Eigenlijk was het, hoe dan ook, toch wel een schatje. Misschien moest ze toch maar eens proberen om iets minder bazig te zijn. Ja dat kon ze best eens proberen.
HOOFDSTUK 7
'Dus om vier uur lopen wij vanaf de snoepwinkel het plein op richting de telefooncel. En daar blijven we dan staan om... ' Layla keek Luna vragend aan. ' … om wát te doen? '
' Om foto's te maken. ' antwoordde Luna. ' Van The Gallows en de Pubs? '
' En van knappe jongens. ' Dat was Diego.
' Ja maar niet tè dicht bij The Gallows dan. ' bedacht Stella. ' Want dan loopt het misschien in de gaten. '
Luna maakte een aantekening, daarna wees ze met haar pen naar Jesse. ' En jij en Diego staan vanaf het begin al bij dat huisje. '
Ze stond half op van haar stoel en keek door het raam van de The Last Drop naar buiten. ' Hoe snel zijn jullie dan bij The Gallows voor het geval dat? '
' En dat vraag je aan wervelwind Nummer één? ' Yves grinnikte.
Diego maakte een buiging. ' I rest my case. '
' Oké. ' Luna ging weer zitten en keek naar haar aantekeningen. ' En Yves, jij blijft hier en je houdt alles in de gaten wat er op het plein gebeurt. '
Hij knikte.
' En als er niemand op komt dagen? '
' Dan gaan we weer terug naar de Inn. ' Stella keek op de display van haar telefoon. ' Ik stel voor, als er om uiterlijk half vijf nog niets is gebeurd, dat we dan terug gaan. '
Ze keek om zich heen. ' Ja? '
De anderen knikten.
' Hoe laat is het nu? ' vroeg Jesse.
' Net half vier geweest. ' antwoordde Yves. ' Hij stond op. ' Zal ik nog iets te drinken halen? '
Stella was opgesprongen. ' Ik loop wel even mee. '
Samen liepen ze naar de bar. Yves bestelde en daarna bleven ze tegen de bar aangeleund staan wachten. Yves keek Stella van opzij aan. ' Ik hoorde van Jesse dat je een nachtmerrie had vannacht. ' zei hij rustig.
Ze pakte een viltje van de bar en vouwde het in tweeen. Langzaam knikte ze.
Hij pakte haar hand en gaf er een kneepje in. ' 't Komt goed. ' zei hij, zonder te zeggen wat er precies goed zou komen.
' Hey, komt er nog wat van met dat drinken! ' Diego zwaaide.
' Komt eraan! ' riep Yves terug, terwijl hij het dienblad met flesjes van de bar pakte. Hij knipoogde naar Stella. ' 't Komt goed. ' herhaalde hij en liep terug naar hun tafeltje.
Van onder Diego's paraplu keek Stella om zich heen. Het was even voor vieren en ze was zojuist vanaf The Last Drop naar The Gallows gelopen. Vervelend genoeg was het weer beginnen te regenen en niet zo weinig ook. De meeste mensen doken dan ook snel een van de vele Pubs in of liepen met snelle stappen het plein over. Het plan om Luna en Layla als twee fotograferende toeristen het plein op te laten slenteren kwam met die regen waarschijnlijk nogal ongeloofwaardig over.
Bij het kleine huisje van The West Bow Well stonden Diego en Jesse en keken om zich heen. Stella voelde zich bijna schuldig dat zij Diego's paraplu had. Ze zwaaide even. Niet te uitbundig natuurlijk. Diego stak zijn duim op en Jesse lachte naar haar. Stella draaide zich op haar hielen om en liep naar het kleine stenen pilaartje naast The Gallows waarop een plaquette was bevestigd. Ze deed alsof ze de tekst las, terwijl ze haar best deed om tegelijkertijd op haar omgeving te letten. Op die man bijvoorbeeld die nu snel en met gebogen hoofd Victoriastreet door liep in de richting van The Grassmarket. Hij droeg een half lange jas en zijn dunne grijze haar was over een schedel gekamd, die glom van de regen. In zijn hand droeg hij een plastic tas. Zou dat hem zijn? Ze zag dat Jesse de man ook in de gaten kreeg. Hij stootte Diego aan en samen keken ze de man na die zonder op of om te kijken langs de twee jongens liep, overstak en een zijstraat indook. Niet dus.
Toch enigszins opgelucht draaide zich om naar de snoepwinkel aan de overkant waar Luna en Layla zouden moeten zijn. Ze kon ze niet zien door het etalageraam en liep een eindje weg van The Gallows om beter naar binnen te kunnen kijken.
Layla, achter het etalageraam, zag haar en zwaaide. Als antwoord op haar groet ging Stella's paraplu zwaaiend heen en weer en Layla glimlachte. Bij de toonbank stond Luna een pakje kauwgom af te rekenen en tegelijkertijd verplicht te luisteren naar de verkoper die haar uitgebreid vertelde over de wateroverlast in zijn winkel een paar dagen geleden. Luna knikte ja, schudde nee, maakte meewarige geluiden en keek nu al voor de tweede keer over haar schouder naar Layla terwijl ze met haar ogen rolde.
Layla hield met moeite haar lachen in.
' Nou, sjonge, wat vervelend zeg. ' hoorde ze Luna zeggen. ' Ik hoop dat dat eh... ' Ze zocht langer in haar tas dan nodig was en draaide zich langzaam om. ' Zullen we gaan? ' vroeg ze onschuldig aan Layla. Die knikte en trok de deur alvast open.
' Sterkte dan maar. ' riep Luna en glimlachte nog een keer vriendelijk. ' Bye, bye. '
Ze duwde Layla naar buiten en deed snel de deur dicht.
' Jeetje! ' siste ze. ' Er kwam geen einde aan! '
Layla lachte luid. ' Dat gezicht van jou! ' hikte ze.
Luna zette haar eigen paraplu op. ' Ondertussen heb ik helemaal niet op kunnen letten. ' mopperde ze.
' Nou, ik dan wel. ' troostte Layla. ' En er is nog niks gebeurd. '
Gearmd liepen ze naar de overkant en slenterden in de richting van de telefooncel. Layla had haar fototoestel tevoorschijn gehaald en keek via het schermpje om zich heen. Ze ontdekte Yves achter het raam van The Last Drop en zwaaide naar hem.
Vanaf zijn plekje aan de tafel bij het raam stak hij even zijn hand op. Hij zag Layla door de zoeker van haar fototoestel het plein afspeuren. Het kleine parapluutje hield haar en Luna nauwelijks uit de regen. Diego en Jesse stonden nog steeds bij het huisje. Hij zag hoe Diego de regen uit zijn krullen schudde en de afwerende bewegingen die Jesse maakte. Stella was op de cirkelvormige verhoging geklommen, zag hij. Haar gezicht, dat geheel verborgen was onder de paraplu kon hij niet zien. Hij keek op zijn horloge. Bijna vijf over vier.
Twee mannen kwamen half rennend voorbij het raam van de Pub gesneld en Yves stond op om ze beter te kunnen zien, maar ze staken over en verdwenen een zijstraat in. Vanaf dezelfde zijstraat kwam nu in tegenovergestelde richting een ouder echtpaar aangelopen met een hondje. Het hondje, zo'n bibberig binnenzak modelletje droeg een geruite regencape. Met snelle pasjes trippelde het voor zijn baasjes uit en trok het dunne rode hondenriempje strak. Blijkbaar wilde het liefst zo snel mogelijk weer naar huis. Hij keek het echtpaar en hondje een tijdje na, totdat ze de hoek om sloegen. Toen hij zijn blik weer op het plein richtte zag hij ineens een man die vanaf die overkant van het plein langzaam aan kwam lopen. Hij droeg een bruin leren jack en een donkere spijkerbroek. Yves zag dat hij een telefoon aan zijn oor had. Enigszins gebogen liep hij over de natte straatstenen en keek af en toe om zich heen.
Stella was weer van de verhoging afgesprongen en slenterde nu in de richting van de telefooncel, waar de twee andere meisjes stonden. Diego en Jesse keken één van de zijstraten in. Niemand had de man in de gaten. Yves pakte snel zijn mobiel en stuurde een berichtje naar Diego: man op 10 u, let op.
Hij drukte op versturen. Een paar tellen later zag hij Diego op zijn telefoon kijken en meteen daarna Jesse aanstoten. Ze keken allebei op. De man was stil blijven staan bij de pui van een van de Pubs en met samengeknepen ogen keek Yves toe hoe hij gejaagd voor de pui heen en weer liep en met zijn ene arm druk heen en weer bewoog terwijl hij aan het bellen was.
' Als dat 'm is, doet hij wel erg opvallend. ' mompelde Yves.
Zijn telefoon trilde. Een berichtje van Stella: ' Is dat 'm? '
Hij keek vanuit het raam naar haar en zag dat ze haar paraplu bijna vragend omhoog hield. Hij haalde demonstratief zijn schouders op en hield ook zijn handen op. ' Ik weet het niet ' bedoelde hij daarmee te zeggen.
Luna en Layla hadden de man nu ook in de gaten en gingen half achter de telefooncel staan om uit het zicht van de man te blijven. Die was ondertussen klaar met bellen en leek nu zoekend het plein af te speuren.
Zonder zijn ogen van de man af te houden pakte Yves zijn jas en trok hem aan. Opnieuw trilde zijn telefoon. Jesse ditmaal. Snel las hij het berichtje. ' Auto op 12 u van jou. '
Yves keek uit het raam. Op de hoogte van de telefooncel waar Layla en Luna stonden was nu een donkerblauwe personenauto gestopt. De ramen waren getint waardoor de bestuurder (en wie er nog meer in de auto zou kunnen zitten) niet te zien was. Het achterportier ging langzaam open. In een flits zag hij in gedachten hoe twee mannen de auto uitsprongen, de twee meisjes vastgrepen en naar binnen trokken en zonder zich te bedenken sprong hij op, schoof zijn stoel naar achteren en vloog naar de deur.
Nog voordat hij buiten stond riep hij: ' Layla, Loen! '
Twee verbaasde gezichtjes draaiden zijn kant op. Voordat ze konden reageren was hij al naar ze toe gerend en loodste ze snel weg van de auto. Hij keek over zijn schouder. Het achterportier was nu helemaal open en er klonk een luide stem: ' Hierheen sukkel! '
Diego en Jesse die inmiddels naar Stella waren toegegaan keken verbaasd naar het geopende achterportier van de auto waar eerst een been uitkwam, daarna een hand en vervolgens een hele man. Hij was van top tot teen in het zwart gekleed: een zwartleren jack, een zwarte spijkerbroek en glimmend zwarte legerkistjes aan zijn voeten.
Yves had de twee meisjes in de richting van de The Last Drop geduwd. Een paar tellen later waren de anderen er ook. Met z'n zessen keken ze toe hoe de man met de telefoon snel naar de auto holde. ' Ik dacht al dat jullie me vergeten waren! ' hoorden ze hem zeggen.
Hij stapte in. Het portier werd dichtgetrokken en de auto reed weg.
Ze keken elkaar aan. Zes nerveus kloppende harten kwamen langzaam weer tot rust.
Ineens barstte Stella uit in een schaterbui.
' Jeetje mina, wat een stelletje zijn we zeg! Eén donkere auto en een vent met ADHD en we raken volledig in paniek. ' hikte ze. ' Daar staan we dan met onze stoere voorbereiding. '
Nu schoten ook de anderen in de lach. Het was bijna een soort van ontlading.
Even later vroeg Layla terwijl ze de lachtranen uit haar ogen veegde: ' Hoe laat is het nou eigenlijk? '
Luna keek op de display van haar telefoon. ' Kwart over vier geweest. ' Ze keek Stella aan. ' Volgens mij komt die vent niet meer. '
' Denk je? ' vroeg die.
Luna keek het plein over. ' Vier uur is vier uur, lijkt mij. ' Ze haalde haar schouders op.
' Wie weet hebben we 'm wel weggejaagd met die paniek actie van daarnet. ' opperde Layla. ' Dat zal mij niks verbazen in elk geval. '
Het was even stil.
' Nou, wat doen we? ' Jesse knikte naar Stella. ' Terug gaan naar de Inn? '
Ze zuchtte. Vreemd genoeg voelde ze zich een beetje teleurgesteld. Opgelucht, dat ook wel, maar toch teleurgesteld. Wat had ze dan verwacht? Of gehoopt? Dat wist ze niet en als Layla gelijk had dan zou het die kerel nu wel duidelijk zijn geworden dat zij zijn ' Stel ' niet was, maar gewoon een nieuwsgierige tiener. En dan zou ze er na vandaag waarschijnlijk nooit meer achter komen wat er four o' clock at The Gallows eigenlijk zou zijn gebeurd.
' Anders blijven we tot half vijf. ' stelde ze voor. ' Gewoon voor het geval dat. Voor hetzelfde geld is hij ergens opgehouden. In het verkeer of zo. Weet ik veel. '
Diego knikte. ' Precies! Je weet maar nooit. Straks zijn we weg en dan komt ie net opdagen. '
' Laten we dan in elk geval nog even naar binnen gaan. ' Luna had de deur van The Last Drop opengeduwd.
' Voordat we helemaal kletsnat zijn. '
Ineens keek ze op. ' Wat hoor ik nou de hele tijd? '
Ze draaide haar hoofd luisterend heen en weer. ' Het lijkt wel of er ergens een telefoon gaat. '
Jesse stak zijn vinger omhoog. ' Ik hoor het ook. Het komt... ' Hij draaide zich langzaam om. '… daar vandaan volgens mij. ' Hij wees naar het plein.
' Die telefooncel! ' riep Layla uit. En meteen daarna: ' Hè? Kan dat? '
Diego was er al heen gerend en trok de deur open. ' Hier! ' galmde hij over het plein. ' Hier gaat ie over. '
Ze renden naar hem toe. ' En nu? ' Ademloos keek Luna naar het nog steeds rinkelende toestel.
' Opnemen! ' Diego duwde Stella naar voren. ' Jij moet 'm opnemen. '
' Ja maar...' sputterde ze. ' Ik weet niet of... '
Diego zette grote ogen op. ' ' Stel, neem op! ' Onderbrak hij haar. ' Nu! ' Hij had zijn hand al boven de hoorn. ' Anders is het straks te láát! '
Met open mond staarde ze hem aan, maar voordat ze haar hand naar de hoorn had kunnen uitstrekken had Diego hem al van de haak gehaald en drukte hem veelbetekenend in haar hand.
Ze bracht hem naar haar oor, terwijl ze de anderen nog steeds aankeek. ' Hallo. ' zei ze.
' Stel? '
' Yes. ' antwoordde ze.
Ze keek de anderen aan en knikte, terwijl ze met haar andere hand naar de hoorn wees. ' Het is 'm. ' articuleerde ze geluidloos.
Sorry I'm a bit late, love. ' hoorde ze zeggen.
' That's okay. ' hoorde ze zichzelf zeggen.
Hij lachte goedkeurend. ' Understanding as always. ' Toen zei hij: ' Now listen carefully, love. '
Ze knikte, maar beseffend dat hij dat natuurlijk niet kon zien zei ze opnieuw: ' Yes. '
' We hid it in The Beehive, just like you asked us to. '
' What ? ' vroeg ze ademloos.
Hij lachte even. ' Come on, don't play silly games with me, Stel. You asked for it yourself, now didn't you? '
Stella dacht snel na. ' Yes. ' zei ze toen zacht.
' Go to The Beehive then love. You'll find it in the place you pointed out yourself. '
' But where... what... ' haperde ze. Haar gedachten sprongen heen en weer. Ze moest weten... moest vragen... waar ze zou moeten zoeken en... en...wat dat precies was: de Beehive... of... of...wáár het was.
' I … I... ' Ze keek bijna wanhopig naar de anderen.
' Got to go now love. ' onderbrak hij haar. ' Talk to you soon, okay? '
Hij wachtte even, maar toen ze niet antwoordde zei hij: ' I f you want us to get you the other item, just let me know. But don't wait to long, okay. '
Haar ogen werden groot. Dat andere ding? Welk andere ding? Wat bedoelde hij daarmee?
' Got to go, love. ' herhaalde zijn stem in haar oor. ' See you soon. '
' Bye for now. ' zei ze tegen hem. Dat had ze van het vorige gesprek in elk geval onthouden.
Ze legde de hoorn op de haak.
' En? ' Ze zeiden het alle vijf tegelijk.
Ze keek de anderen aan.
' Hij zei dat hij iets voor me verstopt heeft in The Beehive. ' Zei ze. ' Maar ik heb geen idee wat dat is. '
Met z'n zessen in de krappe telefooncel gepropt, stonden ze hardop te bedenken wat de man precies kon hebben bedoeld. Luna, die klemvast tussen Diego en Layla stond, haar wang tegen het koude glas van de telefooncel gedrukt, zag het als eerste.
' Dat is toch een bijenkorf, daar? ' riep ze benepen boven de door elkaar pratende stemmen uit.
' Waar? ' klonk het als uit één mond.
Ze wrong zich naar buiten. ' Daar! ' wees ze.
“ Daar” was een een Pub even verderop. Op het uithangbord boven de zwart geverfde voorgevel was een enorme bijenkorf afgebeeld met daar bovenop een knoeperd van een bij. ' Beehive' stond er in gele letters onder. Diego was inmiddels ook de telefooncel uit gestruikeld.
' Miss Moonshine, je bent geweldig! ' riep hij uit terwijl hij haar optilde en even rond draaide.
Snel liepen ze er naar toe.
' The Beehive Inn ' las Layla toen ze voor de brede deur stonden. Ze draaide zich om naar de anderen.
' Naar binnen? '
' Wacht even. ' Jesse greep haar bij haar mouw. ' En wat wil je doen dan? Overal lukraak gaan lopen zoeken naar iets waarvan we niet eens weten wat het is? '
Layla haalde haar schouders op. ' Nee, maar we kunnen in elk geval alvast even kijken binnen. '
Yves stootte Diego aan. ' Nou snap ik waarom je Layla zo leuk vindt. ' grinnikte hij. ' Ze is gewoon de vrouwelijke versie van jou. '
Diego knipoogde naar hem. Jij hebt het door! '
Ze gingen naar binnen en zochten een plekje in de hoek. Daar namen ze het telefoongesprek nog eens door.
' You'll find it in the place you pointed out yourself. ' herhaalde Stella nu voor de zoveelste keer.
' Een plek die ik zelf heb uitgezocht. ' Ze tikte zachtjes met haar glas op tafel. ' Hier in The Beehive. Wat zou hij daar nou mee bedoelen? '
Ze dachten allemaal na.
' Een geheim luik misschien? ' opperde Diego. Hij zag Yves' wenkbrauw spottend omhoog gaan en schudde zijn hoofd. ' Maar misschien ook niet . '
' Wat zou nou een plek zijn die jij zou uitkiezen om iets te verstoppen, in deze Pub. ' Luna keek om zich heen.
Yves legde zijn hand op haar arm. ' Wacht even, Loen. ' zei hij ineens. ' Wat zou een plek zijn die jullie zouden uitkiezen. Jullie als meiden? '
' Waar wil je naartoe? ' Diego leunend op een elleboog, boog zich naar hem over.
' Ik zit te denken aan een plek waar alleen vrouwen mogen komen in een kroeg. ' Yves knikte naar de meisjes.
' De keuken? ' Dat was Jesse.
Drie paar ogen keken hem ongelovig aan.
' Pardon? ' zei Stella langzaam.
' Oeps! ' Diego bewoog zijn hand boven Jesse's hoofd alsof er een licht aan en uit sprong. ' Red Alert, Jes. '
Stella draaide zich weer om naar Yves. ' De wc? ' zei ze zachtjes. ' Zou dat het zijn? De dames toiletten? '
Yves knikte. ' Zou toch kunnen? '
Ze sprong op. ' Ik ga meteen kijken. '
' Wij gaan mee. ' Layla en Luna waren ook opgestaan.
Diego keek ze na. ' Ik wil ook mee! ' piepte hij.
Yves en Jesse schoten in de lach. Ze bestelden nog iets te drinken en wachtten. De tijd tikte door.
' Ze blijven lang weg. ' vond Jesse toen ze na ruim tien minuten nog niet terug waren.
' ' t Zal wel goed verstopt zijn. ' antwoordde Yves zonder zijn ogen van de wc deur af te wenden. ' Als er al iets ligt. '
Ineens ging de deur open en achter elkaar kwamen ze naar buiten.
Met een strakke glimlach liepen ze naar de jongens toe. ' Zullen we gaan? ' vroeg Stella.
' Heb je iets... ' begon Jesse fluisterend, maar Stella greep hem vast en drukte een zoen op zijn mond. ' Zullen we eerst gewoon gaan? ' herhaalde ze, iets dringender nu.
Snel trokken ze hun jassen aan. Yves en Diego rekenden af bij de bar, terwijl de rest alvast naar de deur liep.
' Bye! ' Layla had zich omgedraaid en stak haar hand op.
De barman deed hetzelfde. ' Bye now, love! '
Buitengekomen zagen ze dat het al schemerig geworden was en ook regende het nog steeds. Snel liepen ze het plein af. Pas toen ze de hoek om waren bleven de meisjes staan.
' Hebben jullie iets gevonden. ' vroeg Jesse.
Stella knikte. ' Achter de stortbak. '
Ze haalde een kokervormig pakje onder haar jas vandaan.
' Wat zit erin? ' Diego kon zijn nieuwsgierigheid nauwelijks bedwingen.
' Ik heb nog niet gekeken. ' Stella keek wat schichtig om zich heen. ' Zal ik het nu...'
Diego knikte heftig van ja, maar Yves schudde zijn hoofd. ' Laten we eerst terug gaan naar The Inn. '
en op Diego's teleurgestelde gezicht: ' Dan kunnen we in elk geval door niemand betrapt worden. '
' Nou, het zit er weer op voor vanavond. ' De man rekte zich uit. ' 't Was weer onbehoorlijk druk vandaag. Ik heb knallende koppijn gekregen van al die klassen met gillende kinderen. '
Hij liep naar een hoek van de ruimte en pakte zijn jasje, dat over een stoel hing.
' Heb jij nog plannen voor vanavond? ' vroeg hij aan zijn collega die een rondje om de grote rechthoekige vitrine heenliep.
Die schudde zijn hoofd. ' Nee, niks bijzonders. Tv kijken. Er is voetbal op. '
Hij wees op het vitrineglas. ' Ik begrijp niet waarom iedereen zo nodig met zijn vingers aan het glas moet zitten. moet je die vlekken zien. '
De eerste man haalde zijn schouders op. ' Dat hou je toch. Al zou je ze letterlijk op hun vingers tikken. '
' Daar zou ik anders wat voor geven, om dát een keer te mogen doen! ' bromde de andere man. ' Vooral die toeristen, die maar denken dat ze alles mogen. Vandaag weer een paar die flitslicht gebruikten bij het fotograferen. Stelletje onbenullen. '
Hij had ook zijn jasje gepakt en trok het aan. Samen liepen ze naar de uitgang van de ruimte. De eerste man keek nog even om naar de vitrine. ' ' t Blijft mooi spul. ' zei hij met een knik op de tentoongestelde objecten. ' Je kan zeggen wat je wilt. '
De andere man knikte. ' Zeker weten. En heel veel waard. '
Hij knipte het licht uit en samen verlieten ze de ruimte. Daarna sloten ze de massief stalen deur. De eerste man draaide aan de roervrmige handle en tikte de code in.
' Zo die is weer op slot. ' Zei hij en klopte een paar keer op de kluisdeur. ' Daar komt niemand binnen vannacht. '
De mannen liepen al pratend een gang in en verdwenen.
Terug in de Inn liepen ze meteen door naar boven.
' In jullie kamer of die van ons? ' vroeg Stella terwijl ze de trap met twee treden tegelijk beklom.
' Doe maar die van ons, die is dichterbij. ' Diego haalde haar in en wees. ' Linksaf. '
Eenmaal in de kamer veegde Diego alle kleren en handdoeken met een zwaai van zijn bed en klopte uitnodigend op het matras. Stella haalde het pakje weer tevoorschijn. Zonder haar jas uit te trekken maakte ze het bruine pakpapier dat erom heen zat, los. Het was inderdaad een kartonnen koker, zagen ze nu. Zo eentje waar posters in werden bewaard, maar dan veel kleiner en smaller.
Aan het uiteinde zat een kunststof deksel dat met doorzichtige tape was dichtgeplakt. Voorzichtig pulkte ze het los terwijl de anderen nieuwsgierig toekeken.
Toen de tape los was trok Stella aan het lipje dat aan de binnenring van het deksel zat. Met een zachte plop schoot het deksel open. De koker was gevuld met vloeipapier. Stella keerde de koker om en begon voorzichtig te schudden. Langzaam schoof er een pakje uit dat even later op het bed gleed.
Met licht trillende vingers wikkelde ze het vloeipapier eraf. Het ritselde zacht.
' Het lijkt wel een operatie. ' Ze draaide haar haar in elkaar. ' Pff.. het zweet breekt me uit. '
Van beneden klonk gelach en gepraat. Daarna gestommel op de trap. Jesse liep snel naar de deur en gluurde de gang in. Niemand te zien. Zacht sloot hij de deur weer en zette er voor de zekerheid een stoel tegenaan. Daarna liep hij terug naar het bed waar Stella net het laatste velletje vloeipapier had los gewikkeld. Er kwam een smalle glazen cilinder tevoorschijn, met daarin een veren kroontjespen. De pen was zilverkleurig en versierd met rafgijne bloemmotieven, slingers en krullen. Het uiteinde, dat een prachtig opengewerkt ruitmotief had, ging over in een lange, diepbruine, sierlijk gepunte vogelveer. Stom verwonderd staarden ze naar de inhoud van de glazen koker, maar nog voordat iemand iets had kunnen zeggen, klonk van beneden ineens de gong voor het eten.
Geschrokken keek Stella op. ' En nu? ' leek ze te willen vragen, maar Yves had de cilinder al opgepakt, wikkelde hem weer in het vloeipapier en stopte het pakketje daarna voorzichtig terug in de kartonnen koker.
' Na het eten kijken we verder, oké? '
De anderen knikten. Hij opende de kast waar zijn plunjezak in lag en stopte de koker onder zijn shirts en broeken. Daarna ritste hij de zak zorgvuldig dicht en sloot de kast.
De gong klonk opnieuw en snel gingen ze de kamer uit.
' Wordt vervolgd. ' zei Diego.
HOOFDSTUK 8
Hij kon zich de allereerste keer nog goed herinneren. Ongelovig had hij de anderen aangekeken. Ze hadden allemaal lachend geknikt.
' Niet te geloven! ' Dat was het enige geweest dat hij kon zeggen.
De volgende dag had er een map op zijn bureau gelegen en hij had alles doorgelezen. Daarna had hij het envelopje, dat met een paperclip aan de voorste bladzijde was vastgemaakt, geopend en de drie foto's bekeken die erin zaten. De laatste foto had de meeste indruk op hem gemaakt.
' Dealan- dè. ' (vlinder) had hij gemompeld.
En mede door die foto was hij het nooit meer vergeten.
Dat was drie jaar geleden geweest. En net als iedereen, had ook hij toen gedacht dat het daarbij zou blijven. En net als iedereen, had ook hij het stiekem een beetje jammer gevonden...
Maar zoals het nieuws hem toen verrast had, verraste het hem nu opnieuw. En net als toen voelde hij toch iets van bewondering... respect...
Hij verheugde zich bijna. Op meerdere vlakken...
Na het eten waren ze weer naar boven gestommeld. Ze zouden vanavond eigenlijk samen met Gawyn en de groep op Ghost Tour zijn gegaan, maar hun nieuwsgierigheid naar de inhoud van de koker was te groot geweest. Zelfs Diego, die zich van te voren al enorm had zitten verheugen op The Ghost Tour, had het niet erg gevonden om de wandeling uit te stellen. Gelukkig hadden ze ook deze keer weer kunnen ruilen met een groepje dat morgenavond zou gaan.
Voorzichtig werd de glazen cilinder weer uit de koker gehaald en op het bed gelegd. Nieuwsgierig bogen ze zich er overheen.
' 't Is wel een poepie chique pen zeg. ' Layla knikte bewonderend. ' Zou het een antieke kunnen zijn? '
Luna wees met een voorzichtige vinger. ' Ik zie wel een merkje, of zoiets. '
Diego had de cilinder opgepakt. ' Inderdaad. Er staat een merkje in. ' Hij wees naar het uiteinde van de pen, waar aan de binnenkant een klein rond merkje te zien was. ' Een zilvermerk misschien. '
Hij draaide de cilinder om en om.
' Dat ding moet toch zeker open kunnen? ' mompelde hij.
Yves fronste zijn wenkbrauwen. ' Volgens mij kun je 'm beter gewoon dicht laten. '
' Ja dat lijkt mij ook beter. ' viel Stella hem bij. ' Stel je voor dat het inderdaad een antieke pen en hij beschadigt per ongeluk... '
' Oke, dan doe ik het zo. ' Diego pakte zijn mobiel en maakte van heel dichtbij een foto van het merkje, die hij daarna vergrootte.
' En? ' Layla keek over zijn schouder mee.
Hij liet haar de foto zien. ' Beetje vaag. '
Er was een kleine cirkel te zien die in het metaal van de pen was geperst. In de cirkel stond een onduidelijk figuurtje, waarvan Layla dacht dat het de letter P was, terwijl Luna juist vond dat het op een sleuteltje leek.
' Maar goed, letter of sleutel... dat maakt verder niet uit. ' onderbrak Jesse de meisjes. ' Wat ík wel eens zou willen weten is waarom die pen achter de stortbak van de meiden wc in een Pub verstopt was? '
Stella staarde naar de glazen cilinder. ' En wat ik eigenlijk wel eens zou willen weten is: waarom ik daar, volgens die kerel aan de telefoon, zelf om heb gevraagd? Ik bedoel: wat is de bedoeling van die pen. Wat wil ik daarmee? '
Er viel een stilte, die Stella zelf als eerste weer verbrak. ' En als ik dat andere item wilde, moest ik dat aan hem doorgeven, zei hij. '
Luna keek haar aan. ' Maar je moest er niet te lang mee wachten. Toch? '
' Ja dat zei hij ook nog, ja. ' Stella knikte langzaam.
Diego had de cilinder weer opgepakt en bekeek de pen van boven tot onder. ' Zo te zien is het een gewone pen. Niks bijzonders. ' En op de verbaasde gezichten van de anderen. ' Ik bedoel: er is niets vreemds aan, op het eerste gezicht. '
Hij draaide zich om. ' Zit er verder niets meer in die kartonnen koker? '
Yves inspecteerde de koker en schudde zijn hoofd. ' Leeg. '
' Zou er misschien nog iets achter die stortbak verstopt zijn? ' Diego keek naar de meisjes. ' Iets dat jullie over het hoofd hebben gezien, of zo? '
' We hebben echt niks over het hoofd gezien, hoor. Er waren twee wc's en die hebben we zowat binnenstebuiten gekeerd. Er lag verder niks meer. ' Layla klonk bijna verontwaardigd.
Diego gaf haar een zoen. ' Sorry Layla schatje, ik zeg ook maar wat. Laat ome Diego maar lullen. '
Yves' mondhoeken krulden omhoog. ' Inderdaad. Dat doen wij ook al jaren. '
Hij draaide zich om naar Stella, die nog steeds nadenkend naar de veren pen keek.
' Stel, luister eens, die hele situatie... ' Hij telde op zijn vingers af. '… die kerel in die steeg bij Edinburgh Castle, die avond... die telefoontjes... '
Hij knikte naar de glazen cilinder . '… en dan nu die pen in The Beehive... alles bij elkaar. Ik denk... nee ik weet het eigenlijk wel zeker... dat dit eigenlijk helemaal niks met jou te maken heeft. En volgens mij denk jij daar precies hetzelfde over. '
Ze keek hem een hele tijd aan en knikte toen langzaam. ' Ja... zo ondertussen wel. In het begin was ik even... omdat ie m'n naam ook wist... maar nee... het gaat om iemand anders. Een andere Stella. '
Ze ging op bed zitten en nam de cilinder op. ' Een Stella die mannen veren pennen achter stortbakken laat verstoppen... ' zei ze zacht.'… om... om welke reden dan ook. '
Ze haalde bijna onmerkbaar haar schouders op.
Jesse was naast haar gaan zitten en legde zijn hand op haar knie. ' Wat wil je nu doen? '
Ze haalde opnieuw haar schouders op. ' Ik weet niet. Wat vinden jullie? ' vroeg ze, om zich heen kijkend.
Diego stak zijn vinger al op. ' Juf, juf... ikke, ikke! ' piepte hij.
Yves schoot in de lach. ' Het zal eens niet zo zijn. Surprise, surprise. '
' Alsof jij niet nieuwsgierig bent! ' Diego snoof. ' En wees eerlijk Stel, jij toch zeker ook? En nu... met die pen.. ik bedoel maar... die is daar toch niet voor niks neergelegd? Wil jij dan niet weten... '
Layla stootte hem aan. ' Laat haar nou even rustig zelf nadenken. Want wat jíj zou doen, dat kunnen we wel op onze vingers natellen.. '
' O ja? ' Hij keek uitdagend om zich heen. ' En wat zou ik dan wel doen volgens jullie? '
Stella hoefde niet eens na te denken. ' Jij zou waarschijnlijk die cilinder openmaken om die pen van dichtbij te bekijken. '
Hij knikte goedkeurend. ' Ga door… '
' En dan zou je dat merkje googlen om na te gaan wat het betekent. '
' Uhuh…'
Luna nam het over. ' En je zou morgenochtend terug gaan naar The Beehive om te kijken of wij toch niet nog iets over het hoofd hebben gezien. '
' Zeg Loen, waar zie je me voor aan? ' Hij deed zijn best om verontwaardigd te kijken. ' Denk jij nou serieus dat ik de meiden wc’s onveilig ga maken? '
Luna knipoogde naar hem. ' Jou kennende, denk ik dat inderdaad ja. '
Yves gaf haar lachend een high five.
Diego dacht even na. ' Oké, je hebt gelijk. '
Ze schoten allemaal in de lach.
Hij draaide zich om naar Layla. ' En jij? Schat jij je prins op het witte paard ook zo laag in als die andere dames? '
' Tuurlijk! ' Ze woelde hem door zijn krullen. ' Ik denk zelfs dat je nog in staat zou zijn om die kerel te bellen om te vragen naar dat andere ding dat ' Stel ' nog zou kunnen krijgen. '
Diego’s mond viel open. ' Daar had ik nog niet eens aan gedacht. Layla schatje, je bent nog erger dan ik! '
Hij draaide zich om naar Stella. ' Maar nou even serieus … wat ik eigenlijk wou voorstellen is dat jij zometeen naar de gelagkamer loopt en de telefoon en de pen afgeeft aan Daividh of Gawyn en... '
En op de ongelovige geluiden van de anderen: ' Nou ja… dan niet. '
Jesse keek Stella aan. ' Nou je hebt nu in elk geval alle mogelijke opties gehoord. Welke kies je? '
Stella dacht een hele tijd na en zei toen: ' Aan de ene kant zeg ik inderdaad: telefoon afgeven en klaar is kees… ' Ze keek naar Jesse. ' Dat zou jij niet erg vinden, denk ik. Maar aan de andere kant… ' ze draaide zich om naar Diego. ' … is het zo ondertussen een beetje traditie geworden dat we elke vakantie iets meemaken… ' Ze zag hem al verheugd knikken. ' … en kan ik eigenlijk niet anders dan meneer stuiterbal zijn zin geven… '
Diego was opgesprongen. ' YES! '
' De vraag is alleen… ' ze lachte ondeugend. ' … of het wel zo’n goed idee is om hem zijn zin te geven. Wat vinden jullie? '
Yves grijnsde. ' Ik zou in elk geval aan hem vragen wat ie er allemaal voor over heeft. '
Ze knikte. ' Da’s een goeie. '
Ze nam de telefoon van haar nachtkastje en bewoog die voor Diego’s ogen heen en weer. ' Wat heb je ervoor over als ik die telefoon niet aan een van de Reid broers geef? '
Hij hoefde niet lang na te denken. ' Dan ga ik van de week midden in de stad staan en dan geef ik een showtje weg. ' Hij stak zijn hand naar haar uit. ' Deal? '
' Oké, deal. ' Ze sloeg op zijn hand. Daarna stond ze op. ' Zo. En nu heb ik zin om een potje te gamen. Om me geestelijk voor te bereiden op het telefoontje dat ik straks ga plegen. Gaat er iemand mee? '
Ik heb nog eens zitten denken... '
Het was rond half acht 's avonds en de drie jongens zaten in de Game Room.
Luna en Layla waren achtergebleven in de gelagkamer waar vanavond een workshop sieraden maken werd gegeven door twee vrouwen. Hun namen: Niamh (spreek uit Niev) en Caoilfhinn ( spreek uit Kaylin) waren net zo sierlijk als de sieraden die ze als voorbeelden hadden meegenomen. Hoewel Luna en Layla zich niet hadden opgegeven, mochten ze, nadat ze het hadden gevraagd, toch meedoen en schoven aan bij de anderen.
' Ik heb nog eens zitten denken... ' herhaalde Diego. Hij stootte Yves aan die naast hem zat en geconcentreerd probeerde om de sportwagen van Stella, die even tevoren naar de wc was gegaan, op de weg te houden en tegelijkertijd de politie voor te blijven.
' Wacht even. ' was het antwoord.
Diego draaide zich om naar Jesse, die met zijn ellebogen op zijn knieën geleund gespannen toekeek hoe Yves zijn wagen op een haar na langs een spijkermat manoeuvreerde en slingerend verder scheurde.
' Yes! ' riep hij. ' Goed reactievermogen, man! '
Yves keek even opzij. ' Waar heb je aan zitten denken? ' vroeg hij aan Diego.
' Nou aan... ' Diego keek met een half oog naar het beeldscherm. ' Roadblock, kijk uit! ' riep hij.
' Heb ik gezien. '
' Aan wat dan? ' dat was Jesse weer.
Diego wachtte even met antwoord geven omdat de twee politiewagens die Yves achtervolgden nu wel heel dichtbij waren gekomen en hem met loeiende sirenes probeerden in te halen. Yves schoot van de weg af, keerde de wagen in een wolk van stof en zand en spoot weer weg, de andere kant op.
' Goeie, Yves! ' grijnsde hij. Daarna draaide hij zich weer om naar Jesse. ' Aan alles bij elkaar. En ik vroeg me af... '
Hij keek weer naar het beeldscherm. ' Dat ga je niet redden Yves... nee dat ga je niet redden... nee. Ooow! ' Hij liet zich achterover tegen de rugleuning van de bank vallen terwijl op het beeldscherm de wagen van Yves nu total loss over de highway schoof en de twee politiewagens hem links en rechts insloten.
Yves keek met een brede grijns opzij. ' Wel tweede plaats. '
Hij gaf de controller aan een van de andere jongens en leunde achterover. ' Nou, wat had je allemaal te vertellen. '
Diego begon opnieuw. ' Nou, ik zat te denken... ' Hij sprak zachtjes vanwege de andere jongens die ook in de Game Room zaten. '… volgens mij heeft Stella iets verkeerd verstaan. '
Jesse trok zijn wenkbrauwen op. ' Hoe bedoel je? '
' Dat hele “ Stel” verhaal. ' Stel dit, Stel dat....Ik vroeg me eigenlijk al de hele tijd af of Stella hier in Schotland ook afgekort wordt naar ' Stel '. En dat schijnt dus helemaal niet zo te zijn, hoorde ik van Daividh.
' En wat denk jij dan? ' hoorde hij Jesse vragen.
Diego keek op, maar voordat hij antwoord kon geven ging de deur open en kwam Stella weer binnen. De hoofden van alle jongens draaiden zich naar haar toe en twee race auto's raakten bijna tegelijkertijd van de weg.
Ze plofte neer op haar plekje op de bank. ' En? ' vroeg ze aan Yves. ' Gewonnen? '
' Sorry. ' antwoordde hij. ' Wel tweede plaats. '
' Maar dat kwam door mij, want ik leidde hem af. ' Diego keek haar verontschuldigend aan. ' Ik zat namelijk te denken... ' begon hij weer, maar Stella onderbrak hem. ' Ik eerst. ' zei ze lachend. ' Ik heb namelijk ook zitten denken, toen ik daarnet op de wc zat... '
' Niet zoveel details, asjeblieft, dankjewel! ' Diego rolde met zijn ogen.
Stella gaf hem lachend een duw en ging verder: ' Ik ben daarnet namelijk ergens achter gekomen. Of achter gekomen... ik wist het eigenlijk al, maar nu weet ik het helemaal zeker. '
Jesse keek haar aan. ' Wat dan? '
' Stel ' is in het Engels helemaal geen afkorting voor Stella. ' zei ze met gedempte stem.
' Nou ja! ' Diego keek verbaasd van Stella naar de jongens. ' Ik zeg net precies hetzelfde tegen Yves en Jesse... '
Nu was het haar beurt om verbaasd op te kijken.
' Hoe weet jij... '
' Aan Daividh gevraagd. En jij? '
' Een paar minuten geleden aan Fergus. '
' Op de meiden wc? '
Stella proestte. ' Nee natuurlijk niet, oen! '
Ze duwde met haar schouder tegen Diego aan. ' En zal ik nog eens wat vertellen? Of weet je dat ook al? '
' Ik weet niet wat je wil zeggen. ' Hij schudde zijn hoofd.
Stella keek de drie jongens aan. ' Ik denk dat ik weet voor wie die telefoontjes en ook dat pakje bedoeld is. In elk geval hoe ze heet. '
' Hoe dan? ' Jesse was de enige die het vroeg.
' Estelle. ' antwoordde ze. ' Volgens mij is die boodschap bedoeld voor ene Estelle. '
' Ja. ' zei Diego. ' Dat dacht ik dus ook. '
De man wees met zijn vork naar de lamskotelet op het bord van de man die tegenover hem zat. ' Eet jij die nog op? ' vroeg hij.
De andere man bewoog afwezig met zijn hand en de eerste man schoof het stuk vlees op zijn eigen bord.
' Zonde om te laten liggen. ' mompelde hij terwijl hij er een stukje afsneed.
Al kauwend keek hij naar zijn tafelgenoot. ' Dit vlees is zo ongelooflijk mals... ' begon hij met volle mond. '... alsof er een engeltje over je tong... '
' Vertel nou nog eens van voor af aan over die avond bij Edinburgh Castle. ' onderbrak de ander hem.
De eerste man zuchtte. ' Alweer? Maar dat heb ik net al drie keer ... '
' Van voor af aan! ' Op zijn elleboog geleund boog hij zich voorover en keek hem indringend aan.
De man legde zijn bestek neer en ging met een zucht achterover zitten. ' Zoals ik dus al zei: Ze kwam aangelopen ... ' Hij nam een slok uit zijn fles bier. ' … en ik had niet meteen in de gaten dat zij het was, omdat ze die hond bij zich had... '
' Maar je wist wel zeker dat zij het was? ' De andere man zat nog steeds naar voren geleund.
De ander knikte. ' Voor de zoveelste keer: Ja natuurlijk! Zo'n mooie verschijning herken je uit duizenden! '
' En wat zei ze precies? '
' Niks. ' Hij bewoog zijn schouders. ' Maar dat doet ze toch nooit. Je weet zelf hoe zakelijk ze is. ' t Is niet voor niets een pro.'
Hij knikte. Dat ze professioneel was, wist hij natuurlijk als geen ander. En dat was dus precies de reden waarom hij nu in dubio was. Want als ze iets niet was geweest, die paar keren dat hij haar aan de telefoon had gehad de afgelopen dagen, was het wel professioneel. Ze zei nooit veel tijdens een klus, dat was waar, ze luisterde en als het nodig was gaf ze antwoord, maar zo? Zoals nu? Dat gehakkel... dat zoeken naar woorden... Hij had bijna het idee gehad dat hij met een schoolmeisje aan de lijn zat. Zo vragend als ze geklonken had toen hij het over de Beehive had gehad. Alsof ze er nog nooit eerder van gehoord had. En dat terwijl ze die Pub zelf had genoemd als bergplaats voor haar ' items' zoals ze het noemde.
Hij ving net de laatste woorden op van de man tegenover hem: ' … gaat ze weer helemaal op in haar rol, want daar is ze goed in. Dat weet jij ook.'
Hij knikte. Dat was ook weer waar. Ze was in staat om een andere persoonlijkheid aan te nemen, zoals anderen van jas wisselden. Misschien was dit ook weer een rol: het onschuldige schoolmeisje. Wie weet. In gedachten staarde hij naar het bijna onaangeroerde bord eten dat voor hem stond. Zijn getwijfel had hem de eetlust ontnomen. Hij verwachtte in elk geval wel een telefoontje van haar over dat andere item. Dat zou trouwens een goede maatstaf zijn: als ze hem zou bellen, dan zat het goed. Maar als ze hem niet zou bellen...
Daar wilde hij voorlopig liever nog maar niet aan denken...
Hij stak zijn hand op naar het meisje achter de toog. ' The bill please, love. '
En tegen de man tegenover hem: ' Jij betaalt deze keer toch, Bazz? '
Het regende toen ze naar de auto liepen. Net toen hij in wilde stappen ging zijn mobiel af. Hij nam meteen op. ' Yes? '
' I need the other item. ' Klonk het aan de andere kant van de lijn.
Hij bleef abrupt staan, wenkte Bazza ongeduldig en gaf hem de autosleutels. Daarna liep hij om de wagen heen, opende het portier aan de bijrijderskant en dook snel naar binnen..
' Who is this? ' Hij wist dat het onzinnig klonk, maar hij moest wel. Al was het alleen maar vanwege zijn eigen wantrouwen.
Het bleef even stil aan de andere kant. Hij staarde naar de dikke regendruppels die over de voorruit biggelden. Toen klonk het: ' You know it's me: Estelle. '
Het was alsof er een last van hem afviel Hij glimlachte. Zijn twijfels waren onnodig geweest.
' Ofcourse I know it's you, love. ' zei hij.
Bazza, die intussen de auto gestart had, reed langzaam de straat uit. Hij keek hem van opzij aan. ' Is het Estelle? ' vroeg hij geluidloos.
Hij knikte.
Met een knipoog stak Bazza stak zijn duim omhoog.
' Bazza sends his love. ' zei hij, nog altijd glimlachend en daarna: ' We'll hide it tomorrow at Mary King’s close, for you.'
Hij luisterde even naar wat er aan de andere kant gezegd werd. Ineens zei hij: ' Oh, I almost forgot to ask you: did you see the numbers we put in the pen? '
Hij luisterde weer even en lachte toen luid. ' No need to be to careful, love. ' zei hij. ' Soon you'll be able to buy thousands of antique pens. ' Hij luisterde weer even en zei toen: ' And to you too, love. Bye. '
Hij stopte zijn mobiel weg en wees naar een het gele neonlicht van een Pub halverwege de straat. ' Stop daar even, ik lust wel een goeie Pint. ' zei hij met een tevreden glimlach.
Stella liet met een lange zucht het zwarte mobieltje zakken en keek op. Dikke regendruppels die er in het gele licht van de straatlantaarn uitzagen als zilverachtige dolkjes, roffelden op de paraplu, die Diego zojuist had uitgeklapt. Ze stonden met z'n zessen op het donkere plein voor de Inn.
Luna pakte haar hand. ' En? '
Ze knikte. Het telefoongesprek was goed verlopen. Zó goed verlopen dat het bijna griezelig was. En dat terwijl ze zich tevoren zo zenuwachtig had gemaakt. Want hoe moest ze het gesprek beginnen? En wat als ze niet geloofden dat zij Estelle was? Of als ze haar vragen zouden stellen, waar ze het antwoord niet op wist?
Al die vragen bij elkaar maakten dat ze bijna niet meer gedurfd had. Het was uiteindelijk Yves' idee geweest om, zodra er werd opgenomen, gelijk maar met de deur in huis te vallen en om het item te vragen (wat dat dan ook was). En dat had ze dus ook gedaan. Maar toen had hij gevraagd wie ze was en even had ze verschrikt met haar mond vol tanden gestaan. Heel even maar, toen hoorde ze zichzelf tot haar eigen verbazing zeggen dat hij best wist dat ze Estelle was. En... ongelooflijk maar waar: hij had haar geloofd! Vanaf dat moment ging het verdere gesprek eigenlijk van een leien dakje. Ze had hem zelfs nog aan het lachen gemaakt toen ze, als antwoord op zijn vraag of ze de nummers op de pen al had gezien, had gezegd dat ze bang was dat ze hem dan misschien zou beschadigen. Hoewel ze geen idee had wat hij bedoelde met zijn opmerking: ' Straks kun je duizenden antieke pennen kopen. '
En ze had nog de groeten van Bazza gehad ook.
' Nou vertel dan! ' drong Luna aan.
Stella herhaalde wat er allemaal gezegd en besproken was.
' We moeten dus toch die pen uit die cilinder halen. ' eindigde Stella haar verhaal, met een blik op Diego.
' En zo snel mogelijk nagaan wat Mary King's Close is . ' viel Layla in.
' Dat weet je schatje wel. ' Yves wees op Diego. ' Toch? '
Diego knikte naar Layla. ' Klopt ja. Dat heb ik laatst al zitten googlen en dat vertel ik je straks uitgebreid… maar eerst... ' Hij zette grote ogen op:
' … moet ik weten hoe het zit met die pen!!! ' Hij greep Stella's arm. ' Anders word ik gek! '
Ze gingen naar binnen, waar Daividh en Gawyn net rondgingen met thee en chocolade muffins. De sieradenworkshop was inmiddels afgelopen, maar de Reid broers hadden de twee de twee vrouwen overgehaald om thee te blijven drinken. Morogh en Muir die opkeken toen de deur van de Inn openging, stonden op van hun plaatsje bij de haard en liepen kwispelend op de kinderen af. Stella hing haar natte jas over een van de stoelen. ' Wat een rotweer. ' zei ze terwijl ze zich over de honden boog.
' ' t Is ook geen weer om buiten te zijn. 'Gawyn schudde afkeurend zijn hoofd. ' Kom even zitten voor een lekkere kop thee. ' Hij klopte uitnodigend op een van de tafels.
Diego, die linea recta naar boven had willen gaan, keek smekend naar Stella, maar ze zag het niet. Yves wel. Hij grinnikte. ' We komen er zo aan. ' Hij wees op zijn sneakers. ' Even andere schoenen aantrekken. '
Bovengekomen wilde Diego meteen de kast induiken, maar Yves hield hem tegen. ' Even rustig, stuiterbal. Als je het niet erg vindt graai ik liever zelf tussen m'n eigen spullen. '
Diego snoof. ' Tussen je eigen stinksokken bedoel je. '
' Ook dat. ' Yves had zijn plunjezak open geritst, pakte de koker eruit en hield hem omhoog. Hij keek naar de anderen. ' Wie gaat het doen? Stel, jij? '
Stella schudde haar hoofd. ' Nee doe jij het maar liever. ' Ik kijk wel toe. ' Ze ging op Jesse's knie zitten.
Yves haalde de cilinder uit de koker en bekeek hem eerst nog eens van alle kanten.
' Breek 'm anders gewoon, man. ' Diego kon zijn ongeduld bijna niet meer bedwingen.
Yves keek op. ' Ga jij anders even een rondje lopen of zo. '
Layla duwde Diego op een stoel en ging op zijn schoot zitten. ' Ik hou 'm wel even in bedwang. ' zei ze.
Met argusogen keek Diego vanaf zijn gedwongen zitplaats toe.
Yves liet zijn vingers onderzoekend over het glas gaan. Luna was naast hem op het bed gaan zitten. ' Waar zoek je nou precies naar? ' vroeg ze.
' Iets van een naad of zo...' Hij keek haar even aan. ' Een... ' Zijn vingers gleden over een kleine oneffenheid op het glas. ' Hier heb ik 'm, voel maar. '
Hij nam haar vinger en liet die over de ragdunne naad glijden. ' Voel je? '
Ze knikte.
Voorzichtig pulkte hij met zijn nagel de naad een beetje los. ' Kijk. ' Hij liet het aan de anderen zien. ' Er zit een transparant laagje over het glas heen. Een soort van bescherm folie. '
Nu het eerste stukje los was, trok hij de folie er vrij gemakkelijk af. Het glazen ' dekseltje ' aan de bovenzijde van de cilinder, was nu gemakkelijk op te lichten. En nadat hij het eraf had gehaald liet hij de antieke pen voorzichtig in zijn hand glijden.
' Nummers op de pen, had die die man toch gezegd, Stel? ' vroeg hij.
Ze knikte.
' Misschien toch dat merkje! ' riep Diego, die nog steeds half achter Layla verscholen zat.
Yves bekeek het merkje van dichtbij en schudde zijn hoofd. ' Daar staat geen cijfer in, alleen een of ander figuurtje... '
Ook Luna boog zich over de pen hen. ' Een sleuteltje of zo. ' zei ze.
Stella stak haar hand uit. ' Mag ik eens kijken? '
Yves overhandigde haar de pen en ze bestudeerde het merkje. ' Een sleuteltje inderdaad. ' zei ze.
Jesse keek over haar schouder mee.
' Op de pen... ' herhaalde hij nadenkend. ' … maar dat hoeft natuurlijk níet persé..wacht even. Stel, probeer eens of die pen los kan? '
Ze draaide zich half om. ' Los kan? '
Vanaf zijn stoel zat Diego geestdriftig te knikken. ' Goeie Jes! ' riep hij.
Zijn nieuwsgierigheid had intussen het toppunt bereikt en hij tilde Layla van zijn schoot en gaf haar een zoen. ' Layla, schatje, ik moet even... '
Hij liep naar Stella toe en wees op het eigenlijke pennetje. ' Dit hier. Kijk eens of je dat los kunt draaien? '
Heel voorzichtig begon Stella een beetje te wrikken. ' Als ik 'm nou maar niet kapot... ' begon ze. Ineens werden haar ogen groot. ' Ik heb 'm. ' fluisterde ze.
Met ingehouden adem keken de anderen toe hoe ze aan de pen draaide en draaide, net zo lang totdat ze hem helemaal losgedraaid had van de, zo te zien, holle schacht. Stella hield haar ene hand onder het uiteinde en kantelde toen het overgebleven deel van de veren pen. Niets. Ze schudde zachtjes. Nog steeds niets. Toen, met de woorden van de man in haar hoofd: ' Soon you'll be able to buy thousands of antique pens. ' schudde ze nog een keer hard. En nu gleed er een zilverkleurig, metalen staafje uit de schacht. Het was smal en langwerpig en niet meer dan tien centimeter lang. Toen het op haar handpalm viel plopte het open tot een soort van miniatuurparapluutje met vier zogenaamde ' baleinen '.
Stomverbaasd keken ze er naar het vreemde instumentje op Stella's geopende hand.
Met voorzichtige vingers raakte Stella het paraplu steeltje aan. Onmiddellijk klapte het parapluutje weer dicht. De meisjes gaven alle drie een gilletje van schrik en in een automatische refex trok Stella haar hand terug. Het staafje viel op de grond en klapte zich opnieuw open. Alleen deze keer hingen de 'baleinen' slap, zodat het geheel er nu uitzag als een krachteloze zilverkleurige spin, die een paar poten miste.
Jesse pakte het op. ' Is het kapot? ' vroeg Layla ademloos.
' Ik weet het niet. ' Jesse bekeek een van de ' baleinen. ' Volgens mij valt het... Hey... kijk eens hier! Hier staat een nummer. Kijk! '
Ze verdrongen zich om hem heen en inderdaad, op het eerste pootje zagen ze twee piepkleine cijfertjes staan. Een zes en een drie. Nummer 63.
Dat is het huisnummer van ons oude huis in Spanje, schoot het door Luna heen. 63 Calle Cristobal Colon. Als klein meisje kon ze het huisnummer alleen maar onthouden in combinatie met de straatnaam, herinnerde ze zich. Als iemand vroeg op welk nummer ze woonde ratelde ze in adem op: 63 Calle Cristobal Colon. Ze glimlachte bij de herinnering.
Jesse had intussen de andere pootjes geïnspecteerd en ook daar stonden nummers op: 92, 87 en 08.
' Dus geen nummers op de pen, maar in de pen. ' zei Luna zacht. Stella keek haar aan en knikte. ' Dat zei hij inderdaad ook. ' zei ze langzaam. ' Hij zei helemaal niet: op de pen. Stom van mij! '
' Maakt toch niet uit. ' vond Diego. ' We hebben de nummers in elk geval gevonden. Ik vraag me alleen af wat dit voor dingetjes zijn. ' Hij tikte op een van de pootjes, die, hoewel ze alle vier lang en puntig waren, aan het uiteinde allemaal een net iets andere vorm hadden.
Het was een hele tijd stil, terwijl ze naar het vreemde zilverkleurige parapluutje staarden.
' Er staat een sleutel op het merkje... ' begon Luna. Daarna was het weer stil.
Diego keek haar aan. ' Ja? Ga verder... ? '
Ze schudde haar hoofd. ' ' Nee, ik... ik zeg maar wat. Maar misschien...' Weer stopte ze met praten.
Nu keken ze haar allemaal aan.
' Wat wil je zeggen Loen? ' vroeg Yves.
' Nou... ' ze knikte naar Jesse. ' … en dan zal jij natuurlijk wel weer zeggen dat ik teveel films kijk, maar zou het misschien van dat inbrekers gereedschap kunnen zijn. '
' Inbrekers gereedschap...' herhaalde Jesse.
' Zoals in de film inderdaad. ' voegde ze er met een lachje aan toe.
' O wacht even, je bedoelt van die staafjes waar ze mee in een sleutelgat poeren en dan... '
Ze knikte. ' Dat ja. Maar ... ' Ze haalde haar schouders op. ' … dat zal wel niet natuurlijk. '
Diego keek van het zilverkleurige instrumentje naar Luna en terug. ' Ik denk dat Miss Moonshine misschien best wel eens gelijk zou kunnen hebben. Inbrekers gereedschap. Dat klinkt eigenlijk helemaal niet zo stom. '
Hij knipoogde naar Yves. ' Mooi èn slim dus, dat schatje van jou. Bof jij even! '
' Dat weet ik. ' Yves trok Luna even tegen zich aan en gaf haar een zoen.
Er werd op de deur geklopt en de stem van een van de jongens uit hun groep klonk: ' Daividh vraagt of jullie je je kouwe thee nog op komen drinken. '
Stella was opgesprongen. ' O ja! De thee. Helemaal vergeten! ' Ze liep al naar de deur.
Diego keek haar ongelovig na. ' Stella! Je gaat me toch niet vertellen dat je een kop kouwe thee belangrijker vindt dan... ' hij wees naar de inhoud van de glazen cilinder. '… dan dit hier! '
Ze draaide zich om. ' Dat ga ik je ook niet vertellen, maar ik heb wel dorst. En... ' Ze stak haar vinger omhoog. ' … en ik heb trek in zo'n chocolade muffin. Toevallig. '
Ze trok de deur open. ' Trouwens...we blijven toch geen uren weg. ' Ze wenkte de anderen. ' Gaan jullie ook mee? '
Allemaal stonden ze op, alleen Diego treuzelde nog. ' Ik kom eraan. ' beloofde hij.
Toen hij een paar minuten later de gelagkamer binnenkwam en neerplofte naast Layla, was zijn gezicht één vraagteken. Layla schoof een chocolademuffin naar hem toe, maar hij schudde zijn hoofd.
Yves trok zijn wenkbrauwen op. ' Alles goed, man? '
Diego keek hem aan. ' Nou... daar ben ik nog niet helemaal uit. ' antwoordde hij.
Hij keek Stella, die tegenover hem aan tafel zat, aan en dempte zijn stem. ' Die mobiel ging namelijk net af. '
' Wat? ' Ze zette haar beker met een bons op tafel.
Hij knikte.
' En wat heb je toen gedaan? '
Het duurde even voordat hij antwoordde. ' Ik eh... ik heb dus opgenomen. ' Hij keek haar nog steeds aan.
Layla pakte verschrikt zijn hand. ' Opgenomen? ' fluisterde ze luid.
' En wat zei je? Of zei je niks? ' Luna was bijna over Yves heen geklommen.
' Ik zei: ' Hallo. '
' En toen? ' De meisjes vroegen het bijna tegelijkertijd.
Yves keek zijn vriend aan. ' Diego, wie had je aan de lijn. ' zei hij rustig.
Diego staarde hem een hele tijd aan. Toen draaide hij zich weer om naar Stella. ' Jou. ' Hij boog zich over de tafel naar haar toe. ' Ik had jou aan de lijn. '
HOOFDSTUK 9
' Stella! '
Ze schoot rechtop en keek met grote verschrikte ogen in de bezorgde gezichten van Luna en Layla.
' Hey gaat het een beetje? ' hoorde ze Layla zeggen.
Verward keek ze om zich heen.
Luna was naast haar gaan zitten. ' Je had een nachtmerrie volgens mij. Je klonk zo benauwd. '
' Echt waar? ' Stella wreef over haar gezicht.
Luna knikte.' Wil je even praten? '
' Nee ... ' Stella glimlachte even. ' ... het gaat wel weer. ' Ga maar weer slapen. '
' Weet je het zeker? ' Layla keek toch een beetje bezorgd.
' Ja hoor, echt. ' Ze stak haar duim op. ' Alles onder controle. '
Luna keek haar nog even aan. ' Nou oké, als je het zeker weet. ' zei ze tenslotte.
Stella keek toe hoe de meisjes hun eigen bed weer indoken. ' Welterusten. ' wenste Layla.
' Jullie ook. ' Ze knipte haar nachtlampje uit en ging weer liggen. Maar het duurde nog lang voordat ze weer in slaap viel.
De volgende ochtend aan de ontbijttafel was ze wat stilletjes. Luna had Yves, even voordat ze de gelagkamer binnengingen, verteld over Stella's nachtmerrie, En hij had ineens moeten denken aan zijn eigen nachtmerries. Hoe hij jarenlang niets anders had gekund dan zich willoos laten meesleuren door zijn dromen, als een takje in een snelstromende rivier. Niet in staat om het geweld te stoppen, niet in staat om de beelden te laten ophouden. Pas de laatste paar jaar lukte het hem soms om zichzelf wakker te maken uit een droom. De eerste keer was het per ongeluk gebeurd. Hij had zo liggen woelen dat hij zichzelf een klap had verkocht. Verbluft had hij om zich heen gekeken en het had even geduurd voordat hij door had, dat hij zichzelf wakker had gemept. Vanaf dat moment probeerde hij het bewust. Hij wist intussen wel dat het heel veel moeite en concentratie kostte. Als eerste had hij zich aangeleerd om zijn ogen te openen tijdens het dromen. Hij kon dan, terwijl hij nog sliep, de donkere omtrekken van de oorfauteuil zien die in zijn kamer stond, En ook de rechthoek van het raam en zijn laptop op de plank kon hij zien. Maar hij wist ook dat, zodra zijn ogen weer zouden dichtvallen, hij onmiddellijk weer terug zou tuimelen, zijn droom in.
De tweede stap was het echt wakker worden. Hiervoor moest hij zich tot het uiterste concentreren. Met alle kracht die hij had probeerde hij dan om zich te bewegen: een been te strekken, een arm uit te slaan. Wàt maar ook. En als dàt lukte dan bevond hij zich precies op de grens tussen wakker en slaap. Dan moest hij ook meteen rechtop gaan zitten of zich omdraaien. Deed hij dat niet dan zou hij weer weg zakken in die diepe slaap, die nog steeds aan hem trok. Zat hij eenmaal rechtop dan wist hij dat het echt voorbij was. Het werkte niet altijd, maar vaak ook wel.
Vroeger ging hij, als hij eenmaal wakker was, een stripboekje lezen of hij ging even muziek liggen luisteren en als het heel erg was geweest ging hij naar buiten. Maar tegenwoordig dacht hij aan Luna.
De laatste keer dat hij zichzelf wakker had moeten maken, was nog maar een paar dagen geleden geweest. En toen had hij, denkend aan haar, de zoete geur van haar parfum bijna kunnen ruiken. Haar lippen bijna kunnen voelen op de zijne, toen ze hem bedankte voor die armband. En hij had zeker geweten dat hij de rest van de nacht niet meer geplaagd zou worden door vreselijke dromen.
Hij keek naar Stella die tegenover hem zat in afwezig in haar thee roerde.
' Stel. '
Ze keek op.
Hij schoof zijn stoel achteruit en wenkte haar.' Loop je even mee? '
Samen liepen ze naar de gang.
' Ik hoorde van Luna dat je weer een vervelende droom had. ' zei hij.
' Ja en ik begin er een beetje de balen van te krijgen. ' Ze fronste haar wenkbrauwen en zuchtte.
' Logisch. ' Hij knikte. ' Weet je wat mij soms wel eens helpt? '
En hij vertelde het haar, alleen het stukje over Luna hield hij voor zichzelf.
Nadat hij uitgepraat was keek ze hem een hele tijd aan. Ze wist van Luna dat Yves ' s nachts wel eens buiten liep, als hij zich onrustig voelde. Ze wist ook over zijn ouders en dat hij ze gevonden had die dag, toen hij en zijn zusjes uit school kwamen.
' Heb jij nog steeds veel last van nachtmerries? ' vroeg ze.
Hij dacht na. Had het zin om haar te vertellen hoe het werkelijk zat? Waarschijnlijk niet.
' Valt mee. ' Hij glimlachte.
Er kwamen twee meisjes aangelopen. Toen ze Yves zagen hielden ze even hun pas in en lachten naar hem.
' Hi Yves. ' zeiden ze, bijna in koor.
Stella knipoogde veelzeggend. ' Zo. Je ligt blijkbaar goed in de markt hier. '
Hij lachte even. ' Maar goed dat ik al verkocht ben dan. ' zei hij. ' Kom, dan gaan we verder ontbijten. '
Ze legde even haar hand op zijn arm. ' Bedankt. Voor je tips. '
Hij knikte. ' Niks te danken. '
Er waren vijf dingen waar ze niet tegen kon: pinda’s, mannen die een slap handje gaven, kriebeltruien, operamuziek en dingen die niet werkten zoals ze het wilde. En dat laatste gebeurde dus nu.
Ze staarde uit het raam naar buiten, waar de ochtend grauw over de natgeregende stad lag. Edinburgh in de herfst. Niet echt een combinatie die hoog op haar lijstje 'meest favoriete plekken op de wereld ' stond. Als het aan haar lag, werkte ze ook het liefst op plaatsen waar vallende herfstbladeren, winterjassen en kou alleen voorkwamen in boekjes of films. Sinds ze Glasgow, de stad van haar jeugd, een paar jaar geleden voorgoed had verruild voor Kreta, was ze maar een paar keer terug gegaan Schotland. En na haar laatste klus, nu zo'n jaar geleden, had ze even vakantie gehouden voor zichzelf. Toch begon het, zoals altijd, na een tijdje weer te kriebelen en werd ze rusteloos en geïrriteerd. Dan wist ze dat het tijd was voor iets nieuws. Dus toen hij afgelopen zomer weer contact met haar had opgenomen, had ze er weer zin in. De klus zou niet gemakkelijk zijn, had hij gezegd, maar daar hield ze juist van. Toch had ze bij het horen van de locatie en de tijdsperiode, even moeten slikken. Het was dat het prijskaartje dat aan de klus hing zo interessant was, anders was ze echt niet in het vliegtuig gesprongen, om af te reizen naar het land van de eeuwige regenbuien.
Nog steeds moest ze elke ochtend moed verzamelen om de gordijnen weer open te trekken. En nu was daar dus nog een extra ergernis bijgekomen; want er had nog steeds niemand contact met haar opgenomen sinds ze hier was. En de tijd drong, want over anderhalve week zou ze weer vertrekken en dan toch liefst met die flinke zak geld, die haar beloofd was.
Ze draaide zich weg van het raam en dook de badkamer in voor een snelle douche. Daarna kleedde zich aan en bond haar lange zwarte haar in een staart.
Ineens moest ze weer denken aan dat telefoontje van gisteravond, toen ze nogmaals had geprobeerd om haar contactpersoon te pakken te krijgen. Bijna tot haar verbazing werd er opgenomen, maar toen ze haar naam noemde werd de verbinding ook bijna meteen weer verbroken. Ze was zo kwaad geworden dat het niet veel had gescheeld of ze had haar mobiel tegen de muur kapot gegooid.
Ze trok haar laarzen aan en pakte haar jas, tas en paraplu. Daarna verliet ze de kamer, liep snel de twee trappen af, opende de voordeur en verliet het huis. Met vlugge stappen liep ze, weggedoken onder haar kleine parapluutje, de straat uit. Het werd tijd om zelf de touwtjes in handen te nemen.
' Wat zei ze ook alweer precies? ' Layla legde haar mesje neer en veegde een stukje pompoen van haar wang. Ze zaten aan de lange tafels in de gelagkamer. Buiten regende het pijpenstelen, maar binnen was de haard aan en rook het naar de enorme rozijnencakes die Fergus net uit de oven had gehaald.
Diego maakte een knoop in de ballon die hij zojuist had opgeblazen.
' Haar naam. Ze zei haar naam: Estelle, dus... '
Hij knikte naar Stella die vleermuisvleugels uit zwart karton knipte en gaf daarna de opgeblazen ballon een tikje, zodat die over de tafel zweefde en vervolgens zachtjes op de grond stuiterde.
' … en meteen daarna: Dat werd tijd. Maar.... ' Hij wachtte even. ' … toen legde ik alweer neer. '
' Omdat je je wezenloos schrok van die stem. ' Layla knikte begrijpend.
' Nou... “wezenloos schrok”. Zo erg was het nou ook weer niet. ' Diego woelde door zijn krullen, ' Maar inderdaad... het was wel even raar om Stella door die telefoon te horen. Of in elk geval haar stem. '
' Snap ik . ' Jesse keek op van zijn half uitgeholde pompoen. ' En jij zei? '
Diego rolde met zijn ogen. ' Hoe vaak moet ik het nou nog herhalen voor jullie? Ik zei alleen: ' hallo. ' That's it. '
Hij pakte een nieuwe ballon van tafel, trok het uiteinde over het ventiel van de pomp en begon hem op te blazen.
' Dat werd tijd. ' herhaalde Yves Diego's woorden. ' Ik vraag me af.... die treingeluiden op die voice mail laatst... zou dat misschien ook die Estelle zijn geweest? '
' Maar waarom heeft ze toen dan niks ingesproken? ' Jesse had zich weer over zijn pompoen gebogen.
' Geen idee. ' Yves haalde zijn schouders op.
Daividh kwam op hen af gelopen. ' Lukt het allemaal een beetje? '
Luna pufte. ' ' t Is nog best zwaar werk hoor, zo'n pompoen uithollen. Ik dacht altijd dat dat zo makkelijk ging, '
De pompoenen waren, net als de vleermuisvleugels decoraties voor de Halloween Party, over vier dagen. En iedereen die het leuk vond, mocht helpen met de voorbereidingen en het maken van de versieringen.
Ze waren na het ontbijt eigenlijk van plan geweest om alvast een kijkje te nemen bij Mary King's Close. Maar omdat het maar bleef regenen hadden ze besloten om in de Inn te blijven en een handje te helpen met de voorbereidingen voor het feest.
Daividh knikte lachend. ' Ja zo'n pompoen geeft zich niet zomaar gewonnen. Maar je mag ook bij Fergus in de keuken marsepeinen en chocolade figuurtjes maken voor op de cupcakes, dat is... '
Layla keek op. ' Echt waar? ' riep ze uit.
Ze was al opgestaan en trok Luna overeind. ' Nou, waar wachten we nog op. Stel, ga je ook mee? '
Maar Stella schudde haar hoofd. ' Nee, ik blijf hier. Ik wil straks eens kijken of ik misschien iets met die pompoen kan. Maar eerst die vleugels af maken. ' Ze knipte met haar schaar in de lucht.
Luna liep langs Yves die even zijn arm om haar middel legde. ' Niet stiekem van die chocola snoepen hè. '
Ze lachte ondeugend. ' Juist wel. En helemaal van de marsepein! ' Ze zwaaide. ' Tot straks. '
Yves keek haar glimlachend na, terwijl ze met Layla naar de keuken liep.
Daividh stootte hem aan.
' Volgens mij zie ik daar fìor ghaol. ' zei hij
Yves trok vragend zijn wenkbrauwen op. ' Wat? '
' Ware liefde. ' vertaalde Daividh. ' Of heb ik het mis? '
Yves 'mondhoeken krulden omhoog. ' Nee, dat heb je goed gezien. ' zei hij.
Diego grijnsde. ' A.k.a: duo happily ever after. ' Hij pakte weer een nieuwe ballon. ' O ja... voor ik het vergeet... ' hij stak de pomp omhoog. '… Mary King's Close waar ligt dat precies? '
' Aan The Royal Mile. ' Daividh had Luna's mesje gepakt en ging verder met het uithollen van haar pompoen. ' Jullie hebben vanavond toch The Ghost Tour? '
Diego knikte.
' Dat is bij Mary King's Close. '
Ze keken elkaar over Daividh's hoofd aan. Was dàt even toevallig.
De barman veegde zijn handen af aan de geruite theedoek en zwiepte er in een moeite door de metalen afdruip plaat mee droog. Hij keek over zijn schouder naar de klok die boven de enorme spiegel hing. Bijna half een. Het was nog vroeg. De meeste mensen hadden net hun lunch achter hun kiezen. En voordat ze dan weer ergens trek in hadden was het al gauw een uur of twee. Ook niet erg. Dan had hij even mooi de tijd om de voorraad sterke drank te controleren en de nieuwe glazen op de plank te zetten. Die stonden al vanaf vorige week in doosjes opgestapeld in de bijkeuken. Hij hing de theedoek aan het haakje onder de bar en liep naar de bijkeuken om de glazen te halen. Toen hij terugkwam met een stapel doosjes in zijn handen, stond er een jonge vrouw in de deuropening van de Pub. Ze had haar natte paraplu naar buiten gestoken en wapperde hem een paar keer open en dicht, pas daarna kwam ze binnen.
' Be right with you, love! ' riep hij haar toe en bukte zich om de doosjes voorzichtig op de vloer achter de bar te zetten. Toen hij weer rechtop stond was ze verdwenen en even keek hij verbaasd rond in de verder lege Pub. Naast een van de stoelen stond de druipende paraplu. Ze was zeker meteen doorgelopen naar de wc. Als ze maar niet dacht dat ze hier alleen maar even binnen kom lopen om gebruik te maken van het toilet. Hij zag dat wel vaker. Vooral toeristen hadden er nogal een handje van. Dronken ze zich eerst drie straten verderop een volle blaas en dan kwamen ze vervolgens bij hem binnen om alleen te pissen. Niks ervan. Er werd bij hem alleen uitgepist, wat er eerst hier ingegoten was. Hij had er nog over zitten denken om een soort van tegeltje te laten maken, maar had nog niet echt een pakkende tekst kunnen bedenken, behalve: Drink and Pis in the same Pub. Maar dat kon je op verschillende manieren opvatten. En dan stond er straks voor je het wist eentje met zijn zatte kop tegen de bar aan te pissen.
Hij keek naar de deur van de dames wc. Ze bleef anders aardig lang weg.
Hij pakte twee doosjes van de grond, maakte ze open en haalde de glazen eruit. Met één oog op de wc deur begon hij ze om te spoelen. Daarna droogde hij ze af en zette ze omgekeerd op de plank. Hij keek op de klok. Kwart voor een. Ze zat al bijna een kwartier op de pot. Ze zou toch niet onwel geworden zijn of zo? Net toen hij zich begon af te vragen of hij niet voor de zekerheid een kijkje moest gaan nemen, ging de deur open en kwam ze weer naar buiten. Ze liep naar haar tafeltje en draaide zich toen pas naar hem om: ' Mag ik een Pint? '
Hij knikte en keek even toe hoe ze haar jas uittrok en ging zitten, met haar rug naar hem toe. Daarna maakte ze haar lange paardenstaart los en schudde haar haar even uit. Hij glimlachte. Kijk daar hield hij nu van. Van vrouwen met van dat prachtige lange haar. En helemaal als het zo ravenzwart was als dat van haar. Die korte koppies, daar had hij helemaal niks mee. Die halve jongenskoppen, die alleen maar dachten aan gemak en weinig onderhoud. Even tien vingers er doorheen en klaar. Nee niks voor hem. Lang haar was het sieraad van de vrouw. Dat klonk dan misschien ouderwets, maar zo dacht hij er in elk geval over. Hij tapte het donkerbruine bier en bracht het glas naar haar toe. Ze keek naar hem op en bedankte hem glimlachend. Even keek hij verwonderd op haar neer. Had hij haar niet al eens vaker gezien?
Pas toen hij weer achter de bar stond wist hij het ineens weer. Van de week was ze hier ook, samen met een groepje vrienden. Toen was hem dat lange haar ook al opgevallen. Hij herinnerde zich ineens dat een van de jongens uit het groepje had geprobeerd bier te bestellen. Alsof hij niet door had dat die knul en de rest van dat groepje nog lang geen achttien waren! Maar wacht even. Dan was zij het natuurlijk niet. Want deze hier was toch zeker al halverwege de twintig. Hij ging verder met het afdrogen van zijn glazen. Misschien was ze een oudere zus. Dat zou kunnen. Ze leken in elk geval sprekend op elkaar.
De deur van de Pub ging open en er kwam een stelletje binnen. Toen hij naar ze toeliep om hun bestelling op te nemen, draaide ze zich om en vroeg om de rekening.
' Ik kom 'm zo brengen. ' beloofde hij en liep terug naar de bar. Maar ze kwam hem al achterna en legde alvast een biljet van tien pond neer. Haar haar had ze weer in een staart gebonden. Ze had één enkel gouden oorringetje in haar linkeroor, zag hij.
Hij knikte haar toe. ' Volgens mij had ik hier een paar dagen geleden familie van je binnen, kan dat? '
Ze keek hem vragend aan.
' Ook iemand met van dat mooie lange haar. Ik dacht misschien een zusje of zo.' Hij legde het wisselgeld op de bar. ' Ze leek in elk geval heel erg op je. '
De vrouw keek hem nog steeds aan. Toen knikte ze langzaam. 'Ja... dat zou best kunnen. 'zei ze. ' Met wie was ze hier? '
' Met een paar vrienden. ' Hij tapte een pint en zette die op het dienblad. ' Ze deden een of ander spelletje met een mobiele telefoon. Vroegen mij nog of ik mee wilde raden. '
' Mee raden? '
Hij bukte om een flesje fris uit de koelkast te pakken en ontkurkte het. ' Een geluid op de telefoon. Ik had meteen door dat het een voorbij rijdende trein was. ' Hij lachte even.
Ze kneep even haar ogen samen, bij het horen van die laatste woorden. Toen knikte ze.
' Ja dat zal m'n zusje geweest zijn. Doe haar de volgende keer de groeten maar.' Ze veegde het wisselgeld van de bar en stopte het in haar zak. Daarna ritste ze haar jasje dicht en liep naar de deur. ' Bedankt hè. ' riep ze over haar schouder.
Hij stak zijn hand op. ' Tot ziens! '
De deur viel weer dicht. Hij nam het dienblad op en bracht het naar de twee andere klanten. Toen draaide hij zich om om haar glas te pakken. Ze had haar bier nog niet eens half op gedronken.
' Zou dat onze gids zijn? Luna wees naar de lange man aan de overkant van de straat, die hun kant op gelopen kwam. Hij droeg een donkergroene jas tot bijna op de grond en een zwierige hoed op zijn ruige grijze haar. In zijn hand hield hij een knoestige wandelstok.
' Die lijkt me nou echt het type om spannende spookverhalen te vertellen. Zo'n man die bij volle maan in een weerwolf verandert of zo...'
De man ging een winkel binnen.
Stella proestte. ' Of hij is gewoon door z'n vrouw om een boodschap gestuurd. '
De meisjes lachten.
Het was avond. Tot ver in de middag waren ze met zo'n twintig man bezig geweest met de Halloween versieringen. Ze hadden nu een grote doos vol vleermuizen, hun zwart kartonnen vleugels voorzichtig opgerold. En ook enorme spinnen met lange ijzerdraad poten die omwikkeld waren met zwarte wol, (wat een priegelklus van jewelste was geweest). Ze hadden kransen gemaakt van de buigzame wilgentakken en versierd met herfstbladeren en besjes, die ze daarna in de werkplaats van de Inn zwartgespoten hadden met verf, zodat het nu verdorde grafkransen leken. Ze hadden spookjes geknipt uit oude lakens. En ook hadden ze, alles bij elkaar, veertien pompoenen uitgehold, waarna Daividh en Gawyn met een scherp mes allerlei sierlijke figuren uit de harde bast hadden gesneden. Stella had de twee broers opnieuw verbaasd toen bleek dat zij ook aardig wat handigheid bleek te hebben in het figuren uitsnijden..
' Dat heb je zeker vaker gedaan? ' vroeg Gawyn, terwijl hij bewonderend naar de pompoen keek waar ze aan bezig was.
Ze schudde haar hoofd. ' Nou... nee eigenlijk niet. Maar ik vind het wel leuk om te doen. En het lukt ook best goed, tot nu toe in elk geval... ' Ze keek naar hem op en sneed zich prompt in haar vinger.
Bij Fergus in de keuken was een groepje bezig geweest met het maken van minipompoentjes, spookjes en afgehakte vingers, van marsepein. Ook stond er al een blad vol chocolade grafsteentjes, compleet met de tekst RIP, in de enorme koelkast. En nu was het wachten tot de cupcakes die Fergus gebakken had, voldoende waren afgekoeld om de chocolade spinnen die al klaar lagen, erop te plakken.
Pas tijdens het avondeten hadden ze even de tijd gehad om het over het “Estelle mysterie” te hebben, zoals Diego de hele kwestie inmiddels gedoopt had. En allemaal waren ze natuurlijk ongelooflijk nieuwsgierig naar wat er nu verstopt zou zijn in Mary King's Close.
Na het eten waren ze samen met Gawyn en de rest van hun groep richting The Royal Mile gelopen waar ze om half acht hun gids zouden ontmoeten bij de St. Giles Cathedral. De donkere avondlucht was nog steeds bewolkt, maar het regende gelukkig niet meer. In plaats daarvan was er een stevige wind opgestoken die de geel en bruin verkleurde herfstbladeren van de bomen trok en ze over de hobbelige straat blies. Hoog boven alles uit torende de St Giles, verlicht door tientallen spots, die het veertiende eeuwse bouwerk in een mysterieuze gloed zetten. Op de Royal Mile zelf was het nog altijd gezellig druk. Straatlantaarns beschenen de brede straat waaraan tal van pubs, restaurantjes en souvenirwinkeltjes lagen en overal waren verlichte etalages te zien, vol Schotse rokken, doedelzakken, whisky en noem maar op.
' We moeten deze week nog wel een keertje winkelen, want ik wil nog iets kopen voor Xenia. ' Stella wees naar een winkeltje aan de overkant waar onder het etalageraam allerlei mandjes stonden die stuk voor stuk tot de rand gevuld waren met allerlei Schotse souvenirs.
Ze stootte Luna aan. ' En jij hebt volgens mij ook nog geen lepeltje. ' voegde ze er met een knipoog aan toe.
Luna stak haar tong uit en keek daarna even over haar schouder naar de drie jongens die verderop met Gawyn stonden te praten. Ze boog zich naar Stella en Layla toe.
' Ik wil trouwens ook nog iets kopen… ' ze dempte haar stem. ' … voor Yves. '
' Voor Yves? ' Layla trok haar wenkbrauwen op. ' Is die ook bijna jarig dan? '
Luna schudde haar hoofd. ' Nee dat niet, maar omdat ik laatst die armband van hem gekregen heb... ' Ze trok haar jasmouw een beetje omhoog. ' … en we hebben nu toch al… ' Ze telde even in zichzelf. ' …bijna twee jaar verkering. Dus… '
' En nog steeds belachelijk verliefd. ' Stella knikte veelbetekenend naar Layla.
' Layla lachte. ' Met de nadruk op belachelijk of op verliefd? '
Achter hen waren de jongens opgedoken.
' Wie is er verliefd? ' vroeg Diego, terwijl hij Layla van achteren om haar middel pakte en haar hoog optilde. Ze gaf een geschrokken gil. ' Diego! Rotzak! '
' Ik hou ook van jou, schatje! ' zei hij, terwijl hij haar rond draaide en toen precies midden op het Hart van Midlothian neerzette, schuin voor de St. Giles. Daarna maakte hij een backflip, knielde en kuste haar hand.
Gawyn, die het zag, stak lachend zijn duim omhoog.
' Kun jij niet een keer een showtje weggeven in The Inn? ' vroeg hij.
Diego was weer opgestaan. ' Geen probleem. Ik wil zelfs nog wel een workshop geven. Zeg het maar. '
Gawyn lachte luid. ' Afgesproken! '
' Hey... ' Stella stootte Diego aan. ' … over showtje gesproken... ' ' Jij had nog iets beloofd, Diego. '
En op zijn verbaasde gezicht: ' En kijk maar niet zo onschuldig. Jij zou sowieso nog een showtje weg geven. '
Ze tikte met haar voet op het stenen hart in de stoep. ' Midden in de stad. Weet je nog wel? '
Nu viel het kwartje ook voor Diego. ' O dat! ' En toen ze hem met opgetrokken wenkbrauwen aan bleef kijken en een uitnodigend gebaar maakte: ' Oké. Je bedoelt nú! Op dit moment! '
Ze lachte hem stralend toe. ' Precies, ja. '
' Dan doen we dat toch even. ' Hij ritste zijn jas al los.
' Kijk eens aan, daar is mijn groep van vanavond. ' klonk het plotseling en om de hoek van de kathedraal verscheen een kleine, vrij stevig gebouwde vrouw met een brede lach om haar mond. Ze droeg een lange fluweelachtige jas, bordeauxrood van kleur. Er waren allemaal gekleurde pomponnetjes aan vastgenaaid en kleine zilverkleurige belletjes die rinkelden bij elke beweging die ze maakte. Op haar hoofd droeg ze een wonderlijke hoed in dezelfde kleur, waarop een fantasievogel zat met uitbundig gekleurde veren in blauw, paars en rood. In haar hand hielde ze een sierlijk soort wandelstok, met een blauwe glazen knop.
Met uitgespreide armen kwam ze op hen afgelopen. ' Zijn jullie klaar voor The Ghost Tour allemaal? ' vroeg ze met het zangerige accent dat de Reid broers ook hadden. ' Ja? Goed zo! Mijn naam is Gwen en ik ben jullie gids voor vanavond. '
Stella die net als de anderen even verwonderd naar die kleurrijke verschijning had staan kijken, keek nu opzij naar Diego. ' Nou, daar heb je mazzel mee. Maar dat showtje hou ik tegoed. '
Hij grijnsde. ' Als je het maar weet. '
De vrouw stak haar stok omhoog. ' Zullen we dan maar? '
Achter haar aan liepen ze voorbij de kathedraal en daarna langs the Mercat Cross, het achtkantige bouwwerk, naast de St. Giles, waar vroeger de aankondigingen, “in de naam van de koning”, werden voorgelezen aan het volk. Ze staken de straat over en hielden even later halt voor een stenen boogpoort. Een man, die tegen de muur geleund stond te bellen, keek even op en stapte met een verontschuldigende glimlach opzij.
' Hier zijn we dan bij Mary King's Close. ' De gids wees naar het zwarte bordje met de goudkleurige rand dat boven de poort hing.
' Een Close... ' de gids wees met haar stok naar het woord, ' … is eigenlijk een ander woord voor "steeg".
' En Mary King... ' de stok wees nu op de naam. '… was de dochter van de advocaat aan het hof van Mary, Queen of Scots, Alexander King genaamd. '
Ze keek haar groepje aan. ' En waarom heet deze steeg dan Mary King's Close, oftewel: de steeg van Mary King, vragen jullie je misschien af? '
Diego fluisterde tegen Yves en Jesse: ' Ik vraag me meer af hoe die vogel op die hoed blijft staan. '
' Vastgeniet met zo'n tacker, waarschijnlijk. ' fluisterde Jesse terug.
' Terwijl ze de hoed al op had, zo te zien. ' voegde Yves er droog aan toe.
Jesse en Diego schoten in een proestbui.
De gids die niets in de gaten had legde uit dat in vroegere tijden een Close meestal werd vernoemd naar de eigenaar van de appartementen in die steeg. In dit geval was dat dus Mary King. Ze wees met haar stok naar binnen. ' Gaan jullie mee? '
De bellende man keek even op toen de groep langs hem heen liep en richtte zijn aandacht daarna weer op het telefoongesprek dat hij aan het voeren was.
Ze liepen een smalle overdekte passage door die uitkwam op een kleine binnenplaats waar, onder twee grote parasols, een aantal tafeltjes en stoelen stonden. In de hoek was een kraampje waar allerlei soorten warme chocolademelk verkocht werden.
In het voorbijgaan keek Layla op het krijtbord dat aan de kraam bevestigd was.
' Wauw! ' Ze draaide zich om en keek Luna en Stella met grote ogen aan: ' Warme chocolademelk met sinaasappel likeur en marsmellows! Dat lijkt me lekker! Zullen we dat straks nemen, op de terugweg? '
En tegen de man achter de hoge toonbank: ' Bent u straks nog open, als wij terug zijn? '
Hij knikte. ' Don't worry love.... ' zei hij vriendelijk . '… I'll be right here when you're back. '
Layla zuchtte genietend. ' Dat vind ik zo schattig, dat ze hier standaard ' love ' tegen je zeggen. '
' Ik wil het anders ook wel de hele dag tegen je zeggen... ' begon Diego, maar ze ze schudde haar hoofd:
' Nee... dat klinkt toch anders. '
Yves knikte veelbetekenend. ' Nou man, je hoort het: ze hoort het liever van een roodharige vent met een geruit schort voor. '
Voordat Diego kon reageren klonk de stem van Gawyn die al doorgelopen was met de anderen: ' Kom jongens, de tour gaat beginnen. '
HOOFDSTUK 10
Ze schuifelden door een donkere smalle gang met aan weerszijden hoge stenen wanden en ergens hoog boven hun hoofden een zwaar stenen plafond.
' We zijn hier in één van de oude steegjes. ' De gids bescheen de wanden met een zaklantaarn en nu pas zagen ze dat er ramen in zaten en deuren en overblijfselen van stenen trapjes.
' In deze huizen, die soms zelfs elf verdiepingen hoog waren, hebben tot aan de negentiende eeuw mensen gewoond en vaak... '
Ze klom op een stoepje, zodat iedereen haar goed kon zien, de belletjes aan haar jas rinkelden.
' … vaak onder de meest verschrikkelijke omstandigheden. ' Ze telde op haar vingers af: ' Armoede, kindersterfte, ziekte... dood... '
Ze keek de groep aan, tikte met haar stok tegen één van de deuren en haar stem klonk onheilspellend terwijl ze zacht zei: ' Tijdens de grote Pest epidemie in 1645, toen de mensen stierven als ratten, werden de huizen van de pestlijders vaak dichtgemetseld. Zelfs... '
Ze wachtte even en ging daarna verder: '... zelfs als nog niet iedereen was overleden.. '
Vanuit de groep klonken geluiden van ongeloof en afschuw.
De gids verhief haar stem: ' Er wordt beweerd... dat de geesten van de mensen die toen levend werden ingemetseld, hier nog rondwaren...'
Ze hief haar armen en bewoog haar handen geheimzinnig heen en weer.
Luna die met haar rug tegen Yves aangeleund stond moest ineens denken aan het boek dat Stella haar pas had teruggegeven. Dat verhaal speelde zich ook af tijdens een pestepidemie, maar dan in Frankrijk. Ze keek naar een van de deuren die uitkwam op de steeg. Het idee om levend ingemetseld te worden... Ze rilde. Yves boog zich over haar heen. ' Wat is er? ' fluisterde hij. ' Heb je het koud? '
Ze schudde haar hoofd. ' Nee ik dacht aan dat inmetselen. Afschuwelijk! '
Hij sloeg zijn armen om haar heen en gaf haar een kus. Diego die naast hen stond siste: ' Hey, klef stel. Wel blijven opletten ja. Er worden straks vragen gesteld. '
' Dat plafond daar... ' De gids richtte de luchtbundel omhoog. ' … was er vroeger niet. Vroeger was het open en kon je de blauwe lucht zien, of... '
Ze keek even met een lachje om zich heen. ' … in het geval van Schotland: de grijze lucht. '
' Maar dit zijn toch geen elf verdiepingen? ' klonk het van ergens uit de groep.
De gids knikte. ' Dat klopt. Maar toen men besloot om de stad te moderniseren werden deze hoge huizen grotendeels afgebroken. Alleen de lagere verdiepingen bleven bewaard om als fundament te dienen voor de nieuw te bouwen stad. '
Jesse's mond viel open. ' Wow, dus ze hebben de boel gewoon dichtgegooid. Letterlijk! Met alles erop en eraan.'
' Precies. ' De gids scheen haar zaklamp in zijn richting. ' Pas zo'n tweehonderdvijfig jaar later werd deze benedenstad weer ontdekt. '
' Vet vaag man. ' Jesse schudde zijn hoofd.
De gids bescheen één van de deuren, die half open stond. ' Zullen we eens naar binnen gaan en kijken hoe het er vroeger uitzag? '
Toen ze uiteindelijk weer boven de grond kwamen, voelden ze allemaal iets van opluchting. Die volslagen duisternis daar beneden... Kamertjes... gangen... nog meer kamertjes... nog meer gangen...
En ook dat ene huis met in de hoek van de laatste kamer een bed waar, tussen de smerige lompen een zwaar zieke vrouw lag met haar kind... Die dokter, gehuld in een lange zwarte jas en een speciaal pestmasker op, dat eruit zag als een vogelkop, waarin kruiden werden gestopt, om zich te beschermen tegen die gruwelijke ziekte...
Natuurlijk waren het gewoon levensgrote poppen geweest daar beneden. Maar toch...
Jesse had moeten denken aan die onderaardse tunnel bij Camp al Andaluz. Die vreemd vochtige geur... die totale duisternis... Hij keek naar Stella, die ook wat stilletjes leek.
' Hoe vond je 't? ' vroeg hij.
' Indrukwekkend, best wel. ' Ze keek hem aan. ' En stoer ook wel. Een ondergrondse stad... Bijna iets voor een verhaal of zo. '
Ze snuffelden nog even rond in de souvenirwinkel, waar de tour ook begonnen was en liepen toen terug naar het binnenplaatsje. Ineens sloeg Stella met haar hand tegen haar voorhoofd ' Oh nee! Ik heb er helemaal niet meer aan gedacht om te zoeken naar... ' Ze dempte haar stem:
' ...het Item. Wat ongelooflijk stom zeg! ' Ze keek de anderen aan. ' En we kunnen nu natuurlijk niet meer terug! '
Maar Jesse zei: ' Ik heb er dus wèl aan gedacht, toen we daar beneden waren en eigenlijk leek het me nogal sterk dat iemand daar iets heeft verstopt. Ik bedoel: 't is er pikkedonker en je kan er alleen komen met een gids, die een vast rondje loopt met z'n groep, dus... '
Yves knikte. ' Dat dacht ik dus ook. Als je daar beneden iets verstopt... áls dat überhaupt al mogelijk is... grote kans dat het gewoon niet wordt gevonden. '
Hij keek Stella aan. ' En dat risico zullen ze vast niet nemen. '
' Maar ja... waar moeten we dan zoeken? ' Luna keek om zich heen .
' Jongens, meiden, even de aandacht! ' Gawyn had zijn armen omhoog gestoken. ' Als jullie warme chocolademelk willen, kom dan even kijken wat je precies wilt. '
Hij wees op het krijtbord naast de kraam,
' Anders kijken we eerst hier eens rond. ' bedacht Jesse, toen ze even later hun bestelling hadden doorgegeven. Hij wees om zich heen. ' De souvernirwinkel... die overdekte gang... We moeten toch op die chocolademelk wachten. '
De anderen vonden het een goed idee. Luna en Layla doken de souvenirwinkel in, Diego liep, om zich heen kijkend, de passage door tot aan de straat en weer terug en Yves, Jesse en Stella probeerden zo onopvallend mogelijk het binnenplaatsje te doorzoeken. Ze keken in de hoeken, achter en ín de prullenbakken, voelden zelfs onder de tafelbladen, want wie weet was het item eronder vastgeplakt.
Toen Stella voor de inmiddels derde keer speurend langs het kraampje liep, viel het haar ineens op, dat niet de roodharige man van daarnet achter de toonbank stond, maar iemand anders. Deze man, die nu twee bekers op de toonbank zette, had zwart stekeltjeshaar en het schort dat hij droeg was niet geruit, maar effen rood.
Nadenkend bleef ze even staan en staarde in zijn richting, toen plotseling de man zich omdraaide en haar recht aan keek. Geschrokken knipperde ze met haar ogen. Ze zag hoe de man zijn ogen samen kneep, terwijl hij haar nog altijd strak aan bleef kijken. Stella's hart begon te bonken en een vreemde kriebel kroop langs haar ruggengraat omhoog. Snel keek ze over haar schouder. Daar stond Yves bij de muur, en bij de een van de tafeltjes zag ze Jesse en daar kwam ook Diego de steeg uitgelopen. En Gawyn... en de hele groep... Ze was niet alleen. Ze hoefde nergens bang voor te zijn... En iets, in haar zei, dat ze het moest proberen...
En als hij het niet was... dan was er ook niks aan de hand.
Ze ademde diep in en deed een stap naar voren. ' Where's my item? ' vroeg ze zacht, terwijl ze zich iets naar de man toe boog. Het bloed suisde in haar oren.
' Estelle? ' geluidloos vormde zijn mond de naam.
Ze knikte kort. Hij bukte zich achter de toonbank en kwam bijna meteen weer tevoorschijn. In zijn hand hield hij een klein, in bruin pakpapier gevouwen pakje. Ze deed nog een stap naar voren en stak haar hand uit. Jesse, bij het tafeltje, zag wat er gebeurde en maakte al aanstalten om naar Stella toe te lopen, maar Yves hield hem tegen.
' Wacht even, Jes. ' zei hij zacht en keek scherp naar Stella's bewegingen. Hij zag hoe ze het pakje van de man aanpakte en in haar jaszak stopte. Daarna draaide ze zich om en liep langzaam en beheerst in de richting van de uitgang. Toen ze langs de jongens liep, knikte ze onopvallend, zonder hen aan te kijken en verdween de smalle passage in. Met haar blik strak gericht op de boogvormige uitgang van Mary King's Close liep ze met ingehouden adem, de donkere gang door. Pas toen ze op The Royal Mile stond ademde ze weer uit.
Sean Fairbairn bekeek het berichtje dat hij zojuist had ingetoetst: " volgens mij heb ik beet. "
Glimlachend bekeek de foto die hij eerder die avond genomen had. Daarna drukte hij op verzenden en stak de telefoon weer in zijn zak. De vlinder was eindelijk weer uit haar cocon gekropen...
Op de terugweg naar The Brandubh Inn had ze de hele tijd het onbestemde gevoel dat ze in de gaten gehouden werd, maar ze durfde niet op of om te kijken. Met haar blik strak op Gawyn gericht, die voorop liep, bewoog ze zich op de automatische piloot door de donkere straten. Bij elke stap voelde ze het pakje in haar zak. Layla en Luna keken haar af en toe van opzij aan en dan glimlachte ze wel geruststellend. Maar het gebonk van haar hart was nog altijd niet minder. Op de een of andere manier had de korte confrontatie met de man bij de chocolademelk kraam, meer indruk op haar gemaakt dan al het andere. Zelfs nog meer dan die allereerste ontmoeting met Bazza in de mist. Misschien omdat ze nu zèlf de keuze had gemaakt om erop af te stappen en niet verrast werd, zoals die eerste keer. Ze had er welbewust voor gekozen om letterlijk oog in oog te komen staan met een man, die, om welke reden dan ook, dacht dat zij Estelle was.
Estelle... van wie ze alleen wist dat die contact had met mannen die onder andere inbreekgereedschap voor haar verstopten en god weet wat nog meer! Haar vingers gleden over het ruwe papier van het pakje. Want wát zat er in dit pakje?
Ze voelde hoe iemand haar hand pakte en keek opzij. Het was Jesse. ' Gaat het een beetje? ' hoorde ze hem vragen.
Ze knikte en gaf een kneepje in zijn hand. Als het aan Jesse had gelegen, had ze die zwarte mobiel meteen aan het begin al afgegeven aan de Reid broers, bedacht ze zich. En even ging er een steek van spijt door haar heen, omdat ze op dat moment niet naar hem had willen luisteren. Maar het was nog niet te laat. Ze keek naar de rode krullenkop van Gawyn vóór haar. Ze kon het nog altijd doen. Gewoon alles uitleggen en dan de telefoon en de pen afgeven... En... dit pakje...
Ze zuchtte diep en keek over haar schouder naar Diego die druk in gesprek was met Yves en een paar andere jongens. Toen hij zag dat ze naar hem keek knipoogde hij naar haar. Ze knipoogde terug en glimlachte. ' Een stoere chick ' had hij haar genoemd, toen ze daarnet het pakje aan hem en de anderen had laten zien.
Hij had haar bewonderend aangekeken. ' Gewoon op die kerel aflopen en om het item vragen. Dat doet ze maar even. Zo dan! '
Diego.
Natuurlijk was hij nieuwsgierig naar de inhoud van het pakje. Ze liet haar vingers weer over het papier in haar zak gaan. En als ze heel eerlijk was, was ze zelf eigenlijk ook wel heel erg benieuwd. Anders was ze niet op die man afgestapt. Zo simpel lag het gewoon.
Gevaarlijk? Ze duwde het woord, dat zojuist haar brein binnen gleed, weer weg. Nee. Daar wilde ze niet aan denken, want dan bleef haar hart zo bonken als het nu deed en dat wilde ze niet. En bovendien; zoals ze bij de chocolademelkkraam al tegen zichzelf had gezegd: ze was niet alleen. Ze hoefde niet bang te zijn.
Voor de zekerheid herhaalde het nog een keer in gedachten: “Ik hoef niet bang te zijn...”
Ze zuchtte nog eens diep en merkte dat haar nerveuze hartslag nu eindelijk rustiger werd.
Maar later, op hun kamer, terwijl ze alle zes stomverwonderd naar het glazen tafelblad van het houten bijzettafeltje staarden, bonkte haar hart opnieuw, maar nu van opwinding.
Ze waren na terugkomst in The Inn meteen doorgelopen naar boven. Yves was eerst nog naar hun kamer gegaan om de cilinder te halen, de anderen waren alvast naar de meiden slaapkamer gegaan. Daar had Stella het pakje uit haar jas gehaald. Het was in hetzelfde bruine pakpapier gewikkeld, als de koker en ongeveer zo groot als een bierviltje. Ze keek even om zich heen. De kamer zag er zoals gewoonlijk uit alsof er een bom ontploft was. Ze schoof wat make up spullen van het houten tafeltje in de hoek en legde het pakje op het tafelblad. Daarna ging ze op het puntje van een van de paarse fauteuils zitten.
' Nou... zei ze, opkijkend naar de anderen. ' … daar gaan we dan. '
Ze wikkelde het papier eraf en daarna het bubbelplastic dat eronder zat. Er kwam een glanzend houten doosje tevoorschijn. Het was achtkantig en zo'n zes centimeter hoog. Op de bovenzijde was een rand van kleine geometrische figuren te zien, in verschillende kleuren bruin en zwart. Daar binnenin was een ster, opgebouwd uit kleine ruitjes van parelmoer. Uit het midden van de ster stak een zwarte uivormige knop, niet groter dan een kers. Het geheel had iets weg van een klein sieradendoosje. Stella zette het voorzichtig op het tafeltje neer.
' Jeetje... ' Layla ging op haar hurken zitten om het doosje beter te bekijken. ' … eerst die antieke pen en nu weer zo'n mooi doosje. Die Estelle weet wel wat ze vraagt zeg. '
Ook Luna was op hurken gaan zitten. ' ' t Is inderdaad wel heel mooi, ja. ' Met voorzichtige vingers ging ze over de gladde bovenkant. ' Dus dit doosje is het item dat Estelle nog nodig had. '
' Of het item zit in het doosje. ' Diego boog zich voorover en stak zijn vingers uit naar de uivormige knop.
' Openmaken? '
Stella knikte. ' Doe jij maar. '
Diego pakte de knop tussen duim en wijsvinger en trok voorzichtig. Meteen klonk er een zoemend geluidje en schoten er aan weerskanten van het doosje twee dunne metalen pennetjes naar buiten. Twee rode lichtjes zo klein als speldenknoppen, gloeiden op aan de uiteinden van de pennetjes en bewogen zich razendsnel in tegengestelde richting van elkaar om het doosje heen, in een volmaakte cirkel. Op datzelfde moment zakte het doosje door het glazen tafelblad en kwam terecht op het onderste glazen blad, waar een mapje met toeristische informatiefolders lag. Opnieuw bewogen de kleine rode lichtjes zich in een cirkel en nog geen seconde later zakte het doosje door het tweede glazen blad. Daarna klapten de twee metalen pennetjes zich weer in en verdwenen in het doosje. Het ging zo snel dat Diego amper de tijd had om zijn hand terug te trekken. Stomverbaasd keek hij naar het doosje dat nu op de grond stond en naar de ronde gaten, zo groot als soepborden, in de twee tafelbladen. Jesse en Yves waren allebei opgesprongen en de drie meisjes leken sprakeloos van verbazing.
' What the f...! ' Riep Jesse uit en het was alsof het geluid van zijn stem de spanning doorbrak. Allemaal begonnen ze lukraak door elkaar heen te praten.
' Dat ding ging dwars door dat glas heen! '
' Niet te geloven! Zag je dat! '
' Dwars er doorheen! En gewoon twee keer hè! Kijk die tafel dan! '
' Shit man, die hele tafel naar de klote! '
' Jeetje Mina... '
' Pak dat ding op, voordat ie straks nog door de vloer heen schiet. '
' Ik pak niks op. Ik kijk wel uit! '
' Wat moeten we nou tegen de Reid broers zeggen over die tafel? '
' Dat ding is levensgevaarlijk man! '
' Kanonne! '
' Shiiit... '
' Wow! '
In de stilte die uiteindelijk viel bukte Diego zich en reikte naar het doosje.
Layla greep zijn arm. ' Diego, niet doen, dadelijk schiet er weer iets uit. '
' Ik denk: zolang je die knop niet aanraakt... ' begon Yves.
Diego knikte en voorzichtig pakte hij het doosje op en zette het op de armleuning van de stoel.
Daarna pakte hij een van de ronde stukken glas op. ' Nou... ' zei hij, terwijl hij het omhoog hield. ' … we hoeven ons in elk geval niet af te vragen wat dat doosje precies is, want dat lijkt me wel duidelijk. '
' Je bedoelt dat dit zo'n apparaatje is waarmee dieven of inbrekers... ' Terwijl Luna haar zin begon besefte ze ineens wat dit betekende. Stella die haar aankeek besefte het ook. De pen... het doosje...
Ze keek de jongens aan. ' Die Estelle is een inbreekster. '
Hij boog zich over een van de krantenknipsels die voor hem op de houten salontafel lagen.
' Dader kunstroof nog altijd niet gepakt. ' ' luidde de kop.
Vanuit de keuken klonk een stem. Verstoord keek hij op.
' Wat! '
Bazza stak zijn hoofd om de deur. ' Wil je thee. Voor de derde keer. '
Hij keek hem aan. ' Ja doe maar. ' zei hij na een hele tijd.
Het hoofd verdween weer en even later hoorde hij de ketel fluiten en daarna gerammel van bekers. Na een paar minuten kwam Bazza binnen met een dienblad waarop twee bekers thee en een bord sandwiches stonden.
Hij trok zijn wenkbrauwen op. ' Zo... ' zei hij met een knik op het dienblad. ' … je voelt je nogal thuis hier, zo te zien. '
Hij schoof de krantenartikelen opzij om plaats te maken voor het dienblad.
Bazza grijnsde. ' ' t Is al laat en als ik op jou moet wachten voor een goeie kop thee en iets te bikken, ben ik al lang van m'n graat gegaan. '
Hij hield hem het bord voor. ' En omdat ik voorlopig toch met je opgescheept zit... '
' Ik met jou bedoel je. ' Hij pakte een hamsandwich en klapte hem open. ' Die mosterd was volgens mij al lang over de datum. '
Bazza had zelf ook een sandwich gepakt en nam er een grote hap uit. ' Mosterd kun je jaren bewaren. ' zei hij met volle mond. ' En zo niet... dan is de wc vlakbij. ' Hij nam nog een hap.
Daarna wees hij naar de krantenartikelen op tafel.
' Nog steeds bezig met je “trip down memorylane”? ' vroeg hij.
Al kauwend boog hij zich voorover om de datum boven aan de pagina te lezen. ' 25th June 200... Dat was toch de eerste keer? '
' Nee. ' Hij schudde zijn hoofd en pakte een van de knipsels tussen de andere vandaan.
' Politie Parijs verbijsterd over vernuftige inbraak in Musee des Beaux-Arts ' stond er boven.
' Dit was de eerste keer. ' Hij wees op de datum. ' 12 Juillet 200....
Bazza las het artikel door. Hij glimlachte hoofdschuddend. ' Potverdikke toch. En toen was ze... hoe oud? Een -, tweeëntwintig? '
Hij staarde voor zich uit. ' Twintig was ze toen. ' zei hij. ' Een natuurtalent. '
Bazza pakte een tweede sandwich. ' Inderdaad een natuurtalent. En... ' Hij keek hem even veelbetekenend aan. ' … ook nog eens een hele mooie meid. '
' Ook dat. ' hij knikte.
Bazza at in stilte zijn tweede sandwich op en pakte daarna zijn beker thee. ' Weet je wat ik me eigenlijk al heel lang afvraag... '
Hij had zich weer over de krantenknipsels gebogen en keek even opzij naar Bazza, die kauwend naar de tafel staarde. Het was een hele tijd stil. Ergens in de verte klonk de sirene van een politie auto.
Eindelijk vervolgde hij: ' … van wie... ' Hij nam nog een hap en kauwde een tijdje. ' … van wie ze het vak nu eigenlijk geleerd heeft. '
Hij gaf geen antwoord op de vraag, maar veegde in plaats daarvan de krantenknipsels weer bij elkaar. Daarna keek hij op.
' Alles is nu geregeld? Vroeg hij, terwijl hij de papieren in een map borg.
Bazza knikte.
' The guards? '
Bazza knikte opnieuw.
' The Bluebottles? ' ( politie)
' Die hebben het veel te druk in verband met Halloween. ' Bazza lachte kort.
Hij had de map dichtgeklapt en stond op. ' Kom op, we gaan. ' zei hij terwijl hij de map in een la stopte.
' Nu nog? Waar gaan we dan heen? ' Bazza was ook opgestaan.
Hij glimlachte even. ' Naar Edinburgh, even een inspectie rondje rijden. '
Diego knipte het lichtje boven zijn bed aan. ' Weet je waar het ook mee te maken zou kunnen hebben? '
' Sjezus, man! ' Jesse richtte zich half op en gooide een kussen in Diego's richting. ' Ik sliep eindelijk! '
Yves vanuit het andere bed gaapte hartgrondig. ' Ben je daar nou nog steeds mee bezig? ' t Is half drie, man. '
Diego gooide het kussen terug. ' Ik denk daar over na, ja. Dat jullie nou zo'n stelletje lamballen zijn, die... '
' Ach hou toch op, gek! ' onderbrak Jesse hem. ' We zijn er al de hele nacht over bezig geweest. '
Hij ging weer liggen en trok zijn kussen over zijn hoofd.
' We? ' Yves grinnikte. ' Volgens was Diego de enige die aan het woord is geweest. '
Diego was rechtop gaan zitten. ' Willen we nog weten wat ik wil zeggen? '
' Maakt het uit als we ' nee ' zeggen? ' klonk het van onder het kussen.
' Jongen, als het over Stella zou gaan, dan was je één en al oor geweest. '
Jesse trok het kussen van zijn hoofd en rolde met zijn ogen.
Yves was ook rechtop gaan zitten. ' Nou... wat had je te melden. ' vroeg hij.
' Oké. ' Diego woelde door zijn krullen. '… we zijn het er in elk geval over eens dat die Estelle inbraken pleegt. De vraag is alleen: waar? '
' Daar hebben we het toch al over gehad. ' Jesse had zich op zijn zij gedraaid. ' Winkels, banken, kluizen... dat soort dingen... '
' Klopt. ' Diego knikte. ' Maar die glassnijder... '
'… werkt met een laserstraal en is waarschijnlijk vet veel waard. ' onderbrak Jesse hem. ' Daar hebben we het ook al over gehad. '
' Ik wou zeggen: die glassnijder ging echt als een mes door de boter... '
' Daar is het een glassnijder voor. ' bedacht Yves droog.
' Maar heb je gezien hoe snel het ging? Diego draaide zich naar hem om. ' Volgens mij gaat dat ding ook door veel dikker glas. En daarom dacht ik... Shit... '
' Wat? ' vroegen de anderen tegelijk.
' Ik wou dat we dat dingetje hier hadden, dan kon ik iets proberen... ' Hij dacht even na. ' Maar misschien is het niet eens nodig, want als je heel logisch nadenkt... zo'n 007- achtige glassnijder gebruik je natuurlijk niet voor een supermarkt inbraak of zo. Plus dan ook nog eens die telefoontjes... die verstopplaatsen... al die dingen bij elkaar... volgens mij heeft dit met een of andere giga kraak te maken. '
Hij keek de anderen aan. ' Ja jullie denken misschien dat ome Diego op hol slaat, maar... '
' Een giga kraak... ' herhaalde Jesse, die nu ook rechtop was gaan zitten. ' Hier in Edinburgh... En waar denk je dan aan? '
Diego haalde zijn schouders op. ' Ja, weet ik veel. Wat is er heel veel waard hier in Edinburgh? '
Ze dachten alle drie na.
' Misschien...eh... heb je hier geen museum met oude schilderijen of zo? ' opperde Jesse. ' Offe... iets met diamanten... edelstenen... dat soort dingen. Net als in Antwerpen... Daar is toch zo'n hele diamantwijk. Hebben ze dat hier ook? '
De anderen wisten het niet.
' Hey... ' Diego stak zijn vinger op. ' Die kroonjuwelen in Edinburgh Castle. Over giga kraak gesproken. Zou dat kunnen? '
Yves' mondhoeken krulden omhoog. ' Zou dat kunnen vraagt ie! Jongen, nou wordt het toch echt hoog tijd voor je om te gaan pitten. '
Hij schudde zijn kussen op en ging liggen. ' Welterusten. '
HOOFDSTUK 11
De volgende ochtend aan het ontbijt bleek dat niet alleen de jongens de halve nacht hadden zitten brainstormen. Ook de drie meisjes waren tot de conclusie gekomen dat die Estelle niet zomaar de eerste de beste moest zijn.
' Als zij gewoon een soort van “boodschappenlijstje” door kan geven van de items die ze nodig heeft... ' Layla reikte naar de marmelade. ' … en dat dat dan ook allemaal gewoon geregeld wordt... Wij zaten al te denken dat ze misschien in opdracht werkt. ' Bij de laatste woorden dempte ze haar stem.
' Dat ze misschien ingehuurd is voor iets... ' viel Luna in. ' Een... '
' Giga kraak. ' maakte Jesse haar zin af.
En op haar verbaasde gezicht: ' Daar kwam Diego ook al mee. '
Stella boog zich voorover, waardoor haar haar over haar schouders viel. ' Daar dachten wij dus ook aan. '
' Stel, je haar hangt in je thee. ' Layla trok lachend de beker weg.
' Hier. ' Ze haalde een elastiekje uit haar broekzak en gaf dat aan Stella die haar haar in een paardenstaart bond en zich daarna weer naar voren boog.
' Dus jullie dachten ook aan iets groots. ' zei ze. ' ... misschien wel iets van een … weet ik veel... diamantroof of zo. '
' Diego dacht aan de kroonjuwelen in Edinburgh Castle. ' Yves scheurde een stukje van zijn brood af en voerde dat aan Morogh die om de tafel heen scharrelde. ' Toch? ' Hij stootte Diego aan.
Die haalde zijn schouders op. ' 't Was maar een idee. '
Gawyn kwam naar hun tafel toe. ' Jongens, ik wil even overleggen. ' zei hij terwijl hij aanschoof. ' Jullie zouden vandaag gaan karten met z'n allen... ' Hij keek hen om de beurt aan. '… maar nou blijkt dat we iets te enthousiast zijn geweest met het samenstellen van de groepen. '
' En dat betekent? ' vroeg Yves.
' Dat betekent dat ik er drie teveel, op de lijst van vandaag heb staan. ' legde Gawyn uit. ' Dus nu loop ik even iedereen af om te kijken of ik drie mensen kan vinden die het niet erg vinden om in een andere groep ingedeeld te worden. '
Hij glimlachte verontschuldigend. ' En die gaan volgende week. ' verduidelijkte hij.
Stella keek nadenkend naar Morogh die zijn kop op haar knie gelegd had. ' Zullen wij anders ruilen? ' vroeg ze ineens, met een knik op haar vriendinnen. ' Wij wilden toch nog gaan shoppen. '
Ze wachtte even. ' En misschien kunnen we dan nog even langs… de chocolademelk kraam... ' Ze keek veelbetekenend.
Gawyn trok niet begrijpend zijn wenkbrauwen op. ' Chocolademelk kraam? '
Stella lachte. ' Nee dat is een geintje tussen ons. Niks bijzonders verder. '
Ze keek naar de meisjes. ' Doen? '
Ze knikten. Gawyn lachte breed. ' Geweldig! Dank jullie wel, dames. ' Hij stond weer op. ' En jullie hebben geluk, de weersvoorspelling is goed. Als het even meezit blijft het vandaag de hele dag droog. '
' Dus aan de ene kant wil je supergraag karten en aan de andere kant baal je ervan dat wij niet meegaan. En dat tegelijkertijd. Nou dat vind ik knap, want jongens kunnen toch maar één ding tegelijk? ' Layla keek Diego onschuldig aan.
Ze waren met de jongens en de rest van de groep die vandaag zou gaan karten, meegelopen naar de klaarstaande bus.
' Daar scoor je vast punten mee, Layla, met die opmerking. ' Yves grinnikte.
' En wij dan? ' vroeg Luna. ' Scoren wij geen punten als we straks ook nog even bij The Beehive en Mary King's Close gaan kijken? '
' Als je klaar bent met je lepeltjesjacht, toch? ' Yves knipoogde naar haar. ' Hopelijk is de middag dan nog niet om . '
Stella schoot in de lach. ' Kijk maar uit jij. Want Luna was iets van plan vandaag voor jou, maar ik denk zomaar dat als je zo doorgaat... '
Yves' mondhoeken krulden omhoog. ' Wat was jij dan van plan vandaag, Loen? ' vroeg hij.
' Voorlopig helemaal niks. ' zei ze. ' Een beetje mijn lepeltjes tic in de maling nemen! ' Ze gaf hem een zet, maar hij pakte haar hand.
' Kom eens even. ' zei hij en leidde hij haar een eindje weg van de bus.
Diego riep hen na: ' Hey, knuffelen doe je vanavond maar, kom op, we gaan! '
' Ik kom eraan. ' Yves stak zijn duim op. Daarna keek hij Luna ernstig aan. ' Zijn jullie wel een beetje voorzichtig '
Ze keek hem verbaasd aan. ' Hoe bedoel je? '
' Gewoon. ' Hij glimlachte naar haar. ' Ik wil niet dat jullie iets overkomt... Dat jou iets overkomt. '
Verwonderd keek ze hem aan. De vier woorden echoden na in haar hoofd. Dat jou iets overkomt...
Er was iets in de blik waarmee hij haar aankeek. Iets... iets... Ze kon er haar vinger niet opleggen, maar wel bekroop haar ineens een vreemd gevoel.
Ze deed een stap naar voren en sloeg haar armen om zijn hals. ' We zijn voorzichtig, oké. ' fluisterde ze in zijn oor.
Hij knikte. Haar krullen kriebelden tegen zijn oor. ' Oké. ' zei hij.
' Yves, moeven nou! ' klonk Jesse's stem bij de bus. ' We gáán! '
Snel liepen ze samen terug en na Jesse en Diego stapte Yves de bus in. Even later reden ze de straat uit, nagezwaaid door de meisjes.
' Zal ik die telefoon meenemen of hier laten? ' Stella hield de zwarte mobiel omhoog. ' Ik heb 'm alleen niet opgeladen, maar hij is nog voor een kwart vol, dus... '
' Meenemen. ' Layla, die tussen haar spullen naar haar sjaal zocht, keek op. ' Wie weet word je straks weer gebeld. Ligt er nog iets verstopt ergens. '
Stella draaide zich om naar Luna die op een van de paarse fauteuils zat te wachten tot de anderen klaar waren. Over het kapotte glas van de houten bijzettafel lagen twee stukken karton die ze uit de werkplaats hadden gehaald. ' Loen, wat vind jij. '
Luna keek op. ' Waarvan? '
' Zal ik die mobiel meenemen of niet?' herhaalde Stella.
' Ik weet niet, je kunt 'm meenemen. Je kunt 'm ook hier laten. ' Luna haalde haar schouders op.
Zowel Stella als Layla fronsten verbaasd hun wenkbrauwen.
' Wat is er met jou aan de hand. ' vroeg Layla. ' Vanaf het moment dat de jongens weg zijn, ben je een beetje stilletjes. Is er iets? Heeft Yves iets gezegd? Iets... vervelends of zo? '
Luna schudde haar hoofd. ' Hij heeft wel iets gezegd, maar niet vervelend verder. ' Ze keek haar vriendinnen aan. ' Hij vroeg alleen of we voorzichtig wilden zijn. '
' Nou, wat een lieverd! ' Layla had haar sjaal gevonden en wond 'm om haar nek. ' Dat heeft Diego niet eens tegen míj gezegd. '
Maar Stella was op haar hurken bij Luna gaan zitten. ' Volgens mij heeft ie ook nog iets anders tegen je gezegd. '
Luna knikte.
' Wat dan? '
' Hij zei dat hij niet wilde dat ons iets overkwam. ' Ze wachtte even. ' Dat mij iets overkwam. '
Layla was er ook bij komen zitten. ' Waarom zou hij dat zeggen? '
Luna staarde naar haar handen. ' Ik weet niet... '
Maar dat was niet waar. Ze wist het wel.
Een paar maanden geleden had ze via Facetime met Eugenie zitten kletsen en hoe ze erop kwamen weet ze niet meer, maar plotseling had Eugenie gezegd: ' Ik denk dat jij het allerbelangrijkste bent voor Yves. '
En op haar: ' Waarom denk je dat? ' had ze geantwoord: ' Dat weet ik gewoon. Ik ken m'n broer. Ik zie het aan de manier waarop hij kijkt, als hij over je praat. En weet je... dan lijkt hij heel even weer een beetje op de Yves van vroeger. '
Luna herinnerde zich dat ze een brok had moeten weg slikken, bij die woorden: ' De Yves van vroeger. '
Vroeger. Dat was voordat die kleine jongen van toen zich, na de dood van zijn ouders, had voorgenomen om zich nooit meer aan iemand te hechten. Want dan hoefde hij nooit bang te zijn om diegene weer kwijt te raken. Om diegene weer te verliezen.
En nu... nu had hij, door verliefd te worden op haar, zijn eigen belofte gebroken. Daarom begreep ze nu ook wat hij precies bedoelde met: ' Ik wil niet dat jou iets overkomt. ' En waarom hij het tegen haar gezegd had.
Ze keek haar vriendinnen aan. ' Ik denk dat het met vroeger te maken heeft. ' zei ze.
Stella knikte begrijpend en legde haar hand op Luna's knie. ' Er overkomt ons ook niks. '
Ze stond op en trok Luna overeind. ' Het enige dat ons vandaag kan overkomen is zere voeten van al dat geshop. '
' En pijn aan onze portemonnee. ' voegde Layla eraan toe.
Sean Fairbairn liep de smalle passage door tot aan de binnenplaats. Op het kleine terrasje zat een groep zestig plussers te wachten tot de volgende tour begon. Ze hadden net allemaal iets te drinken besteld bij de chocolademelkkraam. Hij verbeet zich. Verdorie wat was het al druk. En het was nog niet eens twaalf uur. Hij dacht een ogenblik na en liep toen in de richting van de souvenirwinkel. Pas op het laatste moment boog hij af en bleef staan bij de kraam. De man achter de toonbank was met zijn rug naar hem toe, druk in de weer met heet water, bekers, lepels en marshmellows. Sean Fairbairn bleef een paar tellen naar hem staan kijken voordat hij rustig zei: ' Excuse me. '
' Ik kom zo bij u. ' antwoordde de man zonder zich om te draaien. ' Eén moment. '
Hij deed een stap naar voren. ' Ik ben op zoek naar iemand. ' Hij wachtte even. ' En volgens mij kan jij me daarbij helpen. '
De man bevroor in zijn bewegingen en draaide zich toen langzaam om. ' Waar heb je het over! ' vroeg hij scherp.
Hij keek naar de gefronste wenkbrauwen onder het zwarte stekelhaar. ' Dat weet jij beter dan ik, denk ik. '
De man veegde zijn handen af aan het rode schort, dat hij droeg en glimlachte toen. ' Ik heb geen idee wie je bent en ook niet waar je het over hebt. '
' Weet je het zeker? '
De man had zich alweer omgedraaid en pakte twee bekers op die hij op de toonbank zette. ' Chocolademelk met marsmellows. ' riep hij.
Een grijsharige vrouw met een roodgeruite sjaal om haar schouders stond op en liep op een holletje naar de kraam. Met samengeknepen ogen keek hij toe hoe de man het geld van de vrouw aanpakte, wisselgeld uit de la haalde en dat haar dat teruggaf. De man wachtte totdat ze was weggelopen voordat hij zich weer naar hem omdraaide.
' Dat weet ik heel zeker. ' zei hij.
Sean Fairbairn pakte een marshmellow uit de bak op de toonbank en stak die in zijn mond. ' Dan zal ik me wel vergist hebben. ' zei hij met een knipoog. Hij draaide zich op zijn hakken om. ' See you. '
De man keek hem na totdat hij het steegje in verdwenen was. Toen veegde hij zijn handen af, kwam achter de toonbank vandaan en liep met grote stappen de souvenirwinkel in.
' Neem jij even over? ' riep hij naar zijn collega.
Hij pakte zijn mobiel uit zijn achterzzak en tikte snel een nummer in. Na een paar tellen werd er opgenomen.
' Met mij. ' zei hij. ' Bluebottle alert. ' (politie in de buurt)
' Maar ik vind ze allebei zo schattig. ' Stella hield de twee knuffelbeertjes omhoog. De ene droeg een schotse rok en een schotse baret en de andere een doedelzak en een zwarte hoge muts.
' Dan neem je ze toch allebei. ' Layla stond voor de spiegel en hield een paars geruite schotse minirok voor zich. ' Ik denk dat ik toch zo'n rokje neem. '
Luna schoot in de lach. ' Dan kan Diego waarschijnlijk helemaal niet meer van je afblijven. '
Haar maag knorde. Ze had honger gekregen van al dat geshop en bovendien liep het al zo'n beetje tegen de middag.
' Zullen we zo meteen ergens iets gaan eten? ' stelde ze voor.
' Goed idee. ' vond Stella.
' Hey... als we hier in de buurt van Mary King's Close zijn... ' bedacht Layla. ' … dan kunnen we misschien daar eerst even gaan kijken.'
Stella lachte: ' En zeker nog zo'n beker van die chocolademelk met sinaasappel likeur halen. ' Ze had nu een derde knuffelbeertje van het rek gepakt. Deze droeg een blauw truitje met de tekst: I hartje Scotland.
' Wat vinden jullie van deze? '
Luna zette haar tassen bij Stella neer. ' Als jij op mijn spullen let, loop ik even naar buiten om te kijken of we inderdaad vlakbij de sinaasappellikeur met marshmellows zijn. '
Ze ritste haar jas dicht en liep naar de uitgang.
' Of deze met dat rode truitje? ' hoorde ze Stella achter zich aan Layla vragen.
Buitengekomen keek ze even rond. Zo'n vijftig meter verderop, aan de overkant stond de St. Giles. Dan moest Mary King's Close hier inderdaad in de buurt zijn. Ze liep een eindje de straat op. De wind dreef grote grijze wolken op, maar het was nog steeds droog, zoal Gawyn voorspeld had.
Ja daar zag ze de boogpoort al. Ze wilde zich om draaien om terug te lopen naar het winkeltje, toen ze vanuit een zijstraat een meisje aan zag komen. Ze was heel slank en droeg een zwarte broek, zwarte halfhoge laarsjes of legerkistjes en een kort zwart jasje. Haar lange zwarte haar had ze bij elkaar gebonden in een paardenstaart. Het meisje liep, zonder op of om te kijken, met grote, zelfverzekerde stappen haar richting op. Met open mond van verbazing bleef Luna staan kijken. Er werd altijd gezegd dat iedereen een dubbelganger had en hier kwam, ongelooflijk maar waar, de dubbelganger van Stella recht op haar af gelopen.
Het duurde even voordat ze het stemmetje hoorde dat binnenin haar aan het schreeuwen was: ' Pak je mobiel! Maak een foto! '
En meteen daarna het besef: ' M'n mobiel zit in m'n tas! '
Ze vloog terug naar de winkel waar Stella en Layla inmiddels in de rij bij de kassa stonden.
' Waar is m'n tas! ' riep ze gejaagd. ' Snel! Ik moet m'n mobiel! '
Ze greep de tas die Layla vast had en begon erin te graaien.
' Wat is er aan de hand! ' Stella met haar portemonnee in haar ene- en twee beertjes in de andere hand keek haar verbaasd aan. ' Is er iets gebeurd? '
Luna had haar mobiel al gevonden. ' Niks aan de hand, ik kom eraan! ' riep ze en weg was ze weer, de deur uit. Op straat keek ze even zoekend in de richting van waar het meisje gekomen was maar ze zag haar niet. Snel draaide ze zich om. Daar! Daar liep ze! Luna rende haar achterna, terwijl ze op de display van haar mobiel zocht naar de camera knop.
Stella en Layla waren ook de winkel uitgerend. ' Loen! ' riep Layla haar na.
Luna reageerde niet. Ze had het meisje bijna ingehaald. Pas op het laatste moment hield ze haar pas in, drukte op ' filmen ' en hield daarna haar mobiel aan haar oor, alsof ze aan het bellen was. Ingehouden hijgend liep ze het meisje voorbij, al lukraak kletsend in de hoorn: ' Wat? Zei hij dat? Nee dat meen je niet! Hahaha! '
Na een paar meter bleef ze staan en draaide zich om. Even stonden ze oog in oog. Het meisje en Luna. Daarna boog het meisje af en liep haar voorbij. Een lichtzoete geur bleef heel even in de lucht hangen. Luna drukte met een trillende vinger op de stopknop.
Stella en Layla waren naar haar toe gerend.
' Wat is gebeurd? ' Stella keek van naar Luna naar het mobieltje dat ze nu pas liet zakken.
Luna keek over haar schouder. Het meisje was niet meer te zien.
' Loen! ' Layla pakte haar arm. ' Wat was er nou? '
' Volgens mij heb ik Estelle gezien, net. ' antwoordde ze. Ze hield haar mobiel omhoog. ' En als het goed is staat ze op film. '
Hij had net een lange plastic lepel uit de doos gepakt, toen ze het binnenplaatsje op gelopen kwam. Hij kon niet anders dan naar haar kijken. Lang en slank en helemaal in het zwart gekleed. En niet alleen hij, maar ook alle mannen uit de groep oudjes die zaten te wachten tot de volgende tour zou beginnen, keken op. Want zo'n mooie meid zag je natuurlijk ook niet elke dag. Ze bleef even staan en liet haar ogen over het binnenplaatsje gaan alsof ze iets zocht. Toen liep toen recht op hem af. Snel boog hij zich weer over de beker chocolademelk en zette de lepel erin. Ze bleef voor de toonbank staan.
' Kan ik u helpen? ' vroeg hij terwijl hij opkeek en zijn handen aan zijn geruite schort veegde.
Ze keek hem scherp aan. ' Ik weet het niet. ' antwoordde ze. ' Kún je me helpen? '
Vragend keek hij haar aan.
Ze trok haar wenkbrauwen op. Hij de zijne.
Toen ze dat zag zuchtte ze ongeduldig. ' Weet je wie ik ben? '
' Eh... ' Hij streek over zijn rode haar en schudde voorzichtig zijn hoofd. ' Ik eh... sorry...'
Maar ze had zich al omgedraaid en voordat hij nog meer kon zeggen, was ze al naar de uitgang gelopen. Haar lange paardenstaart zwiepte heen en weer op haar rug.
Een paar tellen later verscheen de man in het rode schort in de deuropening van de souvenirwinkel, hij stak net zijn mobiel weg.
' Ik neem het wel weer over. ' zei hij. ' Ga jij maar weer naar binnen. '
' Hallo! Jullie spullen liggen nog hier! '
Ze keken alle drie om, naar de winkeleigenaar die in de deuropening van zijn winkel stond en met twee armen zwaaide.
' Spullen? ' Luna klonk vragend.
Stella legde uit dat ze, nadat Luna de winkel weer was uit gestormd met haar mobiel, zonder nadenken achter haar aan gerend waren, de knuffelbeertjes en Layla's rokje op de toonbank achterlatend, net als de rest van hun tassen.
' Gaan jullie anders alvast naar Mary King' s Close voor die chocomelk, dan haal ik onze tassen wel op. ' stelde ze voor. ' Ik moet toch die beertjes nog betalen. En dat rokje schiet ik wel even voor. '
Layla knikte. ' Dan krijg je het zo meteen van me terug. '
' Bestellen jullie dan ook voor mij? Met extra veel marshmellows. ' Stella stak haar hand op. ' Tot zo. '
Ze liep op een holletje terug naar de winkel waar een van de verkoopsters de knuffelbeertjes en het rokje apart had gelegd. De andere tassen stonden nog naast de toonbank. Stella pakte de tassen en sloot aan achter twee Amerikaanse toeristen die al hun souvenirs apart ingepakt wilden hebben, waardoor het een eeuwigheid duurde voordat ze eindelijk aan de beurt was. Het was omdat ze zeker wist dat Xenia de knuffelbeertjes geweldig zou vinden, anders had ze de moed allang opgegeven en was ze opgestapt. Toen de twee toeristen eindelijk vertrokken waren, rekende ze snel af, pakte het plastic tasje aan waar de verkoopster de beertjes in had gedaan en liep met een arm vol tassen weer naar buiten.
Bij de poort van Mary King's Close stonden Luna en Layla al op te wachten.
' Waar bleef je nou zo lang? Je chocolademelk is intussen al helemaal koud. ' Luna reikte haar een beker aan.
Met een geïrriteerde zucht zette Stella zette de tassen op de grond en rolde met haar ogen.
' Van die irritante toeristen die echt álles ingepakt wilden hebben. ' Ze pakte de beker aan. ' Ja da's inderdaad koud. ' zei ze met een spijtig gezicht.
' Ik haal wel nieuwe voor je. ' Layla wilde de beker overnemen.
Stella schudde haar hoofd. ' Nee ik doe het zelf wel. Als jullie bij de tassen blijven. '
Ze was het poortje al onderdoor. Pas toen halverwege het gangetje was dacht ze ineens met een schok aan de man met het rode schort. Wat als die er nu ook stond? Door alle toestanden daarnet met Luna, de ergernis in de souvenirwinkel en die koude chocomelk, had ze daar helemaal niet meer bij stil gestaan. Haar hart begon weer te bonzen. Wat moest ze nu doen? Terug gaan en aan Layla en Luna vragen wie er achter de kraam stond? En als hij het inderdaad zou zijn, vragen of zij dan misschien toch maar liever chocomelk voor haar wilden halen? Bij de gedachte alleen al werd ze al bijna kwaad op zichzelf. Ze was toch zeker niet in een of andere angsthaas aan het veranderen? Kom op zeg! En wat kon er nou helemaal gebeuren? Het was klaarlichte dag! En bovendien... hij dacht toch dat ze Estelle was, dus...
Of zou hij intussen weten dat zij... En dat de echte Estelle...
Zonder dat ze er erg in had, was ze het hele gangetje doorgelopen en stapte de binnenplaats op. En daar... ze slikte toch even toen ze hem zag... stond inderdaad de man met het rode schort. Hij keek op en heel even fronste hij zijn wenkbrauwen. Ze ademde een paar keer diep in.
' Nou Stel... ' sprak ze zichzelf in gedachten toe. ' … niet zo moeilijk doen: Lopen. '
Als vanzelf brachten haar voeten haar naar de kraam. De man keek haar recht aan.
' Een chocolademelk met marshmellows. ' haar stem klonk vreemd, maar hij leek het niet te merken.
Zonder iets te zeggen ging hij aan de slag. Ze keek toe hoe hij de beker vulde, een bus slagroom pakte en een toef aanbracht op de chocolademelk en er daarna een handjevol marshmellows overheen strooide. Hij zette de beker op de toonbank en keek haar aan. Afwachtend bleef ze staan. Zou er nog iets zijn? Had hij nog iets te zeggen? Was er nog een ander pakje? Maar er gebeurde niets.
Ze slikte opnieuw en pakte haar portemonnee. ' Hoeveel? ' vroeg ze, haar stem klonk nog steeds vreemd.
Hij boog zich naar haar toe.
' Thirty one, ten. ' zei hij langzaam.
Verbaasd staarde ze hem aan. Eenendertig pond voor een beker chocolademelk? Had ze dat nou goed verstaan?
' Thirty one, ten? ' herhaalde ze vragend.
Hij knikte en schoof de beker naar haar toe. ' This one's on the house. '
Vragend keek ze van de beker weer naar hem. Ineens zag ze zijn blik veranderen en was er iets van achterdocht in zijn ogen te lezen. Meteen herstelde ze zich, haalde de verbaasde uitdrukking van haar gezicht en maakte zich langer. Ze moest iets zeggen. Iets waarmee ze zijn wantrouwen, dat nu duidelijk zichtbaar was, kon wegnemen.
Ze pakte de beker en knikte hem toe.
' Give my love to Bazza. ' zei ze.
Hij keek haar nog steeds aan. Toen veranderde zijn blik en verscheen er een klein lachje. Hij knikte terug.
' I will. ' zei hij.
Ze draaide zich om, liep de binnenplaats af en rende, voor zover dat mogelijk was met een volle beker, het gangetje door. Layla en Luna stonden naast de poort.
Ze wenkte ze. ' Laten we gaan. ' zei ze gejaagd,. ' Nu! '
Aan de overkant, half verscholen achter the Mercat Cross, keek iemand toe hoe de meisjes met snelle stappen de straat uitliepen.
HOOFDSTUK 12
" Greyfriars Bobby's Bar " stond er in goudkleurige letters op de gevel van de pub. Aan de overkant van de straat, schuin voor de pub, was een ongeveer anderhalve meter hoge kolom te zien, met daar bovenop een bronzen afbeelding van een kleine terriër. In de schemering van de late namiddag leek de hond bijna echt.
Altijd als Sean Fairbairn hier langs liep, moest hij het dier even over een aai over zijn kop geven.
' Hi there Bobby. ' zei hij dan.
Ook vanavond bleef hij even staan.
' Ja Bobby, daar zit je dan weer. ' mompelde hij en aaide even over het neusje van de hond, dat door jarenlang wrijven door duizenden voorbijgangers en toeristen helemaal glanzend was geworden. Al van kind af aan kende hij het verhaal van Greyfriars Bobby; het hondje dat, na het overlijden van zijn baasje, veertien jaar lang iedere dag naar Greyfriars kirkyard kwam om bij het graf de wacht te houden. Toen het beestje uiteindelijk zelf gestorven was werd even buiten het kerkhof dit monumentje voor hem gemaakt, als symbool voor onvoorwaardelijke trouw.
' Daar zit je dan weer. ' herhaalde hij. ' Nog altijd op wacht. '
Hij aaide het dier over zijn koude bronzen kop.
' Als jij toch eens zou kunnen vertellen wat je allemaal voorbij hebt zien komen in de loop der jaren. Dat zou nog eens wat zijn, ja. ja... ' Hij grinnikte. ' Ik zou er heel wat voor geven als ik eens in dat kleine koppie van je zou kunnen kijken. '
Hij boog zich naar het diertje toe.
' Wie weet heb jij onze vlinder hier al een paar keer voorbij zien fladderen. ' zei hij zacht. ' Wie weet... '
De hond keek hem met pientere oogjes aan.
' De vraag is alleen: zou je dat ook tegen me zeggen. Hm? ' Hij knipoogde samenzweerderig. ' Ach... ik zou het je niet eens kwalijk nemen, als je het niet deed. Sommige dingen moet je voor jezelf houden. '
Drie oudere vrouwen die na een bezoek aan het kerkhof, voorbij liepen keken elkaar even aan.
' Staat tegen een standbeeld te praten. ' hoorde hij een van de vrouwen zachtjes tegen de anderen. ' Het is nog niet eens zes uur en dan al dronken. '
Hij glimlachte en klopte de hond nog een laatste keer op zijn rug. ' Dat krijg je er nou van als je tegen bronzen honden gaat staan praten. '
Ergens sloeg een kerkklok zes keer. Het begon donker te worden.
' Nou jongen, ik ga er maar weer eens vandoor. ' zei hij en aaide de hond nog een laatste keer over zijn bronzen snuit. ' Tijd voor de warme hap. '
Hij stak zijn hand op. ' See you! '
De hond keek hem na, oplettend als altijd.
Vlugge voetstappen klonken over de nachtelijke straat uit de richting van Greyfriars Kirkyard. De straatlantaarns verlichtten steeds voor een fractie van een seconde haar smalle silhouet, voordat het weer opging in het zwart van de nacht. Op zijn sokkel zat de kleine terriër en keek met schuin gehouden kop voor zich uit. De voetstappen kwamen dichterbij en heel even streek een kleine hand over de glanzende snuit van de hond. Daarna verwijderden de voetstappen zich weer. Een lichtzoet vleugje bleef een paar tellen in de lucht hangen. In de verte sloeg de kerkklok drie keer...
Yves keek op zijn horloge. Drie uur. Hij ging weer liggen en staarde in het donker voor zich uit. Even tevoren was hij wakker geworden, uit een droom. Vanuit het bed van Jesse klonk zacht gesnurk, voor de rest was het doodstil. Langzaam sijpelden de beelden van zijn droom zijn herinnering weer binnen...
Hij was weer een kleine jongen van een jaar of acht en zat tegen een van de knoestige bomen geleund, in de appelboomgaard achter het huis. Zo'n tien meter verderop op het paadje tussen de bomen liep zijn moeder met Yann op haar heup. Warm zonlicht speelde door de bladeren en maakte gouden vlekken op haar zomerjurk en een lichtkrans op haar lichtbruine haren. Hij hoorde haar zingen; dat ene liedje waar ze zo graag naar luisterde. Het liedje dat ze al zong toen hijzelf en Eugenie nog klein waren. Yann, op haar heup wipte kraaiend op en neer.
Yves leunde zijn hoofd tegen de boomstam en kneep zijn ogen tot spleetjes. Hij tuurde tussen de groene bladeren naar de zon en floot mee met het liedje van zijn moeder...
Yves probeerde zich meer te herinneren van de droom, maar het lukte niet. En het duurde even voordat hij begreep nu dat er niet méér was. Dat dit de hele droom was geweest. Toch herinnerde hij zich dat hij zichzelf op een gegeven moment wakker had willen maken. Bang dat deze droom, die zo rustig en prettig begonnen was, uiteindelijk toch zou veranderen in een nachtmerrie. Maar dat was niet gebeurd en in plaats daarvan was er een bijna vredig gevoel over hem neergedaald. Was hij daarom wakker geworden? Hij wist het niet.
Maar wat hij wel wist was dat het lang geleden was dat hij zich zo wonderlijk en zo rustig gevoeld had. Hij ademde diep en plotseling overviel hem een sterk, heel intens verlangen om datgene wat hij nu voelde, te delen met Luna. Hij wilde naar haar toe. Wilde haar zien. Moest haar zien. Maar dat niet alleen... Hij wilde haar aanraken... haar vasthouden...
Hij zag weer voor zich hoe ze naar hem gekeken had, toen hij tegen haar gezegd had dat hij niet wilde dat haar iets zou overkomen. Die blik van haar...
Ze had dwars door hem heen gekeken. Zij was ook de enige die dat mocht. De enige die dat kon...
Zij alleen zag hem, zoals niemand anders hem kon zien.
Tijdens het karten gisteren, was zijn gevoel voor haar bij hevige vlagen door hem heen gegolfd. Zo hevig dat hij als een kleuter achter het stuur had zitten klooien, niet in staat zijn wagen fatsoenlijk op de baan te houden.
' s Avonds had Stella hem en de anderen verteld over het vreemde gesprekje bij Mary King's Close, en hadden ze de onduidelijke filmopnamen van Luna bekeken. Daarna hadden ze weer een hele tijd zitten brainstormen. Op dat moment had hij (hoewel met moeite) zijn gevoel, wat naar de achtergrond geschoven. Maar nu... na die droom van daarnet, kwam het weer in alle hevigheid terug.
Hij stond op, trok een broek en een shirt aan en verliet de kamer.
Met twee treden tegelijk liep hij soepel de trap op en daarna de gang door totdat hij bij de juiste kamer was. Rustig draaide hij de knop om, opende de deur en ging de donkere kamer binnen. Er was geen spoor van twijfel in hem en hij dacht niet aan betrapt worden. Het enige dat belangrijk was... dat nu telde, was Luna en zijn diepe verlangen om bij haar te zijn.
Hij liep zo zacht hij kon naar haar bed. Ze lag op haar rug, zag hij, haar hoofd was iets naar links gedraaid. Haar krullen in een warrige wolk op het kussen, haar ene hand bij haar wang. Diep in slaap. Een groot geluksgevoel doorstroomde hem, terwijl hij naar haar keek. Hij hurkte naast haar bed en heel voorzichtig om haar niet wakker te maken, pakte hij haar kleine hand. Zo bleef hij zitten, met zijn hand om de hare, terwijl hij in het donker naar haar slapende gezichtje keek. Naar haar rustige ademhaling luisterde.
Na een hele tijd boog hij zich over haar heen en streek zacht over haar warme wang. Daarna drukte hij, nog zachter, een kus op haar warme mond en fluisterde: ' Meisje, wat hou ik veel van jou. '
Uiteindelijk verliet hij zachtjes de kamer weer en liep naar beneden. Niet naar zijn eigen slaapkamer, maar naar de gelagkamer. Daar bleef hij een hele tijd in het donker bij de nog nagloeiende haard zitten, in stilte genietend van het gevoel dat alleen Luna bij hem los kon maken...
Het was de volgende ochtend. Jesse stond onder de douche, Diego, die languit in zijn bed lag te gamen, keek even op van zijn PSP.
' Je was vannacht weer aan de wandel, zag ik. ' zei hij tegen Yves.
Yves in het andere bed, lag met zijn armen gekruist achter zijn hoofd naar het plafond te staren.
' Klopt. ' antwoordde hij.
' Naar buiten? '
' Ik was boven bij Luna. '
Diego schoot rechtop. ' Serieus? Wauw! En? '
Yves gaf geen antwoord, maar Diego bleef hem aankijken, gretig als een jonge hond die wacht op de bal.
' Nou? '
Yves ging rechtop zitten en duwde het dekbed van zich af. ' Ze sliep. '
' Néé! ' Diego schoot in een schater en liet zich achterover op bed vallen. Hij trappelde met zijn benen in de lucht. ' Vet balen, man! '
Yves' mondhoeken krulden omhoog. ' Je hebt een smerige geest, vriend. '
Diego snoof. ' En dat zegt de jongen die ' s nachts stiekem meidenslaapkamers binnen sneakt. ' Hij grinnikte.
Jesse kwam de kamer binnen.
' Wat heb ik gemist? ' vroeg hij.
Yves stond op. ' Niks. ' Hij keek Diego even aan. ' Je hebt niks gemist. '
Diego was weer rechtop gaan zitten.
' Oké iets anders dan. ' schakelde hij moeiteloos over op een nieuw onderwerp. ' Ik heb nog eens na zitten denken over die 31 10. Zou dat een datum kunnen zijn?. '
Hij keek de anderen aan. ' 31 oktober... ' Hij wachtte even. ' Halloween… '
Jesse zocht in zijn plunjezak naar een schoon paar sokken. ' Halloween. ' herhaalde hij. ' Maar waarom zou die vent de datum van Halloween aan Stella doorgeven? '
' Misschien wilde hij haar uitnodigen voor een Halloween feestje. ' begon Diego met een uitgestreken gezicht. En daarna terwijl hij een kussen naar hem toe gooide: ' Waarom? De datum voor die giga kraak natuurlijk, slome! '
' Zou dat inderdaad zo zijn? ' Jesse trok nadenkend zijn sokken aan.
Diego haalde zijn schouders op. ' Waarom niet? Wat zou het anders kunnen zijn? De helft van z'n telefoonnummer of zo? '
Yves, in de deuropening van de badkamer, met de handdoek over zijn schouder, draaide zich om.
' De eenendertigste? Hadden wij dan ook niet dat feest hier? ' zei hij.
Diego knikte.
Ze dachten alle drie na.
' Misschien kan Stella nog een keer bellen of zo. ' opperde Diego. ' Om na gaan of... '
' Nóg een keer? ' onderbrak Jesse hem. ' Kom op man. Straks krijgen die kerels nog door dat ze Estelle niet is en dan? Ze neemt al vet veel risico. Nee... ' Hij schudde zijn hoofd. ' … ik zie dat echt niet zitten. '
Hij knoopte zijn gulp dicht. Niet dat dat wat uitmaakt trouwens. ' mompelde hij. ' Ze doet toch precies wat ze wil. '
Yves leunde tegen de deur. ' Ze neemt inderdaad veel risico. ' beaamde hij. ' Maar ze is slim genoeg om precies te weten hoe ver ze kan gaan.
' Hoever ze wil gaan, bedoel je zeker. ' Jesse had zijn wenkbrauwen gefronst.
' Ook dat. ' Yves glimlachte. ' Kom op Jes, je moet je vriendinnetje niet onderschatten. '
' Dat doe ik ook niet. Ik wil alleen niet dat haar iets overkomt. ' Jesse keek zijn vriend aan. ' Da’s toch logisch. '
Yves knikte. Datzelfde had hij ook tegen Luna gezegd en natuurlijk dacht Jesse er hetzelfde over als het om Stella ging.
Diego stak zijn hand op. ' Hey man. ' zei hij tegen Jesse. ' Je moet niet denken dat ik Stella gevaar wil laten lopen, of zo. Natuurlijk wil ik dat niet. Dus: sorry. '
' Weet ik wel. ' Jesse lachte scheef.
' Jes. ' Yves keek hem aan. ' Vind je dat we beter kunnen stoppen met het hele Estelle verhaal ? '
Hij zei met opzet 'we' om duidelijk te maken dat het een keus van hen allemaal was geweest om zo ver te gaan. Jesse begreep dat er ook uit. Hij dacht na. Aan de ene kant was hij natuurlijk ook nieuwsgierig waar dit allemaal op uit zou draaien. En als hij heel eerlijk was vond hij Stella een ongelooflijk stoere meid. Ze deed het toch maar even: op wildvreemde mannen afstappen, items verzamelen, telefoontjes plegen. En ja, ze was inderdaad slim. Slim genoeg om zichzelf niet in gevaar te brengen. Hoewel… van die laatste confrontatie bij Mary King’s Close, had ze toch wel een beetje de zenuwen gekregen, had ze gezegd. Want het werd steeds serieuzer allemaal. Dat voelden ze allemaal zo ondertussen ook wel. De onschuldige nieuwsgierigheid van het begin, was langzaam maar zeker veranderd in het besef dat ze zich misschien in zaken aan het mengen waren waar ze beter ver weg van konden blijven.
Want wat als 31 10 inderdaad een datum zou zijn? Een datum voor iets waarvoor een laserglassnijder en inbreeksleutels nodig waren? Dat het niet om een doorsnee inbraakje ging dat vermoedde hij ook wel. Maar wat als dit iets was dat veel en veel groter was? De giga kraak waar Diego het over had? En als dat zo was, konden ze dan niet beter naar de politie gaan met alle informatie die ze hadden?
Het was alsof Yves zijn gedachten las, want hij zei: ' Misschien is het wel beter om ermee te stoppen en het van nu af aan over te laten aan mensen die er verstand van hebben. '
' De politie bedoel je? ' vroeg Jesse.
' Bijvoorbeeld. ' Yves knikte.
Diego keek van de een naar de ander. ' Ik... ' Hij woelde door zijn krullen. ' Kijk... jullie moeten niet denken dat ik... en als iedereen liever wil stoppen, dan... dan... ja, tuurlijk ga ik daar dan in mee, maar... '
Hij stond op en begon door de kamer te ijsberen.
' ... maar zou het niet ongelooflijk vet zijn als wij die inbraak of die kraak, of wat het ook is, tegen konden houden? Om... hoe zeggen ze dat altijd...: de misdaad te verijdelen? '
Hij keek op. ' Dat zou toch vet zijn, of niet? Yves? '
Yves keek hem aan. ' Misschien wel. ' zei hij na een hele tijd.
' Jes? ' Diego had zich naar Jesse omgedraaid.
Die keek naar Yves. ' Misschien inderdaad wel. ' zei hij uiteindelijk.
' Oké. Diego was weer op zijn bed gaan zitten. ' Dan denk ik dat we Loch Ness vandaag toch weer over moeten slaan. '
Ze draaide de kraan dicht en pakte de twee handdoeken die aan het haakje aan de deur hingen. Nadat ze de ene om zich heen geslagen had, wikkelde ze de andere snel en behendig, als een soort tulband om haar natte haren. Daarna veegde ze met driftige bewegingen de condens van de spiegel en pakte haar tandenborstel. Fronsend keek ze naar haar spiegelbeeld, terwijl ze tandpasta op de borstel kneep.
Alles was fout gelopen. Maar dan ook echt alles! Te beginnen met die mobiele telefoon.
Het prepaid toestelletje dat ze normaalgesproken kreeg, tijdens een opdracht, had ze nooit gekregen. Natuurlijk was ze daar in het begin kwaad over geweest, ze hield nu eenmaal niet van amateuristische acties als ' kwijtraken ' en dat soort onzin. Maar echt druk had ze zich daar niet om gemaakt. Ze had niet voor niets die twee telefoonnummers bewaard. Nummers die ze had onthouden tijdens het laatste gesprek met Bazza, vorige week vlak voordat het vliegtuig in Edinburgh geland was. Het ene nummer was van de prepaid geweest, het andere van hem, had hij gezegd. Alleen, toen ze eenmaal op de kamer van haar tijdelijke verblijfplaats was aangekomen had ze ineens getwijfeld over welk nummer nu precies van wie was. Maar ook daar had ze zich op dat moment geen zorgen over gemaakt. Ze ging zich pas zorgen maken toen ze het nummer van het prepaid toestel voor de tweede keer belde en er iemand had opgenomen. Een jongeman, die alleen ' hallo ' had gezegd en meteen daarna de verbinding verbrak. Toen wist ze dat er iets niet klopte. Dat het toestelletje niet zomaar verloren was, maar in het bezit van iemand anders. En zelfs toen had ze nog gedacht dat het allemaal nog mee zou vallen. Want als hij of Bazza contact met haar op zouden willen nemen via de prepaid, zouden ze meteen in de gaten hebben dat er iets niet klopte. En dan zouden ze op een andere manier contact met haar hebben gezocht. Maar dat was niet gebeurd. En zij, op haar beurt kon Bazza niet bereiken, omdat die haar, in het vliegtuig, met een afgeschermd nummer had gebeld. Daarom was ze zelf naar The Beehive gegaan om haar item op te halen. Maar tot haar stomme verbazing had het niet op de afgesproken plek gelegen. En, terwijl ze de wc ruimte afspeurde, was heel even het idee bij haar opgekomen dat iemand haar misschien aan het belazeren was Maar onmiddellijk verwierp ze die gedachte weer. Nee dat zou Hij nooit toelaten. Dat wist ze zeker. Wat ze intussen ook bijna zeker wist, was dat er veel meer mis was dan ze eerst had gedacht. En daar was ze helemaal zeker van toen er ook bij Mary King's Close geen item voor haar lag...
Ze boog zich over de wasbak en spuugde de tandpasta uit. Boven aan haar rug, tussen haar schouderbladen was een deel van een getatoeëerde vlinder te zien. Ze spoelde haar mond en verliet de badkamer. In de kamer haalde ze de handdoek van haar hoofd en borstelde haar lange haren uit. Daarna kleedde ze zich snel aan.
Ze dacht weer aan de woorden van de barkeeper in The Beehive: “Volgens mij had ik hier een paar dagen geleden familie van je binnen. Ook iemand met van dat lange haar. Misschien een zusje of zo.”
En gisteren, terwijl ze bij the Mercat Cross had gestaan, had ze het zelf gezien: twee meisjes: de ene had koperkleurig haar en de andere lange donkerbruine krullen, die bij de ingang van Mary King's Close hadden staan wachten op een derde meisje. En dat derde meisje... ze had even haar adem ingehouden van verbazing... dat derde meisje had sprekend op haarzelf geleken...
En toen had ze één en één bij elkaar opgeteld...
Ze bond haar haar in een paardenstaart en trok haar jasje aan. Alles was nog niet verloren. Ze had nog anderhalve dag de tijd. Maar dan moest ze vanaf nu zelf de handen uit de mouwen steken...
En dat meisje te pakken krijgen...
' Ik begin steeds beter te begrijpen waarom jullie elkaar leuk vinden. ' Yves keek op van het boekje dat Diego hem onder zijn neus geduwd had.
Layla lachte. ' Maar zulke mooi kerkhoven heb je bij ons ook niet, dus als ik hier dan toch ben... '
' En ze een spetter heeft die het ook nog eens leuk vindt... ' voegde Diego eraan toe, wijzend op zichzelf.
Yves schoof het boekje naar Luna die naast hem zat. ' Zoals ik al zei: ik begrijp steeds beter waarom jullie elkaar leuk vinden. '
' Greyfriars Kirkyard. ' las Luna. Ze begon te bladeren. ' Ik vind dat soort dingen anders ook best interessant hoor. '
Diego gaf haar een high five. ' Ha zie je wel. ' zei hij tegen Yves. ' Zelfs je eigen schatje vindt het leuk. '
Ze zaten in de gelagkamer te overleggen. Het was halverwege de ochtend en vrij rustig. Na het ontbijt was de groep waar zij eigenlijk bij hoorden, met de bus naar Loch Ness vetrokken. Gawyn had wel vreemd opgekeken toen ze nu voor de tweede keer hadden willen ruilen en de Loch Ness trip uitstellen.
' Is er soms iets wat ik moet weten? ' had hij gevraagd.
Layla had hem een beetje verlegen uitgelegd dat zowel zij, als Luna en Stella toevallig net alle drie...
En ze had met een pijnlijk gezicht op haar buik gewezen.
' Aan de dunne zijn? ' Had Gawyn verbaasd gevraagd. ' Maar daar hebben we wel wat voor... '
Stella had haar hoofd geschud. ' Maandelijks vrouwenprobleem. ' had ze zachtjes gezegd.
Gawyn had haar een moment aangekeken. Toen viel het kwartje.
' Oké. Aha. Ja... nee...als jullie je zo beroerd voelen... dan... ' Hij was al opgestaan. ' Zal ik eens kijken of we nog kruiken hebben of zo... en pijnstillers... Fergus! '
Met grote stappen was hij naar de keuken verdwenen.
Diego had lachend zijn hoofd geschud. ' Wat kunnen jullie glashard liegen zeg! '
' Wie zegt dat we liegen? ' Layla had haar wenkbrauwen opgetrokken. ' Wil je bewijs? '
Diego stak zijn handen afwerend omhoog. ' Ik geloof je! ' had hij uitgeroepen. ' Layla schatje, ik geloof je meteen. '
Gawyn en de groep waren inmiddels vertrokken en een andere groep die vanmorgen naar Edinburgh Castle ging, was ook al weg.
' Dus we gaan straks eerst nog een keer naar The Beehive... ' vatte Jesse het overleg samen ' ... en daarna... '
De keukendeur ging open en Fergus kwam tevoorschijn. Hij keek even verbaasd naar het zestal dat nog in de gelagkamer zat.
' Geen plannen vandaag? ' vroeg hij terwijl hij naar de kapstokken liep en zijn jas pakte.
' We gaan naar zometeen eens kijken op ' Greyfriars Kirkyard. ' Layla hield het boekje omhoog.
' Greyfriars Kirkyard? Een beetje cultuur snuiven dus. ' Hij stak zijn duim omhoog. ' Goedzo! '
Vanaf hun plaatsje bij de haard hadden Morogh en Muir al met gespitste oren naar Fergus gekeken, En toen hij de hondenriemen pakte sprongen ze op en renden naar hem toe. Fergus lijnde ze aan en draaide zich toen om naar de kinderen.
' O trouwens... als jullie dan toch naar het kerkhof gaan, willen jullie misschien wel iets voor me doen. '
Hij wees op de drie uitgeholde pompoenen die op een dekenkist naast de deur lagen. ' Overmorgen hebben we het feest in The Inn en dat begint altijd op Greyfriars Kirkyard. Je weet wel: griezelverhalen de hele rataplan. '
Hij legde zijn vinger op zijn lippen en zei: ' Eigenlijk is dit dus inside information, maar goed, ik ga ervan uit dat dit verder onder ons blijft. '
Ze knikten.
' Hoe dan ook. er moeten hier een daar wat fakkels komen. Kunnen jullie eens kijken of alle fakkelhouders nog intact zijn? '
' En waar zouden we die moeten vinden? ' vroeg Yves.
' Verspreid over het kerkhof. ' antwoordde Fergus. ' Het zijn van die ijzeren houders, die vast staan in de grond en een stuk of wat ijzeren ringen in muren. '
Toen hij hun vragende gezichten zag grinnikte hij even. ' Dat klinkt nogal vaag, bedenk ik mij nu. ' Hij dacht even na. ' Laat ik het zo zeggen: als jullie er tussen de twintig en de vijfentwintig kunnen vinden die nog intact zijn, ben ik dik tevreden. '
Hij opende de voordeur. De honden liepen alvast naar buiten en trokken hem mee. ' Maar als jullie er geen zin in hebben, moet je het zeggen hoor. ' hoorden ze hem roepen.
' Nee we kijken wel! ' riep Diego hem na.
' Oké, veel plezier dan! En bedankt! ' De deur werd dichtgetrokken.
' Nou... ' zei Luna terwijl ze opstond. ' Laten wij dan ook maar gaan. '
Buitengekomen bleek een stuk kouder te zijn dan de afgelopen dagen. De wind was gedraaid en blies ijskoude regendruppels onder paraplu's door en maakte oren en neuzen rood van de kou. Zo snel ze konden liepen ze richting The Grassmarket en doken even later rillend The Beehive in. Het was er al vrij druk, hoewel het amper middag was. Maar aan de vele druipende paraplu's bij de deur was te zien, dat de meeste bezoekers hier naar binnen waren 'gevlucht' om even op te warmen bij een gloeiend hete kop thee of iets sterkers.
Tevoren hadden ze afgesproken dat ze voor de zekerheid de wc ruimte nog een keer zouden doorzoeken en nadat ze hun natte jassen hadden opgehangen liepen Stella en Layla alvast door naar de wc. Luna was nog bezig haar jas uit te trekken. De barkeeper, die had opgekeken toen ze binnenkwamen, kwam achter de toog vandaan en liep naar hun tafeltje. Pas toen herkende hij in hen het groepje dat hier een paar dagen geleden ook al gezeten had.
' Wat mag het zijn? ' vroeg hij. ' Thee? Warme chocolademelk? ' Hij wees naar Jesse. ' En nee, nog steeds geen Pint, m'n jongen! '
Nadat hij hun bestelling had opgenomen bekeek hij het groepje wat beter. ' De vorige keer waren er toch nog twee meisjes bij? ' vroeg hij. ' Een ruadh en een met lang zwart haar. '
Yves keek hem argwanend aan, maar voordat hij iets kon zeggen, ging de man verder: ' Dat vraag ik omdat laatst de zus van die donkere hier was. Ze had ook van dat lange zwarte haar. Ze vroeg nog of ik de groeten wilde doen. Vandaar. '
De kinderen keken hem een ogenblik sprakeloos aan.
Diego was de eerste die reageerde. ' De groeten van haar zus! Oké... Maar eh... weet je toevallig ook welke van de vier? '
De barkeeper trok verbaasd zijn wenkbrauwen op.
' Crivens ! ' (goeie hemel) riep hij uit. ' Heeft ze vier zussen! '
Diego knikte en fantaseerde verder: ' En alle vier datzelfde lange haar. ' Hij stak zijn hand uit naar Luna.
' Geef je telefoon eens, Loen? '
Nu pas hadden de anderen door waar Diego mee bezig was. Hij wilde hem het filmpje laten zien dat Luna gisteren gemaakt had.
De barkeeper boog zich over Luna's mobiel en bekeek de nogal onduidelijke beelden.
' Was het deze zus? ' vroeg Diego.
De barkeeper kneep zijn ogen samen. ' 't Is niet echt goed te zien. ' Hij schudde zijn hoofd. ' Die opnamen zijn... Wacht... wacht... ' Hij wees naar de display. ' Jawel. Nu zie ik het. Dat is ze wel. Ik herken dat gouden oorringetje. ' Hij keek op. ' Of hebben ze dat toevallig ook alle vier? '
Yves schoot in de lach, maar Diego antwoordde: ' Nee dat heeft zij alleen. '
Stella en Layla kwamen van de wc. Nog voordat ze bij het tafeltje waren riep Diego, terwijl hij Luna's telefoon omhoog hield ' Je hebt de groeten van Estelle. '
En op Stella's niet begrijpende blik: ' Je Zús Estelle. ' Diego keek haar veelzeggend aan en wees op de barkeeper. ' Hij zegt dat ze hier een paar dagen geleden nog was. '
' Oooh. ' Stella knikte langzaam. ' O Estelle. Eh... goh... ik wist niet... ' Ze leek even naar woorden te moeten zoeken. '... niet dat ze... ook in de stad was. ' Ze knikte naar de barkeeper. ' Bedankt. '
' Graag gedaan. ' De man wilde zich al omdraaien, maar ineens herinnerde hij zich nog iets en hij zei: ' Ik had me nog bijna zorgen over haar gemaakt toen ze hier was. '
' Hoezo? ' Stella was intussen gaan zitten.
' Omdat ze zo lang op de wc bleef. ' Hij hoorde zelf hoe vreemd dit klonk en lachte verontschuldigend. ' Ik bedoel... ik dacht dat ze misschien onwel geworden was. Maar gelukkig was dat niet zo. '
Aan een van de andere tafeltjes stak iemand zijn hand op.
' De rekening alstublieft. '
Hij draaide zich om. ' Ik kom eraan. ' zei hij.
Toen hij weg was keek Diego de anderen met grote ogen aan. ' Weet je wat dit betekent? ' siste hij de anderen toe.
Stella knikte. ' Dat Estelle waarschijnlijk nu wel door heeft dat ik haar items heb. '
HOOFDSTUK 13
'Greyfriars Kirkyard werd rond 1560 in gebruik genomen, omdat het oude kerkhof, behorend bij St Giles Cathedral overvol was. Mary Queen of Scots had de stad Edinburgh een stuk land geschonken, dat eerder als kloostertuin had behoord tot het Fransiscanerklooster. In 1602 begon de bouw van Greyfriars Kirk en op kerstdag 1620 opende de kerk voor het eerst zijn deuren. Vanwege de grijze pijen van deze monniken werd de kerk Greyfriar's Kirk genoemd.'
Diego keek op. ' Layla schatje, het is echt de bedoeling dat je die paraplu boven ons hoofd houdt, anders is dat boekje straks twee keer zo dik. '
Layla proestte. ' Ja maar die wind! ' Zei ze terwijl ze de paraplu in bedwang probeerde te houden. ' Nou lees maar verder. '
Diego ging verder: ' Hoewel er verschillende bekende personen begraven zijn op Greyfriars Kirkyard komen vooral de Harry Potter fans... ' Hij keek op. ' Huh? Harry Potter fans? '
Layla boog zich over het boekje en las verder: ' ... komen vooral de Harry Potter fans voor het graf van een zekere Thomas Riddell, een naam die J.K Rowling die als voorbeeld zou hebben genomen voor de duistere tovenaar Voldemort.'
Ze keek op. ' Da's leuk! Dat wist ik niet. ' Ze stootte Diego aan. ' Daar wil ik een foto van straks. '
Diego las weer door: ' Een nog bekender karakter van Greyfriars Kirkyard is Greyfriars Bobby die vlakbij het kerkhof een eigen standbeeld... '
Luna wees vooruit: ' Volgens mij zie ik 'm al. '
Ze liepen Candlemaker Row in, een ietwat hellende straat, totdat ze bij het bronzen standbeeld aan kwamen. Diego las het verhaal van Greyfriars Bobby voor terwijl de anderen het hondje van dichtbij bekeken. ' Wat schattig. ' vond Layla. ' Ik wil straks ook dat graf zien van z'n baasje. Hoe heette die man? '
Diego zocht even in het boekje. ' O ja, hier heb ik het. Luister: John Gray... even lezen.... bla bla bla... nachtwaker bij de politie van Edinburgh en.... overleden aan tuberculose in 1858. Bla bla bla... veertien jaar lang... Zo! '
Hij keek op. ' Veertien jaar lang! ' herhaalde hij met grote ogen. ' Dat beestje ging veertien jaar lang elke dag om één uur 's middags hier naar het graf... wauw! ' Hij streek de hond over zijn glanzende neus. ' Da's pas trouw! '
Ze maakten foto's van de hond en van de Pub erachter en liepen daarna het steegje langs de pub door, tot aan de ijzeren poort aan het einde. Diego bladerde al lopend in zijn boekje.
' Hey vet, daar moeten we zo meteen ook even kijken. ' zei hij zonder opkijken. ' Sir George Mackenzies tomb. Daar schijnt het echt te spoken, zeggen ze. '
Stella stootte hem aan. ' Zo erg is het uiteindelijk nog niet in Edinburgh, hè, Meneer "Maar het regent hier altijd "? '
Diego pakte haar hand en drukte er een smakzoen op. ' Je had gelijk. Edinburgh rocks. '
Hoewel het nog maar net middag was, leek het door de zware bewolking al bijna avond. Het regende nog steeds onafgebroken en verscholen onder hun paraplu's liepen ze langzaam het kerkhof op. Stella bleef even bij de poort staan. Daar stond, in de schemering van de druilerige namiddag, Greyfriars Kirk. Het was maar een klein gebouw, opgetrokken uit lichtgekleurde stenen, met grote en kleine gebrandschilderde boogramen in alle muren. Er was geen kerktoren. Die was in 1718 ingestort samen met een deel van de kerk toen het kruit dat daar was opgeborgen, ontplofte. Om de kerk heen lag het kerkhof; een enorm grasveld dat door de harde wind bezaaid was met herfstbladeren. Daartussen stonden, als oude en verweerde wachters uit een ver verleden, eeuwenoude grafstenen, groot en klein, verspreid over het natte gras.
Diego en Layla liepen, weggedoken onder Diego's geruite paraplu en met het boekje in de aanslag, in de richting van het graf van Tom Riddell. Yves en Luna, onder Luna's parapluutje, liepen een eindje achter hen, Yves met zijn arm om haar middel. Stella zette haar eigen blauwe paraplu weer op en keek naar Jesse, die naast haar stond. ' Zullen wij dan ook maar? '
Hij knikte en samen liepen ze het pad af, achter de anderen aan.
Sean Fairbairn keek voorzichtig om de hoek. Ja ze waren het kerkhof op gelopen. Snel dook hij de steeg in en liep met grote stappen naar de ingang van Greyfriars Kirkyard. Hij ging achter een van de stenen pilaren staan en pakte zijn mobiel, terwijl hij toekeek hoe ze samen met die jongen met dat petje het terrein op slenterde. Maar... was ze het nu of was ze het nu niet? Aarzelend bleef zijn wijsvinger boven de sneltoets hangen.
Toen ze daarnet langs de Pub gelopen kwam, samen met die jongen met dat petje op, zou hij toch gezworen hebben dat zij het was. Hetzelfde figuurtje: lang en slank, dezelfde gitzwarte haren die tot ver over haar achterwerk vielen. Half opgestaan uit zijn stoel had hij haar van achter het raam van de Pub in de gaten gehouden, terwijl ze foto's maakte van Greyfriar's Bobby. En dat was ook meteen het moment geweest dat hij begon te twijfelen. Want zoals ze daar stond te lachen en gek te doen, bijna als een tiener... als een schoolmeisje.
Toch had hij haastig zijn jas aangetrokken, toen ze samen met die vijf andere jongeren aanstalten had gemaakt om verder te lopen. Hij had een handvol kleingeld op de bar gekwakt voor zijn kop thee en was op een holletje naar buiten gegaan. Daar had hij haar net de steeg naast de Pub in zien verdwijnen, richting het kerkhof. Hij had gewacht tot het hele groepje binnen was voordat hij achter hen aan was gegaan. En nu stond hij daar met zijn mobiel in zijn hand, klaar om versterking op te roepen, en vroeg hij zich af of hij eigenlijk wel de juiste in het vizier had, om het zo maar te zeggen.
Uit alles wat hij over haar gelezen had, wist hij dat ze heel gemakkelijk van persoonlijkheid kon wisselen. Dat was ook een van de redenen waarom ze tot nu toe nog nooit gepakt was. Maar om als een tienermeisje, hand in hand met die knul...
Hij gluurde nog eens om de pilaar heen. Een paar toeristen die net de begraafplaats afkwamen keken hem bevreemd aan en keken daarna over hun schouder om te zien, waar hij naar gluurde.
' Pervert! ' hoorde hij er eentje sissen. Hij rolde met zijn ogen. Dit was nu al de tweede keer binnen een paar dagen dat hij valse beschuldigingen naar zijn hoofd geslingerd kreeg. Eerst werd hij dronken genoemd omdat hij toevallig tegen een bronzen terrriër stond te praten en nu werd hij uitgescholden voor "viezerik"! Hij stak zijn telefoon weer in zijn zak en liep de begraafplaats op. Misschien kon hij het beste eens beginnen met een testje. Een klein testje om na te gaan of zijn vermoedens juist waren. Het begon harder te regenen Koude regendruppels dropen bij zijn hals zijn hemd in en snel zette hij zijn kraag op. Voor hem uit liepen zij en die jongen, samen onder een blauwe paraplu en bleven hier en daar even staan, waarschijnlijk om de tekst op een grafsteen te lezen. Hij bleef ook staan, bij een kleine, afgeronde grafsteen waarop twee gekruiste beenderen onder een schedel waren afgebeeld. Verder geen naam, geen datum niets. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar het tweetal onder de blauwe paraplu, dat ongeveer tien meter bij hem vandaan stond. Hij hoefde niet eens zo heel erg zijn stem te verheffen, waarschijnlijk. Hij schraapte zijn keel en keek met opzet de andere kant uit toen hij haar naam riep: ' Hey Estelle! '
' Volgens mij word je in de gaten gehouden. Man op zes uur van jullie. Niet meteen omdraaiden. D.' Stella keek op van de display van haar mobiel. ' Jes. ' zei ze zacht, terwijl ze het berichtje ophield. ' Moet je eens lezen wat Diego stuurt. '
Ze keek naar hem terwijl hij las. ' Op zes uur. ' zei ze. ' Dat is toch achter ons? '
Jesse knikte.
Er kwam opnieuw een berichtje binnen van Diego: ' Layla zegt dat ie op die man bij MKC lijkt. '
Stella trok vragend haar wenkbrauwen op naar naar Diego en Layla die verderop stonden en stuurde terug:
' Wat??? '
Meteen ontving ze een nieuw berichtje: ' Kom hierheen. '
Stella knikte. Ineens klonk het: ' Hey Estelle! '
Haar eerste reactie was, zich omdraaien, maar Jesse stak zijn hand op en zei; ' Niet omkijken, Stel. '
Ze keek hem met grote ogen aan. ' Maar ik wil weten wie... ' begon ze fluisterend.
Hij schudde zijn hoofd. ' Niet doen. ' Hij wilde haar hand pakken. ' Kom, we gaan naar de anderen. '
Maar in plaats daarvan sloeg ze haar arm om Jesse's hals en zoende hem op zijn mond. Enigszins verbouwereerd door haar plotselinge actie, liet hij haar begaan. Stella draaide haar parapluutje een beetje naar links en duwde Jesse een een stukje naar rechts en nu kon ze, terwijl ze haar lippen nog steeds stevig op die van Jesse geplant hield, door haar wimpers heen, de man zien die Diego bedoelde. Hij stond met zijn rug naar hen toe bij een kleine grafsteen, waarin een schedel en twee gekruiste beenderen onder een schedel waren uitgehouwen. Op het moment dat Stella naar hem keek draaide hij zich naar haar om. Haar hart begon te bonken. ' Kom Jes. ' zei ze zacht.
Hij zag ze samen verder lopen. Dan was ze het dus niet. Of had ze hem niet gehoord? Had hij toch niet hard genoeg...
Even overwoog hij om nog een keer haar naam te roepen, maar hij deed het niet. Nadenkend staarde hij naar de grafsteen aan zijn voeten. Misschien kon hij het beste toch voor versterking bellen. Gewoon voor het geval dat. Hij haalde zijn hand door zijn natte haar. Om te beginnen zou het een goed idee zijn om ergens te schuilen. Hij draaide zich om en liep met grote stappen naar de kerk. Daar zou hij tenminste droog staan en kon hij haar toch in de gaten houden. Vlak voordat hij naar binnen wilde gaan keek hij snel nog een keer over zijn schouder naar het natte grasveld. Iemand glipte langs hem heen naar buiten en hij botste half tegen de persoon aan. ' Neem me niet kwalijk. ' zei hij automatisch en stapte daarna over de drempel het kerkgebouw binnen.
' Staat ie er nog? ' was het eerste wat Stella vroeg toen ze bij de anderen aankwamen. Layla schudde haar hoofd. ' Nee hij is net de kerk in gegaan. Kom, dan lopen we verder. '
Ze waren nu aangekomen bij de graven van de meer welgestelden. Deze graven waren versierd met krullen en bloemen en chique draperieën, allemaal zorgvuldig uitgehakt in de grijze steen. Vanaf sommige grafstenen staarden afbeeldingen van de overledenen met dode ogen in het niets. Er waren tombes die eruit zagen als kleine tempels, compleet met bogen en zuilen. Maar alles was grauw... grijs... verweerd... En overal was de dood aanwezig, in de vorm van skeletten of grijnzende schedels met gekruiste beenderen.
' Hadden jullie ook gehoord dat die kerel ' Estelle ' riep? ' vroeg Stella.
Yves knikte. ' Dat hoorde ik ja. Goed dat je niet gereageerd hebt. '
' Met dank aan Jesse die me nog net tegenhield. ' Stella fronste haar wenkbrauwen. ' ' t Is toch belachelijk dat ik al automatisch reageer als er
' Estelle' geroepen wordt. '
Ze keek Layla aan. ' Wat bedoelde je nou met ' die man bij MKC? '
Ze waren blijven staan bij een graftombe waarin een gruwelijk gezicht met een wijd geopende mond was uitgehakt.
' Die vent bij Mary King's Close. ' legde Layla uit. ' Toen we van de week die excursie hadden stond er toch een man te bellen bij de poort? Kun je je dat nog herinneren? '
Stella dacht na. ' Ja vaag... maar... '
' En dat was volgens mij dezelfde als die vent van daarnet. ' Layla stootte Diego aan. ' Toch? '
Diego knikte.
' Maar hij komt jou verder niet bekend voor? ' vroeg hij.
Stella schudde haar hoofd.
' Kan het die man zijn die jou toen vastpakte bij het kasteel, in de mist? ' opperde Luna.
' Bazza bedoel je? ' Het kwam er zo snel uit, dat ze er bijna van schrok. Alsof ze Bazza kende. Alsof ze Estelle was...
Verward keek ze naar de graftombe. ' Nee, dat is 'm niet. ' zei ze. '
Ze liepen verder. Om de paar tellen keek een van hen achterom om te kijken of de man misschien al uit de kerk gekomen was.
' Misschien is het wel die man die je al een paar keer aan de telefoon gehad hebt? ' ging Luna verder.
' Ook niet. Die heeft een andere stem. ' Stella keek over haar schouder.
' Weet je wat ik denk? ' zei Yves ineens. ' Dat die man niks te maken heeft met de ' Estelle groep. '
Hij maakte met zijn vingers aanhalingstekens in de lucht, bij de laatste woorden.
' Hoe bedoel je? ' vroeg Diego.
' Ik denk dat hij een reactie probeerde uit te lokken. Om te kijken of jij echt Estelle bent. '
' Maar als hij verder niet bij de groep van Estelle hoort, wie zou hij dán zijn? ' vroeg Jesse zich af.
' En... ook niet onbelangrijk... ' ging Diego verder. ' ... bij wie hoort hij? '
Ze dachten allemaal na, terwijl ze langzaam verder liepen.
Ineens stond Diego abrupt stil. ' Wow dit is stoer. ' riep hij uit.
Hij wees op een manshoge tombe, die eruit zag als een soort van stenen prieel. In de achtermuur van het prieel was een boogvormige poort, versierd met uitgehakte schedels, in de beide deurposten Precies in de ingang van de poort was een standbeeld van een man, gehuld in een wijde cape. Het gezicht van de man leek, door de donkergrijze hemel, bijna zwart, waardoor het geheel er vrij luguber uitzag.
Diego was het stoepje voor het prieel opgeklommen en bekeek het standbeeld van de man van dichtbij.
' Dit is echt iets voor een horrorfilm. ' hoorden ze hem zeggen. ' Supervet! '
' Kijk maar uit, straks grijpt hij je bij je strot. ' Jesse grinnikte.
Diego maakte de ene foto na de andere en liep langzaam achteruit. Yves, schuin achter hem, zag het al gebeuren nog voordat het zover was en deed alvast een stap in Diego's richting. Hij stak zijn armen uit.
' Drie... twee... één. ' telde hij.
En bij ' één ' deed Diego net die ene stap teveel achteruit en struikelde achterover van het stoepje af, recht in Yves' uitgestrekte armen. Die veerde even mee en duwde hem vervolgens weer omhoog, zodat hij op handen en voeten weer op het stoepje belandde, vlak voor de stenen schoenen van het standbeeld. Het ging zo snel dat het bijna een soort van dansje leek. De geschrokken kreten van de meisjes gingen over in gelach. Diego keek over zijn schouder naar Yves. ' Goed reactievermogen, man. ' grijnsde hij. ' Je lijkt mij wel. '
Hij wilde al opstaan toen hij zich ineens iets zag. In de grijzige steen van het stoepje, vlak voor de voeten van het standbeeld, was een serie lichte krassen zichtbaar. De krassen waren verticaal, net alsof er iets over de stenen heen geschoven was. Diego keek van de krassen naar het beeld en terug.
' Het zal toch zeker niet zo zijn dat ... ' mompelde hij.
Hij sprong op en trok met kracht aan de stenen schouder van het beeld. Tot zijn stomme verbazing gaf het mee.
Met glinsterende ogen keek hij naar de anderen. ' Dat standbeeld staat los. ' fluisterde hij ademloos. Hij wees op de krassen. ' Het is verschoven geweest. '
Yves was ook het stoepje opgesprongen en streek met zijn hand over de krassen. ' En zo te zien, nog niet zo lang geleden. '
De anderen verdrongen zich nu in het kleine prieeltje om naar de vreemde krassen te kijken. Diego was opgestaan en probeerde om achter het standbeeld te kijken, op zoek naar een gat of een doorgang of iets anders, waarvoor iemand het beeld zou kunnen hebben weggeschoven. Maar het was te donker en de spleet tussen het standbeeld en de poortopening te smal. Hij deed de zaklamp van zijn mobiel aan en liet het licht tussen de muur en het standbeeld schijnen.
' Ik zie verder geen gat in de muur of zo. ' zei hij, zijn mobiel heen en weer bewegend.
Layla had ook haar mobiel aangezet en wrong hem aan de andere kant tussen standbeeld en muur, maar ook zij kon niets vreemds ontdekken. Net toen ze haar hand weer terugtrok tikte ze met haar mobiel tegen iets aan dat in de muur achter het beeld leek te staan. Het klonk metalig. Ze tikte er nog een keer tegen aan en nu gaf het mee. Snel trok ze haar hand terug en probeerde langs de verweerde schouder te kijken. Toen dat niet lukte stak ze haar hand opnieuw achter het beeld. Zoekend liet ze haar vingers over de muur gaan, tot ze de omtrekken van een smalle opening voelde. Haar vingers stuitten op het metalige ding waar haar mobiel tegenaan gestoten was. Het stond in de opening.
' Volgens mij zit hier iets. ' zei ze, terwijl ze het probeerde te pakken. ' Maar ik krijg het niet te pakken. '
Ze strekte haar arm nog verder uit. Diego stond al bij haar. ' Laat mij eens proberen? ' zei hij. Ze schudde haar hoofd. ' Ik heb 'm bijna. ' Ze probeerde nog dichterbij te komen en ging zelfs op haar tenen op de ene schoen van het standbeeld staan. Ze wrong haar arm tot aan haar schouder achter het beeld en eindelijk kon ze haar vingers om het voorwerp heen krijgen. ' Ik heb 'm. ' fluisterde ze.
Voorzichtig trok ze haar hand terug. De anderen keken nieuwsgierig toe. Ze stonden zo dicht bij elkaar onder het prieeltje dat ze eerst niet eens zagen wat Layla in haar hand hield. Pas toen Diego het licht van zijn mobiel erop liet schijnen zagen ze dat het een vrij nieuwe staafzaklamp was. Layla klikte hem aan. Een bundel fel wit licht bescheen de man in de cape voor een moment, Snel klikte ze de lamp weer uit.
' Hij doet het. '
Het kwam er een beetje geschrokken uit.
Diego had de zaklamp uit Layla's hand gepakt en tikte met zijn schoen op de vloer: ' Jongens: krassen in de vloer... een standbeeld dat losstaat... een verstopte zaklamp... tel één en één bij elkaar op... '
Jesse was de eerste die reageerde: ' Een herhaling van Camp el Andaluz? '
' Weer een geheime gang? ' Stella en Luna zeiden het bijna tegelijkertijd.
Diego zwaaide met de zaklamp. ' Precies! '
' En ik kan wel raden wie dat wil gaan onderzoeken. ' Yves' mondhoeken krulden omhoog.
' Ik ja! Zeker weten! ' Diego wees naar hem met de zaklamp. ' Waarom niet? '
' Waarom wel? '
' Yves! Kom op man! Hoe vaak kom je zoiets tegen: een geheime gang onder een standbeeld ! '
Jesse stak zijn handen omhoog. ' Wacht even, wacht even. wie zegt dat er een geheime gang is? '
Diego was even uit het veld geslagen door Jesse's opmerking, maar meteen daarop duwde hij Luna de zaklamp in handen.
' Dat zullen we dan nu meteen nagaan. ' zei hij en begon aan het standbeeld te trekken. ' Help mee dan! ' riep hij over zijn schouder.
Yves en Jesse schoten te hulp. De meisjes keken toe. Langzaam maar zeker schoven ze de man met de cape van zijn plaats en verbaasden zich erover dat het vrij gemakkelijk ging. De koude wind waaide door het prieeltje heen. Luna rilde. Ze had de zaklamp onder haar arm geklemd en blies op haar koude handen. Plotseling rook ze iets. Een lichtzoete geur die haar vaag bekend voorkwam. Ze snuffelde zoekend om zich heen.
' Wat ben je aan het doen? ' vroeg Stella, die naast haar stond.
' Ik ruik iets... iets... ' Ze besnuffelde haar vriendin. ' Nee jij bent het niet. '
Ze rook aan haar sjaal en aan haar jasmouwen. ' Iets zoets... en het doet me ergens aan denken, maar ik weet niet precies... ' Ze rook aan haar hand. ' Hey, 't is m'n eigen hand. Da's raar. Hier ruik eens? ' Ze duwde haar hand onder Stella's neus.
Stella snoof. ' Lekker. Parfum of zeep of zo. '
Parfum...
Luna rook nog een keer aan haar hand. En ineens wist ze het weer.
Dat meisje dat ze op de Royal Mile gefilmd had.... en toen ze haar voorbij was gelopen, had ze die geur ook heel even geroken... dat meisje dat sprekend op Stella had geleken... Estelle... Maar hoe kon háár hand...
Ze keek zoekend omlaag naar haar jas. De zaklamp had ze nog steeds onder haar arm geklemd. Ze pakte hem vast en nu rook ze opnieuw de zoete geur. Ze greep Stella bij haar arm.
Op datzelfde moment hadden de jongens het standbeeld zover naar voren geschoven dat er nu een vierkant gat in de grond zichtbaar was.
Luna stak de zaklamp naar voren en knipte hem per ongeluk aan terwijl ze uitriep: ' Volgens mij is Estelle hier geweest! Die zaklamp ruikt naar haar parfum. '
Het felle licht bescheen een stenen trap die naar beneden leidde.
Diego stootte Yves aan. ' Je wilde toch weten waarom we wèl moesten gaan kijken? Nou... je eigen schatje geeft net twee hele goede redenen. Zullen we? '
Sean Fairbairn tuurde vanuit de deuropening over het schemerige terrein. Wat waren ze daar toch allemaal aan het doen? Al minstens tien minuten zag hij de drie paraplu's waaronder de blauwe die hij in de gaten hield, op een en dezelfde plek ' zweven ' . Wat was daar te zien? Verschillende keren had hij al op het punt gestaan om erop af te gaan. Hij was zelfs al drie keer een stukje naar buiten gelopen, maar toch steeds weer terug naar binnen gegaan. De bewaker die met z'n handen op z'n rug rustig over het middenpad heen en weer liep, had al een paar maal vreemd opgekeken en nu kwam hij naar hem toe.
' Are you allright? ' vroeg hij, niet onvriendelijk, maar toch wat argwanend.
Hij keek de man aan. Moest hij hem uitleggen wie hij was en wat hij deed? Hij keek weer even naar buiten naar de drie paraplu's in de verte. Beter van niet.
Hij knikte. ' Nee hoor, niets aan de hand. Ik eh... die regen hè...'
De bewaker keek even langs hem heen naar de vallende regen. ' U hebt zeker geen zin om er doorheen te gaan? '
Hij glimlachte. ' Niet echt nee. ' antwoordde hij en wees op zijn natte haar. ' Ik heb net al genoeg water gehad. '
De bewaker knikte begrijpend. ' Je zou er nog een longontsteking van krijgen. ' zei hij.
' Hebt u misschien trek in een warme kop thee? Ik heb achter nog een bijna volle pot staan. ' Hij maakte een uitnodigende beweging met zijn hand. ' Het is nu toch vrij rustig en ik denk niet dat er nog veel mensen zullen komen met dit weer. '
Hij schudde zijn hoofd. ' Da's heel aardig van u maar... '
' En ik heb nog een paar scones over... ' ging de bewaker verder . ' ... versgebakken door m'n vrouw en die krijg ik echt niet meer op. '
' Nee echt niet. ' Hij hief zijn handen. ' Heel vriendelijk, maar ik .. '
' Die regen houdt voorlopig nog wel aan, ben ik bang. ' besloot de man met een veelzeggende knik naar buiten.
Hij volgde de blik van de man en er ging een schok door hem heen. De paraplu's waren weg! Alle drie! Met een vloek sprong hij naar buiten en rende door de regen naar de plek die hij de hele tijd in de gaten had gehouden. Het bleek een manshoge tombe te zijn in de vorm van een prieeltje, met een standbeeld van een man met een cape. Er stond niemand meer.
' Aireamh na h-Aoine ort! ' (verdomme) brulde hij over het lege kerkhof.
Maar de enigen die terug grijnsden waren de stenen schedels...
HOOFDSTUK 14
Een voor een daalden ze via het gat in de grond, de trap af. Eerst Diego met de zaklamp, daarna de drie meisjes en tenslotte Jesse en Yves. Ze schoven het standbeeld voor de zekerheid weer een klein stukje over het gat, om het aan het zicht te onttrekken. Een vochtige schimmelgeur walmde hen tegemoet. Met een hand voor neus en mond gehouden liepen de meisjes achter Diego over de verweerde en wat glibberige treden. Slierten spinrag die als grauwe doodsslingers langs de wanden hingen, bewogen zachtjes heen en weer toen ze er voorbij kwamen. Beneden aangekomen scheen Diego met de zaklamp in het rond. Ze bevonden zich nu in een vrij lage rechthoekige grafkelder van ongeveer drie bij zes meter. De vloer was vochtig en ook de wanden waren vlekkerig van het vocht. Diego liet de smalle lichtbundel over de rechterwand glijden. Ze zagen zes uitgehakte nissen in de muur, waar tot afgrijzen van zowel Luna als Layla zes grafkisten in bleken te staan. Maar Stella liep er naar toe om de eeuwenoude kisten van dichtbij te bekijken. Het hout was vermolmd en zat vol wittig uitgeslagen plekken schimmel.
' Dit is echt bizar. ' zei ze zacht. ' Wie weet hoe lang die kisten hier al staan. '
' Hier liggen dus echte mensen begraven. ' fluisterde Layla.
' Dat heb je wel vaker met grafkelders. ' antwoordde Yves droog.
' Ja maar zouden er echt nog skeletten in liggen? ' vroeg Luna.
Diego keek even om. ' Ik denk het wel. ' Hij bescheen nu de andere wand. De smalle lichtbundel van de zaklamp verlichtte steeds maar een klein deel van de verder pikdonkere ruimte, waardoor het geheel er nogal griezelig uitzag. Ook in de andere wand waren nissen uitgehakt, zagen ze. Maar alleen in de voorste drie stond een kist. De laatste drie waren leeg.
Kleine steentjes knerpten onder zijn sneakers terwijl hij naar de achterste drie nissen liep. Toen hij het zag ging er toch een klein schokje door hem heen: in de wand was een opening uitgehakt die toegang gaf tot een ruimte erachter. Voorzichtig stapte hij over de afgebrokkelde stukken steen en gruis heen en richtte de lichtbundel op de duisternis aan de andere kant van de muur.
Hij draaide zich om naar de anderen. ' Bingo. '
Plotseling hoorden ze rennende stappen boven zich. Snel knipte Diego de zaklamp uit. Het was op slag pikdonker. Met ingehouden adem luisterden ze naar de voetstappen boven hun hoofd, die nu vlakbij waren. Er klonk geschuifel en zo te horen sprong iemand het stoepje voor het standbeeld een paar keer op en weer af. Toen klonk ineens die brul: ' Aireamh na h-Aoine ort! '
' Dat is die kerel van daarnet. ' fluisterde Stella. ' Straks ontdekt ie het gat.'
Gespannen luisterden ze naar het geschuifel boven hun hoofd.
' Die idioot met z'n pot thee en z'n f... scones! ' hoorden ze de man foeteren.
Diego tastte links en rechts naar de anderen. ' Laten we dat gat in gaan. ' fluisterde hij. ' Voor de zekerheid. '
Hij pakte iemands hand. Het was die van Stella. ' Kom, ik ga wel voorop. ' Zei hij zacht.
Stella stak haar andere hand uit in het donker en greep een jasmouw. ' Wie is dit? ' fluisterde ze.
' Yves. ' hoorde ze hem fluisteren. Hij pakte haar hand en greep met de andere die van Luna die naast hem stond. Die pakte op haar beurt Layla's hand en Jesse met zijn hand om die van Layla sloot de rij.
Boven hun hoofd klonk het geluid alsof iemand het stoepje weer opsprong.
' En jou hoef ik natuurlijk ook niet te vragen of je iets gezien hebt, Mister Cloak and Dagger? ' hoorden ze hem zeggen. ' Jij zegt net zoveel als Greyfriar's Bobby. '
' Staat ie nou tegen dat standbeeld te praten? ' fluisterde Stella.
' Zo te horen wel. ' fluisterde Yves terug.
Ineens ging boven hen een mobiele telefoon over. Diego die al met een been in de andere ruimte stond, bleef abrupt staan en ook de anderen bevroren in hun bewegingen. Ze hoorden de man opnemen.
' Ja... ja... ja... ' klonk het.
Een paar tellen stilte en daarna: ' Je ziet me wel verschijnen. Waar? Op het bureau natuurlijk. Waar anders! Wat? .... nee ik weet niet hoe laat. Tot zo. '
Ze hoorden hem heen en weer lopen en nogmaals het stoepje op springen.
' Een mens ziet ook helemaal niks hier met dat verdomde weer. ' hoorden ze hem mompelen.
Diego kneep in Stella's hand. ' Kom. ' fluisterde hij en trok haar over de drempel. De anderen volgden op de tast.
Toen ze alle zes door het gat geklommen waren hoorden ze hoe de voetstappen zich verwijderden. Diego wachtte nog even voordat hij de zaklamp weer aanknipte. Meteen barstte er een koortsachtig gefluister los.
' Hoorden jullie wat hij zei? ' Luna keek van de een naar de ander. ' Hij had het over: Bureau. Zou hij een politiebureau bedoelen? '
Jesse knikte. ' Daar dacht ik ook meteen aan. Dus dat betekent dat die kerel van de politie moet zijn. '
Layla keek hem aan. ' Van de politie moet zijn. ' Herhaalde ze langzaam. ' Maar hij zag er helemaal niet uit als een... '
' Undercover misschien? ' Stella flapte het er zo uit. Ze keek naar de anderen. ' Of slaat het nergens op, wat ik nu zeg? '
' Nee... dat vind ik eigenlijk helemaal niet zo raar klinken... ' begon Diego terwijl hij met de zaklamp in Stella's richting scheen. Op dat moment werden zijn ogen groot en ook die Jesse die naast hem stond zette grote ogen op. Layla aan zijn andere kant gaf een gesmoord gilletje en sloeg geschrokken haar hand voor haar mond. De andere drie draaiden zich razendsnel om en nu zagen ze in het schaarse licht van de zaklamp de lange rij kleine boogvormige nissen in de wand. En in die nissen stonden, als relikwieën uit een ver verleden, tientallen schedels die hen grijnzend aanstaarden.
Ze gooide haar natte jasje op een stoel en schopte haar laarzen uit. Daarna liep ze door naar de kleine badkamer en begon met driftige bewegingen haar gezicht en haar af te drogen. In al haar jaren als professioneel inbreker had ze nog nooit een klus gehad die zo beroerd liep als deze! Zelfs haar plannen om het meisje te pakken te krijgen, dat haar plaats had ingenomen, waren vanmiddag alweer in de kiem gesmoord. En dat terwijl ze gedacht had dat ze de hele zaak nu eindelijk een beetje onder controle begon te krijgen. Tevoren had ze in gedachten de hele kwestie van begin tot eind doorgelopen. Nu ze dat meisje zelf gezien had kon ze zich wel voorstellen waarom de telefoon in de verkeerde handen was gevallen. En dat dat grietje ook nog eens kans had gezien om álle items (plus waarschijnlijk de bijbehorende informatie) los te krijgen van haar opdrachtgever, daar kon ze eigenlijk niet anders dan bewondering voor hebben. Want ze schatte dat kind niet ouder dan een jaar of vijftien, zestien. Zo'n beetje dezelfde leeftijd die zijzelf had gehad toen zij van hem haar eerste kluis mocht kraken... Tien pond had ze ermee verdiend. Ze glimlachte even bij de herinnering.
Een goede leermeester was hij geweest... de beste...
Van hem had ze het klappen van de zweep geleerd. Maar het had gewoon al in gezeten bij haar, had hij gezegd. Een natuurtalent had hij haar genoemd...
Ze trok een droog shirt aan, bond haar haren weer op een staart en verliet de badkamer. Zittend op haar bed stak ze een sigaret op en begon in haar tas te rommelen.
Een natuurtalent...
Over dit meisje zou hij waarschijnlijk hetzelfde zeggen. Want ze was op haar eigen manier in staat geweest om iedereen om de tuin te leiden. Iedereen! Het had inderdaad een zusje kunnen zijn, zoals die barkeeper in The Beehive had gezegd. Nijdig blies ze een wolk rook door haar neus. Maar bij dit soort klussen kon ze geen bijdehandte ' zusjes ' gebruiken. Dit was "a one man job ", of in haar geval: "a one woman job ".
Anyway... ze had de hele kwestie dus doorlopen en was tot de conclusie gekomen, dat als dat grietje slim genoeg was om alle informatie te verzamelen, ze waarschijnlijk ook slim genoeg zou zijn om ' de doorgang ' te vinden. En daarom was ze weer naar Greyfriar's Kirkyard gegaan. En niet 's nachts zoals laatst, maar nu gewoon overdag. Ze had over het kerkhof gelopen en later, toen het al te erg begon te regenen, was ze de kerk ingegaan. En toen had ze het meisje inderdaad het kerkhof op zien komen, samen met haar vriendje en nog wat andere vrienden. Vanuit de deuropening van de kerk had ze haar bespied, terwijl ze zichzelf had afgevraagd wat ze nu het beste kon doen: het meisje aanspreken en daarmee zichzelf bekend maken? (wat ze liever niet deed) Of zou het het meisje naar huis volgen en eventueel vannacht daar terugkomen om de items, desnoods met enige pressie, terug te krijgen. Dat laatste had haar voorkeur. Ze was niet voor niets een professioneel inbreker, per slot van rekening. Maar nog voordat ze een keuze had kunnen maken, had ineens die stem geklonken: ' Hey Estelle! '
En ze was zich wezenloos geschrokken! Glurend om het hoekje van de kerkdeur had ze de man gezien, zoals hij daar stond in de stromende regen vlakbij die grafsteen met die schedel en die twee gekruiste beenderen. Kijkend naar dat meisje, dat verderop onder een blauwe paraplu had gestaan, samen met haar vriendje. En meteen had ze geweten dat het een ' bluebottle ' was. Meteen! En daarmee had ze ook meteen geweten dat
' ze ' haar klus in de gaten hielden. Met andere woorden: háár in de gaten hielden.
Of nee, dat was niet waar; die ándere Estelle in de gaten hielden. En bij deze laatste gedachte was er toch weer iets van hoop opgesprongen. Hoop dat haar klus nog niet helemaal verloren hoefde te zijn.
Maar voordat ze verder nog iets had kunnen ondernemen, had ze gezien dat de man met grote stappen naar de kerk gelopen kwam! Ze was eerst achteruit gedeinsd, maar beseffend dat ze zichzelf daarmee in de val zou laten lopen, was ze snel langs hem heen geglipt, naar buiten toe. Hij was nog half tegen haar aangebotst en had zelfs: ' neem me niet kwalijk ' tegen haar gezegd.
Daaruit had ze kunnen opmaken, dat hij haar niet herkend- en waarschijnlijk niet eens gezien had. Ze was zo snel mogelijk teruggegaan naar haar kamer en onderweg was er een plannetje in haar hoofd beginnen te groeien. Als ze nou eerst maar eens...
Ze drukte haar sigarettenpeuk uit in de asbak die op het tafeltje naast haar bed stond en pakte haar mobiel. Ze toetste het nummer in en luisterde gespannen hoe de telefoon overging. Een keer... twee keer...
' Neem nou asjeblieft eens op. ' zei ze zacht. ' Kom op...'
Drie keer...vier keer...
Toen was er die klik en hoorde ze eindelijk zijn stem.
Ze kon een zucht van opluchting niet onderdrukken toen ze antwoordde: ' It's me, Uncail. (oom) Estelle. '
' Liggen daar ook weer schedels? '
Layla keek wantrouwig door het gat in de muur, waar Diego zojuist door was verdwenen.
Ze waren nu via de uitgehakte gaten in de muur in de vierde grafkelder aanbeland en het leek wel alsof ieder kelder weer een tikkeltje griezeliger was dan de vorige. En ook de vreemde geur die ze roken werd steeds sterker. Een geur van vocht en vuil en verrotting...
Na de tombe met daarin de tientallen nissen vol schedels en beenderen, waren de meisjes Diego griezelend gevolgd naar een volgende tombe waar, net als in de eerste grafkelder, rechthoekige nissen in de muren waren uitgehakt. Behalve een paar oude bestofte, kale grafkisten stonden hier ook twee kisten, waar bovenop verdroogde boeketten lagen. Yves, die als laatste de grafkelder binnenstapte voelde een vreemde schok door zich heengaan toen hij de verdorde bloemen op de twee kisten zag.
' Wat zou hier gebeurd zijn? Dat die bloemen er nog steeds liggen. ' hoorde hij Luna fluisteren, maar haar stem klonk van heel ver, net alsof...
Hij keek weg van de kisten, in de richting van het donkere gat waar ze zojuist doorheen gekomen waren en zag tot zijn verbazing licht schijnen in de aangrenzende ruimte. Langzaam liep hij er naar toe en keek naar binnen, zijn hand half voor zijn ogen gehouden vanwege het felle licht. Zonlicht?
Hij deed nog een stap...
Het knerpte onder zijn voeten...
... knerpte onder zijn voeten, bij elke stap die hij zette. De zon, die de hele ochtend zo uitbundig geschenen had, verborg zich plotseling achter een zilverkleurige wolk, zag hij. Het was zo'n wolk die, als je je ogen samenkneep en door je wimpers gluurde, op een dier leek. Een olifant... een giraf...
Languit liggend in het gras en omhoog wijzend.... Kijk mama, daar... een gezicht met een grote neus... En kijk daar... een locomotief met een dikke stoomwolk...
Zijn voetstappen knerpten...
Een grote hand in zijn nek, die even een geruststellend kneepje gaf. Hij keek opzij, naar oom Henri die naast hem liep en hem toeknikte. Het zwart pak aan ...een donkere das...
Vóór hem op het pad met haar armen om Eugenie en Isabelle heen, liep tante Colette. De lichte jurkjes van zijn zusjes staken fel af tegen de donkere kleding van hun tante. Hij keek weer naar het schelpenpad voor zich. Het knerpte onder de vele, vele voeten, allemaal op weg naar die ene plek. In de verte, vanuit het dorp, klonk zwaar en somber de doodsklok...
Daar was het eind van het pad... Het zachte zomerwindje dat zijn haren over zijn voorhoofd blies en de jurken van zijn zusjes deed opwaaien. De zoete geur van... van...
Hij keek op. Naar de twee glanzende kisten, naast elkaar bij de vers gegraven kuilen... de vele bloemenkransen... de linten....
Hij kneep zijn handen tot vuisten en zocht vertwijfeld naar iets moois in zijn hoofd... iets... iets... maar hij vond het niet...
Hij was blijven staan en keek wanhopig op naar oom Henri, die zich al bezorgd over hem heen gebogen had.
' Ik wil niet, oom Henri. ' Hij slikte en slikte, maar toch kwamen de tranen. Hij schudde zijn hoofd. ' Ik wil niet... '
De man keek naar de verdrietige kleine jongen die naast hem stond en schudde zijn hoofd.
' Dan hoef je ook niet, jongen. ' zei hij rustig. ' Kom maar. ' Hij sloeg een arm om de magere schouders en samen liepen ze het schelpenpad weer af, naar de uitgang van het kerkhof.
Buiten het hek gekomen keek hij even over zijn schouder naar de grote, in het zwart geklede groep mensen in de verte.
' Ik wil hier nooit meer komen. ' bonkte het in zijn gedachten. ' Nooit meer... '
' Zullen we verder gaan? Of wil jij liever terug of zo? ' Dat was Diego.
Yves stond nog steeds voor het gat in de wand en staarde in de duisternis erachter.
' Hey Yves! '
Nu pas draaide hij zich om naar zijn vriend. Het duurde even voordat hij weer wist dat hij in een grafkelder stond op Greyfriars Kirkyard, in Edinburgh. Hij ademde diep in.
' Wat is er? ' vroeg hij toen.
' Wil je terug? ' herhaalde Diego.
' Nee hoezo? '
Diego haalde zijn schouders op. ' Omdat je weer naar het gat liep. Ik dacht misschien dat je...'
Yves zag een glimp van de twee kisten en schudde zijn hoofd. ' Nee kom, we gaan verder. ' onderbrak hij hem.
Diego trok even zijn wenkbrauwen op maar zei verder niets meer.
De laatste tombe bleek leeg te zijn, op twee rechtop staande doodskisten na, waar tussen de doorgang was uitgehakt.
' Getverderrie, ik hoop niet dat die kisten openvallen. ' Luna wurmde zich er huiverend langs.
De anderen volgden.
Ze kwamen uit in een tunnel .
' Volgens mij is dit het riool. ' zei Diego.
Hij bescheen de boogvormige wanden van oude grove baksteen en het smalle stenen looppad, met in het midden een brede goot, waar bruinig water doorheen stroomde. Het geluid van druppelend water echoode griezelig door de donkere gang en de stank hing als een zware deken om hen heen.
' 't Stinkt hier naar rotte eieren in een berenkuil vol apenbraaksel! ' mompelde hij, met zijn hand voor neus en mond.
Hij bescheen eerst de rechterkant van de tunnel en daarna de linker. ' Wat doen we? Links of rechts? '
Ze besloten rechtsaf te gaan en achter elkaar liepen ze over het smalle looppad, terwijl het bruinige water in kleine golfjes voorbij gleed.
' Wat een gore graflucht hier, zeg! ' mompelde Jesse, die achteraan liep.
Yves keek over zijn schouder. ' Meer een putlucht! '
' Pardon? ' Diego draaide zich om. ' Dat ben ik van jou niet gewend Yves. En nog wel waar de dames bij zijn. '
Yves grinnikte. ' Put Lucht, man. ' herhaalde hij. ' Met de P van... '
' Put! ' maakte Stella de zin af. ' Je hoeft hier alleen je neus dicht te houden, Diego, niet je oren. Gatver! '
Ze bleef abrupt staan en wees. Aan de overkant van de goot, op het andere looppad liep een grote rat.
' O bah! riep Layla uit. ' O! ' Ze sloeg haar handen voor haar mond. ' Daar nog één! ' Ze staarde met een van angst en afgrijzen vertrokken gezicht naar de ratten. ' O nee, dat vind ik zo eng! Straks zwemmen ze naar ons toe en dan... ieeh! ' Ze schoot in een nerveuze giechel die steeds meer weg gleed naar een bijna-huilbui.
Diego die met moeite een grijns in bedwang kon houden, bij haar zenuwachtige gegiechel, sprak haar sussend toe.
Yves keek naar zijn vriend en stak glimlachend zijn duim op. ' Goeie. ' zei hij zacht.
Diego knipoogde, alsof hij zeggen wilde: ' Jij en Jesse zijn niet de enigen die zuinig zijn op hun meisje.'
Ze liepen weer verder. Het echoënde gedruppel van water, hun galmende voetstappen, gekabbel van het smerige water, verder was er niets te horen.
Plotseling stopte Diego.
' We kunnen niet verder. ' hoorden ze hem zeggen, terwijl hij de afgebrokkelde stenen resten van het voetpad bescheen. ' Het voetpad is hier weggeslagen. '
Hij richtte de lichtbundel vooruit. ' Daar verderop is het voetpad weer heel. '
Natuurlijk had niemand veel zin om door het gore water te waden. Er zat dus niets anders op dan terug te keren. Omdat het pad vrij smal was en ze niet langs elkaar heen konden lopen, gaf Diego de zaklamp door naar Jesse die, nadat ze zich allemaal een halve slag hadden omgedraaid, nu vooraan liep. Na een paar minuten kwamen ze weer bij de grafkelder aan, waar ze eerder uitgekomen waren.
' Verder doorlopen? ' vroeg Jesse over zijn schouder. ' Of gaan we terug naar boven... '
' Doorlopen! ' dat was Diego. ' Als iedereen wil tenminste. ' voegde hij eraan toe. ' Wat zeggen de meiden? '
' Zolang er geen rat over m'n schoenen kruipt, vind ik het niet erg om door te lopen. ' zei Layla, met haar hand stevig in die van Diego.
' En als Luna gelijk heeft en Estelle is hier ook geweest dan moet dit toch ergens naartoe leiden. ' bedacht Stella.
Ze liepen verder door de donkere tunnel, alle zes weggedoken in hun sjaal of kraag om die weerzinwekkende lucht zo min mogelijk te hoeven inademen.
Na zo'n vijftig meter kwamen ze bij een soort stenen bruggetje dat over de goot gemaakt was. Jesse scheen met de zaklamp vooruit. Aan de andere kant van de goot was een boogvormige inham in de muur te zien.
' Volgens mij is daar een deur. ' meldde hij de anderen. ' Kijken? '
Voorzichtig om niet uit te glijden en in het smerige rioolwater te belanden, liepen ze over het smalle bruggetje naar de overkant en daarna naar de inham. Het bleek een zij ingang te zijn, die na enkele meters inderdaad uitkwam op een ijzeren deur. De deur was op slot.
' En nu? ' vroeg Jesse
Diego had de zaklamp weer van Jesse overgepakt. ' Verder maar weer. '
Ze verlieten de inham en vervolgden hun weg. Af en toe doemde er een rat op uit het duister, maar zodra Diego het beest zag, bescheen hij vlug een ander deel van de tunnel, zodat Layla en de andere meisjes het niet zagen. Na een paar honderd meter werd de gang breder en ook hoger.
' Ik vraag me af waar we eigenlijk zijn. ' Yves keek omhoog naar het stenen plafond van het oude gewelf.
' Onder Edinburgh, denk ik. ' antwoordde Jesse.
Yves trok zijn wenkbrauwen op. ' Echt waar joh? '
Weer kwamen ze langs een inham met een deur, maar ook deze deur was op slot.
Ineens stak Stella haar vinger omhoog. ' Ik hoor iets. ' zei ze zacht.
De anderen luisterden ingespannen. ' Wat hoor je dan? ' vroeg Luna na een paar tellen.
Diego scheen met de zaklamp in het rond. Even haperde het licht en viel uit. Maar in plaats van totale duisternis zagen ze in de verte een vage lichtbundel die recht omhoog scheen.
' Staat daar nog iemand? ' Luna had Yves' hand gepakt.
De jongens tuurden in de richting van de lichtbundel. Yves schudde zijn hoofd, hoewel dat in het donker natuurlijk niet te zien was. ' Volgens mij schijnt dat licht van boven naar beneden. ' zei hij zacht. En tegen Diego: ' Geef die zaklamp eens? '
Hij knipte het licht aan en richtte het op het plafond. Zoekend scheen hij heen en weer. Even later had hij gevonden wat hij zocht. ' Kijk! ' zei hij en wees omhoog.
Ze zagen een rond donker vlak in het plafond. ' Wat is dat? ' vroeg Luna.
' Een put. '
' Een put? '
' Ja een straat put. Of eigenlijk... het deksel ervan. ' Hij knikte naar haar. ' We zitten onder de straat. '
Stella fronste vragend haar wenkbrauwen. ' Maar als dat een put is, waarom komt er dan geen water doorheen? Het regent pijpenstelen. '
Yves haalde zijn schouders op. ' Misschien is het opgehouden met regenen. '
Layla wees in de verte. ' En die lichtbundel dan? '
' Een put met gaten? ' bedacht Stella lukraak.
' Dat gaan we nu zien. ' antwoordde Yves en liep met lange stappen vooruit in de richting van de verticale lichtbundel. Daar aangekomen richtte hij de zaklamp omhoog. ' Je had gelijk Stel. ' zei hij, terwijl het licht het opengewerkte rastervormige patroon van het putdeksel bescheen.
Jesse staarde nog steeds omhoog. ' Ik vraag me alleen af onder welke straat we zitten. '
Op datzelfde moment sloeg boven hun hoofd een kerkklok één keer.
' In elk geval in een straat met een kerk. ' beantwoordde Jesse zijn eigen vraag.
Ze hoorden nu ook het geluid van voorbijrijdende auto' s en af en toe een waarschuwende claxon. Ineens hoorden ze tot hun verbazing een bekende stem zeggen: ' En daar aan de overkant zien jullie Mary King's Close. Een Close.… is eigenlijk een ander woord voor steeg. En Mary King... '
Het stemgeluid werd onduidelijker en was daarna helemaal niet meer te horen.
Stella had zich met grote ogen naar de anderen omgedraaid. ' Dat was onze gids. ' riep ze uit. Haar stem galmde door de donkere tunnel. ' We zitten onder The Royal Mile, vlakbij de St. Giles kathedraal!
HOOFDSTUK 15
Hij staarde naar de telefoon in zijn hand en in gedachten ging hij terug naar die allereerste keer...
Ze was toen meegekomen met haar vader. De groep zou die middag bij elkaar komen om de details te bespreken van de ' klus ' zoals ze het noemden.
Een klein meisje van een jaar of zes, hooguit zeven was ze geweest. Het eerste wat opviel was haar ravenzwarte haar, dat ze in een lange paardenstaart op haar rug droeg. En de bijna stekende blik waarmee ze naar hem opgekeken had, toen hij tegen haar vader snauwde ' dat het hier toch verdomme geen kindercrèche was. Jezus, Mike! '
Mike had verontschuldigend gezegd dat hij dat ook wel wist, maar dat het nu even niet anders was. ' Je weet hoe Linda is. '
Ja dat wist hij inderdaad. Daar had hij al genoeg verhalen over gehoord. Linda kon niet veel hebben van de dochter van haar man. En nu al helemaal niet, sinds ze in verwachting was van haar eigen eerste kind. Een jongen, zodat ze straks, zijzelf, Mike en de nieuwe baby, met z'n drieën een nieuw gezinnetje konden vormen. Een gezinnetje waar kinderen uit eerdere huwelijken niet in pasten.
Hij keek naar het kleine meisje in haar rode tuinbroek, aan de hand van haar vader.
' Nou voor deze ene keer dan. ' Hij hief zijn vinger waarschuwend naar Mike. ' En dat is gelijk de laatste keer. '
Hij liet hen binnen en ging hen voor door het gangetje. De keukendeur stond op een kier en er klonken pratende mannenstemmen. Hij knikte naar de deur. ' Ga jij maar vast naar binnen Mike en zeg dat we zo beginnen. '
De man knikte en boog zich even over het meisje heen. ' Papa is zo terug. Lief zijn, ja? ' Hij aaide even over haar hoofd. Daarna liet hij haar hand los, ging de keuken in en sloot de deur.
Wat verloren bleef ze bij de dichte keukendeur staan, terwijl hij even peinzend op haar neerkeek. Toen liep hij naar de kleine huiskamer aan het einde van de gang. Daar aangekomen keek hij om. Ze stond nog steeds op dezelfde plek.
' Kom, dan zet ik de tv voor je aan. ' zei hij. Schoorvoetend liep ze naar hem toe en bleef in de deuropening staan. Ze keek toe hoe hij wat kranten en andere rommel van de bank veegde en een stuk of wat lege bierflesjes verzamelde die op het lage tafeltje bij de bank stonden. Daarna deed hij de tv aan en stak haar de afstandsbediening toe. ' Je weet hoe dit werkt? '
Ze knikte.
' Goed zo. ' Hij glimlachte bemoedigend.
Ze was op een puntje van de bank gaan zitten en keek om zich heen. Haar blik bleef steken bij een kettingslot dat om een van de houten leuningen van de bank was gewikkeld en vastgeklikt. Hij zag hoe ze even verbaasd haar wenkbrauwen fronste.
' Die moet ik nog een keer los zagen. ' zei hij meer tegen zichzelf dan tegen haar en toen haar wenkbrauwen nog verder omhoog gingen: ' Ik ben de sleutel namelijk kwijt. '
Met zijn hand op de deurknop, draaide hij zich ineens naar haar om.
' Als je geen zin hebt om tv te kijken, mag je ook proberen of je dat slot open kunt krijgen. ' zei hij.
Verwonderd keek ze hem aan. Hij stond al in het gangetje toen hij zich voor een tweede keer naar haar omdraaide. Ze zat nog steeds op het puntje van de bank.
' What's your name again, love? ' vroeg hij.
Ze keek hem aan. ' Estelle. ' zei ze verlegen.
Later die middag, toen ze alles hadden doorgesproken en de anderen alweer waren vertrokken, was hij samen met Mike naar de huiskamer gelopen om haar weer op te halen. Ze zat met opgetrokken benen op de bank, te kijken naar een of ander kinderprogramma met onmogelijk grote poppen die door een zomer wei sprongen. Op de tafel lag het kettingslot. Ernaast lagen vijf verbogen paperclips.
' Je hebt hem open gekregen! ' had hij verrast uitgeroepen.
Ze had naar hem opgekeken en langzaam verscheen er een brede lach, die verraadde dat ze al flink aan het wisselen was, op haar gezichtje.
Zo was het begonnen. Want natuurlijk was het daar niet bij gebleven. En zijn oorspronkelijke waarschuwing aan haar vader ' dat het de eerste en meteen de laatste keer was, ' verdween al snel naar de achtergrond. Want ze bleek een natuurtalent te zijn. Een Harry Houdini in kinderformaat. Keer op keer verraste ze hem weer met haar handigheid en vindingrijkheid als het aankwam op sloten openbreken. En tegen de tijd dat ze tien werd, was er geen slot meer dat ze niet de baas kon.
Ze kwam nu ook vaak uit zichzelf bij hem langs. Na school als ze nog geen zin had om naar huis te gaan, vanwege haar stiefmoeder's gevit en gemopper.
Ze noemde hem: Uncail (oom) hoewel ze geen familie waren en hij noemde haar ' dealan- dè (vlinder) omdat ze zo tenger gebouwd was. Als ze bij hem kwam, met haar boekentas op haar rug en haar donkere schooluniform nog aan, vroeg hij altijd eerst of ze huiswerk had. Als dat zo was zette hij haar aan de keukentafel met een kop thee en mocht ze pas opstaan als ze het helemaal af had. Pas daarna mocht ze van hem oefenen. De ene keer op een kofferslot, de andere keer op het slot van de achterdeur en de volgende keer op het slot van een antieke bijbel die hij lang geleden van een oudoom geërfd had.
Alleen als hij een klus had, dan moest ze uit zijn buurt blijven. Dan mocht ze niet langskomen. Daar was hij heel duidelijk in. Want hoewel zowel Mike als hijzelf in ' het wereldje ' zaten en het Mike blijkbaar niet uitmaakte wat zijn dochter allemaal deed, wilde hijzelf perse niet dat ze ook maar iets met de criminele wereld te maken zou hebben.
' Maar waarom leert u me dit dan eigenlijk! ' had ze een keer boos uitgeroepen toen hij haar bij de deur had weg gestuurd. '
' Omdat je het kunt. ' had hij geantwoord. ' Omdat je talent hebt. '
' Maar wat heb ik daar aan, als ik er toch niks mee mag doen. '
Hij had de deur voor haar neus dichtgedaan, omdat hij geen antwoord had op haar vraag. En zij had er een paar keer hard tegen aan geschopt.
Een paar weken later kwam ze weer langs, haar kin vastberaden vooruit gestoken en haar ogen donker van koppigheid. Hij was haar voorgegaan naar de huiskamer, waar op de eettafel een kleine kluis had gestaan.
' Als je die open krijgt, dan zien we wel verder. '
Vastberaden en zonder aarzelen was ze aan de slag gegaan en hij was voor de tv gaan zitten, met zijn rug naar haar toe, om een rugbywedstrijd te bekijken. Gedurende de hele wedstrijd was ze bezig geweest, geconcentreerd en precies, maar het leek haar niet te lukken. Toen hij na de wedstrijd naar de keuken liep om een biertje te pakken, vroeg hij zich af of die kluis misschien iets te hoog gegrepen was geweest. Per slot van rekening was ze pas vijftien. Hijzelf was bijna achttien toen hij zijn eerste kluis had gekraakt en dat was al jong geweest Misschien moest hij met haar nog een paar jaar wachten.
Met een flesje bier in de ene hand en een blikje fris voor haar in de andere, was hij de huiskamer weer binnengekomen. Hij had het blikje bij haar op tafel gezet en zij had zich naar hem omgedraaid. Met een uitgestreken gezicht had ze hem aangekeken en hield toen een biljet van tien pond omhoog. Het biljet dat hij in de kluis had gestopt voor haar, als beloning, wanneer het haar zou lukken. En het wás haar dus ook gelukt.
Toen wist hij dat hij niet anders kon dan haar door te laten gaan. En hij wist nu dat zij dat ook wist.
Vanaf dat moment liet hij haar geregeld oefenen op oude, niet meer gebruikte kluizen. Een van zijn vrienden die een soort van louche antiekwinkel/ uitdragerij / lommerd runde, kreeg ze af en toe wel eens binnen, als oud ijzer.
Ze kraakte de een na de ander. Haar naam ging nu al rond in het wereldje. ' Mike’s girl ' werd ze genoemd. En af en toe werd hem al gevraagd of ze al ' klussen ' aannam. Maar steevast antwoordde hij dat ze uit haar buurt moesten blijven. Hij wilde dat ze ' schoon ' bleef. Dat ze niet het wereldje ingezogen zou worden, zoals haar vader en hij zelf, lang geleden. Want hij wist hoe moeilijk het was om er weer uit te komen, als je er eenmaal in zat. De spanning, het gevoel van vrijheid, het geld natuurlijk… als je daar eenmaal aan gesnuffeld had wilde je niet anders meer. Dan bleef het trekken. Zoals een fles whisky aan een alcoholist.
Natuurlijk zaten er ook donkere kanten aan die manier van leven. Dat ondervond hij toen hij om ' een storm te laten overwaaien ' voor anderhalf jaar het land uit moest. Hij had er maar een soort van vakantie van gemaakt. Veel gewandeld en gevist.
Toen hij weer terug was in Glasgow waren er twee nieuwtjes. De eerste was dat Mike vastzat en het tweede (en dat vond hij veel erger) was dat Estelle via via een paar klusjes had aangenomen. Natuurlijk had ze het er goed vanaf gebracht, hij had ook niet anders verwacht. Maar ondanks dat was hij teleurgesteld geweest. En kwaad bovendien. Kwaad omdat hij zo had gehoopt dat ze eruit zou kunnen blijven. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan, dat wist hij zelf maar al te goed. En het zat in haar bloed. Ze had het talent.
Toch had ze het niet tegen hem durven zeggen, omdat ze wist hoe hij erover dacht. Dus toen ze voor het eerst na al die tijd weer langskwam, was hij er uiteindelijk zelf maar over begonnen.
' Is dit wat je echt wilt? ' had hij gevraagd.
Ze had hem een hele tijd aangekeken en uiteindelijk langzaam geknikt.
' Zelfs nu je eigen vader vast zit? '
Hij zag hoe ze haar ogen zich even samengeknepen had, toen hij dat zei. Daarna antwoordde ze: ' Mijn vader is niet bij jou in de leer geweest. '
En toen hij haar aan bleef kijken: ' Ik weet dat ik het kan, Uncail. ' Ze wachtte even. ' En ik weet dat ik nog beter kan worden... als jij het me leert. '
Ze was toen achttien geweest.
Hij had er lang over nagedacht. Weken lang. Maar hoe hij het ook bekeek, hij kwam steeds weer tot dezelfde slotsom: als ze écht verder wilde, dan zou het het beste zijn als hij haar bleef begeleiden. Dan kon hij ervoor zorgen dat ze zo min mogelijk risico liep. Hij bouwde een volledig netwerk om haar heen, van jongens uit de wereld, van wie hij wist dat ze voor duizend procent te vertrouwen waren. Zelf koos hij de beste klussen voor haar uit en deed het voorbereidende werk. De jongens, op hun beurt, liepen alles na, regelden de dingen die nodig waren, hielden de boel in de gaten en grepen in als het nodig mocht zijn.
Bij haar allereerste grote klus, de inbraak en kunstroof in het Musee des Beaux-Arts, was hij zo gespannen en zenuwachtig geweest, alsof het zijn eigen eerste klus was. En toen de telefoon eindelijk overging en hij haar het afgesproken codewoord hoorde zeggen, als teken dat het gelukt was, had zij zichzelf met trillende handen een driedubbele whisky ingeschonken.
In de loop van de jaren was ze steeds beter geworden en hij wist ondertussen dat ze zich, ook zonder hem, prima kon redden. Maar hij wilde haar niet loslaten. Op de een of andere manier bleef ze toch zijn kleine meisje. Het meisje dat lang geleden in haar rode tuinbroekje aan de hand van haar vader voor zijn deur had gestaan. Voor dat meisje had hij altijd een zwak gehouden...
Hij keek weer naar de telefoon in zijn hand en dacht aan het gesprek dat hij zojuist met haar had gehad. Ze had hem verteld over dat andere meisje. Een meisje dat, ongelooflijk maar waar, iedereen op het verkeerde been had gezet.
' Ze doet me aan jou denken. ' had hij gezegd toen ze klaar was.
Ze had even gelachen. ' Dat dacht ik wel. '
Het was even stil geweest. Toen zei hij: ' Wat ga je doen? '
' Ik regel het zelf, Uncail. ' hoorde hij haar zeggen.
' Weet je t zeker? '
' Ja. '
HOOFDSTUK 16
Alle zes keken ze omhoog, naar de onderkant van The Royal Mile, de lange straat waar ze de afgelopen dagen al zo vaak overheen gelopen waren. Zo moet een mol zich voelen, bedacht Jesse zich terwijl hij luisterde naar de straatgeluiden boven hen. Alles te kunnen horen maar niets te kunnen zien. Vreemd was dat... maar toch ook geruststellend. Alsof ze niet helemaal waren afgesloten van de buitenwereld. Hij moest weer denken aan de pikdonkere grotten in Córdoba, vorig jaar. Dat smalle hol waar hij zich doorheen had moeten wurmen... Hij kon de paniek van toen bijna weer voelen. Maar hij had het wèl gehaald. En Stella had hem een hele lekkere beloning gegeven...
De anderen waren al een eindje doorgelopen zag hij en snel liep hij achter ze aan. Hij keek naar Yves die voor hem liep. Als altijd kalm en ontspannen. Tenminste... zo leek het. Maar daarnet, in die laatste grafkelder... Zoals hij naar die twee grafkisten gekeken had...
Die vreemde blik in zijn ogen toen hij zich weer naar hen omgedraaid had. Het zou hem niks verbazen als die toestand met zijn ouders op dat moment door zijn hoofd gespeeld had. Jesse zelf was nog nooit naar een begrafenis geweest. En als het aan hem lag wilde hij dat voorlopig graag zou houden. Hij moest er niet aan denken om een dierbare te moeten verliezen. Onwillekeurig gingen zijn gedachten naar zijn grootouders. Zijn grootvader had een paar jaar geleden dan wel hartproblemen gehad, maar gelukkig was het daarbij gebleven. Bovendien waren zijn grootouders nog niet stokoud, dus wat dat betreft...
Natuurlijk gaf dat geen enkele garantie, dat wist hij ook wel. Ga maar na: Yves' ouders waren nog jong en gezond geweest. Luna had hem verteld dat Yves zijn ouders gevonden had, die dag. Dat hij als enige het huis binnen gegaan was en tegen zijn zusjes had gezegd dat ze niet achter hem aan mochten komen...
Hij kende Yves nu alles bij elkaar een jaar of vier en hij kon toch wel zeggen dat zowel Yves als Diego tot zijn beste vrienden behoorden. Amigos para siempre, zoals ze in Andalusië hadden afgesproken. Maar hoewel ze elkaar buiten de vakantie om ook geregeld spraken via Facetime of whatsapp, wist hij nog steeds bijna niets over wat er allemaal gebeurd was die ene fatale dag.
' Hier is weer een inham. ' hoorde hij Diego zeggen. ' Ik check 'm wel even. '
Stella liep met hem mee en Jesse wachtte samen met de anderen bij de ingang, totdat Diego en Stella weer tevoorschijn kwamen om te melden dat ook deze deur op slot was.
Verder ging het weer en Jesse's gedachten dwaalden opnieuw af. Hij moest ineens denken aan die ene ochtend in Camp Santa Fe. Hij had toen een nogal beroerde nacht achter de rug gehad en was in alle vroegte op de veranda van hun hut gaan zitten, omdat hij niet meer durfde slapen. Hij herinnerde zich hoe Yves zonder woorden naast hem was gaan zitten. En dat ze daarna samen een heel stuk buiten het kamp waren gaan lopen. De rust die hij op de een of andere manier uitstraalde...
En daar lijnrecht tegenover stond die andere herinnering. De herinnering aan die confrontatie met die blonde jongen in Camp al Andaluz. Nou ja, confrontatie... uiteindelijk was er niet eens echt iets gebeurd. Maar Yves had op dat moment iets uitgestraald... zo intens, zo drukkend en zo loodzwaar, dat het bijna aanvoelde alsof er onweer op komst was.
En plotseling vroeg hij zich af of die rust van Yves, eigenlijk niet meer was dan een zich steeds verder opbouwende spanning. Zoals een blikje frisdrank waar je een hele tijd mee schudt. Dat die rust inderdaad een soort van stilte voor de storm was. Een storm die, als hij eenmaal losbarstte, mogelijk veel erger zou zijn dan... dan..
Bij die gedachte ging er een vreemd, bijna pijnlijk gevoel door hem heen. Een combinatie van angst en verdriet, die zich in hem vertaalde tot een nijdige frustratie. Hij balde zijn vuisten in zijn zakken.
' Verdomme waarom krop je 't nou allemaal op, man! ' beet hij zijn vriend in gedachten toe.
Zijn ademhaling ging zwaar en zonder dat hij het in de gaten had was hij stil blijven staan, terwijl hij naar Yves' achterhoofd staarde. ' En ik kan je dit alvast zeggen... ' gromde hij inwendig. ' ... niemand van mijn vrienden gaat naar de klote! Niet zo lang ik daar iets over te zeggen heb. '
' No way! '
Ze keken allemaal om.
Nu pas begreep hij dat hij die laatste twee woorden blijkbaar hardop gezegd had.
' Hoezo: no way? ' Diego bescheen Jesse met de zaklamp. ' Is er iets? '
Jesse schudde zijn hoofd. ' Nee ik... ' Hij zocht naar woorden. ' ... ik... lul maar wat. ' Hij grijnsde. ' Let maar niet op mij. '
Yves keek hem aan. ' Weet je 't zeker? '
Hij knikte. ' Er is niks. ' Hij wachtte even en vervolgde toen, terwijl hij Yves aan bleef kijken: ' Anders zou ik het wel zeggen... als er iets is... ' Hij wachtte weer even. ' ... dan zeg je dat tegen elkaar. Toch? '
Hij zag hoe Yves' ogen zich even samenknepen, toen glimlachte hij. ' Zeker weten. '
' Nou drie keer raden: op slot. ' Diego had zojuist de zoveelste deur in de zoveelste inham geprobeerd.
Luna die achter hem aangelopen was, leunde nu met een zucht tegen de muur van de inham.
' Dat was te verwachten. ' zei ze. ' Hoeveel deuren hebben we ondertussen al niet gehad? '
Ze tikte nadenkend met de hiel van haar schoen tegen de oude bakstenen van de muur.
Layla stond haar koude handen warm te blazen ' Wie weet zitten we verkeerd. ' opperde ze. ' Moeten we aan de andere kant van het water zijn. ' Ze knikte naar de overkant.
Yves keek op zijn horloge. ' Het is bijna kwart over drie. We hebben nog wel even de tijd. '
' Opschieten dan! ' onderbrak Diego hem. ' Dan kunnen we straks de overkant misschien ook meepakken. Mee eens? '
Ineens klonk er een geluid van over elkaar rollende stenen. Tegelijkertijd gaf Luna een geschrokken gilletje en tuimelde voorover, tegen de andere wand van de inham. Haar ene voet, waarmee ze even tevoren tegen de muur had getikt, was in de muur verdwenen. Stomverbaasd keken de anderen van de muur naar Luna, die in een zenuwachtig lachje was geschoten, terwijl ze omkeek naar haar voet.
' Je bent dwars door de muur heen gegaan, Loen. ' riep Diego uit. ' Hoe krijg je dat nou voor elkaar? '
Maar Yves zat al gehurkt bij het gat in de muur en haalde voorzichtig de losse stenen weg. Daarna trok hij haar voet uit het gat. Luna was gaan zitten.
' Doet het pijn? ' vroeg Stella bezorgd.
Ze schudde haar hoofd. ' Valt wel mee. '
' Kun je erop staan? '
' Ik denk het wel. ' Ze krabbelde overeind en zette haar voet neer. ' Valt mee. ' herhaalde ze.
' Maar wat deed je nou eigenlijk? ' Layla die het stof en gruis van Luna's broekspijp had geklopt keek toch bezorgd.
Luna haalde haar schouders op. ' Ja weet ik veel. Ik zette me af tegen die muur met m'n voet en toen ging ik er ineens doorheen. '
Yves die nog gehurkt bij het gat zat, keek op. ' Zo vreemd is het is niet. ' zei hij ' Kijk... ' Hij hield een van de stenen omhoog. ' Die stenen zijn niet gemetseld, alleen maar opgestapeld. '
Diego was ook op zijn hurken gaan zitten en bescheen de muur. ' Niet de hele muur. ' zei hij en wees op het metselwerk dat op ongeveer een meter van de grond wel te zien was. Daaronder waren de oude bakstenen inderdaad in halfsteensverband opgestapeld. Hierdoor was er maar een klein gat in de muur ontstaan, toen Luna er per ongeluk doorheen getrapt had. De stenen eromheen waren door onderling evenwicht op hun plaats blijven liggen.
Diego richtte de lichtbundel op het gat en gluurde naar binnen.
' Er zit een ruimte achter. ' meldde hij zonder opkijken. ' Een gang of zo en... ' Hij bewoog de zaklamp een beetje heen en weer. ' ... en volgens mij is er een trap. ' Nu keek hij wel op. ' Een stenen trap! Wacht even. ' Hij duwde Yves de zaklamp in handen. ' Hier hou eens vast. '
Hij haalde nog wat stenen uit de muur, nam de zaklamp weer over en scheen opnieuw naar binnen. Hij zag een smal gangetje, van amper een meter breed, dat overging in een net zo smalle, grofstenen trap die naar boven leidde. Diego probeerde te zien hoe hoog de trap was, maar de lichtbundel kwam niet verder dan de eerste zes treden. Gejaagd gaf hij de zaklamp opnieuw aan Yves en haalde nog wat stenen weg. Maar toen hij de zaklamp weer in hat gat liet schijnen, schudde Yves zijn hoofd. ' Waar ben je nou mee bezig man? ' vroeg hij.
Diego keek hem aan alsof hij gek geworden was. ' Dat zie je toch? '
Yves duwde hem weg en begon nog meer stenen uit de muur te verwijderen, die hij netjes opstapelde naast het gat. Diego keek fronsend toe. ' Waar ben jij nou eigenlijk mee bezig? '
Yves keek even over zijn schouder terwijl hij verder stapelde en het gat al groter en groter werd. ' Ga me nou niet vertellen, dat je het daarbij wou laten. ' zei hij met een knik op het stapeltje stenen dat Diego uit de muur had gehaald.
En op Diego's niet begrijpende blik: ' Je wilt toch weten waar die trap heen leidt of niet? '
' Jawel maar... '
' Nou dan. ' Yves draaide zich weer om en haalde nog meer stenen uit de muur.
' Aha... ' Diego keek zijn vriend aan en grijnsde breed. ' Jij kent me een beetje, wou je zeggen. '
' Helaas wel. ' Yves gaf hem een paar stenen aan. ' Nou, help mee dan. '
Na een paar minuten was er een vierkant gat ontstaan van ongeveer een meter bij een meter.
' Dit moet het zijn. ' herhaalde Diego nu al voor de derde keer. ' Deze doorgang hebben ze niet voor niets gemaakt... Dit moet het gewoon zijn. '
Op zijn hurken gezeten keek hij op naar de anderen. ' Gaan we erin? '
' Ik zeg: ja. ' knikte Layla. Ze gaf Diego een zetje. Die draaide zich naar haar om en legde zijn hand op zijn hart. ' Kijk... dat hoort ome Diego graag. '
Achter elkaar aan kropen ze gebukt door het gat in de muur. Het gangetje erachter was smal, maar hoog genoeg om rechtop in te kunnen staan. Diego scheen met de zaklamp om zich heen. De ruwe wanden bestonden uit stenen van verschillende grootte, die lukraak op elkaar gemetseld leken te zijn, afgewisseld door stukken weggehakte rots. De smalle stenen trap, zo zagen ze nu, liep gestaag omhoog, en was zo lang dat het einde ervan, zelfs met de zaklamp, niet eens te zien was.
Diego stond al met een voet op de onderste tree en scheen de zaklamp recht omhoog. ' Nou, ik ben benieuwd waar we uit gaan komen. ' zei hij en begon naar boven te klimmen.
' Honderddrieëntwintig... hè hè... ' hijgde Stella, terwijl ze op de bovenste trede van de trap ging zitten.
' Jeetje, wat een klim zeg. '
Luna was naast haar komen zitten en knikte. ' Zeg dat wel. ' Ze keek op naar de anderen. Zelfs Diego stond met zijn handen op zijn knieën geleund, uit te puffen. Hij scheen met de zaklamp voor zich uit. Ze stonden nu in een lage, in de steen uitgehakte gang, die in de verte langzaam omhoog liep.
' In elk geval geen trap meer, zo te zien. ' zei hij. ' Zullen we verder gaan? '
De twee meisjes lieten zich door Diego weer op de been trekken en achter hem aan liepen ze de gang in. Behalve hun schuifelende voetstappen en hun ademhaling was het verder doodstil. Een dikke, zware stilte. Als stroop in een pot. Stella keek even achter zich. Daar was het nu weer zó donker, dat de trap niet eens meer te zien was. Ze pakte Jesse's hand en gaf er een kneepje in. ' Weet je nog, die grotten vorig jaar. ' zei ze. ' Daar was het ook zo ongelooflijk donker. '
Maar voordat hij kon reageren, ging ze verder: ' Weet je wat ik me afvraag? Wat nou eigenlijk de reden is om die trap en deze gang te maken. Een complete route, helemaal door het riool en tot aan het kerkhof aan toe. Ik bedoel, daar moet toch iets, of iemand... dat is toch niet zomaar gedaan? '
' Misschien is dit een oude smokkelroute? ' bedacht Layla. ' Of een vluchtweg voor... '
Al fantaserend over de verschillende mogelijkheden liepen ze verder tot Diego ineens stopte en de zaklamp schuin omhoog richtte. In het schaarse licht was een tweede trap te zien. Deze bleek, in tegenstelling tot de eerste gelukkig niet zo lang te zijn en na een klim van zestig treden, (Stella had ze geteld), kwamen ze opnieuw uit bij een gang.
Diego, die als eerste boven was gekomen, draaide zich om. ' Wat doen we? ' vroeg hij.
' Verder gaan natuurlijk. ' klonk Stella's stem achter hem. ' We zijn toch niet voor Jan met de korte achternaam honderddrieëntachtig treden opgeklommen. Ik wil weten waar we uit komen. ' Ze boog zich naar hem over. 'Waar Estelle zou uitkomen. ' voegde ze er geheimzinnig aan toe.
Achter elkaar liepen ze de smalle gang in.
' Als we zo doorgaan komen we nog bovenop een berg uit. ' Luna wreef over haar kuiten. ' We blijven maar omhoog gaan. '
Yves die achter haar liep. pakte haar om haar middel en droeg haar een paar stappen, voordat hij haar weer neerzette. ' Gaat het nog met je voet? '
' Jawel. ' Ze knikte. ' Alleen een beetje stijve kuiten van dat geklim. '
Verder liepen ze weer, minuten lang. Totdat...
Diego, vooraan zag het als eerste. Hij stopte abrupt, waardoor Layla die achter hem liep tegen hem op botste.
Ze keek over zijn schouder naar de vijf stenen treden even verderop, waar Diego de zaklamp nu op richtte. En naar de zware houten deur, bovenaan die treden, die het einde van de gang markeerde. Verwonderd liepen ze er naar toe. Het waren twee afzonderlijke deuren van zwart geverfd hout, met in het midden van elke deur een grote ijzeren ring. Beide deuren waren opgebouwd uit houten frames, met daarin diagonaal geplaatste planken, waardoor er een soort van visgraatmotief ontstond. Daarnaast was aan de boven- en de onderzijde ijzerbeslag aangebracht, dat in sierlijke krullen en figuren over het hout leek te kruipen. De bolle bovenkanten van de enorme ijzeren spijkers waar het ijzerbeslag mee aan de deuren was bevestigd, glansden dof in het licht van de zaklamp.
Diego klom de vijf treden op. ' Eindpunt. ' zei hij zacht.
Layla was achter hem aan de treden opgeklommen en duwde tegen de deuren. Op slot natuurlijk. Ze had eigenlijk niet anders verwacht. Ze keek Diego aan. ' En nu? '
' Geen idee. ' Hij haalde bijna hulpeloos zijn schouders op.
Ook de anderen waren nu de vijf treden opgeklommen. Yves bekeek het sierlijke ijzerbeslag een tijdje. Toen draaide hij zich ineens om naar Diego. ' Geef die zaklamp eens. '
De anderen keken toe hoe hij, bij het licht van de zaklamp, de bogen en krullen van dichtbij bestudeerde.
' Wat zoek je precies? ' vroeg Diego.
' Ik probeer even één en één bij elkaar op te tellen. ' zei hij zonder opkijken. ' Als dit inderdaad de plek is waar Estelle eigenlijk had moeten staan, dan hebben we een deur die op slot is... '
' En geen sleutel. ' viel Layla in terwijl ze met hem meekeek.
Hij keek haar even van opzij aan. ' Die hebben we dus wel. We hebben hem alleen niet bij ons. '
Hij was op zijn hurken gaan zitten en volgde met zijn vinger het ijzeren krullenpatroon. ' We hebben die antieke pen namelijk... '
Luna's ogen waren groot geworden. ' Met die vier inbreeksleutelstaaf... dingetjes erin. ' riep ze uit.
Yves knikte haar glimlachend toe. ' Die ja. En zo te zien zijn deze krullen en figuren ... ' Hij wees op het ijzerbeslag. '... hetzelfde als die daar. ' Hij wees opnieuw. ' En als die.. en die. Vier keer hetzelfde patroon, in vier verschillende hoeken. '
' Je bedoelt dat die vier staafjes allemaal op die verschillende patronen zouden moeten passen! ' Diego hing over Yves heen om mee te kunnen speuren. Die duwde hem weg. ' Dat bedoel ik inderdaad. En het lijkt me handiger dat jij even een eigen krul pakt, vriend. '
Diego grinnikte en haalde zijn mobiel uit zijn zak. Bij het licht van zijn telefoon begon hij het ijzerbeslag in de linkerbovenhoek van de deur te bestuderen. Stella zocht met hem mee, terwijl de andere drie de overgebleven ijzeren versieringen onderzochten.
' En zoeken we dan naar sleutelgaten of naar cijfers. ' vroeg Jesse.
' Doe allebei maar. ' vond Stella. ' Hoe meer we vinden, hoe beter denk ik. '
Geconcentreerd zochten ze elke centimeter af.
Layla was de eerste die iets ontdekte. Ze had haar vinger opgestoken. ' Ik heb hier iets, volgens mij! Kijk hier eens? ' Ze wees naar een plek tussen twee spijkerkoppen in. De anderen verdrongen zich om haar heen om het ook te zien. Ingekerfd in het hout stond een cijfer. Het cijfer 2.
' Twee? ' Luna staarde nadenkend voor zich uit. ' Ik kan me niet herinneren dat er een staafje was met een twee erop. '
' Alsof jij je al die nummers nog kan herinneren. ' Jesse's stem klonk smalend.
' Ik kan me in elk geval wel herinneren dat er geen twee bij zat. ' antwoordde ze pinnig. ' Al die nummers bestonden namelijk uit twee cijfers. '
Yves keek op. ' Volgens mij heeft ze gelijk, Jes. '
' Ik heb er volgens mij ook één hier. ' Stella tikte met haar vinger op een figuur rechtsboven. ' Kijk, een negen, volgens mij. ' Ze scheen met haar mobiel op het cijfer.
' Alweer een enkel cijfer. Maar... ' Luna was op de trap gaan zitten en dacht na. Hoe waren die nummers toch ook alweer. Ze probeerde zich het moment dat ze die ontdekt hadden, weer voor de geest te halen. Jesse had de eerste gevonden... en ze wist nog dat dat nummer haar aan iets had doen denken... Maar waaraan? Ze tuurde voor zich uit het duister van de gang in. En ineens wist ze het weer. Het was drieënzestig. Het huisnummer van hun oude adres in Spanje: 63 Calle Cristobal Colon.
Drieënzestig.
Twee cijferig. En niet één zoals...
Ze voelde een hand in haar nek en draaide zich geschrokken om. Het was Yves. ' Alles goed Loen? '
Ze knikte. ' Ik probeer me die nummers voor de geest te halen... Ik heb er al eentje. ' Ze glimlachte naar hem. ' Nu de rest nog. '
Drieënzestig dus... Ze keek naar Yves die weer op zijn hurken gezeten, de figuren rechtsonder onderzocht. Hij was de eerste geweest die het door had. ' Ik probeer even één en één bij elkaar op te tellen. '
Op te tellen... Drieënzestig bestond uit twee cijfers. Als ze die nu eens bij elkaar optelde: zes plus drie... negen dus. Negen...
Ineens sprong ze op. ' Ik weet het! Die nummers op die staafjes moet je bij elkaar optellen. '
Ze wees naar Jesse. ' Nummer drieënzestig, dat was het nummer op het eerste staafje. Hetzelfde nummer als ons oude huisnummer in Spanje. Daarom had ik het onthouden. En zes en drie is negen. '
Ze liep naar de deur en tikte op het sleutelgat bij het cijfer dat Stella ontdekt had. ' Inbreek sleutel staaf dingetje drieënzestig zou dus hierop moeten passen. '
Ze begonnen allemaal door elkaar te praten. Ineens stak Diego zijn hand op.
' Jullie begrijpen natuurlijk wel wat dit betekent. ' zei hij geheimzinnig.
' Wat dan? ' vroeg Layla.
' Dat we vanavond, hoe dan ook, terug moeten gaan. ' Hij knikte naar de deur. ' En deze keer met de sleutel... staaf dingetjes. '
Voorzichtig stak Diego zijn hoofd om het standbeeld en keek om zich heen. Het kerkhof leek verlaten. Snel kroop hij tevoorschijn, gevolgd door de anderen. Daarna plaatsten de jongens het standbeeld weer over het gat en na nog een keer goed om zich heen gekeken te hebben, renden ze het pad af richting de uitgang. Het regende gelukkig niet meer, maar het was inmiddels bijna helemaal donker. Aan het eind van de steeg keek Diego opnieuw om zich heen, maar behalve een groepje mensen dat stond te praten voor de ingang van de Pub, was de straat leeg. Haastig schoten ze Candlemaker Row in en liepen daarna stevig door, om zo snel mogelijk terug bij The Inn te zijn. Onder het lopen bespraken ze hun plannen voor vanavond. Allereerst natuurlijk de nummers op die staafjes checken, maar ze waren er eigenlijk al zeker van dat die zouden moeten passen op die vier 'sleutelgaten ' in de deur. Ze hadden besloten om zowel de antieke pen als het zeskantige doosje mee te nemen, hoewel ze nog geen idee hadden waar ze die nodig voor zouden kunnen hebben,. Maar, zo dachten ze, Estelle had niet voor niets om die glassnijder gevraagd.
Ze waren bij The Grassmarket aangekomen, waar het juist weer wat drukker begon te worden. Toeristen die al de hele middag in de Pubs hadden gezeten stapten op en maakten plaats voor anderen die voor een warme hap met een goed glas erbij, naar The Grassmarket waren gekomen.
Al overleggend staken ze het plein over, langs de groepjes mensen die lachend en pratend voorbij liepen. Uit verschillende Pubs klonk muziek.
' Excuse me! ' klonk het ergens vanaf het plein. En even later: ' Hallo! ' Maar het geroep ging verloren in het geroezemoes. Net toen ze wilden oversteken klonken er plotseling snelle stappen en een stem die riep: ' Hey, you with the blue umbrella! '
Verbaasd hield Stella haar pas in en keek om, naar de man die met grote stappen op hen afliep. Met een schok herkende ze hem als de man die haar eerder op het kerkhof ook geroepen had. Nee... die Estelle geroepen had.
Haar hart begon te bonken en snel keek ze naar de anderen die inmiddels ook waren blijven staan. De man was al bij haar en zonder omhaal zei hij: ' Ik zou jou graag even wat vragen willen stellen, kan dat? '
De confrontatie was zo rechtstreeks dat ze even allemaal uit het veld geslagen waren. Yves was de eerste die zichzelf weer in de hand had. Hij ging tussen Stella en de man staan en vroeg, terwijl hij hem scherp aankeek: ' Mogen we even weten wie je bent? '
De man keek naar de lange, slanke jongen tegenover hem en glimlachte.
' Mijn naam is Sean Fairbairn en ik werk voor Scotland Yard. ' antwoordde hij, terwijl hij zijn portemonnee uit zijn binnenzak haalde en open klapte. Verrast staarden ze naar de police ID card, die hij liet zien.
' En zoals ik al zei... ' ging hij verder, terwijl hij zijn portemonnee weer wegstopte, ' ... heb ik een paar vragen voor deze jongedame. ' Hij knikte naar Stella.
Diego, had ook een stap naar voren gedaan. ' Wie zegt dat die ID echt is? ' begon hij strijdlustig. ' Wie bewijst... '
En Jesse, die tot dan toe nog niets had gezegd, barstte los; ' En ze is trouwens helemaal niet verplicht om... '
Hij draaide zich om naar Stella. ' Als jij geen vragen wilt beantwoorden, dan hoef je volgens mij echt niet...
Stella legde haar hand op zijn arm en keek de man aan. ' Wat voor vragen? ' vroeg ze.
De man stak zijn hand naar haar uit. ' Laten we even opnieuw beginnen. ' zei hij glimlachend. ' Mijn naam is Sean Fairbairn. '
Een beetje ongemakkelijk schudde Stella zijn hand. ' Stella ' zei ze. ' Stella Halkias. '
De man haalde een foto uit zijn zak en overhandigde die aan haar. Op de foto was een jonge vrouw afgebeeld. Ze had een ovaalvormig gezicht met grote donkere ogen onder sierlijk gevormde wenkbrauwen. Om haar mond was het begin van een glimlach te zien. Het geheel werd omlijst door lang, ravenzwart haar. Verbluft staarde Stella naar de foto. Behalve de kleur van de ogen, was het alsof ze in een spiegel keek.
' Waarschijnlijk weet je het niet...' hoorde ze de man zeggen, '... maar jij hebt een dubbelgangster. '
Stella voelde haar wangen warm worden bij zijn woorden. Haar hart begon weer te bonken. Hij wist dus blijkbaar niet dat zij al lang op de hoogte was van het bestaan van Estelle.
Onopvallend gluurde ze naar Yves, die zich ook over de foto gebogen had. Hij trok even veelbetekenend zijn wenkbrauwen op.
' En wie is dit dan? ' Ze probeerde haar stem achteloos te laten klinken, terwijl ze onschuldig naar de man opkeek.
Hij keek van Stella naar de foto en terug. ' Deze vrouw heet Estelle Crowe. En zij staat in de top tien lijst van meest gezochte criminelen. '
Stella draaide haar flesje fris om en om in haar handen. Om haar heen was het gepraat van andere bezoekers van The Last Drop, waar ze een half uur geleden, samen met de man van Scotland Yard heen waren gegaan om zijn vragen te beantwoorden. Hoewel... zijn vragen? De enige die tot nu toe vragen aan het beantwoorden was, was hijzelf. Ze wisten nu in grote lijnen wie Estelle was en wat ze allemaal gedaan had. Ze wisten ook ook dat het de politie nog steeds niet gelukt was om haar te pakken te krijgen.
' Maar we praten dan ook over een hele slimme jongedame. ' had de man eraan toegevoegd. 'Eentje die iedereen telkens nèt een stapje voor is.'
Er was een tinteling door haar heen gegaan, toen ze dat hoorde. Want waren zij en de anderen niet - zonder dat ze het zelf in de gaten hadden - Estelle zèlf steeds net een stapje voor geweest? Hadden ze niet die items voor haar neus weggekaapt en telefonisch contact gehad met haar handlangers. En waren ze niet op afspraken verschenen die eigenlijk voor haar bedoeld waren geweest?
Zij, een doodgewone tiener die op vakantie was in Edinburgh? En om nu dan te horen te krijgen dat ze al die tijd te maken hadden met één van de meest gezochte criminelen binnen Europa! Ze voelde kippenvel langs haar rug omhoog kruipen bij die laatste gedachte en abrupt stond ze op.
' Ik ga even naar de wc. '
Luna en Layla waren ook opgestaan. ' Wij gaan even mee. ' zei de laatste.
In de toiletruimte greep Stella haar vriendinnen vast en fluisterde nerveus: ' Volgens mij heeft hij helemaal niet door dat wij Estelle's items hebben. ' Ze wees op haar laars. ' En haar mobiel. '
' Wat? ' Layla zette grote ogen op. ' Heb je die bij je dan? '
De deur ging open en er kwam een vrouw binnen. Ze ging een van de toilethokjes in. De meisjes stopten met praten en gingen voor de spiegels aan hun haar staan frunniken. Luna waste uitgebreid haar handen. Even later werd er doorgetrokken en kwam de vrouw weer naar buiten. Ze waste snel haar handen en knikte even naar de meisjes, die vriendelijk terug knikten.
Toen ze weer weg was, ging Layla fluisterend verder: ' Straks vindt die vent die telefoon en dan? '
Stella schudde haar hoofd. ' Waarom zou hij die telefoon vinden? Hij zal me heus niet fouilleren hoor. En zolang dat ding niet af gaat... '
' Geef 'm voor de zekerheid toch maar aan mij. ' Gebiedend stak Layla haar hand uit.
Gehoorzaam ritste Stella haar laars open en gaf de mobiel af. Layla stopte hem snel in haar jaszak.
' Maar nu even iets anders. ' ging Stella verder, terwijl ze haar laars weer dicht ritste. ' Moet ik alles vertellen? ' Ze keek de anderen aan. ' Wat vinden jullie? '
Ze dachten alle drie na.
' Maar het is toch geen officieel verhoor, of zoiets. ' Layla schudde haar hoofd. ' Dus dan hoef je toch niet...'
' Ja maar, stel dat hij erachter komt dat ze informatie achterhoudt...' viel Luna haar in de rede.
Stella dacht na over wat Luna gezegd had.
' Maar hou ik ook informatie achter als er niet om gevraagd wordt? ' vroeg ze zich hardop af. ' Ik bedoel: als ik bijvoorbeeld een zak snoep in m'n tas heb en hij vraagt niet om een snoepje, kun je dan achteraf zeggen, dat ik informatie heb achter gehouden over die snoepzak? '
' Nee, als het het zó stelt niet nee. ' vond Layla. Luna was het met haar eens.
' Dan doen we het zo. ' besloot Stella. ' Dus zolang hij niks vraagt, zeg ik er niets over en zo wel...' Ze haalde haar schouders op. ' Dan zien we wel verder. '
De deur ging opnieuw open en deze keer kwamen er twee vrouwen binnen.
Luna wenkte de anderen. ' Kom, dan gaan we terug naar de anderen. '
Toen ze weer bij de rest zaten, haalde de man een envelop uit zijn zak en legde die voor Stella's neer op tafel.
' Zou je deze foto's eens willen bekijken? ' vroeg hij.
Ze knikte en opende de envelop. Op de eerste foto was zijzelf te zien, op de trap bij ingang van de St Giles Catherdral. De volgende foto was genomen op bij The Gallows op the Grass Market, En daar stond ze weer, nu verscholen onder Diego's paraplu, voor die afspraak om vier uur. Op de achtergrond was zelfs nog een stukje van Diego's jas te zien, achter het huisje waar hij en Jesse verstopt hadden gezeten. De derde foto was bij Mary King's Close gemaakt. Ze zag hun gids van die avond, met haar kleurige jas en hoed en zichzelf ditmaal van achteren, samen met Luna en Layla de poort binnengaan.
Snel bekeek ze de rest van de foto's.
' Ik sta op elke foto! ' riep ze verbijsterd uit, terwijl ze het stapeltje doorgaf aan Jesse die naast haar zat.
' Jullie hebben me al die tijd in de gaten gehouden! ' Ze keek de man recht aan. ' Dacht u soms o... ' ze haperde even. Bijna had ze 'ook ' gezegd. Ze had het woord nog net kunnen inslikken. Toen vervolgde ze: '... dacht u soms dat ik die Estelle Crowe was? '
De man knikte. ' Tot daarnet op het plein waren we inderdaad in de veronderstelling dat we Estelle in de gaten hielden. ' legde hij uit. ' En ook op het kerkhof... '
' Op het kerkhof? '
De man knikte. ' Daar waren jullie toch vanmiddag? '
Ze knikten.
' Mag ik vragen waar jullie logeren? ' schakelde hij plotseling over op een ander onderwerp.
' In de buurt. ' antwoordde Yves, voordat iemand anders kon reageren.
De man glimlachte. ' Met andere woorden: dat gaat je niks aan. '
Yves glimlachte terug.
' Om even terug te komen op Estelle Crowe... ' Hij wachtte even en ging toen met gedempte stem verder: ' ... we weten dat er op zeer korte termijn iets op handen is. '
Stella hield haar adem in.
' We weten niet precies wàt en ook niet wáár het zal gebeuren, maar dat het hier in Edinburgh zal zijn, staat inmiddels vast. Wat we ook weten... ' Nu keek hij Stella rechtstreeks aan. ' ... is dat Estelle een aantal contactpersonen heeft, die ervoor zorgen dat alles goed geregeld is. Dus wat ik graag van jou wil weten: zijn er sinds je in Edinburgh bent, vreemde dingen gebeurd? Ben je ooit door iemand aangesproken, of heeft iemand iets tegen je gezegd of... '
Stella deed net of ze diep nadacht. Haar handen waren zweterig en trilden een beetje en ze klemde ze onder de tafel tussen haar knieën.
Ben je ooit door iemand aangesproken...
We'll call you Stel...
... of heeft iemand iets tegen je gezegd ...
We'll hide it tomorrow at Mary King’s close, for you ...
... ooit... door... iemand...aangesproken...
I f you want us to get you the other item, just let me know....
... iets... tegen... je gezegd...
Bazza sends his love...
... iets...gezegd...
We'll call you Stel...
Stiekem keek ze de een na de ander aan. Diego knipoogde naar haar en Yves' mondhoeken krulden omhoog alsof hij zeggen wilde: laat je niet opnaaien, Stel. En onder de tafel pakte Jesse haar hand en gaf er een kneepje in.
Toen schudde ze langzaam haar hoofd. ' Nee... ' zei ze nadenkend. ' Nee... ik kan me zo niks vreemds herinneren... '
Ze sloeg haar ogen op naar de man en schudde opnieuw haar hoofd. ' Nee. Sorry. ' ze glimlachte verontschuldigend.
De man keek haar een tijdje aan zonder iets te zeggen. En Stella, op haar beurt, keek terug. Ze gaf geen krimp, maar in haar oren suisde het.
Na wat een eeuwigheid leek, knikte de man haar toe en leunde achterover in zijn stoel. ' Oké. Da's jammer. ' zei hij.
Hij staarde een tijdje de Pub rond. De kinderen keken elkaar veelzeggend aan maar zeiden niets. Uiteindelijk draaide hij zich weer om naar Stella. ' Mag ik je in elk geval hartelijk danken voor je tijd. '
' Graag gedaan. ' Stella knikte.
De man stond op en ritste zijn jas dicht. ' Mocht je toch nog iets te binnen schieten.... ' Hij haalde zijn portemonnee tevoorschijn en viste er een kaartje uit. ' ... dan kun je me altijd bellen. '
Stella pakte het kaartje aan en keek toe hoe hij de anderen een hand gaf. Als laatste stak hij zijn hand naar haar uit. Stella veegde de hare even stiekem af aan haar broek voordat ze hem schudde.
' Bedankt voor jullie tijd. ' zei hij nogmaals. Toen draaide hij zich om en vertrok.
Pas toen de deur helemaal dicht was slaakte ze diepe zucht. Maar nog voordat ze alle zes tegelijk los konden barsten, stak Layla met een geschrokken gezicht haar hand in haar jaszak en haalde er een zoemende telefoon uit.
' De telefoon gaat. ' bracht ze, ten overvloede, uit.
Vijf paar ogen richtten zich op Stella, die een trillende hand uitstak en de telefoon aanpakte. Ze drukte op het knopje een hield hem aan haar oor.
' Hallo. '
' Volgens mij heb jij een paar dingen die van mij zijn, little Sister. ' hoorde ze een vrouwenstem zeggen.
' En die wil ik morgen terug hebben. En geen dag later. '
Het laatste stukje naar The Brandubh Inn hadden ze gerend en hijgend bereikten ze het donkere pleintje. Het was precies kwart over zeven. Jesse opende de deur van de Inn. Gawyn, die met een stapel vuile borden onderweg was naar de keuken keek op. Hij schudde zijn hoofd. ' Dit zijn geen afspraken, he? '
HOOFDSTUK 17
' Sjonge jonge wat gaat die tijd langzaam. ' Diego ijsbeerde door de kamer heen en weer. ' Belachelijk langzaam! ' Bij zijn laatste woorden schopte hij een sneaker opzij, die in zijn weg lag. De schoen vloog in de richting van de badkamer waar Yves net uitkwam. Hij kon hem nog net afweren.
' Kun je nu even kalm aan doen? ' vroeg hij.
Diego bewoog ongeduldig zijn schouders. ' Ik wil gewoon nu actie ondernemen. Nu met een mega hoofdletter N. '
Yves keek hem aan. ' Goh, dat was me nog niet opgevallen. ' zei hij droog. ' Maar volgens mij gaat de tijd echt niet sneller door dat geijsbeer. '
' Dat snap ik óók wel! ' Diego klonk geïrriteerd. ' Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet van baal, dat het zo langzaam gaat. '
Gawyn had hen, nadat ze gegeten hadden, namelijk even apart genomen.
' Is er iets dat jullie me willen vertellen? ' had hij met een neutraal gezicht gevraagd.
En op hun vragende gezichten vervolgde hij: ' Wij werden vanavond gebeld met de vraag of er hier zes jongeren logeren, waarvan één van de meisjes lang zwart heeft en Stella Halkias heet. ' Hij knikte naar Stella. ' Iemand van The Yard. ' voegde hij er aan toe.
Stella was met stomheid geslagen en ook de anderen wisten niet wat ze moesten zeggen. Gawyn keek het groepje rond en wachtte even, maar toen niemand aanstalten maakte om antwoord te geven, zei hij: ' Misschien moet ik dan maar als eerste beginnen. '
En hij vertelde hen dat Sean Fairbairn hem op de hoogte had gebracht van hun ontmoeting vanmiddag op The Grassmarket.
Stella staarde in het vuur van de haard en luisterde met een half oor naar wat Gawyn te vertellen had. Eigenlijk was het helemaal niet zo vreemd dat die Sean Fairbairn hun logeeradres al gevonden had, bedacht ze zich. Hij had het feit dat ze allemaal van dezelfde leeftijd waren en ook nog eens vijf verschillende nationaliteiten hadden, natuurlijk bij elkaar opgeteld. En dan was het alleen maar een kwestie van alle hostels en jeugdherbergen af bellen. Yves had het uiteindelijk net zo goed gewoon kunnen zeggen, toen de man er naar vroeg.
' En omdat ik begrepen heb dat het hier gaat om een gezochte crimineel... ' hoorde ze Gawyn verder gaan.
'... en omdat jij... ' hij knikte naar Stella. '... laatst al een keer iets vreemds hebt meegemaakt, toen jullie met Fergus de honden uit gingen laten èn omdat wij verantwoordelijk voor jullie zijn... '
Hij wachtte even en en maakte toen zijn zin af: ' ... vinden wij het beter als jullie er vanaf nu niet meer zelf op uit trekken. In elk geval niet als het donker wordt. Een soort van voorzorgsmaatregel, zullen we maar zeggen. '
Gawyn's mededeling sloeg in als een bom. Vooral bij Diego, die toch al bijna uit elkaar spatte van nieuwsgierigheid om wat er achter die deur zou zijn. Want hiermee werden hun plannen om vanavond terug te gaan naar Greyfriars Kirkyard ( en door het gesprek met Sean Fairbairn waren ze nog veel benieuwder geworden dan ze al waren ) in één klap, zonder meer van tafel geveegd.
De opmerking van Gawyn dat ze dit alleen deden ' voor jullie eigen veiligheid ' drong nauwelijks tot hem door. Hij was opgesprongen.
' Maar waarom? ' riep hij uit. ' Die kerel van Scotland Yard weet ondertussen, na die ontmoeting van vanmiddag, dat ze de verkeerde in de gaten hebben gehouden, dus dan... ' Hij dacht even na.
' En trouwens... ' ging hij verder. '... of het nu overdag is of niet, dat maakt criminelen toch niet uit. Die wachten heus niet tot de zon ondergaat om te... '
Hij stopte ineens en staarde naar Yves die hem, vanaf de andere kant van de tafel, veelbetekenend aankeek.
' Hou nou gewoon je kop, man. ' leek hij te willen zeggen.
Gawyn die het niet in de gaten had, glimlachte even. ' Ik snap je. ' zei hij sussend. ' Maar zoals ik al zei: ' t is een voorzorgsmaatregel voor jullie eigen veiligheid. '
Hij keek ze een voor een aan. ' En hey... jullie hebben het nog druk zat. ' Hij telde op zijn vingers. ' Morgen naar Loch Ness en daarna ' s avonds een Halloween Feest! ' Hij lachte. ' Jullie hebben niet eens tijd om er op eigen houtje op uit te trekken! '
Plichtmatig lachten ze mee.
' Oké dan. ' Hij sloeg met zijn vuist op tafel. ' En nou heb ik zin in thee! '
Stella keek Gawyn na, tot hij de keuken in verdween en draaide zich toen om naar de anderen. ' En nou? ' Het klonk bijna zielig.
Diego's teleurstelling had alweer plaatsgemaakt voor strijdlust. ' Niks: en nou! We gáán gewoon, klaar uit! ' Hij boog zich naar de anderen over en dempte zijn stem. ' Ik stel voor: zo laat mogelijk. Tegen drieën vannacht zullen de Reid broers ook wel naar dromeland zijn vertrokken, denk ik. En als we dan zorgen dat we uiterlijk om... ' hij dacht even na. '... om half zes weer terug zijn... Dan hebben we tijd zat. Dat moet toch lukken? '
' Het lijkt wel een deja vu van vorig jaar op Camp al Andaluz. ' zei Luna. En tegen Layla: ' Toen mochten we ' s avonds ook niet meer van het kampterrein af. '
Jesse grinnikte. ' En daar hebben we ons toen keurig netjes aan gehouden. '
' Precies. En dat doen we deze keer, gewoon ook weer. ' Besloot Diego met een grijns.
Dat was een paar uur geleden, in de gelagkamer geweest. Het was intussen over tienen, maar Diego's geduld was al lang en breed op.
' Jou maakt het allemaal niet zoveel uit geloof ik hè? ' grauwde hij verder tegen Yves.
Die was languit op zijn bed gaan liggen. ' Hoezo? '
' Nou ja je reageert nogal lauw. '
Yves vouwde zijn armen achter zijn hoofd. ' Omdat ik niet met sneakers gooi en en als een klein kind loop te stampen, bedoel je? '
Diego snoof. ' Ach ja... het gaat ook alleen maar om een geheime deur. ' foeterde hij . ' Who cares! Jij in elk geval niet, want hey.. als het niks met Luna te maken heeft dan maakt het jou blijkbaar niks uit. '
Yves keek hem aan. ' Kun jij je beroerde humeur niet op een ander botvieren? ' vroeg hij rustig.
Diego woelde door zijn krullen. Toen draaide hij zich om en liep de deur uit.
Een paar tellen later kwam Jesse, die naar de wc was geweest, de kamer binnen.
' Ik kwam een Spaanse wervelstorm tegen op de gang. ' meldde hij terwijl hij met zijn duim over zijn schouder wees. Hij plofte op zijn bed neer.
' Zeker pissed omdat het allemaal te lang duurt. '
Yves wees naar hem, ' Bingo. '
' Misschien kunnen we hem beter knock out slaan straks. ' Jesse had een stripboek van zijn nachtkastje gepakt. ' Hebben wij tenminste ook even rust. '
Yves die naar Diego's PSP reikte die nog op het bed lag, lachte. ' Goed idee. '
Het was een tijdje stil in de kamer. Yves was verdiept in de PSP, Jesse las in zijn stripboek. Er liep een groepje jongens lachend en pratend door de gang. Van beneden klonk de bulderende lach van Fergus Reid.
Jesse sloeg een bladzijde van zijn stripboek om en keek even naar Yves die geconcentreerd lag te gamen. Hij moest weer denken aan Yves' blik vanmiddag in die grafkelder en plotseling hoorde hij zichzelf vragen:
' Moest je vanmiddag aan je ouders denken toen je die kisten zag? '
Het duurde even voordat Yves reageerde. Hij legde de PSP op zijn buik en staarde naar het plafond.
... de twee glanzende kisten, naast elkaar bij de vers gegraven kuilen... de vele bloemenkransen... de linten...
Toen knikte hij langzaam. ' Ja. '
Jesse wachtte af of er nog meer zou komen, maar er kwam niets meer.
Hij vouwde een ezelsoortje in de bladzijde. ' Wil je het er een keer over hebben, of zo? ' vroeg hij, starend naar de vouw in het papier.
Weer duurde het een hele tijd voordat het antwoord kwam. Uiteindelijk draaide hij zijn hoofd naar Jesse. Hij glimlachte even. ' Misschien wel een keer. ' zei hij. ' Maar niet nu. '
Jesse knikte. ' Oké. '
Ze keken elkaar even aan. Toen pakte Yves de PSP weer en Jesse boog zich weer over zijn opengeslagen stripboek. Ineens klonk Yves' stem weer. ' Hey Jes. '
Hij keek op. Yves keek hem ernstig aan.
' Evengoed bedankt. '
Jesse stak zijn duim op. ' Amigos para siempre. '
Diego had ondertussen bij de meiden aangeklopt. Nadat hij kwaad de kamer was uitgelopen had hij eerst even besluiteloos voor de deur gestaan. Daarna was hij naar boven gegaan, naar de meidenverdieping. Daar had hij in de gang eerst wat breakdance moves geoefend om af te koelen. Natuurlijk sloeg die uitbarsting tegen Yves daarnet, helemaal nergens op, dat wist bij ook wel. Maar geduld was nu eenmaal niet zijn sterkste punt. En als je dan dat gemak zag waarmee Yves zijn geduld altijd leek te kunnen bewaren ( driftig was hij verder gegaan met een hand hop, gevolgd door een serie elbow hops ) dan kon je daar wel eens nijdig van worden. Of dat nu redelijk was of niet.
Toen hij helemaal buiten adem was en zijn drift een beetje gezakt, had hij aangeklopt. Luna had hem binnen gelaten en hield nu een snoeppot vol M&M's onder zijn neus.
' Pak nou maar. ' drong ze aan. ' Chocola is goed voor je humeur. '
' Nou, m'n humeur is al met minstens tien punten gestegen, nu ik even mag uithuilen bij mijn liefste vriendinnetjes. ' zei hij met volle mond.
Hij keek naar de cilinder die op een van de bedden lag. ' Wat waren jullie aan het doen? '
' Alvast die nummers bekijken. ' Layla hield een stukje papier omhoog. ' En we zijn er al uit ook. Kijk. '
Ze wees op de vier nummers. Diego bekeek de rekensom die ze bij elk nummer hadden gemaakt: 92 = 9 + 2 = 11 = 1 + 1 = 2. Nummer 87 werd hierdoor 6 en nummer 08 bleef gewoon 8.
' Deze hadden we sowieso op die deur zien staan. ' zei Layla terwijl ze op het cijfer 2 tikte.
Diego knikte. ' Die had jij gevonden. ' Hij knipoogde naar haar. ' En die 8 heb ik ook gezien... ' wees hij. ' En die 6 ook trouwens. '
Hij keek de meisjes met glinsterende ogen aan. ' Die staafjes passen dus echt op die deur! 't Is dus niet misschien of wie weet, het is gewoon een feit. Keihard! '
Hij was opgesprongen en ging op zijn handen staan. ' Dit wordt echt... echt... ' Hij sprong weer op zijn benen. ' Hoe laat is het? '
Ze keek op de display van haar mobiel. ' Half elf geweest. '
Hij rekende snel. ' Dus nog vierenhalf uur. Vierenhalf uur! Dat red ik nóóit! '
Maar diep in de nacht, toen ze eenmaal het donkere pleintje overstaken en in de verte de klok van de St Giles drie keer hoorden slaan, zei hij met een grote grijns op zijn gezicht: ' Nou dat viel toch best mee? '
' Voor jou wel ja. ' Jesse hees de rugzak, met daarin de twee items op zijn rug en grinnikte.
Diego was uiteindelijk weer terug gegaan naar zijn eigen slaapkamer waar hij Yves en Jesse urenlang had lastig gevallen met de meest onzinnige verhalen, die hij telkens weer onderbrak met: ' En hoe laat is het nu? '
Net zo lang totdat hij tegen half twee eindelijk in slaap viel en wel zo diep dat Jesse hem om half drie wakker had moeten schudden.
Ze liepen stevig door over de straten, die op dit uur van de nacht bijna uitgestorven waren. Het miezerde lichtjes. De hoge grauwe huizenblokken, de natte straat, een rode telefooncel die nat glom in het donker. Terwijl ze om zich heen keek, moest Stella aan die vreemde dromen denken die ze een paar nachten geleden had gehad. Yves had haar toen een paar tips gegeven over hoe ze zichzelf wakker kon maken uit zo'n nachtmerrie. En zij had hem gevraagd of hij zelf nog veel last had van nachtmerries.
Dat valt wel mee, had hij gezegd.
Maar was dat ook werkelijk zo? Had ze zich later afgevraagd. Want een paar nachten geleden, toen ze tussendoor even wakker geworden was, had ze hem bij Luna's bed zien zitten. Stilletjes had ze toegekeken hoe hij naar Luna gekeken had, minutenlang. En hoe hij zich uiteindelijk over haar heen gebogen had en haar heel zachtjes gekust had. Nadat hij weer weg was had ze zich uit haar eigen bed laten glijden en was naar Luna toegegaan. Toen pas ontdekte ze dat Luna sliep. Dat ze waarschijnlijk al die tijd geslapen had. Besluiteloos had ze een tijdje naast Luna's bed gestaan. Daarna was ook zij de kamer uitgegaan en zonder duidelijk plan zachtjes naar beneden gelopen. Halverwege de trap naar de gelagkamer, had ze over de reling gekeken. En daar, in het donker bij de haard, zag ze hem zitten. Enigszins voorover gebogen, zijn onderarmen op zijn knieën geleund, starend in de gloeiende as. Ze was op de trap gaan zitten en had naar hem gekeken door de spijlen van de reling, terwijl ze zich afvroeg wat er in hem om ging op dat moment.
En plotseling herinnerde ze zich dat ze haar grootvader ook een keer op die manier had aangetroffen: voorovergebogen, leunend op zijn ellebogen starend in het niets.
Het was in de tijd geweest dat Xenia net geboren was. Zijzelf was toen een jaar of acht geweest en haar moeder had net tegen haar gezegd dat ze opa moest roepen voor het eten. Ze was naar de werkplaats gehuppeld waar hij altijd te vinden was. Maar in plaats van hem te roepen had ze hem willen laten schrikken. Zachtjes was ze naar binnen geslopen en had om de hoek van de deur gegluurd. Klaar om met veel kabaal tevoorschijn te springen. Maar toen ze hem zag, zijn gezicht zo ernstig, de rimpels tussen zijn ogen nog dieper dan anders, was ze naar hem toegelopen en had haar kleine hand op zijn arm gelegd.
' Pappoús (opa) , ben je boos? ' had ze voorzichtig gevraagd.
Hij keek op en toen hij haar zag ontspande zijn gezicht en hij antwoordde glimlachend: ' Dag mōró ( lieverd) Nee hoor, opa is niet boos. '
En ze was gerustgesteld geweest. Pas veel later kwam ze erachter wat er op dat moment aan de hand was. Xenia was niet haar zusje, maar haar nichtje. Een dochter van haar tante Sophia, die zelf bij de geboorte van Xenia nog geen vijftien jaar was geweest. En haar grootvader had een man geslagen en bedreigd, om wat er gebeurd was met tante Sophia. Hij had er zelfs een paar dagen voor vastgezeten.
Die dag toen ze haar grootvader moest halen voor het eten, had hij haar kinderlijke bezorgdheid weg gelachen. Omdat hij niet wilde dat ze zich ongerust maakte over hem. Net zoals Yves ook niet wilde dat zij, of een van de anderen, zich ongerust maakten over hèm.
Als achtjarig meisje had ze haar grootvader klakkeloos geloofd toen hij zei dat er niets aan de hand was. Maar zo argeloos als toen, was ze niet meer. En bij Yves had ze soms het onbestemde gevoel, dat het misschien lang zo goed niet met hem ging als hij voor deed komen...
' Wat ben je stilletjes. ' Luna was naast haar komen lopen en stak haar arm door die van haar. ' Is er iets? '
Ze keek opzij. En hoewel ze de bezorgdheid van haar vriendin niet zomaar weg wilde wuiven, zoals haar grootvader bij haar gedaan en zoals Yves het tegen hen allen deed, kon ze op dit moment niet anders. Dus schudde ze haar hoofd en zei: ' Nee hoor, niets aan de hand. '
Ze waren inmiddels bij het standbeeld van Greyfriars Bobby aangekomen. Er zoefde een eenzame auto voorbij, die zowel de kleine hond, als hun groepje heel even verlichtte. Toen de auto uit het zicht verdwenen was doken ze de steeg in. Het toegangshek naar het kerkhof was dicht, maar niet op slot en na elkaar glipten ze naar binnen. Recht voor hen doemde Greyfriars Kirk op, als een nog donkerdere massa, in de toch al pikdonkere omgeving.
' Jeetje het is hier wel heel erg donker zeg. ' fluisterde Luna terwijl ze met samengeknepen ogen om zich heen tuurde. De oude grafzerken die ze overdag, verspreid over het natte gras, hadden zien staan, waren nu bijna onzichtbaar. Er heerste een letterlijk doodse stilte. Niets bewoog, geen takje kraakte, niets.
Ze volgden het pad tot aan het stenen prieel. De aanblik van de stenen man in de cape, in het pikkedonker joeg toch ook even een stoot adrenaline door Diego en Jesse heen. Ze deden echter hun best om niets te laten merken en schoven het beeld opzij, terwijl de meisjes het donker in tuurden en dingen zagen die er niet waren. Layla had met haar levendige griezenfilm fantasie zelfs al minstens zeven gedaantes ontdekt in het donker. Telkens weer siste ze: ' Volgens mij staat daar iemand. Nee, maar nou serieus! '
Stella keek ook om zich heen. Daar bij die boom even verderop, dacht ze iets te zien bewegen. Ze tuurde een tijdje geconcentreerd, maar er bewoog niets meer.
Ze draaide zich pas om toen ze Diego ' Zullen we? ' hoorde zeggen.
Diego had de zaklamp weer uit de nis in de muur gehaald en scheen de anderen bij terwijl ze een voor een via de stenen trap in het gat verdwenen. Daarna trokken Jesse en hij het standbeeld weer over het gat heen en volgden de anderen die al beneden stonden.
' Nou... ' zei hij terwijl hij de anderen aankeek. ' Poging twee. '
Vanaf haar plekje achter de boom staarde ze naar het stenen prieel. ' Precies wat ik dacht. ' zei ze zachtjes. Dit meisje was een doorzetter, besefte ze, niet zonder bewondering. Een doorzetter en iemand die zich niet zo snel uit het veld liet slaan. Net zoals zijzelf.
Want nog geen half uur nadat ze het meisje gebeld had, kreeg ze via Bazza het bericht dat The Yard het meisje had aangesproken op The Grassmarket. Ze kon wel op haar vingers natellen, waarover. Want als zelfs de mannen van Uncail zich al die tijd vergist hadden, dan zou The Yard er zeker met open ogen ingetuimeld zijn. En eerlijk is eerlijk... het meisje en zij leken zo, als twee druppels water op elkaar, dat zijzelf zich misschien nog wel vergist zou hebben. Bij wijze van spreken dan.
Ze vermoedde dat het meisje niets verteld had tegen de politie. Nog niet in elk geval, want anders was ze nu niet de tombe ingegaan met dat vriendenclubje van haar. Waarschijnlijk woog haar nieuwsgierigheid op dit moment zwaarder, dan de druk van de politie. En daaruit maakte ze ook op dat het meisje zich niet zomaar uit het veld liet slaan.
Zijzelf zou precies hetzelfde gedaan hebben. Het was net zoiets als het openen van je eerste kluis. Als je al zover was, dan ging je door totdat ie open was. Dan liet je je niet meer tegenhouden. Dan moest je gewoon weten wat erin zat! Klaar! Het was niets anders dan de juiste inschatting maken. En dat was ook precies de reden waarom zij hier nu op Greyfriars Kirkyard achter deze boom stond. Ze was van zichzelf uit gegaan. Wat zou zij hebben gedaan, als zij in de schoenen van het meisje had gestaan. En dat was: verder gaan waar je de vorige keer gestopt was.
Ze kwam achter de boom vandaan en rende soepel het pad af naar de uitgang. Bij Greyfriars Kirk ging ze linksaf en tuurde in het donker naar het cilindervormige gebouwtje, even verderop.
' Ik regel het zelf, Uncail. ' had ze gezegd.
En dat was precies wat het meisje ook zou doen...
Na een lange tocht stonden ze nu voor de tweede keer onderaan de vijf treden die naar de zware houten deur leidden. Jesse had de rugzak opengeritst en haalde de koker eruit. Voorzichtig opende hij hem en liet daarna de antieke pen op zijn geopende hand glijden. Hij keek opzij naar Stella die naast hem stond. ' Wil jij het verder doen, als Estelle de tweede? ' zei hij met een glimlach.
Stella knikte en draaide haar lange haar in elkaar. Ze maakte er een knoop en en nam daarna de pen van hem over. Diego lichtte haar bij met de zaklamp. Voorzichtig wrikte ze het schrijfgedeelte los en schudde toen het zilverkleurige metalen staafje naar buiten. Het plopte open net als de eerste keer. Luna stopte de veren pen voor de zekerheid terug in de koker en gaf 'm aan Jesse die de koker weer in de tas stopte. Stella keek de anderen aan. ' Ik voel me net Indiana Jones. ' fluisterde ze.
Ze zette haar voet op de onderste trede. ' Nou... daar gaan we dan. Gaan jullie mee? '
Ze klommen de vijf treden op.
' Oké...' Haar stem klonk gespannen en ook de anderen voelden zich alsof ze op de rand van het grote onbekende balanceerden en op het punt stonden om dat onbekende te betreden.
' ... zullen we hier beginnen? ' Ze wees op het sierlijke ijzerbeslag aan de linker bovenzijde van de deur. ' En dan kloksgewijs verder? ' Ze keek een beetje hulpeloos over haar schouder. ' Of... '
' Doe maar Stel. ' Yves knikte haar toe.
Diego bescheen de plaats waar ze eerder een cijfer hadden gevonden en even later zagen ze het. Het was de 6. Stella bekeek een voor een de smalle baleinen in haar hand. ' Hier heb ik 'm. ' Ze hield het staafje omhoog. Nummer 87. '
Ze zuchtte een keer diep. ' Nou... ik ben benieuwd. '
Met trillende vingers duwde ze het staafje in het gaatje dat onder het cijfer te zien was. Er gebeurde niets.
' En nu? '
' Misschien draaien? ' opperde Layla, die over Stella's schouder meekeek, zachtjes.
Stella knikte en probeerde het staafje te draaien. Eerst voorzichtig naar links en daarna naar rechts.
' Maar hoe weet ik nu of er iets gebeurt? '
' Misschien is het te horen. ' bedacht Diego en meteen legde hij zijn oor tegen de deur. Jesse, Luna en Layla deden hetzelfde, terwijl Yves Stella nu bij lichtte.
' Ik ga nu draaien. ' kondigde ze aan.
Alle zes hielden ze hun adem in, toen Stella het staafje nogmaals langzaam draaide in het gat. De stilte was zo volkomen dat het bijna voelbaar was. En in die totale stilte klonk ineens een ' klik ' in vier oren.
' Ja! ' Ze riepen het bijna tegelijk, zodat het galmde in de donkere gang.
Stella trok het staafje behoedzaam weer uit het gaatje.
Het volgende cijfer , nu aan de rechterbovenkant van de deur was de 9, en Stella stak staafje nummer 63 in het gat. Ademloos wachtten ze op de ' klik ' terwijl ze langzaam aan het staafje draaide.
' Yes! ' Nu waren het Luna en Jesse die het het eerste hoorden.
' Weet jullie het zeker? ' vroeg Diego gejaagd. ' Echt, echt zeker? '
Ja ze wisten het zeker.
Stella veegde de zweetdruppeltjes van haar bovenlip. ' Jeetje, het lijkt wel een operatie. ' Ze hield haar hand omhoog. ' Moet je kijken, m'n handen trillen helemaal. '
' Wil je dat ik het overneem? ' vroeg Yves.
Ze knikte dankbaar. ' Graag.'
Yves gaf haar de zaklamp en nam de staafjes over. Hij ging op zijn hurken zitten en bekeek de rechter onderzijde van de deur.
' Als het goed is moet daar een 2 staan. ' hielp Layla.
Yves knikte. ' Hier heb ik 'm al. '
Hij stak staafje nummer 92 in het gat en even later was daar de klik.
' De laatste. ' Diego kon bijna niet meer stil blijven staan van spanning en keek met argusogen toe hoe Yves staafje nummer 08 in het gaatje stak onder het cijfer 8. Vier oren werden tegen de deur gedrukt. Luna beet op haar lip, Jesse's handen zweetten. Layla kneep haar ogen stijf dicht, om nóg beter te kunnen horen. Stella keek gespannen naar Yves, die met rustige bewegingen langzaam aan het staafje draaide. De stilte drukte hen omlaag... omlaag...
' KLIK. ' Hoewel het geluid heel zacht was, leek het bijna oorverdovend.
Yves had het staafje uit het gat getrokken en stond op. Hij greep de ijzeren ring aan de linkerkant. Diego deed hetzelfde bij de andere ring.
' Bij drie. ' fluisterde hij. ' Een... twee... drie. '
Ze duwden tegelijk en terwijl ze alle zes gespannen toekeken draaide de deur open.
Met glinsterende ogen keken ze elkaar aan. Het was gelukt! Ongelooflijk maar waar! Het was gewoon gelukt!!
Stella die nog altijd de zaklamp vast had deed een stap naar voren en scheen het licht naar binnen. Achter de deur bevond zich een kamertje, dat niet veel groter was dan een flinke toiletruimte. Ze duwde de deur verder open en nu was er in het gelige licht van de zaklamp een trap te zien. Een smalle trap van niet meer dan tien treden. Stella richtte de zaklamp omhoog en zag dat de trap uitkwam bij een houten luik in het plafond. Ze keek naar de anderen.
' Naar boven? ' fluisterde ze. Diego knikte. Langzaam beklom ze de trap. De zaklamp in haar hand trilde. De anderen waren vlak achter haar. Toen ze bij het luik aankwam duwde ze voorzichtig met haar hand. Het luik gaf mee. Een nieuwe golf van spanning sloeg door haar heen, terwijl ze het luik verder openduwde. Jesse en Yves die achter haar stonden op de trap, hielpen mee. Toen het luik ver genoeg open was om erdoorheen te kunnen gluren, begonnen haar benen ineens zo te trillen dat ze niet meer verder kon. Ze greep Jesse's hand en duwde de zaklamp erin. Jesse slikte een paar keer en knikte toen. Stella schoof opzij om hem langs te laten en ging op de trap zitten. Ze voelde zich duizelig en ook een beetje misselijk van de spanning. Diego was langs haar heen geschoven, nadat hij even zijn hand op haar schouder had gelegd en liep achter Jesse aan omhoog. De anderen zagen de jongens boven het luik uit gluren.
' Er is hier een heel klein deurtje. ' hoorden ze Diego fluisteren. Hij klom verder omhoog, totdat zijn hele bovenlijf door het luik verdwenen was.
' Het is open. ' hoorden ze hem even later sissen, terwijl hij nog verder de trap op ging. Ook Jesse was nu half door het luik verdwenen, maar een paar tellen later verscheen zijn hoofd weer. ' Kom maar, we kunnen er door. '
Een voor een kropen ze eerst het luik- en vervolgens het kleine deurtje door, terwijl Jesse de zaklamp naar de grond gericht hield om hen bij te lichten. Net toen Yves als laatste door het deurtje kroop viel plotseling de zaklamp uit. Meteen was het aardedonker en automatisch greep Luna naar het eerste dat zich in haar buurt bevond. Het was Diego's arm.
' Jes, doe dat licht aan. ' siste ze geschrokken, terwijl ze met haar andere hand lukraak een oor vastgreep.
' Wie is dit? '
' Auw, Loen dat ben ik. ' hoorde ze Layla zeggen.
' JES! ' fluisterde Luna luid. ' Doe dat licht aan!! '
' Waar denk je dat ik mee bezig ben! ' siste hij nijdig terug.
Ze hoorden hoe hij tegen de zaklamp tikte en er mee schudde. Het licht haperde even... viel weer uit... haperde opnieuw en bleef toen branden. Even was de overgang tussen die totale duisternis en het licht zo groot, dat ze hun ogen een moment moesten dichtknijpen. Knipperend keken ze om zich heen. Naar de donkere, met hout bepaneelde wanden... het lage plafond.
Dit was, zo te zien een vrij kleine en bovendien lege ruimte. Diego draaide zich om er ging een schok door hem heen. Hij vloekte van schrik. Achter hen was de vage weerschijn van een aantal spookachtige gedaanten zien. Ze leken te zweven, in het halfduister, met hun rug naar hem toe. Op dat moment draaide een van de gedaanten zich om en herkende hij Jesse. Nu pas drong het tot hem door dat zij het zelf waren, weerkaatst in een glazen ruit. Het licht van de zaklantaarn in Jesse hand gleed er heel even overheen.
En achter het glas glinsterden de tweeënveertig edelstenen van de kroon die op een rood fluwelen kussen met goudkleurige kwastjes lag, dof in het donker...
HOOFDSTUK 18
Diego's mond was open gevallen.
' What the f...! Dit is... Dit is... we staan gewoon...' Hij hapte naar adem. ' ... we zijn in Edinburgh Castle! We staan in die kluis met de kroonjuwelen.'
Zijn gefluister klonk bijna hysterisch. Hij keek met grote ogen naar de anderen.
' We staan IN de kluis.' Herhaalde hij ongelovig.
Sprakeloos staarden ze naar de enorme vitrine tegenover hen. De vitrine met daarin de scepter, the Sword of State en de kroon. Het besef wat dit betekende drong langzaam tot hen door. Vanaf het moment dat de mobiele telefoon per ongeluk in Stella's tas terecht was gekomen, was dit dus het einddoel geweest. Al die geheimzinnige telefoongesprekken, de afspraken, hun jacht op de items, de tocht via Greyfriars Kirkyard, door de tombes, het riool, de gangen, de ellenlange trappen en uiteindelijk de enorme deur met zijn vier sleutelgaten.. ... dat alles was slechts een aanloop geweest... tot DIT!
Stella, starend naar de eeuwenoude kroon achter het dikke glas, voelde zich alsof ze aan het einde was gekomen van een lange, lange reis. Hier had Estelle de antieke pen en het zeskantige doosje met de laser glassnijder voor nodig gehad.. Ze hoorde de stem van Sean Fairbairn weer zeggen: ' Estelle Crowe is één van de meest gezochte criminelen in Europa. '
En er ging een huivering door haar heen. Ook de anderen waren diep onder de indruk. De vorige keer dat ze hier hadden gestaan, was het klaarlichte dag geweest. Ze hadden samen met andere toeristen bewonderend langs de vitrine gelopen en gegniffeld om de twee bewakers. Ze hadden zich verbaasd over die enorme kluisdeur, die ongewenste bezoekers tegen moest houden. En nu? Nu stonden ze hier. Zonder dat de kluisdeur open was en zonder dat iemand het wist...
Of zou er...?
Yves keek naar het vierkante deurtje dat zich in de sokkel van de enorme vitrine bevond. Het deurtje waar ze zojuist uit waren gekomen. En waardoor ze misschien, zonder het in de gaten te hebben, een stil alarm af hadden laten gaan. Of zou die loei van een kluisdeur als voldoende beveiliging beschouwd worden om het tentoongestelde fortuin aan juwelen en goud en eeuwenoude kunstvoorwerpen te beschermen? Hij wist het niet.
Naast hem wankelde Stella en snel pakte hij haar hand. ' Niet bewegen, Stel. ' zei hij zachtjes.
Bevreemd keek ze hem aan. Via het glas keek hij naar de anderen. ' Ik denk dat we beter kunnen gaan. ' ging hij verder. ' Want wie weet is er ergens een alarm afgegaan. En als wij hier ontdekt worden.... '
Bij het woord 'alarm' sloeg bij de rest meteen de zenuwen toe, maar Yves bleef rustig. Hij knikte naar de meisjes. ' Ik ga eerst, dan vang ik jullie onder aan het luik op, oké? '
Rustig liet hij zich door zijn knieën zakken en schuifelde op zijn hurken naar het deurtje. Ze zagen hem in het donker verdwijnen. ' Kom maar. ' hoorden ze hem even later zeggen.
Een voor een verlieten ze zo stil mogelijk de kluis. Jesse als laatste. Hij sloot zachtjes het deurtje, dat zo kunstig paste in de rest van de sokkel, dat het vanaf de kluisruimte nu niet meer te zien was.
Daarna haastten ze zich via de trap naar beneden en de grote houten deur door. Pas toen ze die achter zich gesloten hadden durfden ze weer een beetje adem te halen.
' Niet te geloven! ' Diego woelde door zijn krullen. ' Had ik tóch gelijk! '
Layla had haar arm door die van Diego gestoken en trok hem mee. ' Super! Je bent geweldig, straks gaan we je allemaal zoenen. Maar laten we nu even dóórlopen, asjeblieft, voordat Yves gelijk krijgt en we straks met z'n allen op het politiebureau zitten. '
Zo snel ze konden liepen ze weer terug de gang door, de trap af, de volgende gang door en daarna de trap met honderddrieentwintig treden. Hoewel het haar nogal sterk leek, gaf de kinderlijke angst dat er ineens een loeiend alarm door deze donkere gangen zou galmen, Layla bijna vleugels.
Luna rende achter haar aan. ' Nou begrijp ik al die trappen wel. ' hijgde ze.
Eindelijk waren ze bij het beginpunt aangekomen: het gat in de muur. Buiten adem werkten ze zich er doorheen en stapelden de stenen vervolgens zo goed mogelijk weer in het gat. Toen ze het riool door waren en in de eerste grafkelder terecht kwamen, waren ze totaal buiten adem. Hijgend volgden ze het spoor door de tombes totdat ze ten slotte bij de grafkelder onder het stenen prieel waren aangekomen.
' Hebben we tijd om even uit te puffen? ' vroeg Stella terwijl ze op de onderste trede van de stenen trap ging zitten. Luna en Layla waren naast haar gaan zitten. Yves keek op zijn horloge. Het was bijna tien over vijf en hij schudde zijn hoofd. ' Nee, we moeten echt opschieten, anders redden we het niet. '
Samen met Jesse duwde hij het standbeeld opzij en hielp de meisjes door het gat. Met z'n allen duwden ze het standbeeld weer op zijn plaats, nadat Jesse de zaklamp weer in de nis had geplaatst. Het kerkhof was nog net zo donker verlaten als bij hun aankomst een paar uur geleden. Maar het gemiezer was opgehouden en hoog in de nachtelijke lucht waren wat sterren zichtbaar tussen de voorbij drijvende wolken. Ze renden het pad af naar de uitgang, het hek door, de steeg door en Candlemaker Row in. Pas toen ze the Grasmarket al voorbij waren, hield Luna haar pas in.
' Even langzamer... ' hijgde ze. ' ... ik heb steken... in m'n zij... van het rennen. '
Ook Stella en Layla konden bijna niet meer, maar er was geen tijd om uit te rusten. Ze moesten binnen zijn voordat de Reid broers wakker waren. In een sukkeldraf ging het verder, terwijl Diego en Yves hun eigen vriendinnetjes ondersteunden en Jesse Stella aan haar hand mee trok. Eindelijk bereikten ze het pleintje voor The Brandubh Inn. Ze strompelden naar de voordeur.
' Schoenen uitdoen. ' fluisterde Jesse. ' Anders zien ze straks onze natte schoenafdrukken op de vloer.
Stella ritste haar laarzen open en deed ze uit. Ze wilde zeggen dat zij als eerste naar binnen zou gaan, zodat de honden niet zouden gaan blaffen, maar ze kon geen woord meer uitbrengen. Ze maakte wat vage bewegingen, naar de anderen die bezig waren hun schoenen uit te trekken en opende de deur. Met knikkende knieën van vermoeidheid stapte ze over de drempel. Het was donker in de gelagkamer.
' Morogh, Muir. ' zei ze zachtjes.
Een paar tellen later klonk het geklik van nagels op de houten vloer toen de honden, die voor de haard hadden gelegen, kwispelend naar haar toe liepen. Ze aaide ze even, terwijl de anderen langs haar heen naar binnen glipten en zo zacht mogelijk de gelagkamer door liepen naar de trap. Pas toen ze zag dat iedereen naar boven was, gaf ze de honden nog een laatste aai en klom de trappen op naar hun kamer. Luna en Layla wachtten haar al op, toen ze binnen kwam.
' We hebben het gehaald! ' fluisterde Layla. Ze grepen elkaar even vast in een oververmoeide omhelzing. Daarna trokken ze hun kleren uit en tuimelden hun bed in. Nog voordat Stella's hoofd het kussen raakte, sliep ze al.
... haar voetstappen klonken hol en galmden door de donkere gang. In de verte was licht te zien, daar wilde ze heen. daar moest ze heen. Maar bij elke stap die ze deed schoof het licht een stukje verder weg. Ze begon harder te lopen... om haar heen was gedruppel van water te horen. Ergens ver weg sloeg een kerkklok... een keer... twee keer... drie keer... vier keer...
Een stem bij haar oor: ' Volgens mij heb jij iets wat van mij is...'
Ze stond abrupt stil, maar nog steeds was het geluid van voetstappen te horen. Hol en angstaanjagend.
In de verte was het licht te zien. Het knipperde. Aan uit...
En ze wist... ze voelde... dat als het definitief uit zou gaan dat er iets zou gaan gebeuren. Iets... iets...
En ze wilde niet. Nee ze wilde niet!
Ze kneep haar ogen dicht en opende ze weer...
De paarse gordijnen om haar bed, de omtrek van het raam. Haar ogen zagen... haar hersens registreerden, maar ze kon zich niet bewegen.
Stella balde haar vuist. En met heel haar wezen concentreerde ze zich op die vuist. Op haar arm...
Een kreunend geluid ontsnapte haar. En met alle kracht die ze had sloeg ze haar arm uit en ze voelde hoe ze los kwam van de slaap die loodzwaar op haar drukte.
Meteen ging ze rechtop zitten. Haar hart bonkte. De rug van haar slaaphemdje was nat.
Ze had precies gedaan wat Yves gezegd had. En ze was wakker geworden. Ze slaakte een opgeluchte zucht en keek op de display van haar telefoon. Kwart over acht. Tijd om op te staan. Ze duwde het dekbed van zich af, stond op en liep met haar toilettas naar de badkamer.
De telefoon ging. Hij keek op de klok van de afzuigkap. Kwart over acht.
Hij legde de schuimspaan neer en nam op. ' Yes.’
'Bazza hier. Heb jij de tv al aanstaan?'
' Nee. ' Het draaide het vuur onder de koekenpan uit en liet de omelet op de twee boterhammen op het bord glijden.
' Zet ’m even op het nieuws dan. '
Hij klemde zijn mobiel tussen zijn kin en zijn schouder, pakte het bord op en de beker koffie die al klaarstond en liep ermee naar de kleine huiskamer. Daar pakte hij de afstandsbediening en drukte de tv aan.
Er was een journaliste te zien, op de achtergrond was het grote plein voor Edinburgh Castle.
' …. vanmorgen vroeg hier in Edinburgh Castle. ' hoorde hij haar zeggen. ' De politie is zojuist naar binnen gegaan. Waar ze precies naar op zoek zijn, is nog niet duidelijk. '
' En? ' hoorde hij Bazza vragen.
Hij dacht aan haar woorden: ' Ik regel het zelf Uncail. '
Natuurlijk had hij alle vertrouwen in haar. Maar voor de zekerheid… desnoods zonder dat ze het wist.
' Maar dan wel onopvallend. ' Zei hij kort.
Bazza antwoordde meteen: ' Ik ga zelf. '
' Wanneer? '
' Zo meteen al . '
Aan de ontbijttafel was Diego opvallend druk en ook de anderen deden hun best om niet te laten merken dat ze amper drie uur geslapen hadden. Maar toen ze eenmaal in de bus naar Loch Ness zaten, waren ze al gauw alle zes onder zeil. Na anderhalf uur rijden was er een rookpauze voor de chauffeur en konden ze even hun benen strekken. Behalve Jesse en Layla, die samen even de bus uitgingen, sliep de rest gewoon door. Daividh had tijdens de rit al een paar keer nadenkend naar het slapende zestal gekeken en zich afgevraagd wat ze in hemelsnaam uitgespookt hadden. Hij dacht aan het telefoongesprek tussen Gawyn en die man van The Yard en hoe ze daarna gezamenlijk ( hij en zijn broers) hadden besloten om die kinderen na het donker niet meer weg te laten gaan. Deze bijna comateuze slaap deed vermoeden dat ze er misschien toch op uit waren geweest of iets dergelijks. Maar de honden hadden niet geblaft, iets dat ze normaalgesproken altijd deden als er iemand aan de deur was ' s nachts. Hij keek naar de vier slapende kinderen op de achterste banken. Voor zover hij had kunnen zien waren het drie stelletjes. Die Spaanse stuiterbal was samen met het Amerikaanse meisje, dat nu buiten stond te praten met Jesse. Die was op zijn beurt helemaal hoteldebotel van Stella hier. En Luna, naast haar op de bank, had dikke verkering met die Franse jongen:Yves. Hoewel ze niet overdreven klef waren met elkaar, zou het hem niet verbazen als er geregeld hormonen opspeelden links en rechts. Dat betekende dat het dus ook nog mogelijk was dat ze vannacht elkaars kamers hadden verkend. Ze zouden niet de eersten zijn die tijdens een vakantie in The Inn plannen hadden om elkaar ' s nachts op te zoeken. Gelukkig was het, voor zover hij zich kon herinneren, tot nu altijd alleen maar bij ' plannen ' gebleven. En in dit geval leek het hem nogal sterk. Want: allemaal op één nacht? En dan alle zes tegelijk? Nee, onzin! Hij schudde zijn hoofd.
Hoe dan ook, een extra oogje in het zeil vanaf nu, daar was niks mis mee. Hij draaide zich om, liep door het gangpad weer naar voren en stak zijn hoofd naar buiten. ' Allemaal instappen, we gaan weer rijden. '
Toen ze ruim anderhalf uur later aankwamen op de plaats van bestemming waren ze net wakker. Yves rekte zich uit en keek uit het raam. Rechts van de weg was een vrij groot grijs stenen gebouw te zien. Ervoor lag een parkeerplaats waar de bus nu opdraaide. De puntige daken en langwerpige ramen van het gebouw deden een beetje denken aan de huizenblokken in Edinburgh. Tegen het middelste deel van het gebouw waren vier grote borden bevestigd waarop in witte letters eerst: The, vervolgens: Lochness, daarna Exhibition en tenslotte: Centre stond. Boven de ingang hing een ovaalvormig bord, waarop een nogal simpele afbeelding van het monster te zien was, in een soort van draaikolk van water.
Om hem heen trokken de anderen hun jassen aan en verlieten de bus. Yves strekte zijn hand uit naar Luna die aan de andere kant van het gangpad zat en nog een beetje suf voor zich uitkeek.
' Volgens mij heb jij er wel zin in, Loen.' lachte hij, terwijl hij over haar wang streek.
' Ik hoop eigenlijk dat we het een beetje rustig aan kunnen doen. ' gaapte ze. ' Ik ben nog zo gaar als wat. '
Stella die naast haar zat liet zich languit op haar schoot vallen en deed haar ogen weer dicht. ' Maak me maar wakker, als jullie het monster zien, oké? '
Jesse prikte haar in haar zij en Stella schoot omhoog. ' Hey lamballerina, sta eens op. ' zei hij en pookte nog een keer in haar zij.
' Komen jullie nog? ' Gawyn die al buiten stond met de rest van de groep en de chauffeur, stak zijn hoofd naar binnen.
' We komen eraan. ' riep Luna terug. Ze trok langzaam haar jas aan.
Achter elkaar aan liepen ze door het gangpad naar de voren. Layla die na enig wikken en wegen toch maar besloot om haar sjaal niet om te doen, was de laatste. Daividh en de chauffeur stonden bij de bus op haar te wachten, de rest was al doorgelopen naar de ingang van het gebouw. Met een verontschuldigende glimlach daalde ze het trapje af.
Daividh knipoogde naar haar. ' Weet je zeker dat je niets vergeten bent? ' lachte hij.
Ze schudde haar hoofd en wilde al doorlopen, toen ze Daividh tegen de chauffeur hoorde zeggen:
' Maar wat zei je nou net over Edinburgh Castle? '
' Ja, ik hoor het net van m'n collega. ' antwoordde de chauffeur en tikte op de mobiel die hij in zijn hand had.
' Er was blijkbaar heel wat politie op de been, vanmorgen vroeg. Hij had nog een heel stuk om moeten rijden.
Geschrokken hield ze haar pas in.
' Enig idee wat er aan de hand was? ' klonk Daividh's stem.
' Nee dat niet... ' De chauffeur blies hoorbaar een wolk sigarettenrook uit. '... maar als er echt iets aan de hand is, komt het vanavond waarschijnlijk wel op het nieuws. '
Layla was doorgelopen, met benen die aanvoelden als rubber en een hart dat bonkte alsof ze de marathon gerend had. De politie was vanmorgen bij Edinburgh Castle! Het kon niet anders of dat was door hun geweest. Hun inbraak in de kluis. Hadden ze dan toch een alarm af laten gaan? En wie weet waren er...
Abrupt stond ze stil. Haar hand ging langzaam naar haar mond, bij de gedachte die nu in haar hoofd opgekomen was: wie weet waren er camera's in de kluis. Camera's die alles hadden geregistreerd wat er vannacht was gebeurd. Die hen alle zes pontificaal voor de vitrine hadden zien staan. Verschrikkelijk! Ze zag Sean Fairbairn vanavond al voor de deur van The Brandubh Inn staan, zwaaiend met zes arrestatiebevelen...
Ineens voelde ze een had op haar schouder. Ze gaf een luide gil en draaide zich razendsnel om. Het was Daividh.
' Nou, nou, nou. ' lachte hij. ' Een slecht geweten of zo? Kom we gaan naar binnen.'
De groep bij de ingang van het gebouw had opgekeken bij Layla's gil en nu kwamen Luna en Stella aanlopen. Verbaasd keken ze naar Layla's bleke gezicht.
' Wat is er met jou aan de hand? ' vroeg Stella bezorgd.
Layla wachtte totdat Daividh buiten gehoorafstand was en vertelde toen fluisterend wat de chauffeur had gezegd.
' Néé! Dat méén je niet!! ' Luna keek haar met grote ogen aan. ' O shít! O néééé! '
Stella greep haar bij haar arm. ' Loen, hou op! ' siste ze haar vriendin toe, met een knik naar een groepje meisjes dat al nieuwsgierig hun kant opkeek. ' Voordat straks iedereen naar ons toekomt om te vragen wat er aan de hand is. '
Luna keek even steels naar de meisjes en knikte toen een beetje bedremmeld naar Stella. ' Sorry. '
Stella schudde haar hoofd. ' Maakt niet uit. Maar laten we voor nu, verder asjeblieft normaal doen. Gewoon, alsof er niks aan de hand is. We kunnen nu toch niets doen. '
Ze hoopte maar dat de trilling in haar stem niet te horen was en glimlachte.
' Oké? ' Ze keek haar vriendinnen aan. ' Oké? ' zei ze opnieuw.
Luna en Layla knikte.
' Nou dames, zijn we er klaar voor? ' Daividh wenkte hen.
De rest van de groep was al naar binnen gegaan. Stella stak haar duim op. ' We komen eraan! ' riep ze.
En tegen Luna en Layla: ' Gewoon normaal doen. '
Ze gaven elkaar een arm en liepen breed lachend naar hem toe.
' Nou, dit is het einde van de tour. Ik hoop dat jullie het een beetje de moeite waard vonden. '
De gids, een iets oudere man die wel wat weg had van een scheepskapitein van vroeger, keek vriendelijk over de rand van zijn bril, naar de groep om hem heen. Ongeveer drie kwartier lang was hij ze voorgegaan door de zeven verschillende tentoonstellingsruimtes. Hij had uitleg gegeven en vragen beantwoord, hoewel de meeste vragen van Daividh af waren gekomen. De meisjes hadden de drie jongens intussen fluisterend op de hoogte gebracht van de gebeurtenissen vanmorgen bij Edinburgh Castle en ze waren dan ook blij dat de tour afgelopen was. Nu hadden ze eindelijk de tijd om rustig praten.
Snel liepen ze naar het meertje dat naast de parkeerplaats lag en waarin een dinosaurusachtige sculptuur van het beroemde Monster stond. Ze praatten door elkaar. Yves luisterde een tijdje, terwijl hij steentjes in de bek van het monster probeerde te mikken. Uiteindelijk onderbrak hij Layla, die aan het woord was en net een hap adem haalde.
' Op zich is er nog niks aan de hand.... ' begon hij. ' ... ook al zouden er camera opnamen van ons zijn. '
Ze keken hem vragend aan.
' We kunnen gewoon zeggen dat het een uit de hand gelopen speurtocht is geweest. ' Hij liet de steentjes heen en weer rollen in zijn hand. ' En dat is het toch ook? Ik bedoel, niemand van ons had verwacht dat we in het kasteel uit zouden komen. '
Diego knikte. ' Da's waar ja. Het hele verhaal is eigenlijk, van het begin tot het einde, stom toeval geweest. '
' En die items? ' Stella keek de jongens aan.
' Dat weet toch niemand. ' Yves haalde zijn schouders op. ' En trouwens, voor vanavond hebben we dat toch geregeld. '
Ze keken een tijdje over het meertje uit.
Na een paar minuten zei Jesse: ' Dus mocht die Sean Fairbairn vanavond voor The Inn staan, dan..? '
Yves gooide nog een laatste steentje. ' Dan spelen we open kaart. En als het echt niet anders kan geven we die items af. Toch? '
Hij keek naar Stella. Die knikte. ' Dat lijkt me inderdaad het beste. '
Het was weer een tijdje stil.
Ineens keek Luna met een ruk op. ' .Maar wacht even, die datum: 31 10? Dat is vandaag! Stel je voor dat die Estelle toch vandaag, of misschien vannacht... '
Jesse schudde zijn hoofd. ' Dat lijkt me sterk. Zeker nu de politie Edinburgh Castle al in de gaten houdt. '
' Nee maar ik wil zeggen... ' Luna dempte haar stem. '... als die kraak eigenlijk voor vandaag gepland was, dan hebben wij afgelopen nacht dus echt álles verpest. En ik geloof nooit dat criminelen daar zo blij mee zullen zijn. '
Ze dachten even over Luna's woorden na. Ze had natuurlijk wel gelijk. Als een geplande miljoenenroof niet meer door kon gaan vanwege een paar pubers die roet in het eten hadden gegooid, zouden criminelen daar inderdaad niet blij mee zijn. Maar voor hetzelfde geld hadden ze de link tussen de inbraak en hun zessen helemaal niet gelegd. Maar misschien ook wel. Dus dan toch maar zelf contact opnemen met de politie? Maar stond dat niet een beetje vreemd, als ze een dag tevoren nog tegen die Sean Fairbairn hadden gezegd dat ze nergens vanaf wisten?
Stella zuchtte diep. ' Wat een gedoe allemaal zeg. Als ik dit geweten had, had ik een vakantie op Paaseiland geboekt of zo. Daar is tenminste niks te doen. Heerlijk rustig! '
' Dus wat doen we nou? ' Het was weer Jesse die de vraag stelde.
' Nou ja... ' Stella haalde haar schouders op. ' ... ik heb dat visitekaartje niet bij me, dus op dit moment kunnen we sowieso niks doen. '
' Anders kijken we gewoon hoe het gaat vanavond. ' Yves gooide het laatste steentje in de vijver. ' En dan beslissen we op dat moment. ' Hij keek de anderen aan. ' Oké? '
De anderen knikten en even later liepen ze samen terug naar binnen.
Na hun bezoek aan het Exhibition Centre reden ze naar een kleine haven, voor een tocht over het meer. Hoewel het bewolkt was, regende het niet. Af en toe scheen de zon tussen de wolken door en schitterde pijnlijk fel op het water. Door alle toestanden viel het niet mee om ontspannen te genieten van de boottocht. Bovendien kreeg Jesse al snel last van zijn maag. Toch werkte de frisse wind en het wijdse uitzicht enigszins rustgevend.
Ze voeren langs de robuuste overblijfselen van Uruquart Castle, een kasteel uit de dertiende eeuw dat ooit een van de grootsten van Schotland was geweest, zo vertelde Daividh. Nu waren alleen delen van de dikke muren en een enorme toren over. Maar nog altijd was te zien dat het ooit prachtig moest zijn geweest.
Daividh vertelde ook dat het Loch, wat ' meer ' betekent in het Schots, ruim zesenvijftig vierkante kilometer groot was en op het diepste punt 230 meter diep.
' Da's best wel diep. ' zei Luna loom. Ze zat met haar ogen dicht tegen Yves aangeleund. Het deinen van de boot op het water, had haar slaperig gemaakt.
Yves glimlachte. ' Scherp opgemerkt. ' prees hij.
Stella en Jesse stonden bij de reling. Jesse concentreerde zich op de horizon. Volgens Stella zou dat moeten helpen bij zeeziekte. Hij voelde Stella's hand op de zijne. ' Denk maar aan mooie dingen. ' zei ze.
' Aan jou dus. ' Het kwam er wat brommerig uit, hoorde hij zelf. Hij glimlachte even naar haar, maar richtte zijn blik daarna snel weer op de horizon.
Diego en Layla stonden aan de andere reling. Hij had zijn arm om haar schouders gelegd en wees naar de heuvels in de verte. ' Daar een keer langs naar beneden rollen. grijnsde hij. Ze keek hem verrast aan.
' Nou ja, ik dacht precies hetzelfde. ' proestte ze.
Hij tilde haar bij haar middel op. ' Dan doen we het een keer samen. ' lachte hij, terwijl zij gilde: ' Zet me neer, straks val ik in het water! '
' s Middags reden ze naar Inverness een klein, nogal saai stadje. Hier aten ze een hapje mochten daarna doen wat ze wilden. Nadat ze een rondje door het centrum hadden gelopen, doken ze een Pub in waar ze de rest van de middag bleven zitten en luisterden naar een groepje mannen dat muziek maakte met hun meegebrachte violen, gitaar en trekharmonika.
Diego boog zich over naar Stella die met haar vingers de maat op tafel tikte. ' Is dit nou wat je bedoelde met 'een heerlijk rustige vakantie ' zoals je zei? '
Ze knikte lachend. ' Jij snapt het. '
Fergus keek op de klok die boven de haard hing. Bijna half vijf. De Loch Ness groep zou pas om een uur of half zeven terug zijn, net als de groep die vandaag was gaan karten. De jongens en meiden die wel in The Inn waren, zouden eigenlijk naar Edinburgh Castle zijn gegaan. Maar dat was vandaag gesloten voor publiek. Er was een of ander politie onderzoek gaande, of zoiets. Hij had er vanmorgen wel iets over op de radio gehoord. Maar wat er nu precies aan de hand was? Misschien kon hij straks om vijf uur nog een keer naar het nieuws luisteren. Al was het alleen maar om na te gaan of het kasteel morgen wel weer open zou zijn voor publiek. 't Was eigenlijk wel goed uitgekomen dat er een groep in The Inn was gebleven, want nu hadden ze met z'n allen de gelagkamer kunnen versieren voor het Halloween feest vanavond. Hijzelf was 's middags naar Greyfriars Kirkyard gegaan om de lantaarns en fakkels alvast op te hangen en neer te zetten. Het was traditie om de Halloween viering op het kerkhof te beginnen compleet met spookverhalen, griezeleffecten, figuranten en wat al niet meer. Daarna zouden ze terug gaan naar The Inn om verder te feesten. Het was elk jaar een gigantisch succes en de Halloween feesten van The Brandubh Inn waren zo bekend, dat dát voor jongeren soms al een reden was om een vakantie te boeken.
Fergus keek de gelagkamer rond. Naar de enorme zwarte spinnen die in vliesdunne webben van spinrag aan het balken plafond en de grofstenen muren hingen. De zwarte grafkransen voor de ramen en aan de deur. De twee doodskisten in de hoek, waar uit de ene een gruwelijke hand met lange klauwende nagels naar buiten hing. De uitgeholde pompoenen met hun grijnzende uitgesneden gezichten. De vleermuizen die langs scheerden en in je haar bleven hangen, als je niet oplette. De spookjes die net als de vleermuizen aan vislijnen aan het plafond waren bevestigd en langzaam heen en weer bewogen op de luchtstroom. Op de hoeken van de schoorsteenmantel stonden twee achtarmige kaarsenstandaards met zwarte kaarsen. Ertussen stonden verschillende glazen stolpen met daarin spinnen, slangen en schedels. Maar ook potten met vingers en tenen en hele gezichten op sterk water. De dikke kaarsen in de muur nissen stonden nu op grijnzende schedels. En boven de voordeur, op een dikke zwarte tak, zaten twee opgezette raven, die schor krasten als de deur openging. Morogh en Muir scharrelden rond in de gelagkamer en snuffelden aan de pompoenen en de andere versieringen.
Fergus trok zijn wenkbrauwen op. ' Nergens jullie tanden in zetten. Ik waarschuw jullie. ' zei hij, zogenaamd streng tegen de honden.
Daarna liep hij naar de muziekinstallatie in de hoek en zette ' I put a spell on you ' op.
' Om alvast een beetje in de stemming te komen. ' mompelde hij vrolijk. Neuriënd verdween hij naar de keuken waar drie enorme pannen soep stonden te pruttelen. Vanavond geen uitgebreide maaltijd. Er zou tijdens het feest genoeg te happen zijn. Hij opende de grote voorraadkast en controleerde de bladen met chocolade grafsteentjes, de versierde cupcakes en de marsepeinen figuurtjes die ze eerder deze week gemaakt hadden. Op de werktafel stonden schalen vol sandwiches, kipkluifjes, gevulde eieren vermomd als uitpuilende ogen, minipizza's in de vorm van doodskoppen, en hotdogs die eruitzagen als mummies. In de koelkast stonden nog twee doorzichtige schalen gevuld met rode en groene glibberpudding waar insecten in waren verwerkt. Twintig kratten fris en alcoholvrij bier stonden opgestapeld in de bijkeuken. En dan was er nog de ketel vol punch. Hij roerde er even in met een grote soeplepel. De vruchtenpartjes dreven omhoog in de rode vloeistof.
Vanuit de gelagkamer was nu ' Thriller ' van Michael Jackson te horen. Fluitend deed Fergus het vuur onder de soeppannen uit. Straks tegen half zeven zette hij de soep weer op en dan had hij nu nog even de tijd om de buitenkant van The Inn een beetje in Halloween sferen te brengen. Hij stak een van de gevulde eieren in zijn mond en verliet de keuken weer.
Er waren een paar meiden binnengekomen. ' Gaan we al beginnen? ' vroeg er eentje.
Hij schudde zijn hoofd. ' Nog niet caileag ( meisje). Over een paar uur pas. '
Ze keek om naar haar vriendinnen. ' Zullen we dan alvast naar boven gaan om ons om te kleden.? '
Pratend en lachend verdwenen de meisjes naar hun kamer.
Fergus keek ze even glimlachend na. Meiden bleven toch altijd hetzelfde. Uren lang tutten.
Met een hamer en een doosje spijkers in de ene hand, een paar grafkransen en een pompoen in de andere ging hij naar buiten. Het werd alweer donker. Hij snoof even. Er hing mist in de lucht. Dat zou natuurlijk helemaal mooi zijn. Greyfriars Kirkyard gehuld in mist tijdens Halloween! Griezeliger kon haast niet. Hij sloeg een spijker in de deur en hing een van de grafkransen eraan op. Binnen klonk nu ' Ghostbusters '
' Who are you gonna call? Ghostbusters! ' zong hij mee. Hij grinnikte even. Deze muziek was dan misschien wel stokoud, maar voor dit soort feesten, nog steeds leuk. Hij liep even naar binnen om nog een paar pompoenen te halen. Toen hij weer buitenkwam, met onder elke arm een pompoen met een gruwelijke grijns op hun oranje gezicht, zag hij een meisje het plein oplopen. Een zwart jasje, een zwarte broek, de lange haren in een paardenstaart. Ze keek zoekend rond.
Hij legde zijn pompoenen op de grond. ' Zoek je iets? ' riep hij haar toe.
Ze bleef staan en keek zijn richting uit. ' Wat is dit hier? ' hoorde hij haar vragen.
Hij wees op het uithangbord boven de deur. ' Dit is The Brandubh Inn, een jeugdherberg. '
Er verscheen een glimlach op haar gezicht.
' Feestje vanavond? ' vroeg ze met een knik op de pompoenen.
' Ja 't is Halloween hè. ' Hij glimlachte. ' Eerst vanavond bij Greyfriars en daarna terug naar hier, om verder te feesten. '
' Klinkt leuk. ' ze glimlachte. ' En hoe laat begint dat dan? '
' Rond tienen bij het kerkhof. ' Fergus pakte zijn hamer weer. ' Ja het wordt een hele happening. '
Ze stak haar duim op en draaide zich om. ' Veel plezier dan vanavond. '
' Bedankt, dat zal wel lukken! ' Hij lachte breed. ' Jij ook een fijne avond! '
Hij keek haar nog even na, terwijl ze het pleintje weer afliep en in het straatje verdween. ' Sjonge... ' dacht hij. ' ... net Stella. '
HOOFDSTUK 19
' Hey Sean, als ik had geweten dat undercover er zó uitziet had ik me jaren geleden al opgegeven! '
De agent, die eruit zag als een soort van ouderwetse Robin Hood, compleet met boog en pijlen, draaide langzaam rond. De andere agenten lachten bulderend.
' En ik heb vanavond denk ik iets uit te leggen aan m'n vrouw! ' Een van de anderen wees op het Dracula kostuum dat hij aan had.
' Doe die tanden nog eens in, Pat! ' werd er geroepen.
De man rolde met zijn ogen en deed daarna het draculagebitje in. Hij lachte breed en gemeen en wapperde met zijn cape. Een derde man kwam binnengelopen. Hij was verkleed als the Incredible Hulk. Zijn overhemd en broek hingen in rafels om zijn lichaam.
' Moet jij je niet al omkleden, Kev? ' werd hem gevraagd. Opnieuw bulderend gelach.
Sean Fairbairn keek met een glimlach naar de drie undercover agenten. Hij had deze undercover actie nog behoorlijk moeten bepleiten bij de grote baas.
' Maar je hebt helemaal niks in handen! ' had die gezegd. ' Alleen wat vermoedens via die loser van een Mc Callum en een meisje dat sprekend op haar lijkt. Dit is verspilling van geld èn manschappen die ik met Halloween wel beter kan gebruiken. Overvolle Pubs, ongeregeldheden in de binnenstad. Moet ik nog even doorgaan? '
Hij had zijn hoofd geschud, maar legde tegelijkertijd uit, dat het juist dat meisje was waar het hem om ging.
Hij wist namelijk bijna zeker dat zij de items van Estelle had. Hij had haar niet voor niks al die tijd in de gaten gehouden. En als het inderdaad klopte wat hij dacht, dan wist hij ook dat een zekere groep criminelen die items vast heel graag terug zouden willen.
Het meisje had dan wel met een onschuldig gezicht tegen hem gezegd dat er niets was voorgevallen, maar hij was natuurlijk ook niet van gisteren. Haar ontkenning dat er iets was gebeurd kon bovendien twee dingen betekenen: ofwel ze was bang en werd misschien bedreigd. Ofwel: (en zelf vermoedde hij eigenlijk het laatste) ze was ongelooflijk koppig, eigenwijs en nieuwsgierig. In beide gevallen was het, hoe dan ook, zijn verantwoordelijkheid om haar te beschermen. Tegen zichzelf, maar allereerst tegen een groep criminelen waar absoluut niet mee te spotten viel.
' Dat meisje logeert in een jeugdherberg die voor Halloween een feest hebben georganiseerd op Gryfriars Kirkyard. ' had hij uitgelegd.
Hij telde op zijn vingers af: ' Donker, druk, herrie, iedereen is verkleed. Met andere woorden: de ideale gelegenheid om iemand onopvallend te pakken te nemen. Te ontvoeren, weet ik veel. Dat kind weegt amper vijftig kilo. Die heb je zó opgepakt en weggemoffeld. '
Opnieuw schudde hij zijn hoofd. ' Ik wil haar dat risico niet laten lopen.'
Hij wachtte even en voegde er toen aan toe: ' En u ook niet, denk ik. '
Zijn baas had hem een tijdlang aangekeken en uiteindelijk diep gezucht. ' Oké dan. ' gaf hij toe. ' Maar zet me niet voor lul, Fairbairn. '
Hij liet de lachende mannen nog even begaan en stak toen zijn hand op.
' Oké, jongens het is nu bijna half tien. Zijn er voor nu nog vragen? '
De drie agenten schudden hun hoofd. Alles was al tot in de puntjes besproken.
' Mooi. ' Sean Fairbairn wreef in zijn handen. ' We zetten jullie zo meteen af bij Greyfriars Kirkyard. Ik heb begrepen dat de kinderen er rond tienen zullen zijn en rond kwart over twaalf, half één weer weg gaan. In die tijd houden jullie je ogen goed open en je meldt alles wat maar enigszins verdacht zou kunnen zijn. '
De man die als the Incredible Hulk verkleed was stak zijn hand op. ' Wat doe ik met m'n handboeien en m'n wapenstok? ' Hij knikte naar de anderen. ' Ik heb geen cape of jurk waar ik ze onder kan doen. '
' Jurk? ' De agent in het Robin Hood pak keek omlaag naar zichzelf. ' Dit is geen jurk, maar een tuniek, òinseach (idioot).'
De mannen begonnen weer te lachen.
' Die handboeien kunnen aan je riem. ' hielp er eentje uiteindelijk. ' En die stok heeft dezelfde kleur als je broek. En het is donker, dus dat valt niet eens op. '
Ze praatten nog een tijdje totdat het tijd was om te gaan. De drie agenten stapten in een burgerauto en werden even later afgezet op Candlemaker Row.
Ze deden hun oortjes is en stapten uit de auto. ' Klaar? '
' Next stop: Halloween Hell. ' zei Dracula en met z'n drieën liepen ze het steegje in richting het kerkhof.
Halloween in de donkere straten van Edinburgh...
Mist hangt laag over straten en pleinen, geluiden klinken gedempt. In de verte is vaag het gerammel van kettingen te horen... gejank als van een wolf... voetstappen...
Het gerammel van kettingen klinkt luider... getik van nagels op de stenen. Gehijg van een beest. Een beest op jacht naar prooi... De klok van de st Giles Cathedral slaat een keer... twee keer ... drie keer ...
Kettingen rammelen...
Plotseling verschijnt het om de hoek van de steeg. Hijgend en grauwend. En heel even glijdt het diffuse licht van een straatlantaarn er overheen. Over dit wolfachtige beest. Over de huid die bloederig en los om zijn lichaam hangt en ribben en botten bloot laat. Het klitterige smerige haar. De gruwelijke kop, de oplichtende ogen, de nijdig opgetrokken bovenlip.. de enorme tanden...
En achter dit monsterlijke beest, een zombie... zijn kleding bebloed en gescheurd. De huid van zijn gezicht verrot en aangevreten, zijn mond opengescheurd tot een weerzinwekkende bek vol gelige tanden...
Hij houdt de ketting van het beest strak. Kwijl druipt uit de smerige bek...
Gekrijs... gehuil...
De klok van de st Giles Cathedral slaat vier keer... vijf keer ... zes keer ...
Daar staan ze voor het hek. De zombie en zijn monsterhond. En achter hen... vele schuifelende voetstappen, vele murmelende stemmen, gefluister...
Het beest grauwt als het hek openzwaait. Grafzerken doemen op uit de mist. Bleke figuren snellen door het donker. Gekreun als van een mens in doodsnood... een gil...
' Daar komen ze aan. '
Een van de undercoveragenten, die vlakbij de ingang van het kerkhof was opgesteld mompelde de woorden onopvallend in zijn microfoontje. Hij schoof zijn pijl en boog naar achteren. ' Ik kijk uit naar het meisje. '
Van een afstand keek hij naar de roodharige zombie en zijn hond die nu het hek doorkwamen. Een hond, die overigens een ongelooflijk stoer pak aan had. Daar moest hij straks als alles voorbij was maar eens naar vragen., bedacht hij. Want als de politiehonden zulke pakken zouden dragen, tijdens politieoptredens wist hij voor honderd procent zeker dat zelfs de meest agressieve hooligans op slag zo mak als lammetjes zouden zijn.
De roodharige man die ongetwijfeld een van de groepsleiders moest zijn, trok de ketting van de hond strak en aaide het dier even. Daarna sprak hij een paar woorden tegen de groep jongeren die nog bij het hek stond en wees op twee Grim Reapers, gehuld in een lange zwarte pijen en een enorme zeis in hun hand. Een voor een liepen de kinderen het hek door, waarna ze iets in hun handen gedrukt kregen van een van de twee zwarte gedaantes. Ze zwermden het terrein op: heksen, spoken, elfen, twee punkers met lichtgevende hanenkammen en veiligheidsspelden op de meest idiote plekken, mummies, een oosterse prinses en een sultan, die zo te zien niet bij elkaar hoorden. Cruella DeVille met een speelgoed dalmatiër onder haar arm en ga zo maar door.
Hij keek naar de drie jongens die nu het hek door kwamen. Ze zagen eruit alsof ze zo uit een oude Italiaanse maffia film gestapt waren, in hun jaren twintig kostuums, compleet met stropdas en deukhoed.
' Al Capone, Lucky Luciano en Bugsy Siegel. ' grinnikte hij. ' Geweldig! '
De kleinste, een donkerharige knul met een bijdehand smoelwerk, zette zijn hoed even af en streek zijn krullen glad. Hij zei iets tegen de anderen. Ze lachten alle drie.
Achter de jongens waren drie meisjes binnengekomen, die overduidelijk bij hen hoorden. De jaren twintig jurken, met bijbehorende jasjes, de lange kralenkettingen, de haarbanden met veren.
' Wauw. ' zei hij zachtjes.
' Wat sta je nou allemaal in jezelf te mompelen. ' klonk het door zijn oortje. ' Heb je haar al ontdekt of niet? '
De meisjes liepen hem voorbij. Nu zag hij het lange zwarte haar van de middelste. ' Ik heb 'r, geloof ik. ' zei hij, terwijl hij zich omdraaide en de meisjes nakeek.
' Ze komt jouw kant op, Kev. Drie Charleston girls. 't Is degene met de zilverkleurige jurk met franjes. '
' Ik zie haar. ' klonk het even later.
' Oké. ' zei hij. ' Verlies haar niet uit het oog in die mist. '
' Got it. '
Toen Bazza hier vanmiddag aankwam had hij een ogenblik verbaasd staan kijken. Die opgegraven doodkisten, waar onder het half open deksel de doden nog te zien waren in hun spookachtig witte jurken. Skeletten die uit graven leken te zijn gekropen en hem grijnzend aanstaarden met hun holle oogkassen. De boom waaraan twee gehangenen bungelden in gescheurde wapperende gewaden, de krassende kraaien, en de grijpende handen die vanuit de grond omhoog staken. De zombie achtige figuren overal...
Even had hij gedacht dat hij verkeerd was en per ongeluk op een filmset was beland. Hij had nog bijna rechtsomkeert gemaakt.
Een paar meter verderop had een roodharige man gestaan, die bezig was een lantaarn aan een paal naast een van de grafstenen, op te hangen. Hij was naar hem toegelopen en had voor de zekerheid toch maar even gevraagd wat hier nu allemaal de bedoeling van was.
' Halloween feest vanavond. ' had de man geantwoord, terwijl hij over zijn schouder naar hem keek.
' Halloween? ' had Bazza langzaam herhaald.
De roodharige man had geknikt. ' Ja... ja, vanaf tien uur vanavond zal het hier allesbehalve rustig zijn, ben ik bang. '
Hij keek toe hoe de man naar de kruiwagen liep die op het pad stond en waar nog meer lantaarns en fakkels in bleken te liggen.
' Die kids vinden het geweldig. ' hoorde hij hem zeggen. ' ... maar 't kost een hoop voorbereiding, dus als je het niet erg vindt, ga ik snel verder. ' Hij knikte naar de inhoud van zijn kruiwagen.
Bazza had zijn duim opgestoken. ' Nee natuurlijk niet. ' had hij geantwoord. ' Ga je gang. '
Nadenkend had hij de roodharige man nagekeken, die met zijn vrachtje over het pad naar de volgende paal liep.
Halloween. En uitgerekend vanavond. Niet te geloven!
Inwendig grommend had hij over het met herfstbladeren bezaaide terrein gestaard. Tijdens de maandenlange voorbereiding op deze klus was hij er zeker van geweest dat alles tot in de puntjes geregeld was. Dat overal, maar dan ook overal rekening mee gehouden was.
' Behalve dus met dit kinderfeest! ' had hij gegromd.
Hij was het kerkhof weer af gelopen en had een Pub opgezocht. Daar had hij de rest van de middag zitten nadenken. En uiteindelijk was hij tot de conclusie gekomen dat het eigenlijk niet eens zo heel erg was dat de dingen waren gelopen, zoals ze waren gelopen. Want met het vooruitzicht van een kerkhof vol feestende tieners vanavond, zou de klus hoe dan ook gedoemd zijn geweest te mislukken. Dus zijn plan om de boel in de gaten te houden, om Estelle' veiligheid te garanderen, was nu niet meer nodig. En omdat hij had begrepen dat Estelle zelf achter de items aan zou gaan, bleef er voor hem op dit moment weinig over om te doen. Wel kon hij vanavond alsnog de doorgang bewaken. Eventuele verliefde stelletjes op afstand houden, die van plan waren om het stenen prieel met de man met de cape, als liefdesnestje te gebruiken.
En eigenlijk kwam het toch wel goed uit dat het Halloween was vanavond. Want dan zou zijn aanwezigheid niet eens echt opvallen. Maar dan moest hij wel...
Hij was opgestaan en naar de bar gelopen om te betalen. Toen de barkeeper hem zijn wisselgeld gaf had hij het gewoon gevraagd: ' Zeg eh... is hier ook een fopwinkel in de buurt, waar ze maskers verkopen? '
En de barkeeper had hem uitgelegd waar hij moest zijn.
Net zo makkelijk.
En nu liep hij voor de tweede keer vandaag langzaam Greyfriars Kirkyard op. Met opzet had hij niet de ingang bij de steeg genomen, maar andere ingang. Je kon niet voorzichtig genoeg zijn. Hij trok het masker, een rode duivelskop met zwarte horens, over zijn gezicht en liep verder.
Geluiden klonken vreemd gedempt in de mist, alsof je met je hoofd in een doos watten stond te schreeuwen. Het flakkerende licht van fakkels en lantaarns maakte grillige schaduwen. Van ergens klonk een kakelende lach. Rennende voetstappen.
Hij kwam langs een graf waar een schedel en een aantal losse botten op lagen en struikelde in de mist bijna over een nep zwarte kat die met een hoge rug en een dikke staart naast een enorme pompoen stond.
' Goed.. eerst maar eens even een klein oriëntatie rondje lopen. ' zei hij zacht en liep in de richting van Greyfriars Kirk.
' Wat heb jij, Stel? '
Luna bekeek de fiche met een schedel erop, die ze zojuist had gekregen.
Stella keek naar haar eigen fiche. Er stond een spookje op, zag ze. Diego had ook een schedel en Layla en Jesse een grafsteentje. Yves had, net als zij, een spookje op zijn fiche staan.
Diego keek om zich heen. ' Ik ga eerst even iets anders doen. ' zei hij en op een holletje verdween hij achter de kerk. Even later was hij terug. ' Gelukt? ' vroeg Yves. Diego knikte.
Het schimmige licht dat de lantaarns en fakkels verspreidden bewoog spookachtig in het donker. Mistflarden schoven voorbij. Plotseling klonk er een holle lach achter hen. Geschrokken draaiden ze zich om en stonden oog in oog met een afzichtelijk mannetje. Hij droeg een gescheurd zwart kostuum met een brede vettige stropdas onder zijn bleke kin. Zijn gezicht was zo te zien gruwelijk verbrand en een van zijn oogballen bungelde op zijn wang. De meisjes gaven een gil.
' Dat hoor ik graag. ' grinnikte het mannetje met een krakerige stem. ' Hoe harder, hoe liever... '
Hij hield een lantaarn op en wees met een lange knokige vinger met aan het einde een klauwachtige nagel, op de fiches die ze in hun hand hadden.
' Ghosts, naar Greyfriars Kirk... ' kraakte zijn stem.
' Skulls naar The Weird Sisters... ' Hij draaide zich half om en wees op vier fakkels midden op het terrein waartussen een enorme ketel stond te borrelen. Vier gruwelijk uitziende heksen stonden erin te roeren met lange stokken en lachten kakelend.
' ... en de gravestones gaan met mij mee. '
Hij gooide zijn hoofd in zijn nek en lachte zo afschuwelijk dat Layla er kippenvel van kreeg. Ze schoof zenuwachtig naar Jesse toe en gaf hem een arm. ' Ik blijf wel bij jou in de buurt hoor. ' giechelde ze.
De anderen keken het mannetje na die, behalve Layla en Jesse nog een aantal ' slachtoffers ' voor ging langs graven en zerken en even later verdween in het donker.
Diego draaide zich naar Luna om. ' Nou Miss Sunshine, ben je er klaar voor? ' vroeg hij en met een knipoog voegde hij eraan toe: ' Ome Diego beschermt je wel vanavond. '
Hij nam zijn hoed af en groette Yves en Stella. ' Zij die vanavond gaan spoken, groeten u. ' zei hij plechtig. Daarna plantte zijn hoed weer stevig op zijn krullen, sloeg zijn arm om Luna heen en samen liepen ze in de richting van The Weird Sisters.
' Zullen wij dan ook maar, Don Corleone? ' Stella stak haar arm door die van Yves.
Zijn mondhoeken krulden omhoog. ' ' Oké. ' zei hij. ' Showtime. '
The incredible Hulk zag haar gearmd met een jongen in een maffia kostuum, langs lopen. ' Showtime. ' hoorde hij de jongen zeggen.
Hij wachtte even totdat ze bijna uit het zicht waren en volgde hen toen in de richting van de oude kerk. Overal waren groepjes verklede jongeren, die onder leiding van monsters, zombies, mummies en ondoden opdrachten uitvoerden, speurtochten liepen of naar griezelverhalen luisterden. Overal klonk gegil en gekrijs. Hij werd er bijna zenuwachtig van. Op deze manier kwam je er natuurlijk nooit achter of dat gegil nu gemeend was of niet. Of er nu echt iemand in nood was ja of nee.
' Ze loopt richting de kerk. ' zei hij in zijn microfoontje. ' Waar zijn jullie? '
Daar klonk de stem van zijn Dracula collega: ' Ik sta bij een soort van dranktentje, zo'n vijfentwintig meter rechts van het toegangshek. Niets verdachts verder, op dit moment. '
' Alsof dat op zou vallen tussen die gillende groep verklede kids. ' bromde de Robin Hood. ' Dit wordt zo'n naald in een hooiberg verhaal., let op mijn woorden. Als Fairbairn nog eens wat weet! '
Er klonk een geïrriteerde zucht door het microfoontje en daarna: ' Nee sorry, knul ik heb geen idee wat die aanwijzing betekent. Vraag het maar aan die mummie daar. '
The incredible Hulk grinnikte. ' Nou, Mike... ' zei hij tegen Robin Hood. ' Als zelfs die kids al denken dat je erbij hoort, ben je wel heel goed bezig. '
' F... you, Brennan. ' klonk het in zijn oortje.
Grinnikend liep hij verder en botste bijna tegen een van de figuranten op, die plotseling opdook uit de mist. De man had een rode duivelskop met horens en een weerzinwekkende grijns, die twee rijen puntige tanden liet zien.
' Sorry duine. ' ( maat) zei hij en stapte opzij.
De duivelskop knikte hem toe en liep zonder iets te zeggen verder.
' Zo... die blijft goed in z'n rol. ' dacht hij.
Pas toen ze allebei weer doorgelopen waren, besefte hij dat de man, afgezien van het duivelsmasker, verder niet verkleed was.
Ze schoof onopvallend langs de lange rij grafstenen die het kerkhof aan de westkant begrensden. De fakkels en lantaarns waren meer in het midden van het terrein opgesteld. Daar waren zo te horen ( want veel zien viel niet mee in die mist) ook de meeste activiteiten gaande. Met gespitste oren keek ze om zich heen en rende toen snel en soepel naar de achterkant van Greyfriars Kirk. Daar bleef ze tegen de muur geleund staan.
Ze had het meisje al gespot bij binnenkomst toen ze, verkleed als Grim Reaper, fiches uit had staan delen. Ze glimlachte even bij de herinnering hoe gemakkelijk dat was gegaan vanavond. Ze was via de andere kant binnengekomen en keek net uit naar een plekje waar vandaan ze een goed overzicht zou hebben. Plotseling had iemand haar van achteren aangetikt. Ze was zich lam geschrokken, maar nog voordat ze had kunnen reageren werd haar een zwarte lap stof in handen geduwd.
' Hier, doe je cape vast aan. ' hoorde ze een man zeggen. ' En dan naar de poort. Die kinderen komen er zo aan. '
Ze had alleen geknikt, zich verbaasd realiserend dat de man blijkbaar dacht dat zij erbij hoorde, in haar zwarte kleding. Ze sloeg de cape om haar schouders en wilde al weglopen, toen ze hem hoorde roepen: ' Hey, je vergeet wat. '
Met de kap over haar hoofd getrokken draaide ze zich langzaam om, in zichzelf scheldend, omdat haar hart toch zenuwachtig gebonkt had. Ze zag dat hij een zeis ophield.
' Don't leave home without it. ' lachte hij.
Omdat ze verder natuurlijk niet geschminkt was hield ze haar kap diep over haar hoofd en gezicht getrokken. Zo had ze bij de poort gestaan met haar zak fiches.
Af en toe had ze steels opgekeken naar de gezichten van de kinderen die langs haar heen liepen, in de hoop dat het het meisje zou ontdekken. Maar het grootste deel van de tijd zag ze, tot haar ergernis, alleen maar uitgestoken handen.
Net toen ze op het punt stond om het bijltje erbij neer te gooien, hoorde ze een meisje zeggen: ' Wat heb jij, Stel? '
Snel keek ze op en zag drie meisjes in Charleston jurken het kerkhof oplopen. Voor hen uit liepen drie jongens in pak en met een hoed op. Het middelste meisje had lang zwart haar. Dat was ze. Ze wist het zeker.
' Hey, dooie! Krijg ik nog zo'n fiche, of niet? ' hoorde ze een jongen ongeduldig zeggen.
Gejaagd duwde ze hem een fiche in zijn hand en zei toen tegen de andere Grim Reaper: ' Ik moet even naar de wc. ' En weg was ze, nog voordat hij had kunnen protesteren. Struikelend over haar cape en vechtend met haar zeis (waarbij ze een man die verkleed was als Dracula bijna een kopje kleiner had gemaakt) had ze zich een weg door de menigte gebaand. Zodra ze uit het licht was had ze de cape uitgetrokken en de zeis in de bosjes gegooid. Daarna was ze met een omweg naar de rand van het kerkhof gerend, waar de enorme grafstenen stonden. En van daaruit zojuist naar de achterkant van het kerkgebouw. Ze wist dat het meisje en een van de jongens bij de kerk waren. Nu moest ze alleen het juiste moment nog afwachten.
' Mo chreach ! ' (verdomme)
Bazza stond achter een van de bomen, links achter het kerkgebouw. Hij had zijn vuisten gebald.
Die groene Hulk die daarnet tegen hem aanliep was een smeris! zeker weten! Hoe hij dat wist? Heel simpel: als je al jaren in het wereldje zat kon je een smeris gewoon van een kilometer afstand ontdekken. Dat plus het feit dat deze een oortje in had. En als er één zo'n loser rondliep, kon je er donder op zeggen dat er meer rondliepen. Dat betekende dus dat ze iets door hadden. Of zouden die gasten standaard ingehuurd worden om een oogje in het zeil te houden bij feesten zoals deze? Meteen verwierp hij die gedachte weer. Nee, die smerissen waren hier omdat ze iets verwachtten. En hij kon wel op zijn vingers natellen wat. Stelletje sukkels. Alsof Estelle zo stom zou zijn om in hun val te lopen. Ze schatten haar blijkbaar nogal laag in. ' t Was bijna een belediging!
Zijn gezicht begon te jeuken door dat masker en met een ruk trok hij het van zijn hoofd. Nadenkend staarde hij naar de grijnzende kop in zijn handen. Wat was nu wijsheid? Die smeris uitschakelen en op zoek gaan naar zijn smerisvriendjes? Of terug naar het stenen prieel om dat in de gaten te houden en voor de rest net doen of zijn neus bloedde? Nee toch maar eerst die Hulk onschadelijk maken, want wie weet had die ook iets in de smiezen, net als hij.
Hij hoorde een meisjesstem lachend roepen: ' Maar als iemand me laat schrikken, ga ik altijd slaan hoor. '
Er klonken lichte voetstappen. Hij deed een stap terug.
Plotseling klonk het van ergens achter hem: ' Staan blijven. '
HOOFDSTUK 20
Stella liep met het briefje in haar hand langs de kerkmuur en keek een beetje schichtig om zich heen. Zo buiten de lichtkring van de fakkels en lantaarns en met al die enge geluiden en voorbij schietende gedaantes, was het toch wel een beetje griezelig.
"Griezelig". Moest je nagaan. Ze lachte in zichzelf. Maar de Reid broers hadden het dan ook wel tot in de kleinste details opgezet. Al die verschillende decors, al die griezel objecten, de figuranten, de spelletjes. Alles! Echt super!
' Als iemand me laat schrikken, ga ik altijd slaan hoor. ' riep ze lachend over haar schouder, tegen de rest van het groepje. Ze liep speurend langs de muur. Toen ze halverwege de muur was bleef ze even staan. Hier moest het ergens zijn, hadden de jongens gezegd, maar ze zag niets.
Na een paar tellen liep ze verder. Toen ze de hoek omsloeg zag ze plotseling iets vanuit haar ooghoek.
' Staan blijven! ' hoorde ze iemand zeggen. Er klonk geritsel van verschillende kanten.
Maar nog voordat ze ergens op had kunnen reageren werd ze van achteren vast gepakt. Even dacht ze nog dat het erbij hoorde en een beetje lacherig wilde ze zich omdraaien. Maar toen voelde ze hoe een hand stevig over haar mond werd gelegd. Veel steviger dan nodig zou zijn als het om een spelletje ging. Zo stevig zelfs dat ze haar mond niet eens meer open kon doen. En toen ze vervolgens een arm om haar middel voelde, die haar optilde en meetrok het donker werd ze bang. Dit was geen spelletje. Dit was iets anders... iets... iets...
Ze hoorde een snelle ademhaling vlak bij haar oor. ' Geen geluid maken. ' hoorde ze zeggen.
En als vanzelf begonnen haar ledematen wild te bewegen. Ze trapte met haar benen en klauwde met haar handen op zoek naar haren, ogen, oren, alles waar ze maar aan zou kunnen trekken. Ze schopte in het rond en probeerde die hand weg te trekken van haar mond.
Vanaf het kerkhof klonk het kakelende gelach van een heks... het gehuil van een weerwolf...
Ze voelde hoe ze van de grond werd getild en verder het donker ingetrokken. En heel even doemde het gezicht van haar tante Sophia in haar op.
' Néé! ' schreeuwde het in haar. ' Ik wil niet!!! '
Plotseling klonk er een verstikte kreet en meteen daarna een geluid alsof iemand een paar harde klappen kreeg. De hand om haar mond liet los en ook de arm om haar middel verslapte. Haar knieën knikten en bijna zakte ze door haar benen terwijl ze probeerde weg te komen. Maar nu werd ze voor een tweede keer vastgepakt. Er welde een schreeuw in haar op die zich, zonder dat ze er iets over te zeggen leek te hebben, naar buiten perste. Opnieuw begon ze wild tegen te stribbelen. Een tweede wanhopige schreeuw kwam in haar omhoog, maar voordat hij haar mond bereikte hoorde ze een stem bij haar oor. Een stem die sussende woorden sprak. Een stem die haar vaag bekend voor kwam. Twee handen om haar schouders die haar omdraaiden. en haar zachtjes op haar rug klopten. De klanken die hij steeds weer herhaalde, werden langzaam maar zeker weer woorden in haar hoofd: ' There, there, it's allright, caileag. Everything is allright. '
Ze begon te huilen. En met een lange snikkende uithaal, als van een kind, ontsnapte de spanning uit haar lichaam.
' Everything is allright, now love. ' hoorde ze hem zeggen. ' Don't cry. '
Langzaam werd ze rustiger en luisterde naar die kalme stem, vlak bij haar oor. Een stem die ze kende...
En ineens hoorde ze diezelfde stem in haar hoofd vier woorden zeggen: ' We'll call you, Stel. '
En nu herinnerde ze zich ook die andere woorden: ' Bazza wants you to know he didn't mean to scare you last night in the mist. He says he's sorry and he hopes you didn't hurt yourself to badly. '
En : ' Bazza sends his love. '
Ze hief langzaam haar hoofd. Zijn gezicht was in de schaduw. ' Bazza? ' zei ze tussen twee snikken door.
Hij knikte. Ze keek opzij en zag daar The Incredible Hulk liggen, languit in het natte gelige gras. Verbaasd staarde ze naar het groene monster. Vanuit het oortje dat hij droeg klonk zwakjes een stem: ' Kev, are you allright? Kev, answer me! '
Er klonken rennende voetstappen. Bazza had haar losgelaten en deed een stap terug.
' Got to go now, love. ' zei hij. ' Don't want them other bluebottles to catch me. '
Ze keek om. Daarna draaide ze zich weer naar hem om. Hij was nu alleen nog maar een schim in het donker.
Hij glimlachte. ' You'll be allright now,, love. ' zei hij.
Toen draaide hij zich om en verdween in het donker, net op het moment dat de twee andere undercoveragenten, hijgend om de hoek verschenen.
Hij liep met grote stappen door de donkere straat. Zijn auto stond een paar honderd meter verderop geparkeerd, in Victoriastreet.
' Hey Baz! ' klonk het plotseling.
Hij keek verrast om zich heen. ' Estelle? '
Ze kwam uit een van de zijstraatjes tevoorschijn. Zoals altijd helemaal in het zwart gekleed, als een zwarte panter in de nacht en liep naar hem toe. Ze dacht aan wat ze gezien had, daarnet op Greyfriars Kirkyard, terwijl ze schuin achter de kerk had gestaan. Hoe hij die smeris had neergeslagen en het geschrokken meisje getroost.
' Waarom? ' vroeg ze alleen.
Hij keek haar een hele tijd aan. Eindelijk zei hij: ' Omdat ze je zusje had kunnen zijn. '
Ze glimlachte en gaf hem een zoen op zijn stoppelige wang. Hij sloeg even een arm om haar heen en voelde het zwarte rugzakje dat ze droeg.
' Je hebt ze terug? ' vroeg hij.
Ze knikte.
Even bleven ze tegenover elkaar staan. Toen pakte hij zijn autosleutels.
' Kan ik je ergens afzetten? '
' Nee. ' Ze schudde haar hoofd en maakte al aanstalten om door te lopen.
' Estelle. '
Ze keek om.
' De klus? ' Hij wist het antwoord eigenlijk al.
' Volgend jaar denk ik. ' Ze knipoogde naar hem.
Hij knikte en stak zijn hand op. ' Tot dan. '
' Give my love to Uncail! ' zei ze terwijl ze het straatje weer in glipte.
' I will. ' riep hij haar na.
Stella zat op een van de blauwe stoelen die in lange rijen stonden opgesteld in Greyfriars Kirk. Luna en Layla zaten aan weerszijden van haar en hielden allebei haar hand vast. Jesse en Diego zaten aan de andere kant van het gangpad en keken naar Daividh en de twee agenten die zachtjes met elkaar stonden te praten.
' Ik denk dat we het voor nu, maar even hierbij moeten laten. ' hoorden ze Daividh zeggen. ' Jullie hebben gevraagd wat jullie wilden vragen. Zij heeft antwoord gegeven. En ik vind het wel even welletjes. '
Een van de agenten deed zijn mond open, maar Daividh schudde zijn hoofd. ' En nee, ze gaat nu niet met jullie mee. Dit meisje is onze verantwoordelijkheid. '
Hij keek even om naar de meisjes.
' En als het echt nodig is... ' zei hij. ' ... hoewel ik daar heel sterk aan twijfel, komen ik of een van mijn broers, morgen zelf wel naar het bureau. Al was het alleen maar om een klacht in te dienen over het feit dat niemand van ons op de hoogte was van jullie undercover actie. En ik kan jullie wel vertellen, dat daar het laatste woord nog niet over gezegd is. Ik... '
Hij dempte zijn stem zodat ze verder niet meer konden horen wat hij zei.
Stella keek naar de drie mannen. Als ze zich niet zo wankel gevoeld had, was ze waarschijnlijk in de lach geschoten. Een roodharige zombie die Robin Hood en Dracula de les stond te lezen.
Ze ademde diep in. Het klonk nog altijd een beetje schokkerig en Luna en Layla keken haar bezorgd aan.
' Gaat het weer een beetje? ' fluisterde Layla.
Ze knikte. Ja het ging wel weer. Ze gluurde naar de Dracula agent.
' Heb je iets gezien! ' had hij haar keer op keer gevraagd en net zo vaak had ze haar hoofd geschud. Nee ze had niets gezien. Niet wie die agent neergeslagen had. Niet van wie dat duivelsmasker was dat onder een van de bomen gevonden was. Niets had ze gezien.
En bovendien... als ze echt eerlijk was, dan had ze ook echt niets gezien.
Ze had alleen zijn hand gevoeld die troostend op haar rug geklopt had. Zijn stem gehoord.
' Everything is allright, now love. Don't cry. '
En bijna kwamen er weer tranen in haar ogen, bij die herinnering. Ze knipperde ze maar gauw weg.
De kerkdeur ging open. Ze keken allemaal op. Het was Yves. Hij liep met lange stappen het middenpad door. Toen hij bij het groepje was aangekomen liep hij naar Stella toe. Ze ging rechtop zitten en keek naar hem op. Haar wenkbrauwen gingen even vragend omhoog. Hij knikte. ' ' t Is gelukt. ' zei hij zachtjes.
Met een zucht leunde ze weer achterover.
Het plan was simpel geweest: de items en de mobiele telefoon op een afgesproken plaats leggen, voor Estelle. Die avond, na het telefoontje van Estelle hadden de meisjes het samen met Diego uitgedacht.
Diego was na die kleine ruzie met Yves, naar de meidenslaapkamer gegaan. De meisjes hadden de nummers op de staafjes berekend. En daarna hadden ze met z'n vieren zitten brainstormen over een goeie verstopplaats voor de items.
Ze hadden eerst aan The Beehive gedacht, of The Last Drop of een van de andere Pubs. Maar om drie items te verbergen op één wc? Dat leek bijna onmogelijk. Drie items in drie verschillende pubs dan? Nee, dat zou veel te omslachtig zijn. Bovendien hadden ze bijna geen tijd gehad, omdat Loch Ness voor de volgende dag op het programma had gestaan. En Estelle was heel stellig geweest: ze wilde haar items de eenendertigste terug. En geen dag later.
De items in The Inn voor het grijpen leggen en Estelle het adres geven, zodat ze ze zelf op kon halen, als iedereen op het kerkhof was? Dat was ook een optie en daar hadden ze zelfs een tijdje over zitten praten. Maar ineens herinnerde Layla zich dat Fergus had gezegd dat hij ' s avonds in The Inn zou blijven. Dus toen viel ook dat plannetje in het water.
Er bleef dus geen andere mogelijkheid over dan om de items mee te nemen tijdens het Halloween feest en ergens op het kerkhof te verstoppen. Het stenen prieel lag natuurlijk voor de hand.
' Maar dat ligt helemaal aan de andere kant van het kerkhof. ' Had Luna uitgeroepen. ' Dat kunnen we nooit de hele tijd in de gaten houden. We moeten iets hebben in de buurt van de ingang. '
' Misschien de kerk? ' had Layla geopperd.
En terwijl ze daar de voors en tegens van bespraken, had Diego ineens zijn vinger opgestoken.
' Sir George Mackenzies tomb.' zei hij. Hij keek de anderen aan. ' Dat is vlak bij de ingang, half achter de kerk, dus uit het zicht. Ideaal! '
En Stella had Estelle gebeld. ' Morgenavond, Greyfriars Kirtkyard, achter Sir George Mackenzies tomb. '
' Maar hoe doen we het dan met verstoppen? ' had Layla gevraagd.
' Dat regelen de mannen wel. ' had Diego met een knipoog geantwoord.
En waren de drie jongens die avond, elk met een item in de binnenzak van hun colbertjasje, het kerkhof opgelopen. Diego was de eerste geweest die zogenaamd moest pissen. Hij was tot achter de kerk gelopen en daarna naar de cilindervormige tombe die even verderop stond. Daar had hij het pakketje met de laserglassnijder neergelegd. Daarna was Jesse aan de beurt geweest met de antieke pen en als laatste Yves met de mobiele telefoon.
Niemand had verwacht dat nog geen tien minuten later een Robin Hood en een Dracula al schreeuwend over het terrein zouden rennen: ' Kev, are you allright? Kev, answer me! ' Om even later achter de kerk te verdwijnen.
De meeste kinderen hadden wel even opgekeken, maar omdat er toch al van alles gebeurde op het kerkhof, was bijna iedereen er vanuit gegaan dat het er allemaal bij hoorde.
Dat was ongeveer een half uur geleden geweest. En in de tussentijd was Yves even naar buiten gegaan, zonder te zeggen waarom, en weer terug gekomen. En had hij tegen haar gezegd dat het gelukt was. Zodat ze wist dat Estelle de items had opgehaald.
Ze sloot even haar ogen en zuchtte nog een keer diep.
Het was voorbij.
Gelukkig.
HOOFDSTUK 20
' ... het nog altijd niet duidelijk is waarom het alarm is afgegaan. Want ondanks intensief en vakkundig onderzoek is er tot nu geen enkel spoor gevonden, dat zou kunnen duiden op inbraak of een poging daartoe. '
Layla keek op van de krant waar ze zojuist uit voorgelezen had.
Ze zaten in The Beehive. Buiten regende het pijpenstelen, zoals het de afgelopen drie dagen ook al gedaan had. Maar na dagenlang praten en gamen en nog meer praten en nog meer gamen moesten ze er even uit. Daarom waren ze, zonder dat het zo afgesproken was, naar The Grassmarket gelopen. Naar de plek waar het allemaal begonnen was...
Ze waren er al voor negenennegentig procent zeker van geweest dat er geen video opnames waren van hun ' inbraak ' in de kluis. In elk geval geen video opnames waar zij op te zien waren. Want Sean Fairbairn was niet meer naar The Inn gekomen. Wel waren Daividh en Gawyn naar het bureau geweest, maar wat daar verder besproken was, wisten ze niet.
En nu, na het lezen van het krantenartikel, hadden ze de laatste bevestiging, dat niemand hen gezien had, die nacht.
Tot haar eigen verbazing had Stella nog geen nachtmerries gehad van de gebeurtenissen op Greyfriars Kirkyard. Yves had haar er nog speciaal naar gevraagd. Wel hoorde ze vaak in haar gedachten de stem van Bazza. Een prettige donkere stem. Een stem waar je rustig van werd. Ze vond het jammer dat ze zijn gezicht niet had kunnen zien in het donker. Maar op de een of andere manier ze had het idee dat hij eruit zag als een vriendelijk soort knuffelbeer. Hoewel dat nogal tegenstrijdig was aan beeld dat ze had van "een crimineel " maar ze kon er niets aan doen. En dat was misschien ook wel de reden geweest waarom ze tegen de politie had gezegd dat ze niets gezien had. Omdat ze iemand die voor haar in de bres gesprongen was, niet zomaar kon verraden, Niet zomaar wilde verraden. Ondanks... ondanks het feit dat hij een crimineel was. En daarom voelde ze zich ook niet schuldig om haar leugen.
De barkeeper kwam naar hun tafeltje. ' Nog maar een keer hetzelfde? ' vroeg hij met een knik naar de lege flesjes fris. ' Of willen we liever een Pint? '
Jesse grijnsde verbaasd. ' Lekker, doe maar. ' zei hij.
' Prima. ' De barkeeper liep alweer terug naar de bar, keek toen over zijn schouder en knipoogde. ' Als je achttien bent. '
Yves' mondhoeken krulden omhoog. ' Pech Jes. ' zei hij.
Toen de man even later terug kwam met een dienblad vol flesjes fris, vroeg hij, terwijl hij Stella aankeek: 'Was het inderdaad je zus, laatst? '
Ze fronste vragend haar wenkbrauwen. ' Mijn zus...? '
Onder de tafel gaf Luna haar een schopje en keek haar veelbetekenend aan.
' O mijn zus. ' Stella knikte. ' Ja... '
Ze dacht aan de foto die Sean Fairbairn haar had laten zien van Estelle Crowe. Ze hoorde haar weer zeggen: 'Volgens mij heb jij een paar dingen die van mij zijn, little Sister. '
Ze knikte opnieuw. ' Ja... dat was ze inderdaad. '
Het was de laatste avond in The Brandubh Inn.
Fergus had Mince 'n Tatties gemaakt; aardappelpuree, met gehakt en doperwten, maar dan op z'n Schots. Als toetje was er Tipsy Laird Trifle, waarbij hij hen stilletjes toevertrouwde dat er een flinke scheut whisky in zat.
' Maar op de laatste avond, mag dat best. ' besloot hij met een vette knipoog.
Tot laat in de avond zaten ze met z'n allen bij elkaar in de gelagkamer, terwijl het kaarslicht en de vlammen van de haard alles in een warme gloed zette en Morogh en Muir bij het vuur lagen. De Reid broers vertelden verhalen. Sagen en legenden van lang geleden en schonken te bekers nog eens vol met gloeiend hete thee en lieten de schalen met scones en raisin squares opnieuw rondgaan.
Daarna kwamen de muziekinstrumenten weer tevoorschijn. Gawyn op de viool, Daividh op de fluit en Fergus op de Bodhrán. en ze speelden, het ene stuk muziek na het andere, totdat de kaarsen langzaam uitdoofden en de haard alleen nog maar smeulde.
Plotseling stak Gawyn zijn strijkstok omhoog totdat het helemaal stil was in de gelagkamer.
Toen kondigde hij aan: ' If you go away. ' en begon te spelen.
En daar was ineens de melodie die Yves altijd floot. Het lievelingslied van zijn moeder.
Luna draaide zich bijna verschrikt naar hem om. En ook de anderen keken hem aan.
' Yves... ' Ze legde haar hand op die van hem, maar hij glimlachte naar haar, terwijl hij dacht aan die droom die hij had gehad.
Zittend in de boomgaard en zijn moeder met haar lichte zomerjurk en Yann op haar arm...
Die droom waar hij zich zichzelf eindelijk een keer niet uit wakker had hoeven maken...
De rode dubbeldekker had de hele groep weer afgezet op het vliegveld. Het was vroeg in de middag. De loodgrijze lucht voorspelde regen.
' Ik heb nog nooit zoveel regen gehad tijdens een vakantie als deze keer. ' Diego tikte met zijn geruite paraplu op de grond. ' Maar... ' Hij knipoogde naar Stella. '... het was wel een ongelooflijk vette vakantie. '
Luna stak haar vinger op. ' Ja, maar laten we even wel wezen, hebben we ooit een saaie vakantie gehad met z'n allen? Nee toch zeker! '
Jesse sloeg zijn arm om Stella heen. ' Terwijl je dat zo graag wilde. ' lachte hij.
Stella schudde haar hoofd. ' Niet saai, maar rustig. ' Ze bewoog met haar handen om zich heen. ' Lekker een beetje zonnen, een beetje zwemmen, gewoon: relaxed. '
Ze draaide zich om naar Yves. ' Dus Yves, als jij daar nu eens voor zorgt, als we volgend jaar naar Lons-le Saunier komen, dan komt het helemaal goed. '
Yves knikte glimlachend. ' Ik zal ervoor zorgen. ' beloofde hij.
Ze sjouwden hun koffers en plunjezakken de terminal in.
' Nog een paar uur en dan is het weer voorbij. ' Layla zuchtte. ' Ik heb nu al heimwee naar jullie allemaal. '
Diego pakte haar vast en draaide haar rond. ' Dat hoeft helemaal niet, want we spreken elkaar vanavond weer op facetime dus zo lang hoef jij ome Diego niet te missen. '
Ineens zei Stella: ' Hey Diego, jij had nog iets beloofd. '
Ze dreigde hem lachend met haar vinger. ' Ja, ja, ja, jij zou nog een showtje weggeven in de stad, omdat ik die mobiel niet meteen aan de Reid broers had afgegeven. '
Even keek Diego haar verwonderd aan. Toen grijnsde hij breed. ' Dat heb ik inderdaad beloofd ja. '
Hij keek om zich heen. Overal mensen met koffers en tassen. Hij ritste zijn jas open en trok hem uit.
' Dit is wel niet The Heart van Midlothian... ' zei hij. ' ...maar hier kan het net zo goed. '
En voordat ze het wisten maakte hij een paar backflips en begon een breakdance show midden in de terminal. binnen de kortste keren stond er een kring van mensen om hem heen die mee klapten en joelden. Zelfs een paar security agenten, die eerst fronsend naderbij gekomen waren, keken lachend toe.
Met een rood hoofd van inspanning sprong Diego uiteindelijk weer op zijn benen. De mensen om hem heen klapten luid en hij maakte een zwierige buiging.
Uiteindelijk was het tijd om afscheid te nemen. De meisjes grepen elkaar vast in een grote omhelzing en zoenden elkaar smakkend op de wangen. De jongens sloegen elkaar op de schouder. Daarna omhelsden ze de meisjes, hun eigen vriendinnetjes het laatst.
Yves sloeg zijn armen om Luna heen en kuste haar. ' Tot volgend jaar, Loen. ' Hij keek haar een hele tijd aan. Toen fluisterde hij in haar oor: ' Ik hou van jou, meisje. '
Ze glimlachte naar hem. ' Ik van jou. ' zei ze zacht.
Diego en Layla waren in een innige omhelzing verstrengeld en zagen eruit alsof ze elkaar voorlopig nog niet los zouden laten.
Stella had Jesse's pet afgepakt en zette die op haar eigen hoofd. ' Dag speciaal vriendje. ' zei ze en gaf hem een zoen. Hij omhelsde haar. ' Dag speciaal vriendinnetje. ' zei hij. ' Tot volgend jaar.
Toen ze even later, op weg naar haar gate, langs een wc kwam, ging ze naar binnen om te plassen. Ze stond net haar handen te wassen toen de deur openging en er een vrouw binnenliep. Een jonge vrouw, in het zwart gekleed, de lange haren in een paardenstaart. Ze keken elkaar via de spiegel even aan, voordat de vrouw een van de hokjes inging. Stella's ogen waren groot van verbazing. Ze vergat de kraan uit te doen.
Door de dichte deur hoorde ze de vrouw zeggen: ' Wat is je naam? '
' Stella. ' Antwoordde ze, nog steeds in de spiegel kijkend.
De deur ging weer open en de vrouw kwam naar buiten. Zonder op of om te kijken liep ze langs Stella heen. Bij de deur hield ze even haar pas in en draaide zich om.
' Je had inderdaad een zusje kunnen zijn. ' zei ze met een klein lachje.
Daarna was ze verdwenen.
EINDE
Hij staarde naar de telefoon in zijn hand en in gedachten ging hij terug naar die allereerste keer...
Ze was toen meegekomen met haar vader. De groep zou die middag bij elkaar komen om de details te bespreken van de ' klus ' zoals ze het noemden.
Een klein meisje van een jaar of zes, hooguit zeven was ze geweest. Het eerste wat opviel was haar ravenzwarte haar, dat ze in een lange paardenstaart op haar rug droeg. En de bijna stekende blik waarmee ze naar hem opgekeken had, toen hij tegen haar vader snauwde ' dat het hier toch verdomme geen kindercrèche was. Jezus, Mike! '
Mike had verontschuldigend gezegd dat hij dat ook wel wist, maar dat het nu even niet anders was. ' Je weet hoe Linda is. '
Ja dat wist hij inderdaad. Daar had hij al genoeg verhalen over gehoord. Linda kon niet veel hebben van de dochter van haar man. En nu al helemaal niet, sinds ze in verwachting was van haar eigen eerste kind. Een jongen, zodat ze straks, zijzelf, Mike en de nieuwe baby, met z'n drieën een nieuw gezinnetje konden vormen. Een gezinnetje waar kinderen uit eerdere huwelijken niet in pasten.
Hij keek naar het kleine meisje in haar rode tuinbroek, aan de hand van haar vader.
' Nou voor deze ene keer dan. ' Hij hief zijn vinger waarschuwend naar Mike. ' En dat is gelijk de laatste keer. '
Hij liet hen binnen en ging hen voor door het gangetje. De keukendeur stond op een kier en er klonken pratende mannenstemmen. Hij knikte naar de deur. ' Ga jij maar vast naar binnen Mike en zeg dat we zo beginnen. '
De man knikte en boog zich even over het meisje heen. ' Papa is zo terug. Lief zijn, ja? ' Hij aaide even over haar hoofd. Daarna liet hij haar hand los, ging de keuken in en sloot de deur.
Wat verloren bleef ze bij de dichte keukendeur staan, terwijl hij even peinzend op haar neerkeek. Toen liep hij naar de kleine huiskamer aan het einde van de gang. Daar aangekomen keek hij om. Ze stond nog steeds op dezelfde plek.
' Kom, dan zet ik de tv voor je aan. ' zei hij. Schoorvoetend liep ze naar hem toe en bleef in de deuropening staan. Ze keek toe hoe hij wat kranten en andere rommel van de bank veegde en een stuk of wat lege bierflesjes verzamelde die op het lage tafeltje bij de bank stonden. Daarna deed hij de tv aan en stak haar de afstandsbediening toe. ' Je weet hoe dit werkt? '
Ze knikte.
' Goed zo. ' Hij glimlachte bemoedigend.
Ze was op een puntje van de bank gaan zitten en keek om zich heen. Haar blik bleef steken bij een kettingslot dat om een van de houten leuningen van de bank was gewikkeld en vastgeklikt. Hij zag hoe ze even verbaasd haar wenkbrauwen fronste.
' Die moet ik nog een keer los zagen. ' zei hij meer tegen zichzelf dan tegen haar en toen haar wenkbrauwen nog verder omhoog gingen: ' Ik ben de sleutel namelijk kwijt. '
Met zijn hand op de deurknop, draaide hij zich ineens naar haar om.
' Als je geen zin hebt om tv te kijken, mag je ook proberen of je dat slot open kunt krijgen. ' zei hij.
Verwonderd keek ze hem aan. Hij stond al in het gangetje toen hij zich voor een tweede keer naar haar omdraaide. Ze zat nog steeds op het puntje van de bank.
' What's your name again, love? ' vroeg hij.
Ze keek hem aan. ' Estelle. ' zei ze verlegen.
Later die middag, toen ze alles hadden doorgesproken en de anderen alweer waren vertrokken, was hij samen met Mike naar de huiskamer gelopen om haar weer op te halen. Ze zat met opgetrokken benen op de bank, te kijken naar een of ander kinderprogramma met onmogelijk grote poppen die door een zomer wei sprongen. Op de tafel lag het kettingslot. Ernaast lagen vijf verbogen paperclips.
' Je hebt hem open gekregen! ' had hij verrast uitgeroepen.
Ze had naar hem opgekeken en langzaam verscheen er een brede lach, die verraadde dat ze al flink aan het wisselen was, op haar gezichtje.
Zo was het begonnen. Want natuurlijk was het daar niet bij gebleven. En zijn oorspronkelijke waarschuwing aan haar vader ' dat het de eerste en meteen de laatste keer was, ' verdween al snel naar de achtergrond. Want ze bleek een natuurtalent te zijn. Een Harry Houdini in kinderformaat. Keer op keer verraste ze hem weer met haar handigheid en vindingrijkheid als het aankwam op sloten openbreken. En tegen de tijd dat ze tien werd, was er geen slot meer dat ze niet de baas kon.
Ze kwam nu ook vaak uit zichzelf bij hem langs. Na school als ze nog geen zin had om naar huis te gaan, vanwege haar stiefmoeder's gevit en gemopper.
Ze noemde hem: Uncail (oom) hoewel ze geen familie waren en hij noemde haar ' dealan- dè (vlinder) omdat ze zo tenger gebouwd was. Als ze bij hem kwam, met haar boekentas op haar rug en haar donkere schooluniform nog aan, vroeg hij altijd eerst of ze huiswerk had. Als dat zo was zette hij haar aan de keukentafel met een kop thee en mocht ze pas opstaan als ze het helemaal af had. Pas daarna mocht ze van hem oefenen. De ene keer op een kofferslot, de andere keer op het slot van de achterdeur en de volgende keer op het slot van een antieke bijbel die hij lang geleden van een oudoom geërfd had.
Alleen als hij een klus had, dan moest ze uit zijn buurt blijven. Dan mocht ze niet langskomen. Daar was hij heel duidelijk in. Want hoewel zowel Mike als hijzelf in ' het wereldje ' zaten en het Mike blijkbaar niet uitmaakte wat zijn dochter allemaal deed, wilde hijzelf perse niet dat ze ook maar iets met de criminele wereld te maken zou hebben.
' Maar waarom leert u me dit dan eigenlijk! ' had ze een keer boos uitgeroepen toen hij haar bij de deur had weg gestuurd. '
' Omdat je het kunt. ' had hij geantwoord. ' Omdat je talent hebt. '
' Maar wat heb ik daar aan, als ik er toch niks mee mag doen. '
Hij had de deur voor haar neus dichtgedaan, omdat hij geen antwoord had op haar vraag. En zij had er een paar keer hard tegen aan geschopt.
Een paar weken later kwam ze weer langs, haar kin vastberaden vooruit gestoken en haar ogen donker van koppigheid. Hij was haar voorgegaan naar de huiskamer, waar op de eettafel een kleine kluis had gestaan.
' Als je die open krijgt, dan zien we wel verder. '
Vastberaden en zonder aarzelen was ze aan de slag gegaan en hij was voor de tv gaan zitten, met zijn rug naar haar toe, om een rugbywedstrijd te bekijken. Gedurende de hele wedstrijd was ze bezig geweest, geconcentreerd en precies, maar het leek haar niet te lukken. Toen hij na de wedstrijd naar de keuken liep om een biertje te pakken, vroeg hij zich af of die kluis misschien iets te hoog gegrepen was geweest. Per slot van rekening was ze pas vijftien. Hijzelf was bijna achttien toen hij zijn eerste kluis had gekraakt en dat was al jong geweest Misschien moest hij met haar nog een paar jaar wachten.
Met een flesje bier in de ene hand en een blikje fris voor haar in de andere, was hij de huiskamer weer binnengekomen. Hij had het blikje bij haar op tafel gezet en zij had zich naar hem omgedraaid. Met een uitgestreken gezicht had ze hem aangekeken en hield toen een biljet van tien pond omhoog. Het biljet dat hij in de kluis had gestopt voor haar, als beloning, wanneer het haar zou lukken. En het wás haar dus ook gelukt.
Toen wist hij dat hij niet anders kon dan haar door te laten gaan. En hij wist nu dat zij dat ook wist.
Vanaf dat moment liet hij haar geregeld oefenen op oude, niet meer gebruikte kluizen. Een van zijn vrienden die een soort van louche antiekwinkel/ uitdragerij / lommerd runde, kreeg ze af en toe wel eens binnen, als oud ijzer.
Ze kraakte de een na de ander. Haar naam ging nu al rond in het wereldje. ' Mike’s girl ' werd ze genoemd. En af en toe werd hem al gevraagd of ze al ' klussen ' aannam. Maar steevast antwoordde hij dat ze uit haar buurt moesten blijven. Hij wilde dat ze ' schoon ' bleef. Dat ze niet het wereldje ingezogen zou worden, zoals haar vader en hij zelf, lang geleden. Want hij wist hoe moeilijk het was om er weer uit te komen, als je er eenmaal in zat. De spanning, het gevoel van vrijheid, het geld natuurlijk… als je daar eenmaal aan gesnuffeld had wilde je niet anders meer. Dan bleef het trekken. Zoals een fles whisky aan een alcoholist.
Natuurlijk zaten er ook donkere kanten aan die manier van leven. Dat ondervond hij toen hij om ' een storm te laten overwaaien ' voor anderhalf jaar het land uit moest. Hij had er maar een soort van vakantie van gemaakt. Veel gewandeld en gevist.
Toen hij weer terug was in Glasgow waren er twee nieuwtjes. De eerste was dat Mike vastzat en het tweede (en dat vond hij veel erger) was dat Estelle via via een paar klusjes had aangenomen. Natuurlijk had ze het er goed vanaf gebracht, hij had ook niet anders verwacht. Maar ondanks dat was hij teleurgesteld geweest. En kwaad bovendien. Kwaad omdat hij zo had gehoopt dat ze eruit zou kunnen blijven. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan, dat wist hij zelf maar al te goed. En het zat in haar bloed. Ze had het talent.
Toch had ze het niet tegen hem durven zeggen, omdat ze wist hoe hij erover dacht. Dus toen ze voor het eerst na al die tijd weer langskwam, was hij er uiteindelijk zelf maar over begonnen.
' Is dit wat je echt wilt? ' had hij gevraagd.
Ze had hem een hele tijd aangekeken en uiteindelijk langzaam geknikt.
' Zelfs nu je eigen vader vast zit? '
Hij zag hoe ze haar ogen zich even samengeknepen had, toen hij dat zei. Daarna antwoordde ze: ' Mijn vader is niet bij jou in de leer geweest. '
En toen hij haar aan bleef kijken: ' Ik weet dat ik het kan, Uncail. ' Ze wachtte even. ' En ik weet dat ik nog beter kan worden... als jij het me leert. '
Ze was toen achttien geweest.
Hij had er lang over nagedacht. Weken lang. Maar hoe hij het ook bekeek, hij kwam steeds weer tot dezelfde slotsom: als ze écht verder wilde, dan zou het het beste zijn als hij haar bleef begeleiden. Dan kon hij ervoor zorgen dat ze zo min mogelijk risico liep. Hij bouwde een volledig netwerk om haar heen, van jongens uit de wereld, van wie hij wist dat ze voor duizend procent te vertrouwen waren. Zelf koos hij de beste klussen voor haar uit en deed het voorbereidende werk. De jongens, op hun beurt, liepen alles na, regelden de dingen die nodig waren, hielden de boel in de gaten en grepen in als het nodig mocht zijn.
Bij haar allereerste grote klus, de inbraak en kunstroof in het Musee des Beaux-Arts, was hij zo gespannen en zenuwachtig geweest, alsof het zijn eigen eerste klus was. En toen de telefoon eindelijk overging en hij haar het afgesproken codewoord hoorde zeggen, als teken dat het gelukt was, had zij zichzelf met trillende handen een driedubbele whisky ingeschonken.
In de loop van de jaren was ze steeds beter geworden en hij wist ondertussen dat ze zich, ook zonder hem, prima kon redden. Maar hij wilde haar niet loslaten. Op de een of andere manier bleef ze toch zijn kleine meisje. Het meisje dat lang geleden in haar rode tuinbroekje aan de hand van haar vader voor zijn deur had gestaan. Voor dat meisje had hij altijd een zwak gehouden...
Hij keek weer naar de telefoon in zijn hand en dacht aan het gesprek dat hij zojuist met haar had gehad. Ze had hem verteld over dat andere meisje. Een meisje dat, ongelooflijk maar waar, iedereen op het verkeerde been had gezet.
' Ze doet me aan jou denken. ' had hij gezegd toen ze klaar was.
Ze had even gelachen. ' Dat dacht ik wel. '
Het was even stil geweest. Toen zei hij: ' Wat ga je doen? '
' Ik regel het zelf, Uncail. ' hoorde hij haar zeggen.
' Weet je t zeker? '
' Ja. '
HOOFDSTUK 16
Alle zes keken ze omhoog, naar de onderkant van The Royal Mile, de lange straat waar ze de afgelopen dagen al zo vaak overheen gelopen waren. Zo moet een mol zich voelen, bedacht Jesse zich terwijl hij luisterde naar de straatgeluiden boven hen. Alles te kunnen horen maar niets te kunnen zien. Vreemd was dat... maar toch ook geruststellend. Alsof ze niet helemaal waren afgesloten van de buitenwereld. Hij moest weer denken aan de pikdonkere grotten in Córdoba, vorig jaar. Dat smalle hol waar hij zich doorheen had moeten wurmen... Hij kon de paniek van toen bijna weer voelen. Maar hij had het wèl gehaald. En Stella had hem een hele lekkere beloning gegeven...
De anderen waren al een eindje doorgelopen zag hij en snel liep hij achter ze aan. Hij keek naar Yves die voor hem liep. Als altijd kalm en ontspannen. Tenminste... zo leek het. Maar daarnet, in die laatste grafkelder... Zoals hij naar die twee grafkisten gekeken had...
Die vreemde blik in zijn ogen toen hij zich weer naar hen omgedraaid had. Het zou hem niks verbazen als die toestand met zijn ouders op dat moment door zijn hoofd gespeeld had. Jesse zelf was nog nooit naar een begrafenis geweest. En als het aan hem lag wilde hij dat voorlopig graag zou houden. Hij moest er niet aan denken om een dierbare te moeten verliezen. Onwillekeurig gingen zijn gedachten naar zijn grootouders. Zijn grootvader had een paar jaar geleden dan wel hartproblemen gehad, maar gelukkig was het daarbij gebleven. Bovendien waren zijn grootouders nog niet stokoud, dus wat dat betreft...
Natuurlijk gaf dat geen enkele garantie, dat wist hij ook wel. Ga maar na: Yves' ouders waren nog jong en gezond geweest. Luna had hem verteld dat Yves zijn ouders gevonden had, die dag. Dat hij als enige het huis binnen gegaan was en tegen zijn zusjes had gezegd dat ze niet achter hem aan mochten komen...
Hij kende Yves nu alles bij elkaar een jaar of vier en hij kon toch wel zeggen dat zowel Yves als Diego tot zijn beste vrienden behoorden. Amigos para siempre, zoals ze in Andalusië hadden afgesproken. Maar hoewel ze elkaar buiten de vakantie om ook geregeld spraken via Facetime of whatsapp, wist hij nog steeds bijna niets over wat er allemaal gebeurd was die ene fatale dag.
' Hier is weer een inham. ' hoorde hij Diego zeggen. ' Ik check 'm wel even. '
Stella liep met hem mee en Jesse wachtte samen met de anderen bij de ingang, totdat Diego en Stella weer tevoorschijn kwamen om te melden dat ook deze deur op slot was.
Verder ging het weer en Jesse's gedachten dwaalden opnieuw af. Hij moest ineens denken aan die ene ochtend in Camp Santa Fe. Hij had toen een nogal beroerde nacht achter de rug gehad en was in alle vroegte op de veranda van hun hut gaan zitten, omdat hij niet meer durfde slapen. Hij herinnerde zich hoe Yves zonder woorden naast hem was gaan zitten. En dat ze daarna samen een heel stuk buiten het kamp waren gaan lopen. De rust die hij op de een of andere manier uitstraalde...
En daar lijnrecht tegenover stond die andere herinnering. De herinnering aan die confrontatie met die blonde jongen in Camp al Andaluz. Nou ja, confrontatie... uiteindelijk was er niet eens echt iets gebeurd. Maar Yves had op dat moment iets uitgestraald... zo intens, zo drukkend en zo loodzwaar, dat het bijna aanvoelde alsof er onweer op komst was.
En plotseling vroeg hij zich af of die rust van Yves, eigenlijk niet meer was dan een zich steeds verder opbouwende spanning. Zoals een blikje frisdrank waar je een hele tijd mee schudt. Dat die rust inderdaad een soort van stilte voor de storm was. Een storm die, als hij eenmaal losbarstte, mogelijk veel erger zou zijn dan... dan..
Bij die gedachte ging er een vreemd, bijna pijnlijk gevoel door hem heen. Een combinatie van angst en verdriet, die zich in hem vertaalde tot een nijdige frustratie. Hij balde zijn vuisten in zijn zakken.
' Verdomme waarom krop je 't nou allemaal op, man! ' beet hij zijn vriend in gedachten toe.
Zijn ademhaling ging zwaar en zonder dat hij het in de gaten had was hij stil blijven staan, terwijl hij naar Yves' achterhoofd staarde. ' En ik kan je dit alvast zeggen... ' gromde hij inwendig. ' ... niemand van mijn vrienden gaat naar de klote! Niet zo lang ik daar iets over te zeggen heb. '
' No way! '
Ze keken allemaal om.
Nu pas begreep hij dat hij die laatste twee woorden blijkbaar hardop gezegd had.
' Hoezo: no way? ' Diego bescheen Jesse met de zaklamp. ' Is er iets? '
Jesse schudde zijn hoofd. ' Nee ik... ' Hij zocht naar woorden. ' ... ik... lul maar wat. ' Hij grijnsde. ' Let maar niet op mij. '
Yves keek hem aan. ' Weet je 't zeker? '
Hij knikte. ' Er is niks. ' Hij wachtte even en vervolgde toen, terwijl hij Yves aan bleef kijken: ' Anders zou ik het wel zeggen... als er iets is... ' Hij wachtte weer even. ' ... dan zeg je dat tegen elkaar. Toch? '
Hij zag hoe Yves' ogen zich even samenknepen, toen glimlachte hij. ' Zeker weten. '
' Nou drie keer raden: op slot. ' Diego had zojuist de zoveelste deur in de zoveelste inham geprobeerd.
Luna die achter hem aangelopen was, leunde nu met een zucht tegen de muur van de inham.
' Dat was te verwachten. ' zei ze. ' Hoeveel deuren hebben we ondertussen al niet gehad? '
Ze tikte nadenkend met de hiel van haar schoen tegen de oude bakstenen van de muur.
Layla stond haar koude handen warm te blazen ' Wie weet zitten we verkeerd. ' opperde ze. ' Moeten we aan de andere kant van het water zijn. ' Ze knikte naar de overkant.
Yves keek op zijn horloge. ' Het is bijna kwart over drie. We hebben nog wel even de tijd. '
' Opschieten dan! ' onderbrak Diego hem. ' Dan kunnen we straks de overkant misschien ook meepakken. Mee eens? '
Ineens klonk er een geluid van over elkaar rollende stenen. Tegelijkertijd gaf Luna een geschrokken gilletje en tuimelde voorover, tegen de andere wand van de inham. Haar ene voet, waarmee ze even tevoren tegen de muur had getikt, was in de muur verdwenen. Stomverbaasd keken de anderen van de muur naar Luna, die in een zenuwachtig lachje was geschoten, terwijl ze omkeek naar haar voet.
' Je bent dwars door de muur heen gegaan, Loen. ' riep Diego uit. ' Hoe krijg je dat nou voor elkaar? '
Maar Yves zat al gehurkt bij het gat in de muur en haalde voorzichtig de losse stenen weg. Daarna trok hij haar voet uit het gat. Luna was gaan zitten.
' Doet het pijn? ' vroeg Stella bezorgd.
Ze schudde haar hoofd. ' Valt wel mee. '
' Kun je erop staan? '
' Ik denk het wel. ' Ze krabbelde overeind en zette haar voet neer. ' Valt mee. ' herhaalde ze.
' Maar wat deed je nou eigenlijk? ' Layla die het stof en gruis van Luna's broekspijp had geklopt keek toch bezorgd.
Luna haalde haar schouders op. ' Ja weet ik veel. Ik zette me af tegen die muur met m'n voet en toen ging ik er ineens doorheen. '
Yves die nog gehurkt bij het gat zat, keek op. ' Zo vreemd is het is niet. ' zei hij ' Kijk... ' Hij hield een van de stenen omhoog. ' Die stenen zijn niet gemetseld, alleen maar opgestapeld. '
Diego was ook op zijn hurken gaan zitten en bescheen de muur. ' Niet de hele muur. ' zei hij en wees op het metselwerk dat op ongeveer een meter van de grond wel te zien was. Daaronder waren de oude bakstenen inderdaad in halfsteensverband opgestapeld. Hierdoor was er maar een klein gat in de muur ontstaan, toen Luna er per ongeluk doorheen getrapt had. De stenen eromheen waren door onderling evenwicht op hun plaats blijven liggen.
Diego richtte de lichtbundel op het gat en gluurde naar binnen.
' Er zit een ruimte achter. ' meldde hij zonder opkijken. ' Een gang of zo en... ' Hij bewoog de zaklamp een beetje heen en weer. ' ... en volgens mij is er een trap. ' Nu keek hij wel op. ' Een stenen trap! Wacht even. ' Hij duwde Yves de zaklamp in handen. ' Hier hou eens vast. '
Hij haalde nog wat stenen uit de muur, nam de zaklamp weer over en scheen opnieuw naar binnen. Hij zag een smal gangetje, van amper een meter breed, dat overging in een net zo smalle, grofstenen trap die naar boven leidde. Diego probeerde te zien hoe hoog de trap was, maar de lichtbundel kwam niet verder dan de eerste zes treden. Gejaagd gaf hij de zaklamp opnieuw aan Yves en haalde nog wat stenen weg. Maar toen hij de zaklamp weer in hat gat liet schijnen, schudde Yves zijn hoofd. ' Waar ben je nou mee bezig man? ' vroeg hij.
Diego keek hem aan alsof hij gek geworden was. ' Dat zie je toch? '
Yves duwde hem weg en begon nog meer stenen uit de muur te verwijderen, die hij netjes opstapelde naast het gat. Diego keek fronsend toe. ' Waar ben jij nou eigenlijk mee bezig? '
Yves keek even over zijn schouder terwijl hij verder stapelde en het gat al groter en groter werd. ' Ga me nou niet vertellen, dat je het daarbij wou laten. ' zei hij met een knik op het stapeltje stenen dat Diego uit de muur had gehaald.
En op Diego's niet begrijpende blik: ' Je wilt toch weten waar die trap heen leidt of niet? '
' Jawel maar... '
' Nou dan. ' Yves draaide zich weer om en haalde nog meer stenen uit de muur.
' Aha... ' Diego keek zijn vriend aan en grijnsde breed. ' Jij kent me een beetje, wou je zeggen. '
' Helaas wel. ' Yves gaf hem een paar stenen aan. ' Nou, help mee dan. '
Na een paar minuten was er een vierkant gat ontstaan van ongeveer een meter bij een meter.
' Dit moet het zijn. ' herhaalde Diego nu al voor de derde keer. ' Deze doorgang hebben ze niet voor niets gemaakt... Dit moet het gewoon zijn. '
Op zijn hurken gezeten keek hij op naar de anderen. ' Gaan we erin? '
' Ik zeg: ja. ' knikte Layla. Ze gaf Diego een zetje. Die draaide zich naar haar om en legde zijn hand op zijn hart. ' Kijk... dat hoort ome Diego graag. '
Achter elkaar aan kropen ze gebukt door het gat in de muur. Het gangetje erachter was smal, maar hoog genoeg om rechtop in te kunnen staan. Diego scheen met de zaklamp om zich heen. De ruwe wanden bestonden uit stenen van verschillende grootte, die lukraak op elkaar gemetseld leken te zijn, afgewisseld door stukken weggehakte rots. De smalle stenen trap, zo zagen ze nu, liep gestaag omhoog, en was zo lang dat het einde ervan, zelfs met de zaklamp, niet eens te zien was.
Diego stond al met een voet op de onderste tree en scheen de zaklamp recht omhoog. ' Nou, ik ben benieuwd waar we uit gaan komen. ' zei hij en begon naar boven te klimmen.
' Honderddrieëntwintig... hè hè... ' hijgde Stella, terwijl ze op de bovenste trede van de trap ging zitten.
' Jeetje, wat een klim zeg. '
Luna was naast haar komen zitten en knikte. ' Zeg dat wel. ' Ze keek op naar de anderen. Zelfs Diego stond met zijn handen op zijn knieën geleund, uit te puffen. Hij scheen met de zaklamp voor zich uit. Ze stonden nu in een lage, in de steen uitgehakte gang, die in de verte langzaam omhoog liep.
' In elk geval geen trap meer, zo te zien. ' zei hij. ' Zullen we verder gaan? '
De twee meisjes lieten zich door Diego weer op de been trekken en achter hem aan liepen ze de gang in. Behalve hun schuifelende voetstappen en hun ademhaling was het verder doodstil. Een dikke, zware stilte. Als stroop in een pot. Stella keek even achter zich. Daar was het nu weer zó donker, dat de trap niet eens meer te zien was. Ze pakte Jesse's hand en gaf er een kneepje in. ' Weet je nog, die grotten vorig jaar. ' zei ze. ' Daar was het ook zo ongelooflijk donker. '
Maar voordat hij kon reageren, ging ze verder: ' Weet je wat ik me afvraag? Wat nou eigenlijk de reden is om die trap en deze gang te maken. Een complete route, helemaal door het riool en tot aan het kerkhof aan toe. Ik bedoel, daar moet toch iets, of iemand... dat is toch niet zomaar gedaan? '
' Misschien is dit een oude smokkelroute? ' bedacht Layla. ' Of een vluchtweg voor... '
Al fantaserend over de verschillende mogelijkheden liepen ze verder tot Diego ineens stopte en de zaklamp schuin omhoog richtte. In het schaarse licht was een tweede trap te zien. Deze bleek, in tegenstelling tot de eerste gelukkig niet zo lang te zijn en na een klim van zestig treden, (Stella had ze geteld), kwamen ze opnieuw uit bij een gang.
Diego, die als eerste boven was gekomen, draaide zich om. ' Wat doen we? ' vroeg hij.
' Verder gaan natuurlijk. ' klonk Stella's stem achter hem. ' We zijn toch niet voor Jan met de korte achternaam honderddrieëntachtig treden opgeklommen. Ik wil weten waar we uit komen. ' Ze boog zich naar hem over. 'Waar Estelle zou uitkomen. ' voegde ze er geheimzinnig aan toe.
Achter elkaar liepen ze de smalle gang in.
' Als we zo doorgaan komen we nog bovenop een berg uit. ' Luna wreef over haar kuiten. ' We blijven maar omhoog gaan. '
Yves die achter haar liep. pakte haar om haar middel en droeg haar een paar stappen, voordat hij haar weer neerzette. ' Gaat het nog met je voet? '
' Jawel. ' Ze knikte. ' Alleen een beetje stijve kuiten van dat geklim. '
Verder liepen ze weer, minuten lang. Totdat...
Diego, vooraan zag het als eerste. Hij stopte abrupt, waardoor Layla die achter hem liep tegen hem op botste.
Ze keek over zijn schouder naar de vijf stenen treden even verderop, waar Diego de zaklamp nu op richtte. En naar de zware houten deur, bovenaan die treden, die het einde van de gang markeerde. Verwonderd liepen ze er naar toe. Het waren twee afzonderlijke deuren van zwart geverfd hout, met in het midden van elke deur een grote ijzeren ring. Beide deuren waren opgebouwd uit houten frames, met daarin diagonaal geplaatste planken, waardoor er een soort van visgraatmotief ontstond. Daarnaast was aan de boven- en de onderzijde ijzerbeslag aangebracht, dat in sierlijke krullen en figuren over het hout leek te kruipen. De bolle bovenkanten van de enorme ijzeren spijkers waar het ijzerbeslag mee aan de deuren was bevestigd, glansden dof in het licht van de zaklamp.
Diego klom de vijf treden op. ' Eindpunt. ' zei hij zacht.
Layla was achter hem aan de treden opgeklommen en duwde tegen de deuren. Op slot natuurlijk. Ze had eigenlijk niet anders verwacht. Ze keek Diego aan. ' En nu? '
' Geen idee. ' Hij haalde bijna hulpeloos zijn schouders op.
Ook de anderen waren nu de vijf treden opgeklommen. Yves bekeek het sierlijke ijzerbeslag een tijdje. Toen draaide hij zich ineens om naar Diego. ' Geef die zaklamp eens. '
De anderen keken toe hoe hij, bij het licht van de zaklamp, de bogen en krullen van dichtbij bestudeerde.
' Wat zoek je precies? ' vroeg Diego.
' Ik probeer even één en één bij elkaar op te tellen. ' zei hij zonder opkijken. ' Als dit inderdaad de plek is waar Estelle eigenlijk had moeten staan, dan hebben we een deur die op slot is... '
' En geen sleutel. ' viel Layla in terwijl ze met hem meekeek.
Hij keek haar even van opzij aan. ' Die hebben we dus wel. We hebben hem alleen niet bij ons. '
Hij was op zijn hurken gaan zitten en volgde met zijn vinger het ijzeren krullenpatroon. ' We hebben die antieke pen namelijk... '
Luna's ogen waren groot geworden. ' Met die vier inbreeksleutelstaaf... dingetjes erin. ' riep ze uit.
Yves knikte haar glimlachend toe. ' Die ja. En zo te zien zijn deze krullen en figuren ... ' Hij wees op het ijzerbeslag. '... hetzelfde als die daar. ' Hij wees opnieuw. ' En als die.. en die. Vier keer hetzelfde patroon, in vier verschillende hoeken. '
' Je bedoelt dat die vier staafjes allemaal op die verschillende patronen zouden moeten passen! ' Diego hing over Yves heen om mee te kunnen speuren. Die duwde hem weg. ' Dat bedoel ik inderdaad. En het lijkt me handiger dat jij even een eigen krul pakt, vriend. '
Diego grinnikte en haalde zijn mobiel uit zijn zak. Bij het licht van zijn telefoon begon hij het ijzerbeslag in de linkerbovenhoek van de deur te bestuderen. Stella zocht met hem mee, terwijl de andere drie de overgebleven ijzeren versieringen onderzochten.
' En zoeken we dan naar sleutelgaten of naar cijfers. ' vroeg Jesse.
' Doe allebei maar. ' vond Stella. ' Hoe meer we vinden, hoe beter denk ik. '
Geconcentreerd zochten ze elke centimeter af.
Layla was de eerste die iets ontdekte. Ze had haar vinger opgestoken. ' Ik heb hier iets, volgens mij! Kijk hier eens? ' Ze wees naar een plek tussen twee spijkerkoppen in. De anderen verdrongen zich om haar heen om het ook te zien. Ingekerfd in het hout stond een cijfer. Het cijfer 2.
' Twee? ' Luna staarde nadenkend voor zich uit. ' Ik kan me niet herinneren dat er een staafje was met een twee erop. '
' Alsof jij je al die nummers nog kan herinneren. ' Jesse's stem klonk smalend.
' Ik kan me in elk geval wel herinneren dat er geen twee bij zat. ' antwoordde ze pinnig. ' Al die nummers bestonden namelijk uit twee cijfers. '
Yves keek op. ' Volgens mij heeft ze gelijk, Jes. '
' Ik heb er volgens mij ook één hier. ' Stella tikte met haar vinger op een figuur rechtsboven. ' Kijk, een negen, volgens mij. ' Ze scheen met haar mobiel op het cijfer.
' Alweer een enkel cijfer. Maar... ' Luna was op de trap gaan zitten en dacht na. Hoe waren die nummers toch ook alweer. Ze probeerde zich het moment dat ze die ontdekt hadden, weer voor de geest te halen. Jesse had de eerste gevonden... en ze wist nog dat dat nummer haar aan iets had doen denken... Maar waaraan? Ze tuurde voor zich uit het duister van de gang in. En ineens wist ze het weer. Het was drieënzestig. Het huisnummer van hun oude adres in Spanje: 63 Calle Cristobal Colon.
Drieënzestig.
Twee cijferig. En niet één zoals...
Ze voelde een hand in haar nek en draaide zich geschrokken om. Het was Yves. ' Alles goed Loen? '
Ze knikte. ' Ik probeer me die nummers voor de geest te halen... Ik heb er al eentje. ' Ze glimlachte naar hem. ' Nu de rest nog. '
Drieënzestig dus... Ze keek naar Yves die weer op zijn hurken gezeten, de figuren rechtsonder onderzocht. Hij was de eerste geweest die het door had. ' Ik probeer even één en één bij elkaar op te tellen. '
Op te tellen... Drieënzestig bestond uit twee cijfers. Als ze die nu eens bij elkaar optelde: zes plus drie... negen dus. Negen...
Ineens sprong ze op. ' Ik weet het! Die nummers op die staafjes moet je bij elkaar optellen. '
Ze wees naar Jesse. ' Nummer drieënzestig, dat was het nummer op het eerste staafje. Hetzelfde nummer als ons oude huisnummer in Spanje. Daarom had ik het onthouden. En zes en drie is negen. '
Ze liep naar de deur en tikte op het sleutelgat bij het cijfer dat Stella ontdekt had. ' Inbreek sleutel staaf dingetje drieënzestig zou dus hierop moeten passen. '
Ze begonnen allemaal door elkaar te praten. Ineens stak Diego zijn hand op.
' Jullie begrijpen natuurlijk wel wat dit betekent. ' zei hij geheimzinnig.
' Wat dan? ' vroeg Layla.
' Dat we vanavond, hoe dan ook, terug moeten gaan. ' Hij knikte naar de deur. ' En deze keer met de sleutel... staaf dingetjes. '
Voorzichtig stak Diego zijn hoofd om het standbeeld en keek om zich heen. Het kerkhof leek verlaten. Snel kroop hij tevoorschijn, gevolgd door de anderen. Daarna plaatsten de jongens het standbeeld weer over het gat en na nog een keer goed om zich heen gekeken te hebben, renden ze het pad af richting de uitgang. Het regende gelukkig niet meer, maar het was inmiddels bijna helemaal donker. Aan het eind van de steeg keek Diego opnieuw om zich heen, maar behalve een groepje mensen dat stond te praten voor de ingang van de Pub, was de straat leeg. Haastig schoten ze Candlemaker Row in en liepen daarna stevig door, om zo snel mogelijk terug bij The Inn te zijn. Onder het lopen bespraken ze hun plannen voor vanavond. Allereerst natuurlijk de nummers op die staafjes checken, maar ze waren er eigenlijk al zeker van dat die zouden moeten passen op die vier 'sleutelgaten ' in de deur. Ze hadden besloten om zowel de antieke pen als het zeskantige doosje mee te nemen, hoewel ze nog geen idee hadden waar ze die nodig voor zouden kunnen hebben,. Maar, zo dachten ze, Estelle had niet voor niets om die glassnijder gevraagd.
Ze waren bij The Grassmarket aangekomen, waar het juist weer wat drukker begon te worden. Toeristen die al de hele middag in de Pubs hadden gezeten stapten op en maakten plaats voor anderen die voor een warme hap met een goed glas erbij, naar The Grassmarket waren gekomen.
Al overleggend staken ze het plein over, langs de groepjes mensen die lachend en pratend voorbij liepen. Uit verschillende Pubs klonk muziek.
' Excuse me! ' klonk het ergens vanaf het plein. En even later: ' Hallo! ' Maar het geroep ging verloren in het geroezemoes. Net toen ze wilden oversteken klonken er plotseling snelle stappen en een stem die riep: ' Hey, you with the blue umbrella! '
Verbaasd hield Stella haar pas in en keek om, naar de man die met grote stappen op hen afliep. Met een schok herkende ze hem als de man die haar eerder op het kerkhof ook geroepen had. Nee... die Estelle geroepen had.
Haar hart begon te bonken en snel keek ze naar de anderen die inmiddels ook waren blijven staan. De man was al bij haar en zonder omhaal zei hij: ' Ik zou jou graag even wat vragen willen stellen, kan dat? '
De confrontatie was zo rechtstreeks dat ze even allemaal uit het veld geslagen waren. Yves was de eerste die zichzelf weer in de hand had. Hij ging tussen Stella en de man staan en vroeg, terwijl hij hem scherp aankeek: ' Mogen we even weten wie je bent? '
De man keek naar de lange, slanke jongen tegenover hem en glimlachte.
' Mijn naam is Sean Fairbairn en ik werk voor Scotland Yard. ' antwoordde hij, terwijl hij zijn portemonnee uit zijn binnenzak haalde en open klapte. Verrast staarden ze naar de police ID card, die hij liet zien.
' En zoals ik al zei... ' ging hij verder, terwijl hij zijn portemonnee weer wegstopte, ' ... heb ik een paar vragen voor deze jongedame. ' Hij knikte naar Stella.
Diego, had ook een stap naar voren gedaan. ' Wie zegt dat die ID echt is? ' begon hij strijdlustig. ' Wie bewijst... '
En Jesse, die tot dan toe nog niets had gezegd, barstte los; ' En ze is trouwens helemaal niet verplicht om... '
Hij draaide zich om naar Stella. ' Als jij geen vragen wilt beantwoorden, dan hoef je volgens mij echt niet...
Stella legde haar hand op zijn arm en keek de man aan. ' Wat voor vragen? ' vroeg ze.
De man stak zijn hand naar haar uit. ' Laten we even opnieuw beginnen. ' zei hij glimlachend. ' Mijn naam is Sean Fairbairn. '
Een beetje ongemakkelijk schudde Stella zijn hand. ' Stella ' zei ze. ' Stella Halkias. '
De man haalde een foto uit zijn zak en overhandigde die aan haar. Op de foto was een jonge vrouw afgebeeld. Ze had een ovaalvormig gezicht met grote donkere ogen onder sierlijk gevormde wenkbrauwen. Om haar mond was het begin van een glimlach te zien. Het geheel werd omlijst door lang, ravenzwart haar. Verbluft staarde Stella naar de foto. Behalve de kleur van de ogen, was het alsof ze in een spiegel keek.
' Waarschijnlijk weet je het niet...' hoorde ze de man zeggen, '... maar jij hebt een dubbelgangster. '
Stella voelde haar wangen warm worden bij zijn woorden. Haar hart begon weer te bonken. Hij wist dus blijkbaar niet dat zij al lang op de hoogte was van het bestaan van Estelle.
Onopvallend gluurde ze naar Yves, die zich ook over de foto gebogen had. Hij trok even veelbetekenend zijn wenkbrauwen op.
' En wie is dit dan? ' Ze probeerde haar stem achteloos te laten klinken, terwijl ze onschuldig naar de man opkeek.
Hij keek van Stella naar de foto en terug. ' Deze vrouw heet Estelle Crowe. En zij staat in de top tien lijst van meest gezochte criminelen. '
Stella draaide haar flesje fris om en om in haar handen. Om haar heen was het gepraat van andere bezoekers van The Last Drop, waar ze een half uur geleden, samen met de man van Scotland Yard heen waren gegaan om zijn vragen te beantwoorden. Hoewel... zijn vragen? De enige die tot nu toe vragen aan het beantwoorden was, was hijzelf. Ze wisten nu in grote lijnen wie Estelle was en wat ze allemaal gedaan had. Ze wisten ook ook dat het de politie nog steeds niet gelukt was om haar te pakken te krijgen.
' Maar we praten dan ook over een hele slimme jongedame. ' had de man eraan toegevoegd. 'Eentje die iedereen telkens nèt een stapje voor is.'
Er was een tinteling door haar heen gegaan, toen ze dat hoorde. Want waren zij en de anderen niet - zonder dat ze het zelf in de gaten hadden - Estelle zèlf steeds net een stapje voor geweest? Hadden ze niet die items voor haar neus weggekaapt en telefonisch contact gehad met haar handlangers. En waren ze niet op afspraken verschenen die eigenlijk voor haar bedoeld waren geweest?
Zij, een doodgewone tiener die op vakantie was in Edinburgh? En om nu dan te horen te krijgen dat ze al die tijd te maken hadden met één van de meest gezochte criminelen binnen Europa! Ze voelde kippenvel langs haar rug omhoog kruipen bij die laatste gedachte en abrupt stond ze op.
' Ik ga even naar de wc. '
Luna en Layla waren ook opgestaan. ' Wij gaan even mee. ' zei de laatste.
In de toiletruimte greep Stella haar vriendinnen vast en fluisterde nerveus: ' Volgens mij heeft hij helemaal niet door dat wij Estelle's items hebben. ' Ze wees op haar laars. ' En haar mobiel. '
' Wat? ' Layla zette grote ogen op. ' Heb je die bij je dan? '
De deur ging open en er kwam een vrouw binnen. Ze ging een van de toilethokjes in. De meisjes stopten met praten en gingen voor de spiegels aan hun haar staan frunniken. Luna waste uitgebreid haar handen. Even later werd er doorgetrokken en kwam de vrouw weer naar buiten. Ze waste snel haar handen en knikte even naar de meisjes, die vriendelijk terug knikten.
Toen ze weer weg was, ging Layla fluisterend verder: ' Straks vindt die vent die telefoon en dan? '
Stella schudde haar hoofd. ' Waarom zou hij die telefoon vinden? Hij zal me heus niet fouilleren hoor. En zolang dat ding niet af gaat... '
' Geef 'm voor de zekerheid toch maar aan mij. ' Gebiedend stak Layla haar hand uit.
Gehoorzaam ritste Stella haar laars open en gaf de mobiel af. Layla stopte hem snel in haar jaszak.
' Maar nu even iets anders. ' ging Stella verder, terwijl ze haar laars weer dicht ritste. ' Moet ik alles vertellen? ' Ze keek de anderen aan. ' Wat vinden jullie? '
Ze dachten alle drie na.
' Maar het is toch geen officieel verhoor, of zoiets. ' Layla schudde haar hoofd. ' Dus dan hoef je toch niet...'
' Ja maar, stel dat hij erachter komt dat ze informatie achterhoudt...' viel Luna haar in de rede.
Stella dacht na over wat Luna gezegd had.
' Maar hou ik ook informatie achter als er niet om gevraagd wordt? ' vroeg ze zich hardop af. ' Ik bedoel: als ik bijvoorbeeld een zak snoep in m'n tas heb en hij vraagt niet om een snoepje, kun je dan achteraf zeggen, dat ik informatie heb achter gehouden over die snoepzak? '
' Nee, als het het zó stelt niet nee. ' vond Layla. Luna was het met haar eens.
' Dan doen we het zo. ' besloot Stella. ' Dus zolang hij niks vraagt, zeg ik er niets over en zo wel...' Ze haalde haar schouders op. ' Dan zien we wel verder. '
De deur ging opnieuw open en deze keer kwamen er twee vrouwen binnen.
Luna wenkte de anderen. ' Kom, dan gaan we terug naar de anderen. '
Toen ze weer bij de rest zaten, haalde de man een envelop uit zijn zak en legde die voor Stella's neer op tafel.
' Zou je deze foto's eens willen bekijken? ' vroeg hij.
Ze knikte en opende de envelop. Op de eerste foto was zijzelf te zien, op de trap bij ingang van de St Giles Catherdral. De volgende foto was genomen op bij The Gallows op the Grass Market, En daar stond ze weer, nu verscholen onder Diego's paraplu, voor die afspraak om vier uur. Op de achtergrond was zelfs nog een stukje van Diego's jas te zien, achter het huisje waar hij en Jesse verstopt hadden gezeten. De derde foto was bij Mary King's Close gemaakt. Ze zag hun gids van die avond, met haar kleurige jas en hoed en zichzelf ditmaal van achteren, samen met Luna en Layla de poort binnengaan.
Snel bekeek ze de rest van de foto's.
' Ik sta op elke foto! ' riep ze verbijsterd uit, terwijl ze het stapeltje doorgaf aan Jesse die naast haar zat.
' Jullie hebben me al die tijd in de gaten gehouden! ' Ze keek de man recht aan. ' Dacht u soms o... ' ze haperde even. Bijna had ze 'ook ' gezegd. Ze had het woord nog net kunnen inslikken. Toen vervolgde ze: '... dacht u soms dat ik die Estelle Crowe was? '
De man knikte. ' Tot daarnet op het plein waren we inderdaad in de veronderstelling dat we Estelle in de gaten hielden. ' legde hij uit. ' En ook op het kerkhof... '
' Op het kerkhof? '
De man knikte. ' Daar waren jullie toch vanmiddag? '
Ze knikten.
' Mag ik vragen waar jullie logeren? ' schakelde hij plotseling over op een ander onderwerp.
' In de buurt. ' antwoordde Yves, voordat iemand anders kon reageren.
De man glimlachte. ' Met andere woorden: dat gaat je niks aan. '
Yves glimlachte terug.
' Om even terug te komen op Estelle Crowe... ' Hij wachtte even en ging toen met gedempte stem verder: ' ... we weten dat er op zeer korte termijn iets op handen is. '
Stella hield haar adem in.
' We weten niet precies wàt en ook niet wáár het zal gebeuren, maar dat het hier in Edinburgh zal zijn, staat inmiddels vast. Wat we ook weten... ' Nu keek hij Stella rechtstreeks aan. ' ... is dat Estelle een aantal contactpersonen heeft, die ervoor zorgen dat alles goed geregeld is. Dus wat ik graag van jou wil weten: zijn er sinds je in Edinburgh bent, vreemde dingen gebeurd? Ben je ooit door iemand aangesproken, of heeft iemand iets tegen je gezegd of... '
Stella deed net of ze diep nadacht. Haar handen waren zweterig en trilden een beetje en ze klemde ze onder de tafel tussen haar knieën.
Ben je ooit door iemand aangesproken...
We'll call you Stel...
... of heeft iemand iets tegen je gezegd ...
We'll hide it tomorrow at Mary King’s close, for you ...
... ooit... door... iemand...aangesproken...
I f you want us to get you the other item, just let me know....
... iets... tegen... je gezegd...
Bazza sends his love...
... iets...gezegd...
We'll call you Stel...
Stiekem keek ze de een na de ander aan. Diego knipoogde naar haar en Yves' mondhoeken krulden omhoog alsof hij zeggen wilde: laat je niet opnaaien, Stel. En onder de tafel pakte Jesse haar hand en gaf er een kneepje in.
Toen schudde ze langzaam haar hoofd. ' Nee... ' zei ze nadenkend. ' Nee... ik kan me zo niks vreemds herinneren... '
Ze sloeg haar ogen op naar de man en schudde opnieuw haar hoofd. ' Nee. Sorry. ' ze glimlachte verontschuldigend.
De man keek haar een tijdje aan zonder iets te zeggen. En Stella, op haar beurt, keek terug. Ze gaf geen krimp, maar in haar oren suisde het.
Na wat een eeuwigheid leek, knikte de man haar toe en leunde achterover in zijn stoel. ' Oké. Da's jammer. ' zei hij.
Hij staarde een tijdje de Pub rond. De kinderen keken elkaar veelzeggend aan maar zeiden niets. Uiteindelijk draaide hij zich weer om naar Stella. ' Mag ik je in elk geval hartelijk danken voor je tijd. '
' Graag gedaan. ' Stella knikte.
De man stond op en ritste zijn jas dicht. ' Mocht je toch nog iets te binnen schieten.... ' Hij haalde zijn portemonnee tevoorschijn en viste er een kaartje uit. ' ... dan kun je me altijd bellen. '
Stella pakte het kaartje aan en keek toe hoe hij de anderen een hand gaf. Als laatste stak hij zijn hand naar haar uit. Stella veegde de hare even stiekem af aan haar broek voordat ze hem schudde.
' Bedankt voor jullie tijd. ' zei hij nogmaals. Toen draaide hij zich om en vertrok.
Pas toen de deur helemaal dicht was slaakte ze diepe zucht. Maar nog voordat ze alle zes tegelijk los konden barsten, stak Layla met een geschrokken gezicht haar hand in haar jaszak en haalde er een zoemende telefoon uit.
' De telefoon gaat. ' bracht ze, ten overvloede, uit.
Vijf paar ogen richtten zich op Stella, die een trillende hand uitstak en de telefoon aanpakte. Ze drukte op het knopje een hield hem aan haar oor.
' Hallo. '
' Volgens mij heb jij een paar dingen die van mij zijn, little Sister. ' hoorde ze een vrouwenstem zeggen.
' En die wil ik morgen terug hebben. En geen dag later. '
Het laatste stukje naar The Brandubh Inn hadden ze gerend en hijgend bereikten ze het donkere pleintje. Het was precies kwart over zeven. Jesse opende de deur van de Inn. Gawyn, die met een stapel vuile borden onderweg was naar de keuken keek op. Hij schudde zijn hoofd. ' Dit zijn geen afspraken, he? '
HOOFDSTUK 17
' Sjonge jonge wat gaat die tijd langzaam. ' Diego ijsbeerde door de kamer heen en weer. ' Belachelijk langzaam! ' Bij zijn laatste woorden schopte hij een sneaker opzij, die in zijn weg lag. De schoen vloog in de richting van de badkamer waar Yves net uitkwam. Hij kon hem nog net afweren.
' Kun je nu even kalm aan doen? ' vroeg hij.
Diego bewoog ongeduldig zijn schouders. ' Ik wil gewoon nu actie ondernemen. Nu met een mega hoofdletter N. '
Yves keek hem aan. ' Goh, dat was me nog niet opgevallen. ' zei hij droog. ' Maar volgens mij gaat de tijd echt niet sneller door dat geijsbeer. '
' Dat snap ik óók wel! ' Diego klonk geïrriteerd. ' Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet van baal, dat het zo langzaam gaat. '
Gawyn had hen, nadat ze gegeten hadden, namelijk even apart genomen.
' Is er iets dat jullie me willen vertellen? ' had hij met een neutraal gezicht gevraagd.
En op hun vragende gezichten vervolgde hij: ' Wij werden vanavond gebeld met de vraag of er hier zes jongeren logeren, waarvan één van de meisjes lang zwart heeft en Stella Halkias heet. ' Hij knikte naar Stella. ' Iemand van The Yard. ' voegde hij er aan toe.
Stella was met stomheid geslagen en ook de anderen wisten niet wat ze moesten zeggen. Gawyn keek het groepje rond en wachtte even, maar toen niemand aanstalten maakte om antwoord te geven, zei hij: ' Misschien moet ik dan maar als eerste beginnen. '
En hij vertelde hen dat Sean Fairbairn hem op de hoogte had gebracht van hun ontmoeting vanmiddag op The Grassmarket.
Stella staarde in het vuur van de haard en luisterde met een half oor naar wat Gawyn te vertellen had. Eigenlijk was het helemaal niet zo vreemd dat die Sean Fairbairn hun logeeradres al gevonden had, bedacht ze zich. Hij had het feit dat ze allemaal van dezelfde leeftijd waren en ook nog eens vijf verschillende nationaliteiten hadden, natuurlijk bij elkaar opgeteld. En dan was het alleen maar een kwestie van alle hostels en jeugdherbergen af bellen. Yves had het uiteindelijk net zo goed gewoon kunnen zeggen, toen de man er naar vroeg.
' En omdat ik begrepen heb dat het hier gaat om een gezochte crimineel... ' hoorde ze Gawyn verder gaan.
'... en omdat jij... ' hij knikte naar Stella. '... laatst al een keer iets vreemds hebt meegemaakt, toen jullie met Fergus de honden uit gingen laten èn omdat wij verantwoordelijk voor jullie zijn... '
Hij wachtte even en en maakte toen zijn zin af: ' ... vinden wij het beter als jullie er vanaf nu niet meer zelf op uit trekken. In elk geval niet als het donker wordt. Een soort van voorzorgsmaatregel, zullen we maar zeggen. '
Gawyn's mededeling sloeg in als een bom. Vooral bij Diego, die toch al bijna uit elkaar spatte van nieuwsgierigheid om wat er achter die deur zou zijn. Want hiermee werden hun plannen om vanavond terug te gaan naar Greyfriars Kirkyard ( en door het gesprek met Sean Fairbairn waren ze nog veel benieuwder geworden dan ze al waren ) in één klap, zonder meer van tafel geveegd.
De opmerking van Gawyn dat ze dit alleen deden ' voor jullie eigen veiligheid ' drong nauwelijks tot hem door. Hij was opgesprongen.
' Maar waarom? ' riep hij uit. ' Die kerel van Scotland Yard weet ondertussen, na die ontmoeting van vanmiddag, dat ze de verkeerde in de gaten hebben gehouden, dus dan... ' Hij dacht even na.
' En trouwens... ' ging hij verder. '... of het nu overdag is of niet, dat maakt criminelen toch niet uit. Die wachten heus niet tot de zon ondergaat om te... '
Hij stopte ineens en staarde naar Yves die hem, vanaf de andere kant van de tafel, veelbetekenend aankeek.
' Hou nou gewoon je kop, man. ' leek hij te willen zeggen.
Gawyn die het niet in de gaten had, glimlachte even. ' Ik snap je. ' zei hij sussend. ' Maar zoals ik al zei: ' t is een voorzorgsmaatregel voor jullie eigen veiligheid. '
Hij keek ze een voor een aan. ' En hey... jullie hebben het nog druk zat. ' Hij telde op zijn vingers. ' Morgen naar Loch Ness en daarna ' s avonds een Halloween Feest! ' Hij lachte. ' Jullie hebben niet eens tijd om er op eigen houtje op uit te trekken! '
Plichtmatig lachten ze mee.
' Oké dan. ' Hij sloeg met zijn vuist op tafel. ' En nou heb ik zin in thee! '
Stella keek Gawyn na, tot hij de keuken in verdween en draaide zich toen om naar de anderen. ' En nou? ' Het klonk bijna zielig.
Diego's teleurstelling had alweer plaatsgemaakt voor strijdlust. ' Niks: en nou! We gáán gewoon, klaar uit! ' Hij boog zich naar de anderen over en dempte zijn stem. ' Ik stel voor: zo laat mogelijk. Tegen drieën vannacht zullen de Reid broers ook wel naar dromeland zijn vertrokken, denk ik. En als we dan zorgen dat we uiterlijk om... ' hij dacht even na. '... om half zes weer terug zijn... Dan hebben we tijd zat. Dat moet toch lukken? '
' Het lijkt wel een deja vu van vorig jaar op Camp al Andaluz. ' zei Luna. En tegen Layla: ' Toen mochten we ' s avonds ook niet meer van het kampterrein af. '
Jesse grinnikte. ' En daar hebben we ons toen keurig netjes aan gehouden. '
' Precies. En dat doen we deze keer, gewoon ook weer. ' Besloot Diego met een grijns.
Dat was een paar uur geleden, in de gelagkamer geweest. Het was intussen over tienen, maar Diego's geduld was al lang en breed op.
' Jou maakt het allemaal niet zoveel uit geloof ik hè? ' grauwde hij verder tegen Yves.
Die was languit op zijn bed gaan liggen. ' Hoezo? '
' Nou ja je reageert nogal lauw. '
Yves vouwde zijn armen achter zijn hoofd. ' Omdat ik niet met sneakers gooi en en als een klein kind loop te stampen, bedoel je? '
Diego snoof. ' Ach ja... het gaat ook alleen maar om een geheime deur. ' foeterde hij . ' Who cares! Jij in elk geval niet, want hey.. als het niks met Luna te maken heeft dan maakt het jou blijkbaar niks uit. '
Yves keek hem aan. ' Kun jij je beroerde humeur niet op een ander botvieren? ' vroeg hij rustig.
Diego woelde door zijn krullen. Toen draaide hij zich om en liep de deur uit.
Een paar tellen later kwam Jesse, die naar de wc was geweest, de kamer binnen.
' Ik kwam een Spaanse wervelstorm tegen op de gang. ' meldde hij terwijl hij met zijn duim over zijn schouder wees. Hij plofte op zijn bed neer.
' Zeker pissed omdat het allemaal te lang duurt. '
Yves wees naar hem, ' Bingo. '
' Misschien kunnen we hem beter knock out slaan straks. ' Jesse had een stripboek van zijn nachtkastje gepakt. ' Hebben wij tenminste ook even rust. '
Yves die naar Diego's PSP reikte die nog op het bed lag, lachte. ' Goed idee. '
Het was een tijdje stil in de kamer. Yves was verdiept in de PSP, Jesse las in zijn stripboek. Er liep een groepje jongens lachend en pratend door de gang. Van beneden klonk de bulderende lach van Fergus Reid.
Jesse sloeg een bladzijde van zijn stripboek om en keek even naar Yves die geconcentreerd lag te gamen. Hij moest weer denken aan Yves' blik vanmiddag in die grafkelder en plotseling hoorde hij zichzelf vragen:
' Moest je vanmiddag aan je ouders denken toen je die kisten zag? '
Het duurde even voordat Yves reageerde. Hij legde de PSP op zijn buik en staarde naar het plafond.
... de twee glanzende kisten, naast elkaar bij de vers gegraven kuilen... de vele bloemenkransen... de linten...
Toen knikte hij langzaam. ' Ja. '
Jesse wachtte af of er nog meer zou komen, maar er kwam niets meer.
Hij vouwde een ezelsoortje in de bladzijde. ' Wil je het er een keer over hebben, of zo? ' vroeg hij, starend naar de vouw in het papier.
Weer duurde het een hele tijd voordat het antwoord kwam. Uiteindelijk draaide hij zijn hoofd naar Jesse. Hij glimlachte even. ' Misschien wel een keer. ' zei hij. ' Maar niet nu. '
Jesse knikte. ' Oké. '
Ze keken elkaar even aan. Toen pakte Yves de PSP weer en Jesse boog zich weer over zijn opengeslagen stripboek. Ineens klonk Yves' stem weer. ' Hey Jes. '
Hij keek op. Yves keek hem ernstig aan.
' Evengoed bedankt. '
Jesse stak zijn duim op. ' Amigos para siempre. '
Diego had ondertussen bij de meiden aangeklopt. Nadat hij kwaad de kamer was uitgelopen had hij eerst even besluiteloos voor de deur gestaan. Daarna was hij naar boven gegaan, naar de meidenverdieping. Daar had hij in de gang eerst wat breakdance moves geoefend om af te koelen. Natuurlijk sloeg die uitbarsting tegen Yves daarnet, helemaal nergens op, dat wist bij ook wel. Maar geduld was nu eenmaal niet zijn sterkste punt. En als je dan dat gemak zag waarmee Yves zijn geduld altijd leek te kunnen bewaren ( driftig was hij verder gegaan met een hand hop, gevolgd door een serie elbow hops ) dan kon je daar wel eens nijdig van worden. Of dat nu redelijk was of niet.
Toen hij helemaal buiten adem was en zijn drift een beetje gezakt, had hij aangeklopt. Luna had hem binnen gelaten en hield nu een snoeppot vol M&M's onder zijn neus.
' Pak nou maar. ' drong ze aan. ' Chocola is goed voor je humeur. '
' Nou, m'n humeur is al met minstens tien punten gestegen, nu ik even mag uithuilen bij mijn liefste vriendinnetjes. ' zei hij met volle mond.
Hij keek naar de cilinder die op een van de bedden lag. ' Wat waren jullie aan het doen? '
' Alvast die nummers bekijken. ' Layla hield een stukje papier omhoog. ' En we zijn er al uit ook. Kijk. '
Ze wees op de vier nummers. Diego bekeek de rekensom die ze bij elk nummer hadden gemaakt: 92 = 9 + 2 = 11 = 1 + 1 = 2. Nummer 87 werd hierdoor 6 en nummer 08 bleef gewoon 8.
' Deze hadden we sowieso op die deur zien staan. ' zei Layla terwijl ze op het cijfer 2 tikte.
Diego knikte. ' Die had jij gevonden. ' Hij knipoogde naar haar. ' En die 8 heb ik ook gezien... ' wees hij. ' En die 6 ook trouwens. '
Hij keek de meisjes met glinsterende ogen aan. ' Die staafjes passen dus echt op die deur! 't Is dus niet misschien of wie weet, het is gewoon een feit. Keihard! '
Hij was opgesprongen en ging op zijn handen staan. ' Dit wordt echt... echt... ' Hij sprong weer op zijn benen. ' Hoe laat is het? '
Ze keek op de display van haar mobiel. ' Half elf geweest. '
Hij rekende snel. ' Dus nog vierenhalf uur. Vierenhalf uur! Dat red ik nóóit! '
Maar diep in de nacht, toen ze eenmaal het donkere pleintje overstaken en in de verte de klok van de St Giles drie keer hoorden slaan, zei hij met een grote grijns op zijn gezicht: ' Nou dat viel toch best mee? '
' Voor jou wel ja. ' Jesse hees de rugzak, met daarin de twee items op zijn rug en grinnikte.
Diego was uiteindelijk weer terug gegaan naar zijn eigen slaapkamer waar hij Yves en Jesse urenlang had lastig gevallen met de meest onzinnige verhalen, die hij telkens weer onderbrak met: ' En hoe laat is het nu? '
Net zo lang totdat hij tegen half twee eindelijk in slaap viel en wel zo diep dat Jesse hem om half drie wakker had moeten schudden.
Ze liepen stevig door over de straten, die op dit uur van de nacht bijna uitgestorven waren. Het miezerde lichtjes. De hoge grauwe huizenblokken, de natte straat, een rode telefooncel die nat glom in het donker. Terwijl ze om zich heen keek, moest Stella aan die vreemde dromen denken die ze een paar nachten geleden had gehad. Yves had haar toen een paar tips gegeven over hoe ze zichzelf wakker kon maken uit zo'n nachtmerrie. En zij had hem gevraagd of hij zelf nog veel last had van nachtmerries.
Dat valt wel mee, had hij gezegd.
Maar was dat ook werkelijk zo? Had ze zich later afgevraagd. Want een paar nachten geleden, toen ze tussendoor even wakker geworden was, had ze hem bij Luna's bed zien zitten. Stilletjes had ze toegekeken hoe hij naar Luna gekeken had, minutenlang. En hoe hij zich uiteindelijk over haar heen gebogen had en haar heel zachtjes gekust had. Nadat hij weer weg was had ze zich uit haar eigen bed laten glijden en was naar Luna toegegaan. Toen pas ontdekte ze dat Luna sliep. Dat ze waarschijnlijk al die tijd geslapen had. Besluiteloos had ze een tijdje naast Luna's bed gestaan. Daarna was ook zij de kamer uitgegaan en zonder duidelijk plan zachtjes naar beneden gelopen. Halverwege de trap naar de gelagkamer, had ze over de reling gekeken. En daar, in het donker bij de haard, zag ze hem zitten. Enigszins voorover gebogen, zijn onderarmen op zijn knieën geleund, starend in de gloeiende as. Ze was op de trap gaan zitten en had naar hem gekeken door de spijlen van de reling, terwijl ze zich afvroeg wat er in hem om ging op dat moment.
En plotseling herinnerde ze zich dat ze haar grootvader ook een keer op die manier had aangetroffen: voorovergebogen, leunend op zijn ellebogen starend in het niets.
Het was in de tijd geweest dat Xenia net geboren was. Zijzelf was toen een jaar of acht geweest en haar moeder had net tegen haar gezegd dat ze opa moest roepen voor het eten. Ze was naar de werkplaats gehuppeld waar hij altijd te vinden was. Maar in plaats van hem te roepen had ze hem willen laten schrikken. Zachtjes was ze naar binnen geslopen en had om de hoek van de deur gegluurd. Klaar om met veel kabaal tevoorschijn te springen. Maar toen ze hem zag, zijn gezicht zo ernstig, de rimpels tussen zijn ogen nog dieper dan anders, was ze naar hem toegelopen en had haar kleine hand op zijn arm gelegd.
' Pappoús (opa) , ben je boos? ' had ze voorzichtig gevraagd.
Hij keek op en toen hij haar zag ontspande zijn gezicht en hij antwoordde glimlachend: ' Dag mōró ( lieverd) Nee hoor, opa is niet boos. '
En ze was gerustgesteld geweest. Pas veel later kwam ze erachter wat er op dat moment aan de hand was. Xenia was niet haar zusje, maar haar nichtje. Een dochter van haar tante Sophia, die zelf bij de geboorte van Xenia nog geen vijftien jaar was geweest. En haar grootvader had een man geslagen en bedreigd, om wat er gebeurd was met tante Sophia. Hij had er zelfs een paar dagen voor vastgezeten.
Die dag toen ze haar grootvader moest halen voor het eten, had hij haar kinderlijke bezorgdheid weg gelachen. Omdat hij niet wilde dat ze zich ongerust maakte over hem. Net zoals Yves ook niet wilde dat zij, of een van de anderen, zich ongerust maakten over hèm.
Als achtjarig meisje had ze haar grootvader klakkeloos geloofd toen hij zei dat er niets aan de hand was. Maar zo argeloos als toen, was ze niet meer. En bij Yves had ze soms het onbestemde gevoel, dat het misschien lang zo goed niet met hem ging als hij voor deed komen...
' Wat ben je stilletjes. ' Luna was naast haar komen lopen en stak haar arm door die van haar. ' Is er iets? '
Ze keek opzij. En hoewel ze de bezorgdheid van haar vriendin niet zomaar weg wilde wuiven, zoals haar grootvader bij haar gedaan en zoals Yves het tegen hen allen deed, kon ze op dit moment niet anders. Dus schudde ze haar hoofd en zei: ' Nee hoor, niets aan de hand. '
Ze waren inmiddels bij het standbeeld van Greyfriars Bobby aangekomen. Er zoefde een eenzame auto voorbij, die zowel de kleine hond, als hun groepje heel even verlichtte. Toen de auto uit het zicht verdwenen was doken ze de steeg in. Het toegangshek naar het kerkhof was dicht, maar niet op slot en na elkaar glipten ze naar binnen. Recht voor hen doemde Greyfriars Kirk op, als een nog donkerdere massa, in de toch al pikdonkere omgeving.
' Jeetje het is hier wel heel erg donker zeg. ' fluisterde Luna terwijl ze met samengeknepen ogen om zich heen tuurde. De oude grafzerken die ze overdag, verspreid over het natte gras, hadden zien staan, waren nu bijna onzichtbaar. Er heerste een letterlijk doodse stilte. Niets bewoog, geen takje kraakte, niets.
Ze volgden het pad tot aan het stenen prieel. De aanblik van de stenen man in de cape, in het pikkedonker joeg toch ook even een stoot adrenaline door Diego en Jesse heen. Ze deden echter hun best om niets te laten merken en schoven het beeld opzij, terwijl de meisjes het donker in tuurden en dingen zagen die er niet waren. Layla had met haar levendige griezenfilm fantasie zelfs al minstens zeven gedaantes ontdekt in het donker. Telkens weer siste ze: ' Volgens mij staat daar iemand. Nee, maar nou serieus! '
Stella keek ook om zich heen. Daar bij die boom even verderop, dacht ze iets te zien bewegen. Ze tuurde een tijdje geconcentreerd, maar er bewoog niets meer.
Ze draaide zich pas om toen ze Diego ' Zullen we? ' hoorde zeggen.
Diego had de zaklamp weer uit de nis in de muur gehaald en scheen de anderen bij terwijl ze een voor een via de stenen trap in het gat verdwenen. Daarna trokken Jesse en hij het standbeeld weer over het gat heen en volgden de anderen die al beneden stonden.
' Nou... ' zei hij terwijl hij de anderen aankeek. ' Poging twee. '
Vanaf haar plekje achter de boom staarde ze naar het stenen prieel. ' Precies wat ik dacht. ' zei ze zachtjes. Dit meisje was een doorzetter, besefte ze, niet zonder bewondering. Een doorzetter en iemand die zich niet zo snel uit het veld liet slaan. Net zoals zijzelf.
Want nog geen half uur nadat ze het meisje gebeld had, kreeg ze via Bazza het bericht dat The Yard het meisje had aangesproken op The Grassmarket. Ze kon wel op haar vingers natellen, waarover. Want als zelfs de mannen van Uncail zich al die tijd vergist hadden, dan zou The Yard er zeker met open ogen ingetuimeld zijn. En eerlijk is eerlijk... het meisje en zij leken zo, als twee druppels water op elkaar, dat zijzelf zich misschien nog wel vergist zou hebben. Bij wijze van spreken dan.
Ze vermoedde dat het meisje niets verteld had tegen de politie. Nog niet in elk geval, want anders was ze nu niet de tombe ingegaan met dat vriendenclubje van haar. Waarschijnlijk woog haar nieuwsgierigheid op dit moment zwaarder, dan de druk van de politie. En daaruit maakte ze ook op dat het meisje zich niet zomaar uit het veld liet slaan.
Zijzelf zou precies hetzelfde gedaan hebben. Het was net zoiets als het openen van je eerste kluis. Als je al zover was, dan ging je door totdat ie open was. Dan liet je je niet meer tegenhouden. Dan moest je gewoon weten wat erin zat! Klaar! Het was niets anders dan de juiste inschatting maken. En dat was ook precies de reden waarom zij hier nu op Greyfriars Kirkyard achter deze boom stond. Ze was van zichzelf uit gegaan. Wat zou zij hebben gedaan, als zij in de schoenen van het meisje had gestaan. En dat was: verder gaan waar je de vorige keer gestopt was.
Ze kwam achter de boom vandaan en rende soepel het pad af naar de uitgang. Bij Greyfriars Kirk ging ze linksaf en tuurde in het donker naar het cilindervormige gebouwtje, even verderop.
' Ik regel het zelf, Uncail. ' had ze gezegd.
En dat was precies wat het meisje ook zou doen...
Na een lange tocht stonden ze nu voor de tweede keer onderaan de vijf treden die naar de zware houten deur leidden. Jesse had de rugzak opengeritst en haalde de koker eruit. Voorzichtig opende hij hem en liet daarna de antieke pen op zijn geopende hand glijden. Hij keek opzij naar Stella die naast hem stond. ' Wil jij het verder doen, als Estelle de tweede? ' zei hij met een glimlach.
Stella knikte en draaide haar lange haar in elkaar. Ze maakte er een knoop en en nam daarna de pen van hem over. Diego lichtte haar bij met de zaklamp. Voorzichtig wrikte ze het schrijfgedeelte los en schudde toen het zilverkleurige metalen staafje naar buiten. Het plopte open net als de eerste keer. Luna stopte de veren pen voor de zekerheid terug in de koker en gaf 'm aan Jesse die de koker weer in de tas stopte. Stella keek de anderen aan. ' Ik voel me net Indiana Jones. ' fluisterde ze.
Ze zette haar voet op de onderste trede. ' Nou... daar gaan we dan. Gaan jullie mee? '
Ze klommen de vijf treden op.
' Oké...' Haar stem klonk gespannen en ook de anderen voelden zich alsof ze op de rand van het grote onbekende balanceerden en op het punt stonden om dat onbekende te betreden.
' ... zullen we hier beginnen? ' Ze wees op het sierlijke ijzerbeslag aan de linker bovenzijde van de deur. ' En dan kloksgewijs verder? ' Ze keek een beetje hulpeloos over haar schouder. ' Of... '
' Doe maar Stel. ' Yves knikte haar toe.
Diego bescheen de plaats waar ze eerder een cijfer hadden gevonden en even later zagen ze het. Het was de 6. Stella bekeek een voor een de smalle baleinen in haar hand. ' Hier heb ik 'm. ' Ze hield het staafje omhoog. Nummer 87. '
Ze zuchtte een keer diep. ' Nou... ik ben benieuwd. '
Met trillende vingers duwde ze het staafje in het gaatje dat onder het cijfer te zien was. Er gebeurde niets.
' En nu? '
' Misschien draaien? ' opperde Layla, die over Stella's schouder meekeek, zachtjes.
Stella knikte en probeerde het staafje te draaien. Eerst voorzichtig naar links en daarna naar rechts.
' Maar hoe weet ik nu of er iets gebeurt? '
' Misschien is het te horen. ' bedacht Diego en meteen legde hij zijn oor tegen de deur. Jesse, Luna en Layla deden hetzelfde, terwijl Yves Stella nu bij lichtte.
' Ik ga nu draaien. ' kondigde ze aan.
Alle zes hielden ze hun adem in, toen Stella het staafje nogmaals langzaam draaide in het gat. De stilte was zo volkomen dat het bijna voelbaar was. En in die totale stilte klonk ineens een ' klik ' in vier oren.
' Ja! ' Ze riepen het bijna tegelijk, zodat het galmde in de donkere gang.
Stella trok het staafje behoedzaam weer uit het gaatje.
Het volgende cijfer , nu aan de rechterbovenkant van de deur was de 9, en Stella stak staafje nummer 63 in het gat. Ademloos wachtten ze op de ' klik ' terwijl ze langzaam aan het staafje draaide.
' Yes! ' Nu waren het Luna en Jesse die het het eerste hoorden.
' Weet jullie het zeker? ' vroeg Diego gejaagd. ' Echt, echt zeker? '
Ja ze wisten het zeker.
Stella veegde de zweetdruppeltjes van haar bovenlip. ' Jeetje, het lijkt wel een operatie. ' Ze hield haar hand omhoog. ' Moet je kijken, m'n handen trillen helemaal. '
' Wil je dat ik het overneem? ' vroeg Yves.
Ze knikte dankbaar. ' Graag.'
Yves gaf haar de zaklamp en nam de staafjes over. Hij ging op zijn hurken zitten en bekeek de rechter onderzijde van de deur.
' Als het goed is moet daar een 2 staan. ' hielp Layla.
Yves knikte. ' Hier heb ik 'm al. '
Hij stak staafje nummer 92 in het gat en even later was daar de klik.
' De laatste. ' Diego kon bijna niet meer stil blijven staan van spanning en keek met argusogen toe hoe Yves staafje nummer 08 in het gaatje stak onder het cijfer 8. Vier oren werden tegen de deur gedrukt. Luna beet op haar lip, Jesse's handen zweetten. Layla kneep haar ogen stijf dicht, om nóg beter te kunnen horen. Stella keek gespannen naar Yves, die met rustige bewegingen langzaam aan het staafje draaide. De stilte drukte hen omlaag... omlaag...
' KLIK. ' Hoewel het geluid heel zacht was, leek het bijna oorverdovend.
Yves had het staafje uit het gat getrokken en stond op. Hij greep de ijzeren ring aan de linkerkant. Diego deed hetzelfde bij de andere ring.
' Bij drie. ' fluisterde hij. ' Een... twee... drie. '
Ze duwden tegelijk en terwijl ze alle zes gespannen toekeken draaide de deur open.
Met glinsterende ogen keken ze elkaar aan. Het was gelukt! Ongelooflijk maar waar! Het was gewoon gelukt!!
Stella die nog altijd de zaklamp vast had deed een stap naar voren en scheen het licht naar binnen. Achter de deur bevond zich een kamertje, dat niet veel groter was dan een flinke toiletruimte. Ze duwde de deur verder open en nu was er in het gelige licht van de zaklamp een trap te zien. Een smalle trap van niet meer dan tien treden. Stella richtte de zaklamp omhoog en zag dat de trap uitkwam bij een houten luik in het plafond. Ze keek naar de anderen.
' Naar boven? ' fluisterde ze. Diego knikte. Langzaam beklom ze de trap. De zaklamp in haar hand trilde. De anderen waren vlak achter haar. Toen ze bij het luik aankwam duwde ze voorzichtig met haar hand. Het luik gaf mee. Een nieuwe golf van spanning sloeg door haar heen, terwijl ze het luik verder openduwde. Jesse en Yves die achter haar stonden op de trap, hielpen mee. Toen het luik ver genoeg open was om erdoorheen te kunnen gluren, begonnen haar benen ineens zo te trillen dat ze niet meer verder kon. Ze greep Jesse's hand en duwde de zaklamp erin. Jesse slikte een paar keer en knikte toen. Stella schoof opzij om hem langs te laten en ging op de trap zitten. Ze voelde zich duizelig en ook een beetje misselijk van de spanning. Diego was langs haar heen geschoven, nadat hij even zijn hand op haar schouder had gelegd en liep achter Jesse aan omhoog. De anderen zagen de jongens boven het luik uit gluren.
' Er is hier een heel klein deurtje. ' hoorden ze Diego fluisteren. Hij klom verder omhoog, totdat zijn hele bovenlijf door het luik verdwenen was.
' Het is open. ' hoorden ze hem even later sissen, terwijl hij nog verder de trap op ging. Ook Jesse was nu half door het luik verdwenen, maar een paar tellen later verscheen zijn hoofd weer. ' Kom maar, we kunnen er door. '
Een voor een kropen ze eerst het luik- en vervolgens het kleine deurtje door, terwijl Jesse de zaklamp naar de grond gericht hield om hen bij te lichten. Net toen Yves als laatste door het deurtje kroop viel plotseling de zaklamp uit. Meteen was het aardedonker en automatisch greep Luna naar het eerste dat zich in haar buurt bevond. Het was Diego's arm.
' Jes, doe dat licht aan. ' siste ze geschrokken, terwijl ze met haar andere hand lukraak een oor vastgreep.
' Wie is dit? '
' Auw, Loen dat ben ik. ' hoorde ze Layla zeggen.
' JES! ' fluisterde Luna luid. ' Doe dat licht aan!! '
' Waar denk je dat ik mee bezig ben! ' siste hij nijdig terug.
Ze hoorden hoe hij tegen de zaklamp tikte en er mee schudde. Het licht haperde even... viel weer uit... haperde opnieuw en bleef toen branden. Even was de overgang tussen die totale duisternis en het licht zo groot, dat ze hun ogen een moment moesten dichtknijpen. Knipperend keken ze om zich heen. Naar de donkere, met hout bepaneelde wanden... het lage plafond.
Dit was, zo te zien een vrij kleine en bovendien lege ruimte. Diego draaide zich om er ging een schok door hem heen. Hij vloekte van schrik. Achter hen was de vage weerschijn van een aantal spookachtige gedaanten zien. Ze leken te zweven, in het halfduister, met hun rug naar hem toe. Op dat moment draaide een van de gedaanten zich om en herkende hij Jesse. Nu pas drong het tot hem door dat zij het zelf waren, weerkaatst in een glazen ruit. Het licht van de zaklantaarn in Jesse hand gleed er heel even overheen.
En achter het glas glinsterden de tweeënveertig edelstenen van de kroon die op een rood fluwelen kussen met goudkleurige kwastjes lag, dof in het donker...
HOOFDSTUK 18
Diego's mond was open gevallen.
' What the f...! Dit is... Dit is... we staan gewoon...' Hij hapte naar adem. ' ... we zijn in Edinburgh Castle! We staan in die kluis met de kroonjuwelen.'
Zijn gefluister klonk bijna hysterisch. Hij keek met grote ogen naar de anderen.
' We staan IN de kluis.' Herhaalde hij ongelovig.
Sprakeloos staarden ze naar de enorme vitrine tegenover hen. De vitrine met daarin de scepter, the Sword of State en de kroon. Het besef wat dit betekende drong langzaam tot hen door. Vanaf het moment dat de mobiele telefoon per ongeluk in Stella's tas terecht was gekomen, was dit dus het einddoel geweest. Al die geheimzinnige telefoongesprekken, de afspraken, hun jacht op de items, de tocht via Greyfriars Kirkyard, door de tombes, het riool, de gangen, de ellenlange trappen en uiteindelijk de enorme deur met zijn vier sleutelgaten.. ... dat alles was slechts een aanloop geweest... tot DIT!
Stella, starend naar de eeuwenoude kroon achter het dikke glas, voelde zich alsof ze aan het einde was gekomen van een lange, lange reis. Hier had Estelle de antieke pen en het zeskantige doosje met de laser glassnijder voor nodig gehad.. Ze hoorde de stem van Sean Fairbairn weer zeggen: ' Estelle Crowe is één van de meest gezochte criminelen in Europa. '
En er ging een huivering door haar heen. Ook de anderen waren diep onder de indruk. De vorige keer dat ze hier hadden gestaan, was het klaarlichte dag geweest. Ze hadden samen met andere toeristen bewonderend langs de vitrine gelopen en gegniffeld om de twee bewakers. Ze hadden zich verbaasd over die enorme kluisdeur, die ongewenste bezoekers tegen moest houden. En nu? Nu stonden ze hier. Zonder dat de kluisdeur open was en zonder dat iemand het wist...
Of zou er...?
Yves keek naar het vierkante deurtje dat zich in de sokkel van de enorme vitrine bevond. Het deurtje waar ze zojuist uit waren gekomen. En waardoor ze misschien, zonder het in de gaten te hebben, een stil alarm af hadden laten gaan. Of zou die loei van een kluisdeur als voldoende beveiliging beschouwd worden om het tentoongestelde fortuin aan juwelen en goud en eeuwenoude kunstvoorwerpen te beschermen? Hij wist het niet.
Naast hem wankelde Stella en snel pakte hij haar hand. ' Niet bewegen, Stel. ' zei hij zachtjes.
Bevreemd keek ze hem aan. Via het glas keek hij naar de anderen. ' Ik denk dat we beter kunnen gaan. ' ging hij verder. ' Want wie weet is er ergens een alarm afgegaan. En als wij hier ontdekt worden.... '
Bij het woord 'alarm' sloeg bij de rest meteen de zenuwen toe, maar Yves bleef rustig. Hij knikte naar de meisjes. ' Ik ga eerst, dan vang ik jullie onder aan het luik op, oké? '
Rustig liet hij zich door zijn knieën zakken en schuifelde op zijn hurken naar het deurtje. Ze zagen hem in het donker verdwijnen. ' Kom maar. ' hoorden ze hem even later zeggen.
Een voor een verlieten ze zo stil mogelijk de kluis. Jesse als laatste. Hij sloot zachtjes het deurtje, dat zo kunstig paste in de rest van de sokkel, dat het vanaf de kluisruimte nu niet meer te zien was.
Daarna haastten ze zich via de trap naar beneden en de grote houten deur door. Pas toen ze die achter zich gesloten hadden durfden ze weer een beetje adem te halen.
' Niet te geloven! ' Diego woelde door zijn krullen. ' Had ik tóch gelijk! '
Layla had haar arm door die van Diego gestoken en trok hem mee. ' Super! Je bent geweldig, straks gaan we je allemaal zoenen. Maar laten we nu even dóórlopen, asjeblieft, voordat Yves gelijk krijgt en we straks met z'n allen op het politiebureau zitten. '
Zo snel ze konden liepen ze weer terug de gang door, de trap af, de volgende gang door en daarna de trap met honderddrieentwintig treden. Hoewel het haar nogal sterk leek, gaf de kinderlijke angst dat er ineens een loeiend alarm door deze donkere gangen zou galmen, Layla bijna vleugels.
Luna rende achter haar aan. ' Nou begrijp ik al die trappen wel. ' hijgde ze.
Eindelijk waren ze bij het beginpunt aangekomen: het gat in de muur. Buiten adem werkten ze zich er doorheen en stapelden de stenen vervolgens zo goed mogelijk weer in het gat. Toen ze het riool door waren en in de eerste grafkelder terecht kwamen, waren ze totaal buiten adem. Hijgend volgden ze het spoor door de tombes totdat ze ten slotte bij de grafkelder onder het stenen prieel waren aangekomen.
' Hebben we tijd om even uit te puffen? ' vroeg Stella terwijl ze op de onderste trede van de stenen trap ging zitten. Luna en Layla waren naast haar gaan zitten. Yves keek op zijn horloge. Het was bijna tien over vijf en hij schudde zijn hoofd. ' Nee, we moeten echt opschieten, anders redden we het niet. '
Samen met Jesse duwde hij het standbeeld opzij en hielp de meisjes door het gat. Met z'n allen duwden ze het standbeeld weer op zijn plaats, nadat Jesse de zaklamp weer in de nis had geplaatst. Het kerkhof was nog net zo donker verlaten als bij hun aankomst een paar uur geleden. Maar het gemiezer was opgehouden en hoog in de nachtelijke lucht waren wat sterren zichtbaar tussen de voorbij drijvende wolken. Ze renden het pad af naar de uitgang, het hek door, de steeg door en Candlemaker Row in. Pas toen ze the Grasmarket al voorbij waren, hield Luna haar pas in.
' Even langzamer... ' hijgde ze. ' ... ik heb steken... in m'n zij... van het rennen. '
Ook Stella en Layla konden bijna niet meer, maar er was geen tijd om uit te rusten. Ze moesten binnen zijn voordat de Reid broers wakker waren. In een sukkeldraf ging het verder, terwijl Diego en Yves hun eigen vriendinnetjes ondersteunden en Jesse Stella aan haar hand mee trok. Eindelijk bereikten ze het pleintje voor The Brandubh Inn. Ze strompelden naar de voordeur.
' Schoenen uitdoen. ' fluisterde Jesse. ' Anders zien ze straks onze natte schoenafdrukken op de vloer.
Stella ritste haar laarzen open en deed ze uit. Ze wilde zeggen dat zij als eerste naar binnen zou gaan, zodat de honden niet zouden gaan blaffen, maar ze kon geen woord meer uitbrengen. Ze maakte wat vage bewegingen, naar de anderen die bezig waren hun schoenen uit te trekken en opende de deur. Met knikkende knieën van vermoeidheid stapte ze over de drempel. Het was donker in de gelagkamer.
' Morogh, Muir. ' zei ze zachtjes.
Een paar tellen later klonk het geklik van nagels op de houten vloer toen de honden, die voor de haard hadden gelegen, kwispelend naar haar toe liepen. Ze aaide ze even, terwijl de anderen langs haar heen naar binnen glipten en zo zacht mogelijk de gelagkamer door liepen naar de trap. Pas toen ze zag dat iedereen naar boven was, gaf ze de honden nog een laatste aai en klom de trappen op naar hun kamer. Luna en Layla wachtten haar al op, toen ze binnen kwam.
' We hebben het gehaald! ' fluisterde Layla. Ze grepen elkaar even vast in een oververmoeide omhelzing. Daarna trokken ze hun kleren uit en tuimelden hun bed in. Nog voordat Stella's hoofd het kussen raakte, sliep ze al.
... haar voetstappen klonken hol en galmden door de donkere gang. In de verte was licht te zien, daar wilde ze heen. daar moest ze heen. Maar bij elke stap die ze deed schoof het licht een stukje verder weg. Ze begon harder te lopen... om haar heen was gedruppel van water te horen. Ergens ver weg sloeg een kerkklok... een keer... twee keer... drie keer... vier keer...
Een stem bij haar oor: ' Volgens mij heb jij iets wat van mij is...'
Ze stond abrupt stil, maar nog steeds was het geluid van voetstappen te horen. Hol en angstaanjagend.
In de verte was het licht te zien. Het knipperde. Aan uit...
En ze wist... ze voelde... dat als het definitief uit zou gaan dat er iets zou gaan gebeuren. Iets... iets...
En ze wilde niet. Nee ze wilde niet!
Ze kneep haar ogen dicht en opende ze weer...
De paarse gordijnen om haar bed, de omtrek van het raam. Haar ogen zagen... haar hersens registreerden, maar ze kon zich niet bewegen.
Stella balde haar vuist. En met heel haar wezen concentreerde ze zich op die vuist. Op haar arm...
Een kreunend geluid ontsnapte haar. En met alle kracht die ze had sloeg ze haar arm uit en ze voelde hoe ze los kwam van de slaap die loodzwaar op haar drukte.
Meteen ging ze rechtop zitten. Haar hart bonkte. De rug van haar slaaphemdje was nat.
Ze had precies gedaan wat Yves gezegd had. En ze was wakker geworden. Ze slaakte een opgeluchte zucht en keek op de display van haar telefoon. Kwart over acht. Tijd om op te staan. Ze duwde het dekbed van zich af, stond op en liep met haar toilettas naar de badkamer.
De telefoon ging. Hij keek op de klok van de afzuigkap. Kwart over acht.
Hij legde de schuimspaan neer en nam op. ' Yes.’
'Bazza hier. Heb jij de tv al aanstaan?'
' Nee. ' Het draaide het vuur onder de koekenpan uit en liet de omelet op de twee boterhammen op het bord glijden.
' Zet ’m even op het nieuws dan. '
Hij klemde zijn mobiel tussen zijn kin en zijn schouder, pakte het bord op en de beker koffie die al klaarstond en liep ermee naar de kleine huiskamer. Daar pakte hij de afstandsbediening en drukte de tv aan.
Er was een journaliste te zien, op de achtergrond was het grote plein voor Edinburgh Castle.
' …. vanmorgen vroeg hier in Edinburgh Castle. ' hoorde hij haar zeggen. ' De politie is zojuist naar binnen gegaan. Waar ze precies naar op zoek zijn, is nog niet duidelijk. '
' En? ' hoorde hij Bazza vragen.
Hij dacht aan haar woorden: ' Ik regel het zelf Uncail. '
Natuurlijk had hij alle vertrouwen in haar. Maar voor de zekerheid… desnoods zonder dat ze het wist.
' Maar dan wel onopvallend. ' Zei hij kort.
Bazza antwoordde meteen: ' Ik ga zelf. '
' Wanneer? '
' Zo meteen al . '
Aan de ontbijttafel was Diego opvallend druk en ook de anderen deden hun best om niet te laten merken dat ze amper drie uur geslapen hadden. Maar toen ze eenmaal in de bus naar Loch Ness zaten, waren ze al gauw alle zes onder zeil. Na anderhalf uur rijden was er een rookpauze voor de chauffeur en konden ze even hun benen strekken. Behalve Jesse en Layla, die samen even de bus uitgingen, sliep de rest gewoon door. Daividh had tijdens de rit al een paar keer nadenkend naar het slapende zestal gekeken en zich afgevraagd wat ze in hemelsnaam uitgespookt hadden. Hij dacht aan het telefoongesprek tussen Gawyn en die man van The Yard en hoe ze daarna gezamenlijk ( hij en zijn broers) hadden besloten om die kinderen na het donker niet meer weg te laten gaan. Deze bijna comateuze slaap deed vermoeden dat ze er misschien toch op uit waren geweest of iets dergelijks. Maar de honden hadden niet geblaft, iets dat ze normaalgesproken altijd deden als er iemand aan de deur was ' s nachts. Hij keek naar de vier slapende kinderen op de achterste banken. Voor zover hij had kunnen zien waren het drie stelletjes. Die Spaanse stuiterbal was samen met het Amerikaanse meisje, dat nu buiten stond te praten met Jesse. Die was op zijn beurt helemaal hoteldebotel van Stella hier. En Luna, naast haar op de bank, had dikke verkering met die Franse jongen:Yves. Hoewel ze niet overdreven klef waren met elkaar, zou het hem niet verbazen als er geregeld hormonen opspeelden links en rechts. Dat betekende dat het dus ook nog mogelijk was dat ze vannacht elkaars kamers hadden verkend. Ze zouden niet de eersten zijn die tijdens een vakantie in The Inn plannen hadden om elkaar ' s nachts op te zoeken. Gelukkig was het, voor zover hij zich kon herinneren, tot nu altijd alleen maar bij ' plannen ' gebleven. En in dit geval leek het hem nogal sterk. Want: allemaal op één nacht? En dan alle zes tegelijk? Nee, onzin! Hij schudde zijn hoofd.
Hoe dan ook, een extra oogje in het zeil vanaf nu, daar was niks mis mee. Hij draaide zich om, liep door het gangpad weer naar voren en stak zijn hoofd naar buiten. ' Allemaal instappen, we gaan weer rijden. '
Toen ze ruim anderhalf uur later aankwamen op de plaats van bestemming waren ze net wakker. Yves rekte zich uit en keek uit het raam. Rechts van de weg was een vrij groot grijs stenen gebouw te zien. Ervoor lag een parkeerplaats waar de bus nu opdraaide. De puntige daken en langwerpige ramen van het gebouw deden een beetje denken aan de huizenblokken in Edinburgh. Tegen het middelste deel van het gebouw waren vier grote borden bevestigd waarop in witte letters eerst: The, vervolgens: Lochness, daarna Exhibition en tenslotte: Centre stond. Boven de ingang hing een ovaalvormig bord, waarop een nogal simpele afbeelding van het monster te zien was, in een soort van draaikolk van water.
Om hem heen trokken de anderen hun jassen aan en verlieten de bus. Yves strekte zijn hand uit naar Luna die aan de andere kant van het gangpad zat en nog een beetje suf voor zich uitkeek.
' Volgens mij heb jij er wel zin in, Loen.' lachte hij, terwijl hij over haar wang streek.
' Ik hoop eigenlijk dat we het een beetje rustig aan kunnen doen. ' gaapte ze. ' Ik ben nog zo gaar als wat. '
Stella die naast haar zat liet zich languit op haar schoot vallen en deed haar ogen weer dicht. ' Maak me maar wakker, als jullie het monster zien, oké? '
Jesse prikte haar in haar zij en Stella schoot omhoog. ' Hey lamballerina, sta eens op. ' zei hij en pookte nog een keer in haar zij.
' Komen jullie nog? ' Gawyn die al buiten stond met de rest van de groep en de chauffeur, stak zijn hoofd naar binnen.
' We komen eraan. ' riep Luna terug. Ze trok langzaam haar jas aan.
Achter elkaar aan liepen ze door het gangpad naar de voren. Layla die na enig wikken en wegen toch maar besloot om haar sjaal niet om te doen, was de laatste. Daividh en de chauffeur stonden bij de bus op haar te wachten, de rest was al doorgelopen naar de ingang van het gebouw. Met een verontschuldigende glimlach daalde ze het trapje af.
Daividh knipoogde naar haar. ' Weet je zeker dat je niets vergeten bent? ' lachte hij.
Ze schudde haar hoofd en wilde al doorlopen, toen ze Daividh tegen de chauffeur hoorde zeggen:
' Maar wat zei je nou net over Edinburgh Castle? '
' Ja, ik hoor het net van m'n collega. ' antwoordde de chauffeur en tikte op de mobiel die hij in zijn hand had.
' Er was blijkbaar heel wat politie op de been, vanmorgen vroeg. Hij had nog een heel stuk om moeten rijden.
Geschrokken hield ze haar pas in.
' Enig idee wat er aan de hand was? ' klonk Daividh's stem.
' Nee dat niet... ' De chauffeur blies hoorbaar een wolk sigarettenrook uit. '... maar als er echt iets aan de hand is, komt het vanavond waarschijnlijk wel op het nieuws. '
Layla was doorgelopen, met benen die aanvoelden als rubber en een hart dat bonkte alsof ze de marathon gerend had. De politie was vanmorgen bij Edinburgh Castle! Het kon niet anders of dat was door hun geweest. Hun inbraak in de kluis. Hadden ze dan toch een alarm af laten gaan? En wie weet waren er...
Abrupt stond ze stil. Haar hand ging langzaam naar haar mond, bij de gedachte die nu in haar hoofd opgekomen was: wie weet waren er camera's in de kluis. Camera's die alles hadden geregistreerd wat er vannacht was gebeurd. Die hen alle zes pontificaal voor de vitrine hadden zien staan. Verschrikkelijk! Ze zag Sean Fairbairn vanavond al voor de deur van The Brandubh Inn staan, zwaaiend met zes arrestatiebevelen...
Ineens voelde ze een had op haar schouder. Ze gaf een luide gil en draaide zich razendsnel om. Het was Daividh.
' Nou, nou, nou. ' lachte hij. ' Een slecht geweten of zo? Kom we gaan naar binnen.'
De groep bij de ingang van het gebouw had opgekeken bij Layla's gil en nu kwamen Luna en Stella aanlopen. Verbaasd keken ze naar Layla's bleke gezicht.
' Wat is er met jou aan de hand? ' vroeg Stella bezorgd.
Layla wachtte totdat Daividh buiten gehoorafstand was en vertelde toen fluisterend wat de chauffeur had gezegd.
' Néé! Dat méén je niet!! ' Luna keek haar met grote ogen aan. ' O shít! O néééé! '
Stella greep haar bij haar arm. ' Loen, hou op! ' siste ze haar vriendin toe, met een knik naar een groepje meisjes dat al nieuwsgierig hun kant opkeek. ' Voordat straks iedereen naar ons toekomt om te vragen wat er aan de hand is. '
Luna keek even steels naar de meisjes en knikte toen een beetje bedremmeld naar Stella. ' Sorry. '
Stella schudde haar hoofd. ' Maakt niet uit. Maar laten we voor nu, verder asjeblieft normaal doen. Gewoon, alsof er niks aan de hand is. We kunnen nu toch niets doen. '
Ze hoopte maar dat de trilling in haar stem niet te horen was en glimlachte.
' Oké? ' Ze keek haar vriendinnen aan. ' Oké? ' zei ze opnieuw.
Luna en Layla knikte.
' Nou dames, zijn we er klaar voor? ' Daividh wenkte hen.
De rest van de groep was al naar binnen gegaan. Stella stak haar duim op. ' We komen eraan! ' riep ze.
En tegen Luna en Layla: ' Gewoon normaal doen. '
Ze gaven elkaar een arm en liepen breed lachend naar hem toe.
' Nou, dit is het einde van de tour. Ik hoop dat jullie het een beetje de moeite waard vonden. '
De gids, een iets oudere man die wel wat weg had van een scheepskapitein van vroeger, keek vriendelijk over de rand van zijn bril, naar de groep om hem heen. Ongeveer drie kwartier lang was hij ze voorgegaan door de zeven verschillende tentoonstellingsruimtes. Hij had uitleg gegeven en vragen beantwoord, hoewel de meeste vragen van Daividh af waren gekomen. De meisjes hadden de drie jongens intussen fluisterend op de hoogte gebracht van de gebeurtenissen vanmorgen bij Edinburgh Castle en ze waren dan ook blij dat de tour afgelopen was. Nu hadden ze eindelijk de tijd om rustig praten.
Snel liepen ze naar het meertje dat naast de parkeerplaats lag en waarin een dinosaurusachtige sculptuur van het beroemde Monster stond. Ze praatten door elkaar. Yves luisterde een tijdje, terwijl hij steentjes in de bek van het monster probeerde te mikken. Uiteindelijk onderbrak hij Layla, die aan het woord was en net een hap adem haalde.
' Op zich is er nog niks aan de hand.... ' begon hij. ' ... ook al zouden er camera opnamen van ons zijn. '
Ze keken hem vragend aan.
' We kunnen gewoon zeggen dat het een uit de hand gelopen speurtocht is geweest. ' Hij liet de steentjes heen en weer rollen in zijn hand. ' En dat is het toch ook? Ik bedoel, niemand van ons had verwacht dat we in het kasteel uit zouden komen. '
Diego knikte. ' Da's waar ja. Het hele verhaal is eigenlijk, van het begin tot het einde, stom toeval geweest. '
' En die items? ' Stella keek de jongens aan.
' Dat weet toch niemand. ' Yves haalde zijn schouders op. ' En trouwens, voor vanavond hebben we dat toch geregeld. '
Ze keken een tijdje over het meertje uit.
Na een paar minuten zei Jesse: ' Dus mocht die Sean Fairbairn vanavond voor The Inn staan, dan..? '
Yves gooide nog een laatste steentje. ' Dan spelen we open kaart. En als het echt niet anders kan geven we die items af. Toch? '
Hij keek naar Stella. Die knikte. ' Dat lijkt me inderdaad het beste. '
Het was weer een tijdje stil.
Ineens keek Luna met een ruk op. ' .Maar wacht even, die datum: 31 10? Dat is vandaag! Stel je voor dat die Estelle toch vandaag, of misschien vannacht... '
Jesse schudde zijn hoofd. ' Dat lijkt me sterk. Zeker nu de politie Edinburgh Castle al in de gaten houdt. '
' Nee maar ik wil zeggen... ' Luna dempte haar stem. '... als die kraak eigenlijk voor vandaag gepland was, dan hebben wij afgelopen nacht dus echt álles verpest. En ik geloof nooit dat criminelen daar zo blij mee zullen zijn. '
Ze dachten even over Luna's woorden na. Ze had natuurlijk wel gelijk. Als een geplande miljoenenroof niet meer door kon gaan vanwege een paar pubers die roet in het eten hadden gegooid, zouden criminelen daar inderdaad niet blij mee zijn. Maar voor hetzelfde geld hadden ze de link tussen de inbraak en hun zessen helemaal niet gelegd. Maar misschien ook wel. Dus dan toch maar zelf contact opnemen met de politie? Maar stond dat niet een beetje vreemd, als ze een dag tevoren nog tegen die Sean Fairbairn hadden gezegd dat ze nergens vanaf wisten?
Stella zuchtte diep. ' Wat een gedoe allemaal zeg. Als ik dit geweten had, had ik een vakantie op Paaseiland geboekt of zo. Daar is tenminste niks te doen. Heerlijk rustig! '
' Dus wat doen we nou? ' Het was weer Jesse die de vraag stelde.
' Nou ja... ' Stella haalde haar schouders op. ' ... ik heb dat visitekaartje niet bij me, dus op dit moment kunnen we sowieso niks doen. '
' Anders kijken we gewoon hoe het gaat vanavond. ' Yves gooide het laatste steentje in de vijver. ' En dan beslissen we op dat moment. ' Hij keek de anderen aan. ' Oké? '
De anderen knikten en even later liepen ze samen terug naar binnen.
Na hun bezoek aan het Exhibition Centre reden ze naar een kleine haven, voor een tocht over het meer. Hoewel het bewolkt was, regende het niet. Af en toe scheen de zon tussen de wolken door en schitterde pijnlijk fel op het water. Door alle toestanden viel het niet mee om ontspannen te genieten van de boottocht. Bovendien kreeg Jesse al snel last van zijn maag. Toch werkte de frisse wind en het wijdse uitzicht enigszins rustgevend.
Ze voeren langs de robuuste overblijfselen van Uruquart Castle, een kasteel uit de dertiende eeuw dat ooit een van de grootsten van Schotland was geweest, zo vertelde Daividh. Nu waren alleen delen van de dikke muren en een enorme toren over. Maar nog altijd was te zien dat het ooit prachtig moest zijn geweest.
Daividh vertelde ook dat het Loch, wat ' meer ' betekent in het Schots, ruim zesenvijftig vierkante kilometer groot was en op het diepste punt 230 meter diep.
' Da's best wel diep. ' zei Luna loom. Ze zat met haar ogen dicht tegen Yves aangeleund. Het deinen van de boot op het water, had haar slaperig gemaakt.
Yves glimlachte. ' Scherp opgemerkt. ' prees hij.
Stella en Jesse stonden bij de reling. Jesse concentreerde zich op de horizon. Volgens Stella zou dat moeten helpen bij zeeziekte. Hij voelde Stella's hand op de zijne. ' Denk maar aan mooie dingen. ' zei ze.
' Aan jou dus. ' Het kwam er wat brommerig uit, hoorde hij zelf. Hij glimlachte even naar haar, maar richtte zijn blik daarna snel weer op de horizon.
Diego en Layla stonden aan de andere reling. Hij had zijn arm om haar schouders gelegd en wees naar de heuvels in de verte. ' Daar een keer langs naar beneden rollen. grijnsde hij. Ze keek hem verrast aan.
' Nou ja, ik dacht precies hetzelfde. ' proestte ze.
Hij tilde haar bij haar middel op. ' Dan doen we het een keer samen. ' lachte hij, terwijl zij gilde: ' Zet me neer, straks val ik in het water! '
' s Middags reden ze naar Inverness een klein, nogal saai stadje. Hier aten ze een hapje mochten daarna doen wat ze wilden. Nadat ze een rondje door het centrum hadden gelopen, doken ze een Pub in waar ze de rest van de middag bleven zitten en luisterden naar een groepje mannen dat muziek maakte met hun meegebrachte violen, gitaar en trekharmonika.
Diego boog zich over naar Stella die met haar vingers de maat op tafel tikte. ' Is dit nou wat je bedoelde met 'een heerlijk rustige vakantie ' zoals je zei? '
Ze knikte lachend. ' Jij snapt het. '
Fergus keek op de klok die boven de haard hing. Bijna half vijf. De Loch Ness groep zou pas om een uur of half zeven terug zijn, net als de groep die vandaag was gaan karten. De jongens en meiden die wel in The Inn waren, zouden eigenlijk naar Edinburgh Castle zijn gegaan. Maar dat was vandaag gesloten voor publiek. Er was een of ander politie onderzoek gaande, of zoiets. Hij had er vanmorgen wel iets over op de radio gehoord. Maar wat er nu precies aan de hand was? Misschien kon hij straks om vijf uur nog een keer naar het nieuws luisteren. Al was het alleen maar om na te gaan of het kasteel morgen wel weer open zou zijn voor publiek. 't Was eigenlijk wel goed uitgekomen dat er een groep in The Inn was gebleven, want nu hadden ze met z'n allen de gelagkamer kunnen versieren voor het Halloween feest vanavond. Hijzelf was 's middags naar Greyfriars Kirkyard gegaan om de lantaarns en fakkels alvast op te hangen en neer te zetten. Het was traditie om de Halloween viering op het kerkhof te beginnen compleet met spookverhalen, griezeleffecten, figuranten en wat al niet meer. Daarna zouden ze terug gaan naar The Inn om verder te feesten. Het was elk jaar een gigantisch succes en de Halloween feesten van The Brandubh Inn waren zo bekend, dat dát voor jongeren soms al een reden was om een vakantie te boeken.
Fergus keek de gelagkamer rond. Naar de enorme zwarte spinnen die in vliesdunne webben van spinrag aan het balken plafond en de grofstenen muren hingen. De zwarte grafkransen voor de ramen en aan de deur. De twee doodskisten in de hoek, waar uit de ene een gruwelijke hand met lange klauwende nagels naar buiten hing. De uitgeholde pompoenen met hun grijnzende uitgesneden gezichten. De vleermuizen die langs scheerden en in je haar bleven hangen, als je niet oplette. De spookjes die net als de vleermuizen aan vislijnen aan het plafond waren bevestigd en langzaam heen en weer bewogen op de luchtstroom. Op de hoeken van de schoorsteenmantel stonden twee achtarmige kaarsenstandaards met zwarte kaarsen. Ertussen stonden verschillende glazen stolpen met daarin spinnen, slangen en schedels. Maar ook potten met vingers en tenen en hele gezichten op sterk water. De dikke kaarsen in de muur nissen stonden nu op grijnzende schedels. En boven de voordeur, op een dikke zwarte tak, zaten twee opgezette raven, die schor krasten als de deur openging. Morogh en Muir scharrelden rond in de gelagkamer en snuffelden aan de pompoenen en de andere versieringen.
Fergus trok zijn wenkbrauwen op. ' Nergens jullie tanden in zetten. Ik waarschuw jullie. ' zei hij, zogenaamd streng tegen de honden.
Daarna liep hij naar de muziekinstallatie in de hoek en zette ' I put a spell on you ' op.
' Om alvast een beetje in de stemming te komen. ' mompelde hij vrolijk. Neuriënd verdween hij naar de keuken waar drie enorme pannen soep stonden te pruttelen. Vanavond geen uitgebreide maaltijd. Er zou tijdens het feest genoeg te happen zijn. Hij opende de grote voorraadkast en controleerde de bladen met chocolade grafsteentjes, de versierde cupcakes en de marsepeinen figuurtjes die ze eerder deze week gemaakt hadden. Op de werktafel stonden schalen vol sandwiches, kipkluifjes, gevulde eieren vermomd als uitpuilende ogen, minipizza's in de vorm van doodskoppen, en hotdogs die eruitzagen als mummies. In de koelkast stonden nog twee doorzichtige schalen gevuld met rode en groene glibberpudding waar insecten in waren verwerkt. Twintig kratten fris en alcoholvrij bier stonden opgestapeld in de bijkeuken. En dan was er nog de ketel vol punch. Hij roerde er even in met een grote soeplepel. De vruchtenpartjes dreven omhoog in de rode vloeistof.
Vanuit de gelagkamer was nu ' Thriller ' van Michael Jackson te horen. Fluitend deed Fergus het vuur onder de soeppannen uit. Straks tegen half zeven zette hij de soep weer op en dan had hij nu nog even de tijd om de buitenkant van The Inn een beetje in Halloween sferen te brengen. Hij stak een van de gevulde eieren in zijn mond en verliet de keuken weer.
Er waren een paar meiden binnengekomen. ' Gaan we al beginnen? ' vroeg er eentje.
Hij schudde zijn hoofd. ' Nog niet caileag ( meisje). Over een paar uur pas. '
Ze keek om naar haar vriendinnen. ' Zullen we dan alvast naar boven gaan om ons om te kleden.? '
Pratend en lachend verdwenen de meisjes naar hun kamer.
Fergus keek ze even glimlachend na. Meiden bleven toch altijd hetzelfde. Uren lang tutten.
Met een hamer en een doosje spijkers in de ene hand, een paar grafkransen en een pompoen in de andere ging hij naar buiten. Het werd alweer donker. Hij snoof even. Er hing mist in de lucht. Dat zou natuurlijk helemaal mooi zijn. Greyfriars Kirkyard gehuld in mist tijdens Halloween! Griezeliger kon haast niet. Hij sloeg een spijker in de deur en hing een van de grafkransen eraan op. Binnen klonk nu ' Ghostbusters '
' Who are you gonna call? Ghostbusters! ' zong hij mee. Hij grinnikte even. Deze muziek was dan misschien wel stokoud, maar voor dit soort feesten, nog steeds leuk. Hij liep even naar binnen om nog een paar pompoenen te halen. Toen hij weer buitenkwam, met onder elke arm een pompoen met een gruwelijke grijns op hun oranje gezicht, zag hij een meisje het plein oplopen. Een zwart jasje, een zwarte broek, de lange haren in een paardenstaart. Ze keek zoekend rond.
Hij legde zijn pompoenen op de grond. ' Zoek je iets? ' riep hij haar toe.
Ze bleef staan en keek zijn richting uit. ' Wat is dit hier? ' hoorde hij haar vragen.
Hij wees op het uithangbord boven de deur. ' Dit is The Brandubh Inn, een jeugdherberg. '
Er verscheen een glimlach op haar gezicht.
' Feestje vanavond? ' vroeg ze met een knik op de pompoenen.
' Ja 't is Halloween hè. ' Hij glimlachte. ' Eerst vanavond bij Greyfriars en daarna terug naar hier, om verder te feesten. '
' Klinkt leuk. ' ze glimlachte. ' En hoe laat begint dat dan? '
' Rond tienen bij het kerkhof. ' Fergus pakte zijn hamer weer. ' Ja het wordt een hele happening. '
Ze stak haar duim op en draaide zich om. ' Veel plezier dan vanavond. '
' Bedankt, dat zal wel lukken! ' Hij lachte breed. ' Jij ook een fijne avond! '
Hij keek haar nog even na, terwijl ze het pleintje weer afliep en in het straatje verdween. ' Sjonge... ' dacht hij. ' ... net Stella. '
HOOFDSTUK 19
' Hey Sean, als ik had geweten dat undercover er zó uitziet had ik me jaren geleden al opgegeven! '
De agent, die eruit zag als een soort van ouderwetse Robin Hood, compleet met boog en pijlen, draaide langzaam rond. De andere agenten lachten bulderend.
' En ik heb vanavond denk ik iets uit te leggen aan m'n vrouw! ' Een van de anderen wees op het Dracula kostuum dat hij aan had.
' Doe die tanden nog eens in, Pat! ' werd er geroepen.
De man rolde met zijn ogen en deed daarna het draculagebitje in. Hij lachte breed en gemeen en wapperde met zijn cape. Een derde man kwam binnengelopen. Hij was verkleed als the Incredible Hulk. Zijn overhemd en broek hingen in rafels om zijn lichaam.
' Moet jij je niet al omkleden, Kev? ' werd hem gevraagd. Opnieuw bulderend gelach.
Sean Fairbairn keek met een glimlach naar de drie undercover agenten. Hij had deze undercover actie nog behoorlijk moeten bepleiten bij de grote baas.
' Maar je hebt helemaal niks in handen! ' had die gezegd. ' Alleen wat vermoedens via die loser van een Mc Callum en een meisje dat sprekend op haar lijkt. Dit is verspilling van geld èn manschappen die ik met Halloween wel beter kan gebruiken. Overvolle Pubs, ongeregeldheden in de binnenstad. Moet ik nog even doorgaan? '
Hij had zijn hoofd geschud, maar legde tegelijkertijd uit, dat het juist dat meisje was waar het hem om ging.
Hij wist namelijk bijna zeker dat zij de items van Estelle had. Hij had haar niet voor niks al die tijd in de gaten gehouden. En als het inderdaad klopte wat hij dacht, dan wist hij ook dat een zekere groep criminelen die items vast heel graag terug zouden willen.
Het meisje had dan wel met een onschuldig gezicht tegen hem gezegd dat er niets was voorgevallen, maar hij was natuurlijk ook niet van gisteren. Haar ontkenning dat er iets was gebeurd kon bovendien twee dingen betekenen: ofwel ze was bang en werd misschien bedreigd. Ofwel: (en zelf vermoedde hij eigenlijk het laatste) ze was ongelooflijk koppig, eigenwijs en nieuwsgierig. In beide gevallen was het, hoe dan ook, zijn verantwoordelijkheid om haar te beschermen. Tegen zichzelf, maar allereerst tegen een groep criminelen waar absoluut niet mee te spotten viel.
' Dat meisje logeert in een jeugdherberg die voor Halloween een feest hebben georganiseerd op Gryfriars Kirkyard. ' had hij uitgelegd.
Hij telde op zijn vingers af: ' Donker, druk, herrie, iedereen is verkleed. Met andere woorden: de ideale gelegenheid om iemand onopvallend te pakken te nemen. Te ontvoeren, weet ik veel. Dat kind weegt amper vijftig kilo. Die heb je zó opgepakt en weggemoffeld. '
Opnieuw schudde hij zijn hoofd. ' Ik wil haar dat risico niet laten lopen.'
Hij wachtte even en voegde er toen aan toe: ' En u ook niet, denk ik. '
Zijn baas had hem een tijdlang aangekeken en uiteindelijk diep gezucht. ' Oké dan. ' gaf hij toe. ' Maar zet me niet voor lul, Fairbairn. '
Hij liet de lachende mannen nog even begaan en stak toen zijn hand op.
' Oké, jongens het is nu bijna half tien. Zijn er voor nu nog vragen? '
De drie agenten schudden hun hoofd. Alles was al tot in de puntjes besproken.
' Mooi. ' Sean Fairbairn wreef in zijn handen. ' We zetten jullie zo meteen af bij Greyfriars Kirkyard. Ik heb begrepen dat de kinderen er rond tienen zullen zijn en rond kwart over twaalf, half één weer weg gaan. In die tijd houden jullie je ogen goed open en je meldt alles wat maar enigszins verdacht zou kunnen zijn. '
De man die als the Incredible Hulk verkleed was stak zijn hand op. ' Wat doe ik met m'n handboeien en m'n wapenstok? ' Hij knikte naar de anderen. ' Ik heb geen cape of jurk waar ik ze onder kan doen. '
' Jurk? ' De agent in het Robin Hood pak keek omlaag naar zichzelf. ' Dit is geen jurk, maar een tuniek, òinseach (idioot).'
De mannen begonnen weer te lachen.
' Die handboeien kunnen aan je riem. ' hielp er eentje uiteindelijk. ' En die stok heeft dezelfde kleur als je broek. En het is donker, dus dat valt niet eens op. '
Ze praatten nog een tijdje totdat het tijd was om te gaan. De drie agenten stapten in een burgerauto en werden even later afgezet op Candlemaker Row.
Ze deden hun oortjes is en stapten uit de auto. ' Klaar? '
' Next stop: Halloween Hell. ' zei Dracula en met z'n drieën liepen ze het steegje in richting het kerkhof.
Halloween in de donkere straten van Edinburgh...
Mist hangt laag over straten en pleinen, geluiden klinken gedempt. In de verte is vaag het gerammel van kettingen te horen... gejank als van een wolf... voetstappen...
Het gerammel van kettingen klinkt luider... getik van nagels op de stenen. Gehijg van een beest. Een beest op jacht naar prooi... De klok van de st Giles Cathedral slaat een keer... twee keer ... drie keer ...
Kettingen rammelen...
Plotseling verschijnt het om de hoek van de steeg. Hijgend en grauwend. En heel even glijdt het diffuse licht van een straatlantaarn er overheen. Over dit wolfachtige beest. Over de huid die bloederig en los om zijn lichaam hangt en ribben en botten bloot laat. Het klitterige smerige haar. De gruwelijke kop, de oplichtende ogen, de nijdig opgetrokken bovenlip.. de enorme tanden...
En achter dit monsterlijke beest, een zombie... zijn kleding bebloed en gescheurd. De huid van zijn gezicht verrot en aangevreten, zijn mond opengescheurd tot een weerzinwekkende bek vol gelige tanden...
Hij houdt de ketting van het beest strak. Kwijl druipt uit de smerige bek...
Gekrijs... gehuil...
De klok van de st Giles Cathedral slaat vier keer... vijf keer ... zes keer ...
Daar staan ze voor het hek. De zombie en zijn monsterhond. En achter hen... vele schuifelende voetstappen, vele murmelende stemmen, gefluister...
Het beest grauwt als het hek openzwaait. Grafzerken doemen op uit de mist. Bleke figuren snellen door het donker. Gekreun als van een mens in doodsnood... een gil...
' Daar komen ze aan. '
Een van de undercoveragenten, die vlakbij de ingang van het kerkhof was opgesteld mompelde de woorden onopvallend in zijn microfoontje. Hij schoof zijn pijl en boog naar achteren. ' Ik kijk uit naar het meisje. '
Van een afstand keek hij naar de roodharige zombie en zijn hond die nu het hek doorkwamen. Een hond, die overigens een ongelooflijk stoer pak aan had. Daar moest hij straks als alles voorbij was maar eens naar vragen., bedacht hij. Want als de politiehonden zulke pakken zouden dragen, tijdens politieoptredens wist hij voor honderd procent zeker dat zelfs de meest agressieve hooligans op slag zo mak als lammetjes zouden zijn.
De roodharige man die ongetwijfeld een van de groepsleiders moest zijn, trok de ketting van de hond strak en aaide het dier even. Daarna sprak hij een paar woorden tegen de groep jongeren die nog bij het hek stond en wees op twee Grim Reapers, gehuld in een lange zwarte pijen en een enorme zeis in hun hand. Een voor een liepen de kinderen het hek door, waarna ze iets in hun handen gedrukt kregen van een van de twee zwarte gedaantes. Ze zwermden het terrein op: heksen, spoken, elfen, twee punkers met lichtgevende hanenkammen en veiligheidsspelden op de meest idiote plekken, mummies, een oosterse prinses en een sultan, die zo te zien niet bij elkaar hoorden. Cruella DeVille met een speelgoed dalmatiër onder haar arm en ga zo maar door.
Hij keek naar de drie jongens die nu het hek door kwamen. Ze zagen eruit alsof ze zo uit een oude Italiaanse maffia film gestapt waren, in hun jaren twintig kostuums, compleet met stropdas en deukhoed.
' Al Capone, Lucky Luciano en Bugsy Siegel. ' grinnikte hij. ' Geweldig! '
De kleinste, een donkerharige knul met een bijdehand smoelwerk, zette zijn hoed even af en streek zijn krullen glad. Hij zei iets tegen de anderen. Ze lachten alle drie.
Achter de jongens waren drie meisjes binnengekomen, die overduidelijk bij hen hoorden. De jaren twintig jurken, met bijbehorende jasjes, de lange kralenkettingen, de haarbanden met veren.
' Wauw. ' zei hij zachtjes.
' Wat sta je nou allemaal in jezelf te mompelen. ' klonk het door zijn oortje. ' Heb je haar al ontdekt of niet? '
De meisjes liepen hem voorbij. Nu zag hij het lange zwarte haar van de middelste. ' Ik heb 'r, geloof ik. ' zei hij, terwijl hij zich omdraaide en de meisjes nakeek.
' Ze komt jouw kant op, Kev. Drie Charleston girls. 't Is degene met de zilverkleurige jurk met franjes. '
' Ik zie haar. ' klonk het even later.
' Oké. ' zei hij. ' Verlies haar niet uit het oog in die mist. '
' Got it. '
Toen Bazza hier vanmiddag aankwam had hij een ogenblik verbaasd staan kijken. Die opgegraven doodkisten, waar onder het half open deksel de doden nog te zien waren in hun spookachtig witte jurken. Skeletten die uit graven leken te zijn gekropen en hem grijnzend aanstaarden met hun holle oogkassen. De boom waaraan twee gehangenen bungelden in gescheurde wapperende gewaden, de krassende kraaien, en de grijpende handen die vanuit de grond omhoog staken. De zombie achtige figuren overal...
Even had hij gedacht dat hij verkeerd was en per ongeluk op een filmset was beland. Hij had nog bijna rechtsomkeert gemaakt.
Een paar meter verderop had een roodharige man gestaan, die bezig was een lantaarn aan een paal naast een van de grafstenen, op te hangen. Hij was naar hem toegelopen en had voor de zekerheid toch maar even gevraagd wat hier nu allemaal de bedoeling van was.
' Halloween feest vanavond. ' had de man geantwoord, terwijl hij over zijn schouder naar hem keek.
' Halloween? ' had Bazza langzaam herhaald.
De roodharige man had geknikt. ' Ja... ja, vanaf tien uur vanavond zal het hier allesbehalve rustig zijn, ben ik bang. '
Hij keek toe hoe de man naar de kruiwagen liep die op het pad stond en waar nog meer lantaarns en fakkels in bleken te liggen.
' Die kids vinden het geweldig. ' hoorde hij hem zeggen. ' ... maar 't kost een hoop voorbereiding, dus als je het niet erg vindt, ga ik snel verder. ' Hij knikte naar de inhoud van zijn kruiwagen.
Bazza had zijn duim opgestoken. ' Nee natuurlijk niet. ' had hij geantwoord. ' Ga je gang. '
Nadenkend had hij de roodharige man nagekeken, die met zijn vrachtje over het pad naar de volgende paal liep.
Halloween. En uitgerekend vanavond. Niet te geloven!
Inwendig grommend had hij over het met herfstbladeren bezaaide terrein gestaard. Tijdens de maandenlange voorbereiding op deze klus was hij er zeker van geweest dat alles tot in de puntjes geregeld was. Dat overal, maar dan ook overal rekening mee gehouden was.
' Behalve dus met dit kinderfeest! ' had hij gegromd.
Hij was het kerkhof weer af gelopen en had een Pub opgezocht. Daar had hij de rest van de middag zitten nadenken. En uiteindelijk was hij tot de conclusie gekomen dat het eigenlijk niet eens zo heel erg was dat de dingen waren gelopen, zoals ze waren gelopen. Want met het vooruitzicht van een kerkhof vol feestende tieners vanavond, zou de klus hoe dan ook gedoemd zijn geweest te mislukken. Dus zijn plan om de boel in de gaten te houden, om Estelle' veiligheid te garanderen, was nu niet meer nodig. En omdat hij had begrepen dat Estelle zelf achter de items aan zou gaan, bleef er voor hem op dit moment weinig over om te doen. Wel kon hij vanavond alsnog de doorgang bewaken. Eventuele verliefde stelletjes op afstand houden, die van plan waren om het stenen prieel met de man met de cape, als liefdesnestje te gebruiken.
En eigenlijk kwam het toch wel goed uit dat het Halloween was vanavond. Want dan zou zijn aanwezigheid niet eens echt opvallen. Maar dan moest hij wel...
Hij was opgestaan en naar de bar gelopen om te betalen. Toen de barkeeper hem zijn wisselgeld gaf had hij het gewoon gevraagd: ' Zeg eh... is hier ook een fopwinkel in de buurt, waar ze maskers verkopen? '
En de barkeeper had hem uitgelegd waar hij moest zijn.
Net zo makkelijk.
En nu liep hij voor de tweede keer vandaag langzaam Greyfriars Kirkyard op. Met opzet had hij niet de ingang bij de steeg genomen, maar andere ingang. Je kon niet voorzichtig genoeg zijn. Hij trok het masker, een rode duivelskop met zwarte horens, over zijn gezicht en liep verder.
Geluiden klonken vreemd gedempt in de mist, alsof je met je hoofd in een doos watten stond te schreeuwen. Het flakkerende licht van fakkels en lantaarns maakte grillige schaduwen. Van ergens klonk een kakelende lach. Rennende voetstappen.
Hij kwam langs een graf waar een schedel en een aantal losse botten op lagen en struikelde in de mist bijna over een nep zwarte kat die met een hoge rug en een dikke staart naast een enorme pompoen stond.
' Goed.. eerst maar eens even een klein oriëntatie rondje lopen. ' zei hij zacht en liep in de richting van Greyfriars Kirk.
' Wat heb jij, Stel? '
Luna bekeek de fiche met een schedel erop, die ze zojuist had gekregen.
Stella keek naar haar eigen fiche. Er stond een spookje op, zag ze. Diego had ook een schedel en Layla en Jesse een grafsteentje. Yves had, net als zij, een spookje op zijn fiche staan.
Diego keek om zich heen. ' Ik ga eerst even iets anders doen. ' zei hij en op een holletje verdween hij achter de kerk. Even later was hij terug. ' Gelukt? ' vroeg Yves. Diego knikte.
Het schimmige licht dat de lantaarns en fakkels verspreidden bewoog spookachtig in het donker. Mistflarden schoven voorbij. Plotseling klonk er een holle lach achter hen. Geschrokken draaiden ze zich om en stonden oog in oog met een afzichtelijk mannetje. Hij droeg een gescheurd zwart kostuum met een brede vettige stropdas onder zijn bleke kin. Zijn gezicht was zo te zien gruwelijk verbrand en een van zijn oogballen bungelde op zijn wang. De meisjes gaven een gil.
' Dat hoor ik graag. ' grinnikte het mannetje met een krakerige stem. ' Hoe harder, hoe liever... '
Hij hield een lantaarn op en wees met een lange knokige vinger met aan het einde een klauwachtige nagel, op de fiches die ze in hun hand hadden.
' Ghosts, naar Greyfriars Kirk... ' kraakte zijn stem.
' Skulls naar The Weird Sisters... ' Hij draaide zich half om en wees op vier fakkels midden op het terrein waartussen een enorme ketel stond te borrelen. Vier gruwelijk uitziende heksen stonden erin te roeren met lange stokken en lachten kakelend.
' ... en de gravestones gaan met mij mee. '
Hij gooide zijn hoofd in zijn nek en lachte zo afschuwelijk dat Layla er kippenvel van kreeg. Ze schoof zenuwachtig naar Jesse toe en gaf hem een arm. ' Ik blijf wel bij jou in de buurt hoor. ' giechelde ze.
De anderen keken het mannetje na die, behalve Layla en Jesse nog een aantal ' slachtoffers ' voor ging langs graven en zerken en even later verdween in het donker.
Diego draaide zich naar Luna om. ' Nou Miss Sunshine, ben je er klaar voor? ' vroeg hij en met een knipoog voegde hij eraan toe: ' Ome Diego beschermt je wel vanavond. '
Hij nam zijn hoed af en groette Yves en Stella. ' Zij die vanavond gaan spoken, groeten u. ' zei hij plechtig. Daarna plantte zijn hoed weer stevig op zijn krullen, sloeg zijn arm om Luna heen en samen liepen ze in de richting van The Weird Sisters.
' Zullen wij dan ook maar, Don Corleone? ' Stella stak haar arm door die van Yves.
Zijn mondhoeken krulden omhoog. ' ' Oké. ' zei hij. ' Showtime. '
The incredible Hulk zag haar gearmd met een jongen in een maffia kostuum, langs lopen. ' Showtime. ' hoorde hij de jongen zeggen.
Hij wachtte even totdat ze bijna uit het zicht waren en volgde hen toen in de richting van de oude kerk. Overal waren groepjes verklede jongeren, die onder leiding van monsters, zombies, mummies en ondoden opdrachten uitvoerden, speurtochten liepen of naar griezelverhalen luisterden. Overal klonk gegil en gekrijs. Hij werd er bijna zenuwachtig van. Op deze manier kwam je er natuurlijk nooit achter of dat gegil nu gemeend was of niet. Of er nu echt iemand in nood was ja of nee.
' Ze loopt richting de kerk. ' zei hij in zijn microfoontje. ' Waar zijn jullie? '
Daar klonk de stem van zijn Dracula collega: ' Ik sta bij een soort van dranktentje, zo'n vijfentwintig meter rechts van het toegangshek. Niets verdachts verder, op dit moment. '
' Alsof dat op zou vallen tussen die gillende groep verklede kids. ' bromde de Robin Hood. ' Dit wordt zo'n naald in een hooiberg verhaal., let op mijn woorden. Als Fairbairn nog eens wat weet! '
Er klonk een geïrriteerde zucht door het microfoontje en daarna: ' Nee sorry, knul ik heb geen idee wat die aanwijzing betekent. Vraag het maar aan die mummie daar. '
The incredible Hulk grinnikte. ' Nou, Mike... ' zei hij tegen Robin Hood. ' Als zelfs die kids al denken dat je erbij hoort, ben je wel heel goed bezig. '
' F... you, Brennan. ' klonk het in zijn oortje.
Grinnikend liep hij verder en botste bijna tegen een van de figuranten op, die plotseling opdook uit de mist. De man had een rode duivelskop met horens en een weerzinwekkende grijns, die twee rijen puntige tanden liet zien.
' Sorry duine. ' ( maat) zei hij en stapte opzij.
De duivelskop knikte hem toe en liep zonder iets te zeggen verder.
' Zo... die blijft goed in z'n rol. ' dacht hij.
Pas toen ze allebei weer doorgelopen waren, besefte hij dat de man, afgezien van het duivelsmasker, verder niet verkleed was.
Ze schoof onopvallend langs de lange rij grafstenen die het kerkhof aan de westkant begrensden. De fakkels en lantaarns waren meer in het midden van het terrein opgesteld. Daar waren zo te horen ( want veel zien viel niet mee in die mist) ook de meeste activiteiten gaande. Met gespitste oren keek ze om zich heen en rende toen snel en soepel naar de achterkant van Greyfriars Kirk. Daar bleef ze tegen de muur geleund staan.
Ze had het meisje al gespot bij binnenkomst toen ze, verkleed als Grim Reaper, fiches uit had staan delen. Ze glimlachte even bij de herinnering hoe gemakkelijk dat was gegaan vanavond. Ze was via de andere kant binnengekomen en keek net uit naar een plekje waar vandaan ze een goed overzicht zou hebben. Plotseling had iemand haar van achteren aangetikt. Ze was zich lam geschrokken, maar nog voordat ze had kunnen reageren werd haar een zwarte lap stof in handen geduwd.
' Hier, doe je cape vast aan. ' hoorde ze een man zeggen. ' En dan naar de poort. Die kinderen komen er zo aan. '
Ze had alleen geknikt, zich verbaasd realiserend dat de man blijkbaar dacht dat zij erbij hoorde, in haar zwarte kleding. Ze sloeg de cape om haar schouders en wilde al weglopen, toen ze hem hoorde roepen: ' Hey, je vergeet wat. '
Met de kap over haar hoofd getrokken draaide ze zich langzaam om, in zichzelf scheldend, omdat haar hart toch zenuwachtig gebonkt had. Ze zag dat hij een zeis ophield.
' Don't leave home without it. ' lachte hij.
Omdat ze verder natuurlijk niet geschminkt was hield ze haar kap diep over haar hoofd en gezicht getrokken. Zo had ze bij de poort gestaan met haar zak fiches.
Af en toe had ze steels opgekeken naar de gezichten van de kinderen die langs haar heen liepen, in de hoop dat het het meisje zou ontdekken. Maar het grootste deel van de tijd zag ze, tot haar ergernis, alleen maar uitgestoken handen.
Net toen ze op het punt stond om het bijltje erbij neer te gooien, hoorde ze een meisje zeggen: ' Wat heb jij, Stel? '
Snel keek ze op en zag drie meisjes in Charleston jurken het kerkhof oplopen. Voor hen uit liepen drie jongens in pak en met een hoed op. Het middelste meisje had lang zwart haar. Dat was ze. Ze wist het zeker.
' Hey, dooie! Krijg ik nog zo'n fiche, of niet? ' hoorde ze een jongen ongeduldig zeggen.
Gejaagd duwde ze hem een fiche in zijn hand en zei toen tegen de andere Grim Reaper: ' Ik moet even naar de wc. ' En weg was ze, nog voordat hij had kunnen protesteren. Struikelend over haar cape en vechtend met haar zeis (waarbij ze een man die verkleed was als Dracula bijna een kopje kleiner had gemaakt) had ze zich een weg door de menigte gebaand. Zodra ze uit het licht was had ze de cape uitgetrokken en de zeis in de bosjes gegooid. Daarna was ze met een omweg naar de rand van het kerkhof gerend, waar de enorme grafstenen stonden. En van daaruit zojuist naar de achterkant van het kerkgebouw. Ze wist dat het meisje en een van de jongens bij de kerk waren. Nu moest ze alleen het juiste moment nog afwachten.
' Mo chreach ! ' (verdomme)
Bazza stond achter een van de bomen, links achter het kerkgebouw. Hij had zijn vuisten gebald.
Die groene Hulk die daarnet tegen hem aanliep was een smeris! zeker weten! Hoe hij dat wist? Heel simpel: als je al jaren in het wereldje zat kon je een smeris gewoon van een kilometer afstand ontdekken. Dat plus het feit dat deze een oortje in had. En als er één zo'n loser rondliep, kon je er donder op zeggen dat er meer rondliepen. Dat betekende dus dat ze iets door hadden. Of zouden die gasten standaard ingehuurd worden om een oogje in het zeil te houden bij feesten zoals deze? Meteen verwierp hij die gedachte weer. Nee, die smerissen waren hier omdat ze iets verwachtten. En hij kon wel op zijn vingers natellen wat. Stelletje sukkels. Alsof Estelle zo stom zou zijn om in hun val te lopen. Ze schatten haar blijkbaar nogal laag in. ' t Was bijna een belediging!
Zijn gezicht begon te jeuken door dat masker en met een ruk trok hij het van zijn hoofd. Nadenkend staarde hij naar de grijnzende kop in zijn handen. Wat was nu wijsheid? Die smeris uitschakelen en op zoek gaan naar zijn smerisvriendjes? Of terug naar het stenen prieel om dat in de gaten te houden en voor de rest net doen of zijn neus bloedde? Nee toch maar eerst die Hulk onschadelijk maken, want wie weet had die ook iets in de smiezen, net als hij.
Hij hoorde een meisjesstem lachend roepen: ' Maar als iemand me laat schrikken, ga ik altijd slaan hoor. '
Er klonken lichte voetstappen. Hij deed een stap terug.
Plotseling klonk het van ergens achter hem: ' Staan blijven. '
HOOFDSTUK 20
Stella liep met het briefje in haar hand langs de kerkmuur en keek een beetje schichtig om zich heen. Zo buiten de lichtkring van de fakkels en lantaarns en met al die enge geluiden en voorbij schietende gedaantes, was het toch wel een beetje griezelig.
"Griezelig". Moest je nagaan. Ze lachte in zichzelf. Maar de Reid broers hadden het dan ook wel tot in de kleinste details opgezet. Al die verschillende decors, al die griezel objecten, de figuranten, de spelletjes. Alles! Echt super!
' Als iemand me laat schrikken, ga ik altijd slaan hoor. ' riep ze lachend over haar schouder, tegen de rest van het groepje. Ze liep speurend langs de muur. Toen ze halverwege de muur was bleef ze even staan. Hier moest het ergens zijn, hadden de jongens gezegd, maar ze zag niets.
Na een paar tellen liep ze verder. Toen ze de hoek omsloeg zag ze plotseling iets vanuit haar ooghoek.
' Staan blijven! ' hoorde ze iemand zeggen. Er klonk geritsel van verschillende kanten.
Maar nog voordat ze ergens op had kunnen reageren werd ze van achteren vast gepakt. Even dacht ze nog dat het erbij hoorde en een beetje lacherig wilde ze zich omdraaien. Maar toen voelde ze hoe een hand stevig over haar mond werd gelegd. Veel steviger dan nodig zou zijn als het om een spelletje ging. Zo stevig zelfs dat ze haar mond niet eens meer open kon doen. En toen ze vervolgens een arm om haar middel voelde, die haar optilde en meetrok het donker werd ze bang. Dit was geen spelletje. Dit was iets anders... iets... iets...
Ze hoorde een snelle ademhaling vlak bij haar oor. ' Geen geluid maken. ' hoorde ze zeggen.
En als vanzelf begonnen haar ledematen wild te bewegen. Ze trapte met haar benen en klauwde met haar handen op zoek naar haren, ogen, oren, alles waar ze maar aan zou kunnen trekken. Ze schopte in het rond en probeerde die hand weg te trekken van haar mond.
Vanaf het kerkhof klonk het kakelende gelach van een heks... het gehuil van een weerwolf...
Ze voelde hoe ze van de grond werd getild en verder het donker ingetrokken. En heel even doemde het gezicht van haar tante Sophia in haar op.
' Néé! ' schreeuwde het in haar. ' Ik wil niet!!! '
Plotseling klonk er een verstikte kreet en meteen daarna een geluid alsof iemand een paar harde klappen kreeg. De hand om haar mond liet los en ook de arm om haar middel verslapte. Haar knieën knikten en bijna zakte ze door haar benen terwijl ze probeerde weg te komen. Maar nu werd ze voor een tweede keer vastgepakt. Er welde een schreeuw in haar op die zich, zonder dat ze er iets over te zeggen leek te hebben, naar buiten perste. Opnieuw begon ze wild tegen te stribbelen. Een tweede wanhopige schreeuw kwam in haar omhoog, maar voordat hij haar mond bereikte hoorde ze een stem bij haar oor. Een stem die sussende woorden sprak. Een stem die haar vaag bekend voor kwam. Twee handen om haar schouders die haar omdraaiden. en haar zachtjes op haar rug klopten. De klanken die hij steeds weer herhaalde, werden langzaam maar zeker weer woorden in haar hoofd: ' There, there, it's allright, caileag. Everything is allright. '
Ze begon te huilen. En met een lange snikkende uithaal, als van een kind, ontsnapte de spanning uit haar lichaam.
' Everything is allright, now love. ' hoorde ze hem zeggen. ' Don't cry. '
Langzaam werd ze rustiger en luisterde naar die kalme stem, vlak bij haar oor. Een stem die ze kende...
En ineens hoorde ze diezelfde stem in haar hoofd vier woorden zeggen: ' We'll call you, Stel. '
En nu herinnerde ze zich ook die andere woorden: ' Bazza wants you to know he didn't mean to scare you last night in the mist. He says he's sorry and he hopes you didn't hurt yourself to badly. '
En : ' Bazza sends his love. '
Ze hief langzaam haar hoofd. Zijn gezicht was in de schaduw. ' Bazza? ' zei ze tussen twee snikken door.
Hij knikte. Ze keek opzij en zag daar The Incredible Hulk liggen, languit in het natte gelige gras. Verbaasd staarde ze naar het groene monster. Vanuit het oortje dat hij droeg klonk zwakjes een stem: ' Kev, are you allright? Kev, answer me! '
Er klonken rennende voetstappen. Bazza had haar losgelaten en deed een stap terug.
' Got to go now, love. ' zei hij. ' Don't want them other bluebottles to catch me. '
Ze keek om. Daarna draaide ze zich weer naar hem om. Hij was nu alleen nog maar een schim in het donker.
Hij glimlachte. ' You'll be allright now,, love. ' zei hij.
Toen draaide hij zich om en verdween in het donker, net op het moment dat de twee andere undercoveragenten, hijgend om de hoek verschenen.
Hij liep met grote stappen door de donkere straat. Zijn auto stond een paar honderd meter verderop geparkeerd, in Victoriastreet.
' Hey Baz! ' klonk het plotseling.
Hij keek verrast om zich heen. ' Estelle? '
Ze kwam uit een van de zijstraatjes tevoorschijn. Zoals altijd helemaal in het zwart gekleed, als een zwarte panter in de nacht en liep naar hem toe. Ze dacht aan wat ze gezien had, daarnet op Greyfriars Kirkyard, terwijl ze schuin achter de kerk had gestaan. Hoe hij die smeris had neergeslagen en het geschrokken meisje getroost.
' Waarom? ' vroeg ze alleen.
Hij keek haar een hele tijd aan. Eindelijk zei hij: ' Omdat ze je zusje had kunnen zijn. '
Ze glimlachte en gaf hem een zoen op zijn stoppelige wang. Hij sloeg even een arm om haar heen en voelde het zwarte rugzakje dat ze droeg.
' Je hebt ze terug? ' vroeg hij.
Ze knikte.
Even bleven ze tegenover elkaar staan. Toen pakte hij zijn autosleutels.
' Kan ik je ergens afzetten? '
' Nee. ' Ze schudde haar hoofd en maakte al aanstalten om door te lopen.
' Estelle. '
Ze keek om.
' De klus? ' Hij wist het antwoord eigenlijk al.
' Volgend jaar denk ik. ' Ze knipoogde naar hem.
Hij knikte en stak zijn hand op. ' Tot dan. '
' Give my love to Uncail! ' zei ze terwijl ze het straatje weer in glipte.
' I will. ' riep hij haar na.
Stella zat op een van de blauwe stoelen die in lange rijen stonden opgesteld in Greyfriars Kirk. Luna en Layla zaten aan weerszijden van haar en hielden allebei haar hand vast. Jesse en Diego zaten aan de andere kant van het gangpad en keken naar Daividh en de twee agenten die zachtjes met elkaar stonden te praten.
' Ik denk dat we het voor nu, maar even hierbij moeten laten. ' hoorden ze Daividh zeggen. ' Jullie hebben gevraagd wat jullie wilden vragen. Zij heeft antwoord gegeven. En ik vind het wel even welletjes. '
Een van de agenten deed zijn mond open, maar Daividh schudde zijn hoofd. ' En nee, ze gaat nu niet met jullie mee. Dit meisje is onze verantwoordelijkheid. '
Hij keek even om naar de meisjes.
' En als het echt nodig is... ' zei hij. ' ... hoewel ik daar heel sterk aan twijfel, komen ik of een van mijn broers, morgen zelf wel naar het bureau. Al was het alleen maar om een klacht in te dienen over het feit dat niemand van ons op de hoogte was van jullie undercover actie. En ik kan jullie wel vertellen, dat daar het laatste woord nog niet over gezegd is. Ik... '
Hij dempte zijn stem zodat ze verder niet meer konden horen wat hij zei.
Stella keek naar de drie mannen. Als ze zich niet zo wankel gevoeld had, was ze waarschijnlijk in de lach geschoten. Een roodharige zombie die Robin Hood en Dracula de les stond te lezen.
Ze ademde diep in. Het klonk nog altijd een beetje schokkerig en Luna en Layla keken haar bezorgd aan.
' Gaat het weer een beetje? ' fluisterde Layla.
Ze knikte. Ja het ging wel weer. Ze gluurde naar de Dracula agent.
' Heb je iets gezien! ' had hij haar keer op keer gevraagd en net zo vaak had ze haar hoofd geschud. Nee ze had niets gezien. Niet wie die agent neergeslagen had. Niet van wie dat duivelsmasker was dat onder een van de bomen gevonden was. Niets had ze gezien.
En bovendien... als ze echt eerlijk was, dan had ze ook echt niets gezien.
Ze had alleen zijn hand gevoeld die troostend op haar rug geklopt had. Zijn stem gehoord.
' Everything is allright, now love. Don't cry. '
En bijna kwamen er weer tranen in haar ogen, bij die herinnering. Ze knipperde ze maar gauw weg.
De kerkdeur ging open. Ze keken allemaal op. Het was Yves. Hij liep met lange stappen het middenpad door. Toen hij bij het groepje was aangekomen liep hij naar Stella toe. Ze ging rechtop zitten en keek naar hem op. Haar wenkbrauwen gingen even vragend omhoog. Hij knikte. ' ' t Is gelukt. ' zei hij zachtjes.
Met een zucht leunde ze weer achterover.
Het plan was simpel geweest: de items en de mobiele telefoon op een afgesproken plaats leggen, voor Estelle. Die avond, na het telefoontje van Estelle hadden de meisjes het samen met Diego uitgedacht.
Diego was na die kleine ruzie met Yves, naar de meidenslaapkamer gegaan. De meisjes hadden de nummers op de staafjes berekend. En daarna hadden ze met z'n vieren zitten brainstormen over een goeie verstopplaats voor de items.
Ze hadden eerst aan The Beehive gedacht, of The Last Drop of een van de andere Pubs. Maar om drie items te verbergen op één wc? Dat leek bijna onmogelijk. Drie items in drie verschillende pubs dan? Nee, dat zou veel te omslachtig zijn. Bovendien hadden ze bijna geen tijd gehad, omdat Loch Ness voor de volgende dag op het programma had gestaan. En Estelle was heel stellig geweest: ze wilde haar items de eenendertigste terug. En geen dag later.
De items in The Inn voor het grijpen leggen en Estelle het adres geven, zodat ze ze zelf op kon halen, als iedereen op het kerkhof was? Dat was ook een optie en daar hadden ze zelfs een tijdje over zitten praten. Maar ineens herinnerde Layla zich dat Fergus had gezegd dat hij ' s avonds in The Inn zou blijven. Dus toen viel ook dat plannetje in het water.
Er bleef dus geen andere mogelijkheid over dan om de items mee te nemen tijdens het Halloween feest en ergens op het kerkhof te verstoppen. Het stenen prieel lag natuurlijk voor de hand.
' Maar dat ligt helemaal aan de andere kant van het kerkhof. ' Had Luna uitgeroepen. ' Dat kunnen we nooit de hele tijd in de gaten houden. We moeten iets hebben in de buurt van de ingang. '
' Misschien de kerk? ' had Layla geopperd.
En terwijl ze daar de voors en tegens van bespraken, had Diego ineens zijn vinger opgestoken.
' Sir George Mackenzies tomb.' zei hij. Hij keek de anderen aan. ' Dat is vlak bij de ingang, half achter de kerk, dus uit het zicht. Ideaal! '
En Stella had Estelle gebeld. ' Morgenavond, Greyfriars Kirtkyard, achter Sir George Mackenzies tomb. '
' Maar hoe doen we het dan met verstoppen? ' had Layla gevraagd.
' Dat regelen de mannen wel. ' had Diego met een knipoog geantwoord.
En waren de drie jongens die avond, elk met een item in de binnenzak van hun colbertjasje, het kerkhof opgelopen. Diego was de eerste geweest die zogenaamd moest pissen. Hij was tot achter de kerk gelopen en daarna naar de cilindervormige tombe die even verderop stond. Daar had hij het pakketje met de laserglassnijder neergelegd. Daarna was Jesse aan de beurt geweest met de antieke pen en als laatste Yves met de mobiele telefoon.
Niemand had verwacht dat nog geen tien minuten later een Robin Hood en een Dracula al schreeuwend over het terrein zouden rennen: ' Kev, are you allright? Kev, answer me! ' Om even later achter de kerk te verdwijnen.
De meeste kinderen hadden wel even opgekeken, maar omdat er toch al van alles gebeurde op het kerkhof, was bijna iedereen er vanuit gegaan dat het er allemaal bij hoorde.
Dat was ongeveer een half uur geleden geweest. En in de tussentijd was Yves even naar buiten gegaan, zonder te zeggen waarom, en weer terug gekomen. En had hij tegen haar gezegd dat het gelukt was. Zodat ze wist dat Estelle de items had opgehaald.
Ze sloot even haar ogen en zuchtte nog een keer diep.
Het was voorbij.
Gelukkig.
HOOFDSTUK 20
' ... het nog altijd niet duidelijk is waarom het alarm is afgegaan. Want ondanks intensief en vakkundig onderzoek is er tot nu geen enkel spoor gevonden, dat zou kunnen duiden op inbraak of een poging daartoe. '
Layla keek op van de krant waar ze zojuist uit voorgelezen had.
Ze zaten in The Beehive. Buiten regende het pijpenstelen, zoals het de afgelopen drie dagen ook al gedaan had. Maar na dagenlang praten en gamen en nog meer praten en nog meer gamen moesten ze er even uit. Daarom waren ze, zonder dat het zo afgesproken was, naar The Grassmarket gelopen. Naar de plek waar het allemaal begonnen was...
Ze waren er al voor negenennegentig procent zeker van geweest dat er geen video opnames waren van hun ' inbraak ' in de kluis. In elk geval geen video opnames waar zij op te zien waren. Want Sean Fairbairn was niet meer naar The Inn gekomen. Wel waren Daividh en Gawyn naar het bureau geweest, maar wat daar verder besproken was, wisten ze niet.
En nu, na het lezen van het krantenartikel, hadden ze de laatste bevestiging, dat niemand hen gezien had, die nacht.
Tot haar eigen verbazing had Stella nog geen nachtmerries gehad van de gebeurtenissen op Greyfriars Kirkyard. Yves had haar er nog speciaal naar gevraagd. Wel hoorde ze vaak in haar gedachten de stem van Bazza. Een prettige donkere stem. Een stem waar je rustig van werd. Ze vond het jammer dat ze zijn gezicht niet had kunnen zien in het donker. Maar op de een of andere manier ze had het idee dat hij eruit zag als een vriendelijk soort knuffelbeer. Hoewel dat nogal tegenstrijdig was aan beeld dat ze had van "een crimineel " maar ze kon er niets aan doen. En dat was misschien ook wel de reden geweest waarom ze tegen de politie had gezegd dat ze niets gezien had. Omdat ze iemand die voor haar in de bres gesprongen was, niet zomaar kon verraden, Niet zomaar wilde verraden. Ondanks... ondanks het feit dat hij een crimineel was. En daarom voelde ze zich ook niet schuldig om haar leugen.
De barkeeper kwam naar hun tafeltje. ' Nog maar een keer hetzelfde? ' vroeg hij met een knik naar de lege flesjes fris. ' Of willen we liever een Pint? '
Jesse grijnsde verbaasd. ' Lekker, doe maar. ' zei hij.
' Prima. ' De barkeeper liep alweer terug naar de bar, keek toen over zijn schouder en knipoogde. ' Als je achttien bent. '
Yves' mondhoeken krulden omhoog. ' Pech Jes. ' zei hij.
Toen de man even later terug kwam met een dienblad vol flesjes fris, vroeg hij, terwijl hij Stella aankeek: 'Was het inderdaad je zus, laatst? '
Ze fronste vragend haar wenkbrauwen. ' Mijn zus...? '
Onder de tafel gaf Luna haar een schopje en keek haar veelbetekenend aan.
' O mijn zus. ' Stella knikte. ' Ja... '
Ze dacht aan de foto die Sean Fairbairn haar had laten zien van Estelle Crowe. Ze hoorde haar weer zeggen: 'Volgens mij heb jij een paar dingen die van mij zijn, little Sister. '
Ze knikte opnieuw. ' Ja... dat was ze inderdaad. '
Het was de laatste avond in The Brandubh Inn.
Fergus had Mince 'n Tatties gemaakt; aardappelpuree, met gehakt en doperwten, maar dan op z'n Schots. Als toetje was er Tipsy Laird Trifle, waarbij hij hen stilletjes toevertrouwde dat er een flinke scheut whisky in zat.
' Maar op de laatste avond, mag dat best. ' besloot hij met een vette knipoog.
Tot laat in de avond zaten ze met z'n allen bij elkaar in de gelagkamer, terwijl het kaarslicht en de vlammen van de haard alles in een warme gloed zette en Morogh en Muir bij het vuur lagen. De Reid broers vertelden verhalen. Sagen en legenden van lang geleden en schonken te bekers nog eens vol met gloeiend hete thee en lieten de schalen met scones en raisin squares opnieuw rondgaan.
Daarna kwamen de muziekinstrumenten weer tevoorschijn. Gawyn op de viool, Daividh op de fluit en Fergus op de Bodhrán. en ze speelden, het ene stuk muziek na het andere, totdat de kaarsen langzaam uitdoofden en de haard alleen nog maar smeulde.
Plotseling stak Gawyn zijn strijkstok omhoog totdat het helemaal stil was in de gelagkamer.
Toen kondigde hij aan: ' If you go away. ' en begon te spelen.
En daar was ineens de melodie die Yves altijd floot. Het lievelingslied van zijn moeder.
Luna draaide zich bijna verschrikt naar hem om. En ook de anderen keken hem aan.
' Yves... ' Ze legde haar hand op die van hem, maar hij glimlachte naar haar, terwijl hij dacht aan die droom die hij had gehad.
Zittend in de boomgaard en zijn moeder met haar lichte zomerjurk en Yann op haar arm...
Die droom waar hij zich zichzelf eindelijk een keer niet uit wakker had hoeven maken...
De rode dubbeldekker had de hele groep weer afgezet op het vliegveld. Het was vroeg in de middag. De loodgrijze lucht voorspelde regen.
' Ik heb nog nooit zoveel regen gehad tijdens een vakantie als deze keer. ' Diego tikte met zijn geruite paraplu op de grond. ' Maar... ' Hij knipoogde naar Stella. '... het was wel een ongelooflijk vette vakantie. '
Luna stak haar vinger op. ' Ja, maar laten we even wel wezen, hebben we ooit een saaie vakantie gehad met z'n allen? Nee toch zeker! '
Jesse sloeg zijn arm om Stella heen. ' Terwijl je dat zo graag wilde. ' lachte hij.
Stella schudde haar hoofd. ' Niet saai, maar rustig. ' Ze bewoog met haar handen om zich heen. ' Lekker een beetje zonnen, een beetje zwemmen, gewoon: relaxed. '
Ze draaide zich om naar Yves. ' Dus Yves, als jij daar nu eens voor zorgt, als we volgend jaar naar Lons-le Saunier komen, dan komt het helemaal goed. '
Yves knikte glimlachend. ' Ik zal ervoor zorgen. ' beloofde hij.
Ze sjouwden hun koffers en plunjezakken de terminal in.
' Nog een paar uur en dan is het weer voorbij. ' Layla zuchtte. ' Ik heb nu al heimwee naar jullie allemaal. '
Diego pakte haar vast en draaide haar rond. ' Dat hoeft helemaal niet, want we spreken elkaar vanavond weer op facetime dus zo lang hoef jij ome Diego niet te missen. '
Ineens zei Stella: ' Hey Diego, jij had nog iets beloofd. '
Ze dreigde hem lachend met haar vinger. ' Ja, ja, ja, jij zou nog een showtje weggeven in de stad, omdat ik die mobiel niet meteen aan de Reid broers had afgegeven. '
Even keek Diego haar verwonderd aan. Toen grijnsde hij breed. ' Dat heb ik inderdaad beloofd ja. '
Hij keek om zich heen. Overal mensen met koffers en tassen. Hij ritste zijn jas open en trok hem uit.
' Dit is wel niet The Heart van Midlothian... ' zei hij. ' ...maar hier kan het net zo goed. '
En voordat ze het wisten maakte hij een paar backflips en begon een breakdance show midden in de terminal. binnen de kortste keren stond er een kring van mensen om hem heen die mee klapten en joelden. Zelfs een paar security agenten, die eerst fronsend naderbij gekomen waren, keken lachend toe.
Met een rood hoofd van inspanning sprong Diego uiteindelijk weer op zijn benen. De mensen om hem heen klapten luid en hij maakte een zwierige buiging.
Uiteindelijk was het tijd om afscheid te nemen. De meisjes grepen elkaar vast in een grote omhelzing en zoenden elkaar smakkend op de wangen. De jongens sloegen elkaar op de schouder. Daarna omhelsden ze de meisjes, hun eigen vriendinnetjes het laatst.
Yves sloeg zijn armen om Luna heen en kuste haar. ' Tot volgend jaar, Loen. ' Hij keek haar een hele tijd aan. Toen fluisterde hij in haar oor: ' Ik hou van jou, meisje. '
Ze glimlachte naar hem. ' Ik van jou. ' zei ze zacht.
Diego en Layla waren in een innige omhelzing verstrengeld en zagen eruit alsof ze elkaar voorlopig nog niet los zouden laten.
Stella had Jesse's pet afgepakt en zette die op haar eigen hoofd. ' Dag speciaal vriendje. ' zei ze en gaf hem een zoen. Hij omhelsde haar. ' Dag speciaal vriendinnetje. ' zei hij. ' Tot volgend jaar.
Toen ze even later, op weg naar haar gate, langs een wc kwam, ging ze naar binnen om te plassen. Ze stond net haar handen te wassen toen de deur openging en er een vrouw binnenliep. Een jonge vrouw, in het zwart gekleed, de lange haren in een paardenstaart. Ze keken elkaar via de spiegel even aan, voordat de vrouw een van de hokjes inging. Stella's ogen waren groot van verbazing. Ze vergat de kraan uit te doen.
Door de dichte deur hoorde ze de vrouw zeggen: ' Wat is je naam? '
' Stella. ' Antwoordde ze, nog steeds in de spiegel kijkend.
De deur ging weer open en de vrouw kwam naar buiten. Zonder op of om te kijken liep ze langs Stella heen. Bij de deur hield ze even haar pas in en draaide zich om.
' Je had inderdaad een zusje kunnen zijn. ' zei ze met een klein lachje.
Daarna was ze verdwenen.
EINDE
