****het nieuwste avontuur van jesse, luna, diego, stella en yves alvast bestellen? ***
dat kan.
vul het contactformulier onder aan deze bladzijde in en wij zetten je alvast op de lijst.
dan weet je zeker dat je meteen mee op avontuur kunt zodra het boek uit is!
Meer over
Vlinder aan de achterkant:
alvast een stukje uit het boek om in de stemming te komen:
The Brandubh Inn was eigendom van drie broers: Gawyn, Daividh en Fergus Reid. Samen runden ze de herberg al zo'n tien jaar lang en organiseerden ze vakanties, compleet met excursies en workshops voor groepen jongeren vanaf veertien jaar. In de loop van de tijd was The Brandubh Inn uitgegroeid van een herberg met twaalf slaapplaatsen tot een complex waarin wel veertig jongeren ondergebracht konden worden. De drie broers hadden namelijk de scheidingsmuren van de huizen links en rechts van de Inn laten uitbreken. Hierdoor waren de huizen nu met elkaar verbonden en was er dus veel meer ruimte ontstaan. Van buiten af leken het drie verschillende huizen, maar eigenlijk was het één geheel. En nu zaten ze dan met z'n allen aan de lange tafels in de oude gelagkamer van de oorspronkelijke herberg, waar net de bekers dampende thee werden neergezet en keken om zich heen.Naar de stenen nissen in de muur waar dikke kaarsen in brandden, die een warm oranje gloed verspreidden op de gepleisterde muren. Naar het balken plafond waaraan een zware ijzeren kroonluchter hing met ook weer diezelfde dikke druipende kaarsen. Naar de lange tafels op de grove planken vloer waar in de loop der jaren waarschijnlijk duizenden en nog eens duizenden voetstappen overheen waren gegaan. Naar de twee grote honden die lagen te slapen voor de brandende haard.
'Ik vind het hier lijken op zo'n herberg uit de tijd van Sherlock Holmes.' Weer was het Layla die het opmerkte.
'Met van die met modderige en donkere straatjes en rauwe reizigers die hun doorweekte laarzen laten drogen bij het haardvuur. En postkoetsen met verhitte paarden die worden verzorgd door magere staljongens op blote voeten en... ' Ze zuchtte tevreden.
Luna, die een beetje rozig was van het eten en de warmte legde haar kin op haar armen. Ze staarde naar de krullerige Keltische vormen van het haardscherm waartegen het licht van de vlammen dof weerkaatste.
'Mooi al die figuren.' zei ze. 'Doet een beetje denken aan een doolhof.'
Yves knipoogde naar haar. 'Misschien hebben ze er wel een lepeltje van, Loen.'
Luna stak haar tong naar hem uit.
Daividh, een van de drie broers kwam bij hen zitten. Net als Gawyn hadden ook de twee anderen rood haar en ook Fergus had een korte baard. Daarnaast had hij een behoorlijke buik. Maar dat kwam waarschijnlijk omdat hij de scepter zwaaide in de keuken. Daividh, de derde broer had geen baard en geen buik maar wel een enorme neus boven een brede mond die een hele lage stem verborg.
'Hebben jullie lekker gegeten?' baste hij met een brede glimlach.
Ze knikten. 'Zeker weten.'
Stella wees op de honden bij de haard. 'Wat zijn dat voor honden?'
'Dat zijn Schotse Deerhounds.' antwoordde de man.
'Hoe heten ze?' vroeg Yves.
'Morogh en Muir.'
'Stoere namen.' vond Layla.
'Ja maar alles is hier stoer. ' Stella was opgestaan, liep naar de honden toe en ging op haar hurken zitten. Ze keken allebei op en lieten zich rustig door haar aaien.
'De namen... ' ging ze verder. ' ... de honden, deze herberg... '
Ze keek lachend over haar schouder. 'Hey... zelfs mannen in rokken zijn hier stoer '
'Ik vind het hier lijken op zo'n herberg uit de tijd van Sherlock Holmes.' Weer was het Layla die het opmerkte.
'Met van die met modderige en donkere straatjes en rauwe reizigers die hun doorweekte laarzen laten drogen bij het haardvuur. En postkoetsen met verhitte paarden die worden verzorgd door magere staljongens op blote voeten en... ' Ze zuchtte tevreden.
Luna, die een beetje rozig was van het eten en de warmte legde haar kin op haar armen. Ze staarde naar de krullerige Keltische vormen van het haardscherm waartegen het licht van de vlammen dof weerkaatste.
'Mooi al die figuren.' zei ze. 'Doet een beetje denken aan een doolhof.'
Yves knipoogde naar haar. 'Misschien hebben ze er wel een lepeltje van, Loen.'
Luna stak haar tong naar hem uit.
Daividh, een van de drie broers kwam bij hen zitten. Net als Gawyn hadden ook de twee anderen rood haar en ook Fergus had een korte baard. Daarnaast had hij een behoorlijke buik. Maar dat kwam waarschijnlijk omdat hij de scepter zwaaide in de keuken. Daividh, de derde broer had geen baard en geen buik maar wel een enorme neus boven een brede mond die een hele lage stem verborg.
'Hebben jullie lekker gegeten?' baste hij met een brede glimlach.
Ze knikten. 'Zeker weten.'
Stella wees op de honden bij de haard. 'Wat zijn dat voor honden?'
'Dat zijn Schotse Deerhounds.' antwoordde de man.
'Hoe heten ze?' vroeg Yves.
'Morogh en Muir.'
'Stoere namen.' vond Layla.
'Ja maar alles is hier stoer. ' Stella was opgestaan, liep naar de honden toe en ging op haar hurken zitten. Ze keken allebei op en lieten zich rustig door haar aaien.
'De namen... ' ging ze verder. ' ... de honden, deze herberg... '
Ze keek lachend over haar schouder. 'Hey... zelfs mannen in rokken zijn hier stoer '
Wist je dat...
... De Royal mile de hoofdstraat van het oude centrum van edinburgh is
waar Jesse, Luna, Diego., Stella, Yves en Layla
deze vakantie geregeld te vinden zijn?
Wist je ook dat...
... deze plek de inspiratie vormde voor
the brandubh inn?
En wist je ook...
... dat morogh en muir
de twee schotse deerhounds uit de brandubh inn
er zo uitzien?
ditjes en datjes...
HEART OF MIDLOTHIAN
En nu slenterden ze weer terug over The Royal Mile. Het begon opnieuw te regenen en Diego zette zijn geruite paraplu op.
Toen ze vlak bij de St. Giles Cathedral waren wees hij: 'Kijk: the Heart of Midlothian.' Schuin voor de kathedraal zagen ze een groot gemozaïekt hart dat in de straatstenen verwerkt was. Binnen in het hart was een cirkel van gekleurde stenen te zien. 'En jij weet natuurlijk precies waar dat hart voor staat.' Jesse keek hem aan. Diego knikte. 'Inderdaad, ja. Maar dat vertel ik niet, want daar komen net de drie lekkerste meiden van het westelijk halfrond aangelopen.' Hij wees in de verte en zwaaide met de paraplu. Hiero! ' riep hij. Ze wachtten totdat de meisjes hen bereikt hadden. |
|
nog meer ditjes en datjes...
greyfriar's bobby
Diego keek op. 'Layla schatje het is echt de bedoeling dat je die paraplu boven ons hoofd houdt, anders is dat boekje straks twee keer zo dik.' Layla proestte. 'Ja maar die wind!' Zei ze terwijl ze de paraplu in bedwang probeerde te houden. 'Nou lees maar verder.' Diego ging verder: 'Hoewel er verschillende bekende personen begraven zijn op Greyfriars Kirkyard komen vooral de Harry Potter fans..' 'Hij keek op. 'Huh? Harry Potter fans?' Layla boog zich over het boekje en las verder: '... komen vooral de Harry Potter fans voor het graf van een zekere Thomas Riddell, een naam die J.K Rowling die als voorbeeld zou hebben genomen voor de duistere tovenaar Voldemort.' Ze keek op. 'Da's leuk! Dat wist ik niet.' Ze stootte Diego aan. 'Daar wil ik een foto van straks.' Diego las weer door: 'Een nog bekender karakter van Greyfriars Kirkyard is Greyfriars Bobby die vlakbij het kerkhof een eigen standbeeld...' Luna wees vooruit: 'Volgens mij zie ik 'm al.' |
haggis
De rest van de groep waarmee ze waren aan gekomen was ondertussen al de deur binnengegaan waar het houten uithangbord met de zwarte raaf boven hing. Er verscheen een man in de deuropening. Hij wenkte hen. 'Kom gauw binnen, de tafels zijn al gedekt en het eten is klaar! ' riep hij hartelijk. 'Laten we hopen dat het geen Haggis is.' mompelde Diego. Luna die haar roze koffer over het hobbelige keien van het pleintje trok keek over haar schouder. 'Geen wàt?' Diego grijnsde. 'Haggis. Da's een Schots gerecht van schapenmaag, gevuld is met schapenlongen, hart en lever.' Luna trok een gezicht. 'Gatver!' Het kwam er hartgrondig uit, maar Yves grinnikte: 'Geloof toch niet alles wat die mafkees zegt, Loen.' Diego knikte naar de man in de deuropening. 'Vraag het maar na.' |
hondenkerkhofje
Daarna waren ze verder gelopen, de Great Hall in waar de schitterend bewerkte houten lambrisering overging in het warm oranjerood van de wanden, zoals de gids vertelde. De jongens hadden echter meer oog voor alle zwaarden, degens en lansen die aan de muren hingen. En de meisjes stonden bij de indrukwekkende open haard en maakten foto's van en met elkaar.
Weer buiten gekomen had de gids zijn groepje op een hondenkerkhofje gewezen, dat op een lager gelegen plateautje lag. Ze hadden zich verdrongen bij het middelhoge muurtje en neergekeken op zo'n twintig kleine gedenksteentjes die aan de rand van een met gras begroeid veldje stonden. 'Hier werden sinds de tijd van Queen Victoria honden begraven. Vaak waren het leger mascottes, maar ook honden van officieren.' hoorde Stella de gids zeggen terwijl ze de tekst op een van de steentjes probeerde te lezen, wat haar niet lukte. |
prisons of war
Het grootste deel van de groep, waaronder Yves, Diego, Jesse en de drie meisjes, gingen naar de oude gevangen barakken. Ze liepen de stenen trap af naar beneden, gingen het zwarte ijzeren hek door en stapten terug in de tijd. Lange rijen houten britsen waartussen tientallen smalle hangmatten hingen. Wasgoed aan lijnen die kris kras door de ruimte gespannen waren. Een houten tafel met daarop de resten van een maaltijd van grof brood, kaas en vlees. Op een andere tafel lag een rijtje dominostenen. Links en rechts ervan lagen een aantal omgekeerde stenen te wachten totdat de spelers (die midden in hun spel leken te zijn weggeroepen) weer terug zouden komen om verder te gaan. Een open haard waarboven een zwart geblakerde kookpot hing. En overal klonk het gemurmel van stemmen. Mannenstemmen... |