een verhaal schrijven. gaat dat vanzelf?
Daar zit je dan: een splinternieuwe schrijfmap voor je neus, je fijnste pen in de aanslag, puntzak Engelse drop binnen handbereik, lekker muziekje op. Helemaal klaar dus om het beste verhaal aller tijden neer te schrijven. Je haalt eens diep adem, zet de punt van je pen alvast op het papier en... er gebeurt helemaal niks.
Nadenkend staar je naar de lijntjes op het papier. Je pen, nog steeds in de aanslag, heeft wel een blauw putje in de linkerbovenhoek gemaakt, maar daarmee houdt het ook wel op. Je zucht, pakt nog een dropje, niet die met dat roze, maar die dubbeldikke, waarvan er, zo merk je nu, best twee tegelijk in je mond passen. Buiten rijdt een auto voorbij. Je kijkt weer naar je pen op het papier. Zonder dat je daar om gevraagd hebt is hij aan een streepje begonnen, en nog één...en nog één en voor je het weet staat er een rij van minstens twintig streepjes naast elkaar als blauwe soldaatjes in het gelid. Al kauwend kijk je de kamer rond, zoekend naar... naar... ja naar wat eigenlijk?
Want het verhaal, waarvan je dacht dat het samen met schrijfmap en pen wel tevoorschijn zou komen houdt zich mooi schuil!
Potver@#$#@ Nog an toe! En je was nog wel zo enthousiast begonnen vandaag Grommend duw je nog een handvol drop naar binnen en mompelt met volle mond dat ' als er nu niet on- mid-del- lijk een verhaal verschijnt in je hoofd, dat je dan... dan...
Je kijkt naar je pen en ziet dat die, ( met behulp van je hand, dat dan weer wel) een woordje geschreven heeft op het verder nog lege papier.
' Getver! ' lees je jezelf hardop voor. Want dat staat er. Getver. Inderdaad ja! Want je hebt jezelf vandaag gewoon helemaal geen verhaal te vertellen...
Nadenkend staar je naar de lijntjes op het papier. Je pen, nog steeds in de aanslag, heeft wel een blauw putje in de linkerbovenhoek gemaakt, maar daarmee houdt het ook wel op. Je zucht, pakt nog een dropje, niet die met dat roze, maar die dubbeldikke, waarvan er, zo merk je nu, best twee tegelijk in je mond passen. Buiten rijdt een auto voorbij. Je kijkt weer naar je pen op het papier. Zonder dat je daar om gevraagd hebt is hij aan een streepje begonnen, en nog één...en nog één en voor je het weet staat er een rij van minstens twintig streepjes naast elkaar als blauwe soldaatjes in het gelid. Al kauwend kijk je de kamer rond, zoekend naar... naar... ja naar wat eigenlijk?
Want het verhaal, waarvan je dacht dat het samen met schrijfmap en pen wel tevoorschijn zou komen houdt zich mooi schuil!
Potver@#$#@ Nog an toe! En je was nog wel zo enthousiast begonnen vandaag Grommend duw je nog een handvol drop naar binnen en mompelt met volle mond dat ' als er nu niet on- mid-del- lijk een verhaal verschijnt in je hoofd, dat je dan... dan...
Je kijkt naar je pen en ziet dat die, ( met behulp van je hand, dat dan weer wel) een woordje geschreven heeft op het verder nog lege papier.
' Getver! ' lees je jezelf hardop voor. Want dat staat er. Getver. Inderdaad ja! Want je hebt jezelf vandaag gewoon helemaal geen verhaal te vertellen...
wat heb je nodig om een verhaal te kunnen schrjven?
tip 1: veel fantasie ...
Zwevende kastelen... paarsgekleurde oerwouden...onderaardse werelden...tijdreizen...nevelige heidevelden met zwarte wolven die huilen naar de bleke maan... In een verhaal mag alles gebeuren wat je maar bedenken kan. De mogelijkheden zijn eindeloos. Jij bent de baas. Jij hebt de touwtjes (of in dit geval de pen) in handen. Zonder fantasie is je verhaal ( gaap...) niets anders dan een saaie rij woorden... |
Tip 2: heel veel geduld...
Een verhaal is niet zomaar geschreven. Ook al heb je het kant en klaar in je hoofd, dan nog moet je het zo opschrijven dat de lezer het interessant vindt.
Vertellen:' En zij tegen hem: echt niet! En hij zo: Echt wel! En zij : echt niet. En hij; oké dan niet. ' is anders dan Schrijven: 'Ze keek hem aan en zei, terwijl ze langzaam met haar hoofd schudde: ' Echt niet! ' ' Echt wel! ' snauwde hij terug en keek haar fel aan. Ze schudde nog steeds met haar hoofd: ' Echt niet. ' herhaalde ze. Hij zuchtte geirriteerd en haalde zijn schouders op: ' Oké dan niet! ' Je moet dus veel meer beschrijven. De lezer moet voor zich kunnen zien wat er gebeurt. Hij moet als het ware in jouw hoofd kunnen kijken en meebeleven wat jij wil dat hij beleeft. |
tip 3: inspiratie...
Als .je dat niet hebt dan kun je wel uren op je stoel blijven draaien, maar dan gebeurt er precies wat ik in het bovenstaande stukje geschreven heb: Helemaal niks.
Soms lukt het gewoon niet, dat kan gebeuren. En dan maakt het niks uit al ga je op je kop staan. (Alhoewel... zelf heb ik dat nog nooit geprobeerd. Wie weet werkt dat juist weer wel! Hmm...volgende keer toch maar eens proberen dan.) Maar troost je, de inspiratie komt vanzelf weer terug. En dan ga je ineens als een speer. |
tip 4: een flinke dosis nieuwsgierigheid...
Soms bedenk je iets in je verhaal dat uitleg nodig heeft. In één van mijn verhalen schrijf ik over de Pest epidemie, ook wel De Zwarte Dood genoemd. Om goed en duidelijk te beschrijven wat er bijvoorbeeld gebeurde als iemand door de Pest getroffen werd, waar de Pest precies heerste en wat de mensen deden om zich er tegen te beschermen, moest ik heel wat research doen. Nieuwsgierig zijn is in zo'n geval dan ook zeker geen slechte eigenschap. |
je verhaal opschrijven. hoe doe je dat?
Oké, daar zit je dan weer met je splinternieuwe schrijfmap voor je neus, je fijnste pen in de aanslag, puntzak Engelse drop binnen handbereik, en een lekker muziekje op. En, jawel je bruist van de inspiratie en spat bijna uit elkaar van de fantasie. Je pen schiet als een speer over het papier en voor je het weet heb je al twee kantjes vol! Ha ha! Je tackled de eerste de beste die voorbij loopt en roept enthousiast terwijl je met je schrijfmap wappert:: ' Dit MOET je even lezen!! '
Met argusogen kijk je toe hoe de ogen van de lezer over de regels glijden. ' En??? ' vraag je benieuwd als het laatste woord nog niet eens gelezen is.
Als antwoord begint de lezer een stukje voor te lezen uit je eigen verhaal en tot je stomme verbazing klinkt het hele verhaal ineens heel anders als het hardop gelezen wordt. Als je heel eerlijk bent klinkt het zelfs nogal saai, al zeg je dat niet hardop natuurlijk. Nee stel je voor!
Je grist de schrijfmap uit handen van de lezer en snauwt hem/ haar toe ' dat het verhaal natuurlijk nog niet af is. Duh! En ga nou maar weg! '
Weer alleen, lees je zelf een stukje. Ptvr! Hoe kan het nu ineens zo anders klinken dan toen het nog in je hoofd zat?
Gelukkig herinner je je tip twee: ' Veel Geduld ' en leest die nog eens door. Daarna ga je aan de slag en lees je je verhaal over alsof je het aan iemand voorleest. als je dan denkt; ' Jeetje, wat spannend zeg! Hoe zou het verder gaan? ' Dan weet je dat je op de goede weg bent.
Met argusogen kijk je toe hoe de ogen van de lezer over de regels glijden. ' En??? ' vraag je benieuwd als het laatste woord nog niet eens gelezen is.
Als antwoord begint de lezer een stukje voor te lezen uit je eigen verhaal en tot je stomme verbazing klinkt het hele verhaal ineens heel anders als het hardop gelezen wordt. Als je heel eerlijk bent klinkt het zelfs nogal saai, al zeg je dat niet hardop natuurlijk. Nee stel je voor!
Je grist de schrijfmap uit handen van de lezer en snauwt hem/ haar toe ' dat het verhaal natuurlijk nog niet af is. Duh! En ga nou maar weg! '
Weer alleen, lees je zelf een stukje. Ptvr! Hoe kan het nu ineens zo anders klinken dan toen het nog in je hoofd zat?
Gelukkig herinner je je tip twee: ' Veel Geduld ' en leest die nog eens door. Daarna ga je aan de slag en lees je je verhaal over alsof je het aan iemand voorleest. als je dan denkt; ' Jeetje, wat spannend zeg! Hoe zou het verder gaan? ' Dan weet je dat je op de goede weg bent.
je bent al Goed op weg, maar hoe nu verder?
tip 5: laat het verhaal zijn gang gaan...
Natuurlijk ben jij de bedenker van je verhaal, maar het verhaal zelf heeft ook nog wel wat te vertellen! Zo kun je soms merken dat er ineens dingen
' vanzelf ' gebeuren, alsof je er niets over te zeggen hebt. Het hondje uit je verhaal loopt ineens zomaar een kant op die jij niet bedacht had en je kunt eigenlijk niets anders dan hem achterna lopen en kijken waar hij heen gaat. Als dat gebeurt, begint je verhaal ' zichzelf te schrijven ' en moet je je soms uit de naad pennen om het bij te houden. Ook dan weet je dat je op de goede weg bent... |
tip 6: niet te snel!
Wilde achtervolgingen, vuurspuwende draken, piratenschatten, prinsen op paarden, vampieren, monsters... je verhaal staat bol van het avontuur en de spanning en dan... word je ineens ongeduldig. Want nu moet je alles nog met elkaar vermengen en naar een een logisch en geloofwaardig einde toe werken. Maar ja daar heb je eigenlijk geen zin meer in! Want dat duurt nog zo lang. Dus dan doe je misschien wat ik vroeger ook deed: schrijven dat je wakker werd en alles een droom bleek te zijn! Niet doen! Een verhaal schrijven is eigenlijk net zoiets als berg beklimmen. Je begint aan de voet en schrijft jezelf een weg omhoog. Als je op de top staat, ben je ook op het hoogtepunt van je verhaal. Daarna schrijf je jezelf weer rustig aan naar beneden tot aan het einde. Niet afraffelen. Dat is zoiets als een snoekduik nemen van de berg af. En dat loopt natuurlijk nooit goed af...
|
hè hè eindelijk klaar!!!
Nou poe, poe het is af hoor! Trots blader je je verhaal door. Dat heb je toch even mooi zelf bedacht en verzonnen! Eigenlijk wil je het nu meteen onder ieders neus duwen om te lezen, want dit hier is wat jou betreft natuurlijk de nieuwste page turner. Yes Sir! Je lezer zal waarschijnlijk laaiend enthousiast zijn en waarom ook niet. Je hebt hier uren, dagen of misschien zelfs weken op zitten zweten. Toch is het slim om je verhaal even weg te leggen, zodat je jezelf de tijd kunt geven om van ' Schrijver ' in ' Lezer ' te veranderen. Als je daarna je eigen verhaal nog eens doorleest, (met Lezers ogen dus), kun je er dingetjes uit halen die ' toch anders moeten' of ' niet zo lekker lopen' of ' verschoven ' moeten worden binnen je verhaal, zodat het nog prettiger is om te lezen. Ik doe het zelfs een paar keer. Wat heet... soms blijf ik aan de gang. Tot vervelens toe. Dat hoef je natuurlijk zelf niet te doen, maar een paar keer herlezen is altijd een goed idee.
en na al dat harde werk...heb je wel een knuffel verdiend! O Zo!
