gênant...
We reden met de trein van A naar B, dochterlief en ik en zij was nog in de leeftijd van: door het gangpad hollen, ik wil bij het raam, railrunners en tasjes vol knutselspullen mee. Aangezien ik dientengevolge ook
een jaar vijftien jonger was konden we samen doorgaan voor die hippe jonge moeder, die er nog best mocht zijn en haar schattige dochtertje met als enig minpuntje een stem als een trompet.
Aan de andere kant van het gangpad zaten drie zeer smakelijk uitziende militairen, waarbij vooral de uniformen en dito petten, in mijn ogen extra punten scoorden.
Dochterlief zat met haar kleine neus tegen het raam geplakt en riep dat ze koeien zag, molens, schapen, een
kerktoren en ik probeerde zowel geïnteresseerd als bevallig met haar mee te kijken, je wist immers maar nooit of het drietal aan de andere kant van het gangpad net mijn kant opkeek ( ik had zelfs het idee dat ze dat al een paar keer gedaan hadden, jawel) en het uitzicht moest toch wel goed zijn vond ik.
Na een tijdje was het naar buiten kijken gedaan en ging ze op mijn schoot zitten. Ze keek me aan met twinkelende oogjes. Ineens legde ze haar kleine handjes tegen mijn wangen en bracht haar gezichtje nog dichter naar het mijne, zo dicht zelfs dat ze aan het loensen sloeg. Dit schattige plaatje moest er
voor een buitenstaander (en dan met name het drietal aan de andere kant) toch wel heel vertederend uitzien, bedacht ik mij en het enige dat nu nog ontbrak was iets in de trant van: mama jij bent de allerliefste.
En ja hoor, het leek wel of ze het aanvoelde want plotseling lachte ze me stralend toe en zei: 'Mama... '
Ik knikte haar bemoedigend toe. ' Ja? '
Waarop haar trompetstem door de coupé schalde: ' Je hebt een snor! '
.
een jaar vijftien jonger was konden we samen doorgaan voor die hippe jonge moeder, die er nog best mocht zijn en haar schattige dochtertje met als enig minpuntje een stem als een trompet.
Aan de andere kant van het gangpad zaten drie zeer smakelijk uitziende militairen, waarbij vooral de uniformen en dito petten, in mijn ogen extra punten scoorden.
Dochterlief zat met haar kleine neus tegen het raam geplakt en riep dat ze koeien zag, molens, schapen, een
kerktoren en ik probeerde zowel geïnteresseerd als bevallig met haar mee te kijken, je wist immers maar nooit of het drietal aan de andere kant van het gangpad net mijn kant opkeek ( ik had zelfs het idee dat ze dat al een paar keer gedaan hadden, jawel) en het uitzicht moest toch wel goed zijn vond ik.
Na een tijdje was het naar buiten kijken gedaan en ging ze op mijn schoot zitten. Ze keek me aan met twinkelende oogjes. Ineens legde ze haar kleine handjes tegen mijn wangen en bracht haar gezichtje nog dichter naar het mijne, zo dicht zelfs dat ze aan het loensen sloeg. Dit schattige plaatje moest er
voor een buitenstaander (en dan met name het drietal aan de andere kant) toch wel heel vertederend uitzien, bedacht ik mij en het enige dat nu nog ontbrak was iets in de trant van: mama jij bent de allerliefste.
En ja hoor, het leek wel of ze het aanvoelde want plotseling lachte ze me stralend toe en zei: 'Mama... '
Ik knikte haar bemoedigend toe. ' Ja? '
Waarop haar trompetstem door de coupé schalde: ' Je hebt een snor! '
.
RSS Feed
